Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

ΕΝΑΣ ΣΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ



Μιλώντας στο αρχονταρίκι αγιορείτικης Μονής ο επίσκοπος Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς αναφέρθηκε στην αγιασμένη μορφή του πατέρα του. Θυμήθηκε ότι στα χρόνια της αθεϊστικής Γιουγκοσλαβίας, τότε που κανείς δεν τολμούσε να πάει στην Εκκλησία, ο πατέρας του τους έπαιρνε και τους πήγαινε τακτικά για να κοινωνούν. Στο χωριό, του είχαν προτείνει να γίνει δάσκαλος, επειδή είχε τελειώσει Λύκειο. Κι εκείνος απάντησε: «Δεν θέλω να αναλάβω, γιατί θα αναγκαστώ να διδάσκω αθεΐα».

«Ένα βραδάκι», διηγείται ο επίσκοπος Αμφιλόχιος, «μετά τις αγροτικές δουλειές, είχαμε μαζευτεί όλα τα αδέλφια μου, επτά παλληκάρια, και συζητούσαμε περί ομολογίας της πίστεως. Ο μακαρίτης ο μεγαλύτερος αδελφός μου έλεγε ότι δεν πρέπει να εξωτερικεύουμε την πίστη μας. Εγώ, τεταρτοετής της Θεολογικής Σχολής τότε, έλεγα το αντίθετο. Ο πατέρας άκουγε τη συζήτηση, και σε μια στιγμή λέει:

-Ακούστε, παιδιά μου. Έχω εσάς, επτά γιούς, και είμαι έτοιμος να χύσω και την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για σας. Όμως να θυμάστε αυτό που σας λέω: Αν ερχόταν κάποιος να μου πει: «Διάλεξε. Ή θα αρνηθείς το Χριστό, ή θα σου σκοτώσουμε τους επτά γιούς», εγώ θα έλεγα (και τον πιάσανε τα κλάματα τον καϋμένο): «Ο Θεός τα έδωσε. Ο Θεός τα πήρε. Δεν είναι δικά μου. Του Θεού είναι. Τον Χριστό δεν Τον αρνούμαι».

«Έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Το θυμάμαι έντονα ακόμα», έλεγε ο επίσκοπος Αμφιλόχιος.

Ο αγιασμένος Σέρβος πατέρας δεν είπε κάτι καινούργιο. Με την ομολογία του (έστω κι αν δεν βρέθηκε στη δύσκολη θέση να την εφαρμόσει) προστέθηκε στην μεγάλη χορεία των αγίων γονέων, που ενθάρρυναν και ήταν παρόντες στο μαρτυρικό θάνατο των παιδιών τους και οι περισσότεροι τους ακολούθησαν στο μαρτύριο: η Αγία Σολομονή (μάννα των επτά Μακκαβαίων), η μητέρα του αγίου Μελίτωνα (ενός από τους Σαράντα Μάρτυρες), η Αγία Ανθία (μάννα του αγίου Ελευθερίου), η Αγία Σοφία με τις τρείς θυγατέρες της και πολλοί άλλοι.

Τα συγκλονιστικά λόγια του πατέρα που αναφέραμε, ουσιαστικά θέλουν να δηλώσουν το εξής απλό:

“Αν αρνηθώ το Χριστό, τότε παύω να είμαι Πατέρας σας (το Π με κεφαλαίο). Και αντί για την ανάμνηση της ζωογόνου πατρικής αγκαλιάς, σας αφήνω μια θανατηφόρα κληρονομιά. Σας τραβάω με το παράδειγμά μου, σε ένα δρόμο αιωνίου θανάτου και καταστροφής. Κι εγώ δεν σας γέννησα για να καταστραφείτε και να χαθείτε για πάντα. Σας γέννησα για να σωθείτε, και για να ζείτε για πάντα Ζωή Αληθινή. Γι’ αυτό καλύτερα να σας καμαρώνω- Αιώνια Ζωντανούς- Μάρτυρες της Αλήθειας, παρά εσείς να επιβιώσετε με το στίγμα:

«Τα παιδιά του αντίχριστου» και εγώ να είμαι αναπολόγητος στο φοβερό βήμα του Χριστού!”.

Από το βιβλίο: «Κείμενα για την οικογένεια χτίζοντας σπίτι» του αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπροπούλου.
Επιμέλεια : κ.Ν.Βοϊνέσκος

Λόγοι χάριτος και σοφίας


          Για να προσευχηθούμε με την καρδιά μας για τον συνάνθρωπό μας, πρέπει να τον αγαπήσουμε, να τον πονέσουμε. Να βγούμε σιγά-σιγά από τον εαυτό μας και ν’ αρχίσουμε ν’ αγαπάμε και να πονάμε τους συνανθρώπου μας εάν θέλουμε η προσευχή μας να γίνει καρδιακή. Να κάνουμε τον πόνο του, δικό μας πόνο.


          Όταν μας αδικούν δεν πρέπει να αντιδρούμε υπερασπιζόμενοι τον εαυτό μας. Δεν πρέπει κανείς να μαλώνει για τον εαυτό του, για κανένα λόγο. Πρέπει οι άλλοι να τον υπερασπίζονται μόνο και μόνο για το δίκιο.


          Ο πονόψυχος άνθρωπος ανάλογα με τον πόνο του προς τους συνανθρώπους του ανταμείβεται με θεϊκή παρηγοριά. Ο άσπλαχνος άνθρωπος ζει μέρος της κολάσεως με τα πάθη του από αυτή την ζωή.



          Οσίου Παισίου του Αγιορείτου

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Με τον πόνο μας επισκέπτεται ο Θεός



          Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιμασίες, που δεν θέλει να πονάει και να ταλαιπωρείται, αλλά να καλοπερνάει, είναι εκτός πραγματικότητος. Η Παναγία πόνεσε πολύ και οι άγιοι ομοίως. Γι’ αυτό και εμείς πρέπει να πονέσουμε μια και ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο. Με τη διαφορά ότι εμείς όταν έχουμε λίγη ταλαιπωρία σ’ αυτήν την ζωή, ξοφλούμε τους λογαριασμούς και σωζόμαστε. Αλλά και ο Χριστός με πόνο ήρθε στη γη, κατέβηκε από  τον ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε. Και τώρα ο χριστιανός την επίσκεψη του Χριστού έτσι την καταλαβαίνει, με τον πόνο.

          Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Ενώ όταν δεν περνάει ο άνθρωπος καμία δοκιμασία, είναι σαν μια εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταμιεύει.

          Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο κανόνας τους, οπότε εξαγνίζονται μ’ αυτές και τους κάνουν μεγαλύτερο καλό, από την  κοσμική καλοπέραση, η οποία δεν τους βοηθεί, ούτε να πλησιάσουν τον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν μισθό ουράνιο. Γι’ αυτό πρέπει να τον δέχονται ως δώρο από τον Θεό.

          Ο καλός Θεός με τις δοκιμασίες παιδαγωγεί σαν καλός πατέρας τα παιδιά Του από αγάπη, από θεία καλοσύνη και όχι από κακότητα ούτε από κοσμική, νομική δικαιοσύνη, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του. Επειδή θέλει να σώσει τα πλάσματά Του, επιτρέπει δοκιμασίες, για να παλέψει ο άνθρωπος ν’ αγωνισθεί και να δώσει εξετάσεις στην υπομονή, στους πόνους. Τον Θεό δεν τον ενδιαφέρει αυτή η ζωή, αλλά η άλλη. Πρώτα μας φροντίζει για την άλλη και μετά γι’ αυτήν....


          Οσίου Παισίου Αγιορείτου

ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΕΡΙ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΣΕΪΤΣΕΝΚΟ


Ο Ομολογητής Ραφαήλ Σεϊτσένκο έζησε στα χρόνια των φοβερών διωγμών του αντιχρίστου Στάλιν. Δυστυχώς ένας συνεφημέριός του τον κατέδιδε στις Σοβιετικές αρχές. Αυτό έγινε αιτία να περάσει διωγμούς και εξορία. Όμως σήκωνε τον σταυρό του αγόγγυστα και δοξολογικά. Ακόμη  συγχώρησε με όλη του την καρδιά τον συνεφημέριό του. Κάποια όμως πνευματικά του παιδιά αντιπαθούσαν και δεν συγχωρούσαν αυτόν τον ιερέα. Σε μία πνευματική του θυγατέρα που δεν μπορούσε να σηκώσει αυτή την αδικία και να συγχωρήσει τον συγκεκριμένο ιερέα, έγραψε την παρακάτω συγκλονιστική και πολύ διδακτική επιστολή περί συγχωρητικότητος.

