Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΑΝΗΓΥΡΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ


ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΑΝΗΓΥΡΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Α  Ν  Α  Κ  Ο  Ι  Ν  Ω  Σ  Η


   Την προσεχή Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου 2016, εορτή της ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, εορτάζει ο Ιερός Ναός μας την ένα αυτώ θησαυρισμένη φερώνυμη Ιερά Εικόνα της Υπαπαντής, ως εξής:

        ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ: Μέγας Εσπερινός, ώρα  5 μ. μ.

       ΤΡΙΤΗ ΠΡΩΙ: Πανηγυρική Θ. Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος υπό του πρωτ. Γερασιμαγγέλου Στανίτσα, ώρα 7-10 π. μ.
         
      Την ΤΕΤΑΡΤΗ το απόγευμα το  «ΜΙΚΡΟΝ  ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ» και «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ υπέρ των χριστιανών Μητέρων, καθ’ όσον την ημέρα της Υπαπαντής εορτάζουμε παραδοσιακώς την εορτή της Μητέρας.
         
Ώρα: 7-8,15 μ. μ



                                                          ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ (Ζακχαίου) Ευαγγέλιο: Λκ. 19, 1-10


Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

          Εν ολίγοις

          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση αποτελεί μια προετοιμασία για την κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, γι’ αυτό και μας προβάλλει με την περίπτωση του Ζακχαίου το παράδειγμα της μετανοίας. Πρόκειται για μια συγκλονιστική μετάνοια με συνέπειες ‘όχι μόνο προσωπικές, αλλά και για όλο το οικογενειακό του περιβάλλον. Μια μετάνοια που επιτρέπει στον ίδιο το Θεό να επισκέπτεται αυτό τον κόσμο της φθοράς, να τον μεταμορφώνει, να εισέρχεται στη ζωή μας και αν την αναγεννά. Έτσι καλούμαστε κι’ εμείς μέσα από τη γνωστή ιστορία της συνάντησης του Χριστού με τον Ζακχαίο ν’ αναζητήσουμε, ν’ ανακαλύψουμε και τελικά να ζήσουμε την προσωπική μας «μυστική» συνάντηση με τον Χριστό μέσα στην Εκκλησία.
          Οι Ιουδαίοι είχαν μια κακή ιδέα για τους τελώνες της εποχής των. Τους θεωρούσαν αμαρτωλούς. Υπήρχε η αντίληψη πως οι τελώνες ήταν ταυτισμένοι με τους φιλάργυρους και τους άπληστους. ΄Ενας  πατέρας της Εκκλησίας λέγει: «τοις τελώναις γαρ ο βίος ουδαμόθεν άλλοθεν ή εκ δακρύων πτωχών», δηλ. η περιουσία των τελωνών προέρχεται από τα δάκρυα και τον πόνο των πτωχών. Εξ άλλου  μια από τις κατηγορίες εναντίον του Κυρίου ήταν πως είναι φίλος τελωνών και αμαρτωλών.
    Ένας τέτοιος τελώνης είναι και ο σημερινός Ζακχαίος του ευαγγελίου ο οποίος ζήτησε  να δει τον Χριστό. Επιθυμούσε να τον γνωρίσει από κοντά. Και το πέτυχε, ήλθε σ’ επαφή μαζί Του αφού ξεπέρασε το εμπόδιο. Και βέβαια το εμπόδιο δεν ήταν ο όχλος, ούτε το χαμηλό του ανάστημα, αλλά ο ίδιος ο εαυτός του-μάλλον ο παλιός εαυτός του. Αυτόν έπρεπε πρώτα να ζητήσει και τι πέτυχε, ήλθε σε επαφή με τον Κύριο και σώθηκε αυτός και η οικογένεια του.
        Πράγματι, ο Ζακχαίος ήταν μπλεγμένος στην αμαρτία, αλλά δεν ήταν και τελείως διαφθαρμένος. Αν και μια ζωή αδικίας και αρπαγής, εν τούτοις μέσα στην ψυχή του υπάρχει ένας πόθος, μια λαχτάρα συναντήσει και να δει τον Χριστό. Ο Άγ. Γρηγόριος Παλαμάς γράφει πως « είχε ψυχήν επιτηδείαν προς την αρετήν», δηλ. η ψυχή του ήταν κατάλληλη για να δεχθεί τον σπόρο της σωτηρίας.
         Είχε κάποια αρετή. Δεν υπάρχει άνθρωπος, όσο αμαρτωλός και αν είναι , που μέσα στην ψυχή του να μην διακρίνουμε κάποια ίχνη μιας φυσικής ευγένειας, όπως επίσης δεν υπάρχει και άγιος που να μην έχει κάποια ελαττώματα. Και γιατί αυτό; Γιατί ο Θεός αφήνει στον πρώτο το χαρακτήρα της χάριτός Του, για να έχει τη δυνατότητα της μετάνοιας, ενώ στον δεύτερο αφήνει κάποια πάθη για να μην υπερηφανεύεται και να θυμάται πάντα ότι η χάρη του Θεού είναι δωρεά και όχι κάποιο φυσικό προσόν.
        Πάντως εκείνο που μας προκαλεί εντύπωση είναι ο τρόπος  που διάλεξε ο Ζακχαίος για να συναντήσει τον Χριστό. Ανέβηκε πάνω σε μια συκομουριά « επι συκομορέαν ίνα ίδειν αυτόν». Αν και επώνυμος δεν διστάζει να παραμερίσει την κοινωνική του υπόσταση, ίσως και την αρνητική κριτική, και να χρησιμοποιούσες αυτό ως ένα μέσο γνωριμίας με τον Χριστό. Άλλο πράγμα να διαφωνείς με κάποιον  και άλλο να σε υποτιμά. Διότι δυσκολευόμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε τν ειρωνεία, την υποτίμηση για τις πνευματικές μας επιλογές. Αν όμως πρόκειται να γνωρίσουμε τον Χριστό, πρέπει να παραμερίσουμε τη φιλαυτία μας και πολλές φορές την κοινωνική μας θέση.
        Ο Ζακχαίος «έτυχεν ων μη προσεδόκα», δηλ. πέτυχε κάτι που δεν ήλπιζε. Γνωρίζει τον Χριστό, εξομολογείται, επιβεβαιώνει την μετάνοιά του και αλλάζει ζωή. Στο σπίτι του μπήκε ο Χριστός και από φιλάργυρος έγινε ελεήμονας, από μισόθεος φιλόθεος, από μισόξενος φιλόξενος,και από αμαρτωλός μετανοημένη εικόνα του Θεού. Έτσι είναι. Όπου εισέρχεται ο Χριστός φέρνει τη σωτηρία.
         Ας προσέξουμε λίγο εδώ. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε μια  λανθασμένη αντίληψη για τους άλλους ακόμη και για τους πιο κοντινούς  μας. Σχηματίζουμε την ιδέα πως οι περισσότεροι είναι κακοί, αμαρτωλοί, υποκριτές και με ελάχιστες αρετές. Και με βάση αυτές τις εκτιμήσεις μας τους κατηγορούμε ανελέητα και σκληρά. Ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι στην ηλικία έναντι των νεωτέρων. Το ίδιο κάνουμε και για τους μεγαλύτερους στην ηλικία. Τους καταλογίζουμε  αμαρτίες, που μπορεί να έχουν, και τους καταδικάζουμε για την κόλαση.
         Λησμονούμε, ότι κι εμείς είμαστε άνθρωποι με τις ίδιες αμαρτίες και πάθη, αλλά ο εγωισμός μας δεν μας επιτρέπει να δούμε καθαρά τα δικά μας, ενώ πιστεύουμε, ότι η εκτίμησή μας είναι ασφαλής και βέβαια.
         Στο σημείο αυτό μοιάζουμε με τον Ζακχαίο που αδυνατούσε να δει τον Χριστό. Οι άγιοι Πατέρες λένε, ότι τα βιοτικά προβλήματα και ο «όχλος των παθών» δεν μας αφήνουν να γνωρίσουμε τον Ιησού Χριστό, ενώ η μετάνοια μπορεί ν’ ανοίξει τους ορίζοντες της σωτηρίας και ν’ αναγεννηθούμε.
        Το όνομα «Ζακχαίος» προέρχεται από το «Ζαχαρίας» που στα εβραϊκά σημαίνει «θυμήθηκε ο Θεός». Σήμερα όμως ήταν η σειρά του Ζακχαίου να θυμηθεί πως κάθε μέρα μας θυμάται ο Θεός, πως θυμάται με αγάπη ανεξαιρέτως όλους τους ανθρώπους. Ήταν η σειρά του να θυμηθεί τα λάθη του, τις αδικίες που έκανε στους αδελφούς του, να θελήσει να ξαναβρεί τον εαυτό του, να ζητήσει με ταπείνωση να δει το πρόσωπο του Κυρίου. Και επειδή τίποτε , ούτε η αμαρτία, ούτε ο κόσμος  δεν είναι ικανά να εμποδίσουν, την αγάπη του Θεού να φανερωθεί στις ψυχές που Τον αναζητούν, έρχεται σήμερα ο Λόγος του Θεού να α’ αποκαλυφθεί στον Ζακχαίο και να του ζητήσει τη φιλοξενία του. Κοιτάζει το Ζακχαίο στα μάτια και του απευθύνει την προτροπή: «Ζακχαίε κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου. Και ο οίκος του Ζακχαίου που άνοιξε ο Κύριος είναι ανοιχτός για την καθένα. Φτάνει να θελήσουμε να Τον φιλοξενήσουμε στον οίκο μας  για  να σωθούμε εμείς και το οικογενειακό μας περιβάλλον.

Καλή Κυριακή και καλή μετάνοια

π. γ. στ. 
           


Είναι άθεη η Ευρώπη; Του Τάκη Θεοδωρόπουλου


Οταν το 2005 συναντήθηκαν στο Εδιμβούργο οι υπουργοί Εξωτερικών των 25 για να εγκρίνουν το σχέδιο του ευρωπαϊκού συντάγματος συμφώνησαν να απαλειφθούν δύο στοιχεία. Το πρώτο ήταν το προοίμιο που είχε εντάξει ο συντάκτης του σχεδίου Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, το γνωστό παράθεμα από τον Επιτάφιο του Περικλέους που έχει διασώσει ο Θουκυδίδης. «Το πολίτευμά μας καλείται δημοκρατία επειδή αποφασίζουν οι πολλοί». Το επιχείρημα για την απάλειψη θύμιζε προοδευτικό ιδεασμό: η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν δουλοκτητική, σεξιστική και κατακτητική. Ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί ως πρότυπο αναφοράς σε έναν πολιτικό οργανισμό ο οποίος έχει απαλλαγεί από τις παιδικές ασθένειες της Ιστορίας. Exit λοιπόν ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός.
Το δεύτερο στοιχείο που απαλείφθηκε ήταν μια αναφορά στις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης. Ζήτημα ανεξιθρησκίας. Με τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων που ζουν στη Γαλλία, τη Γερμανία ή την Αγγλία οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες, για λόγους αβρότητος αν μη τι άλλο, οφείλουν να ξεχάσουν τις χριστιανικές τους καταβολές. Αβρότητα ή ενοχές και φόβος; Οι μνήμες της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν ακόμη νωπές και, ας μην ξεχνάμε ότι το καλοκαίρι του 2005 έγιναν οι μεγάλες τρομοκρατικές επιθέσεις στο κέντρο του Λονδίνου. Οπότε για να τακτοποιήσουν τις ενοχές τους και να έχουν και το κεφάλι τους ήσυχο ότι δεν προκαλούν τα θρησκευτικά αισθήματα των μουσουλμάνων αποφάσισαν να ξεχάσουν τις καταβολές τους. Exit και ο Χριστιανισμός.
Ως γνωστόν το σχέδιο του ευρωπαϊκού συντάγματος απερρίφθη μετά φανών και λαμπάδων. Η Ευρώπη όμως συνέχισε να οικοδομείται, να εκδίδει προδιαγραφές για τα αντιβιοτικά και την αλιεία της ρέγγας και να υπερηφανεύεται για τη δημοκρατία της και τον ανθρωπισμό της. Δεν της χρειαζόταν ούτε ο Θουκυδίδης, ούτε ο Παύλος, ούτε ο Ακινάτης. Δεν ενδιαφερόταν πια σε ποιο τοπίο φύτρωσε το καθεστώς της ανεξιθρησκίας και της πολιτισμικής ανοχής. Της αρκούσε που τα είχε επιτύχει. Ακολούθησε ο συστηματικός ακρωτηριασμός της εκπαίδευσης από τις κλασικές σπουδές. Τι να τον κάνεις τον Πλάτωνα όταν έχεις το ευρώ. Μπορείς να ζήσεις σε καθεστώς πολιτισμικού Αλτσχάιμερ με όπλο την ευημερία.
Οταν όμως σου λείψουν τα ευρώ και η ευημερία μεταμορφωθεί σε φάντασμα τότε τι κάνεις; Τότε η μικρή Ελλάς, καταχρεωμένη, πτωχευμένη και κατάκοπη επικαλείται την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Και πού στηρίζεται η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη εκτός από τον ΦΠΑ; Μα στις κοινές ευρωπαϊκές αξίες. Και από πού προκύπτουν οι ευρωπαϊκές αξίες; Από την Ιστορία. Και πώς θα καταλάβεις το τοπίο της ευρωπαϊκής Ιστορίας αν έχεις ξεχάσει τις χριστιανικές ρίζες και τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό; Μα είμαστε ανθρωπιστές, αγαπάμε όλον τον κόσμο «γιατί ζεις κι εσύ μαζί». Να θυμίσω επίσης ότι η ελληνική Αριστερά, και όχι μόνον, κρατικιστική, χωρίς δημοκρατική παιδεία, θυμάται τον φιλελευθερισμό μόνον όταν πρόκειται για τα θρησκευτικά.

Αυτά σε απάντηση όσων απόρησαν πώς εγώ, ως ευρωπαϊστής, υπερασπίζομαι τη διδασκαλία των θρησκευτικών. Μα ακριβώς ως ευρωπαϊστής την υπερασπίζομαι. Επειδή πιστεύω ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα για να σταθεί χρειάζεται τα υλικά του πολιτισμού του. Αλλιώς μην κλαίγεστε ότι το ευρώ έγινε ο θεός της Ευρώπης.



www.kathimerini.gr

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Αλεξάνδρου Σολζενίτσιν, Ρώσος νομπελίστας συγγραφέας


Κραυγή αληθείας

          «Επάνω από μισό αιώνα, ενώ ήμουν παιδάκι ακόμη, άκουγα από διαφόρους ηλικιωμένους ανθρώπους τα εξής λόγια, με τα οποία εξηγούσαν τις μεγάλες ταραχές και συμφορές στη Ρωσία: Οι άνθρωποι λησμόνησαν τον Θεό. Από εκεί έρχονται όλα τα κακά. Από τότε κοπίασα επάνω στην ιστορία της επαναστάσεως κάτι περισσότερο από μισό αιώνα διάβασα σχετικώς εκατοντάδες μαρτυρίες και έγραψα και ο ίδιος προς εκκαθάρισιν αυτής της καταστροφής οκτώ τόμους. Εν τούτοις σήμερα, αν κάποιος με παρακαλέσει να κατονομάσω όσο γίνεται συντομότερα τη βασική αιτία αυτής της εξολοθρευτικής επαναστάσεως που καταβρόχθισε περίπου 60 εκατομμύρια ανθρώπους, δεν θα μπορούσα να εκφράσω ακριβέστερα από το να επαναλάβω: «οι άνθρωποι λησμόνησαν τον Θεό. Από εκεί έρχονται όλα τα κακά».
          Αλλά περ’ από αυτό…..  αν θα απαιτούσε κάποιος από  μένα να του δώσω ένα γενικότερο χαρακτηρισμό του 20ου αιώνα, δεν θα εύρισκα τίποτε ακριβέστερο από τα λόγια: «Οι άνθρωποι λησμόνησαν τον Θεό».
          Λόγος επίκαιρος και λυτρωτικός, διότι υποδεικνύει και τη μόνη λύση στο σημερινό αδιέξοδο που είναι η επιστροφή στο Θεό που λησμονήσαμε και εγκαταλείψαμε.


«ΣΩΤΗΡ», τ. 2126

Από την ομιλία του κ. Νικολάου Βοινέσκου στον πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού Αγίας Βαρβάρας


  Την παρελθούσα Δευτέρα 25 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε ομιλία υπό του κ. Νικολάου Βοινέσκου, φιλολόγου, με το ενδιαφέρον πνευματικό θέμα: « Η απειλή των πέντε αισθήσεων».
   Ο ομιλητής απευθύνθηκε σ’ ένα πολυπληθές ακροατήριο το οποίο παρακολουθούσε εκστατικό τον ομιλούντα χωρίς χειρόγραφο, αλλά προφέροντας λόγους πνευματικούς και οικοδομητικούς εκ καρδίας και βιώματος.

   Τα βασικά σημεία της σχετικής ομιλίας περιληπτικά έχουν ως  εξής:    
    Οι πέντε αισθήσεις είναι ένα μεγάλο δώρο του Θεού Δημιουργού στον άνθρωπο. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο νους πληροφορείται τι συμβαίνει στον εξωτερικό μας κόσμο. Στους Πρωτοπλάστους λειτουργούσαν απαθώς, μετά όμως την παράβαση της εντολής του Θεού διεστράφησαν και λειτουργούν εμπαθώς. Γι’ αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ισόβιος πνευματικός αγώνας και παιδαγωγία των πέντε αισθήσεων για να λειτουργούν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Η όραση είναι η βασιλικοτάτη αίσθηση. Είναι πολύ χρήσιμη, αλλά λόγω του κατακλυσμού των βρώμικων εικόνων μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην καταστροφή. Γι’ αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να συγκρατούμε τα μάτια μας, ώστε να βλέπουν απλά και όχι με φιλήδονη περιέργεια. Ακόμη χρειάζεται να τηρούμε το σωτήριο λόγο του Παροιμιαστού: «Πάσι φυλακή τήρει σην καρδίαν».
    Η ακοή είναι η δεύτερη στην τάξη αίσθηση. Με αυτήν ακούμε τη Θεία Λειτουργία, το λόγο του Θεού, τους υπέροχους εκκλησιαστικούς ύμνους, τη φωνή των συνανθρώπων μας και πολλούς ωραίους φυσικούς ήχους. Μπορούμε όμως να ακούμε άσχημα λόγια και τραγούδια άσεμνα και ψυχοφθόρα. Γι’ αυτό καλό είναι να τηρούμε τη συμβουλή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: «Να βουλώνετε με κερί τα αυτιά σας,  για να μην ακούτε φαύλους λόγους, τερπνά τραγούδια και γλυκείς ήχους».
   Η όσφρηση μας δίνει τη δυνατότητα να χαιρόμαστε όχι μόνο τις φυσικές, αλλά και τις πνευματικές ευωδίες. Μεγάλος κίνδυνος για την όσφρηση είναι τα πολύτιμα και έντονα αρώματα. Πολλές φορές για μια γυναίκα αυτό είναι επικίνδυνο, ενώ για έναν άνδρα είναι ύποπτο. Σ’ αυτή την αίσθηση κατατάσσεται και το κάπνισμα το οποίο έχει πολλές και ολέθριες συνέπειες για την υγεία του ανθρώπου.
   Η γεύση μας δόθηκε από το Θεό για να γευόμεθα τους ωραίους και γλυκείς καρπούς και τα νόστιμα φαγητά. Αυτά όταν τα τρώμε ευχαριστιακά, έχουμε την ευλογία του Θεού. όταν όμως τα τρώμε αυτόνομα και για να ικανοποιήσουμε το πάθος της γαστριμαργίας ή της λαιμαργίας ούτε την ευλογία του Θεού έχουμε και βλάπτουμε τον εαυτό μας. Δεν πρέπει να ζούμε για να τρώμε αλλά να τρώμε για να ζούμε. Η εγκράτεια και η νηστεία, σύμφωνα και με τη γνώμη πολλών ιατρών, είναι πολύ ωφέλιμη για την υγεία μας, είναι η καλύτερη δίαιτα.
  Η αφή είναι η πιο ζωηρή αίσθηση, γι’ αυτό είναι και η πιο βασανιστική και επικίνδυνη αίσθηση. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, αγάπη και σεβασμός προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους ανθρώπους. Σύμφωνα με το λόγο του αποστόλου Παύλου: «Η αγάπη ουκ ασχημονεί».
   Με τη χάρη του Χριστού ας αγωνιζόμαστε να τηρήσουμε το λόγο του αποστόλου Παύλου: «Δοξάσατε τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν πνεύματι υμών, άτινά εστι του Θεού».




Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Γέροντος Εφραίμ: Αγιορειτικά Μηνύματα


Νικόλαος Κόιος, Διευθυντής Σύνταξης Πεμπτουσίας, Επίκουρος Καθηγητής ΑΕΑΘ

Ζούμε σε μία εποχή που οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η πρώτη εντύπωση, μέσα από την ανάπτυξη του μάρκετινγκ και την δύναμη της εικόνας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο σε κάθε επιλογή. Ειδικά όταν η επιλογή αφορά ένα βιβλίο το οποίο θα θέλαμε να διαβάσουμε, η πρώτη εντύπωση έχει ακόμη μεγαλύτερη ισχύ, δεδομένου ότι το βιβλίο και η ανάγνωση διέρχονται κρίση στις ημέρες μας. Σε χώρους όπου διατίθενται βιβλία, οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι προσπαθούν μέσω διαφημιστικής οπτικοακουστικής καμπάνιας να ελκύσουν το αναγνωστικό κοινό και να ανεβάσουν τις πωλήσεις τους.
Με αυτό το δεδομένο θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος ότι ένα βιβλίο με τον απλό τίτλο «Αγιορειτικά Μηνύματα» και χωρίς πομπώδη εμφάνιση, όπως αυτό του Γέροντος Εφραίμ, του σεβαστού Καθηγουμένου της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, ελάχιστους θα μπορούσε να ελκύσει. Ακόμη και εντός του εκκλησιαστικού χώρου άνθρωποι, ιδιαίτερα νέοι, βλέποντας από τα περιεχόμενα ότι πρόκειται για μία σειρά ομιλιών, ίσως να μην παρακινούνταν εύκολα να το διαβάσουν. Περισσότερο ελκύει συνήθως ό,τι περιέχει εικόνες, μία πλοκή, ένα σενάριο, το οποίο θα ξεκινά από κάπου και θα τελειώνει μέσα από μία διήγηση, ακόμη και όταν πρόκειται για κείμενο πνευματικό. Δεν είναι τυχαίο ίσως ότι στις προτιμήσεις των πνευματικών αναγνωσμάτων τις μεγαλύτερες τις συγκεντρώνουν οι βίοι των Αγίων και των εναρέτων ανδρών εν γένει.
Όταν ωστόσο ο φιλομαθής αναγνώστης υπερβεί τον πειρασμό της πρώτης εντύπωσης και μπει στον κόπο να αρχίσει να διαβάζει τα κείμενα του παρόντος βιβλίου, η διάθεση αλλάζει και το ενδιαφέρον αυξάνεται αντιστρόφως ανάλογα προς τις διαθέσεις που παραπάνω περιγράψαμε. Οι λόγοι του Γέροντος Εφραίμ δεν είναι απλώς κηρυκτικοί και διδακτικοί. Δημιουργούν μία ατμόσφαιρα Πνεύματος. Εντρύφηση στην Αγία Γραφή και τους Βίους των Αγίων, κατάδυση στην ασκητική εμπειρία της Εκκλησίας και ιδιαίτερα του Αθωνικού μοναχισμού, εμπειρικές αναφορές στην ορθόδοξη θεολογία, ειλικρινής έκφραση της αγωνίας για τα προβλήματα της κοινωνίας των ανθρώπων όλης της γης. Όλα αυτά συμπλέκονται και δομούνται στη βάση μίας πανηγυρικά έκδηλης Χριστοκεντρικότητας και Θεοτοκοκεντρικότητας. Ο λόγος σαφής, η γλώσσα κατανοητή που αποδίδει με εύληπτο τρόπο υψηλά νοήματα. Οι μικρές προτάσεις δεν κουράζουν τον αναγνώστη και δημιουργούν την αίσθηση της συνοχής των υπό πραγμάτευση θεμάτων.
Κορυφαία «στιγμή» του βιβλίου η συνάντηση και ο απομαγνητοφωνημένος διάλογος του Σεβαστού Καθηγουμένου με τον μακαριστό Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ. Είχαμε ακούσει τον διάλογο αυτό μέσα από ηχητικό αρχείο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα της Πεμπτουσίας. Το να τον έχεις όμως μπροστά σου γραπτό δημιουργεί μία άλλη αίσθηση. Ο χρόνος της κατ’ ιδίαν ανάγνωσης είναι διαφορετικός σε ποιότητα από το χρόνο της ζωντανής ακρόασης και του διαδικτύου. Κρύβει μέσα του μία ησυχαστική διάσταση, η οποία σε παρακινεί να ανακαλύψεις το βάθος των λεγομένων. Οι ερωτήσεις του Γέροντος Εφραίμ ωθούν τον Γέροντα Σωφρόνιο να μιλήσει για την προσωπική αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο, της οποίας το εμπειρικό βάθος είναι ανεξάντλητο. Ωστόσο η απλή και άμεση γλώσσα αφήνει για κάθε αναγνώστη θυρίδες συμμετοχικής κατανόησης στα λεγόμενα, ανάλογα με την δεκτικότητά του.


Δανειζόμενοι μία αναφορά του προλόγου, τον οποίο υπογράφει ο Σεβαστός Καθηγούμενος της Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας Γέρων Ελισαίος, μπορούμε με βαθειά πεποίθηση να πούμε κι εμείς ότι στην εποχή του κορεσμού και της συγχύσεως, ένας τέτοιος τόμος προερχόμενος από περίσσευμα φιλοθέου καρδίας και από την εμπειρία και τις θλίψεις της ασκητικής βιοτής, σίγουρα μπορεί και αξίζει να βρει χώρο και χρόνο για κάθε αναγνώστη, για τον οποίον το διάβασμα δεν αποτελεί ένα ακόμη προϊόν για κατανάλωση, αλλά αφορμή πνευματικής θεωρίας.

Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης: «Νὰ νηστεύετε παιδιά μου....»


