Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Ομιλία κ.Ηλία Σκόνδρα στο Πνευματικό Κέντρο





Αύριο, Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου και ώρα 6 μ.μ. στo Πνευματικό Κέντρο του Ι.Ναού μας, θα ομιλήσει ο εκλεκτός Φιλόλογος-τ.Λυκειάρχης κ.Ηλίας Σκόνδρας με το ενδιαφέρον θέμα : 

"Μικρή απειλή, μεγάλος κίνδυνος"

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ ( Μτθ. 25,31-46), π.Γ.Στ.


 ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ.

           Πόσο διαφορετικά θα φέρονταν όσοι θα καταδικασθούν «εις κόλασιν αιώνιον», αν γνώριζαν ποιος ήταν εκείνος στον Οποίο θα είχαν το εξαιρετικό προνόμιο να προσφέρουν την όποια βοήθεια τους!
          Ο Χριστός όμως αρέσκεται μεν να εμφανίζεται σε όλους, αγίους και αμαρτωλούς, αλλά με τρόπο κάπως συγκεκαλυμμένο. Δεν εξαιρεί κανέναν από αυτή την ευλογία. Αλλά παρουσιάζεται με διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με τα πρόσωπα και τις περιστάσεις στις οποίες  εμφανίζεται.
          Και ναι μεν σπάνια εμφανίζεται όπως στο θεόπτη Μωυσή «ενώπιος ενωπίω». Συνήθως όμως παρουσιάζεται με διαφορετικούς τρόπους, εντελώς ανύποπτα, λ.χ. στον Αβραάμ παρουσιάζεται με την μορφή τριών αγνώστων ξένων. Στη σημερινή παραβολή μας αποκαλύπτει, ότι παρουσιάζεται με την μορφή του πεινασμένου και διψασμένου αδελφού μας, του κουρελή φτωχού, του ξένου μετανάστη, του αρρώστου, του φυλακισμένου, του απολυμένου, του περιθωριακού κ.α.
          Αλλά δεν είναι μόνο αυτές οι μορφές με τις οποίες εμφανίζεται ο Χριστός. Αν και με αυτές ακόμη τις μορφές, αν και τις προανήγγειλε, σπάνια Τον αναγνωρίζουν, εν τούτοις εμφανίζεται και με άλλες μορφές πιο δυσδιάκριτες. Έρχεται με την μορφή του γείτονα, που δεν έχει από τίποτε ανάγκη, παρά μόνο λίγη συντροφιά για να μην νοιώθει μοναξιά. Έρχεται με τη μορφή ενός πελάτη στο γραφείο, ο οποίος θα πληρώσει για τις εξυπηρετήσεις που θα του παράσχουμε, αλλά θέλει τη στοργή και το ενδιαφέρον μας που θα παρακολουθήσουμε την υπόθεση του. Έρχεται στον   οποιοδήποτε  ομιλητή με τη μορφή του ακροατή που θέλει να βρει στα λεγόμενα φως και αλήθεια. Έρχεται με τη μορφή του αποθαρρημένου ανθρώπου, που κουρασμένος κάτω από το βάρος της ζωής δεν ζητεί τίποτε άλλο παρά την ηθική συμπαράσταση μας. Έρχεται με τη μορφή του ανθρώπου που βασανίζεται από μύριες αμφιβολίες και ζητεί λίγο φως και κάποια καθοδήγηση. Έρχεται με τη μορφή του νέου και της νέας που βγαίνει τώρα στη ζωή και υφίσταται τα πρώτα τσουρουφλίσματα της αμαρτίας και που μαζί με την κατανόηση μας έχει ανάγκη της στοργικής μας πείρας και του πατρικού μας ενδιαφέροντος.
          Θα ήταν τολμηρό αν λέγονταν, ότι κάποτε ο Χριστός κρύβεται πίσω από τον προσωπικό μας εχθρό, για να δει εάν και εμείς θα ελεούσαμε τον «σύνδουλον» μας, όπως και Εκείνος μας ελέησε και εάν θα συγχωρήσουμε τα οφειλήματα των προς εμάς, όπως το υποσχόμαστε, όταν ζητούμε από τον Χριστό να συγχωρήσει τα οφειλήματα μας προς τον Ίδιο.
 Τέλος έρχεται με μύριες άλλες μορφές και δυστυχώς εμείς  δεν Τον αναγνωρίζουμε.
          Πόσο ωραιότερη θα ήταν η ζωή για όλους μας αν στο πρόσωπο του οιουδήποτε που μας πλησιάζει ή ερχόμαστε σε επαφή, βλέπαμε το πρόσωπο Εκείνου. Η ζωή μας θα ήταν πληρέστερη και ολοκληρωμένη.
          Αν γνωρίζαμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας τη μεγάλη δωρεά του Θεού και σε ποιον πραγματικά θα προσφέραμε ό,τι καλούμαστε να προσφέρουμε, δεν νομίζω ότι θα αφήναμε τόσες ευκαιρίες να περνάνε ανεκμετάλλευτες. Μάλλον θ’ αναζητούσαμε συστηματικά τέτοιες ευκαιρίες και δεν θα τις αφήναμε απαρατήρητες. Διότι κάθε μία από αυτές θα ήταν θεία επίσκεψη και ευλογία.
          Θα πει κανείς: πώς μπορώ να το πετύχω αυτό;
          Είναι δύσκολο χωρίς αμφιβολία. Το  να είμαστε σε θέση να πούμε όπως ο Παύλος «η ζωή ημών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ», είναι πράγματι μέγιστο κατόρθωμα. Ιδιαίτερα όμως  απαιτούνται τα εξής τρία  πράγματα.
          Πρώτον. Να εκτιμήσουμε σε βάθος αυτή τη δωρεά του Θεού. Να μην είναι ένα απλό επιπόλαιο συναίσθημα, αλλά να είναι μία επιθυμία μόνιμη και βαθειά που να γίνεται αναπόσπαστο μέρος της ψυχής και η οποία να μας κυβερνά ολόκληρη τη ζωή μας.
          Δεύτερον. Να γίνει αντικείμενο συνεχούς και επίμονης προσπάθειας και όχι να επαναπαυόμαστε περιπτωτικά, αλλά να έχουμε υπ’ όψη μας, ότι θα κουρασθούμε  για πολύ χρόνο. Διότι ανάλογα με την αξία της δωρεάς θα πρέπει να είναι και το τίμημα που θα καταβάλλουμε γι’ αυτή.
          Τρίτον. Αφού πρόκειται για δωρεά του Θεού, ας μην λησμονούμε, ότι «παν δώρημα τέλειον άνωθεν εστίν καταβαίνον εκ του πατρός των φώτων». Επομένως πρέπει να γίνει αντικείμενο επιθυμίας όλων μας των προσπαθειών, αλλά και της αδιαλείπτου προσευχής μας.
          Αν γνωρίζαμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας ποιός πραγματικά κρύβεται κάτω από κάθε ανθρώπινο πλάσμα που καλούμαστε να συναντήσουμε στο σπίτι, στο επάγγελμα, στο δρόμο, στην ψυχαγωγία μας, στην Εκκλησία, παντού, πόσο θα προσέχουμε περισσότερο τη συμπεριφορά μας απέναντι τους!
          Τώρα με όσα είπαμε, μας δόθηκε η αφορμή να  είμαστε πιο προσεκτικοί στο μέλλον, διότι ο καθένας μας μέχρι τώρα έχει χάσει αναμφίβολα αναρίθμητες ευκαιρίες, που θα του ήταν δυνατόν να είχε προσφέρει κάτι στο Θεό. Βέβαια ο Θεός θα παρουσιασθεί κι’ άλλες φορές στο μέλλον, αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τις αξιοποιήσουμε όσο το δυνατό επωφελέστερα. 