…Παιδί μου Τόνια, δεν μπορώ να σε επαινέσω για το «φίδι» που έχεις μέσα στην καρδιά σου, δηλαδή την αντιπάθεια για τον π.Σέργιο, τον οποίο, όπως γράφεις, δεν συγχώρησες και ίσως δεν θα συγχωρήσεις ποτέ. Αυτό το αίσθημα, αίσθημα ολέθριο, δεν έχει θέση σε μία χριστιανική ψυχή.

Ο Υιός του Θεού, που λύτρωσε εμάς, τους αμαρτωλούς, με τον σταυρικό Του θάνατο στον Γολγοθά, καρφωμένος στον Σταυρό παρακαλούσε τον Πατέρα Του για τους σταυρωτές Του: «Πάτερ, αφες αυτοίς ου γάρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ.23:34). Ο Ίδιος, άλλωστε, μας διδάσκει: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. 5:44-45).

Είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί κι έχουμε ανάγκη από συγχώρηση, γι’ αυτό προσευχόμαστε: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς …αφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών…». Βλέπεις ότι, προκειμένου να λάβεις από τον Κύριο την άφεση των αμαρτημάτων σου, πρέπει πρώτα να συγχωρήσεις  εσύ όσους σε έχουν βλάψει; Σε παρακαλώ, λοιπόν, παιδί μου, να μη θυμώνεις εναντίον οποιουδήποτε και πολύ περισσότερο εναντίον του π. Σεργίου, όπως δεν θυμώνω κι εγώ εναντίον του. Και εκείνον και όλους όσοι συνέβαλαν μ’ οποιονδήποτε τρόπο στη σύλληψη και την καταδίκη μου τους συγχώρησα ολόψυχα από την πρώτη στιγμή αυτής της δοκιμασίας. Τώρα προσεύχομαι και ως τον θάνατο μου θα προσεύχομαι στον Κύριο, ζητώντας Του να τους ελεήσει και να τους σώσει, καθώς τους θεωρώ όχι αδικητές και εχθρούς μου αλλά ευεργέτες μου. Αυτό κάνε κι εσύ, και στην ψυχή σου θα απλωθεί η ειρήνη…

Τα παθήματά μου δεν οφείλονται σε ανθρώπους. Τα παραχώρησε ο Θεός μου για τη σωτηρία μου. Υποτάσσομαι, λοιπόν, στο άγιο θέλημά Του και περιμένω ειρηνικά κάθε λογής βάσανα και κάθε λογής θάνατο, έχοντας στην καρδιά και στα χείλη μου τα λόγια με τα οποία πέθανε στην εξορία ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν…».

Από το βιβλίο: «Άγιοι κατάδικοι» της ιεράς μονής Παρακλήτου.

 επιμέλεια:κ.Ν.Βοϊνέσκος

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Το άρωμα της αγιότητας...

Πριν μερικά χρόνια βρισκόμουν στον Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στην μονή Οσίου Γρηγορίου. Την νύχτα ένιωσα μια θλίψη. Σύνηθες για τον ψυχισμό μου, που ωστόσο όμως ήταν πολύ έντονη σε σημείο να στραγγίζει μια μια τις ανάσες ψυχραιμίας μου. Φοβήθηκα πετάχτηκα όρθιος από το κρεβάτι και βγήκα στην αυλή της μονής. Καθώς περιφερόμουν, είδα φίλο ενάρετο ιερομόναχο ο οποίος περνούσε από την αυλή με προορισμό το κελί του. Ήταν ώρα ξεκούρασης.

«Τι κάνεις εδώ» μου λέει τέτοια ώρα;

«Εεε τι να κάνω, φόβος γέροντα» του λέω, «και ταραχή». «Μάλιστα» είπε προβληματισμένος. «Έλα μαζί μου», μονολόγισε και αμέσως έστριψε το κορμί του.

«Που;» του απάντησα γεμάτος απορία. «Ελα, ελα να πάμε κάπου όμορφα».

Με πήρε και αφού περπατήσαμε στους χαμηλά φωτισμένους διαδρόμους της μονής, φτάσαμε σε ένα μικρό εκκλησάκι. Μπήκαμε στο ναό. Κάθισε εδώ μου λέει και περίμενε. Εισήλθε στο ιερό. Σε λιγάκι βγήκε κρατώντας στα χέρια του, μια κάρα. Γονάτισα και εναπόθεσε αυτή επί της κεφαλής μου.

Τον άκουσα που κάτι ψιθύριζε, όπως η μάνα νανουρίσματα στα παιδικά αυτιά μας όταν θέλει να μας ηρεμήσει. Προσευχόταν για μένα. Ίσως να μην υπάρχει πιο αγαπητική πράξη.

Μαλάκωσα. Ειρήνευσα.

«Προσκύνησε» μου λέει. Σηκώνομαι, σκύβω και ασπάζομαι την κάρα. Τι… άρωμα ήταν αυτό Θεέ μου. Τι ευωδία!! Τρύπησε τα ρουθούνια μου. Εισήλθε εντός μου. Φώτισε τον κήπο της καρδιάς μου και δρόσισε την ξεραΐλα της θλίψης. Όλα έγιναν αλλιώς. Χαμογέλασα. Σημείο της παρουσίας του Θεού. Ήταν η κάρα της Αγ. Αναστασίας της Ρωμαίας που γιορτάζει στις 29 Οκτωβρίου. Αύριο δηλαδή και την θυμήθηκα. Καθώς θυμήθηκα και κάτι άλλο, ότι υπάρχουν πολλά όμορφα αρώματα μα σαν εκείνο της αγιότητας δεν υπάρχει
π.λιβυος

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Γιατί το παιδί μου είναι επιθετικό;

Σπρώχνει, κλωτσάει, ξαφνικά ξεσπάει σε φωνές ή αρχίζει να σας χτυπάει. Αν παρατηρήσετε ότι το παιδί σας γίνεται επιθετικό αυτό που κυρίως θα πρέπει να δείτε είναι εάν πρόκειται για κάποια μεμονωμένα περιστατικά ή για μία σταθερή συμπεριφορά. Στην πρώτη περίπτωση, δεν θα πρέπει να προβληματιστείτε ιδιαίτερα γιατί είναι πολύ φυσικό τα παιδιά σε μικρή ηλικία, να μην μπορούν να ελέγξουν τα νεύρα τους με αποτέλεσμα κάποιες φορές να ξεσπούν υπερβολικά. Στην δεύτερη περίπτωση, όμως, θα πρέπει να κοιτάξετε βαθύτερα για να ψάξετε τα αίτια της επιθετικότητας.

Γιατί το παιδί μου είναι επιθετικό

Δίνετε το καλό παράδειγμα;

Ένας από τους πιο συχνούς λόγους για τους οποίους τα παιδιά μπορεί να γίνουν επιθετικά είναι γιατί γίνονται μάρτυρες επιθετικής συμπεριφοράς στο σπίτι. Αν για παράδειγμα, το παιδί ζει σε ένα περιβάλλον στο οποίο επικρατούν οι έντονες διαφωνίες, οι φωνές και οι καβγάδες, ή ακόμα και μία βίαιη συμπεριφορά, το πιθανότερο είναι να ακολουθήσει το αντίστοιχο παράδειγμα.

Αντίθετα, αν οι γονείς τούς δείξουν ότι μπορούν να εκφραστούν και οι ίδιοι ψύχραιμα, χωρίς νεύρα και ανεξέλεγκτους καβγάδες, εκείνα θα έχουν σαν υπόδειγμα την συμπεριφορά τους.

