Προς την τελειότητα

Συμβαίνει πολλές φορές να τα’ χει ο άνθρωπος όλα και να νοιώθει κενός. Ίσως του λείπει κάτι βασικό που δεν το υποπτεύεται καθόλου. Δεν το έχει γευθεί ποτέ. Πιθανότατα γεύεται τα υποκατάστατά του, γι’ αυτό νομίζει πως τα έχει όλα, ενώ δεν έχει τίποτα. Μέσα από πρόσωπα και ιδέες αναζητά την τέλεια αγάπη και την τέλεια ομορφιά και δεν την βρίσκει πουθενά.

Και ξαφνικά συναντάς ανύποπτα έναν άνθρωπο που σου ανοίγει τα σύμπαντα. Σου αναμοχλεύει το εσωτερικό σου. Σου προσφέρει ό, τι σου λείπει, όχι υποκατάστατα. Σου δίνει άφθονη την αληθινή αγάπη, που δεν την είχες δοκιμάσει ποτέ. Από κει και πέρα όλα γίνονται εκστατικά και θεία. Όλα υπέρλογα και μεθυστικά. Τώρα ζεις αληθινά, ζεις αυτό που δεν μπορούσε να ζήσεις, όταν περνούσες μέσα από πολλά «ηδονοθηρικά» μονοπάτια διψασμένος για τέλεια αγάπη.

Τα μεγάλα βιώματα, σπάνε το φράγμα της λογικής και μπαίνουν στην καρδιά. Τα μυστήρια της ζωής, όπως είναι η αληθινή αγάπη, δεν περιορίζονται ποτέ μέσα στη λογική. Βγαίνουν και προχωρούνε στην άπειρη ζωή.

Όταν «λογικεύεις» την αγάπη, την σκοτώνεις. Της αναιρείς το είναι της.

Όποιος δεν βρίσκει την γνήσια φλέβα της ζωής, δεν βρίσκει ποτέ την αληθινή ζωή. Φυτοζωεί στο κενό. Κι’ ανοίγει δυστυχώς, τόσο σπάνια αυτή η φλέβα, γιατί ανοίγει μόνο στους αληθινούς, που διψάνε για γνήσια και αληθινή ζωή. Οι άλλοι ούτε καν την υποπτεύονται. Μάλιστα την κατηγορούν. Είναι άσχετοι με την αληθινή ζωή, που είναι ο δρόμος προς την τελειότητα.

Αλλά τον δρόμο αυτό τον βαδίζουν όσοι είναι αποφασισμένοι να δίνουν μέχρι θανάτου.

Αυτή είναι η σωστή πορεία και όποιος την αντέχει

π.Γ.Στ.

πίνακας του Ρενουάρ