Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΕΣΗ….


            Ένας πάγκος καλοφτιαγμένος, λουστραρισμένος, άνετος. Για τρία άτομα. Είναι το εδώλιο του κατηγορουμένου.
            Το κοιτάζω με συναισθήματα ανάμικτα, άγχος, αμηχανία, ανασφάλεια. Προσπαθώ να τα βάλω σε μία τάξη…. Αλλά αν μπήκα στον ιερό αυτό χώρο για να υπερασπισθώ την αλήθεια, τι έχω να φοβηθώ; Γιατί να νιώθω άβολα;
            Πλησιάζω το εδώλιο περισσότερο με δέος παρά με ντροπή. Πόσα δεν έχει να μου θυμίσει…. Εδώ κάποτε κάθισε ο Σωκράτης. Εδώ ο Απ. Παύλος. Εδώ ο Κολοκοτρώνης. Αλλά και ο Θεάνθρωπος στην ίδια θέση βρέθηκε…
            Απέναντι μου το έδρανο του δικαστή. Από εκεί θα απονεμηθεί η δικαιοσύνη, θα αποκατασταθεί το δίκαιο. Στην θέση εκείνη, όμως, κάθισαν και Νέρωνες και Καλιγούλες και Πόντιοι Πιλάτοι….
            Πόση τιμημένη είναι τελικά η θέση του κατηγορουμένου! Με κρυφή περηφάνια περιμένω την ώρα της απολογίας.
            Μακάρι στο εδώλιο να καθόμαστε μόνο υπερασπίζοντας το δίκαιο. Μακάρι και η αλήθεια στο τέλος να διαλάμπει, για να διακηρύττει σε όλους την ακατάλυτη δύναμη της.
            ( « ΛΥΔΙΑ», τ. 465)

Η ορθοπραξία των Πατέρων


Τριαντάφυλλος Σιούλης
Είναι παράδοξο να μιλά κανείς για βιβλικές αλήθειες χωρίς την άμεση προσφυγή στην ασφαλή ερμηνεία των Πατέρων. Να μιλά κανείς για ορθόδοξη πίστη και λατρεία χωρίς να αναφερόμαστε πρωτίστως στις πηγές που επεξεργάστηκαν το περιεχόμενο της πίστης, πλούτισαν, αλλά και διαμόρφωσαν τη λατρεία της Εκκλησίας. Χωρίς να αναδεικνύεται η ορθοπραξία των Πατέρων, η δυναμική τους σκέψη και ο προβληματισμός τους, που στις περισσότερες περιπτώσεις παραμένει επίκαιρος, ενώ παράλληλα τοποθετεί το μήνυμά τους στη σημερινή εποχή.
Η αντίληψη αυτή είναι παντελώς ξένη προς την καλλιέργεια κάθε είδους θρησκευτικού φονταμενταλισμού ή οπισθοδρόμησης. Μη πέσουμε στην παγίδα στην προσπάθειά μας να αναδείξουμε την Πατερική Παράδοση μέσα από ορισμένη «μοντέρνα» οπτική «ιδεολογικής χρήσης» να διαμορφώσουμε μια ορθόδοξη θεολογία που να καλλιεργεί ηθικούς τύπους ανθρώπων αλλά όχι ελεύθερα πρόσωπα. Μια τέτοια προσέγγιση και οπτική της ορθόδοξης πατερικής θεολογίας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση και ασφαλή οδηγό και συνοδοιπόρο σε οποιαδήποτε πορεία διαλόγου και συνδιαλλαγής στην σημερινή εποχή της σύγχυσης και των διαφόρων σκοπιμοτήτων.
περ.Πεμπτουσία
Ν.εανία.Σ