Ο κρίσιμος ρόλος της τηλεόρασης και των παιχνιδιών

Σύμφωνα με έρευνες, οι βίαιες σκηνές στην τηλεόραση ή τα βίαια video games μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά τη συμπεριφορά των παιδιών τα οποία έχουν μία τάση να μιμούνται ασυνείδητα ό,τι βλέπουν. Οι ταινίες που περιλαμβάνουν βίαιες ή έντονες σκηνές και προϋποθέτουν αθέμιτο ανταγωνισμό μεταξύ των πρωταγωνιστών μπορεί να επηρεάζουν σημαντικά την συμπεριφορά του παιδιού. Αντίστοιχα, τα video games, στα οποία το παιδί συμμετέχει ενεργά και ενδεχομένως ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή της μάχης, μπορεί να το κάνει να υιοθετήσει ανάλογη συμπεριφορά και στην πραγματικότητα.

Αν οι γονείς δεν δώσουν την απαραίτητη σημασία, η επιθετικότητα μπορεί να συνεχιστεί μέχρι την εφηβεία ή ακόμα και την ενηλικίωσή του. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι το παιδί απλώς συνεχίζει να επηρεάζεται από τα ερεθίσματα που παίρνει από το περιβάλλον του, ακόμα και αφού αφήσει πίσω του την παιδική ηλικία.

Η συναισθηματική ανασφάλεια και το άγχος

Σύμφωνα με την παιδοψυχολόγο, κ. Μαρία Σαράντη, η ανασφάλεια και το άγχοςείναι κάποιοι λόγοι ακόμα για τους οποίους το παιδί μπορεί να εκφράσει έντονη επιθετικότητα. Αν αισθανθεί ότι δεν καλύπτεται συναισθηματικά επαρκώς από τους γονείς του, ενδεχομένως να καταλήξει σε απρόσμενα βίαιες συμπεριφορές.

Επιπλέον, προβλήματα που το πιέζουν ψυχολογικά και του δημιουργούν άγχος, όπως η δύσκολη προσαρμογή του στο σχολείο, οι κακές σχέσεις με τους συμμαθητές ή ακόμα και κάποιο οικογενειακό πρόβλημα, όπως το ενδεχόμενο διαζύγιο των γονιών του μπορεί να μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά τον ψυχισμό του παιδιού και να οδηγήσουν σε ακραίες καταστάσεις.

Είστε καταπιεστικοί;

Τα συνεχή "όχι" και οι στερήσεις που πολλές φορές ακούν τα παιδιά μπορεί να οδηγήσουν σε κρίσεις θυμού. Οι υπερβολικά αυστηροί γονείς, που χρησιμοποιούν κυρίως την τιμωρία ως μέσο για να τους επιβληθούν, άθελά τους συμβάλλουν στην ανάπτυξη της επιθετικής συμπεριφοράς. Τότε τα παιδιά αισθάνονται ότι δεν μπορούν ν' αντιδράσουν και "θάβουν" τα συναισθήματά τους όταν πρέπει να υπακούσουν τους γονείς τους. Το καταπιεστικό περιβάλλον οδηγεί σε καταπίεση των συναισθημάτων τους και, αυτό με τη σειρά του, σε απρόσμενες εκρήξεις θυμού.


Δίνετε την απαιτούμενη προσοχή;

Όταν οι γονείς δεν δίνουν στο παιδί την προσοχή που επιζητά είτε γιατί δουλεύουν όλη μέρα και δεν έχουν χρόνο είτε γιατί προστέθηκε ένα νέο μέλος στην οικογένεια, το οποίο μονοπωλεί το ενδιαφέρον, ενδεχομένως εκείνο να εκφράσει το «παράπονό» του με επιθετική συμπεριφορά. Γι' αυτό, αν οι γονείς δεν διαθέτουν πολύ χρόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας, θα πρέπει να περνούν έστω και δέκα λεπτά ποιοτικού χρόνου μαζί του- ακόμα και αν απλά του διαβάσουν το αγαπημένο του παραμύθι πριν κοιμηθεί.

Επιβαρύνετε το πρόγραμμα του παιδιού;

Μπαλέτο, ξένες γλώσσες, μουσική και αθλήματα είναι εξωσχολικές δραστηριότητες που κρατούν διαρκώς απασχολημένο το παιδί, με αποτέλεσμα το πρόγραμμά του να επιβαρύνεται σημαντικά και η κούραση να είναι αναπόφευκτη. Το αποτέλεσμα; Κάποια «αδικαιολόγητα» βίαια ξεσπάσματα. Σε περίπτωση, λοιπόν, που δείτε ότι το παιδί πιέζεται, καλό θα είναι να ελαφρύνετε το πρόγραμμά του, λαμβάνοντας, όμως, υπόψη σας ποιες δραστηριότητες τού αρέσουν.

Πώς να διαχειριστείτε την επιθετική συμπεριφορά του παιδιού;

Βοηθήστε το παιδί να εκφραστεί

Όπως επισημαίνει και η παιδοψυχολόγος, είναι πολύ σημαντικό να ενθαρρύνετε το παιδί να εκφράζει τα συναισθήματά του. Έτσι, τα νεύρα του θα βρίσκουν διέξοδο στη συζήτηση και όχι σε μία βίαιη συμπεριφορά.

Παραμείνετε ψύχραιμοι

Ακόμα και αν το παιδί βγει "εκτός ορίων", εσείς θα πρέπει να παραμείνετε ψύχραιμοι. Πλησιάστε το με ηρεμία, εξηγήστε του το λάθος του και πείτε του πώς μπορεί να το διορθώσει. Αν για παράδειγμα, είχε βίαιη συμπεριφορά απέναντι στην αδελφή του, πείτε του ότι πρέπει να της ζητήσει συγγνώμη και να μην επαναλάβει κάτι αντίστοιχο στο μέλλον.

Επαινέστε την προσπάθεια

Τα παιδιά συμπεριφέρονται πολύ καλύτερα όταν τα επιβραβεύουμε. Γι' αυτό, προτιμήστε να λέτε "μπράβο" στο παιδί όταν έχει μία θετική και υποδειγματική συμπεριφορά, ακόμα και σε δημόσιο χώρο. Έτσι, σταδιακά θα μάθει τι είναι επιτρεπτό και τι όχι στις κοινωνικές και φιλικές του σχέσεις.

Απομακρύνετέ το από τον χώρο του συμβάντος

Μετά από ένα επεισόδιο θυμού και επιθετικότητας, καλό θα είναι να απομακρύνετε το παιδί από τον χώρο που έγινε το συμβάν. Αλλάζοντας παραστάσεις, θα ηρεμήσει πιο γρήγορα και εσείς θα μπορέσετε να διαχειριστείτε καλύτερα την κατάσταση. Μόλις ηρεμήσουν τα «πνεύματα», μπορείτε να του εξηγήσετε τι έκανε λάθος και πώς θα το διορθώσει.Ωστόσο, αν παρά τις προσπάθειές σας δεν σημειώνεται κάποια βελτίωση, σκεφτείτε να επισκεφθείτε κάποιον ειδικό. Είναι πιθανό να πρέπει να εξεταστεί το ενδεχόμενο κάποιας αναπτυξιακής διαταραχής, όπως ο αυτισμός, ή κάποιας διαταραχής συμπεριφοράς, όπως η προκλητική-εναντιωματική συμπεριφορά , που συσχετίζονται με αυξημένη επιθετικότητα.

Σε κάθε περίπτωση, δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητη μια τέτοια συμπεριφορά γιατί το πιθανότερο είναι ότι, δεν αντιμετωπιστεί από μικρή ηλικία, το πρόβλημα θα διαιωνίζεται ακόμα και μετά την ενηλικίωση του παιδιού.
το βρήκα: ενόριον

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΓΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ! ΑΚΟΥΣ;





Ο όσιος Παναγής Μπασιάς είχε βαπτίσει την αδελφή του Σπύρου Μηνιάτη, που λεγόταν Ρουμπίνα. Αυτή παντρεύτηκε έναν πολύ σκληρό και βάναυσο άνδρα, που την κακομεταχειριζόταν.

Ένα μεσημέρι η οικογένεια του Σπύρου καθόταν στο τραπέζι και έτρωγε. Ξαφνικά βλέπουν μπροστά τους αναπάντεχα τον Άγιο, που απευθυνόμενος προς τον Σπύρο είπε:

-Ε, τι κάθεσαι; Αυτή τη στιγμή την αδελφή σου την Ρουμπίνα τη δέρνει απάνθρωπα ο άνδρας της. Και δεν φθάνει αυτό, αλλά της έσπασε και το χέρι της. Και το χειρότερο, έκανε  τα γαμήλια στέφανα τους κομμάτια.

Και συνέχισε ακόμα πιο έντονα:

-Πλην όμως, ο πρώτος γάμος είναι μυστήριο! Ακούς;

Μετά τα λόγια αυτά, έφυγε βιαστικά.

Το επεισόδιο που τους ανήγγειλε, γινόταν σ’ ένα χωριό, σε μακρινή απόσταση, αλλά ο Σπύρος πίστεψε τον Άγιο και στενοχωρήθηκε κατάκαρδα για την αδελφή του. Σηκώθηκε αμέσως, ετοίμασε το μουλάρι του και έσπευσε να πάει να δη τι γίνεται στο σπίτι της. Όταν εκείνη τον είδε, τον δέχθηκε με χαρά και του είπε:

-Πώς, αδελφέ μου, τέτοια ώρα, μεσημέρι, μ’ αυτή τη ζέστη του Ιουλίου, ξεκίνησες για δω;

Ο Σπύρος τη ρώτησε:

-Ρουμπίνα, πού είναι ο άνδρας σου;

-Αχ, Σπύρο μου, είχε ξενύχτι απόψε στη δουλειά του και κουράστηκε και βγήκε έξω να συναντήσει κανένα χωριανό, να του περάσει  η ώρα.

-Καλά, το χέρι σου τι έχει;

-Αδελφέ μου, αυτές οι προβατίνες, όταν πρόκειται να βγούν έξω από το μανδρί, κάνουν πολλά πηδήματα. Μ’ έσπρωξαν, έπεσα και χτύπησα. Μα δεν είναι τίποτα… Έλα τώρα, πάμε να ξεκουραστείς και το απόγευμα φεύγεις με τη δροσιά.

Μπαίνοντας στο σπίτι ο Σπύρος αμέσως κοίταξε στα εικονίσματα, γιατί διαρκώς σκεπτόταν τα λόγια του οσίου Παναγή.

-Ρουμπίνα, πού είναι τα στέφανά σου; Δεν τα βλέπω.

Η αδελφή του, που δεν ήθελε να διαλύσει τον γάμο της, δικαιολογείται και λέει:

-Σπύρο μου, με τις δουλειές μου είχα καιρό να ξεσκονίσω και τα κατέβασα να τα καθαρίσω.

Η γυναίκα προσπάθησε να κρύψει την άθλια συμπεριφορά του συζύγου της και να μην φανερώσει την αλήθεια. Αλλά ο αδελφός της, που όλα τα ήξερε με το διορατικό χάρισμα του οσίου, της είπε:

-Αδελφή μου, σήκω να φύγουμε, γιατί ο άνδρας σου είναι σκληρός και σε βασανίζει. Εγώ ήρθα εδώ, γιατί μας απεκάλυψε την κατάστασή  σου ο νουνός σου παπα-Μπασιάς. Έλα μαζί μου, η ζωή σου εδώ θα είναι μαρτύριο, παρ’ ότι είπε ο νουνός σου ότι ο πρώτος γάμος είναι Μυστήριο και δεν διαλύεται.

Η Ρουμπίνα όμως, γυναίκα συνετή και ανδρεία στην αντιμετώπιση των δυσκόλων της ζωής, γνώριζε ότι δεν έπρεπε να διαλύσει το σπιτικό της.

-Αδελφέ μου, του απαντά, όταν ο Θεός προστάζει, πρέπει να τα υπομένω όλα.

Έτσι ο Σπύρος Μηνιάτης έφυγε διαπιστώνοντας ότι όλα τα λόγια του οσίου ήταν αληθινά.

Από το βιβλίο: «Τοις κατά προθέσιν κλητοίς» του πρωτοπεσβυτέρου Στεφάνου Κ.Αναγνωστοπούλου.

 Επιμέλεια κ.Ν.Βοϊνέσκου

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

ΓΙΑΤΙ ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΤΑ ΚΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΔΗΛΙΑ;



Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος Αχρίδος, παρατηρεί ότι ανάβουμε τα κεριά και τα κανδήλια μπροστά στις άγιες εικόνες για τους ακόλουθους επτά λόγους:

α) Διότι η πίστη μας είναι φώς. Ο Κύριος είπε: «Εγώ ειμί το φώς του κόσμου» (Ιω.η’ 12). Το φώς των κεριών μας υπενθυμίζει το φώς με το οποίο ο Χριστός διαφωτίζει και καταυγάζει τις ψυχές μας.

β) Για να μας υπενθυμίζουν το φώς της ψυχής του αγίου εκείνου, μπροστά στην εικόνα του οποίου ανάβουμε το κερί μας, διότι όλοι οι άγιοι ονομάζονται «υιοί φωτός» (Ιω.ιβ’ (12) 36 Α’ Θεσ.  ε’ 5).

γ) Για να χρησιμεύουν ως έλεγχος και επίπληξη στα σκοτεινά έργα μας, τους αμαρτωλούς λογισμούς και τις αμαρτωλές μας επιθυμίες και για να μας καλούν στη φωτεινή ζωή του Ευαγγελίου του Χριστού, ώστε να αγωνιζόμαστε με ζήλο για την εφαρμογή των εντολών τού Σωτήρος, σύμφωνα με τον λόγο του: «Ούτω λαμψάτω το φώς υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. ε’ 16).

δ)Για να συμβολίσουμε τη δική μας μικρή θυσία υπέρ του Θεού, ο οποίος θυσιάσθηκε υπέρ ημών, ώστε το κερί να είναι ένα μικρό σημάδι της μεγάλης ευγνωμοσύνης και της αγίας αγάπης μας προς Αυτόν, τον οποίον ικετεύουμε να μας χαρίσει ζωή, υγεία, σωτηρία και γενικά κάθε τι το οποίο μόνο η άπειρη ουράνια αγάπη μπορεί να μας προσφέρει.

ε) Για να τρομοκρατήσουμε τις δυνάμεις του σκότους, οι οποίες συχνά επιτίθενται εναντίον μας κατά την ώρα της προσευχής, αποσπώντας τη διάνοια και την προσοχή μας από τον Δημιουργό.

στ) Για να παρακινηθούμε στην αυτοθυσία. Όπως ακριβώς το λάδι και το φυτίλι του καντηλιού καίγονται υπακούοντας στην επιθυμία μας, έτσι πρέπει να πυρπολούνται και οι ψυχές μας από τη φλόγα της αγάπης και της εμπιστοσύνης στον Θεόν στις περιόδους του πόνου, υποτασσόμενες πρόθυμα στο άγιο θέλημα του Θεού της αγάπης.

ζ) Για να διδασκόμαστε ότι όπως ακριβώς το κερί δεν μπορεί ν’ανάψει χωρίς την παρέμβαση του χεριού μας, έτσι και η καρδιά μας, ο εσωτερικός μας λύχνος, δεν μπορεί ν’ανάψει χωρίς το άγιο φώς της θείας χάριτος, έστω και αν είναι γεμάτη από όλες τις αρετές. Διότι μόνο από τον Θεόν έρχεται το φώς που ανάβει τον λύχνο του εσωτερικού μας κόσμου.
του ενορίτου μας κ.Ν.Βόϊνέσκου

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

ΑΝΑΥΔΟΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΟΤΑΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ… ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ!!! (φώτο)

Άναυδοι έμειναν οι Τούρκοι όταν στις αρχαιολογικές ανασκαφές που διεξάγουν στην περιοχή Küçükçekmece και στην τοποθεσία Göl Havzası, βρέθηκαν προς ενός οργανωμένου βυζαντινού φαρμακείου που περιείχε πολλούς αμφορείς και δοχεία με σπάνια φάρμακα της εποχής, την ίδια περίοδο που στην Ευρώπη οι άνθρωποι πέθαιναν σαν τα σπουργίτια από τις διάφορες επιδημίες και ο πολιτισμός τους ήταν ακόμα ο πολιτισμός της τρώγλης.Συγκριμένα στις ανασκαφές που διεξάγει το αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστήμιου Kocaeli της Κωνσταντινούπολης, ανασκαφές που άρχισαν από το 2007 και μετά από μια μικρή διακοπή συνεχιστήκαν το 2009, βρέθηκαν αυτές τις μέρες εκατοντάδες φαρμακευτικά δοχεία σε μια σπάνια ανακάλυψη που δείχνει για άλλη μια φορά το μεγάλο πολιτιστικό – ιατρικό επίπεδο του Βυζαντίου.