Ἀναφερόμενος ὁ Γέροντας Ἰάκωβος στὸ θέμα τῆς νηστείας μεταξὺ ἄλλων ἔλεγε καὶ τὰ ἑξῆς (ἐπὶ λέξει):

«Ἡ νηστεία εἶναι ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Γι΄ αὐτὸ καὶ μεῖς νὰ νηστεύουμε παιδιά μου. Δὲ μ' ἔβλαψε ἡ νηστεία μέχρι σήμερα ποὺ εἶμαι 70 χρονῶν. Ἡ μητέρα μου μ' ἔμαθε νηστεία παδιόθεν. Δὲν κάνω τὸν ὑποκριτὴ ὅτι, παιδιά μου, νηστεύω, ἀλλὰ αὐτὰ μὲ δίδαξαν οἱ γονεῖς μου καὶ μέχρι σήμερα αὐτὰ τηρῶ, τέκνα μου. Δὲν μὲ ἔβλαψε ποτὲ ἡ νηστεία κι ἂς ἔχω ἀσθένειε...πάνω μου...
Εἶπαν οἱ γιατροὶ καὶ οἱ Ἐπίσκοποι: Ἡ νηστεία κι αὐτὴ ἡ λιτοδίαιτα πολὺ ὠφελοῦν τὸν ἄνθρωπο. Ἐφόσον ὠφελεῖ ὅταν ὁ γιατρός, μὲ συγχωρεῖτε, μᾶς λέει: πέντε μέρες πάτερ μου, δὲ θὰ πιεῖς νερὸ οὔτε μία σταγόνα, γιὰ νὰ κάνουμε μία θεραπεία, νὰ δοῦμε τὸ σῶμα σου τί ἔχει. Λοιπὸν πέντε μέρες ἄντεξα. Πολὺ καλὸ μὲ εἶχε κάνει. Ε, πόσο μᾶλλον ὠφελεῖ ὅταν νηστεύουμε γιὰ τὴν ψυχή μας! Ἀλλὰ καὶ στὸ σῶμα αὐτὸ κατοικεῖ ψυχὴ ἀθάνατος. Γι' αὐτὸ ἂς φροντίζουμε γιὰ τὴν ψυχή μας ποὺ εἶναι πράγμα ἀθάνατο.
Νὰ νηστεύετε παιδιά μου, μὴν ἀκοῦτε ποὺ λένε δὲν εἶναι ἡ νηστεία τίποτε κι ὅτι τὰ λένε οἱ καλόγηροι. Δὲν τὰ λένε οἱ καλόγηροι παιδιά μου, μὲ συγχωρεῖτε, τὰ λέει ὁ Θεός. Ἡ πρώτη ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ νηστεία, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς μας νήστευσε.
Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι νηστεύουμε. Ε, τρῶμε τόσα καὶ τόσα. Τώρα νηστεία παιδιά μου κάνουμε ἐμεῖς; Ὅταν τρῶμε, μὲ συγχωρεῖτε, τόσα καὶ τόσα φαγητά, ἔστω ἀλάδωτα, ἔστω ...Ὑπάρχουν νηστίσιμα φαγητὰ πολλά. Ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ χεῖ τὴν ὑγεία του καὶ τὴ...
θέληση νὰ νηστέψει.
Κάποτε ἦρθε ἕνα πρόσωπο καὶ μοῦ λέει: παπά μου, μοῦ εἴπανε ὅτι νηστεία δὲν ὑπάρχει. Καὶ ὅτι ποιὸς εἶπε ὅτι ὑπάρχει νηστεία. Τοῦ εἶπα νὰ πεῖ στὸν Ἱερέα ν' ἀνοίξει τὸ Βιβλίο νὰ δεῖ ποὺ ὑπάρχει νηστεία. «Εἰ μὴ ἐν προσευχῆ καὶ νηστεία...», λέγει στὸ Εὐαγγέλιο ὁ Χριστός μας καὶ ἄλλα πολλά. Καὶ τὰ δαιμόνια καὶ οἱ ἀρρώστιες κι ὅλα τὰ πάθη μὲ τὴ νηστεία καὶ τὴν προσευχὴ ἀποβάλλονται. Ὁ Ἅγιος Πρόδρομος τί ἔτρωγε ἐκεῖνος στὴν ἔρημο; Τί ἔτρωγε ὁ Ὅσιος Δαυίδ; Μ' ἕνα ἀντίδωρο περνοῦσε στὸ ἀσκητήριό του ὅλη τὴν ἑβδομάδα.  



Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης

Ο χωρισμός Εκκλησίας Κράτους και η υποχρέωση του κράτους για την μισθοδοσία του κλήρου, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ


Ο χωρισμός Εκκλησίας Κράτους και η υποχρέωση του κράτους για την μισθοδοσία του κλήρου

Ἐν Πειραιεῖ τῆ 22α/1/2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΚΡΑΤΟΥΣ

Ἡ ἐμμονή τῶν ἀριστερῶν κομμάτων καί κινημάτων καθώς καί τῶν νεοφιλελευθέρων στό λεγόμενο χωρισμό Ἐκκλησίας-Κράτους καί ἡ παρουσίαση τοῦ θέματος ὡς δῆθεν μεγάλης μεταρρυθμίσεως ἀπό τόν πρόεδρο τοῦ Ποταμιοῦ κ. Σταῦρο Θεοδωράκη πού πρέπει νά τεθῆ στά πρός ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος ζητήματα, μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀναφέρουμε καί πάλι κάποιες σκέψεις. Τό πρόταγμα τοῦ λεγομένου χωρισμοῦ ἐπαναλαμβάνεται ἀπό προφανῶς ἀμοίρους νομικῆς παιδείας, οἱ ὁποῖοι μέ ἐφαλτήριο τό λεγόμενο θράσος τῆς ἀγνοίας τους, θέτουν πρός κατεδάφισι ὅ,τι συνιστᾶ τό κράτος δικαίου πού ἐπί 200 σχεδόν χρόνια πύργωσε ὁ λαός μας μέ αἷμα καί ἱδρώτα.
Τά κόμματα τῆς Ἀριστερᾶς μέ τήν γνωστή φιλοσοφικοκοινωνική βιοκοσμοθεωρία τοῦ κομμουνιστικοῦ κοσμοειδώλου, ὅπως γνώρισε τόν χωρισμό αὐτό ὁ καταρρεύσας ὑπαρκτός σοσιαλισμός στό ἀνατολικό μπλόκ πού στήν οὐσία ἦταν διωγμός τῆς θρησκευτικῆς πίστεως ἐλαύνονται ἀπό ἀποτυχημένα ἀθεϊστικά ἰδεολογήματα καί συναντῶνται μέ τά ὑπόλοιπα κόμματα τοῦ νεοφιλελευθέρου χώρου κάτω ἀπό τίς ντιρεκτίβες τῆς νέας ἐποχῆς καί τῆς νέας τάξεως. Ποιός δέν θυμᾶται τήν δυναμική παράσταση τοῦ ἐν Ἀμερικῇ Ἑβραϊκοῦ λόμπυ στόν τότε Πρωθυπουργό Κ. Σημίτη γιά τήν διαγραφή τοῦ θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες τῶν Ἑλλήνων ὅπως ἀνέφερε τό ἀνακοινωθέν τοῦ Μεγάρου Μαξίμου;
Μιλοῦν γιά χωρισμό Ἐκκλησίας καί Κράτους διάβαζε Ἔθνους ἐπικαλούμενοι δῆθεν προοδευτικά συνθήματα. Οἱ ἀντιλήψεις ὅμως περί χωρισμοῦ εἶναι τοῦ περασμένου αἰώνα πού γεννήθηκαν κάτω ἀπό μισαλόδοξο ἀντιθρησκευτικό πνεῦμα πού δέν συμβιβάζεται μέ τίς σημερινές κοινωνικές, πολιτειακές καί θρησκευτικές ἀντιλήψεις καί πού ἀναπτύχθηκε σέ προτεσταντικές καί παπικές χῶρες πού δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τόν πολιτισμό καί τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους. Τό πρότυπο τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν ἀλλά καί τοῦ ἀθεϊστικοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ πού κατέρρευσε παταγωδῶς, μέ τό θρησκευτικό συγκρητισμό καί μέ τόν χωρισμό, παράγει μόνο διαλυτικά κοινωνικά φαινόμενα καί ἐπιτρέπει τήν ἅλωση τῶν κοινωνιῶν ἀπό τήν παραθρησκεία, τήν εἰδωλολατρεία, τόν σατανισμό καί τά ἐγκληματικά φαινόμενα. Οἱ ἀντιλήψεις περί χωρισμοῦ δέν συμβιβάζονται μέ τά ἑλληνικά ἰδεώδη καί τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη πού πότισε τίς ρίζες τοῦ Ἔθνους μας.
Οἱ ἀντί-θετοι, οἱ ἔξω τοῦ χριστιανισμοῦ, οἱ ἀντί-χριστοι, ἡ ἀπιστία γενικῶς ἀντιπαρέρχονται μία παγκόσμια πραγματικότητα, τήν πραγματικότητα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου ἀπό τόν Χριστιανισμό. Δέν μιλᾶμε γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μιλᾶμε γιά τήν κοινωνική πραγματικότητα, γιά τήν κοινωνική διάσταση τοῦ Χριστιανισμοῦ πού ἐκπολίτισε τόν κόσμο καί ἰδιαίτερα στήν χώρα μας μᾶς διαφύλαξε διά νά μήν εἴμαστε τό ὑπόλοιπο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας σήμερα ἐξισλαμισμένοι καί Τουρκοποιημένοι.
Ὁ Χριστιανισμός συνεπῶς κρινόμενος μόνο μέ κοσμικά κριτήρια εἶναι μιά παγκόσμια θρησκεία πού δέν μπορεῖ νά τεθεῖ στό κοινωνικό περιθώριο οὔτε νά ἀγνοηθεῖ καί ἀσφαλῶς δέν εἶναι δυνατό νά καταπολεμηθεῖ γιατί εἶναι θεοσύστατος ὀργανισμός, ὅπως ἀπέδειξαν τά δύο χιλιάδες χρόνια τῆς ἐπί γῆς παρουσίας Του καί τά πολυεκατομμύρια τῶν μαρτύρων Του.
Ἡ Ἑλληνική κοινωνία εἶναι μιά ὁμόδοξη κοινωνία ζυμωμένη μέ τό χριστιανικό πνεῦμα. Ἡ ἀλλαγή τῶν δομῶν τῆς κοινωνίας μας, πού ἐπιχειρεῖται μέ τήν πρόσφατη ψήφιση τοῦ Νόμου περί συμφώνου συμβίωσης (Ν. 4356/2015, ΦΕΚ τ. Α΄, 181/24.12.2015) καί τήν ἀπενοχοποίηση τοῦ ἐπί 4000 χρόνια κακουργήματος τῆς παρά φύσι ἀσελγείας μέ τήν κατάργηση τοῦ ἄρθρου 347 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος καθώς καί μέ τό σχεδιαζόμενο νομοθέτημα γιά οὐσιαστική ἐπιβολή τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν ἐφ’ ὅσον ἀπαιτεῖται ὑποχρεωτικῶς δήλωσι περί ταφῆς γιά νά μήν γίνη ἡ καῦσις καί τῆς ἀντιλήψεως περί ἐκμηδενίσεως καί ἀφανισμοῦ μέ τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου καί μέ τήν ἀλλαγή τοῦ νομικοῦ καί ἠθικοῦ μας πολιτισμοῦ διότι περί αὐτοῦ πρόκειται, θά ἔχει ὀλέθριες συνέπειες γιά τό Ἔθνος μας καί τήν ἐπιβίωσή του.
Ἡ πρόταση τοῦ χωρισμοῦ, περνᾶ καί ἀπό τήν θύρα τῆς εἰδικῆς ἐπιστήμης τῆς κοινωνιολογίας. Ἡ ἐφαρμογή τῆς ἀρχῆς «ἡ θρησκεία εἶναι μία ἰδιωτική ὑπόθεση» κατέληξε πάντοτε στήν καταδίωξη καί καταπίεση τῆς θρησκευτικῆς πίστεως. Ἄμεσες συνέπειες τῆς τακτικῆς αὐτῆς εἶναι ὁ προοδευτικός ἐκφυλισμός τῆς προσωπικῆς καί κοινωνικῆς ἠθικῆς, ἡ σχετικοποίηση τῆς ἐθνικῆς παραδόσεως καί ἡ εἰσβολή ξένων ἰδεολογιῶν μέ ἐπικίνδυνο γιά τήν ἐθνική ἐπιβίωση περιεχόμενο. Ἡ συλλειτουργία τῶν θεσμῶν τοῦ ἔθνους καί τῆς Ἐκκλησίας στήν ἱστορική πορεία μας, ἔχει ὡς συνέπεια νά εἶναι ἀδύνατον νά αὐτονομηθοῦν οἱ θεσμοί αὐτοί καί νά παύσουν νά συλλειτουργοῦν χωρίς τό ἄμεσο ἐνδεχόμενο ἀρνητικῶν συνεπειῶν στήν ἐθνική πορεία καί ἐπιβίωση. Ὁ ὁμ. Καθηγητής τοῦ Α.Π.Θ. κ. Β. Γιούλτσης παρουσίασε ἐναργέστατα τήν θεωρία τοῦ φονξιοναλισμοῦ δηλ. τῆς συλλειτουργίας τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν. Ὅταν στήν ἀθεϊστική Γαλλία συνομολογήθηκαν «κονκορδάτα» ἀμοιβαιοτήτων πού ὁδήγησαν προοδευτικά στά διατάγματα 91/1955, 654/1968 καί 1024/1983 μέ τά ὁποῖα οὐσιαστικά ἡ ἐθνική Ρωμαιοκαθολική «Ἐκκλησία» τῆς Γαλλίας ἐπέστρεψε στά ἐπίπεδα συλλειτουργίας μέ τούς πολιτικούς θεσμούς καί ἐπίσης στήν ἄλλοτε κραταιά Σοβιετική Ἕνωση τό διάταγμα τῆς 5/2/1918 μέ τό ὁποῖο ἐπεβλήθη ὁ χωρισμός Ἐκκλησίας καί Κράτους ἀντικατεστάθη μέ μιά σειρά διαταγμάτων ὅπως 1102/1972, 69/1973, 85/1973 καί μέ τήν γνωστή ἡμισυνταγματική ἀναθεώρηση τοῦ 1972 μέ τά ὁποῖα ἀναγνωρίστηκε ὡς ἀνεπίσημη θρησκευτική ἐπισημότητα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀποτελεῖ ἤ ὄχι ἀνεπίτρεπτο κρετινισμό ἡ συνθηματολογία γιά τόν χωρισμό στήν Ἑλλάδα, ὅπου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν ψυχή τοῦ Ἔθνους;
Τά παραπάνω κόμματα πού μιλᾶνε γιά χωρισμό στήν οὐσία στοχεύουν στόν θρησκευτικό ἀποχρωματισμό τῶν Ἑλλήνων, θέλουν νά πάψουν οἱ πολίτες νά εἶναι θρησκεύοντα μέλη τοῦ σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι εἶναι ἀντίθετοι πρός τήν χριστιανική πίστη. Τήν ἀπουσία ὅμως τοῦ θρησκευτικοῦ στοιχείου ἀπό τόν πολίτη θά τήν ὑποκαταστήσει ἕνα ἄλλο στοιχεῖο τό ὁποῖο ἔχει καί αὐτό θρησκευτικό χαρακτῆρα γιατί δέν μπορεῖ νά γίνει ἀλλιῶς ἀφοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο κατά τόν θεωρητικό τῶν Σοβιέτ Λουνατσάρσκι «τρία πράγματα δέν μπορεῖς νά ἀφαιρέσης τήν ἐλευθερία, τήν ἰδιοκτησία καί τήν μεταφυσική ἀγωνία» καί αὐτό τό στοιχεῖο ὀνομάζεται ἀντιχριστιανός ἤ ἀντιθρησκευτικός πολίτης ἤ ἄθεος πού στρατεύτεται στήν «θρησκεία» τῆς ἀθεΐας. Αὐτό εἶναι τό πρότυπο τοῦ πολίτου αὐτῶν πού θέλουν τόν λεγόμενο χωρισμό. Τόν ἀποκαλοῦν μέ πολλά ὀνόματα, φιλικό ἤ ἔντιμο χωρισμό δέν ἔχει σημασία. Μέ αὐτόν τόν τρόπο λένε ὅτι τό κράτος θά εἶναι ἀνεξίθρησκο ἤ οὐδέτερο πρός τήν θρησκεία καί αὐτό θά εἶναι δῆθεν καλύτερο γιά τήν κοινωνία. Τεχνητός ὅμως χωρισμός τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας στήν κοινωνική της διάσταση καί λειτουργία μπορεῖ νά εἶναι ἀπό νομοθετικῆς πλευρᾶς δυνατός, θά ἀποτελεῖ ὅμως κατ’ οὐσίαν κατασκευή ἑνός «ἀνθρωπίνου τέρατος», ἑνός «κοινωνικοῦ θηρίου». Οἱ κοινωνίες δέν ὀργανώνονται μόνο μέ νόμους ἤ συντάγματα, ὀργανώνονται καί μέ ἐξωνομικούς κανόνες πού ἀπό πλευρᾶς ἀξίας καί πρακτικοῦ κοινωνικοῦ ἀποτελέσματος εἶναι οἱ σημαντικότεροι.
Ἡ Ἑλληνική κοινωνία εἶναι ὀργανωμένη μέ τέτοιους νομικούς κανόνες, πού εἶναι οἱ χριστιανικοί κανόνες καί ἑπομένως εἶναι ἔγκλημα ἡ πολιτική βούληση τῶν ἀνωτέρω κομμάτων πού θέλει νά ὁδηγήσει σέ θρησκευτικό ἀποχρωματισμό τήν ἑλληνική κοινωνία στό ὄνομα τῆς δῆθεν προόδου, γιατί στήν ἑλληνική κοινωνία οἱ θεσμοί συλλειτουργοῦν ἐπειδή συλλειτουργοῦν οἱ ἀνθρώπινες προσωπικότητες. Βέβαια στίς κοινωνίες ὑπάρχουν πολίτες μέ θρησκευτική συνείδηση καί πολίτες χωρίς αὐτήν ἀλλά αὐτό ἀποτελεῖ ἐπιλογή καί ἀνάγεται σέ ἀτομικό δικαίωμα προστατευόμενο συνταγματικά. Ἡ καθιέρωση ὅμως πολιτειακά τοῦ χωρισμοῦ τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν εἶναι τραγικά ἀγεφύρωτη ἔκπτωση.
Ὁ χωρισμός χωρίς νά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν ἡ συλλειτουργία τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν, ἡ ἰδιομορφία τοῦ πολιτιστικοῦ καί ἐθνικοῦ παρελθόντος, οἱ ἀντιλήψεις καί ἡ ἰδιοσυγκρασία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι μία ἀφελής συνθηματολογία πού περιέχει μόνο ἄγνοια καί προκατάληψη.
Τό σύστημα τῆς συναλληλίας πού ἰσχύει σήμερα μέ τό Σύνταγμα τοῦ 1975 καί τόν Καταστατικό Χάρτη εἶναι καθεστώς χωρισμοῦ ἀφοῦ Ἐκκλησία καί Πολιτεία εἶναι κοινωνίες διάφορες, συναφεῖς ὅμως καί συνεχόμενες μέ συνεργασία κοινωνικά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη. Ἡ ἱστορική ἐμπειρία ἐφαρμογῆς τοῦ συστήματος τόσο στήν χιλιόχρονη βυζαντική περίοδο καί τήν ὀθωμανική κατοχή, ὅσον καί στήν περίοδο τοῦ νεωτέρου Ἑλληνικοῦ κράτους, ἀποδεικνύει ὅτι ἡ νομική αὐτή κατάσταση δέν ἔβλαψε οὔτε τήν ἑλληνική κοινωνία, οὔτε τά δικαιώματα τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν κοινοτήτων καί ἐπί τέλους θέτει τό ἐρώτημα, ἡ μετατροπή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν ὁποία πολυειδῶς ὀφείλει τό Ἔθνος ἀπό ΝΠΔΔ σέ ἁπλό Σωματεῖο ἤ Ἕνωση προσώπων θά συμπαρασύρει καί τό ὑφιστάμενο νομικό καθεστώς τῶν Μουφτειῶν τῆς Μουσουλμανικῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς πού προβλέπεται ἀπό τήν Συνθήκη τῆς Λωζάνης καί τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου καί τῶν Ἰσραηλιτικῶν Κοινοτήτων, γιατί κάτι τέτοιο δέν προαναγγέλεται ἀπό τά παραπάνω πολιτικά κόμματα; Συνεπῶς ἀντιλαμβάνεται κανείς εὐχερῶς ὅτι οἱ κομματικοί αὐτοί σχηματισμοί μέ τήν πρότασή τους αὐτή κηρύσσουν διωγμό κατά τῆς μάννας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί μόνον. Τίθεται λοιπόν ἀναποδράστως σέ κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως τό ἐρώτημα: ἐνεργοῦν μόνοι τους ἤ εἶναι διατάκτες, ὑπεργολάβοι καί ἐντολοδόχοι γνωστῶν ἀνθελληνικῶν κέντρων τοῦ διεθνιστικοῦ συστήματος καί τῆς νέας τάξεως πραγμάτων πού ἐπιδιώκουν τήν ἠθική ἐξαχρείωση καί ἐξανδραποδισμό τῶν πολιτῶν τοῦ κόσμου;
