Ποίημα Κασιανής Μοναχής

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Γυνή, τήν σήν αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι, πρό τού ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε καί ασέληνος, έρως τής αμαρτίας. Δέξαι μου τάς πηγάς τών δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων τής θαλάσσης τό ύδωρ, κάμφθητί μοι πρός τούς στεναγμούς τής καρδίας, ο κλίνας τούς ουρανούς, τή αφάτω σου κενώσει. Καταφιλήσω τούς αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δέ πάλιν, τοίς τής κεφαλής μου βοστρύχοις, ών εν τώ Παραδείσω Εύα τό δειλινόν, κρότον τοίς ωσίν ηχηθείσα, τώ φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τά πλήθη καί κριμάτων σου αβύσσους, τίς εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μή με τήν σήν δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων τό έλεος.

ΑΠΟΔΟΣΗ

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε επαμειλημένα σε πολλές αμαρτίες, μόλις αντιλήφθηκε την θεότητά Σου, ανέλαβε τον ρόλο και τα καθήκοντα της μυροφόρου, και Σου προσφέρει μύρα θρηνώντας πριν από τον ενταφιασμό Σου. Φωνάζει λέγοντας: αλλοίμονό μου, γιατί υπάρχει μέσα μου βαθύ σκοτάδι, τρελλή ζάλη της αμαρτίας, που μοιάζει με νύκτα βυθισμένη στο σκοτάδι, χωρίς ελπίδα για το φως της σελήνης. Ετσι κάνει τη ζωή του ανθρωπου ο έρωτας της αμαρτίας. Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. Λύγισε στους αναστεναγμούς της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες
τον ουρανό και κατέβηκες στη γη, με τηνανείπωτη Σου κένωση. Θα γεμίσω με ασπασμούς τα άχραντα Σου πόδια, θα τα στεγνώσω με τα μαλλιά της κεφαλής μου. Τον κρότο από αυτά τα πόδια άκουσε η Ευα την ώρα του δειλινού στον παράδεισο, και από τον φόβο της κρύφθηκε. Ποιός άνθρωπος θα μπορούσε να ανακαλύψει τα πλήθη των αμαρτιών μου, και τις αβύσσους των κριμάτων Σου? Μόνον Εσύ είσαι που σώζεις τις ψυχές των ανθρώπων. Μην καταφρονείσεις λοιπόν τη δούλη σου, εσύ που έχεις το αμέτρητο έλεος.

Απόδοσις, Μοναχής Θεοδοσίας.

πηγή