Γιόγκα και Ορθοδοξία


Αρχ.Αλβανίας ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

Τα τελευταία χρόνια αυξάνονται στη χώρα μας τα διάφορα κέντρα «γιόγκα». Οι γνώσεις όμως και οι αντιλήψεις γι’ αυτή παραμένουν πενιχρές, γενικές και συγκεχυμένες. Δημόσια, η γιόγκα προβάλλεται σαν «είδος γυμναστικής» και συνήθως γίνεται λόγος αποκλειστικά και μόνο για τις ασκήσεις των μυϊκών και νευροφυτικών κέντρων, για τις ασκήσεις αναπνοής και τα παρόμοια. Δηλαδή από τα στάδια που αναφέραμε στο προηγούμενο σημείωμα περιορίζονται στο τρίτο, έλεγχος σώματος, και το τέταρτο, ρύθμιση αναπνοής, ενώ μερικές φορές προχωρούν και στο πέμπτο στάδιο, συγκράτηση των αισθήσεων, και το έκτο, συγκέντρωση της προσοχής. Αρκετές ιδιωτικές σχολές προσπαθούν κάπως να αποθρησκευτικοποιήσουν αυτά τα γυμνάσματα από τον ινδουϊστικό χαρακτήρα τους, ώστε να γίνονται ευκολότερα αποδεκτά από το μέσο Έλληνα. Άλλοι επιχειρούν να βεβαιώσουν ότι η «γιόγκα» δεν είχε ποτέ ούτε και έχει θρησκευτικό χαρακτήρα και μιλούν απλώς για «επιστήμη», «πνευματική επίγνωση», ψυχοσωματική άσκηση. Όσο όμως κι αν επιστρατεύονται ιδιόμορφες και μεγαλοπρεπείς λέξεις, για να καλύψουν την πραγματικότητα, γεγονός παραμένει ότι ο καθόλου προσανατολισμός της ινδικής αυτής τεχνικής ήταν και είναι θρησκευτικός ή παραθρησκευτικός. Όσοι μυούνται στο «διαλογισμό» της γιόγκα καθοδηγούνται σε μια κατεύθυνση σαφώς ινδουϊστική. Με οδηγούς τις Βέδες και τα άλλα ιερά ινδικά κείμενα (Ουπανισάντ, Πουράνας, Ιούτρας, Τάντρας). κυρίως δε έχοντας ένα «δάσκαλο» (γκουρού), επιδιώκουν να αφομοιώσουν και να βιώσουν τις θεωρίες περί του νόμου του «κάρμα» (karma) βάσει του οποίου καθορίζεται η μετενσάρκωση, της «σαμσάρα» (samsara) • δηλαδή της ανακυκλήσεως των μεταβιώσεων -, αναζητώντας σε τελευταία ανάλυση τη λύτρωση, «μόξα» (moksa). από αυτό τον κόσμο, τον μη πραγματικό (maya), σε «οδούς» που έχει καθορίσει η ινδουϊστική παράδοση, όπως είναι οι «κάρμα-γιόγκα», «τζνάνα-γιόγκα», «μπάκτι-γιόγκα» (που αναφέραμε στο πρώτο μέρος του άρθρου) και οι ποικίλες παραλλαγές τους, όπως η «μάντρα-γιόγκα», η «χαθα-γιόγκα», η «ράτζα-γιόγκα» κ.λπ.
Αυτό το «θρησκευτικό πυρήνα» αποσιωπούν και καλύπτουν τα διάφορα καταστατικά των Κέντρων Γιόγκα με γενικές φράσεις. Π.χ. ισχυρίζονται ότι σκοπός τους είναι «η δημιουργία ανθρώπων ολοκληρωμένων φυσικά, διανοητικά και πνευματικά». Τα προσφερόμενα στη δημοσιότητα κείμενα συχνά εμφανίζονται κάτω από δήθεν απλό κοινωνικό και φιλοσοφικό ένδυμα, συχνά μάλιστα επικαλύπτονται με αποφθέγματα αρχαίων ελλήνων σοφών, ή και… πατέρων της Εκκλησίας. Γι’ αυτούς όμως που έχουν γνώση του πράγματος οι θεωρίες και οι απόψεις τους είναι διαφανείς σαν φύλλα από πλαστική ύλη, που επιτρέπουν να διακρίνεται ο βαθύτερος ινδουϊστικός χαρακτήρας τους.
Άλλωστε, τα έντυπα που κυκλοφορούν σε ελληνική μετάφραση φανερώνουν τις θρησκευτικο-φιλοσοφικές θέσεις τους. (Λ.χ. σ’ ένα περιοδικό με τον τίτλο «Γιόγκα» συνωθείται απίθανο υλικό ινδουϊστικών διδασκαλιών, ακόμα και προσκλήσεις για συμμετοχή σε ινδουϊστικές γιορτές, όπως της Σιβαράρτι, 15.2.80). Οι σκοποί που περιγράφονται στα καταστατικά των σωματείων αυτών είναι γεμάτοι από προσηλυτιστικό ενθουσιασμό, όπως «η εξάπλωση και η διάδοση της Γιόγκα σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητος, θρησκείας και κοινωνικής τάξεως», «η δημιουργία στερεών θεμελίων για την εφαρμογή της Γιόγκα εις την καθημερινήν ζωήν».
περ.Πεμπτουσία

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ, ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

