Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΩΣ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ


             Τρία βασικά στοιχεία πρέπει να κοσμούν την κάθε μητέρα και ιδιαίτερα την πρεσβυτέρα. Τα στοιχεία αυτά είναι : η απόλυτη και απεριόριστη αγάπη προ όλους, η προσπάθεια για την διατήρηση της συνοχής της οικογένειας και των μελών της  ενορίας, αλλά και η μεσολάβηση της προς τον πατέρα όταν κάποιο πρόβλημα απασχολεί τα μέλη της οικογένειας- ενορίας.
            Η πρεσβυτέρα είναι η μητέρα της ενορίας και οι σχέσεις που αναπτύσσει, είναι σχέσεις αγάπης και μέριμνας. Πρέπει λοιπόν να ασχολείται με λεπτότητα και διάκριση και όχι με διάθεση αναμίξεως στα προβλήματα των τρίτων. Η πρεσβυτέρα είναι ο άνθρωπος που ψάχνουν οι πονεμένοι για να μιλήσουν, είναι το πρότυπο της ενορίας με χριστιανική ζωή, στάση αλλά και λόγο. Θα πρέπει να μη ξεχνά πως η θέση της δεν είναι να υπερβαίνει αυτή του συζύγου της. Κάποιες δε φορές μπορεί η συμβολή της να είναι καταλυτική και σωτήρια στους ανθρώπους που περιμένουν μία κουβέντα της. Αυτός ο ιδιαίτερος ρόλος είναι τιμητικός για την γυναίκα και διαρκής προσπάθεια της είναι η σωστή πορεία που δεν θα υποβιβάζει την θέση που της εμπιστεύθηκε η Εκκλησία δίπλα στον ιερέα
σύζυγο της.
            Η πρεσβυτέρα έχει πολλαπλό ρόλο που ενεργεί στο στίβο της ζωής, με τη χάρη που της εξασφαλίζει ο ιερέας σύζυγος της. Με το μυστήριο του γάμου, η ενότητα ψυχής είναι αδιάλειπτη και στόχο έχει την συνεχή ένωση δια της μυστηριακής ζωής, ταυτιζόμενη μετέχει δε η πρεσβυτέρα στο μυστήριο της κένωσης. Δέχεται και αντανακλά τη θεία χάρη, που αντανακλάται από το άρωμα της ιεροσύνης του συζύγου της και από τις αγιαστικές πράξεις του ιερέα. Αυτή η ύψιστη λειτουργική ζωή ανακαλύπτεται από ην πρεσβυτέρα που αγιάζει  ακόμη κι αν ο ιερέας είναι ανάξιος.
            Πως όμως η πρεσβυτέρα ανταποκρίνεται στην αποστολή της;
            Όλα ξεκινούν και απορρέουν από την εκλογή της υποψηφίας πρεσβυτέρας που πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά, να μην είναι βιαστική. « ουδέν ισχυρότερο, γυναικός ευλαβούς» λέγει ο  άγιος  Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

            ( «ΠΑΥΛΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ», Μάιος- Ιούνιος 2011)

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΡΙΣΗ


                        Η Ιερά Σύνοδος παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις που συντελούνται στο εθνικό, κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι και οι οποίες καταπονούν τον Ελληνικό Λαό.
            Αυτή την ώρα της ευθύνης, η Ιερά Σύνοδος αισθάνεται την υποχρέωση να απευθυνθεί με πατρική αγάπη προς τον Ελληνικό Λαό για να τονίσει και υπογραμμίσει ότι:
            Α. Στην κλίμακα των αξιών της ζωής δεσπόζουσα θέση έχει η αγάπη προς την πατρίδα. Γ’ αυτό η Ιερά Σύνοδος εκφράζει την αποδοκιμασία της προς όσους έδρασαν εναντίον των συμφερόντων της πατρίδος και της ευημερίας του Λαού της , της εθνικής αξιοπρέπειας και του φιλότιμου των πολιτών.
            Η Εκκλησία δεν υπηρετεί κόμματα και παρατάξεις. Υπηρετεί με το πνευματικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της τον Λαό,  για τις ανάγκες του οποίου πάντοτε νοιαζόταν και τις οποίες και σήμερα, καθημερινά αγωνίζεται να ικανοποιήσει, στο μέτρο του δυνατού, κάτω από δύσκολες συνθήκες.
            Αυτή την αξία της αγάπης προς την πατρίδα πρέπει να υπηρετήσουμε τα προβλήματα που προέκυψαν.
            Β. ο Λαός μας στο παρελθόν συμπεριφέρθηκε με θαυμαστή ωριμότητα, επιδεικνύοντας κοινωνική αλληλεγγύη, σε δύσκολες φάσεις της ιστορίας του. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχουμε ανάγκη  από αυτή την αλληλεγγύη για να στηριχθούν οι αδύναμοι, να ανακουφισθούν οι άνεργοι και να μην ολιγοψυχήσουν οι εμπερίστατοι και οι παντοειδώς πληττόμενοι από αυτή την πρωτοφανή κρίση, και ιδίως οι νέοι.
            Γ. Οφείλουμε να ατενίζουμε προς το μέλλον με ελπίδα και αισιοδοξία. Όλοι, όσοι έχουν ευθύνη και αρμοδιότητα, επιβάλλεται να διαμορφώσουν τις συνθήκες εκείνες, που θα δώσουν όραμα και ελπίδα για το μέλλον, με τις αρχές της δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας και αξιοποιήσεως όλου του υλικού και πνευματικού πλούτου του τόπου.
            Δ. Ας μην λησμονούμε ότι Κύριος της ζωής και της ιστορίας είναι και παραμένει ο Ζων και Αληθινός Θεός. Αυτός δεν εγκαταλείπει τον κόσμο και κυρίως αυτούς που ελπίζουν σε Αυτόν και του εμπιστεύονται τη ζωή τους.
            Προς Αυτόν στρεφόμαστε, ζητώντας προστασία και βοήθεια.

