Για τον π.Χαρίτωνα

Ο Ναός της Παναγίας της Βοήθειας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών φωτισμένος και στολισμένος. Και κει πάντα άγρυπνος και πρόσχαρος ο π.Χαρίτων Αθανασόπουλος.

Προχθές το βράδυ εντελώς τυχαία περνούσα και σκέφτηκα να φωτογραφίσω τον ναό. Και είδα τον π.Χαρίτωνα εκεί. Και σκέφτηκα πόσο σημαντική είναι η προσφορά του πατρός. Κάθε ώρα και κάθε στιγμή είναι εκεί. Κοντά στους ασθενείς, στους πονεμένους συγγενείς. Είναι εκεί για να τους παρηγορεί και να τους εμψυχώνει. Και αυτό πηγάζει από μέσα του. Δεν είναι καθήκον του. Δεν βρίσκεται εκεί, επειδή η Ιερά Μητρόπολη τον τοποθέτησε. Είναι εκεί, επειδή το πιστεύει. Και αυτό φαίνεται. Και γι’ αυτό κάθε συζήτηση μαζί του σε χαροποιεί.

Ναι, τον γνωρίζω από παλιά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα λέω αυτά, επειδή είναι γνωστός μου. Πολλοί άγνωστοι έχουν εκφραστεί θετικά για τον ρόλο του π.Χαρίτωνα. Γιατροί, νοσηλευτές, επισκέπτες, εκκλησιαζόμενοι κ.ά.

Ξέρω πως τα όσα γράφω θα προσκρούσουν στην ταπεινότητά του. Ας με συγχωρήσει όμως ο πατήρ. Πρέπει κάποιες φορές να τα λέμε αυτά. Όχι για να προβάλλουμε τον π.Χαρίτωνα. Δεν το έχει ανάγκη. Και κυρίως δεν είμαι εγώ κάποιος σημαντικός για να τον προβάλλω. Πρέπει, για να μαθαίνει ο κόσμος ότι Εκκλησία δεν είναι μόνο τα σκάνδαλα, οι βυζαντινές δολοπλοκίες, οι πισώπλατες μαχαιριές των Μητροπολιτών, οι φουσκωμένοι αποταμιευτικοί λογαριασμοί γήρατος ή οτιδήποτε άλλο. Εκκλησία είναι οι Μητροπολίτες ορεινών Μητροπόλεων που παλεύουν στην επαρχία, οι ταπεινοί ιερείς του χωριού, οι αγαθοί αφοσιωμένοι ιερείς, οι πνευματικοί γέροντες, οι κατανυκτικές ακολουθίες σε ήσυχες ενορίες, οι ευλογημένες συντροφιές με κέντρο τον Χριστό.

Χρόνια Πολλά π.Χαρίτωνα, άγια, θυσιαστικά και απλόχερα στον συνάνθρωπο.

χ.