Όπως αναφέρεται, ανακάλυψαν ένα οργανωμένο βυζαντινό φαρμακείο που πρέπει να είχε δημιουργηθεί την περίοδο 620 με 640 μ Χ, όταν την Κωνσταντινούπολη πολιορκούσαν τότε οι Αβάροι και οι Βούλγαροι και στον βυζαντινό στρατό  υπήρχαν αυξημένες ιατρικό-φαρμακευτικές ανάγκες.Ο ίδιος ο καθηγητής του Αρχαιολογικού τμήματος, Sengül Aydıngün, ομολόγησε ότι έχει μείνει έκπληκτος από την οργανωμένη σειρά των αμφορέων που περιείχαν σπάνια φάρμακα της εποχής, τα οποία και σήμερα αναδίδουν χαρακτηριστικές οσμές, για πολλά προβλήματα υγείας και που δείχνουν το πολύ ανώτερο επίπεδο της ιατρικής περίθαλψης που παρείχε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Τούρκου καθηγητή, έχουν μέχρι τώρα ανακαλυφθεί και συλλεχτεί περί τα 7000 δοχεία με φάρμακα, γεγονός που δείχνει ότι επρόκειτο για ένα από τα μεγαλύτερα φαρμακεία της εποχής σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι έρευνες, όπως αναφέρουν οι Τούρκοι, θα συνεχιστούν καθώς υπάρχει προσδοκία; για περισσότερες ανακαλύψεις στην περιοχή όπου ανέτειλε για άλλη μια φορά το μεγαλείο του Βυζαντίου, δηλαδή της μεγάλης Ανατολικής Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας.

Σκεφτείτε την Ρωμιοσύνη του τότε και τον… Νεοελληνισμό του σήμερα!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΕΚΘΕΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ


 
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ


          ΕΚΘΕΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ



                   Την 21ην Νοεμβρίου, μετά την Θ. Λειτουργία των Εισοδίων της Θεοτόκου, εγκαινιάστηκε η Έκθεση Παραδοσιακών Σπιτικών Προϊόντων προκειμένου να διατεθούν προς ενίσχυση του συσσιτίου των απόρων της Ενορίας μας.

                   Ευσεβείς κυρίες της Ενορίας φιλοτέχνησαν και προσέφεραν τα δώρα  της αγάπης των και του κόπου τους, μια μεγάλη ποικιλία παρασκευασμάτων και αντικειμένων, συμμετέχοντας με τον ωραίο αυτό τρόπο στην προσπάθεια του Φιλοπτώχου Ταμείου της Ενορίας.

                   Η Έκθεση λειτουργεί στο ισόγειο  του πνευματικού μας κέντρου κάθε μέρα από 5-7 μ.μ. και τις Κυριακές 10-12 π. μ.

                   Θα ήταν μεγάλη μας χαρά να μας επισκεφθείτε και να ενισχύσετε την ωραία αυτή φιλανθρωπική κίνηση.



 ΤΟ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟ ΤΑΜΕΙΟ  ΤΟΥ ΙΕΡΟΎ ΝΑΟΥ







Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Συμβουλές για να κοιμάται το παιδί σας στην ώρα του

Τα παιδιά και η διαδικασία του ύπνου αποτελούν μια αναπόφευκτη ρουτίνα της καθημερινότητας που όμως μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε άγχος όχι μόνο για τους γονείς αλλά και για τα ίδια τα παιδιά. Με τις θετικές ιδιότητες του να είναι απαραίτητες για τα μικρά παιδιά, λόγω της επίδρασής του στη σωματική και συναισθηματική ανάπτυξη, ο νυχτερινός ύπνος μετατρέπεται σε επιτακτική ανάγκη. Πολλά παιδιά όμως την ώρα που πρέπει να οδηγηθούν προς το κρεβάτι, είτε θέλουν να παραμείνουν μαζί με τα αδέρφια τους, είτε φοβούνται το σκοτάδι και δεν απομακρύνονται από τους γονείς. Με σκοπό την αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων, οι γονείς πρέπει να βοηθήσουν τα παιδιά τους να χαλαρώσουν και να πηγαίνουν στο κρεβάτι τους χωρίς άγχος και φόβο…

Η ρουτίνα όσον αφορά την ώρα του ύπνου

Πρόκειται για το «κλειδί» που θα οδηγήσει το παιδί από μόνο του στο κρεβάτι. Ο προγραμματισμός της ώρας του ύπνου καταφέρνει να βοηθήσει το μικρό παιδί να θέσει τους δικούς του βιολογικούς ρυθμούς και να γνωρίζει από πριν ότι έφτασε η ώρα του ύπνου. Πολλοί γονείς άλλωστε ακολουθούν πρόγραμμα για την ώρα του δείπνου και του μπάνιου, αφήνοντας το παιδί να προβλέπει από μόνο του τη συνέχεια των δραστηριοτήτων του. Οι κανόνες της ώρας, όμως, πρέπει να ακολουθούνται πιστά από τους γονείς, ώστε μέσα από τη συνέπεια να δημιουργηθεί ένα συγκεκριμένο πρότυπο στο μυαλό του παιδιού.

Μυστικά για να γίνει ευχάριστη η ώρα του ύπνου

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι να βάζετε το παιδί σας στο κρεβάτι του λίγο πριν κοιμηθεί και όχι να το μεταφέρετε από τον καναπέ ενώ ήδη κοιμάται. Έτσι το παιδί σας θα μάθει ότι το κρεβάτι είναι «σύμμαχός» του και ότι δεν χρειάζεται να φοβάται. Παράλληλα, είτε μέσα από το διάβασμα παραμυθιών είτε μέσα από ένα σνακ, όπως ένα ποτήρι γάλα ή ένα κομμάτι ψωμί, το παιδί μπορεί να χαλαρώσει και να κοιμηθεί με μεγαλύτερη ευκολία.

Τρόποι για την απομάκρυνση του φόβου τους

Ο ύπνος ενός παιδιού δεν πρέπει να εξαρτάται από την παρουσία σας στο δωμάτιο, αφού μια τέτοια συνήθεια δεν θα βοηθήσει το παιδί να απομακρυνθεί από το άγχος. Η απαλή μουσική και ένα φωτάκι μέσα στο δωμάτιο μπορούν να συμβάλλουν σε έναν ευκολότερο ύπνο. Αφήστε το να επιλέξει ένα παιχνίδι να του κάνει παρέα, αρκεί να είναι μαλακό και ασφαλές. Πείτε του καληνύχτα και υποσχεθείτε του ότι σε λίγα λεπτά θα επιστρέψετε στο δωμάτιό του για να δείτε αν είναι καλά. Αφού τηρήσετε την υπόσχεσή σας, το παιδί δεν θα φοβάται πια, καθώς κάθε μέρα θα έχει στο μυαλό του ότι το προσέχετε κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Πρόγραμμα πριν τον ύπνο του παιδιού

Το πρόγραμμα για να οδηγηθεί το παιδί σας στο κρεβάτι δεν αποτελεί μόνο ένα δικό σας κομμάτι ρουτίνας αλλά και του παιδιού σας. Οι προγραμματισμένες κινήσεις κάθε μέρα με την ίδια σειρά θα δώσουν στο παιδί να καταλάβει ότι αυτή η διαδικασία καταλήγει στον ύπνο. Συγκεκριμένα, πρώτα πρέπει να μαζέψετε μαζί με το παιδί σας το δωμάτιο και τα παιχνίδια του, αργότερα να το κάνετε μπάνιο και να του φορέσετε καθαρές πιτζάμες. Αργότερα το παιδί πρέπει να πιει το γάλα του και να πλύνει τα δόντια του. Η επόμενη κίνηση του ύπνου μετά από λίγες μέρες θα γίνει προβλέψιμη από το παιδί σας.



Η αντιμετώπιση των προβλημάτων ύπνου του παιδιού

Πολλά παιδιά αντιμετωπίζουν προβλήματα κατά τη διάρκεια του ύπνου τους όπως νυχτερινές αφυπνίσεις, ροχαλητό, αναπνευστικά προβλήματα ή ακόμα και δύσπνοια. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να παρατηρείτε αν το παιδί σας είναι κουρασμένο ή νυστάζει κατά τη διάρκεια της ημέρας, ώστε να καταλάβετε τέτοιες διαταραχές. Ακόμα και σε περιπτώσεις που τα παιδιά παρουσιάζουν ιδιαίτερες ανησυχίες κατά τις βραδινές ώρες, οι γονείς πρέπει να το καθησυχάζουν και να το συζητάνε μαζί του την επόμενη μέρα. Σε περιπτώσεις που τα προβλήματα επιμένουν, καλό είναι να συμβουλευτείτε έναν παιδίατρο.

Οι ιδανικές ώρες ύπνου από νεογέννητα μέχρι εφήβους

Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και διαθέτει διαφορετικές ανάγκες όσον αφορά τον ύπνο και τον τρόπο ζωής του, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει μια γενική και ιδανική ώρα για τον βραδινό ύπνο. Ωστόσο, κάθε ηλικία ανάλογα με τις απαιτήσεις της διαθέτει κάποιες συγκεκριμένες προδιαγραφές, σχετικά με τη διάρκεια του καθημερινού ύπνου…

Ηλικίες και ώρες ύπνου την ημέρα:

Νεογέννητο: 16-20 ώρες

3 εβδομάδων: 16-18 ώρες

6 εβδομάδες: 15-16 ώρες

4 μήνες: 9-12 ώρες, συν έξτρα 4-6 ώρες ύπνου

6 μήνες: 11 ώρες, συν έξτρα 3-5 ώρες ύπνου

9 μήνες: 11-12 ώρες, συν έξτρα 2-4 ώρες ύπνου

12 μήνες: 10-11 ώρες, συν έξτρα 2-4 ώρες ύπνου

18 μήνες: 13 ώρες, συν έξτρα 1-2 ώρες ύπνου

2 ετών: 11-12 ώρες, συν έξτρα 2 ώρες ύπνου

3 ετών: 10-11 ώρες, συν έξτρα δύο ώρες ύπνου

4-5 ετών: 10-12 ώρες

6-9 ετών: 10 ώρες

10-12 ετών: 9 + ώρες

Έφηβοι: 8-9 ½ ώρες
το βρήκα:www.flowmagazine.gr

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Το νόημα της ζωής

Πρέπει να μάθουμε την αξία και το νόημα της ζωής σαν ένα στάδιο αγώνων πριν από την μετάβασή μας στον ουρανό.  Να θυμηθούμε ότι είναι σοφό και αληθινό αυτό που λέγεται: «Είχε δάσκαλο τον πόνο και έμαθε πολλά».

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος: Τὸ μεγαλεῖο τοῦ «καινοῦ» ἀνθρώπου

                                 Τὸ μεγαλεῖο τοῦ «καινοῦ» ἀνθρώπου

Τὸ αὐθεντικὸ βίωμα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ τὸ χρειαζόμαστε, ὅπως καὶ ὁ κάθε χριστιανὸς στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Ἁπλὰ στὶς μέρες μας ἡ δυσκολία νὰ τὸ ἀποκτήσουμε φαντάζει μεγαλύτερη.

Αὐτὸ τὸ βίωμα ἀπεργάζεται τὸ μεγαλεῖο τοῦ «καινοῦ» ἀνθρώπου, αὐτοῦ δηλαδὴ ποὺ ἔχει μετέλθει σὲ μιὰ κατάσταση ποὺ παραμένοντας ἄνθρωπος δὲν εἶναι... ἄνθρωπος.  Εἶναι θεοειδής, θεόμορφος, θεανθρώπινος ἄνθρωπος.  ῾Ο θεάνθρωπος Κύριος ἦταν τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος.  ῾Ο θεανθρώπινος ἄνθρωπος χωρὶς νὰ εἶναι θεὸς παύει νὰ εἶναι μόνον ἄνθρωπος. ᾿Απὸ τὸ «ἀνθρώπινον» διατηρεῖ τὴν φύση καὶ ἀρνεῖται τὴν κυριαρχία τοῦ πτωτικοῦ ἰδιώματος· ἀπὸ τὸ «θεῖον» στερεῖται τὴ φύση καὶ προσοικειοῦται ταπεινῶς τὴ χάρι.

Αὐτὰ ὅλα σημαίνουν ὅτι ὁ αὐθεντικὸς χριστιανὸς εἶναι πολὺ ἀνθρώπινος.  Ἀναδεικνύει καὶ τιμᾶ τὴν ἀνθρώπινη φύση του• δὲν τὴν περιφρονεῖ• δὲν ντρέπεται γι’ αὐτήν• δὲν τὴν ἀδικεῖ.  Γι’ αὐτὸ  καὶ κατανοεῖ τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων καὶ τὶς δυνατότητες τὶς δικές του.  Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μικρός καὶ μεγάλος ταυτόχρονα.  Ἐνῶ εἶναι «βραχύ τι παρ’ ἀγγέλους ἠλαττωμένος»(1)  εἶναι καὶ «ὡσεὶ χόρτος ἔχων τὰς ἡμέρας αὐτοῦ»(2),  διότι «ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς»(3)

Εἶναι ἄνθρωπος βαθὺς καὶ εὐρὺς ταυτόχρονα.  Εἶναι μυστήριο ἀνεξιχνίαστο ὁ ἴδιος ἀλλὰ καὶ χωρητικὸς ὅλων.  Ἡ ζωή του ἔχει ἀλήθεια καὶ ἀγάπη, τὴν ἐλευθερία τοῦ νὰ δέχεται καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ νὰ προσφέρεται.  Γι’ αὐτὸ εἶναι καὶ πολὺ φιλάνθρωπος καὶ κοινωνικός.  Δὲν σώζεται μόνος, κοινωνεῖ τὴν σωτηρία.  Μπορεῖ νὰ κενώνεται ἀπὸ τὸν ἐγωισμό του, γι’ αὐτὸ καὶ νὰ ἑνώνεται μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς του.

Ἐπὶ πλέον ἡ αὐθεντικότητα βοηθεῖ τὸν χριστιανὸ νὰ λειτουργεῖ διαρκῶς στὸ μεθόριο Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, τῆς λογικῆς καὶ τοῦ μυστηρίου, τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἀνθρώπινου πόνου, τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ὑπακοῆς.  Αὐτὴ τὸν ἐμπνέει νὰ κινεῖται καὶ στὸ ἐπέκεινα τοῦ προσωπικοῦ χώρου, τοῦ ἀνθρώπινου μέτρου, τοῦ κοσμικοῦ χρόνου, τοῦ ἐγώ.  Σ’ αὐτὰ τὰ μεθόρια εἶναι ποὺ κρύβεται ὁ Θεός• σ’ αὐτὰ τὰ ἐπέκεινα εἶναι ποὺ συναντᾶ κανεὶς τὸν ἀδελφό, τὴν αἰωνιότητα, τὴ χάρι, τὴν ἀλήθεια, τὸν Ἴδιο τὸν Θεό.

Ὅταν προκαλεῖται ἡ λογική μας, γεννᾶται ἡ πίστη.  Ὅταν διακινδυνεύουμε τὸ συναίσθημά μας, προκύπτει ἡ χάρις.  Ὅταν ἀρνούμαστε τὸ θέλημά μας, ζοῦμε τὴν δική Του ἀγάπη σὲ μᾶς.  Ὅταν συστέλλεται ὁ ἑαυτός μας, ἀνασταίνεται ἐν δυνάμει ὁ Θεὸς μέσα μας.

