Προσευχή, Δροσοσταλίδα

Μια ζωή

ενώπιόν Σου προσέρχομαι Κύριε.

«Γῆ καὶ σποδός» .

Γυμνός.

«Ἐν προσευχῇ».

Εντός σώματος

Και εκτός σώματος.

Κατάστικτος.

Τα χέρια μου πάντα δεητικά υψωμένα.

Πού πια χιτώνας απαστράπτων;

Πού ένδυμα γάμου!

Πού λάδι ή λαμπάς αναμμένη!

Ρακένδυτος.

Γονυκλινής.

Μια ζωή αμαρτωλός.

Επιστρέφων.

Ο αιωνίως φέρων της δουλείας τα στίγματα.

Γεώργιος Πετούσης

Ο άσωτος γιος. Προσεύχεται, μετανοεί, παίρνει την απόφαση να αλλάξει ζωή, να γυρίσει στο σπίτι του πατέρα. Είναι κουρελιασμένος, πεινασμένος, κατάκοπος, ταπεινωμένος, αξιοθρήνητος. Ξέρει την κατάστασή του, ήρθε στον εαυτόν του και μένει σταθερός στην απόφασή του να γυρίσει. «Εἰκών εἰμι τῆς ἀῤῥήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων». Επιστρέφει και γυμνώνει τον εαυτόν του σε έναν Πατέρα που τόσο πλήγωσε και Εκείνος τόσο στοργικά του φέρεται. Γιατί είναι ο μεγάλος Πατέρας και δεν είναι μνησίκακος και εκδικητικός. Στέκει στη θύρα και περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά Του και την καρδιά Του. Και ο γιος ο καταματωμένος και στιγματισμένος, ο δούλος των παθών του μπορεί τώρα να γίνει απελεύθερος. Δε χωράει απελπισία πια. Μόνο χρειάζεται ανύψωση μετά από κάθε πτώση και πάντα σταθερή η απόφαση για επιστροφή. Ο χριστιανός, ο αγωνιστής, ο άγιος είναι : «ὁ αἰωνίως ἀποδιδράσκων» και «ὁ αἰωνίως ἐπιστρέφων».

Δροσοσταλίδα