Ἡ Ἀρχή τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως, ὑπερτέρα τῆς Ἀρχῆς τῆς ἀνεξιθρησκείας πού διέπει τόν θεμελιώδη Νόμο τοῦ Κράτους, τό Σύνταγμά μας (ἀρ. 13) πηγάζει ὄχι μόνο ἀπό τήν ἰδιοπροσωπεία μας ἀλλά κυρίως ἀπό τήν θρησκευτική μας πίστη καί τίς Εὐαγγελικές Ἀρχές τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου καί ἀσφαλῶς ἀπό τήν αἰώνια διακήρυξη τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» (Μαρκ. 8, 34). Ἡ εὐλογημένη χώρα μας εἶναι μία χώρα στήν ὁποία οἱ πάντες ἀπολαμβάνουν τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως καί ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος οὐδέν πλεονέκτημα ἔχει πέραν τῆς διά τούς γνωστούς ἱστορικούς λόγους ἀναγνωρίσεως ὅτι τά Νομικά Αὐτῆς Πρόσωπα κατά τάς νομικάς των σχέσεις εἶναι ΝΠΔΔ (ἄρθρ. 1 Ν. 590/1977 ΦΕΚ τ. Α 146) πού συνεπιφέρει ὅμως καί τόν κατασταλτικό ἔλεγχο τῶν ἐλεγκτικῶν ὀργάνων τοῦ Κράτους! Τήν αὐτή ὅμως νομική προσωπικότητα πάλι δι’ ἱστορικούς λόγους ἔχει ὅπως προαναφέραμε καί τό Κεντρικό Ἰσραηλιτικό Συμβούλιο τῆς Ἑλλάδος καί οἱ Ἑβραϊκές κοινότητες Ν. 2456/1920 (ΦΕΚ Α΄ 173) ΑΝ2544/1940 (ΦΕΚ Α΄287), ΑΝ 846/1946 (ΦΕΚ Α΄144), ΝΔ 301/1869 (ΦΕΚ 195), ΠΔ 182/1978 (ΦΕΚ Α΄40) ἐνῶ οἱ 3 Μουσουλμανικές Μουφτεῖες Ξάνθης, Κομοτηνῆς καί Διδυμοτείχου εἶναι «δημόσιες ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους» μέ πλήρη δικαιοδοτική ἁρμοδιότητα ἀσκουμένη κατά τίς ἐπιταγές τοῦ Μουσουλμανικοῦ δικαίου (Σαρία). Ὁ Μουφτῆς «ἀσκεῖ δικαιοδοσία μεταξύ Μουσουλμάνων Ἑλλήνων πολιτῶν τῆς περιφερείας του ἐπί γάμων, διαζυγίων, διατροφῶν, ἐπιτροπειῶν, κηδεμονιῶν, χειραφεσίας ἀνηλίκων, ἰσλαμικῶν διαθηκῶν καί τῆς ἐξ ἀδιαθέτου διαδοχῆς ἐφ’ὅσον οἱ σχέσεις ταῦται διέπονται ἀπό τόν Μουσουλμανικό Νόμο» (ἄρθρο 5 Νόμου 1920/1991 (ΦΕΚ 182 Α΄ 24.12.1990) ὅπως προβλέπει ἡ διεθνής Συνθήκη τῆς Λωζάνης τοῦ 1923 (ἄρθρα 14 καί 37-44). Κατά ταῦτα μέ ποῖο νόμιμο τρόπο θά ὑποβιβασθεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σέ Νομικό Πρόσωπο ἰδιωτικοῦ δικαίου ἤ ἰδίου δικαίου (Θρησκευτικό Πρόσωπο) τοῦ Ν. 4301/2014 (ΦΕΚ Α΄ 223/17.1.2014) τήν στιγμή πού θά παραμείνουν Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου τό Κεντρικό Ἰσραηλιτικό Συμβούλιο τῆς Ἑλλάδος καί οἱ Ἰσραηλιτικές Κοινότητες καί δημόσιες ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες; Καί μέ ποῖο νομικό τρόπο κατ’ ἐπιταγή τῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητος τοῦ Συντάγματος θά ὑποβιβασθοῦν οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες σέ ΝΠΙΔ γιά νά παρακολουθήσουν τήν ὑποβάθμιση τῆς νομικῆς προσωπικότητος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅπως προτείνει ὁ Ἐλλογ. Πρόεδρος τῆς Ἕνωσης γιά τά Δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου Καθηγητής κ. Κώστας Τσιτσελίκης (Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν 3/10/2015) καί τά παραπάνω κόμματα καί τήν ἴδια στιγμή θά διατηρήσουν τή δικαιοδοσία ὡς ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους ἀπονομῆς δικαίου σέ Ἕλληνες Μουσουλμάνους πολίτες; Κι ἀκόμη ὑφίσταται σήμερα νομική δυνατότης τροποποιήσεως τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης καί ὑποβαθμίσεως τῆς νομικῆς προσωπικότητος τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητος τῆς Ἑλλάδος πού δικαίως θά διεκδικήση πλέον τήν ἐκλογή ἀντί τοῦ διορισμοῦ ἀπό τό κράτος τῶν Μουφτήδων; Σήμερα τό Ἑλληνικό Δημόσιο ἀντιμετωπίζει διεθνῶς τό πολύ εὐαίσθητο νομικό θέμα τοῦ διορισμοῦ ἀντί τῆς ἐκλογῆς ἀπό τήν Μουσουλμανική μειονότητα, στηριζόμενο στό γεγονός ὅτι οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες εἶναι δημόσιες ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους καί ἔχει τό Δημόσιο τήν ἁρμοδιότητα τοῦ διορισμοῦ τῶν ἀσκούντων τήν σχετική διακαιοδοσία. Ἐάν ἡ ὁποιαδήποτε Κυβέρνησή δέν ἔχει πρόβλημα μέ τήν «ἐκλογή» τῶν Μουφτήδων ἀπό τό Τουρκικό Προξενεῖο τῆς Κομοτηνῆς ἡ «Κοσοβοποίηση» τῆς Θράκης θά εἶναι θέμα ὀλίγων μηνῶν.
Αὐτοί πού ἐπιδιώκουν τόν λεγόμενο χωρισμό ἐπιζητοῦν:
Α. Ἡ Ἐκκλησία νά πάψη νά εἶναι ἡ ἐπικρατούσα θρησκεία τῶν Ἑλλήνων,
Β. Οἱ Κληρικοί καί οἱ ἐργαζόμενοι σέ Αὐτήν νά μήν ἔχουν κοινωνικά δικαιώματα καί οἰκονομική βοήθεια ἀπό τό Κράτος,
Γ. Ἡ Ἐκκλησία νά μεταβληθῆ σέ ἕνα κοινό Σωματεῖο ἰδιωτικοῦ δικαίου,
Δ. Νά καταργηθοῦν οἱ Θεολογικές Σχολές στά Πανεπιστήμια καί ἡ Ἐκκλησιαστική Ἐκπαίδευση.
Ε. Νά καταργηθῆ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στά Σχολεῖα, -ἤδη ὁ ἐπί τῆς Παιδείας Ὑπουργός ἐπιδιώκει τήν μετατροπή του σέ Θρησκειολογία ἐνῶ στή Χώρα μας εἶναι πολυομολογιακό μάθημα-, ἡ προσευχή καί ὁ Ἐκκλησιασμός.
Μέ ἕνα λόγο ἐπιδιώκεται ἡ περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὁποία γιά τούς ἐπιδιώκοντας τόν λεγόμενο χωρισμό εἶναι ἄχρηστη μέσα στήν κοινωνία καί συνεπῶς ἕνας χωρισμός θά ὑποκρύπτει «κρυφό διωγμό» καί θά συνδράμει μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ὥστε ἡ Ἐκκλησία νά ὁδηγηθῆ κατά τή γνώμη τους σέ μαρασμό. Οἱ «καλοί» ὅμως αὐτοί «πόθοι» στεροῦνται σοβαρότητος γιατί ἀγνοοῦν τό πασίδηλο γεγονός ὅτι οἱ πολίτες εἶναι συγχρόνως καί θρησκευτικές προσωπικότητες καί δέν μποροῦν νά χωρισθοῦν στά δύο ὥστε τό Κράτος νά πάρει τόν «πολίτη» καί ἡ θρησκεία τόν «θρησκευτικό πολίτη».
Τό αἴτημα τοῦ χωρισμοῦ χωρίς νά λαμβάνεται ἐπιπροσθέτως ὑπ’ ὄψι ἡ ὀργάνωση τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, τά μεγάλα γεωστρατηγικά καί γεωπολιτικά προβλήματα τῆς περιοχῆς μας, ὁ τρομακτικός φονταμενταλισμός τοῦ Ἰσλάμ, εἶναι τελικά ὅπως εἴπαμε μιά ἀφελής συνθηματολογία πού περιέχει μόνο ἄγνοια καί προκατάληψι. Τό μεγάλο ἐκσυγχρονιστικό καί μεταρρυθμιστικό θέμα τῆς Πολιτείας δέν εἶναι ὁ χωρισμός τοῦ Ἔθνους ἀπό τήν Ἐκκλησία γιατί ὅπως προαναφέραμε μέ τό Σύνταγμα τοῦ 1975 ἔχουν καθορισθῆ οἱ διακριτοί ρόλοι Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ἀλλά ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ τέρατος τῆς Γραφειοκρατίας, τῆς ἀσυνέχειας τοῦ Κράτους, τῆς εὐνοιοκρατίας καί κομματικοκρατίας καί τῆς σοβούσης ἠθικῆς σήψεως καί διαφθορᾶς.
Ἀδαῶς φερόμενοι οἱ ἐπιζητοῦντες τόν χωρισμό ἰσχυρίζονται ὅτι θά ἀπαλλαγῆ δι’ αὐτοῦ ἡ Πολιτεία ἀπό τήν μισθοδοσία τοῦ κλήρου καί θά ἰδιοποιηθῆ τήν Ἐκκλησιαστική λεγόμενη περιουσία, ἀγνοοῦν ὅμως ἀπαράδεκτα ὅτι ἀκόμη ἡ Ἑλλάδα ἀποτελεῖ κράτος δικαίου καί ὅτι τήν ἀπάντησι στούς «εὐσεβεῖς πόθους» τους ἔδωσε τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (Ε.Δ.Α.Δ) πού ὑποχρέωσε τήν Ἑλληνική Πολιτεία νά ἄρει τίς συνέπειες τῶν Νόμων 1700/1987 καί 1811/1988. Μέ τήν ἀπόφασι 10/1993/305/483-484/9.12.1994 τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἐπιλύεται ὁριστικά ἡ νομική θέση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέσα στήν Ἑλληνική Πολιτεία καί ἀναγνωρίζεται ἡ δικαιϊκή ἀρχή τοὺ ἄρθρου 51 τοῦ εἰσαγωγικοῦ νόμου τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικος «Ἡ ἀπόκτηση κυριότητας ἤ ἄλλου ἐμπράγματου δικαιώματος πρίν ἀπό τήν εἰσαγωγή τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα κρίνεται κατά τό δίκαιο πού ἴσχυε ὅταν ἔγιναν τά πραγματικά περιστατικά γιά τήν ἀπόκτησή τους» καί δι’ αὐτῶν οὐσίᾳ ἡ Σύμβασις τοῦ ἔτους 1952 μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. Ἑπομένως μέ τόν τυχόν χωρισμό Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ἐφ’ ὅσον ἡ χώρα ἐπιθυμεῖ νά βρίσκεται ἐντός τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καί νά εἶναι ὑποκείμενο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ νομικοῦ πολιτισμοῦ καί Δικαίου θά πρέπει νά συνεχισθῆ ἡ μισθοδοσία τοῦ κλήρου κατά τίς συμβατικές ὑποχρεώσεις τῆς χώρας ὡς ἀντίδοσι γιά τό 96% τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας πού κατά καιρούς ἀπό τοῦ ἔτους 1833 μέ διαφόρους τρόπους προσέλαβε ἤ νά διακοπῆ ἡ μισθοδοσία τοῦ κλήρου καί νά ἐπιστραφῆ τό σύνολο τῆς περιουσίας ἤ νά ἀποζημιωθῆ δι’ αὐτήν ἡ Ἐκκλησία. Συνεπῶς ὁμιλοῦμε γιά τρισεκατομμύρια Εὐρώ πού καθιστᾶ τό γεγονός τῆς ἀμφισβητήσεως τῆς μισθοδοσίας τοῦ κλήρου ἐν συνδυασμῷ πρός τήν οἰκονομική πραγματικότητα, πλήρως ἀνεδαφικό καί ἀνόητο.
Παρεμπιπτόντως ἡ συγκεκριμένη ἀπόφασι τοῦ Ε.Δ.Α.Δ. ἀποτελεῖ νομολογία καί πρόκριμα γιά ὁμοειδεῖς ὑποθέσεις στό μέλλον, διότι τό Ε.Δ.Α.Δ. εἶναι τό μόνο ἁρμόδιο νά κρίνη γιά τήν παραβίαση τῆς συμβάσεως τῆς Ρώμης καί ὑπερτερεῖ τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί τοῦ Ἀρείου Πάγου. Μέ τήν ἀπόφασι αὐτή ἐκρίθη ὁριστικά καί ἀμετάκλητα τό κεφάλαιο τῆς ἀμφισβητήσεως τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας ἀπό συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἕως σήμερα καί δι’ αὐτό εἶναι ἐξόχως φαιδρά καί ἡ πρόσφατος ἀπόφασις τοῦ Τριμελοῦς Ἐφετείου Θράκης 197/2015 γιά τό ἰδιοκτησιακό καθεστώς τῆς λίμνης Βιστωνίδος καί τῶν παραλημνίων ἐκτάσεων, ἡ ὁποία ὁπωσδήποτε θά ἀνατραπῆ εἰς τό ΕΔΑΔ καί θά μείνουν μέ τήν χαρά οἱ ἄμοιροι οὐσιαστικῆς νομικῆς παιδείας φωνασκοῦντες!!!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

«Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος θυσιάστηκε για την δόξα της Εκκλησίας» (ΦΩΤΟ)


Σε κλίμα βαθειάς συγκίνησης και νοσταλγίας η Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος τίμησε σήμερα την μνήμη του Μακαριστού Ποιμενάρχου της, Αρχιεπισκόπου Αθηνών & Πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου, του από Δημητριάδος, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης οκτώ ετών από την εις Κύριον εκδημία του.
Στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Βρεσθένης κ. Θεοκλήτου, παρουσία πλήθους κληρικών και λαϊκών αδελφών, που ένωσαν τις προσευχές τους για την ανάπαυση της ψυχής του και εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους για την επί 24 χρόνια καλλίκαρπη και πολύκαρπη ενταύθα θυσιαστική ποιμαντορία του.
Ο Σεβ. κ. Θεόκλητος στο κήρυγμά του ευχαρίστησε τον συμπροσευχόμενο Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο, γιατί, τόσον ο ίδιος όσο και τα στελέχη της Τοπικής Εκκλησίας, δεν έπαψαν να τιμούν, έργοις και λόγοις, την μνήμη του αειμνήστου προκατόχου του. Τόνισε, επίσης, ότι «ο Μακαριστός Χριστόδουλος μας λείπει. Λείπει ο λόγος του, το παράδειγμά του, η αγωνιστικότητά του, η αγάπη του για την πατρίδα, το έθνος και την Εκκλησία μας… Ο Χριστόδουλος αναλώθηκε και θυσιάστηκε για την δόξα της Εκκλησίας…».
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε μνημόσυνο, με τη συμμετοχή και του Σεβ. Ποιμενάρχου κ. Ιγνατίου, ο οποίος επεσήμανε ότι «ο Μακαριστός Χριστόδουλος σφράγισε την Τοπική μας Εκκλησία και τη ζωή όλων μας, γιατί ο λόγος του ήταν πάντοτε προφητικός, σχετικά με την Εκκλησία, την πατρίδα και τον κόσμο όλο. Όσο οι μεταγενέστεροι εντρυφούν στους λόγους και στα κείμενά του, που διασώζονται χάρη στην Τοπική μας Εκκλησία, διαπιστώνουν ότι είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ. Γι’ αυτό, τούτες τις κρίσιμες ώρες έχουμε ανάγκη τους λόγους και το παράδειγμά του…».