            Η ανθρώπινη ιστορία έχει να μας παρουσιάσει μεγάλους αγώνες στους οποίους διακρίθηκαν  άνθρωποι που πάλεψαν την ελευθερία της εποχής των. Μεταξύ αυτών των αγωνιστών της ελευθερίας υπήρξαν οι σημερινοί εορταζόμενοι Τρεις Ιεράρχες  προσφέροντας τον εαυτό τους ως ένα διαχρονικό παράδειγμα.
            Ο αγώνας τους είχε τρείς συνισταμένες:
            Τα ανθρώπινα δικαιώματα
            Την πνευματική ελευθερία και
            Την διανοητική ελευθερία.
            Αγωνίστηκαν για αυτές τις ελευθερίες γιατί αν δεν υπήρχαν τότε ο άνθρωπος δεν είναι αληθινά ελεύθερος
Όλοι γνωρίζουμε τον αγώνα του ι. Χρυσοστόμου υπέρ της αποδέσμευσης των πτωχών τάξεων που καταπιέζονταν από τους πλουσίους της εποχής τους, αλλά και τον αγώνα για την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων, όταν οι Αντιοχείς ξεσηκωθήκαν κατά του αυτοκράτορα για τους δυσβάστακτους φόρους που είχε επιβάλλει. Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Μ. Βασίλειος ανέλαβε αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη.
Οι τρείς Ιεράρχες σήκωσαν το ανάστημα  τους και κατά της διανοητικής δουλείας. Οι ίδιοι κατείχαν όλη την γνώση της εποχής των που ζήλευαν και πολλοί  σήμερα. Εν τούτοις δεν δεσμεύονταν στα δεσμά της ανθρώπινης γνώσης, αλλά στη γνώση του Θεού και την αλήθεια  που προέρχεται απ’ αυτή τη γνώση. Δίδασκαν ότι η ανθρώπινη γνώση είναι πεπερασμένη και μπορεί να γίνει καταστροφική για τον άνθρωπο αν θεοποιηθεί και αγνοήσει την παρουσία και το θέλημα του Θεού. « πρώτον μεν και μέγιστον ειδέναι Θεόν, έργω τε γνησίως τιμωμένω. Πηγή γαρ αύτη πάσι και σωτηρία».
Ιδιαίτερα όμως οι Καππαδόκες Πατέρες αγωνίστηκαν για την ελευθερία του Πνεύματος πολεμώντας την τυραννία των παθών. Ανάλογο αγώνα έκαναν και κατά της τυραννίας των ανθρώπων. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος του Μ. Βασιλείου με τον αιρετικό έπαρχο Μόδεστο. Όταν εκείνος απαίτησε ο Βασίλειος να δεχθεί την αίρεση του και τον απείλησε με φυλάκιση, εξορία και θάνατο, αν αρνιόταν, ο Βασίλειος αγνόησε τις απειλές αναγνωρίζοντας την απόλυτη εξουσία του Θεού στη ζωή του.
            Ο άγιος Ι. Χρυσόστομος πολεμήθηκε πολύ από το πολιτικό σύστημα της εποχής του, από τα ανάκτορα, τους πλούσιους και από με μερίδα κληρικών, όλοι μαζί συνασπισμένοι κατάφεραν  την  εξόντωση του. Δεν κατάφεραν όμως ποτέ να καταπνίξουν τους αγώνες του για την υπεράσπιση της αλήθειας και των δικαιωμάτων του λαού. Οι αγώνες του είναι προάγγελοι των μεγάλων αγώνων και περιπετειών  που θ’ ακολουθήσουν οι μεγάλοι άνδρες της Εκκλησίας δια μέσου των αιώνων. Ούτε οπισθοδρόμησαν μπροστά σε οποιονδήποτε εργάζονταν εις βάρος του λαού και καταπατούσε βάναυσα τα στοιχειώδη πολιτικά, κοινωνικά και θρησκευτικά δικαιώματα τα του.
            ΟΙ Άγ. Τρείς Ιεράρχες έμειναν ελεύθεροι, δεν υποδουλώθηκαν σε ανθρώπους και σε σχήματα, ούτε τους εξαφάνισε ο χρόνος και η λήθη. Παρέμειναν αιώνιοι , κλασσικοί και πάντα επίκαιροι. Η ζωή και το έργο τους παρέμεινε αξεπέραστο. Αληθινό πρότυπο που εμπνέει κάθε εποχή.
            Ο άνθρωπος πλάστηκε ελεύθερος και να έχει γενναίο φρόνημα. Να αντιστέκεται και να λέει όχι στην επιδρομή του κακού και της διαφθοράς.
            Ο ι Τρείς Ιεράρχες χάραξαν πορεία, γραμμή προς αυτή την κατεύθυνση. Εκείνο που χρειάζεται είναι ν’ ακολουθήσουμε τα βήματα τους, να εμπνευσθούμε από την φωτεινή προσωπικότητα τους  και τότε θα είμαστε σίγουροι ότι η ζωή μας που τη έχουμε καταστήσει άχαρη από την απερισκεψία μας, θ’ αποκτήσει και πάλι νόημα και υψηλή  πνευματική προοπτική.
π.γ.στ.

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Μτ. 15,21-28

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΣΤΗ
            Σε τέσσαρες λέξεις που είπε ο Χριστός προς τη δυστυχισμένη γυναίκα Χαναναία : « μεγάλη σου η πίστις» υπάρχει το φάρμακο για τη θεραπεία της μεγάλης αρρώστιας της εποχής μας που είναι η απουσία επαρκούς πίστεως. Γιατί σήμερα πάσχουμε από έλλειψη βαθειάς και ζωντανής πίστεως, όπως και έλλειψη σταθερών πεποιθήσεων. Και το φάρμακο είναι η « μεγάλη πίστις».
            Η Χαναναία του σημερινού ευαγγελίου ήταν πεπεισμένη, ότι η κόρη της θα θεραπεύονταν, αν ο Χριστός έκανε τη θαυματουργική Του επέμβαση. Και πράγματι η κόρη της θεραπεύτηκε « από της ώρας εκείνες».
            Κατά τον ίδιο τρόπο για να θεραπευτεί η σημερινή τραγική κατάσταση του κόσμου, πρέπει να ενώσουν, έστω και οι λίγοι πιστεύοντες την πίστη τους, και να έχουν την πεποίθηση, ότι η θεραπεία της σημερινής κατάστασης θα επιτευχθεί μόνο αν έχουμε απόλυτη  πίστη στο Θεό και θέσουμε ως οδηγό στη ζωή μας το νόμο του Θεού. Μας χρειάζεται μ’ αλλά λόγια η « μεγάλη πίστις».
            Μπορεί κανείς να διαρωτηθεί μήπως δεν είναι η έλλειψη  μεγάλης πίστεως, αλλά η έλλειψη  πραγματικής  αγάπης την οποία έχει τόσο μεγάλη ανάγκη ο σημερινός κόσμος. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι απουσιάζει η αγάπη και ότι το φάρμακο που πρέπει να θεραπεύσει τις πληγές της σημερινής ανθρωπότητας, είναι το βάλσαμο της αληθινής στοργής του ενός ανθρώπου προς τον άλλο.
            Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν βαθειά στην αποτελεσματικότητα αυτού του φαρμάκου. Λίγοι από μας που λέμε, ότι πιστεύουμε στη δύναμη της αγάπης, είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε όχι τη ζωή μας, αλλά μια μόνο ώρα από την ψυχαγωγία μας ή την ησυχία μας, την άνεση μας και να θέσουμε σε εφαρμογή το πείραμα της αγάπης. Με την πρώτη δυσκολία είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε τον αγώνα, γιατί η «μεγάλη πίστις»  σαν αποτελεσματικότητα της αγάπης  δεν υπάρχει πραγματικά μέσα μας. Γι’ αυτό όταν λέγει κανείς, ότι το φάρμακο για τη θεραπεία της σημερινής κατάστασης είναι η μεγάλη πίστη, δεν σημαίνει, ότι αναγκαστικά παραμερίζει την αγάπη και αντί της αγάπης να προτιμά την πίστη.
            Απεναντίας όταν λέμε αυτό εννοούμε, ότι χρειαζόμαστε απαραίτητα  τους ανθρώπους εκείνους, που θα πιστεύουν στερεά και βαθειά, ότι το φάρμακο για τη θεραπεία της σημερινής κακομοιριάς είναι μόνο η αγάπη η απεριόριστη και ανυπόκριτη  χριστιανική αγάπη. Επομένως χρειάζεται η « μεγάλη πίστις» στην αγάπη.
            Εδώ μπορεί να παρουσιασθεί μία άλλη αντίρρηση: μερικοί σήμερα έχουν κάτι περισσότερο και ορμητικότερο από την πίστη, τον φανατισμό. Πράγματι υπάρχει και ο φανατισμός. Αλλά ο φανατισμός είναι κάτι περισσότερο από την πίστη, αλλά δεν είναι πίστη και μάλιστα « μεγάλη πίστις». Γιατί η πίστη συνδυάζεται άριστα με την αγάπη, ενώ ο φανατισμός είναι συνυφασμένος με το μίσος και της μισαλλοδοξίας.
            Συνεπώς είναι δυνατό να υπάρχει  και φανατισμός και η πίστη να απουσιάζει. Και πράγματι σήμερα υπάρχουν πολλοί φανατικοί της μιας ή της άλλης κοινωνικής, πολιτικής ή ιδεολογικής κατεύθυνσης. Δυστυχώς όμως είναι πολύ λίγοι όσοι έχουν ακράδαντη πίστη και θρησκευτικές πεποιθήσεις με τις οποίες να ρυθμίζουν της ζωή τους.
            Λ.χ. πόσοι από μας λέμε ότι πιστεύουμε στην αιώνια ζωή, αλλά στην πραγματικότητα δεν ζούμε  σύμφωνα με αυτή την πεποίθηση. Οι περισσότεροι επιδιώκουμε τον επίγειο θησαυρισμό για ν’ απολαύσουμε  στην επίγεια ζωή όσα περισσότερο μπορούμε. Δεν σκεπτόμαστε καθόλου, ότι μετά θάνατο συνεχίζεται η ζωή, ή όντως ζωή. Λησμονούμε ότι η επί γης παρουσία μας πρέπει να μας προπαρασκευάζει για την  άλλη την αληθινή ζωή. Δηλ. οι πολλοί έχουμε κάποια πίστη στην αιώνια ζωή, δεν έχουμε όμως την «μεγάλη πίστη» γι’ αυτή.
            Αν όλοι ή οι περισσότεροι από όσους έχουμε κάποια πίστη είχαμε και την « μεγάλην πίστιν» στην αιώνια ζωή, θα ρυθμίζαμε την εδώ ζωή μας μ’ ένα διαφορετικό τρόπο απ’ αυτό με τον οποίο ζούμε σήμερα, τότε ο κόσμος θα είχε γίνει παράδεισος.
            Στα πρωτοχριστιανικά χρόνια είχε αρχίσει να πραγματοποιείται αυτό το  όραμα. Τότε στη συνείδηση πολλών χριστιανών είχε εδραιωθεί η «μεγάλη», η συνεπής και απαρασάλευτη πίστη στην αιώνια ζωή και τ’ αποτελέσματα ήταν πρωτόγνωρα.
            Σήμερα πρέπει ν’ αναβιώσει και να συνεχισθεί. Πρέπει δηλ. να βρεθούν άνθρωποι με την « μεγάλη πίστη» για να βρεθεί μια λύση στο δράμα της ανθρωπότητας. Και η λύση είναι η δυνατή πίστη στον Ιησού Χριστό.
            Εκείνο που ευχόμαστε είναι να μην είναι μακριά η μέρα αυτή και ας προσευχηθούμε στο Θεό να μας προσθέτει πίστη και ν’ αξιωθούμε να βρισκόμαστε μεταξύ εκείνων που έχοντας ως εφόδιο την «μεγάλην πίστιν» ν’ αγωνισθούμε μέχρι τέλος για την εδραίωση της Βασιλείας του Θεού ως «εν ουρανώ και επί της γης».
            π.γ.στ.