π.Γ.Στ.

Πώς θα αποφύγουμε το πυρ της κολάσεως ;



 Άγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων

Πώς, θα πεί κάποιος, θα αποφύγομε το πυρ; Και πως θα εισέλθομε στην Βασιλεία; «Επείνασα», λέγει, «και εδώκατε μοι φαγείν»· ιδού τρόπος. Δεν χρειάζεται αλληγορία εδώ, αλλά να εκτελέσουμε τα λεγόμενα· «επείνασα και εδώκατε μοι φαγείν· εδίψησα, και εποτίσατέ με· ξένος ήμην και συνηγάγετέ με· γυμνός, και περιεβάλετε με· ησθένησα, και επεσκέψασθέ με· εν φυλακή ήμην, και ήλθετε πρός με». Εάν τα πράξεις αυτά, θα συμβασιλεύσεις· εάν όμως δεν τα πράξεις, θα κατακριθής. Άρχισε λοιπόν από τώρα να τα εργάζεσαι αυτά, και επίμενε στην πίστη, για να μην αποκλεισθείς έξω, αναβάλλοντας να αγοράσεις έλαιον σαν τις μωρές παρθένους· μη ξεθαρρευθείς επειδή απλώς κρατείς την λαμπάδα, αλλά διατήρησέ την αναμμένην. Ας λάμψει το φώς των καλών έργων σου ενώπιον των ανθρώπων, και μη βλασφημείται εξαιτίας σου ο Χριστός. Φόρεσε ένδυμα αφθαρσίας, διαπρέποντας στα καλά έργα.

Θα κριθούμε βάσει της αγάπης μας


πρωτ.Γεώργιος Μεταλληνός

Κρινόμεθα βάσει της έμπρακτης εφαρμογής της αγά­πης μας. Όχι ως άτομα δηλαδή, αλλά ως μέλη της αν­θρώπινης κοινωνίας. Ο Θεός δεν έπλασε άτομα, αυτό­νομα και ανεξάρτητα. Μάς έπλασε, για να γίνουμε πρόσωπα και κοινωνία προσώπων. Και οι μεγαλύτε­ρες αρετές, αν μείνουν απλώς ατομικές, είναι μετοχές χωρίς αντίκρυσμα ενώπιον του Μεγάλου Κριτού. Για­τί δεν βρήκαν την πραγμάτωση τους μέσα στην αν­θρώπινη κοινωνία. Δεν καταξιώθηκαν σε διακονίες. Έτσι λ.χ. η γνώση είναι θεία ευλογία, όταν όμως θηρεύεται για χάρη του συνανθρώπου, για την διακονία του πλησίον. Το ίδιο και η εγκράτεια και η ευλάβεια, και η νηστεία και σύνολη η άσκησή μας. Αν όλα αυ­τά γίνονται για μια ατομική δικαίωση και όχι ως δια­κονία των αδελφών, των πλησίον, μας ελέγχει η φωνή του Θεού: «Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν» (Ματ. θ΄ 13)! Αγάπη θέλω και όχι την θρησκευτικότητα, που αποβλέπει στην αυτοέξαρση και την αυτοπροβολή. Πού βλέπει τον τύπο ως πεμπτουσία της ευσέβειας.

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ


Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ   ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

 Άγιος Νεκτάριος, επίσκοπος Πενταπόλεως  
 
           Ο φίλος είναι άνθρωπος αγαθός, η ψυχή του έχει υγεία, σκέπτεται φρόνημα και συνετά, και αγαπά την αρετή. Είναι άνθρωπος ακέραιος στο ήθος του, πιστός στην αγάπη του, τίμιος και αληθινός σ’ ό,τι λέει, σταθερός στα φρονήματα του και τα συναισθήματα του, καλός σύμβουλος, που λέει με παρρησία την γνώμη του και φιλοδίκαιος και σ’ όλα του αληθινός και σωστός
Ο φίλος ταιριάζει μ’ αυτόν που αγαπά. Είναι σαν ομοίωμα του, και νομίζει για δική του τη χαρά του φίλου του, και την θλίψη του σαν δική του θλίψη. Κι’ έχει σ’ αυτό μεγάλη ευαισθησία, κι αμέσως διαισθάνεται την ψυχική διάθεση του φίλου του, και υποφέρει κι αυτός μαζί του, την μαντεύει αυτός και σπεύδει να τον βοηθήσει, δίνοντας πρόθυμα την αρωγή του, και κάνοντας δικό του τον κίνδυνο του φίλου του.
          Οι φίλοι του φίλου του είναι και δικοί του φίλοι, και οι εχθροί του δικοί του εχθροί. Και μάχεται και διακινδυνεύει γι’ αυτόν, γιατί μέσα στο σώμα του κατοικεί και η ψυχή του φίλου του. Ο φίλος  είναι σύμβουλος άριστος, που λέει πάντα την άριστη γνώμη και υπερασπίζεται σαν δική του υπόληψη και την τιμή του φίλου του, κι’ ό,τι  είναι ιερό και άγιο στο φίλο του, είναι εξ ίσου ιερά κι’ άγια για τον εαυτό του.
          «Φίλος αληθής, σκέπη κραταιά, και ο ευρών εύρε θησαυρόν». Ο φίλος ο αληθινός, είναι στήριγμα και προστασία δυνατή, κι’ αυτός που τον βρήκε είναι σαν να βρήκε θησαυρό. Από κάθε τι πολύτιμο που έχουμε, ο καλός φίλος είναι πολυτιμότερος. Είναι πλούτος ανεκτίμητος, είναι κτήμα που αξίζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κτήμα μας και δεν υπάρχει τρόπος να ζυγιασθεί η αξία του και η ομορφιά του. Ο καλός φίλος μένει ο ίδιος και στις δυστυχίες και στις ευτυχίες του φίλου του. Και επαινεί  αυτά που είναι αξιέπαινα, και κατηγορεί τα αξιοκατάκριτα.
          Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να είναι φίλος. Κι’ ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: «ο πιστός φίλος είναι θησαυρός έμψυχος, κήπος κλειστός, πηγή σφραγισμένη, λέω δε φίλους, τους καλούς και τους αγαθούς, που τους ενώνει και τους συνδέει η αρετή».

