Τα σκουλήκια

Τα σκουλήκια μας προκαλούν αηδία. Είναι σιχαμερά και τα απεχθανόμαστε.

Υπάρχουν όμως και σκουλήκια, για τα οποία δεν νοιώθουμε καμιά απέχθεια. Αντίθετα, τα τρέφουμε και τα διατηρούμε μέσα στην ύπαρξή μας: είναι τα σκουλήκια των κακών σκέψεων, που τ’ αφήνουμε να βόσκουν στο μυαλό μας. Είναι τα σκουλήκια των πονηρών επιθυμιών, που τα ανεχόμαστε να ρουφάνε το αίμα της καρδιάς μας. Είναι τα σκουλήκια των ηδονών, που τα δεχόμαστε να γλιστρούν στα μάτια, στ’ αυτιά και στις αισθήσεις μας με ιδιαίτερη ευχαρίστηση και ικανοποίηση.

Να σκοτώνουμε τα σκουλήκια της φθοράς κάθε στιγμή, κάθε ώρα: να ο σκοπός του καθημερινού πνευματικού μας αγώνα. Με όση αηδία πετώ από πάνω μου ένα ζωντανό σκουλήκι, με άλλη τόση απέχθεια να πετάμε μακριά ό,τι κακό και αμαρτωλό αρχίζει να γλυστρά στην σκέψη, στην καρδιά, στις αισθήσεις μας.

Τα σκουλήκια που γλυστρούν στην ψυχή είναι ασύγκριτα πιο επικίνδυνα απ’ τα σκουλήκια που θα φάνε το νεκρό και άψυχο σώμα μας μέσα στον τάφο.

«τάς ψυχάς ὑμῶν ἁγίασον, τά σώματα ἄγνισον, τούς λογισμούς διόρθωσον, τάς ἐννοίας κάθαρον» (ευχή Αποδείπνου)

π.Γ.Στ.