Αμβλώσεις

Η Δρ. Θεολογίας – Φιλόλογος και πρόεδρος του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού κ. Βαρβάρα Καλογεροπούλου-Μεταλληνού μίλησε στην «Παρεμβολή»

«Π»: Πόσο επώδυνη είναι η διαδικασία της άμβλωσης για το έμβρυο;

κ. Β. Μ: Όσο επώδυνη είναι η διαδικασία ενός ζωντανού ανθρώπου, όταν βίαια τον διαμελίζουν, αφαιρώντας του τη ζωή. Έχει κινηματογραφηθεί άμβλωση και διαπιστώνουμε τον πόνο και το μαρτύριο του εμβρύου, όταν τα ξέστρα, ο απορροφητικός σωλήνας και τα άλλα εκτρωτικά εργαλεία το κομματιάζουν. Αυτά αποδεικνύονται πλέον και από υπερσύγχρονες «λήψεις» που έχουν πραγματοποιηθεί, τόσο στην εμβρυϊκή ηλικία, όσο και κατά τη διάρκεια της θανατηφόρας επέμβασης στο έμβρυο. Η παλαιότερη ταινία του Νάθανσον, «Η σιωπηλή κραυγή», είναι μια από τις πρώτες κινηματογραφικές μαρτυρίες του μαρτυρικού θανάτου του εμβρύου.

«Π»: Ποιο είναι το υπάρχον νομικό πλαίσιο των αμβλώσεων;

κ. Β. Μ: Στην πατρίδα μας η παλαιότερη νομοθεσία επέτρεπε την άμβλωση για τους εξής λόγους: α) ιατρικούς, β) ευγονικής, γ) ηθικής (αιμομιξία-βιασμός) και δ) ψυχολογικούς. Δεν καλυπτόταν δηλαδή μόνον η οικονομικοκοινωνική πλευρά. Όμως αντί να καλυφθεί η οικονομική αιτία, που ωθεί, από πλευράς του κράτους, στην άμβλωση αβασάνιστα και φαρισαϊκά (το διαπιστώνει κανείς αν διαβάσει τις θέσεις των αρμοδίων, προκειμένου να ψηφισθεί ο ισχύων νόμος), παρέχεται από το νόμο 1609, που ψηφίστηκε στις 3 Ιουλίου του 1986, η απόλυτα ελεύθερη πραγματοποίηση των αμβλώσεων μέχρι και τη δωδέκατη εβδομάδα κύησης. Με ωραιοποιημένη γλώσσα καλύπτεται το τραγικό και θανατηφόρο γεγονός της άμβλωσης. «Τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης και προστασία της υγείας της γυναίκας…» είναι ο τίτλος του Νόμου 1609/86. Και μόνο η λέξη «διακοπή», που έχει έννοια ελπιδοφόρα (π.χ. διακοπή νερού) και δεν είναι τελεσίδικη πράξη, αποδεικνύει το μέγεθος του φαρισαισμού. Έτσι στο όνομα της αυτοδιάθεσης της γυναίκας διευκολύνονται απόλυτα και επιδοτούνται οι αμβλώσεις, στην Ελλάδα, τη «χώρα των γερόντων».

«Π»: Στο θέμα των αμβλώσεων εμπλέκεται έντονα η βιοηθική. Ποιά ηθικά διλήμματα εγείρονται γύρω από την ηθελημένη διακοπή της κύησης; Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έγκλημα; Για φόνο;

κ. Β. Μ: Όσο και αν ωραιοποιούμε κάποιες καταστάσεις, η ωμή πραγματικότητα υποδεικνύει την αλήθεια του γεγονότος. Εφόσον αποδεικνύεται και επιστημονικά, ότι η εμβρυακή ηλικία είναι η πρώτη, και μάλιστα πιστεύω, η πιο δυναμική φάση της ζωής του ανθρώπου, και αυτή τη ζωή τη θανατώνουμε βίαια, ποιος άλλος τρόπος αληθινής λεκτικής απόδοσης υπάρχει για να περιγράψει το γεγονός παρά οι λέξεις: έγκλημα και φόνος, όσο σκληρά και αν ακούγονται; Σε όποια ηλικιακή φάση διακόψεις τη ζωή του ανθρώπου, αυτό λέγεται φόνος. Γιατί θα κάνουμε διάκριση στην εμβρυακή ηλικία;

«Π»: Ο Ιησούς Χριστός υπήρξε παιδί. Ο Ιησούς Χριστός αγκάλιασε τα παιδιά, τα υπερασπίστηκε και τα ευλόγησε. Ποια η αντιμετώπιση των αμβλώσεων πριν και μετά τον ερχομό το Κυρίου Ιησού Χριστού;

κ. Β. Μ: Ο Ιησούς Χριστός είπε τα σημαντικότατα αυτά λόγια: «ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον» (Ιωάν. 16, 21). Τα παιδιά επομένως που γεννιούνται δεν είναι κτήμα των γονέων τους, αλλά θησαυρός, που ανήκει σε όλο τον κόσμο. Η χριστιανική αυτή θεώρηση της ανθρώπινης ύπαρξης μας επιτρέπει και μια άλλη ένσταση: Πώς κάποιοι έχουν το δικαίωμα να στερούν αυτό που ανήκει στο σύνολο;

Και όμως! Από την αρχαιότητα και μέχρι σήμερα η ανθρώπινη ζωή και η εμβρυακή ηλικία, δεν γίνεται πάντοτε σεβαστή. Ντύνεται μάλιστα και με το ένδυμα της νομιμότητας. Στον προχριστιανικό κόσμο υπήρχε έντονη η αστοργία και η σκληρότητα προς το παιδί, η ζωή του οποίου εξαρτιόταν κυρίως από την παντοδυναμία της πατρικής θέλησης. Με τα μέσα της εποχής, αν δεν πετύχαιναν τη θανάτωση του ανεπιθύμητου παιδιού στην εμβρυακή του ηλικία, με απόφαση του πατέρα-αφέντη, το φόνευαν ή το έριχναν στην ύπαιθρο για να κατασπαραχτεί από τα θηρία. Η άμβλωση ήταν ευρύτατα διαδεδομένη και δεν εθεωρείτο έγκλημα. Εν τούτοις ευσυνείδητοι γιατροί καταδίκασαν με παρρησία την άμβλωση, όπως ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός και ο μεγαλύτερος γυναικολόγος της αρχαιότητας, ο Σωρανός ο Εφέσιος.

Η διδασκαλία του Ιησού Χριστού και στη συνέχεια η Εκκλησία Του αναγνώρισε τον άνθρωπο ως αυταξία σε όλες τις στιγμές της ζωής του. Ο άνθρωπος δε για την Εκκλησία είναι ολόκληρος και πλήρης «εξ άκρας συλλήψεως», απ’ τη στιγμή δηλαδή της σύλληψης. Με τη διαμόρφωση δε της «κανονικής» πράξεως της Εκκλησίας, η ηθελημένη φθορά του εμβρύου χαρακτηρίζεται ως φόνος, γεγονός που επισύρει και τα ανάλογα «επιτίμια», φυσικά όχι ως τιμωρία ή εκδίκηση, αλλά ως θεραπευτικά, που οδηγούν στη «μετάνοια», την αλλαγή σκέψης και τρόπου ζωής.

Περιοδικό Παρεμβολή

Επιμέλεια:

Μαρία Χούπα,Φοιτ. Ηλεκτρ. Μηχ. & Μηχ. Η/Υ ΕΜΠ

Δέσποινα Σκιαδά

Φοιτ. ΤΕΙ Προσχολικής Ηλικίας