«Ωσαννά ,ευλογημένος ο ερχόμενος …»
Στα τρία χρόνια του δημόσιου βίου ο Ιησούς ολοκλήρωσε την επί γης διακονία Του για τον άνθρωπο. Σ΄ αυτό το σύντομο διάστημα, πέραν των άλλων, μας αποκάλυψε και αυθεντικούς τρόπους να ρυθμίζουμε τη στάση και την συμπεριφορά μας απέναντι στις εναλλαγές, τις μεταπτώσεις, τις δοκιμασίες και τις διαψεύσεις του κόσμου. Και έναν τέτοιο τρόπο αυθεντικής συμπεριφοράς απέναντι στο φρόνημα του κόσμου φανερώνει η είσοδος και η υποδοχή Του στην ιστορική πόλη της Ιερουσαλήμ .
Σήμερα δέχεται το «ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος» ενώ χθες άφησε να του αλείψουν με μύρο τα πόδια. Άφησε να εκφραστεί η χαρά της ελπίδας αποκαλύπτοντας όμως και την μικρότητα των υπονομευτών Του .
Μικρότητα και φθόνο όχι μόνο προερχόμενα από τους αρχιερείς , αλλά και από το στενό περιβάλλον Του. Προέβλεψε ακόμα ότι ο λαός που σήμερα τον επευφημεί θα κραυγάσει σε λίγο « άρον άρον σταύρωσον αυτόν».Τέλος αποκαλύπτει τον προδότη Ιούδα και τον ενημερώνει, δίνοντας του την ευκαιρία να μετανοήσει.
Η εκκλησία μας πάνω από δυο αιώνες τώρα γιορτάζει λαμπρά την θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα .Τη δόξα που σε λίγο θα διαδεχτεί η μέγιστη ταπείνωση, η προδοσία, ο εμπαιγμός, τα ραπίσματα, ο Σταυρός .
Εν τούτοις ο Χριστός δεν αποφεύγει την πρόσκαιρη ατίμωση και τον θάνατο. Και τούτο γιατί γνωρίζει το «ευματάβολον» της φύσεως μας. Υπομένει όμως τα πάντα με σκοπό να πείσει την ελεύθερη βούλησή μας ώστε να αποδεχτούμε, να βιώσουμε το ήθος και το ελεύθερο φρόνημά Του .
Με αυτή την έννοια ο ορθόδοξος λαός μας αποδίδει πάντα ξεχωριστή αξία στην Κυριακή των Βαΐων, ψάλλοντας από την ευφρόσυνη υμνολογία της. «Χαίρε και ευφραίνου Σιών, τέρπου και αγάλου η εκκλησία του Θεού. Ιδού γαρ ο Βασιλεύς σου παραγέγονεν εν δικαιοσύνη. Επι πώλου όνου καθεζόμενος, υπό παίδων ανυμνούμενος».
Το βράδυ η εκκλησία θα Τον υποδεχτεί ως «Νυμφίον ερχόμενον εν τω μέσω της νυκτός» για να αφυπνίσει τη συνείδησή μας, για να συμμετάσχουμε στα φρικτά πάθη, όχι ως απλοί θεατές αλλά με ελπίδες και θλίψη. Αυτό είναι το «χαροποιόν πένθος» ή χαρμολύπη που συνιστά το μόνιμο στοιχείο της χριστιανικής ζωής .
Αξίζει τέλος να σημειώσουμε μια αλήθεια που συχνά μας διαφεύγει. Η προσωπική μας ζωή για να γίνει ουσιαστική, πρέπει να ενσωματωθεί στην Εκκλησία με πνεύμα ελευθερίας και ευθύνης. Αυτό σημαίνει να γίνουμε ζωντανά μέλη της εκκλησίας για να βιώνουμε συχνά τη χαρά και τον πόνο, τη θλίψη και την αγάπη. Τότε θα εννοήσουμε ότι το «χαροποιόν πάθος» που εμφανίζεται εντονότερα αυτήν την περίοδο είναι που ταιριάζει στη φύση μας .
Μετάσχουμε στο πάθος και στην Ανάσταση του Χριστού γιατί η ζωή και ο θάνατος, η δοκιμασία και η χαρά, ο πόνος και το πάθος ανήκουν στην ύπαρξή μας και μπορούμε να εκτιμήσουμε το μέγεθος της θυσίας του Ιησού. Μετέχουμε στο θάνατο του Χριστού «ίνα και η ζωή αυτού φανερωθεί εν τη …….ημών (Β’ Κορινθίους 4,11)
Αυτή τη φανέρωση ή αλλιώς την εσωτερική μεταμόρφωσή μας αναλαμβάνει η εκκλησία με μοναδικό όρο την ελεύθερη και συνειδητή συμμετοχή μας ως μελών του Σώματός της .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου