«Επειδή λοιπόν, έπρεπε ο καλός ποιμένας να δώσει την ψυχή του για χάρη των προβάτων του, ώστε με τον ίδιο του το θάνατό του να καταλύσει τον θάνατο, τότε γίνεται και γίνεται και τα δύο ο αρχηγός της σωτηρίας μας για την ανθώπινη φύση, και ιερέας και αμνός, με το να ενεργήσει το θάνατο μέσα σ’ εκείνο που μπορεί να δεχτεί την κοινωνία του πάθους.
Επειδή ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο παρά χωρισμός της ψυχής και του σώματος, αυτός που ενώθηκε και με τα δύο, την ψυχή δηλαδή και το σώμα, δε χωρίζεται από κανένα. Αλλά επιμερίζοντας τον εαυτό του και στο σώμα και στην ψυχή, με την ψυχή ανοίγει στο ληστή τον παράδεισο και με το σώμα σταματά τη διαδικασία της φθοράς. Κι αυτό ακριβώς είναι η κατάλυση του θανάτου, το να αδρανοποιηθεί η φθορά εξαφανισμένη μέσα στη ζωοποιό φύση. Γιατί αυτό που πραγματοποιείται σ’ αυτά αποβαίνει κοινή ευεργεσία και δωρεά της φύσης μας.
Και έτσι συνενώνει με την ανάσταση όλα τα διαχωρισμένα αυτός που βρίσκεται και στα δύο, που παρέδωσε με την εξουσία που έχει, το σώμα του στην καρδιά της γης, όπως έχει γραφει (Ματθ. 12, 40), και έδωσε την ψυχή του από μόνος του, όπως λέει στον Πατέρα του, «στα χέρια σου παραδίνω το πνεύμα μου» (Λουκ. 23, 46), και στο ληστή «από σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο» (Λουκ. 23, 43). Γιατί δεν πρέπει να πιστεύουμε πως είναι κάπου αλλού η θεία εκείνη βιοτή, που λέγεται παράδεισος, παρά μόνο μέσα στην ευρύχωρη παλάμη Tου Πατέρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου