Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Παιδεία

Χρήστος Γιανναράς

Χρειαζόμαστε παιδεία για τον δικό μας τόπο. Όχι πια αυτή την εξαθλιωτική διαιώνιση του μεταπρατισμού, όχι άλλον πιθηκισμό, αγκομαχητό και λαχάνιασμα πίσω από ξένες φανταχτερές μόδες, εφήμερες ιδεολογίες, χρεωκοπημένους «φωταδισμους». Χρειαζόμαστε παιδεία για τις δικές μας ανάγκες - και πρώτη ανάγκη είναι η ίδια ή επιβίωση μας. Δεν μπορούμε να ξεχνάμε με μικρονοϊκή επιπολαιότητα πώς, αν το γένος των Ελλήνων επιβίωσε μέσα στους αιώνες, δεν το οφείλει ούτε στην πολεμική του ισχύ ούτε στα μέσα παραγωγής ή στο σύστημα διανομής των αγαθών. Το οφείλει μόνο και αποκλειστικά στην πνευ­ματική του πραμάτεια, πού ήταν πρόταση νοήματος του βίου, πρόταση με καθολική, πανανθρώπινη εμβέλεια και δυναμική.

Να συνεννοηθούμε επιτέλους κάποτε οι Νεοέλληνες για μια παιδεία με δική της ραχοκοκαλιά, με δική της ταυτότητα. Γιατί μόνο όταν έχουμε συνείδηση ποιοι είμαστε και τί θέλουμε, μόνο τότε μπορούμε να προσλάβουμε οτιδήποτε (κάθε καινούργια γνώση, επιστήμη, μέθοδο, πρακτική) χωρίς να υποτασσόμαστε στο πρόσλημμα, αλλά αφο­μοιώνοντας οργανικά το κάθε πρόσλημμα στις δικές μας ανάγκες και στους δικούς μας στόχους.

Ραχοκοκαλιά ή φιλοσοφία της παιδείας, 1989.


Ο Πίγκος, το μικρό αρκουδάκι


ή αλλιώς, πως να αγαπάμε
...



της ΓΑΛΑΤΕΙΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ-ΣΟΥΡΕΛΗ

Ήταν ένα τραγουδάκι που το τραγουδούσα στα παιδιά μου. Όλα το αγάπησαν πολύ. Θυμάμαι μάλιστα ένα μου παιδί που με τις χούφτες του, τις μικρές τρυφερές χούφτες του, μου σκέπαζε το στόμα ώστε να μη πω το τέλος της ιστορίας που ήταν ένα τέλος θλίψης, τέλος που δεν είχε το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», το τέλος δηλαδή των παραμυθιών.

Πιστεύω πάντα και κάθε φορά με ένα καινούργιο γεγονός εδραιώνεται αυτή η πίστη μου, πως δεν μπορεί να υπάρχει ένα τέλος καλό αν η πορεία είναι λαθεμένη.

Γι΄ αυτό, χωρίς να θέλω να πικράνω τα παιδιά μου, επέμενα να ακούσουν και το τέλος. Το τραγούδι, λοιπόν, μιλούσε για ένα ευτυχισμένο αρκουδάκι που μαζί με την μάνα του χαιρόταν τον κόσμο. Μα το βόλι του κυνηγού σκοτώνει τη μητέρα. Το αρκουδάκι μου, «πίνει νερό, πικραίνεται και πάει, είναι μονάχο και γι΄ αυτό πονάει». Μια μέρα στο μικρό ρυάκι, ένα σκιουράκι συναντά, παιχνίδια κάνουνε τρελά. Θε μου, να μη τελειώσει αυτή η χαρά. Το αρκουδάκι μας ξαναγίνεται ευτυχισμένο. «Πίνει νερό, δροσίζεται και πάει, έχει έναν φίλο και τον αγαπάει!».

Η συντροφικότητα, η φιλία, ο άλλος, γεμίζει την ψυχή όχι μονάχα του μικρού αρκούδου. Τη δικιά μας ερημιά καταργεί, δικιά μας ευτυχία είναι να έχουμε έναν σύντροφο. Σκέφτομαι πως σαφώς γι΄ αυτή τη συντροφικότητα μιλά στην Π. Διαθήκη, όταν δημιουργεί από τον Αδάμ ο Θεός την Εύα. Είδε, λέει, ο Θεός πως δεν είναι ευτυχία να βρίσκεται μόνος ο άνθρωπος στη Δημιουργία.

Είναι το αρκουδάκι μας τόσο ευτυχισμένο, συνεχίζει το παιδικό διδακτικότατο τραγουδάκι, που σφίγγει στην αγκαλιά του τον καινούργιο φίλο. Μα βάζει τόση δύναμη σ΄ αυτό το αγκάλιασμα, τόσο ασφυκτικά σφίγγει τον φίλο του που το σκιουράκι το μελί, άφησε μια κραυγή και πέθανε.

Το αρκουδάκι μας «πίνει νερό, πικραίνεται και πάει, δεν του ΄μαθαν πότε πως ν΄ αγαπάει!!!». Εδώ είναι το τέλος· το τέλος είναι τόσο θλιβερό ώστε να μη μπορεί να το αντέξει το νέο παιδί και να θέλει να μου σφραγίσει το στόμα, ή να βουλώσει τ΄ αυτιά του για να μην τ΄ ακούσει. Μα εγώ επέμενα να το λέω και τώρα τα παιδιά μου το τραγουδούν και στα δικά τους παιδιά.

Βλέπετε το μήνυμα είναι διαχρονικό. Τα σκέφτηκα όλα αυτά όταν ένα ζευγάρι σε τέλεια αποσύνθεση, με παιδιά που κοντεύουν να διαλυθούν σαν προσωπικότητες, ήρθαν φιλικά να κουβεντιάσουμε αυτά τα προβλήματα, να βρούμε το τι έφταιξε και η κατάσταση είχε φτάσει εκεί που άλλο δεν πήγαινε. Ήταν φιλική, κοντινή η οικογένεια και τους γνώριζα καλά. Ένας ένας ήταν θαυμάσιοι, όλο αισθήματα και αγάπη. Οι γονείς άνθρωποι θυσίας, άνθρωπο όλο καρδιά. Μα δεν τους είχε μάθει κανένας να αγαπάνε σωστά. Κι έτσι ξεχασμένη, χαλασμένη κάνουλα η αγάπη, αντί να ποτίζει το χώμα, να το αφρατεύει, να το κάνει καρπερό, ώστε λουλούδια να γεμίζει ο τόπος, το ΄κανε το τόσο νερό, το άσκεφτα χυμένο, βάλτο. Και στο βάλτο τα κουνούπια μένουν· εστία μόλυνσης ο βάλτος.

Το αρκουδάκι από την πολλή αγάπη έγινε αιτία να πεθάνει η συντροφιά του. Δεν του ΄χε μάθει κανείς να αγαπά σωστά. Κανείς δεν του ΄χε πει πως τέχνη χρειάζεται η εκδήλωση της αγάπης. Τ΄ αγαπώ το παιδί μου τόσο που ανησυχώ μήπως μπλέξει. Και γι΄ αυτό το σπίτι γίνεται φυλακή· και ποιος ποτέ ονειρεύτηκε να μένει σε φυλακή και ποιος δεν παλεύει να δραπετεύει από κει; Τ΄ αγαπώ τόσο το παιδί μου, ώστε προλαβαίνω κάθε του επιθυμία. Ναι, μα τότε έχουμε ένα παιδί που δεν ποθεί τίποτα και που επιθυμία έχει να έχει ... επιθυμία.

Το αγαπώ το παιδί μου τόσο, ώστε του κρύβω τις δυσκολίες της ζωής.

Και έτσι το παιδί μας πιστεύει πως το ΜΗ είναι ανύπαρκτο, πως μέλι και γάλα οι δρόμοι, μαλθακεύει, παραιτείται από αγώνες, δεν τρίβεται, δεν ακονίζεται το μαχαίρι και έτσι όταν έλθει σε αντάμωση με τις δυσκολίες τα χάνει. Παραδίδεται χωρίς όρους και ζητά δεκανίκια όπως τα ναρκωτικά, το αλκοόλ κ.λπ.

Μα τη λαθεμένη εκδήλωση αγάπης την έχουμε για το σύντροφό μας. Η πνιγηρή, ασφυκτική υπερπροστατευτικότητα και εκεί προεκτείνεται. Και στα δύο φύλα συμβαίνει κάτι τέτοιο, όχι μόνο στο γυναικείο. Έχετε δει άβουλες γυναίκες; Πίσω τους κρύβεται ένας σούπερ δυναμικός άντρας που τις ... λατρεύει και γι΄ αυτό ή πιο σωστά εξ αιτίας αυτού η προσωπικότητα της γυναίκας δεν ξεδιπλώνεται φυσιολογικά. Δεν μπορεί να οδηγήσει αν ο άντρας της κάθεται πλάϊ της και της τονίζει τα λάθη της ακριβώς γιατί την αγαπά τόσο ώστε νοιάζεται γι΄ αυτήν, μην πάθει κάποιο ατύχημα.

Το χειμώνα παίχτηκε μια ταινία με τρομερή επιτυχία στους κινηματογράφους που τόνιζε το θέμα της αγάπης χωρίς διάκριση, της σαρωτικής αγάπης. Οι γονείς τόσο αγαπούσαν το παιδί τους ώστε να θέλουν να ακολουθήσει ένα επάγγελμα και όχι αυτό το επάγγελμα που το αγόρι ήθελε. Από την υπερβολική άτεχνη αγάπη, το αγόρι αυτοκτόνησε. Επειδή αγαπάμε το παιδί μας θέλουμε να του διαλέξουμε εμείς το σύντροφο της ζωής του. Και αργότερα γινόμαστε κακά πεθερικά γιατί το παιδί μας δεν αγαπιέται τόσο όσο του αξίζει από αυτό το σύντροφο, ή αγαπιέται κάπως αλλιώτικα.

Η Αγάπη είναι θεϊκό δώρο, λέει η Γραφή, καρπός του Αγίου Πνεύματος. Και εμείς αυτό το δώρο το κάνουμε κατάρα αν δεν μάθουμε την τεχνική του. Γι΄ αυτό επέμενα να το τραγουδώ στα παιδιά μου, παρά τις αντιδράσεις τους. Γι΄ αυτό και το χαμηλοτραγουδούσα σε κείνο το ταλαιπωρημένο ζευγάρι που έχοντας στις καρδιές τους τόση αγάπη, σφίγγονταν μεταξύ τους, παραμόρφωναν από το σφίξιμο την προσωπικότητα του πλαϊνού τους. Και έμεναν μόνοι. Ακριβώς σαν εκείνο το δυστυχισμένο αρκουδάκι!



Υψοποιός ταπείνωση

Ρωτήθηκε κάποτε ένας ερημίτης. Πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους επαίνους και τα εγκώμια; Και απάντησε. Να έχετε ταπείνωση και να γνωρίζεται καλά τον εαυτό σας. Να σας πω ένα παράδειγμα. Όταν σκαλίζω στο ξύλο την μορφή αγίου και τελειώνω, νομίζω ότι είναι καλή. Την ξανακοιτάω μετά από λίγο και βλέπω ότι έχει ελλείψεις. Αν βάλω τον φακό θα δω ότι δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Το ίδιο πάλι και με τα χέρια. Βλέπουμε ότι είναι καθαρά. Αν βάλουμε όμως τον φακό, θα δούμε ότι έχουν βρωμιά και πολλά μικρόβια. Έτσι, να κοιτάμε προσεκτικά τον εαυτό μας και θα Βλέπουμε ότι δεν είμαστε τίποτα κι ας λέει ο κόσμος.


Υπερκινητικά παιδιά. Γιατί είναι στην πρίζα; (α')

Κινείται συνέχεια, δεν συγκεντρώνεται εύκολα, σπάνια προσέχει τι του λένε. Είναι κακομαθημένο ή μήπως ένα υπερκινητικό παιδί;


Της Τούσας Ζάππα


Υπάρχουν παντού γύρω μας: κατεβαίνουν την τσουλήθρα με το κεφάλι στην παιδική χαρά, τρέχουν πάνω κάτω στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ με ταχύτητα σπρίντερ και, ακόμη κι όταν κάθονται στο τραπέζι για να φάνε, κουνούν διαρκώς τα χέρια, τα πόδια ή το κεφάλι τους σαν να έχουν μπει σε μια αόρατη πρίζα που τα τροφοδοτεί με απίστευτη ενέργεια, τόσο που δεν αρκεί να τα χαρακτηρίσει κανείς απλώς ζωηρά. Κι όμως, αυτό που ευθύνεται για τη συμπεριφορά τους δεν είναι η κακή ανατροφή, ούτε ο σκληρός τους χαρακτήρας. Ο υπαίτιος λέγεται διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ), και προτιμάει τα αγόρια τρεις φορές περισσότερο από τα κορίτσια. Η διαταραχή αυτή εμφανίζεται κυρίως στα πρωτότοκα παιδιά, καθώς και σε εκείνα με γονείς υπερκινητικούς, αλκοολικούς ή με άλλες διαταραχές.

Τα βασικά χαρακτηριστικά ενός παιδιού με αυτή τη διαταραχή είναι η υπερκινητικότητα, που μπορεί να την παρουσιάζει και κατά τη διάρκεια του ύπνου, η παρορμητικότητα, που το κάνει να μην μπορεί να περιμένει τη σειρά του και να αντιδράει εκρηκτικά, και η ελλειμματική προσοχή, δηλαδή η αδυναμία να παραμένει συγκεντρωμένο σε κάτι για πολλή ώρα, καθώς η προσοχή του διασπάται εύκολα από κάποιο εξωτερικό ερέθισμα. Το υπερκινητικό παιδί συχνά δεν ολοκληρώνει τις εργασίες που ξεκινάει, ενώ συνήθως έχει δυσκολία συγκέντρωσης για μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια δραστηριότητα, καθώς και στη μελέτη.

Για να διαγνωστεί διαταραχή, δεν είναι απαραίτητο να έχει και τα τρία προηγούμενα χαρακτηριστικά, αλλά πρέπει τα συμπτώματα να παρουσιάζονται σε δύο τουλάχιστον διαφορετικές συνθήκες (π.χ. στο σπίτι και στο σχολείο). Αν πάλι το παιδί έχει υποστεί ένα τραυματικό γεγονός στην οικογένεια (π.χ. διαζύγιο, απώλεια συναισθηματικής υποστήριξης κ.λπ.), είναι πολύ φυσικό για κάποιο διάστημα να εκδηλώνει ορισμένα ή ακόμη και όλα τα συμπτώματα της διαταραχής, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είναι και υπερκινητικό.


Έγκαιρη διάγνωση


Κύρια αιτία της υπερκινητικότητας θεωρείται η κληρονομικότητα. Πέρα απ’ αυτή, όμως, υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που μπορούν να την προκαλέσουν, όπως μια δυσκολία ή ένα πρόβλημα στον τοκετό (π.χ. αν το μωρό έμεινε για λίγο χωρίς οξυγόνο) ή ακόμα κάποιες επιληπτικές κρίσεις κατά τη βρεφική ηλικία. Η υπερκινητικότητα γίνεται αντιληπτή στα πρώτα παιδικά χρόνια, ασφαλής διάγνωση όμως μπορεί να γίνει στην ηλικία των πέντε ή έξι ετών. Οι έρευνες πάντως έχουν δείξει ότι τα υπερκινητικά παιδιά ως μωρά ήταν υπερβολικά ανήσυχα, έκλαιγαν συνέχεια, είχαν κολικούς, παρουσίαζαν προβλήματα στον ύπνο και στο φαγητό. Το σύνδρομο εξελίσσεται μέχρι την εφηβεία ή ακόμη και στην αρχή της ενήλικης ζωής. Αρκετά από τα παιδιά το κουβαλούν μέχρι τα εφηβικά τους χρόνια, το ποσοστό όμως πέφτει κατακόρυφα μετά την ενηλικίωσή τους, οπότε μόνο το 8% συνεχίζει να έχει τη διαταραχή.

Είναι πολύ βασικό η διάγνωση να γίνει όσο το δυνατόν πιο έγκαιρα, ώστε το παιδί να μην αρχίσει να νιώθει περιθωριακό στο σχολείο, όπου και θα δημιουργήσει μαθησιακά κενά και ίσως αντιμετωπιστεί ως ο «κακός μαθητής» ή, γενικότερα, το «κακό παιδί».

«Το περιβάλλον αντιμετωπίζει ως ενοχλητικό ένα παιδί με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητα», επισημαίνει η κ. Μαρέικε Στέεμαν-Κοκκαλίδου, πτυχιούχος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, εξειδικευμένη στην παιδική ηλικία και στην υποστήριξη γονέων. «Η δύστροπη και ανυπάκουη συμπεριφορά βγάζει τους γονείς από τα ρούχα τους, τους κάνει να απελπίζονται. Το υπερκινητικό παιδί δεν κάθεται ποτέ, φαίνεται να μην ακούει και δεν αντιδράει σε οδηγίες και υποδείξεις, δίνοντας την εικόνα ενός παιδιού απείθαρχου και αναξιόπιστου. Γι’ αυτό, οι γύρω του συνήθως προσπαθούν να “διορθώσουν” τη συμπεριφορά του με διαταγές: “σταμάτα”, “κάτσε καλά”, “μη μιλάς”. Όμως, μια τέτοια αυταρχική αντιμετώπιση έχει τελικά τα αντίθετα αποτελέσματα. Το παιδί, αντί για κατανόηση, θα εισπράττει όλο και περισσότερο απόρριψη από γονείς και συνομηλίκους. Συνέπεια; Να αναπτυχθεί μια αρνητική εξέλιξη διαπαιδαγώγησης και κοινωνικοποίησης, κάτι που θα συμβάλει στην αύξηση της προβληματικής του συμπεριφοράς».



συνεχίζεται...


Σαν σήμερα

30 - 9 - 1912

Επιδίδεται ταυτόσημη διακοίνωση των Βαλκανικών κρατών στην Τουρκία, με την οποία ζητούν την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, κυριότερες από τις οποίες ήταν η αναγνώριση της εθνικής αυτονομίας των διαφόρων εθνοτήτων και η αναλογική εκπροσώπησή τους στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο.

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Οι πτώσεις των Χριστιανών


Η άρνηση και η μετάνοια του Πέτρου φανερώνουν και μια άλλη πνευματική πραγματικότητα, σχετικά με τις πτώσεις των πιστών.

Οι πτώσεις των μαθητών του Χριστού γίνονται κάτω από το φιλάνθρωπο και ιλαρό βλέμμα Του. Ο Κύριος τους παρακολουθεί καθώς μπαίνουνε στην περιοχή του πειρασμού και το βλέμμα της αγάπης Του τους αγκαλιάζει, καθώς γλιστρούν στην αμαρτία.

Και αυτοί, επειδή τον αγαπούν, νιώθουν το παραπονεμένο, μα πάντα στοργικό βλέμμα του Χριστού και συναισθάνονται το αμάρτημά τους. Δεν απομακρύνονται από τον Κύριο, αν και νιώθουν ότι προσέβαλαν την αγάπη Του. Μόνο κλαίνε γι’ αυτό. Κλαίνε «πικρώς» μαζί με τον Πέτρο.

Ο Κύριος ακόμη προσβλέπει με ιδιαίτερη συμπάθεια στις πτώσεις των μαθητών Του. Γνωρίζει πως δεν το κάνουν για να τον λυπήσουν. Δεν αμαρτάνουν εν ψυχρώ, με τη θέλησή τους, αλλά από αδυναμία και συναρπαγή. Γι’ αυτό και δεν τους αποδοκιμάζει. Απλώνει στοργικά το χέρι Του και ανασηκώνει τον πεσμένο μαθητή Του, σφουγγίζοντας τα δάκρυα της μετανοίας του και ψιθυρίζοντάς του γλυκά, απαλά στο βάθος της ψυχής του: "παιδί μου, φιλείς με;"


π.Γ.Στ.


Λόγια σοφά γέροντος Πορφυρίου


• Ὁ ἁγιασμὸς δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο πράγμα, εἶναι μάλιστα εὔκολος, φθάνει ἐσεῖς νὰ ἀποκτήσετε ταπείνωση καὶ ἀγάπη.

• Ἂν θέλεις μπορεῖς νὰ ἁγιάσεις καὶ μέσα στὴν Ομόνοια.

• Νὰ παρακαλᾶς τὸ Θεὸ νὰ συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες σου. Κι ὁ Θεός, ἐπειδὴ θὰ τὸν παρακαλᾶς πονεμένος καὶ ταπεινωμένος, θὰ σοῦ συγχωρήσει τὶς ἁμαρτίες σου καὶ θὰ σὲ κάνει καλὰ καὶ στὸ σῶμα.

• Ὅταν προσεύχεσαι, νὰ ξεχνᾶς τὴν σωματική σου ἀῤῥώστια, νὰ τὴν ἀποδέχεσαι σὰν κανόνα, σὰν ἐπιτίμιο, γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σου. Γιὰ τὰ παραπέρα μὴν ἀνησυχεῖς, ἄφησέ τα στὸ Θεὸ κι ὁ Θεὸς ξέρει τὴ δουλειά Του.

• Οἱ ἀσθένειες μᾶς βγάζουν σὲ καλό, ὅταν τὶς ὑπομένουμε ἀγόγγυστα, παρακαλώντας τὸ Θεὸ νὰ μᾶς συγχωρήσει τὶς ἁμαρτίες καὶ δοξάζοντας τὸ ὄ
νομά Του.

Απόφαση ορόσημο για τις περιουσίες Ελλήνων στην Τουρκία



Το ΕΔΑΔ απέρριψε τα επιχειρήματα της Άγκυρας

Απόφαση ορόσημο, με την οποία αναγνωρίζονται τα κληρονομικά δικαιώματα Ελλήνων υπηκόων στην Τουρκία, έλαβε την Τρίτη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Σε προσφυγή των Ευάγγελου και Ιωάννη Φωκά από την Ελλάδα, το ΕΔΑΔ έκρινε ότι η Τουρκία παραβιάζει το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για προστασία του δικαιώματος της περιουσίας.
Επίσης το ΕΔΑΔ απέρριψε τα επιχειρήματα της Τουρκίας αναφορικά με την "αρχή της αμοιβαιότητας".
Την προσφυγή χειρίστηκε στο ΕΔΑΔ ο γνωστός από τις υποθέσεις Λοϊζίδου και Ξενίδη-Αρέστη Κύπριος δικηγόρος Αχιλλέας Δημητριάδης.
Η απόφαση είναι πολύ σημαντική , δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Δημητριάδης, γιατί "θα ανοίξει το δρόμο στην πορεία διεκδίκησης περιουσιών των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, τους οποίους το τουρκικό κράτος εμποδίζει να κληρονομήσουν τις περιουσίες των προγόνων τους, διότι δεν είναι Τούρκοι υπήκοοι".
Ο Αχιλλέας Δημητριάδης ανέφερε ότι τώρα οι αδελφοί Φωκά ζητούν αποζημιώσεις γύρω στα 19 εκατ. ευρώ για απώλεια χρήσης της περιουσίας τους και διεκδικούν να πάρουν πίσω τα ακίνητα. Αν δεν πάρουν τα ακίνητα πίσω, τότε θα ζητηθούν πρόσθετες αποζημιώσεις για την αξία των ακινήτων.
Η απόφαση αφορά την προσφυγή κατά της Τουρκίας των Ελλήνων υπηκόων Ιωάννη και Ευάγγελου Φωκά, οι οποίοι διεκδικούν τα κληρονομικά δικαιώματα της αδελφής τους Πολυξένης Φωκά- Πιστικά, η οποία απεβίωσε στην Κωνσταντινούπολη το 2000 , αφήνοντας μεγάλη περιουσία - δύο επταόροφες πολυκατοικίες- στην πιο γνωστή περιοχή της Κωνσταντινούπολης, στο Ταξίμ.
Το Τουρκικό Δικαστήριο είχε αποφασίσει ότι η Πολυξένη δεν μπορούσε να κληρονομήσει τους θετούς γονείς της, γιατί ήταν Ελληνίδα.
Μετά το θάνατο της Φωκά οι αιτήσεις των αδελφών της να αναγνωριστούν ως κληρονόμοι απορρίφθηκαν από το Ειρηνοδικείο της Κωνσταντινούπολης και το Ακυρωτικό Δικαστήριο της Άγκυρας. Η προσφυγή στο ΕΔΑΔ κατατέθηκε τον Μάρτιο του 2002 .
Ο κ. Δημητριάδης ανέφερε ότι την υπόθεση στο ΕΔΑΔ του ανέθεσε ο δικηγόρος των αδελφών Φωκά, Δημήτρης Γκελντής. Στην υπόθεση συνεργάστηκε και ο τούρκος δικηγόρος κ. Ο. Χεμσινλιογλού.

Σκαι


Η μάχη της Σαλαμίνας 480 π.Χ.

"Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε Ελευθερούτε πατρί ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νύν υπέρ παντών αγών"


Ο κόλπος της Σαλαμίνας, όπου ο Ελληνικός στόλος έπλευσε, ήταν μια καλά διαλεγμένη τοποθεσία για να πολεμήσουν τον εχθρό, γιατί στα στενά του κόλπου, το πλεονέκτημα που είχαν οι Πέρσες σε αριθμό πλοίων, εκμηδενίζονταν. Ο στόλος προστάτευε επίσης την μεταφορά των πολιτών από την Αττική, οι οποίοι έφευγαν από τα σπίτια τους για την Αίγινα, την Τροιζηνία και την Σαλαμίνα. Εν όψει του άμεσου κινδύνου επετράπη η επιστροφή των εξόριστων Αθηναίων, που μεταξύ αυτών ήταν ο Αριστείδης και ο Ξάνθιππος.
Στο μεταξύ, ο Ξέρξης είχε φθάσει στην Αθήνα και περικύκλωσε την Ακρόπολη. Ένα μικρό σώμα ανέβηκε στον βράχο, μπήκε στην Ακρόπολη και άνοιξε τις πύλες στον Περσικό στρατό. Οι Αθηναίοι υπερασπιστές σφαγιάστηκαν ή έπεσαν από τα τείχη. Όλα τα κτίρια και οι ναοί της Ακροπόλεως λεηλατήθηκαν και κάηκαν. Οι Αθηναίοι εξόριστοι, που πήγαν στην Ακρόπολη την επόμενη ημέρα για να προσφέρουν θυσία, είδαν με έκπληξη το ιερό δένδρο της ελιάς, το οποίο είχε καεί ολοσχερώς, να έχει πετάξει ένα καινούργιο βλαστάρι, περίπου τριάντα εκατοστά.
Από τα πλοία και από το νησί της Σαλαμίνας, οι Αθηναίοι και οι υπόλοιποι Έλληνες έβλεπαν την πόλη της Αθήνας τυλιγμένη στις φλόγες. Πολλοί έχασαν το κουράγιο τους από το θέαμα και ήθελαν να οπισθοχωρήσουν στον Ισθμό.

Ο Ελληνικός στόλος αποτελείτο από 180 Αθηναϊκά πλοία, 40 Κορινθιακά, 30 Αιγινίτικα, 20 των Μεγαρέων, 20 των Χαλκιδέων, 16 των Λακεδαιμονίων, 15 των Σικυωνίων, 10 της Επιδαύρου, 7 της Ερέτριας, 5 των Τροιζηνίων, 4 της Νάξου, 3 της Ερμιόνης, 2 της Στυρέας, 1 της Κύνθου, 1 του Κρότωνα και μερικά πλοία με πενήντα κωπηλάτες. (Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, το σύνολο ήταν 366 πλοία, ενώ ο Αισχύλος αναφέρει μόνο 310).
Ο Περσικός στόλος τώρα δεν είχε λιγότερα από 900 πλοία. Τα πλοία που είχαν καταστραφεί στην καταιγίδα και στις ναυμαχίες στο Αρτεμίσιο, είχαν αναπληρωθεί μερικώς από τις παράλιες πόλεις της βορείου Ελλάδος και τα νησιά.
Yπακούοντας στις διαταγές του Ευρυβιάδη, οι τριηραρχείς άρχισαν να ετοιμάζουν τα πλοία για επίθεση. Αλλά ήταν τέτοια η δυσαρέσκεια μεταξύ τους ώστε ζήτησαν να συγκαλέσει και τρίτο συμβούλιο. Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις, στις οποίες ο Θεμιστοκλής προσπάθησε να τους πείσει, έστειλε τον έμπιστο υπηρέτη του, τον Σίκινο, τον δάσκαλο των παιδιών του, ο οποίος μιλούσε την Περσική γλώσσα, στον Ξέρξη, να τον πληροφορήσει, ότι οι Έλληνες διαφωνούσαν και ήταν έτοιμοι να φύγουν με τα πλοία τους από την Σαλαμίνα και ότι μπορούσε να τους αποκλείσει και να κερδίσει μια εύκολη νίκη. Το συμβούλιο κράτησε μέχρι αργά την νύχτα, όταν ο Θεμιστοκλής έλαβε ένα μήνυμα, ότι κάποιος τον ζητούσε. Ήταν ο Αριστείδης, ο οποίος είχε επιστρέψει από την Αίγινα. Αφού χαιρετήθηκαν, ο Αριστείδης είπε του Θεμιστοκλή ότι οι Πέρσες είχαν περικυκλώσει την Σαλαμίνα και ήταν αδύνατο για τον στόλο να οπισθοχωρήσει. Ο Θεμιστοκλής τότε του είπε να το κρατήσει μυστικό και ότι αυτός ήταν υπεύθυνος για τον αποκλεισμό του Ελληνικού στόλου και του ζήτησε να ανακοινώσει τα νέα στο συμβούλιο. Ο Αριστείδης εξήγησε στο συμβούλιο, ότι ολόκληρο το νησί ήταν περικυκλωμένο από τον Περσικό στόλο και ότι ήταν χάρις στο σκοτάδι της νύχτας, που το μικρό πλοίο του κατόρθωσε να περάσει απαρατήρητο ανάμεσα από τις εχθρικές γραμμές.
Στο μεταξύ, ο Περσικός στόλος που είχε αγκυροβολήσει προηγουμένως στο Φάληρο, με διαταγή του Ξέρξη, είχε περικυκλώσει την Σαλαμίνα. Ολόκληρη η Αιγυπτιακή ναυτική δύναμη των 200 πλοίων έπλευσε και έκλεισε τα στενά μεταξύ της Σαλαμίνας και των Μεγάρων. Ο υπόλοιπος στόλος απέκλεισε τα στενά της Σαλαμίνας και της Αττικής. Οι Πέρσες επίσης αποβίβασαν δυνάμεις στο μικρό νησί της Ψυτάλλειας, η οποία ευρίσκεται στο στόμιο των στενών, απέναντι της Κυνόσουρας, της Σαλαμίνας.
Ένας θρόνος είχε ετοιμασθεί στις παρυφές του όρους Αιγάλεω για τον Ξέρξη, απέναντι στο νησί της Σαλαμίνας, για να παρακολουθήσει την ναυμαχία.
Τα χαράματα της 29ης Σεπτεμβρίου, του 480 π.Χ., τα Περσικά πλοία, με τα Φοινικικά να προπορεύονται και τα Ιωνικά να ακολουθούν από πίσω, κινήθηκαν σε τρεις γραμμές μέσα στα στενά, προς την μεριά της Αττικής και σχηματίζοντας μια μακρά σειρά από τρία πλοία, πήραν θέση για μάχη. Τα Ελληνικά πλοία, τα οποία είχαν αγκυροβολήσει στην Σαλαμίνα το βράδυ, ήταν επίσης έτοιμα με ξεκούραστα πληρώματα, που είχαν κοιμηθεί στην στεριά. Οι Αθηναίοι πήραν μέρος στην αριστερή πτέρυγα, απέναντι από τους Φοίνικες, οι Αιγινίτες και οι Ευβοιείς ήταν στο κέντρο και οι Λακεδαιμόνιοι και οι άλλοι Πελοποννήσιοι στα δεξιά, απέναντι από τους Ίωνες. Λίγα λεπτά πριν να αρχίσει η μάχη, η τριήρης που είχε σταλεί στην Αίγινα, επέστρεψε και πήρε θέση. Υπήρχε ένας μικρός κυματισμός στα στενά εκείνη την ώρα και οι Έλληνες ναυτικοί, που ήξεραν το ρεύμα και είχαν πιο βαριά πλοία, αν και το ίδιο ευέλικτα όπως τα Περσικά, είχαν καθαρό πλεονέκτημα.
Όταν με το πρώτο φως της ημέρας δόθηκε το σύνθημα από τις σάλπιγγες, οι Έλληνες άρχισαν να τραγουδούν δυνατά τον πολεμικό τους παιάνα "Απόλλων, σωτήρα θεέ" και κινήθηκαν να εμπλακούν με τον εχθρό. Αλλά μετά από λίγο, σταμάτησαν και άρχισαν να κωπηλατούν προς τα πίσω. Εκείνη την στιγμή, μια γιγαντιαία υπερφυσική γυναικεία φιγούρα λέγεται ότι εμφανίσθηκε από επάνω τους, φωνάζοντας με μια δυνατή φωνή, που ακούστηκε από όλον το στόλο: "κακόμοιροι άνθρωποι, έως πότε θα οπισθοχωρείτε?". Όταν τα Περσικά πλοία άρχισαν να πλησιάζουν σε ημικυκλικό σχηματισμό, οι ενθουσιασμένοι Έλληνες κινήθηκαν ξανά προς τα εμπρός.
Το πρώτο έναυσμα της μάχης έγινε όταν μια Ελληνική τριήρης όρμησε μπροστά και εμβόλισε ένα Φοινικικό πλοίο. Αυτό έγινε αιτία για άλλες Ελληνικές τριήρεις να έλθουν προς βοήθεια της και έτσι ξεκίνησε η μάχη. Οι Αιγινήτες αργότερα διεκδίκησαν, ότι ήταν η δική τους τριήρης, την οποία είχαν στείλει να φέρει τις εικόνες του Αιακού και των απογόνων του, που άρχισε την μάχη. Στα στενά της Σαλαμίνας, τα Ελληνικά πλοία είχαν μεγαλύτερη ευελιξία και ήταν γρηγορότερα στην επίθεση. Οι Έλληνες μάχονταν με τάξη, χωρίς καμία σύγχυση, ενώ οι Πέρσες, αν και πολεμούσαν γενναία, κάτω από την εποπτεία του Ξέρξη, δεν είχαν κανένα τακτικό σχέδιο. Όταν οι Φοίνικες πλησίασαν, οι Αθηναίοι κινήθηκαν και επετέθησαν στα πλευρά τους, αποκόπτοντας τους από τον υπόλοιπο στόλο και οδηγώντας τους στις ακτές της Αττικής. Μετά από σκληρή μάχη, τα Περσικά πλοία πανικοβλήθηκαν και γύρισαν πίσω, πέφτοντας επάνω στα δικά τους, εμβολίζοντας τα, με τα χάλκινα έμβολα τους.
Ο Θεμιστοκλής άρπαξε την ευκαιρία και έδωσε διαταγή στην τριήρη του να επιτεθεί στην Περσική ναυαρχίδα, η οποία ήταν υπό τις διαταγές του στρατηγού Αραβίγνη, αδελφού του Ξέρξη. Άλλα όμως πλοία που προστάτευαν την ναυαρχίδα, προσπάθησαν να τον περικυκλώσουν. Ο τριήραρχος Αμεινίας, αδελφός του τραγικού ποιητή Αισχύλου και του ήρωα του Μαραθώνος Κυναίγειρου, που είδε τον κίνδυνο της τριήρεως του Θεμιστοκλή, όρμησε να βοηθήσει και με την πρύμνη του πλοίου του κτύπησε τα πλευρά της Περσικής ναυαρχίδας και την εμβόλισε. Ο Αραβίγνης τότε έδωσε εντολή να αποβιβασθούν στο πλοίο του Αμεινία και πήδησε πρώτος μέσα, αλλά σκοτώθηκε από τα βέλη. Το σώμα του αργότερα το πήρε η Αρτεμισία και το έδωσε στον Ξέρξη.
Το πλοίο της βασίλισσας Αρτεμισίας, η οποία ήταν επικηρυγμένη από τους Έλληνες για δέκα χιλιάδες δραχμές, κυνηγημένο από μια Αθηναϊκή τριήρη, υπό την αρχηγία του Αμεινία, βλέποντας ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να διαφύγει, έπεσε πάνω σε ένα συμμαχικό πλοίο από την Καρία και το βύθισε. Οι Αθηναίοι μετά από αυτό το γεγονός, σταμάτησαν την καταδίωξη, νομίζοντας ότι το πλοίο ήταν με το μέρος τους. Ο Ξέρξης που παρατήρησε το συμβάν, πληροφορούμενος ότι το πλοίο που βυθίστηκε ήταν Ελληνικό, είπε για την Αρτεμισία: "Οι άνδρες μου έχουν γίνει γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες".
Όταν οι Αθηναϊκές τριήρεις καταδίωκαν τα Περσικά πλοία, προκαλώντας μεγάλη καταστροφή, οι Αιγινίτες, οι οποίοι μετά την μάχη πήραν το πρώτο έπαθλο σε γενναιότητα (οι Αθηναίοι πήραν το δεύτερο), βγήκαν έξω στην ανοικτή θάλασσα καταστρέφοντας εκείνα τα πλοία που ξέφευγαν από τους Αθηναίους. Με το ηλιοβασίλεμα τα στενά της Σαλαμίνος είχαν γεμίσει από συντρίμμια, όταν ο Αριστείδης με ένα σώμα οπλιτών, αποβιβάστηκε στη Ψυτάλλεια σκοτώνοντας όλους του Πέρσες στρατιώτες που ήταν εκεί. Είχε βραδιάσει όταν η μάχη τελείωσε, με τον Περσικό στόλο μερικώς καταστρεμμένο ή αχρηστεμένο. Οι Έλληνες έχασαν 40 τριήρεις, οι δε Πέρσες 200 πλοία και γύρω στους 50,000 στρατιώτες.

Οι κυριότεροι παράγοντες της Ελληνικής νίκης στην Σαλαμίνα ήταν οι εξής:

Το γεγονός ότι οι Πέρσες παρασύρθηκαν να ναυμαχήσουν σε θαλάσσια περιοχή που είχε επιλέξει ο αντίπαλος γιατί παρουσίαζε εξαιρετικά πλεονεκτήματα για αυτόν, η στενότητα του χώρου εξουδετέρωνε την αριθμητική υπεροχή του Περσικού στόλου, ενώ αντίθετα ήταν ιδεώδης για τον Ελληνικό στόλο. Παρασύρθηκαν οι Πέρσες γιατί είχαν ανάγκη να συντρίψουν τον Ελληνικό στόλο ώστε να μπορούν τα δικά τους πλοία να παραπλεύουν απερίσπαστα τις Ελληνικές ακτές, για να εφοδιάζουν τον Περσικό στρατό και να ενεργεί αποβάσεις στα μετόπισθεν των Ελληνικών αμυντικών γραμμών.

Οι Πέρσες υποτίμησαν τον αντίπαλο και εκτίμησαν εσφαλμένα τις μαχητικές δυνατότητες και τις προθέσεις του.

Η κατάλληλη στρατηγική του Ελληνικού στόλου στη Ναυμαχία, όπως τον συνέλαβαν και εφήρμοσαν ο Θεμιστοκλής και οι λοιποί Έλληνες Ναύαρχοι.

Τέλος, ο ζήλος και η ανδρεία όλων των Ελλήνων που αγωνίσθηκαν στη Σαλαμίνα.

Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας έληξε με θρίαμβο των Ελλήνων, πέρασε γρήγορα στο θρύλο, έγινε θέμα για τους ρήτορες και τους μεγάλους τραγικούς (οι Φοίνισσες του Φρυνίχου και οι Πέρσες του Αισχύλου έχουν ως σημείο αναφοράς τη νίκη των Ελλήνων), αποτέλεσε δίδαγμα για τους λαούς και καθιερώθηκε ως η αφετηρία όχι μόνο της Ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας Ναυτικής ιστορίας. Εκείνο που έγραψε ο Πλούταρχος στο βίο του Θεμιστοκλή, "Ουθ Έλλησιν ούτε βάρβαρος ενάλιον έργον είργασται λαμπρότερον", μπορούμε ανεπιφύλακτα να το επαναλάβουμε και σήμερα.

πηγές : img.pathfinder, sikyon.com


Σαν σήμερα

29 - 9 - 480 π.Χ.

Ναυμαχία της Σαλαμίνας και θρίαμβος του Ελληνικού Στόλου υπό το Θεμιστοκλή κατά του υπέρτερου Περσικού του Ξέρξη.

29 - 9 - 1941

Ομαδικές σφαγές, πλέον των 15.000 κατοίκων της Ανατ.Μακεδονίας από τις Βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής. Εξ αιτίας των ωμοτήτων αυτών περίπου 200.000 κάτοικοι εγκατέλειψαν τις εστίες τους και κατέφυγαν ως πρόσφυγες σε μη βουλγαροκρατούμενες πρριοχές της χώρας.


Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Η ΑΓΙΑ ΓΑΛΛΑ

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου


Στα χρόνια των Γότθων (476-555 μ.Χ.) ζούσε η Γάλλα, μία ευγενής κόρη της ρώμης, θυγατέρα του υπάτου και πατρικίου Συμμάχου, η οποία σε νεανική ηλικία παντρεύτηκε, αλλά μετά από ένα χρόνο πέθανε ο σύζυγός της. Τα άφθονα αγαθά του κόσμου δελέαζαν. Τα πλούτη και η νεότητα φώναζαν να κάνει δεύτερο γάμο. Αυτή όμως διάλεξε μάλλον να συνάψει με το Θεό πνευματικούς γάμους, οι οποίοι αρχίζουν από θρήνο, αλλά καταλήγουν στις αιώνιες χαρές, παρά να υποβληθεί σε σαρκικούς γάμους, οι οποίοι πάντοτε αρχίζουν από ευφροσύνη και φθάνουν στο τέλος με θρήνο.

Επειδή μάλιστα το σώμα της ήταν ιδιαίτερα φλογερής ιδιοσυγκρασίας, άρχισαν οι γιατροί να της λένε πως, αν δεν επέστρεφε σε ανδρικές αγκάλες, επρόκειτο να βγάλει γένια παρά φύσιν. Πράγμα που και πράγματι συνέβη αργότερα. Αλλά η αγία γυναίκα δεν φοβήθηκε καθόλου την εξωτερική ασχήμια, γιατί αγάπησε την ωραιότητα του εσωτερικού της νυμφίου.

Μόλις λοιπόν πέθανε ο σύζυγός της έγινε μοναχή στη μονή του Αγίου Στεφάνου, κοντά στην εκκλησία του Αποστόλου Πέτρου. Εκεί έζησε πολλά χρόνια με απλότητα καρδιάς και δοσμένη στην προσευχή, ξοδεύοντας μεγαλόδωρα για έργα ελεημοσύνης στους ενδεείς. Κι όταν αποφάσισε ο Παντοδύναμος Θεός να αποδώσει την αιώνια πια ανταμοιβή στους κόπους της, επλήγη από έλκος καρκίνου στο μαστό. Κατά τις νύκτες συνήθως άναβαν δύο κηροπήγια μπροστά στο κρεβάτι της, διότι ως φίλη του φωτός μισούσε όχι μόνο το πνευματικό σκοτάδι, αλλά και το σωματικό.

Κάποια νύχτα, ενώ ξάπλωνε καταπονημένη από αυτήν την ασθένεια, είδε το μακάριο Απόστολο Πέτρο να στέκεται ανάμεσα στα δυο κηροπήγια μπροστά στο κρεβάτι της. Δεν τρόμαξε, ούτε φοβήθηκε, αλλά αποκτώντας παρρησία από τον πόθο, ένιωσε αγαλλίαση και του είπε; «Τι είναι κύριέ μου; Αφέθηκαν οι αμαρτίες μου;». Εκείνος, όπως είναι αγαθότατος στο πρόσωπο, έκλινε το κεφάλι νεύοντάς της καταφατικά και είπε: «Αφέθηκαν. Έλα». Αλλά επειδή η Γάλλα αγαπούσε μία μοναχή σε εκείνο το μοναστήρι παραπάνω από τις άλλες, γι’ αυτό πρόσθεσε: «Παρακαλώ να έρθει μαζί μου η αδελφή Βενεδίκτη». Εκείνος της απάντησε: «¨Όχι, αλλά εκείνη, η τάδε θα έλθει μαζί σου. Ενώ αυτή που ζητάς, θα σε ακολουθήσει σε τριάντα μέρες». Σαν ειπώθηκαν αυτά, η οπτασία του Αποστόλου εξαφανίστηκε.

Αυτή αμέσως έστειλε να φωνάξουν τη μητέρα ολόκληρης της αδελφότητος και της φανέρωσε τι είδε και τι άκουσε. Την Τρίτη, λοιπόν, ημέρα εκοιμήθη, μαζί με την αδελφή που είχε κληθεί. Ενώ εκείνη, την οποία είχε ζητήσει, τις ακολούθησε την τριακοστή ημέρα. Έτσι, η Αγία Γάλλα στολισμένη με τις αρετές της απλότητας, της προσευχής, της ελεημοσύνης, της εγκράτειας, της σωματικής και ψυχικής καθαρότητος, της θαυμαστής υπομονής, της ακράδαντης πίστης και της υψοποιού ταπεινοφροσύνης, άφησε αυτόν τον μάταιο κόσμο και ανέβηκε στον ουρανό για να ζήσει αιώνια με το λατρευτό Νυμφίο της.


Επιστολή Μητροπολίτου Κονίτσης κ. Ανδρέα προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο



Με αφορμή την συνάντηση της Μικτής Επιτροπής Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών τον Οκτώβριο στην Κύπρο ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας έστειλε την εξής επιστολή :


Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε,


Εξ εγκύρου πηγής επληροφορήθην, ότι εις την συνάντησιν των Επιτροπών «Διαλόγου» της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Ρωμαιοκαθολικών, η οποία θα πραγματοποιηθή εις Κύπρον τον προσεχή μήνα Οκτώβριον, πρόκειται να συζητηθή το θέμα του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα.

Ειδικώτερον ως προς το πρωτείον, επίμονοι φήμαι λέγουν ότι οι Ορθόδοξοι πρόκειται να αποδεχθούν το πρωτείον ως «πρωτείον τιμής» του πάπα, όπως και ήτο πράγματι, προτού οι παπικοί αποσχισθούν από την Εκκλησίαν.

Εν τούτοις, όμως, ο πάπας θα συνεχίζη να το θεωρή ως «πρωτείον εξουσίας». Οπότε τι πρόκειται να συμβή; Θα υπάρξη, μήπως, κάποιος απαράδεκτος συμβιβασμός; Προσωπικώς αδυνατώ παντελώς να παραδεχθώ τοιούτόν τι.

Και με το περιβόητον «αλάθητον» τι θα γίνη; Φρονώ, όθεν, Μακαριώτατε όπως:

α) Γνωστοποιήσητε εις την σεπτήν Ιεραρχίαν τα πρόσωπα, τα οποία θα συγκροτούν την Ορθόδοξον Επιτροπήν «Διαλόγου», ώστε να μη πάθωμεν τυχόν νέον εξευτελισμόν, ως εκείνον τον οποίον υπέστημεν προ τινων ετών εις το Μπάλαμεντ.

β) Γνωστοποιήσητε εάν εδόθη εις τα μέλη της Επιτροπής η ορθή –ορθόδοξος κατευθυντήριος γραμμή, εις ην δέον να παραμείνουν αμετακίνητα.

Η ενημέρωσις πρέπει να γίνη ανυπερθέτως εις την σεπτήν Ιεραρχίαν το συντομώτερον δυνατόν και δη άμα τη ενάρξει των εργασιών του Ιερού Σώματος.

Τα γεγονότα τρέχουν. Η αγωνία Κλήρου και Λαού ο σημέραι αυξάνεται. Σας θερμοπαρακαλώ, μη αδρανήσωμεν. «Οι καιροί ου μενετοί». Έχομεν μεγάλην ευθύνην έναντι του Θεού και της Αγίας ημών Εκκλησίας.


Επί δε τούτοις, Διατελώ


Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός


Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ



Σαν σήμερα

28 - 9 - 1952

Το Τάγμα του Ελληνικού "Εκστρατευτικού Σώματος Κορέας" καταλαμβάνει, μετά από σκληρές μάχες , το Μικρό και Μεγάλο Νόρι, ανατολικά του ποταμού Ιμτζίν.


Ιωάννης Καποδίστριας : ο μεγάλος οραματιστής

Μελετώντας κανείς τη ζωή του Καποδίστρια, δηλ. τις πεποιθήσεις, τις ιδέες και τη στάση του απέναντι σε αυτοκράτορες, καγκελάριους, διπλωμάτες, προύχοντες, Φαναριώτες και τόσους άλλους, προβληματίζεται. Προβληματίζεται και διερωτάται από πού αντλούσε την ευθύτητα, την ανδρεία, τη σταθερότητα, τη σωφροσύνη αλλά και τη διορατικότητα για να υψώσει μια φωνή δίκαιη και αληθινή.

Τον προβληματισμό αυτό θελήσαμε με τους μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου να τον αναλύσουμε. Να ψάξουμε τις ιστορικές πηγές, να βρούμε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον μεγάλο αυτόν Έλληνα και τελικά, σ’ ένα σύντομο αφιέρωμα, επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης 180 ετών από την ανακήρυξή του ως πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, να καταγράψουμε : ποιός ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, ποιά η προσφορά του στην διεθνή πολιτική σκηνή, ποιά η συμβολή του στην αναγέννηση του Ελληνικού Έθνους και γιατί ξεσήκωσε, τέλος πάντων, τόση θύελλα ;

«Ας λέγουν και ας γράφουν ό,τι θέλουν. Θά έλθη όμως κάποτε καιρός, ότε οι άνθρωποι κρίνονται όχι σύμφωνα με όσα είπον ή έγραψαν περί των πράξεών των, αλλά κατ' αυτήν την μαρτυρίαν των πράξεών των. Υπ' αυτής της πίστεως, ως αξιώματος, δυναμούμενος έζησα μέσα εις τον κόσμον μέχρι τώρα, οπότε ευρίσκομαι εις την δύσιν της ζωής μου, καί υπήρξα πάντοτε ευχαριστημένος δια τούτο. Μου είναι αδύνατον πλέον να αλλάξω τώρα. Θα συνεχίσω εκπληρών πάντοτε το χρέος μου, ουδόλως φροντίζων περί του εαυτού μου, καί ας γίνη ό,τι γίνη».

Ο Καποδίστριας γνώριζε ότι «κάθοδός του εις την Ελλάδα σημαίνει άνοδον εις τον Γολγοθάν», ήρθε όμως έχοντας την πεποίθηση ότι: «Ο Θεός είναι προστάτης μου... και άνευ ταύτης της πίστεως ούτε εμαυτόν θα ηδυνάμην να κατανοήσω, ούτε να ελπίσω τι». Τοποθέτησε υπεράνω του εαυτού του το συμφέρον της πατρίδας: «Ευτυχείς, διότι ηδυνήθημεν να προσφέρωμεν δι' αυτό το τόσον θεάρεστον έργον τα λείψανα της μετρίας κατατάσεώς μας εις το θυσιαστήριον της πατρίδος!» Το μόνο που ζήτησε από τον Μουστοξύδη κατά τον ερχομό του στην Ελλάδα ήταν: «Ελπίζων δε να έχω και μίαν στέγην εις την Ελλάδα, ως αρχηγός της διοικήσεως, καλόν νομίζω το να περιλαμβάνη και εν μικρόν παρεκκλήσιον...»

Στην πατρίδα πλέον και ελεύθερος από κάθε δέσμευση υλοποίησε την ανασύσταση του Ελληνικού κράτους θέτοντας πρώτα-πρώτα τις βασικές αρχές. Πρώτη και κύρια αρχή ήταν να διαφυλαχθεί η πίστη και η ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας διότι: «Οι Έλληνες ... ηνωμένοι δια της εις Χριστόν και εις την Αγίαν του Εκκλησίαν σταθεράς πίστεώς των ... υποστάντες την οθωμανικήν δυναστείαν, υπό μόνην την σκέπην της Εκκλησίας των διεσώθησαν. Άμα δε τώ ανεγερθήναι εις σώμα Έθνους, οι αυτών αντιπρόσωποι ανεκήρυξαν την Ελληνικήν θρησκείαν, θρησκείαν της επικρατείας, ... » και δεύτερο να διασωθεί η ταυτότητα του Έθνους η οποία «... σύγκειται εκ των ανθρώπων, οίτινες από της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως δεν έπαυσαν ομολογούντες την Ορθόδοξον Πίστιν και την γλώσσαν των Πατέρων αυτών λαλούντες, και διέμειναν υπό την πνευματικήν ή κοσμικήν δικαιοδοσίαν της Εκκλησίας των, όπου ποτέ της Τουρκίας και αν κατοικώσι».

Αυτή ήταν η ευγενική ψυχή του Καποδίστρια ο οποίος προέτασσε πάντων το συμφέρον της πατρίδα,ς την οποία υπηρέτησε χωρίς καθόλου να τη ζημιώσει. Η προσωπική του ζωή ήταν πρότυπο ήθους και χριστιανικών αρχών.

Προσωπικά για τον εαυτό του δεν δέχθηκε ούτε τα αυτονόητα. Αρνήθηκε το επιμίσθιο που του αναλογούσε ως αρχηγός κράτους και το οποίο εγκρίθηκε δύο φορές από τη Βουλή των Ελλήνων και τη Γερουσία.

Αυτός που είχε ζήσει στα παλάτια του Τσάρου, αυτός που ως Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου είχε επηρεάσει ουσιαστικά την εξέλιξη της Ευρώπης, ζούσε φτωχικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της λιτής του ζωής αποτέλεσε το περιστατικό που αναφέρει η βαρώνη Charlotte de Sor και συνέβη όταν ο Καποδίστριας ήταν στη Γενεύη: «Μιά ημέρα, στη διάρκεια μιάς εγκάρδιας συνομιλίας, μου είπε με εκείνη την αξιολάτρευτη απλότητα που τον διέκρινε: 'Εκπλήττεσθε γιατί έχω διαλέξει αυτά τα δύο πενιχρά δωμάτια στο σπίτι της κυρίας Lamotte ... Μα ο λόγος είναι ότι μου στοιχίζουν μονάχα 30 φράγκα το μήνα και ασφαλώς δεν ξέρετε ότι για τη συντήρηση και των δύο μας (και του υπηρέτη του) δεν πρέπει να ξεπεράσουμε το ποσόν των 6 φράγκων την ημέρα.' Χονδρά δάκρυα ύγραναν τα μάτια μου και του έσφιξα το χέρι με συγκίνηση: 'Είσθε αξιοθαύμαστος', του είπα βαθιά συγκλονισμένη. 'Μα όχι, κυρία μου, απλώς είμαι συνεπής προς τον εαυτό μου! Αυτό είναι όλο. Όταν όλα τα διαβήματα και οι ενέργειές μου, όλες οι γραπτές μου εκκλήσεις ζητούν από τις γενναιόδωρες ψυχές ψωμί και ενδύματα για τους συμπατριώτες μου, όταν, αφού χτύπησα τις πόρτες των παλατιών των πλουσίων, χτύπησα μετά και τις πόρτες των καλυβών των φτωχών, για να συλλέξω τον οβολό του φτωχού, πρέπει να ημπορώ να τους λέω με παρρησία: Έδωσα τα πάντα πριν ζητήσω και τη δική σας βοήθεια για τους αδελφούς μου.

Και πραγματικά είχε δώσει τα πάντα. Είχε γενναιόδωρα δαπανήσει όλη την αξιόλογη περιουσία του για να υπερασπιστεί την πατρίδα του και δεν κράτησε για τον εαυτό του παρά τα απολύτως αναγκαία για την επιβίωσή του».

Δεν δίστασε να υποθηκεύσει ολόκληρη τη μεγάλη ακίνητη πατρική περιουσία του στην Κέρκυρα, να δαπανήσει όλα τα χρήματά του για να στηρίξει το νεοσυσταθέν κράτος, να ζήσει ο ίδιος με τρόπο λιτό φέρνοντας τον εαυτό του και την υγεία του στα όρια, όπως αναφέρει και η Γενική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως: «... Ο γιατρός του είπε να βελτιώσει λίγο την τροφή του, ήταν επείγουσα ανάγκη για την υγεία του. Κι εκείνος απήντησε αποφασιστικά: Τότε μονάχα θα βελτιώσω την τροφή μου, όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει ...». Ο δε Μακρυγιάννης γράφει για να δείξει τον τρόπο ζωής του: «Ο Κυβερνήτης έτρωγε επί 4 ημέρες μία κότα».

Μακάρι το ήθος και το παράδειγμα του Καποδίστρια να το μιμηθούν και οι σύγχρονοι πολιτικοί μας άνδρες. Ο Καποδίστριας εισήλθε στη πολιτική βαθύπλουτος έζησε «κοπιών όλον σχεδόν νυχθημερόν και ελάχιστον αναπαυόμενος» και εξήλθε δολοφονημένος και πάμπτωχος.



Χαράλαμπος Γ. Στανίτσας

Φιλόλογος



Εισαγωγή από το βιβλίο του Χ.Στανίτσα "Ιωάννης Καποδίστριας : ο μεγάλος οραματιστής", εκδόσεις Αρσακείου Γυμνασίου Πατρών, 2009.