4 χρόνια χωρίς τον Χριστόδουλό μας! Αφιέρωμα στον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο


Αιωνία η μνήμη αυτού!


Η χριστιανική αγάπη

Δημ.Καραγιάννης

Η Χριστιανική πίστη θέτει την αγάπη προς τους άλλους, ως τη βάση της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Η αγάπη αποτελεί το σημαντικό ζητούμενο στην ζωή των Χριστιανών και τους ζητείται να αγαπούν τους άλλους ως τον εαυτό τους. Η αγάπη αυτή μάλιστα προτρέπεται να περιλαμβάνει και τους εχθρούς και τέλος καταγράφεται ως το μέτρο με το οποίο θα συντελεστεί η κρίση. Η προτροπή αυτή προσφέρεται μαζί με δεξιότητες αρετές που ευνοούν την δυνατότητα να επιτευχθεί η αγάπη καθώς και με διευκρινήσεις που καθορίζουν το τι είναι η γνήσια αγάπη.

ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ : ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 Οικουμ. Πατριάρχης ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
            «….. Ο μοναχισμός αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο την προσφορά προς τον κόσμο. Ο μοναχισμός μας προσφέρει διαφορετικό  σύστημα αξιών, ένα εναλλακτικό τρόπο ζωής χωρίς συμβιβασμούς. Ο μοναχισμός επιζητεί ν’ αλλάξει τον κόσμο δια της σιωπής και της ταπεινώσεως παρά δια της ισχύος και της επιβολής. Αλλάζει τον κόσμο  από μέσα, εσωτερικά και όχι απ ’έξω, εξωτερικά.
            Κατά πολλούς τρόπους ο αυθεντικός μοναχισμός προτείνει μία επαναστατική κόσμο-άποψη, ιδιαίτερα σ’ ένα κόσμο όπου τόσοι πολλοί άνθρωποι είναι καθηλωμένοι σε εδραιωμένους, αλλά καταστροφικούς  τρόπους ζωής. Η σιωπή των μοναχών είναι ένας τρόπος αναμονής της χάριτος του Θεού, μία διαρκής προσδοκία της Βασιλείας.
            Τηρώντας το πνεύμα του Ευαγγελίου ,ο μοναχισμός αποτελεί τους τένοντες της Εκκλησίας και τους πνεύμονες του κόσμου. Όταν λειτουργεί σωστά, κάτι που δεν ευοδώνεται πάντοτε, αφού πρόκειται για ανθρώπινο θεσμό, ο μοναχισμός γύρω τους     μεταφέρει καθαρό αέρα, ο οποίος συντηρεί τη ζωή των ανθρώπων, των ζώων και όλης της κτίσεως.
            Κατά ποικίλους τρόπους τότε η σιωπηλή προσευχή των μοναχών επηρεάζει το φυσικό περιβάλλον πολύ περισσότερο από πολλές ορατές και ηχηρές δράσεις που τραβούν την προσοχή μας. Οι άγιοι καθαίρουν τον  τόπο γύρω τους διοχετεύοντας σ’ αυτόν τη χάρη του Θεού η οποία διαποτίζει και πληροί τα παντα….».

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

27 Ιανουαρίου 2012, Ονομαστήρια Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ. κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

            Σεβασμιώτατε, Πάτερ και Δέσποτα,
            Δια τα σεπτά Ονομαστήρια  Σας,  επί τη μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ευλαβώς υποβάλλομεν  τας υιικάς ευχάς μας προς την ημετέραν σεβασμιότητα, ευχόμενοι υγείαν κατ’ άμφω και ανδρείον φρόνημα δια την άσκησιν των πολλαπλών επισκοπικών καθηκόντων Σας τη χάριτι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και τη ευλογία του συνωνύμου σας Χρυσορρήμονος.