Αὐθεντικὸ βίωμα εἶναι τὸ ὁσιακό, τὸ μαρτυρικό, τὸ ἀποστολικό, τὸ προφητικό.  Αὐτὸ ποὺ ἔχει ἄσκηση, ἱδρώτα, αἷμα, πόνο, μαρτυρία, ταπεινὴ ὁμολογία.  Ὁ αὐθεντικὸς χριστιανὸς ζεῖ τὴ χαρὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἄσκηση, τὴ στέρηση, τὴ θυσία.  Ζεῖ τὴν ἐλπίδα μέσα ἀπὸ τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὴ διακριτικὴ ἐπιβεβαίωση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τὴ συνεχῆ προσδοκία τοῦ σημείου, ποὺ δὲν τὸ ζητεῖ ἀλλὰ τὸ περιμένει καὶ ὅταν ἔρχεται δὲν τὸν ξαφνιάζει.  Ζεῖ τὴν ταπείνωση μέσα ἀπὸ τὶς εὐλογίες Του καὶ τὶς χαρές.  Αὐτὰ ὅλα στηρίζονται στὴν πίστη.

Στὸ πρόσωπο τοῦ ἀδελφοῦ συναντᾶ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό.  Δίπλα του ταπεινώνεται, ὑπομένει, κενώνεται.  Μαζί του μοιράζεται τὴν πτώση, τὴν πίστη, τὴ ζωή, τὴ χάρι, τὴ σωτηρία.  Μαζί του ἑνώνεται.  Οἱ διαφορὲς ὑπογραμμίζουν τὴν ἐλευθερία, ἡ διαφορετικότητα τὴ μοναδικότητα τοῦ κάθε προσώπου ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, οἱ ἀντιθέσεις ταπεινώνουν, τὰ κοινὰ σημεῖα διευκολύνουν τὴ συμπόρευση.  Οἱ ἁμαρτίες, οἱ δοκιμασίες, οἱ ἀρετές, οἱ θεϊκές ἐπεμβάσεις στὴ ζωὴ τοῦ ἑνὸς περιχωροῦνται καὶ στὴ ζωὴ τοῦ ἄλλου.  Ὅλα κοινωνοῦνται.  «Οὐκ ἔστιν ἄλλως σωθῆναι εἰ μὴ διὰ τοῦ πλησίον»(4).   Θεμέλιο αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ἡ ἀγάπη.

Ὁ αὐθεντικὸς ὅμως χριστιανὸς μὲ σαφήνεια διακρίνει καὶ τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου, τὴ ρευστότητα καὶ παροδικότητα τοῦ χρόνου, τὴ φθαρτότητα τῶν ὑλικῶν, τὴν ἀπάτη τοῦ «ἐδῶ» καὶ τοῦ «τώρα», τὴ βαρβαρότητα τῶν ἀνθρώπινων τρόπων, τὴν παχύτητα τῆς ὀρθῆς λογικῆς.  Γι’ αὐτὸ καὶ διαρκῶς λειτουργεῖ στὸ «ἐπέκεινα».  «Ἐν γῇ ζῇ καὶ ἐν οὐρανοῖς πολιτεύεται».  Ἀντὶ γιὰ τὸ τώρα ζεῖ τὰ ἔσχατα καὶ ἀντὶ γιὰ τὸ ἐδῶ τρέφεται ἀπὸ τὰ οὐράνια.  Αὐτὸ τὸ φρόνημά του τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἐλπίδα.

«Πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη• τὰ τρία ταῦτα»(5).   Αὐτὰ τὰ τρία ἀποτελοῦν καὶ τὸ θεμέλιο τοῦ αὐθεντικοῦ βιώματος τοῦ κάθε χριστιανοῦ. Αὐτὰ τὰ τρία εἶναι ποὺ συνθέτουν τὴν «ἄλλη» λογική.

Αὐτὴ ἡ λογικὴ τὸν κάνει λεπτὸ καὶ εὐγενῆ στὴ φύση, λιτὸ στοὺς τρόπους καὶ λανθάνοντα στὶς ἐπιλογές.  Γίνεται διεισδυτικός, διορατικὸς καὶ διαφανής.  «Πάντα ἀνακρίνει καὶ ὑπ’ οὐδενός ἀνακρίνεται»(6).  Ἀλλὰ στὸ πρόσωπό του κατοπτρίζεται ὁ Θεός,(7)  ἀπὸ μέσα του διαθλᾶται ἡ χάρις Του.  Τὸν βλέπεις καὶ ὁμολογεῖς πὼς «ζεῖ Κύριος».  Ζεῖ ὁ ἀληθινὸς Θεός.  Αὐτὸς ποὺ δὲν ὁρᾶται σωματικά, οὔτε κατανοεῖται στοχαστικά.

Ταυτόχρονα εἶναι πολὺς γιατὶ εἶναι πάντοτε ὅλος, ἀκέραιος καὶ μὲ ὅλους.  Δίπλα του ζεῖς τὴν ἀπόστασή του, ἀλλὰ νοιώθεις μαζί του.  Γιατί τὸ «ἵνα ὦσιν ἓν»(8)  ἀποτελεῖ βίωμα του.  Δὲν εἶναι ποτὲ μόνος.  Οὔτε μόνο μὲ κάποιους.  Οὔτε μὲ λίγους.  Ἔχει χῶρο γιὰ ὅλους.  Μέσα του ἀκτινοβολεῖ ὁ Θεός.

Αὐτὴ ἡ αὐθεντικότητα εἶναι ποὺ κάνει τὸν χριστιανὸ νὰ μὴν εἶναι κοσμικὰ «σύγχρονος»• ἐπιδερμικὸς μιμητὴς καὶ παθητικὸς ἐκφραστὴς τῶν συνηθειῶν τῆς ἐποχῆς ποὺ ζεῖ.  Ἀλλὰ νὰ εἶναι «σύγχρονος» μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ἐνσαρκωτοῦ τοῦ αἰωνίου μηνύματος τοῦ Θεοῦ στὸ παρόν. Αὐτὸς ἐνσαρκώνει τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ τὴν εἰκόνα τῶν ἐσχάτων της.  Εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἄνθρωπος ποὺ συνδέει τὸ «ἀρχαῖον κάλλος» μὲ «τὴν μέλλουσαν δόξαν ἡμῖν ἀποκαλυφθῆναι»9.   Ἕνα κάλλος καὶ μία δόξα ποὺ δὲν καταδεικνύουν μόνο τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ κυρίως παραπέμπουν στὸ «παρὰ πάντας ἀνθρώπους»θεϊκὸ κάλλος καὶ στὴν «ἐνδόξως δεδοξασμένην» Τριαδικὴ θεότητα.

Ἡ αὐθεντικότητα, ἡ ἀληθινότητα, ἀκόμη κι ἄν προδίδει ἀδυναμίες, ἀνεπάρκεια, μὴ πληρότητα τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ τὴν ὁδὸ πρὸς τὴν τελείωση καὶ ἁγιότητα. Ἀπεναντίας τὸ νοθευμένο φρόνημα, ὁ συμβιβασμός, ἡ ψεύτικη ὡραιοποιημένη εἰκόνα πνίγουν τὴν ἐνέργεια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ καθιστοῦν τὸν ἄνθρωπο ἀμέτοχο τοῦ μυστηρίου καὶ τῆς θεότητός Του.

