Μικρή απειλή- Μεγάλος κίνδυνος, κ.Ηλίας Γ. Σκόνδρας

 

Μικρή απειλή είναι τα μικρά αμαρτήματα που εξελίσσονται σε μεγάλο κίνδυνο. Είναι οι βελονιές που φέρνουν πιο οδυνηρό θάνατο από ένα σπαθί.

Γράφει σχετικά ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου:

«Κάτου απ’ το πεύκο που βούιζαν τα κλαριά του σαν ποτάμι κι έτριζε το κορμί του στον αέρα , βρήκαν μια καρδιά που είχε πεθάνει- μα δε μπορούσε να λησμονήση.

Βελονιές μυριάδες , μικρές βελονιές, σχημάτιζαν απάνω της το περίπλοκο κέντημα των πόνων.

Κάτου απ’ το πεύκο η πεθαμένη καρδιά εστέναζε κι έλεγε.

- Δε στενάζω που η πληγές που ήταν μυριάδες – μόνο στενάζω που ήταν τόσο μικρές , που ήταν βελονιές. Ο άπρεπος λόγος – το πλάγιο χτύπημα- το βαμένο χαμόγελο- αυτές ήταν οι πληγές μου. Πέθανα χωρίς να με χτυπήση ένα σπαθί. Τελείωσα λίγο – λίγο , από κεντρί. Και όμως με χτυπούσε το γένος των ανθρώπων».

Και ο Άγιος Κασσιανός , που εορτάζει 29/2 όταν ο χρόνος είναι δίσεκτος και 28/2 τα άλλα χρόνια, γράφει ότι αν οι άνθρωποι πρόσεχαν τα μικρά αμαρτήματα, όπως τα μεγάλα, θα συναντούσαμε λιγότερη κακία στον κόσμο.

Ο Άγιος Κασσιανός επισημαίνει ότι επειδή αυτό που γίνεται στην πράξη, γίνεται πρώτα στη σκέψη, είναι ανάγκη να πολεμάμε το κακό και την αμαρτία στην αρχή, δηλ. όταν εμφανίζονται ως λογισμός. Γι’ αυτό αμαρτία θεωρείται ένα βλέμμα εμπαθές ή πονηρό, μια σκέψη ακάθαρτη, μια επιθυμία παράνομη κι ας μη συντελέσθηκε η πράξη.

Ποια αμαρτήματα θεωρούνται μικρά και ασήμαντα;

(εκτός από τιε τρεις βελονιές του Ζ. Π. και του Αγ. Κασσιανού)

Οι μικρές απροσεξίες, οι μικρές αγένειες, οι μικρές ελαφρότητες, οι άκαιρες και άσκοπες περιέργειες , οι καθυστερήσεις, οι αταξίες, οι στιγμές ανυπομονησίας και δυσαρέσκειας , η γκρίνια , η φλυαρία , η ευθιξία, τα περιττά και ανούσια λόγια , τα αταίριαστα πειράγματα και αστεία , κάποια περιφρόνηση στο βλέμμα μας, κάποια οξύτητα στα λόγια μας , μια ανακρίβεια , ένα ψεματάκι , μια μικροζήλεια , ένας μικρός θυμός, ένα ποτηράκι παραπάνω.

Γιατί δεν πρέπει να θεωρούμε ασήμαντα τα μικρά ελαττώματα;

Οποιαδήποτε αμαρτία – έστω και μικρή- είναι παραβίαση του Νόμου του Θεού, ασχημίζει τον άνθρωπο , εξελίσσεται σε μεγάλο αμάρτημα και οδηγεί στον πνευματικό θάνατο. «το μικρόν ω μικρόν όταν εκφέρη μέγα» Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Τι πρέπει να κάνουμε;

Δεν εφησυχάζουμε , δεν ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας , ούτε αρχίζουμε δικαιολογίες , γιατί χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα , η οποία βεβαιώνει ότι δεν είμαστε αλάθητοι.

