ΚΑΤΑΛΑΛΙΑ

« Ένας μοναχός σ’ ένα κοινόβιο, αμελής στα πνευματικά, έπεσε βαριά άρρωστος κι’ ήλθε η ώρα του να πεθάνει. Ο ηγούμενος κι’ όλοι οι αδελφοί τον περικυκλώσανε για να του δώσουν θάρρος στις τελευταίες του στιγμές. Παράτησαν όμως έκπληκτοι, πως ο αδελφός αντίκριζε τον θάνατο με μεγάλη αταραξία και ψυχική γαλήνη

          -Παιδί μου, του είπε τότε ο ηγούμενος, όλοι εδώ ξεύρομε πως δεν ήσουν και τόσο επιμελής στα καθήκοντα σου, Πως πηγαίνεις με τόσο θάρρος στην άλλη ζωή;

          -Είναι αλήθεια, Αββά, ψιθύρισε ο ετοιμοθάνατος, πως δεν ήμουν καλός μοναχός. Ένα πράγμα όμως ετήρησα με ακρίβεια στη ζωή μου: δεν κατέκρινα ποτέ  ου ,άνθρωπο. Γι’ αυτό σκοπεύω να ειπώ στο Δεσπότη Χριστό, όταν παρουσιασθώ ενώπιον Του: « Συ, Κύριε, είπες, μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε», κι’ ελπίζω ότι δε θα με κρίνει αυστηρά.

          -Πήγαινε ειρηνικά στο αιώνιο ταξίδι σου, παιδί μου, του είπε με θαυμασμό ο ηγούμενος. Εσύ κατόρθωσες, χωρίς κόπο να σωθείς».

γεροντικόν