π.Γ.Στ.

Η Ελλάδα, Οδ.Ελύτης


 Οδυσσέας Ελύτης

Η Ελλάδα, στη σημερινή μορφή της, σαστίζει τον επισκέπτη, τον κάνει να χάνει το δρόμο του. Πολύ μικρή και πολύ μεγάλη συνάμα — όχι μόνο στο χρόνο άλλα και στο χώρο: Λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα έκτασης όπου χωρούν εκατό και πλέον υψηλά βουνά, χίλια και πλέον μικρά ή μεγάλα νησιά. Κι από το άλλο μέρος, μυριάδες χιλιόμετρα ιστορίας, όπου η δράση, με τα ίδια επάνω-κάτω χαρα­κτηριστικά, επαναλαμβάνεται και συνοψίζεται με τέσσερις ή πέντε μοναδικούς τύπους. Υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν ίσαμε σήμερα την ίδια γλώσσα — μοναδικό φαινό­μενο σε όλο το δυτικό κόσμο και τα φυσικά στοιχεία, οι βράχοι, τα δέντρα, οι θάλασσες, πού φλέγονται κάτω από τον ίδιον ήλιο και κατοικούνται από τις ίδιες υπερφυσικές δυνάμεις.


Απολογία Σωκράτους : η μετανάστευση της ψυχής


«Σήμερα, μου συνέβη κάτι εξαιρετικό. Ξέρετε για το δαιμόνιο που μιλά μέσα μου, γι’ αυτήν τη φωνή που με σταματά κάθε φορά, όταν δεν πρέπει να κάνω κάτι, ακόμα και στη μέση μιας συζήτησης. Ε, λοιπόν, ούτε σήμερα το πρωί που έβγαινα από το σπίτι μου, ούτε όταν έμπαινα στο δικαστήριο, ούτε σε κανένα σημείο της απολογίας μου, όταν πήγαινα να πω κάτι, μου εναντιώθηκε. Πράγμα που σημαίνει ένα μόνο: πως ό,τι έγινε, έχει γίνει για το καλό μου και δεν μπορεί να είναι σωστή η γνώμη εκείνων που νομίζουν ότι ο θάνατος είναι κάτι κακό. Γιατί για μένα υπάρχει η απόδειξη.
Αυτή είναι η μεγάλη μου ελπίδα. Γιατί ένα από τα δύο μπορεί να συμβαίνει σχετικά με το θάνατο: ή είναι η απόλυτη αναισθησία του μηδενός, σαν ένας βαθύς ύπνος, δίχως τέλος, ή η μετανάστευση της ψυχής, από την γη σ’ έναν άλλον κόσμο, που κυβερνιέται από τους υπέρτατους νόμους της οικουμενικής δικαιοσύνης. Σε κάθε περίπτωση, δε με φοβίζει, γιατί μια μεγάλη αλήθεια με παρηγορεί: τίποτα κακό δεν μπορεί να πάθει ένας δίκαιος άνθρωπος, ούτε στη ζωή, ούτε στο θάνατο.
Γι’ αυτό, δεν κρατώ κακία ούτε για τους κατηγόρους μου, ούτε για τους δικαστές που με καταδίκασαν. Ώρα να φεύγουμε, εγώ για να πεθάνω, εσείς να ζήσετε. Ποιος από μας βαδίζει προς ένα καλύτερο πεπρωμένο, αυτό μονάχα ο Θεός το ξέρει».

Ο στόχος της αγάπης, Σκοτ Πεκ

  Σκοτ Πεκ

Αν ο στόχος σας είναι να γίνετε αντικείμενα αγάπης, δε θα το πετύχετε.
Ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσετε την αγάπη των άλλων είναι να είστε ένα πρόσωπο που να αξίζει την αγάπη, και δεν μπορείτε να είστε ένα πρόσωπο που να αξίζει την αγάπη, όταν πρωταρχικός στόχος της ζωής σας είναι να αγαπηθείτε παθητικά.
Με αυτό δε θέλω να πω ότι τα παθητικά εξαρτώμενα άτομα ποτέ δεν κάνουν κάτι για τους άλλους, αλλά το κίνητρο που τα σπρώχνει να κάνουν κάτι για τους άλλους, αλλά το κίνητρο που τα σπρώχνει να κάνουν κάτι είναι η επιδίωξή τους να στερεώσουν το δεσμό των άλλων με τα ίδια, ώστε να εξασφαλίζουν τις φροντίδες τους.

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΙΩΝ



Αρχιμ. Κλεόπα Ηλίε
 
-      Η τελεία αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους.
-      Ν’ αγαπάς όλους τους εχθρούς σου.
-      Να κυριαρχείς με τελειότητα τη γλώσσα σου.
-      Να μην έχεις εμπιστοσύνη στις πνευματικές σου δυνάμεις.
-      Να μην έχεις φόβο θανάτου, γιατί η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο.
-      Να έχεις βαθειά ταπείνωση και να θεωρείς τον εαυτό σου ως τον αμαρτωλότερο από όλους.
-      Να έχεις τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.
-      Να έχεις στην καρδιά σου απλότητα.

π.Γ.Στ.


Θάνατος


Μ.Αντώνιος
Ὁ θάνατος γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν κατανοοῦν εἶναι ἀθανασία. Γιὰ τοὺς ἀνόητους ὅμως ποὺ δὲν τὸν καταλαβαίνουν εἶναι θάνατος. Ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸν θάνατο δὲν πρέπει νὰ τὸν φοβόμαστε. Ἡ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς, δηλ. ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ πραγματικὴ συμφορὰ γιὰ τὴν ψυχή καὶ πρέπει νὰ τὴ φοβόμαστε.