Εάν εθελοτυφλούμε , απατούμε τον εαυτό μας ( αυταπατώμεθα) γιατί κάνουμε τον εαυτό μας είδωλο. Συγχρόνως αποδεικνυόμαστε δειλοί , γιατί δεν έχουμε το θάρρος να ομολογούμε τα λάθη μας και τα πάθη μας, τα οποία καλούμαστε να αποβάλλουμε από τη ζωή μας, για να φθάσουμε στον αγιασμό μας.

Ένα άλλο βήμα είναι να επισημάνουμε ποια είναι τα μικρά ελαττώματα , που μολύνουν τη στολή της ψυχής μας και ιδιαίτερα να εντοπίσουμε το αδύνατο σημείο του χαρακτήρα μας , την Αχίλλειο πτέρνα, η οποία μπορεί να αποβεί θανατηφόρος για την ψυχή μας. Γι ΄ αυτό ο αγώνας για την απόκτηση της αρετής πρέπει να αρχίσει τώρα. Χωρίς αναβολή και καθυστερήσεις. Εάν οι χριστιανοί έχουμε έντονη την αίσθηση ότι η παρούσα ζωή είναι σύντομη και κάθε μέρα που φεύγει την μικραίνει , θα κάναμε αμείωτο πνευματικό αγώνα .

Όταν κωλυσιεργούμε , τότε πέφτουμε στο θανάσιμο αμάρτημα της ακηδίας, αμέλειας, ή αδιαφορίας.

Αρκεί όμως η απόφαση για άμεση δράση, για να φθάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα; 

Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε την πανίσχυρη χάρη του Θεού , με την οποία μπορούμε να φθάσουμε « εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».

Η εξομολόγηση μας καθαρίζει την ψυχή και μας βοηθάει να κάνουμε νέα αρχή στον πνευματικό μας αγώνα.

Μόνο έτσι θα αποθέτουμε σαν άλλα νυκτερινά ρούχα τα έργα της αμαρτίας , που γίνονται στο σκοτάδι και θα ντυθούμε σαν άλλα όπλα τα έργα τη; Αρετής.

Να ζούμε επίσης , συνεχώς κάτω από το βλέμμα του Κυρίου ( π.χ. Ιωσήφ ο Πάγκαλος).

Να ντρεπόμαστε τέλος που αμαρτάνουμε, να μην ντρεπόμαστε που μετανοούμε.

Η μετάνοια είναι αναψυχή ,, ανασασμός , δροσιά της ψυχής.

Τώρα που είναι το τριώδιο να βρούμε τον εαυτό μας και να συνέλθουμε .

« Σβέσον την φλόγα της αμαρτίας τη δρόσω της μετανοίας». Όλα στην εξομολόγηση τώρα , για να αλλάξουμε ζωή.

Υπάρχει ασφαλώς και η άλλη πλευρά!

Εάν οι άνθρωποι βρίσκονται στην πλευρά εκείνων που δέχονται τις βελονιές , τα μικρά παραπτώματα , οφείλουν να έχουν πλατειά καρδιά, μεγαλοψυχία, ανεκτικότητα. Όταν συγχωρούν , συγχωρούνται και αυτοί , σύμφωνα με το αίτημα της Κυριακής προσευχής « και άφες ημίν….».

Έτσι εξαγνίζεται η συνείδηση και βασιλεύει το φως του Θεού , χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή ευτυχία.

Θα φθάσουμε στο σημείο αυτό , όταν στηριζόμαστε στο Α και το Ω .

Είναι το ρήμα « αγαπώ» που αρχίζει από το Α και τελειώνει στο Ω.

Επομένως ,για να μην διαπράττουμε τέτοια αμαρτήματα, τέτοιες βελονιές, αλλά και για να μη εκδικούμεθα , χρειάζεται να κάνουμε κέντρο της ζωής μας την ΑΓΑΠΗ και να αγαπάμε ότι με τα σπλάχνα τα δικά μας αλλά με τα σπλάχνα του Χριστού.

Έτσι δεν θα αφήσουμε ποτέ μια μικρή απειλή να εξελιχθεί σε μεγάλο κίνδυνο.

                         Ηλίας Γ. Σκόνδρας