Μὲ τὴν ἔννοια αὐτήν, ὁ αὐθεντικὸς ἄνθρωπος δὲν καθίσταται μόνον ἕνα πρότυπο ἠθικῆς τελειώσεως, ἀλλὰ κυρίως μεταμορφώνεται σὲ σκεῦος φανερώσεως τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν. Ζεῖ τὴν ψυχοσωματικοτητά του, τὴν ἁρμονία τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ τοῦ θεϊκοῦ προορισμοῦ του χριστολογικά. Βιώνει τὴ συγκρότηση τοῦ τριμεροῦς τῆς ψυχῆς του καὶ τὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης μὲ τοὺς ἀδελφοὺς τριαδικά. Ζεῖ καὶ φανερώνει τὴ θεία οἰκονομία στὸ σύνολό της: τὴ συγκατάβαση τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, τὴν Τριαδικὴ φανέρωση τῆς Βαπτίσεως, τὴν ἔλλαμψη καὶ «ὀθνείαν ἀλλοίωσιν» τῆς θείας Μεταμορφώσεως, τὸ ἀποκαλυπτικὸ βάθος καὶ τὴ θεϊκὴ δόξα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, τὴν κένωση τοῦ πάθους, τὸν ἀνακαινισμό καὶ τὴν ἑτεροποίηση τῶν πάντων διὰ τῆς Ἀναστάσεως, τὴν θέωση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως διὰ τῆς Ἀναλήψεως, τὴν ἔκχυση τῶν ἁγιοπνευματικῶν δωρεῶν τῆς Πεντηκοστῆς, τὴ γέννηση καὶ πορεία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀλκάδος στὸν ὠκεανὸ τῆς ἱστορίας καὶ τέλος τὴν προσδοκία τῶν ἐσχάτων.

 Νοέμβριος 2016

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Ἡ Βαβέλ, ἡ Πεντηκοστή, ἡ Ἱστορία...

Ἔφτασαν στὴν ὕβρη, στὴν ἀπόλυτη θρασύτητα.
Τότε…
Λίγο καιρὸ μετὰ τὸν φοβερὸ κατακλυσμό.
Τότε ποὺ θὰ ἔπρεπε ὅλο καὶ πιὸ πολὺ νὰ ταπεινοφρονοῦν.
Ἀντὶ γι᾿ αὐτὸ ἀποθρασύνθηκαν. Θέλησαν νὰ οἰκοδομήσουν πύργο πανύψηλο. Τέτοιο ποὺ ἡ κορυφή του νὰ φτάνει στὸν οὐρανό. Ἤθελαν, εἶπαν, νὰ κάνουν ὄνομα. «Ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα»! Νὰ μείνουν στὴν ἱστορία ὡς μεγάλοι. Καὶ μάλιστα μὴ ἔχοντες ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ. Οὔτε φόβο ἀπὸ νέο κατακλυσμό· ἀφοῦ, νόμιζαν, θὰ μποροῦσαν νὰ καταφύγουν στὸν πανύψηλο πύργο τους.
Ἔτσι προχώρησαν. Ἔψησαν πλίνθους, χρησιμοποίησαν τὰ καλύτερα ὑλι­κὰ καὶ ἄρχισαν νὰ οἰκοδομοῦν. Μέχρι ποῦ θὰ φθάσουν;
Τότε ἐπῆλθε ἡ «νέμεσις». Φοβερή! Ἡ ἐπέμβαση τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἦταν ἄμεση: «Δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν» (Γεν. ια΄ 7).
Σύγχυση γλωσσῶν. Ἄλλη γλώσσα ὁ ἕνας, ἄλλη ὁ ἄλλος. Ἀσυνεννοησία.
Σκόρπισαν, διαλύθηκαν. Τὸ ἔργο τους ματαιώθηκε.
Ὅμως τὸν πρῶτο στόχο τους τὸν πέτυχαν.
Ἔκαναν ὄνομα! Ἔμειναν στὴν ἱστορία…
Ἀλλὰ μὲ τί ὄνομα…
Βαβέλ!
Βαβὲλ σημαίνει σύγχυση. Σύγχυση γλωσσῶν… Σύγχυση φρενῶν. Σύγχυση προσανατολισμοῦ.
Πέρασαν αἰῶνες, χιλιετίες.
Ἦρθε μία μέρα ποὺ ἡ σύγχυση καταλύθηκε. Οἱ γλῶσσες ἑνοποιήθηκαν. Ἦταν ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Τότε ποὺ οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ πρῶτοι πιστοὶ δέχθηκαν τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὰ ἐμπόδια τῶν γλωσσῶν ἐξαφανίστηκαν. Οἱ πνευματοφόροι μιλοῦσαν σ᾿ ὅλες τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου. Τὸ θαῦμα ἦταν ἀσύλληπτο.
Τὸ ἴδιο Πνεῦμα ποὺ τότε ἐπέφερε τὴ σύγχυση, τώρα δημιουργεῖ ὑπερθαύμαστη ἑνότητα: «Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε».
Στὴ διάρκεια τῶν δύο χιλιετιῶν τῆς ἱστορίας της ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πέρασε ἀρκετὲς φορὲς ἀπὸ τὴ Βαβὲλ καὶ τὴν Πεν­τηκοστή.
Ὑπῆρξαν περιστάσεις στὶς ὁποῖες ἡ ἀν­θρώπινη αὐθάδεια («ποιήσωμεν ἑ­αυτοῖς ὄνομα») ἀνάγκαζε τὸ Πανάγιο Πνεῦμα νὰ ἐπεμβαίνει καὶ νὰ δημιουργεῖ σύγχυση γλωσσῶν. Μεγάλες Σύνοδοι ποὺ ἐπιχειροῦσαν νὰ οἰκοδομήσουν πύργους πλανεμένων δοξασιῶν κατέληγαν σὲ ἀσυμφωνία – «Βαβὲλ ἀντιλήψεων καὶ ματαιοδοξιῶν» – καὶ διαλύονταν.
Ἔρχονταν πάλι ἄλλες περιστάσεις, στὶς ὁποῖες ἡ διάθεση τῶν ἀνθρώπων νὰ ὑποταγοῦν στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δημιουργοῦσε νέα Πεντηκοστή. Τὸ Πνεῦμα ἔπνεε, ἐνέπνεε, φώτιζε, καθοδηγοῦσε καὶ οἱ ὁμόφρονες ἅγιοι Πατέρες μὲ μιὰ φωνὴ ὁμολογοῦσαν: «Πάντες οὕτω πιστεύομεν· μία πίστις, μία γνώμη· πάντες τὸ αὐτὸ φρονοῦμεν. Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων· αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων· πάντες Ὀρθόδοξοί ἐσμεν· αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἔσωσεν»! (ΣΤ΄ Πράξη τῆς Δ΄ Οἰκ. Συνόδου).
Καὶ τότε ἀποκτοῦσαν τὸ ἀληθινό, τὸ αἰώνιο, τὸ δοξασμένο ὄνομα. Παρέδιδαν τὸ «μυστήριον τῆς θεολογίας» στὶς ἑπόμενες γενιὲς ἀπαραχάρακτο, γνήσιο, ἀληθινό, καὶ αὐτὲς τοὺς ἀποδίδουν αἰώνιο χρέος εὐγνωμοσύνης, ἀναφωνώντας: «Τῶν ἀοιδίμων καὶ μακαρίων Πατριαρ­χῶν… αἰωνία ἡ μνήμη»!
Στοὺς δυσχείμερους καιρούς μας ἡ ἀνθρώπινη ἀπόνοια ἐπιχειρεῖ μὲ τὴν ἴδια θρασύτητα νὰ οἰκοδομήσει καὶ πάλι πύργο βαβέλιο. Ὄχι μὲ ψημένους πλίνθους καὶ πήλινη ἄσφαλτο ἀλλὰ μὲ τὰ ψευδεπίγραφα συνθήματα τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης. Οἰκοδομοῦν πύργο Οἰκουμενισμοῦ καὶ Πανθρησκείας. «Ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα». Νὰ γίνουμε ὀνομαστοί, νὰ ἀφήσουμε ἐποχή, νὰ θεωρηθοῦμε πρωτοπόροι τοῦ μεγάλου ὁράματος τῆς παγκόσμιας ἑνότητας.
Ἔτσι νομίζουν, ἔτσι πιστεύουν, ἔτσι ἐνεργοῦν.
Χτίζουν τὴ νέα χιλιετία!
Καὶ δὲν βλέπουν ὅτι ἐπέρχεται ἡ «νέμεσις»!
Ἡ Βαβέλ!
Σύγχυση φρενῶν, γλωσσῶν, ἀντιλήψεων.
Διότι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σώζει καὶ κατευθύνει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
το βρηκα:περιοδικο ο Σωτηρ