            ( « ΕΚΚΛΗΣΙΑ»)

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ...

Σε κοίταξα όταν ξύπνησες το πρωί. Περίμενα να μου πεις δύο-τρεις λέξεις, ευχαριστώντας με για όσα σου συνέβαιναν, ζητώντας την γνώμη μου για ότι πρόκειται να κάνεις σήμερα. Παρατήρησα ότι ήσουν πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να βρεις τα κατάλληλα ρούχα για να πας στη δουλειά σου. Ήλπιζα να βρεις κάποιες στιγμές να μου πεις μια καλημέρα!
Αλλά ήσουν πολύ απασχολημένος. Για να δεις ότι είμαι κοντά σου, έφτιαξα για σένα τον πολύχρωμο ουρανό και το κελάηδημα των πουλιών. Κρίμα όμως που δεν παρατήρησες ούτε τότε την Παρουσία μου. Σε ατένιζα όταν έφευγες βιαστικός προς τη δουλειά σου και πάλι περίμενα.
Υποθέτω ότι εξαιτίας της απασχόλησης σου, δεν είχες χρόνο ούτε τότε να μου πεις δύο λόγια. Όταν γυρνούσες από τη δουλειά είδα τη κούραση και το στρες σου και σου έστειλα ένα ψιλόβροχο για να σε απαλλάξει από την πίεση της ημέρας. Νόμιζα ότι κάνοντας σου αυτή τη χάρη θα με θυμηθείς.
Ως αντάλλαγμα όμως στενοχωρημένος, με έβρισες . Επιθυμούσα τόσο πολύ να μου μιλήσεις. Οπωσδήποτε η ημέρα ήταν ακόμα μεγάλη. Άνοιξες μετά την τηλεόραση, και όταν παρακολουθούσες την αγαπημένη σου εκπομπή, εγώ περίμενα. Έπειτα δείπνησες με τους δικούς σου και για άλλη μια φορά δεν με θυμήθηκες. Βλέποντας σε τόσο κουρασμένο κατάλαβα τη σιωπή σου και έσβησα τη λαμπρότητα του ουρανού για να μπορείς να ξεκουραστείς, αλλά δεν σε άφησα σε σκοτάδι. Άφησα ξάγρυπνα για σένα πλήθος από αστέρια. Ήταν τόσο όμορφα, κρίμα που δεν παρατήρησες...αλλά δεν πειράζει! Μήπως πράγματι συνειδητοποίησες ότι Εγώ είμαι εδώ για σένα. Έχω περισσότερη υπομονή από ότι εσύ μπορείς ποτέ να φανταστείς. Θέλω να σου το δείξω αυτό, για να το δείξεις και εσύ με τη σειρά σου στους γύρω σου. Σ' αγαπώ τόσο πολύ ώστε θα σε ανέχομαι.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Απόστολος Ανδρέας, πολιούχος των Πατρών


Ὡς τῶν Ἀποστόλων πρωτόκλητος, καί τοῦ κορυφαίου αὐτάδελφος, 
τόν Δεσπότην τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, 
εἰρήνην τή οἰκουμένη δωρήσασθαι, 
καί ταῖς ψυχαις ἠμων τό μέγα ἔλεος


ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ


Κ. Τσάτσου

 Μπορεί ο Χριστιανισμός να βλέπει τον άνθρωπο σαν ψυχή αθάνατη και ο Έλληνας τον άνθρωπο σαν κύτταρο της αθάνατης πόλης, αλλά και οι δύο πλευρές βλέπουν τον άνθρωπο. Αυτό είναι το αξονικό σημείο. Πόσο μακριά είμαστε από την Αίγυπτο, από την Μεσοποταμία, από τις Ινδίες από την Κίνα, απ’ τους Ατζέκους. Ο άνθρωπος! Ο κάθε άνθρωπος, ο καθένας, λήκυθος του Θείου! Ο ελεύθερος άνθρωπος που, στηρίζει την ελευθερία της πόλης και ο ελεύθερος άνθρωπος που διαλέγεται υπεύθυνα ανάμεσα στην αρετή και την αμαρτία, πορεύεται προς την ένωση με την απόλυτη ελευθερία του Θεού. Αυτή η εξιδανίκευση του ανθρώπου είναι η βαθύτερη ρίζα που στηρίζει την σύνθεση  Χριστιανισμού και ελληνισμού.

(« Διάλογοι σε Μοναστήρι») 
π.Γ.Στ.