            Έρρωσθε
Μετά του προσήκοντος σεβασμού και υιικής αφοσιώσεως
ΟΙ ιερείς και το Εκκλ. Συμβούλιον του
Ιερού Ναού Αγ. Βαρβάρας Πατρών

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου


Ἡ τοῦ στόματός σου καθάπερ πυρσός ἐκλάμψασα χάρις, τὴν οἰκουμένην ἐφώτισεν, ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυροὺς ἐναπέθετο, τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν. Ἀλλὰ σοῖς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ἰωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τῷ Λόγῳ Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.



Γιατί δεν συγχωρείς ;

Αγ.Ιωάννου Χρυσοστόμου

Ὁ Θεὸς ἐσένα τὸν ἴδιο ἔκανε κριτὴ τῆς συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτημάτων σου. Ἂν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θὰ σοῦ συγχωρεθοῦν. Ἂν συγχωρήσεις πολλά, θὰ σοῦ συγχωρηθοῦν πολλά. Ἂν τὰ συγχωρήσεις μὲ εἰλικρίνεια καὶ μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ συγχωρήσει καὶ τὰ δικά σου ὁ Θεός.
Ἂν μετὰ τὴν συγχώρηση, κάνεις φίλο σου τὸν ἐχθρό σου, ἔτσι θὰ διάκειται καὶ ὁ Θεὸς ἀπέναντί σου.
Ποιᾶς, λοιπόν, τιμωρίας δὲν εἶναι ἄξιος ἐκεῖνος, ποὺ ἐνῷ πρόκειται νὰ κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, ἐὰν χάσει ἑκατὸ μόνο δηνάρια, οὔτε καὶ τὰ λίγα δὲν συγχωρεῖ, ἀλλὰ στρέφει ἐναντίον τοῦ τὰ ἴδια τὰ λόγια τῆς προσευχῆς;
Γιατί ὅταν λὲς στὸ Θεὸ «συγχώρεσέ μας, ὅπως καὶ ἐμεῖς συγχωροῦμε τοὺς ἐχθρούς μας» καὶ κατόπιν ἐσὺ δὲν συγχωρεῖς, γιὰ τίποτε ἄλλο δὲν παρακαλεῖς τὸ Θεό, παρὰ νὰ σὲ στερήσει ἀπὸ κάθε ἀπολογία καὶ συγγνώμη.

Νομίζεις ὅτι θὰ βρεῖς ἔλεος, ἂν ἀδιαφορήσεις καὶ ἀφήσεις νὰ χαθεῖ το παιδί σού;

Αγ.Ιωάννου Χρυσοστόμου

Θὰ μᾶς πεῖ ὁ Θεὸς: Δὲν τό ῾χες το παιδὶ κοντά σου ἀπὸ βρέφος; Δὲν σὲ ἔχω ὁρίσει δάσκαλό του, προστάτη, κηδεμόνα καὶ ὁδηγό του; Δὲν τὸ εἶχα ἀφήσει ὁλοκληρωτικὰ στὰ χέρια σου;
Σοῦ ἔχω δώσει ἐντολή, νὰ τὸ διαπλάσεις ἀπὸ πολὺ μικρὸ καὶ νὰ τὸ παιδαγωγήσεις σωστά. Νομίζεις ὅτι θὰ βρεῖς ἔλεος, ἂν ἀδιαφορήσεις καὶ τὸ ἀφήσεις νὰ χαθεῖ;
Τί ἔχεις νὰ ἀπαντήσεις πάνω σ᾿ αὐτὸ ἄνθρωπέ μου;
Μήπως θὰ μοῦ πεῖς, ὅτι τώρα ποὺ μεγάλωσε τὸ παιδί, εἶναι γιὰ μένα δύσκολο αὐτὸ τὸ ἔργο καὶ σκληρό; Αὐτὸ ἄνθρωπέ μου ἔπρεπε νὰ τὸ εἶχες ὑπολογίσει ἀπὸ τότε, ποὺ τὸ παιδὶ ἦταν μικρὸ καὶ εὔπλαστο καὶ μποροῦσε εὔκολα νὰ ὑπακούει. Ἁπὸ τότε ἔπρεπε νὰ τὸ διαπαιδαγωγήσεις προσεκτικὰ καὶ νὰ τὸ συνηθίσεις νὰ κινεῖται καὶ νὰ σκέπτεται σωστά. Ἁπὸ τότε ἔπρεπε νὰ τὸ διορθώνεις καὶ νὰ κόβεις τὶς ἀδυναμίες του. Τότε ποὺ ἡ ἡλικία ἦταν ἀκόμα τρυφερὴ καὶ ὅλα ἦταν πιὸ εὔκολα. Τότε ἔπρεπε νὰ εἶχες ξερριζώσει τὰ ἀγκάθια.
Ἂν δὲν τὰ παραμελοῦσες τότε ποὺ ἀναπτύσσονταν τὰ πάθη, δὲν θὰ εἶχαν τώρα ριζώσει καὶ δὲν θὰ ἦσαν σήμερα δυσκολοθεράπευτα. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς παραγγέλει ἡ Ἁγ. Γραφὴ καὶ μᾶς λέει: Κάνε τὸ παιδί σου, νὰ σκύψει τὸ κεφάλι, ἀπὸ τὴ μικρή του κιόλας ἡλικία, τότε ποὺ εἶναι πιὸ εὔκολη ἡ διαπαιδαγώγησή του (Σοφ. Σειρ. 7, 23).

