του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου
Ο πόνος, λένε, συμφορά είναι και καημός.
Όχι όμως, φίλοι μου, αυτό δεν είναι αλήθεια.
Γιατί σ’ εμένα εστάθη δάσκαλος σοφός,
ο πιο καλός μου φίλος κι αδελφός.
Αυτός μου μίλησε και είπε: «Υπάρχει Θεός.
Αγάπησέ Τον. Συ είσαι μικρός.
Πατέρας σου είναι Εκείνος στοργικός.
Για σε εσταυρώθη ο Λόγος και Υιός.
Μίσησε φίλε μου την αμαρτίαž
μη γίνεις δούλος της άλλη φορά.
Αυτή ’ναι που γεννά τη δυστυχία,
αυτή από μόνη της είναι συμφορά!
Ζήτα με πόθο θεϊκό τη Βασιλεία,
ζήτα με πάθος ιερό την αρετή.
Για όλα τ’ άλλα πια μη δίνεις σημασία.
Κάθε συμφέρον της ψυχής θα σου δοθεί…».
Γεμάτος τώρα από χαρά και ευτυχία
το δρόμο μου βαδίζω γελαστός.
Μ΄ έμαθε ο πόνος τη βαθειά του σημασία,
μου ’δειξε πόσο μ’ αγαπάει ο Χριστός!
2 σχόλια:
Βαθυστόχαστο ποίημα.
Μπορεί να μην δρέπει καλλιτεχνικές δάφνες, είναι όμως συνταρακτική η προσωπική εξομολόγηση του ποιητή.
Δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον κ.Βοϊνέσκο.
Τον έχω όμως συμπαθήσει τόσο πολύ για την πνευματική στάση που κρατά απέναντι στον πόνο του, ώστε κάθε φορά που κάτι με προβληματίζει ή με στενοχωρεί, τον αναλογίζομαι και παρηγοριέμαι.
Ο Θεός να τον έχει καλά να μας προσφέρει τις πνευματικότατες σκέψεις του. Μας ωφελούν και κυρίως μας στηρίζουν.
Γ.Κ.
γιατί μου θυμίζει πρόσκοπισμο η κατηχητικό;καί τί θά πει δέν δρέπει καλλιτεχνικές δάφνες;από πότε ξεχωρίζει τό περιεχόμενο απ τήν μορφή;
Δημοσίευση σχολίου