Τα αβαθή ρηχά νερά της ακροθαλασσιάς, στο πρώτο φύσημα του βοριά, βγάζουν στην επιφάνεια όλα τα κατακάθια του βυθού.
Έτσι και οι αβαθείς ψυχές. Στον πρώτο πειρασμό κατακαλύπτονται απ’ τις επιθυμίες, τις πονηρές σκέψεις του διεφθαρμένου εγώ της «σαρκός».
Τα απύθμενα όμως βάθη του ωκεανού παραμένουν ατάραχα και στον σφοδρότερο άνεμο. Το κύμα ανταριάζει μονάχα την επιφάνεια. Το βάθος μένει ακίνητο, ήρεμο, ήσυχο. Τα νερά παραμένουν καθαρά, βαθυγάλανα.
Ο άνθρωπος του Θεού έχει το άγιον βάθος της ψυχής. Αποκτά από τον Θεό μεγάλα αποθέματα αγάπης και χάριτος. Μια τέτοια ψυχή δεν αναταράσσεται εύκολα. Παραμένει ξάστερη και διαφανής, ως το βάθος της και στις πιο δύσκολες ώρες των πειρασμών και της δοκιμασίας. Και αντανακλά κάτι από το άπειρο πέλαγος της αγάπης και αγνότητας του Θεού.
π.Γ.Στ.
2 σχόλια:
Που είναι τώρα ο βράχος?
Πολύ βαθύ, παρόλο που αμφιταλαντευομαστε για βαθιά ή ρηχά..
Αυτη η σταθερότητα και η αγνότητα της ψυχής που έχει βάθος Θεού, μου έκανε εντύπωση..
Πολύ σημαντικό και αληθινό...
Αναζητητής
Δημοσίευση σχολίου