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

27ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ, «Ο ιδεολογικός ολοκληρωτισμός και η δύναμη του ενός»


27ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
«Ο ιδεολογικός ολοκληρωτισμός
και η δύναμη του ενός»

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΡΩΝ
Μιαούλη 57    262 22 Πάτρα
Τηλ.: 2610323728, 2610325781
Fax: 2610 325781


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Ο Τομέας Επιστημόνων του Συλλόγου της Χριστιανικής Εστίας Πατρών σας προσκαλεί να τιμήσετε με την παρουσία σας, το 27ο Παιδαγωγικό Συνέδριο με θέμα:

«Ο ιδεολογικός ολοκληρωτισμός και η δύναμη του ενός»

Το οποίο θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου και την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012 στην αίθουσα του Συλλόγου μας Μιαούλη 57, Πάτρα.

Μετά τιμής
Η επιτροπή του Συνεδρίου

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

17:00 0 17:30: Προσέλευση- Εγγραφή Συνέδρων
17:30: Αγιασμός – Έναρξη υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου

Α΄ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

18:00: «Τα ολοκληρωτικά στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού»
Εισηγητής: κ. Απόστολος Νικολαΐδης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Π. Α.
18:40: Συζήτηση
19:10: Διάλειμμα
19:30: «Η δυναμική του προσώπου στην ιστορία»
Εισηγητής: κ. Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων.
20:10 - 20:45: Συζήτηση.

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Β΄ ΣΥΝΕΔΡΙΑ
17:30: «Η δύναμη του ενός στη σχολική ζωή»
Εισηγητής: π. Κωνσταντίνος-Κανέλος Φερτάκης, Θεολόγος Εκπαιδευτικός
18:10: Συζήτηση
18:40: Διάλειμμα
19:00: «Ο ιδεολογικός ολοκληρωτισμός στην πνευματική ζωή του τόπου»
Συζήτηση στρογγυλής τραπέζης
Εισηγητές: Κα Βοϊνέσκου Χαρά, Σχολική Σύμβουλος
Κος Ιατρού Γεώργιος, Δικηγόρος Δρ. Εκκλ. Δικαίου
Κα Καραλή Γωγώ, Δημοσιογράφος
Κα Νικοπούλου Χαρά, Εκπαιδευτικός
20:30: Συμπεράσματα – Κλείσιμο Συνεδρίου.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ;

 Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου
            Είναι πειρασμός της εποχής μας να προσπαθούμε να εμφανίσουμε τον Κύριο ως κοινωνικό επαναστάτη. Η επαναστατικότητα είναι της μόδας και πολλοί ακόμα ιεροκήρυκες υποκύπτουν σ’ αυτόν τον πειρασμό.
            Ο Χριστός είναι επαναστάτης , αλλ’ όχι μ’ αυτή την έννοια που θέλουν να Τον παρουσιάσουν. Δεν ήρθε να διορθώσει τα συστήματα, αλλά ήρθε ν’ αλλάξει τις καρδιές. Αυτήν την επανάσταση ήρθε να κάνει. Διότι όσα συστήματα και ν’ αλλάξουν, αν δεν αλλάξει η καρδιά του ανθρώπου θα βρίσκονται τρόποι για να γίνεται το κακό. Όταν όμως αναγεννηθούν οι άνθρωποι εν Χριστώ, τότε οι ίδιοι θα βρουν και τα καλύτερα συστήματα.
            Πράγματι ο Κύριος ήλθε ν’ αλλάξει το καταστημένο, όχι των Γραμματέων και Φαρισαίων, γιατί αυτό αλλάζει και επικρατεί άλλο. Ο Χριστός ήλθε να συντρίψει το μεγαλύτερο, το πιο ακαταγώνιστο κατεστημένο, την ίδια την αμαρτία. Η αμαρτία έχει εκδηλώσεις κάτω από όλα τα κατεστημένα και όλα τα συστήματα. Αυτό ήλθε να καταργήσει ο Χριστός, το αρχαιότερο καταστημένο.
            Το κατεστημένο της αμαρτίας εμφωλεύει μέσα στην ψυχή μας και εκδηλώνεται υπό όλες τις συνθήκες και όλα τα καθεστώτα. Και ζητάει από εμάς να γίνουμε επαναστάτες  κατά του εαυτού μας, κατά της αμαρτίας και κατά του κατεστημένου που θρόνιασε ο διάβολος στην ψυχή του Αδάμ και της Εύας. Αυτού που όλοι φέρουμε μέσα μας και ως κληρονομικό, αλλά και ως επίκτητο, γιατί και εμείς αμαρτάνουμε  με την θέληση μας.
            Όταν η ψυχή του ανθρώπου καθαρθεί, όταν αγιασθεί, τότε ας έλθουν και τα χειρότερα συστήματα. Λοιπόν, ας αφήσουμε τα περί κοινωνικών επαναστάσεων, που ήλθε να κάνει τάχα ο Χριστός. Όταν η αμαρτία καταλυθεί και ζήσει ο Χριστός μέσα στην καρδιά μας, τότε και η αδικία καταλύεται και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η φιλοχρηματία και η φιλοδοξία και πολλά άλλα.
           « Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»
π.Γ.Στ.

