Η φιλαυτία βλάπτει

Αρχιμ. Θεοδ. Μαρτζούχος

Η φιλαυτία βλάπτει

Μακριά από τον Χριστό τίποτε δεν είναι σταθερό

Η ζωή περνάει.

Η περιουσία χάνεται.

Η υγεία καταστρέφεται.

Η υπόληψη καταρρακώνεται.

Όλα φεύγουν και μερικές φορές απότομα σαν να τα παίρνει άγριος άνεμος.

Κι’ εμείς περνάμε και φεύγουμε, έτσι ξαφνικά σαν άνεμος.

Αλήθεια! Πόσο θα μεταμεληθούν εκείνοι που στηρίζουν την ελπίδα τους στην ύλη!

Μα γιατί στηρίζονται τόσο πολύ στα αγαθά τους;

Γιατί αγαπούν πολύ τον εαυτό τους;

Μα δεν πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας;

Πρέπει, αλλά «κατά λόγον» δηλ. λογικά και κατά Θεόν.

Και αυτοί βέβαια τον αγαπούν, αλλά όχι «κατά λόγον» ούτε κατά Θεόν. Τον αγαπούν με φρόνημα σαρκικό. Με την αγάπη του κόσμου. Και ψάχνουν για την ύλη και όχι για τον Θεό και τα έργα Του. Χαρά τους είναι ό, τι τους ευχαριστεί σαρκικά και όχι το θέλημα του Θεού.

Γι’ αυτό όσο κι’ αν ψάξει δεν θα τους δεις :

Ποτέ ευχαριστημένους.

Ποτέ ευτυχισμένους.

Ποτέ να έχουν ειρήνη και γαλήνη.

Θα τους βρίσκεις να είναι:

Πάντοτε ταραγμένοι.

Πάντοτε ανήσυχοι.

Πάντοτε γεμάτοι στρες και αγωνία και άγχος.

Και είναι ικανοποιημένοι μόνο αν τα πήγε καλά : η διασκέδαση , η εκδρομή, το ρηλάξ.

Αυτό το πνεύμα εκφράζει και η σύγχρονη διατύπωση των «ευχών» : καλό μεσημέρι, καλό απόγευμα ή καλό βράδυ, να περνάς ευχάριστα.

Κέντρο της ζωής μας ο εαυτός μας.

Ο άνθρωπος που έχει ένα τέτοιο φρόνημα, ζει σαν να είναι δεμένος σε ένα κάρο, το κάρο της ζωής του. Και σέρνοντάς το αγωνίζεται να κάμει την σκληρότητα της ζωής του όσο μπορεί πιο ελαφριά. Να ψάχνει για κάποια ανάπαυλα, για λίγη χαλάρωση. Εκεί που τον πηγαίνει (σαν ηνίοχος- οδηγός του) ο διάβολος.

Ο χριστιανός ζει αλλιώς.

Ζει με κέντρο της ζωής του τον Χριστό.

Κι’ έτσι περνάει από τον κόσμο σαν να είναι καθισμένος σ’ ένα αμάξι που το σέρνουν άγγελοι και το οδηγεί ο ίδιος ο Χριστός

π. Γ. Στ.