Στρατιώτες των ΗΠΑ ξεφτιλίζουν παιδάκια στο Ιράκ για λίγες σταγόνες νερό και το διασκεδάζουν






Ο πόλεμος δεν είναι για τα παιδιά. Ο πόλεμος είναι για τους μεγάλους. Ο πόλεμος είναι σαν ιδέα και σαν πράξη από μόνος του ανήθικος. Όμως μέσα στον παραλογισμό και την ανηθικότητα του, ο πόλεμος, έχει κάποιους κανόνες ηθικής, κάποιους κώδικες τιμής, κάποιες αξίες και ιδανικά που αξίζει για αυτά να πολεμήσεις.

Ο πόλεμος δεν είναι για παιδιά. Ο πόλεμος γίνεται αισχρά ανήθικος όταν την πληρώνουν τα παιδιά. Δείχνει το μαύρο πρόσωπο του όταν αγγίζει τα παιδιά. Αυτά δεν κρατάνε όπλα, αυτά δεν πολεμούν, αυτά δεν δολοφονούν. Τα παιδιά είναι τα εύκολα θύματα καθώς είναι ανυπεράσπιστα. Και δεν είναι απαραίτητο να σκοτώσει κάποιος που πολεμάει, παιδιά για να χαρακτηριστεί ανήθικος και άθλιος. Οι παιδικές ψυχές δολοφονούνται και από άλλα πράγματα. Δολοφονούνται ακόμη και όταν δεν τις πυροβολήσεις αλλά όταν τις ταπεινώσεις , τις ξεφτιλίσεις...

Στα δύο βίντεο που θα δείτε, στρατιώτες των ΗΠΑ στο Ιράκ, δεν πυροβολούν παιδιά. Τα ταπεινώνουν όμως, απλά και μόνο για να διασκεδάσουν. Εκμεταλλεύονται τη αφόρητη δίψα τους, για λίγο νερό και διασκεδάζουν...

Ιράκ, εμπόλεμη ζώνη. Ο ήλιος καυτός. Λιώνει σίδερα. Οι εγκαταστάσεις ύδρευσης έχουν βομβαρδιστεί και καταστραφεί. Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει πουθενά. Το μαρτύριο της δίψας είναι εντονότατο. Άνθρωποι λιποθυμούν, σωριάζονται στην καυτή άσφαλτο. Άνθρωποι εκλιπαρούν για μια γουλιά καθαρό νερό. Ακόμη και οι νερόλακκοι που είχαν δημιουργηθεί από τους βομβαρδισμούς, έχουν στερέψει...

Ένα περίπολο Αμερικανών στρατιωτών πάνω σε φορτηγά επιστρέφει στη βάση του. Οι στρατιώτες εξουθενωμένοι κάθονται στην καρότσα. Ένας βγάζει το δροσερό εμφιαλωμένο νερό του και πίνει. Γίνεται αμέσως αντιληπτός από μια παρέα παιδιών. Είναι δεν είναι 5 – 6 χρονών. Διψάνε. Οι μικροί φτωχοδιάβολοι τρέχουν προς το φορτηγό που είναι εν κινήσει. Τα περισσότερα παιδάκια είναι ξυπόλητα.

Τρέχουν με όση δύναμη έχουν. Η εικόνα ενός καθαρού εμφιαλωμένου νερού σε διάφανο πλαστικό μπουκάλι, βάζει στα πόδια τους φτερά. Οι φαντάροι το διασκεδάζουν: “Θέλετε νερό;” ρωτάνε και γελάνε. Τα παιδάκια τρέχουν και φωνάζουν “νερό νερό”, Από την καρότσα ακούγονται γέλια και ένα χέρι τους δείχνει το μπουκάλι: “ Εάν θέλετε νερό να συνεχίσετε να τρέχετε” ακούγεται σαδιστικά η φωνή του Αμερικάνου. Σιγά σιγά ο ήλιος, η δίψα και η απόσταση που διανύουν τρέχοντας, εξουθενώνει τα παιδάκια που ένα ένα εγκαταλείπουν τον παράλογο αυτό μαραθώνιο.

Στην καρότσα οι φαντάροι συνεχίζουν να γελάνε. Κάνουν μάλιστα και κίνηση ότι θα τους ρίξουν το μπουκάλι και τα παιδιά τρέχουν ακόμη πιο πολύ. Στα μισά της διαδρομής, έχουν μείνει μόνο δυο παιδάκια που ακατάβλητα τρέχουν πίσω από το φορτηγό: “αυτά τα παιδιά μπορούν να τρέχουν για πάντα” ακούγεται πάλι η σαδιστική φωνή. Τώρα έχει μείνει μόνο ένας μικρός. Ξυπόλητος ,χωρίς μπλούζα συνεχίζει

“Έλα τρέξε και άλλο” του φωνάζουν και γελάνε και ο μικρός σκύβει το κεφάλι και τρέχει. Ο στρατιώτης αποφασίζει να αφήσει το μπουκάλι. Τι είναι για αυτόν ένα μπουκάλι νερό; Τίποτα. Στη βάση μπορεί να πιει όσο θέλει. Έχει άφθονο. Για τον μικρό όμως είναι ενδεχομένως η επιβίωση του. Το μπουκάλι διαγράφει μια τροχιά και σκάσει στην άσφαλτο.

Δεν το πιάνει όμως ο μικρός. Μια άλλη παρέα με παιδιά που έτυχε να βρίσκονται εκεί ορμάνε πάνω από το μπουκάλι.
Τόσο τρέξιμο κάτω από τον καυτό ήλιο για το τίποτα...


ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ;



           Ο Άγιος  Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει: «πας ο ποιών την αμαρτίαν και την ανομίαν ποιεί. Και η αμαρτία εστίν η ανομία» ( Α΄Ιωάν. 3,4). Δηλ. η αμαρτία χαρακτηρίζεται α-νομία. Νόμος είναι το θέλημα του Θεού και μας οδηγεί στο δρόμο της σωτηρίας, στην υπακοή του Χριστού. Α-νομία είναι η κατάσταση της επαναστάσεως κατά του θελήματος του Θεού. Είναι αντίθετος προς την ίδια τη σωτηρία μας όπως αυτή φανερώθηκε δια του Ιησού Χριστού και μας  παραδόθηκε με την Αγ. Γραφή και την Ι. Παράδοση της Εκκλησίας μας. Είναι κατάσταση αυτονόμησης , όπου ο άνθρωπος ζει μόνος του χωρίς Θεό.
          Ο Θεός είναι η ζωή. Χωρισμός από το Θεό είναι χωρισμός από τη ζωή. Η αμαρτία συνεπώς είναι θάνατος και μάλιστα αιώνιος. Ο Άγ. Ιάκωβος ο Αδελφόθεος μας λέγει: « η επιθυμία συλλαβούσα  τίκτει ανομίαν, η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει  θάνατον» ( Ιακ. 1,15). Ο δε Μ. Βασίλειος τονίζει: «η αποξένωση και η απομάκρυνση από τον Θεό είναι περισσότερο ανυπόφορη από όλες τις κολάσεις που μας περιμένουν. Ό,τι είναι για το μάτι η στέρηση του φωτός και για το ζωντανό σώμα η στέρηση της ζωής, είναι και η αποξένωση από τον Θεό, «τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος». ( Λόγος Ασκητικός) .
          Γι’ αυτό και η συνειδητοποίηση της αμαρτίας φέρνει στην ψυχή μεγάλο και δυσβάστακτο πόνο. Κι’ αυτός φέρει στα μάτια καυτά δάκρυα. Ας θυμηθούμε  τον Απ. Πέτρο όταν συνειδητοποίησε την πτώση του, την τριπλή άρνηση του Χριστού, «εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς»( Μτθ. 26,75).
          Η πρώτη αμαρτία διαπράχθηκε στον παράδεισο τη προτροπή του διαβόλου, η οποία έφερε την πτώση, δηλ. το χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό.
          Έτσι  μπήκε στη ζωή η αμαρτία και ο θάνατος. Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε αμαρτωλοί, γιατί η αμαρτία σαν άλλη αρρώστια μπήκε στη ζωή μας, στη φύση μας. «Νενόσηκεν ημών η φύσις την αμαρτίαν». Η αμαρτία και ο θάνατος έγιναν βαριά κληρονομιά για το ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτό χρειάσθηκε ο Ίδιος ο Θεός να γίνει άνθρωπος, για να λυτρωθεί ο άνθρωπος, να θεραπευθεί η φύση και να επανεύρουμε την κοινωνία  μας με τον θεό. Να καταργηθεί το μεσότοιχο της αμαρτίας και του θανάτου» ( Μ.Αθανάσιος).
          Το βάπτισμα μας όχι μόνο εξαλείφει την αμαρτία και απομακρύνει από τον αιώνιο θάνατο, αλλά και μας ενώνει με τον Θεό στο θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού. Γινόμαστε «σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού», δηλ. ενωνόμαστε με το Σώμα και το Αίμα Του. Γινόμαστε μέλη του δικού Του Σώματος.

          π. Γ. Στ.

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Η ενθύμηση των ευεργεσιών

Άγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τον Παύλο, τον εκλεκτό του Χριστού και διδάσκαλο της οικουμένης, που τόσο σκληρά ταλαιπωρήθηκε αλλά και τόσο θαυμαστά ευεργετήθηκε, ας έχουμε πάντα στο νου μας. Γιατί είναι πολύ ωφέλιμη η ενθύμηση των ευεργεσιών του Θεού στους ανθρώπους. Όπως, όταν θυμηθούμε τα καλά που μας έκανε κάποιος φίλος μας, η αγάπη μας σ’ αυτόν γίνεται θερμότερη, έτσι και όταν σκεφτούμε από πόσους κινδύνους μας γλύτωσε ο Θεός, η ευλάβειά μας στο πανάγιο Πρόσωπό Του γίνεται βαθύτερη, ο αγώνας μας για την ευαρέστησή Του εντονότερος, η προθυμία μας για την απόκτηση της αρετής μεγαλύτερη.

Τί είναι Εκκλησία ;


π.Γεώργιος Μταλληνός
Ο περιορισμός της  Εκκλησίας στην απλή συγχώρηση αμαρτιών για την είσοδο μετά θάνατον στον  παράδεισο συνιστά αλλοτρίωση και ισοδυναμεί με το να συγχωρεί η ιατρική επιστήμη τον ασθενή, για να θεραπευθεί μετά θάνατον! Η Εκκλησία δεν μπορεί να στείλει κάποιον στον παράδεισο ή στην κόλαση. Παράδεισος και κόλαση, άλλωστε, δεν είναι τόποι, αλλά τρόποι υπάρξεως. Η Εκκλησία, θεραπεύοντας τον άνθρωπο, τον προετοιμάζει να βλέπει τον Χριστό αιώνια μέσα στο άκτιστο Φώς Του ως παράδεισος και όχι ως κόλαση, δηλαδή  «πυρ καταναλίσκον» (Εβρ. 12,29). Και αυτό, φυσικά, αφορά σε κάθε άνθρωπο, διότι όλοι οι άνθρωποι θα βλέπουν αιώνια τον Χριστό, ως «Κριτή» του κόσμου.

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ



 π. Ιωάν. Χρυσαυγής

«Δεν έρχεται το πένθος από τα δάκρυα, αλλά τα δάκρυα από το πένθος».
          (Αββάς Βαρσανούφιος)


-      Δάκρυα που προέρχονται από την αγάπη του Θεού.
-      Δάκρυα που προέρχονται από τον φόβο του Θεού και ταπεινώνουν τον άνθρωπο.
-      Δάκρυα που προέρχονται από τη μνήμη του θανάτου και της κολάσεως.
-      Δάκρυα που προέρχονται από την ενθύμηση των αμαρτιών.
-      Δάκρυα που προέρχονται από τη λύπη και τον πόνο της καρδιάς, γιατί έχει λυπήσει τον Θεό.
-      Δάκρυα που ούτε ωφελούν ούτε βλάπτουν τον άνθρωπο.
Τα δάκρυα αυτά ωφελούν τον άνθρωπο.

Τα παρακάτω δάκρυα ανήκουν στα πονηρά και τραυματίζουν την ψυχή, όπως:
-Τα δάκρυα της αλαζονείας.
- Τα δάκρυα της οργής.
-Τα δάκρυα που προέρχονται από την περιφρόνηση των άλλων και τις δοκιμασίες.
-Τα δάκρυα που προέρχονται από διάθεση εκδικήσεως.
-Τα δάκρυα που προέρχονται από το πνεύμα της ηδονής.
-Δάκρυα που προέρχονται από την κενοδοξία.
-Δάκρυα που προκαλούνται από τον διάβολο από τον χορτασμό της καρδιάς.
-Τον καιρό του πένθους μπορεί ν’ αρχίσει με κακά δάκρυα και να τελειώσει με πνευματικά.

π.Γ.Στ.


       

Η οδός Αγάπης


 
"Στη γνωστή συνοικία των Ανασφαλειών και στο μέσον της οδού Εσφαλμένων Πεποιθήσεων βρίσκεται η κεντρική πλατεία Εγωϊσμού.

Κάνετε μια στάση εκεί και παρατηρείστε πόσο μόνα είναι τα γυμνά δέντρα,πόσο άσχημα κράζουν τα πουλιά των
Ενοχών.

Θυμηθείτε το μελωδικό τραγούδι που κελαηδούσαν παλιά, όταν κατοικούσατε στη γειτονιά της
Αθωότητας ,στην οδό Παιδικών Χρόνων...

Αφήνοντας πίσω την Πλατεία Εγωϊσμού απομακρυνθείτε από τις οδούς
Φόβου και Αμφιβολίας και γυρίστε την πλάτη στο δρόμο της Επίκρισης.

Ακολουθήσετε τη λεωφόρο
Αποδοχής και Συχγώρεσης.
Η πόλη αρχίζει τόσο να ομορφαίνει εδώ!

Μόλις φτάσετε στον πεζόδρομο της
Εκτίμησης, θα συναντήσετε το Μέγαρο της Φιλίας.

Στους κήπους του μπορείτε να κάνετε περίπατο στους διαδρόμους της
Ευγνωμοσύνης και της Χαράς.

Στη συνέχεια κατευθυνθείτε προς την οδό
Δημιουργίας, στρίψτε στο δρομάκι της Προσφοράς και προχωρήστε ευθεία.

Η
οδός της Αγάπης δεν είναι μακρυά.
 
Και εκεί βρίσκεται το κέντρο Πραγματοποίησης Ονείρων.

Αν χάσετε το δρόμο σας . . . ρωτήστε ένα παιδί ! "

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ, π.Γ.Στ



 ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗΣ
 
          Ο ταλαίπωρος κάτοικος του πλανήτη μας νοιώθει απογοητευμένος από τη διαπίστωση πως «οι μεγάλες δυνάμεις» της εποχής μας εξελίσσονται σε δυνάμεις του μεγάλου κακού. Είναι μεγάλη η σειρά αιματηρών συγκρούσεων και πολέμων, τις οποίες ως γνωστόν τις ανάβουν και τις τροφοδοτούν οι « μεγάλες δυνάμεις», οι οποίες χιμούν στα μικρά κράτη και τα κατασπαράζουν.
          Ας μη μας μιλάνε για δημοκρατίες και σοσιαλισμούς. Διότι όλοι σιωπούν μπροστά στο σφαζόμενο άνθρωπο αυτής της γης. Και δεν είναι απλώς ένοχη αυτή η σιωπή, είναι στοιχείο συντέλειας του ανθρώπινου γένους.
          Το ανθρώπινο γένος βαίνει προς καταστροφή. Αλλά αυτά είναι γενικότητες. Τι θα γίνει με τις Παλαιστίνιες μανάδες που κείνται νεκρές με τα σκοτωμένα παιδιά τους; Τι θα γίνει με τις Κύπριες μητέρες που περιφέρουν τις φωτογραφίες των παιδιών του, ρωτώντας τους διαβάτες αν είναι νεκρά ή αιχμάλωτα; Τι θα γίνει με τα εκατομμύρια των Σουδανών και Αιθιόπων των νεκρών της Αγκόλα; Να πάρουν τα οστά των παιδιών τους και να τα στοιβάξουν επάνω από τα ανάκτορα των μεγάλων δυνάμεων και να τα κάνουν μακάβριες πυραμίδες, που να μνημονεύουν τους τόπους όπου παίρνονται οι αποφάσεις για τον εξολοθρεμό των ανύποπτων ανθρώπων της Παλαιστίνης, της Γάζας, της Κύπρου ή των « ερήμων του Ιορδάνου».
          Στην εποχή μας υπάρχουν πολλές αντιπροσωπείες. Λείπουν ωστόσο οι αντιπρόσωποι των νεκρών. Δεν επιτρέπεται μια τέτοια τεράστια «τάξη» ανθρώπων να μην αντιπροσωπεύονται στα σύγχρονα κοινοβούλια δημοκρατικά και σοσιαλιστικά. Διότι πρόκειται για μια τάξη ανθρώπων που τους διακυβεύονται ύψιστα συμφέροντα. Δεν πρόσφεραν τα χρήματα τους για  κερδοφόρες επενδύσεις, αλλά την ίδια τη ζωή τους. Και αν η ζωή τους θυσιάστηκε μάταια, πρέπει να ζητηθεί λόγος από αυτούς που τους θυσίασαν.
          Το πολυτιμότερο πράγμα που διαθέτει αυτός ο πλανήτης είναι η ζωή. Περπατήσαμε στην έρημο της σελήνης και τώρα είδαμε το θανατερό τοπίο του Άρη, όπου υπάρχει ψύχος 80 βαθμοί κάτω από το μηδέν. Έτσι έρημο φαίνεται όλο το σύμπαν. Και μόνο η γη θάλλει από ζωή, αυτό το ανυπέρβλητο θαύμα. Και το καταστρέφουμε. Και οι μεγάλες δυνάμεις εξαπολύουν όλη την τερατώδη τεχνολογία τους ενάντιο του.
          Σε όσους αφαιρέθηκε η ζωή, τους αφαιρέθηκε ο λόγος. Αυτό είναι εγκληματικό. Πρέπει να συγκληθούν σε μακάβρια κοινοβούλια τα εκατομμύρια του Παγκοσμίου πολέμου, των πολέμων του Βιετνάμ, της Μ. Ανατολής, της Κύπρου, του Λιβάνου της Αγκόλα κ.α., έστω και με αντιπροσώπους των, τους πατεράδες τους, τις μανάδες τους, τα αδέλφια τους, και να τους πουν οι ισχυροί του κόσμου: γιατί τους σκότωσαν; Για ποια ελευθερία; Για ποιο ανθρωπισμό;
          Διότι οι νεκροί διαθέτουν πείρα, που κανένας ζωντανός δεν μπορεί  να την έχει. Είναι η πείρα του εκτελεσμένου, του πυρπολημένου, η πείρα της τελευταίας κραυγής και το βύθισμα σε μια άλλης ζωή, χωρίς λόγο και χωρίς δικαίωση.
          Δεν μπορεί να συνεχίζεται η ιστορία ερήμην των νεκρών της ιστορίας. Διότι τότε οι εγκληματίες ανάμεσα μας  θα πληθαίνουν, οι μακελάρηδες της ανθρώπινης σάρκας  τροχίζουν τα μαχαίρια τους και δοκιμάζουν τον «αθέρα» τους σε τοπικούς πολέμους, προετοιμάζοντας τη νέα ανθρωποσφαγή.
                   Τι κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι, οι ταγοί της κοινωνίας; Τι κάνουν οι Εκκλησίες αφού επαγγέλλονται την επί γης ειρήνη; Τι νόημα έχουν τα λόγια, όταν δεν πάμε με το μέρος των ανυπεράσπιστων ανθρώπων αυτής της γης, που την καταληστεύουν και την κατασφάζουν;
          Βέβαια η ιστορία ποτέ δεν ήταν καλύτερη. Διάθετε όμως περιθώρια, ενδοχώρα, που δεν την έφτανε η καταστροφή. Διότι η τεχνολογία είναι ικανή να καταστρέψει και την τελευταία γωνιά της γης και τον τελευταίο κάτοικο της. Μια ενδοχώρα υπάρχει στην ιστορία αδιάφθορη, Είναι η χώρα των νεκρών της.
          Όσο τη λησμονεί τόσο τα χειρότερο γι’αυτήν. Διότι μόνο οι νεκροί διαθέτουν τη σοφία που μπορεί να μας σώσει. Πρέπει οι ζωντανοί να νοιώσουν βαθύτατα ένοχοι απέναντι τους, αλλιώς δεν υπάρχει τρόπος να εξαγνισθούν, και να μην καθίσταται εκτελεστή καμιά τους απόφαση αν πρώτα δεν εγκρίνεται από το κοινοβούλιο των νεκρών.    
«Έγκοπος Λόγος»
π.Γ.Στ.

Ικεσία



Μείνε, Κύριε, και μη μ' αφήσεις μόνο.
Θέλω, όταν έρθουν οι εχθροί μου,
Που ζητούν να καταπιούν την ψυχή μου,
να σε βρούν μέσα μου,
και να φύγουν για πάντα,
για να μη μπορέσουν ξανά να με βλάψουν
βλέποντάς σε τον ισχυρότερο πάντων
να κάθεσαι στον οίκο της ταπεινής μου ψυχής.
Ναί, Δέσποτα,
όπως με θυμήθηκες όταν ζούσα στον κόσμο
και χωρίς να το καταλάβω
με διάλεξες εσύ, με χώρισες απ' τον κόσμο
και μ' έκανες κοινωνό της θείας σου δόξης,
έτσι και τώρα φύλαξέ με
πάντοτε σταθερό κι αμετακίνητο
στην ενοίκησή σου εντός μου.
Βλέποντάς σε αδιάκοπα εγώ ο νεκρός
θ'ανασταίνομαι και θα ζω,
έχοντάς σε εγώ ο φτωχός
θα πλουτίζω διαρκώς
και θα γίνω πλουσιότερος
απ' όλους τους βασιλιάδες.
και θα σε τρώγω και θα σε πίνω
και θα σε ντύνομαι κάθε ώρα,
ώστε να ζω και τώρα και πάντα
εντρυφώντας σε ανεκλάλητα αγαθά.
Γιατί εσύ είσαι
κάθε αγαθό και κάθε δόξα και κάθε τρυφή
και σε σένα πρέπει η δόξα
στην Αγία και Ομοούσιο και Ζωοποιό Τριάδα,
που όλοι οι πιστοί
τη σέβονται και τη γνωρίζουν,
την προσκυνούν και τη λατρεύουν
στα πρόσωπα
του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος
τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων.
Αμήν.

Άγ.Συμεών ο Νεός Θεολόγος

21 Φεβρουαρίου 1913 :Αφιέρωμα στην Απελευθέρωση των Ιωαννίνων


 
Ο Ελληνικός Στρατός του 1912, διαθέτοντας σχετικά περιορισμένες δυνάμεις και όντας υποχρεωμένος να διεξάγει επιχειρήσεις σε δύο μέτωπα, της Μακεδονίας και της Ηπείρου, δεν ήταν δυνατό να αναλάβει επιθετικές ενέργειες ταυτόχρονα και προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις. Έτσι αποφασίστηκε να δοθεί προτεραιότητα στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, αφού το επέβαλλαν σοβαροί εθνικοί λόγοι.
Στην Ήπειρο διατέθηκε αρχικά δύναμη μιας μεραρχίας περίπου, υπό τον Αντιστράτηγο Σαπουντζάκη Κωνσταντίνο, με αμυντική κυρίως αποστολή που απέβλεπε στην εξασφάλιση της μεθορίου, η οποία άρχιζε από το Άκτιο (στον Αμβρακικό κόλπο), περνούσε από την Άρτα και κατέληγε στα Τζουμέρκα, συνολικού αναπτύγματος 150 χιλιομέτρων περίπου.

Παρ' όλα αυτά, με την έναρξη του πολέμου, οι ελληνικές δυνάμεις στην Ήπειρο (Στρατός Ηπείρου) πέρασαν τον Άραχθο και αφού κατέλαβαν, μετά από σύντομο αγώνα, διάφορα δεσπόζοντα υψώματα στα βορειοδυτικά της Άρτας, προέλασαν προς την Πρέβεζα την οποία απελευθέρωσαν στις 21 Οκτωβρίου και την οργάνωσαν ως βάση εφοδιασμού τους.
Μετά τις παραπάνω επιτυχίες, αλλά και την ευμενή εξέλιξη των επιχειρήσεων στη Μακεδονία, το Υπουργείο Στρατιωτικών ενίσχυσε το Στρατό Ηπείρου με διάφορες μονάδες από το μακεδονικό μέτωπο και το εσωτερικό και μετέβαλε την αποστολή του από αμυντική σε επιθετική.
Επακολούθησαν σκληροί αγώνες, στη διάρκεια των οποίων τα ελληνικά τμήματα κατέλαβαν στις 28 Οκτωβρίου την ισχυρή τοποθεσία Πέντε Πηγάδια και συνέχισαν προς την πεδιάδα των Ιωαννίνων, όπου είχε συγκεντρωθεί ο όγκος των τουρκικών δυνάμεων. Παράλληλα, άλλα ελληνικά τμήματα, που εξόρμησαν από την περιοχή της Καλαμπάκας, απελευθέρωσαν στις 31 Οκτωβρίου το Μέτσοβο.
Στο μεταξύ όμως οι συνθήκες του αγώνα είχαν μεταβληθεί σημαντικά, λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών και της σοβαρής ενισχύσεως των Τούρκων με νέες δυνάμεις από την περιοχή του Μοναστηρίου. Έτσι η προέλαση του Ελληνικού Στρατού ανακόπηκε και οι αντίπαλοι περιορίστηκαν σε ανταλλαγή πυρών και αγώνα προφυλακών.
Tο τελευταίο δεκαήμερο του Νοεμβρίου, ύστερα από απόφαση της Κυβερνήσεως να επιδιώξει την απελευθέρωση της Ηπείρου πριν από τη σύναψη συνθήκης ειρήνης μεταξύ των εμπολέμων, ο Στρατός Ηπείρου ενισχύθηκε με  τη IΙ Μεραρχία από τη Θεσσαλονίκη και ανέλαβε νέα επιθετική προσπάθεια.
Μετά όμως από αλλεπάλληλες ενέργειες, από 1 μέχρι 3 Δεκεμβρίου, οι ελληνικές δυνάμεις προσέκρουσαν στην οχυρωμένη τοποθεσία των Ιωαννίνων, όπου και αναχαιτίστηκαν. Επακολούθησε περίοδος στασιμότητας στο μέτωπο, μέχρι της ενισχύσεως του Στρατού Ηπείρου και με τις IV και VI Μεραρχίες από το Θέατρο Επιχειρήσεων Μακεδονίας, αφού στο μεταξύ είχε ολοκληρωθεί η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και της Δυτικής Μακεδονίας και ήταν δυνατή η αποδέσμευση δυνάμεων για την επίσπευση της απελευθερώσεως της Ηπείρου.
Νέα επίθεση που έγινε από τις 7 μέχρι τις 10 Ιανουαρίου 1913, με κύρια προσπάθεια κατά του Οχυρού Μπιζάνι, αναχαιτίστηκε και πάλι από τους Τούρκους, με πολλές μάλιστα απώλειες για τις ελληνικές δυνάμεις.
Τελικά σφοδρή επίθεση, που εκτοξεύτηκε στις 20 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, είχε ως αποτέλεσμα τον αιφνιδιασμό των Τούρκων, ιδίως από τη βαθειά ελληνική εισχώρηση στο δεξιό πλευρό τους και την «άνευ όρων» παράδοση στον Ελληνικό Στρατό της πόλεως των Ιωαννίνων, μετά δύο ημέρες (21 Φεβρουαρίου 1913) από τον Τούρκο Διοικητή Εσσάτ Πασά.

Η νίκη είχε βραβεύσει τις ακαταπόνητες προσπάθειες, τον απαράμιλλο ενθουσιασμό, τη φιλοπατρία και την ακλόνητη πίστη του Έλληνα μαχητή. Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής αντιστάσεως στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε πρώτιστα σοβαρή επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά και από την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς. Ο ενθουσιασμός, με τον οποίο ο λαός των Ιωαννίνων δέχτηκε την είσοδο στην πόλη των ελληνικών στρατευμάτων, κατόπτριζε και τον πανελλήνιο ενθουσιασμό, που ήταν πράγματι πρωτοφανής.
Μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, οι IV και VI Μεραρχίες της Στρατιάς Ηπείρου μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Οι υπόλοιπες κινήθηκαν βορειότερα και μέχρι τις 5 Μαρτίου 1913 απελευθέρωσαν τις περιοχές της Βόρειας Ηπείρου Αργυρόκαστρο, Χειμάρρα, Αγίους Σαράντα, Τεπελένι, Πρεμετή και Κλεισούρα, ενώ η Κορυτσά είχε ήδη απελευθερωθεί από τις 7 Δεκεμβρίου 1912.
Ο ακραιφνής ελληνικός πληθυσμός των περιοχών αυτών υποδέχτηκε με απερίγραπτο ενθουσιασμό τα ελληνικά στρατεύματα. Οι απελευθερωτικοί όμως αυτοί αγώνες και οι θυσίες του Ελληνικού Στρατού δεν είχαν τα προσδοκόμενα αποτελέσματα. Οι προαιώνιοι πόθοι και τα όνειρα των Ελλήνων της Βόρειας Ηπείρου έμειναν τελικά ανεκπλήρωτα, αφού η Βόρεια Ήπειρος περιλήφθηκε με απόφαση των τότε Μεγάλων Δυνάμεων στο νεοσύστατο Αλβανικό Κράτος, αλλάζοντας απλώς κυρίαρχο.

Πηγή: Επίτομη Ιστορία των Βαλκανικών Πολέμων 1912 - 1913, Τόμος Β΄
Γενικό Επιτελείο Στρατού/Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού

Τα παραγόμενα προϊόντα της χώρας

 
 Μαγνήσιο: Ο µαγνησίτης που εξάγει η χώρα µας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.

Αλουµίνιο: Εδώ και µερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουµίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουµινίου, µε χιλιάδες εφαρµογές.

Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η µεγαλύτερη ßωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ßωξίτης χρησιµοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, µεταλλικών κατασκευών και αλλού.

Σµηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσµο µετά τις Ηνωµένες Πολιτείες στην εξόρυξη σµηκτιτών, οι οποίοι έχουν µεγάλο εύρος εφαρµογών, όπως η διάθεση αποßλήτων, τα φάρµακα, τα καλλυντικά και άλλα.

Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η µοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως µε σηµαντικά κοιτάσµατα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα συγκρότηµα παραγωγής νικελίου, του µεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.

3η στην παγκόσµια παραγωγή ελιάς κ λαδιού

15% της παγκόσµια παραγωγής (ελιά-λάδι)

3η σε παραγωγή κρόκου. (saffron)

5η σε εξαγωγες σπαραγγιων

7η παγκοσµίως σε εξαγωγές ßαµßακιού (τo 2004 ήµασταν 4)

11η σε παραγωγή ßαµßακιού

14η σε αφίξεις τουριστων. 18,2 εκ

16η σε εξαγωγές τυροκοµικών προιόντων

και φυσικά είµαστε το νούµερο 1 της παγκόσµιας ναυτιλίας