Ύμνος στην Παναγία


Ως Παντάνασσα φωνούμεν ότι τούτο σου ταιριάζει
κι όποιος θα σε αντικρύσει την αγάπη σου θαυμάζει.
Μόνη σου κατονομάζεις ως Παντάνασσα δικαίως
άφου κάθεσαι σε θρόνο και είναι τούτο μάλλον χρέος.
Έστησες το Βατοπαίδι της εικόνος σου τη βάση
και σκορπάς την ευλογία στους πιστούς όποιος προφτάσει.

Στην μορφή Σου όπως είσαι στην θεόγραφον εικόνα
ως Παντάνασσα ανήκει να σε λένε στον αιώνα.
Χαίρε έμβλημα και στέφος των πιστών Αθωνιτών,
Χαίρε μόνη απαλάττεις καταδίκης των θνητών.

Ως Παντάνασσα αφανίζεις του καρκίνου την πληγή,
που από την ενοχή μας, ταλαιπώρησε τη γη.
Ως Παντάνασσα φωτίζεις ασυγκρίτως κάθε νου
και στη δόξα υπερέχεις και αυτού του ουρανού,
ως Παντάνασσα στηρίζεις των παρθένων τους χορούς
και γλυκαίνεις στη στοργή Σου τους δυστήνους μας καιρούς.

Ο Ύμνος αυτός προς την Παναγία μας, γράφτηκε από τον μακαριστό γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό.
Είναι ένα μικρό απόσπασμα από όλο τον ύμνο, το οποίο μελοποιήθηκε από αγιορείτες πατέρες, εις μνήμην του γέροντα.
Η εικόνα στο βίντεο είναι η γνωστή για τους περισσότερους, "Παναγία Παραμυθία" , που η μνήμη της τιμάται 21 Ιανουαρίου και βρίσκεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου.
Ψυχή Ζώσα

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ



            Ανάμεσα στις ξεχασμένες αρετές των χριστιανών περιλαμβάνονται και δύο άλλες που λέγονται ολιγάρκεια και αυτάρκεια, τις οποίες λόγω επικαιρότητας καλό είναι να τις θυμηθούμε.
            Ολιγάρκεια και αυτάρκεια σημαίνει να αρκείται κανείς στα λίγα, στα απαραίτητα. Το πνεύμα αυτό πρέπει να μας διακατέχει όλους. Ο Απ. Παύλος τονίζοντας αυτή την αρετή συνιστά να έχουμε πάντοτε και « εν παντί πάσαν αυτάρκειαν» είναι επειδή η ευσέβεια είναι μεγάλος πλούτος, μόνο όμως για όποιον ικανοποιείται με όσα έχει» ( Α΄Τιμ. 6,6). Ο ίδιος είχε το θάρρος να δίνει συμβουλές γιατί αντιμετώπιζε πολλές στερήσεις και είχε μάθει να αρκείται σε όσα έχει.
            Ιδιαίτερα οι χριστιανοί δεν πρέπει να ξεχνάμε το λόγο του οσίου Αντιόχου του Πανδέκτη : « το σώμα τροφής δείται, ου τρυφής. Ολιγοδείας ου πλησμονής, αυταρκείας ου πολυτελείας». Δηλ το σώμα έχει ανάγκη από τροφή και όχι από καλοπέραση, από λίγα και όχι από πολλά, από όσα χρειάζεται και όχι από πολυτέλειες. Και εξηγεί το γιατί : η τροφή, η ολιγοδεία και η αυτάρκεια ωφελούν το σώμα και την ψυχή, γεννώντας την υγεία, τη δύναμη και την ευεξία. Η τρυφή, η πλησμονή και η πολυτέλεια βλάπτουν και τα δύο. Όχι μόνο την υγεία καταστρέφουν, αλλά προκαλούν και σοβαρές αρρώστιες. Και απόδειξη είναι ότι όσοι επιλέγουν την άσκηση και την ολιγοδεία είναι και πιο συνετοί και σώφρονες και πιο γεροί από τους άλλους. Όποιος ελέγχει το στομάχι του ελαττώνει και τα πάθη του.
            Αυτό πάλι εξασφαλίζει την ευτονία της ψυχής απαραίτητη προϋπόθεση στον πνευματικό αγώνα κάθε χριστιανού, για να αντιμετωπίζει με τη χάρη του Θεού τις δυσκολίες της παρούσης ζωής, οι οποίες οξύνονται λόγω της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, της εγκληματικότητας και των άλλων αρνητικών κοινωνικών φαινομένων.
           
π. γ.στ.