Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Μέγας Εὐθύμιος, ὁ Ἥλιος τῆς Ἐρήμου

Φώτη Κόντογλου


ληθιν κράζει προφήτης: «γαλλιάσθω ρημος κα νθήτω ς κρνον». Μ τ θρησκεία το Χριστο γεμίσανε ο ρημις π γίους νθρώπους, π νθη πνευματικά. «Κα ντ τς στιβς, ναβήσεται κυπάρισσος, ντ δ τς κονίζης, ναβήσεται μυρσίνη». Κα μνωδς γι τν καθένα π᾿ ατος τος γγελικος κατοίκους τς ρήμου, πο εχανε τ δάκρυ καθημερινό, λλ χι τ δάκρυ τς πελπισίας, λλ τς κατανύξεως τ «χαροποιν δάκρυον» ψέλνει παθητικά: «Τας τν δακρύων σου ροας, τς ρήμου τ γονον γεώργησας, κα τος κ βάθους στεναγμος ες κατν τος πόνους καρποφόρησας, κα γέγονας φωστήρ, τ οκουμέν λάμπων τος θαύμασι, Εθύμιε πατρ μν σιε. Πρέσβευε Χριστ τ Θε σωθναι τς ψυχς μν.»

γιος Εθύμιος Μέγας, πο ορτάζει τ μνήμη του κκλησία στς 20 το ανουαρίου, στάθηκε νας π τος φωστρες τς σκητικς πολιτείας. Γεννήθηκε στ Μελιτην τς ρμενίας στ 377 μ.X. ληθιν κ κοιλίας μητρς τανε γιασμένος, γιατ φοσιώθηκε στ Θε π τριν χρονν παιδί. Κύριλλος Σκυθοπολίτης, πο μόνασε στ κοινόβιο το γίου Εθυμίου στερα π τν κοίμηση το γίου, γράφει πς π τ πρτα χρόνια της λικίας του τ στόμα του ενάως δοξολογοσε τ Θεό, χαρά του τανε ν πηγαίνει στν κκλησία κα ν κούγει τ για γράμματα μ φόβο κα κατάνυξη. «Τν δ μεταξ χρόνον, οκοι σχόλαζεν ν τε τ προσευχ κα τ ψαλμωδί κα τας τν θείων λόγων ναγνώσεσι, διανυκτερεύων τε κα μερεύων, εδς τι μελετν ν νόμ Κυρίου μέρας τε κα νυκτς σται ς κα τ ξύλον τ πεφυτευμένον παρ τς διεξόδους τν δάτων, τν καρπν ατο δώσει ν καιρ ατο».

Σν γινε 29 χρονν, πγε στ εροσόλυμα κα προσκύνησε τος γίους Τόπους, πειτα πισκέφθηκε τος πατέρας τς ρήμου κα τέλος κατοίκησε σ᾿ να σπήλαιο τς λαύρας το Φαρν, κ᾿ ζοσε μ τέλεια κτημοσύνη, πλέκοντας ψάθες γι τ συντήρησή του. κε κάθισε πέντε χρόνια, μ᾿ ναν λλον σκητ Θεόκτιστο. Μετ τ πέντε χρόνια πήγανε π τ Φαρν κα βρανε μέσα σ᾿ να ξεροπόταμο, πο τ λένε τώρα Οάντι Δαμπόρ, να σπήλαιο πόγκρεμνο, κ᾿ κε κατοικήσανε. Μ τν καιρ πληθύνανε ο δελφοί, κα στ τέλος κάνανε να μοναστήρι κοινόβιο, τ πρτο πο γίνηκε στν Παλαιστίνη, κα μέσα σ᾿ ατ ο μοναχο ζούσανε μ κραν αστηρότητα. μέγας Εθύμιος, γούμενός του, λεγε: «φείλει εναι μοναχς λος φθαλμός, πάντοθεν αυτν περισκέπην κοίμητον χων πρς τν ατο φυλακν τ τς ψυχς μμα, ς ν μέσ παγίδων διοδεύων εί». π τν αστηρότητα το βίου κάποιοι μοναχο παυδήσανε κα θέλανε ν φύγουνε. «Τ κελλία στεν λίαν κα παραμύθητα σαν, οτως ατ το Μεγάλου Εθυμίου κελεύσαντος».

Χρειάζεται πολ χαρτ κα μελάνι γι ν γράψει κανένας καταλεπτς τν πολιτεία το γίου Εθυμίου, τ λόγια του πο σωθήκανε στ βίο του, τ θαύματά του κα τν κοίμησή του. γιότητά του κούσθηκε σ᾿ λη τη χριστιανοσύνη. νομάσθηκε «μέγας φωστρ κα λιος τς ρήμου». νεπαύθη ν Κυρί στς 20 ανουαρίου το τους 473 μ.X., μέρα Σάββατο, σ λικία 97 χρονν. «ν δ τ εδος ατο γγελικόν, ξις πλαστος (φελής, προσποίητη), τ θος πραΰτατον, δ φαινομένη το σώματος ατο ψις στρογγυλοειδς τε πρχε κα φαιδρ κα λευκ κα εόμματος. ν δ ποκόλοβος τν λικίαν κα λοπόλιος, χων τν πώγωνα μέγαν, φθάνοντα ως τς κοιλίας, κα σιν πάντα τ μέλη· οτε γρ ο φθαλμο ατο ο δόντες τερον μέλος τ παράπαν βλάβη λλ στερρός τε κα πρόθυμος ν τελειώθη».

(π τ σάλευτο Θεμέλιο, κρίτας 1996)

uoa.gr/~nektar


Δεν υπάρχουν σχόλια: