Ο απαγχονισμός του Ευαγόρα Παλληκαρίδη

Για τον επικείμενο απαγχονισμό του Ευαγόρα Παλληκαρίδη ενημέρωσε τον Παπαντώνη, τον ιερέα της φυλακής, ο διοργανωτής των εκτελέσεων, ο Ακερ, στις 12 Μαρτίου 1957, Τετάρτη απόγευμα.

Δέκα η ώρα, νύχτα, πήραν τον ιερέα στο κελλί του μελλοθάνατου παλληκαριού. Ήταν απόλυτα ήρεμος ο νέος: χωρίς, την παραμικρή εκδήλωση ταραχής ή λιποψυχίας. Τα λόγια του ήταν κοφτά. Τον είχαν στο κελί του Ανδρέα Δημητρίου, δίπλα από την αγχόνη. Καθόταν στο κρεβάτι του, που άγγιζε σχεδόν το δάπεδο. Ρώτησε ο παπάς: «Γιατί και εσύ δεν έτρεξες να φύγεις, όπως έκαναν και οι άλλοι»;

Ο ήρωας σήκωσε το πρόσωπο του, γιατί ήταν σκυφτός, κοίταξε στα μάτια τον παπά, μειδίασε ελαφρά, απάντησε: «Δεν το σήκωνε η καρδιά μου να φανώ δει­λός».

Ο ιερέας του ζήτησε για ενθύμιο το σταυρό. Ο Ευαγόρας αρνήθηκε. «Όχι, πάτερ μου, θέλω να τον πάρω μαζί μου». (Μετά την εκτέλεση φορού­σε στο λαιμό του το σταυρό).

-" Να έχεις θάρρος, παιδί μου..."

-«Έχω θάρρος και δεν θα δειλιάσω. Εύχομαι να είμαι ο τελευταίος. Τους χαιρετισμούς μου σ' όλους κι εύχομαι σύντομα την ελευθερία στην Κύπρο μας».

Εξομολογήθηκε. Ο παπάς στεκόταν κοντά στο παράθυρο κι άκουε τους θορύβους της φυλακής. Μια στιγμή άκουσε ένα δυνατό κτύπο. Τρόμαξε. Ήξερε εκείνο τον κρότο ο Παπαντώνης. Τον ίδιο κρότο είχε ακούσει στις προηγούμενες εκτελέ­σεις. Ηταν ο κρότος της καταπακτής... Κοίταξε το ρολόι του. Εντεκάμιση ακριβώς. Μισή ώρα πριν τα μεσάνυκτα...

Μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα ο παπάς κλήθηκε για την κηδεία. Δήλωσε: «Το φέρετρο του ήταν ακριβώς στο ίδιο μέρος που ήταν και των άλλων. Έξω από την κλειστή είσοδο του φυλακισμένου Κοιμητηρίου».