Σαν σήμερα έφυγε ο Χριστόδουλος των Ελλήνων…

«Χρειάζονται να πολλαπλασιασθούν οι άνθρωποι που κάνουν Αντίσταση. Που παραμένουν πιστοί στις παραδόσεις μας, στις αξίες μας, στην ιστορία μας και στους αγώνες μας. Οι αναθεωρητές πολύ κακή συγκυρία επέλεξαν για να γκρεμίσουν από τις καρδιές των Ελλήνων τα κάστρα των θυσιών. Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ’ επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ό,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ό,τι κινδυνεύει.»
Χριστόδουλος των Ελλήνων

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Ονομαστήρια του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ. κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ


ΙΕΡΟΣ  ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ

Τετάρτη, 27 Ιανουαρίου 2016

Ανακομιδή των ιερών Λειψάνων Αγίου Ιωάννου  του Χρυσοστόμου,
ονομαστήρια του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ. κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

          Σεβασμιώτατε,

          Η επέτειος των σεπτών ονομαστηρίων Σας μας δίδει την ευκαιρία να διερμησεύσωμεν τα αγαθά αισθήματά μας, την υιική αγάπη μας και την βαθεία εκτίμησή ημών και του καθ’ ημάς Εκκλ. Συμβουλίου του Ι. Ναού της Αγ. Βαρβάρας Πατρών προς το τίμιον όνομά σας και να εκφράσουμε εις την υμετέρα σεβασμιότητα ολοκαρδίους ευχάς δια μακροημέρευσιν και υγεία δια καλλίκαρπον αρχιερατείαν και δια παν έργον αγαθόν.
          Έτι δε σας διαβεβαιώνομεν, ότι κατέχεται εκλεκτήν θέσιν εις τας προσευχάς μας, η δε ημετέρα Ενορία αναγνωρίζει ες το σεπτόν πρόσωπόν Σας τον αφοσιωμένον και ακάματον εργάτην του Ευαγγελίου, τον άγρυπνον ποιμένα και τον τίμιον οικονόμον της χάριτος του Θεού και τον στοργικόν πατέρα της σταυρικής ημών πορείας εις τον κόσμον.
         
          Ευχόμεθα η χάρις του Θεού να είναι δαψιλής μεθ’ Υμών.

          Μετά της δεούσης αγάπης και του προσήκοντος σεβασμού
Δια το Εκκλησιαστικόν Συμβούλιον

Ο Πρόεδρος

Πρωτοπρεσβύτερος

Γερασιμάγγελος Στανίτσας



Για τα “δύσκολα” και κακότροπα παιδιά (λόγοι οσίου Πορφυρίου)


“Πολλή προσευχή και λίγα λόγια στα παιδιά”

Το ενδιαφέρον του καλού πατέρα πρέπει να μένει αμείωτο, ακόμη κι όταν το παιδί μεγαλώνει και σκληρύνεται καί επαναστατεί καί δέν τόν ακούει καί παίρνει ακόμη καί θέσεις εχθρικές καί αντίθετες. Αν τό ανώριμο παιδί καταλάβει ότι ό πατέρας του είναι πραγματικά καλός πατέρας, ότι κάνει παραχωρήσεις και υπομονή πατρική, τότε το παιδί αυτό, μέχρι που θα πεθάνει, θα έχει συνεχώς στο στόμα του το όνομα του πατέρα του και θα λέει: «εμένα ο πατέρας μου ήτανε άγιος».
Όταν τά παιδιά είναι τραυματισμένα καί πληγωμένα άπό κάποιο σοβαρό ζήτημα, νά μήν έπηρεάζεσθε πού άντιδρούν καί μιλούν άσχημα. Στήν πραγματικότητα δέν τό θέλουν, αλλά δεν μπορούν νά κάνουν αλλιώς στίς δύσκολες στιγμές. Μετά μετανιώνουν. Αν, όμως, εσείς έκνευρισθείτε καί θυμώσετε, γίνεσθε ένα μέ τόν πονηρό καί σας παίζει όλους.
Οι γονείς πού έχουν ψυχικά δύσκολα καί κακότροπα παιδιά, νά μην τά βάζουν μέ τά παιδιά τους, αλλά μ’ αυτόν πού βρίσκεται πίσω άπό τά παιδιά τους, τόν διάβολο. Τον διάβολο δέν μπορούμε να τον πολεμήσομε, παρά μόνο όταν γινόμαστε εμείς άγιοι.
Όταν οι άνθρωποι αγανακτούν καί θυμώνουν, εκπέμπεται μία κακή δύναμη άπό τό κακό πού έχουν μέσα στον εαυτό τους καί επηρεάζουν τόν άλλο, έστω κι αν δέν του λένε τίποτα. Μέ έναν τέτοιο τρόπο επηρεάζουν οι γονείς τά παιδιά τους. Τά βλέπουν πού κάνουν αταξίες, σφίγγονται, αγανακτούν. Λένε, «ας μην του μιλήσω τώρα καί τόν τραυματίσω». Καί δέν καταλαβαίνουν ότι αύτη ή βαρυγκομιά είναι θανάσιμο αμάρτημα. Τραυματίζεις τόν άλλο καί χωρίς νά μιλάεις καθόλου. Γιατί η ψυχή μας είναι πνευματική καί ανάλογα ενεργούν διάφορες δυνάμεις, πότε τό καλό καί πότε τό κακό. Ό,τι έχομε μέσα μας, το ακτινοβολούμε στό περιβάλλον.
Αυτό είναι τό τέλειο. Νά μιλάει ή μητέρα στον Θεό κι ο Θεός νά μιλάει στό παιδί. Κάθε φορά πού λέει, γιά παράδειγμα, «Κύριε, έλέησον τό παιδί μου», τό παιδί παίρνει ένα αγαθό λογισμό άπό τόν Χριστό. Κι όσο συνεχίζει νά προσεύχεται, τόσο περισσότερους αγαθούς λογισμούς παίρνει τό παιδί. Αν δέν γίνει έτσι, πές, πές, πές, όλο «άπ’ τ’ αυτί», στό τέλος γίνεται ενα είδος καταπιέσεως. Κι όταν τό παιδί μεγαλώσει, αρχίζει πλέον νά αντιδράει, δηλαδή νά εκδικείται, τρόπον τίνα, τόν πατέρα του, τήν μητέρα του, πού τό καταπίεσαν.Ενώ ένα είναι τό τέλειο· νά μιλάει ή έν Χριστώ αγάπη καί η αγιοσύνη του πατέρα καί της μητέρας. Η ακτινοβολία της αγιοσύνης καί όχι της ανθρώπινης προσπάθειας κάνει τά παιδιά καλά.




από το βιβλίο: Λόγοι περί της αγωγής των παιδιών, αγίου Προφυρίου Καυσοκαλυβίτου,  Ι. Μονή Χρυσοπηγής