Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019

Πνευματικά μηνύματα



Δευτέρα, 30 Σεπτεμβρίου 2019


          Σας παρακαλώ πάρα πολύ, αδελφοί μου, αν νιώθετε ότι ο λόγος μου δεν είναι λόγος πρόχειρος, αλλά έχει νόημα και είναι αληθινός, δεχθείτε αυτό που θα πω. Θα μπορούσα να βεβαιώσω, να μαρτυρήσω-όχι επειδή διάβασα ή άκουσα απλώς ή επειδή το διαπίστωσα στους ανθρώπους , και στον έναν και στον άλλο, αλλά επειδή το διαπίστωσα και στον ίδιο στον εαυτό μου-ότι όσο ωφελεί τον άνθρωπο στην πνευματική ζωή ο πόνος, δεν τον ωφελούν όλα τα άλλα.

          Τώρα δεν έχουμε θηρία, διωγμούς, μαρτύρια, αλλά σε όποια εποχή κι αν ζήσει ο χριστιανός, θα μαρτυρήσει. Δεν γίνεται αλλιώς. Και καμιά φορά κανείς τα θηρία τα έχει μέσα του. Διότι αυτό είναι δύσκολο, ο εαυτός μας. Βρίσκει τρόπο ο διάβολος, καθώς τα οικονομεί έτσι ο Θεός, να έχει κανείς μέσα του δύσκολες καταστάσεις και να χύνει αίμα. Είναι και αυτό μαρτύριο.

          π. Σ. Κ.

Η Αστρολογία είναι αποκρυφισμός



Ο αποκρυφισμός έχει σχέση με το “απόκρυφο’, το μυστικό. Με αυτό τον όρο προσδιορίζονται σήμερα οι ικανότητες και το φαινόμενο που δεν μπορούν να ερευνηθούν και να ερμηνευτούν με βάση την κανονική επιστήμη.

          Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του αποκρυφισμού το σύμπαν αποτελεί ενιαίο οργανισμό. Υπάρχει μόνο μία συμπαντική αρχή που διαπερνά τα πάντα (πανθεϊσμός). Ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος να προσδιορίσει τη ζωή του αλλά υπόκειται σε επιρροές που εκπορεύονται από συμπαντικές δυνάμεις.

          Ο κόσμος κατά την αποκρυφιστική αντίληψη, δεν έχει δική του “υπόσταση”, και βρίσκει το “νόημά” του  στην “επιστροφή”  σ’ αυτή τη “συμπαντική αρχή”, στην εξαφάνιση, δηλαδή και “απορρόφησή” του από αυτήν.

          Στο χώρο του αποκρυφισμού αναπτύσσονται ειδικές μέθοδοι και τεχνικές, που με την καθοδήγηση των δασκάλων, οι οπαδοί αυτών των δοξασιών ανακαλύπτουν και υποτάσσουν απόκρυφε δυνάμεις, για να πραγματοποιήσουν μ’ αυτό τον τρόπο τους σκοπούς τους, “καλούς ή κακούς”. Επειδή οι τεχνικές αυτές είναι απρόσιτες από την επιστημονική έρευνα, τα δε προσδοκώμενα αποτελέσματα δεν επιδέχονται επιστημονική έρευνα, γι’ αυτό γίνεται λόγος για “απόκρυφη επιστήμη”.

          Η αστρολογία ανήκει το χώρο του Αποκρυφισμού. Ο αποκρυφιστής του είδους αυτού αναζητάει στα άστρα ένα είδος “μυστικής γραφής”, που θα του αποκαλύψει τα πράγματα και θα τον βοηθήσει να πάρει τις σωστές αποφάσεις “στον σωστό χρόνο”.

          Υποστηρίζεται πως πρόκειται για “επιστήμη” του μέλλοντος του ανθρώπου ανάλογα με τις θέσεις των άστρων και της γέννησης του ανθρώπου και στη διάρκεια της ζωής του.

          Κατά την αντίληψη της αστρολογίας η θέση των άστρων τη στιγμή  της γέννησης ενός ανθρώπου “αποτυπώνει” τη μοίρα του, όπως μια φωτογραφική μηχανή. Συνεπώς, αυτό που πρέπει να κάνει, είναι να φροντίσει να “εμφανίσει αυτό το φιλμ” και να παρατηρήσει τι υπάρχει στη φωτογραφία της ζωής του. Τότε μπορεί να καταφύγει στον αστρολόγο, για να του εξηγήσει τον τρόπο που πρέπει να ενεργήσει και κάτω από ποιες συνθήκες.

          Είναι φανερό ότι η εξάρτηση είναι απόλυτη. Ο άνθρωπος που θα πέσει θύμα της αστρολογίας χάνει κάθε ίχνος προσωπικότητας.. Δεν παίρνει ποτέ αποφάσεις με βάση την προσωπική του εκτίμηση, δεν συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων που αφορούν τη ζωή του ή και την ευθύνη που συνεπάγεται η υπεύθυνη θέση που τυχόν κατέχει μέσα στην κοινωνία.

          Περιττό επομένως να τονισθεί ότι η ενασχόληση με τον αποκρυφιστικό χώρο και συγκεκριμένα με την αστρολογία είναι ασυμβίβαστη με την ορθόδοξη πίστη.



          Πρωτ. Κ. Φλάκης, “ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ”459-460

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

Πνευματικά μηνύματα



Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019,  Β΄ Λουκά (Αγάπη στους εχθρούς)



          Οι αρχαίοι έλεγαν: “Ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις”. Αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν, μην το κάνεις κι εσύ στον άλλο. Ο Χριστός είπε κάτι πιο θετικό. Κι’ εμείς πάντοτε να περνούμε στο θετικό, όχι να μένουμε στο αρνητικό. Όσα θέλετε, λέει ο Κύριος στη σημερινή περικοπή, να κάνουν οι άλλοι σ’ εσάς, αυτά να κάνετε κι εσείς στους άλλους. Όχι απλώς  να μη σας κάνουν κακό και επομένως να μην τους κάνετε κι’ σεις . Αλλά τι; Θέλετε, όπως κι αν έχει το πράγμα,  να είναι καλοί και επιεικείς οι άλλοι μαζί σας..... Ναι, θέλεις να παραβλέψει ο άλλος κάποιο παράπτωμά σου, να σε συγχωρήσει, να σου δείξει κατανόηση, να σε αποδεχθεί, να σε τιμήσει. Λοιπόν, αυτό να κάνετε κι εσείς, λέει ο Κύριος. Όσα θέλετε οι άλλοι να κάνουν σ’ εσάς, να κάνετε κι εσείς σ’ αυτούς.

          Εδώ σ’ αυτά τα λόγια εγκρύπτεται όλος ο νόμος και όλη η διδασκαλία του Χριστού.

          π. Σ. Κ.

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019

Κυριακή Β΄ Λουκά “....πλην αγαπάτε.......”



Η χριστιανική αγάπη μέτρο γνησιότητας



Με τη σημερινή ευαγγελική διήγηση η Εκκλησία καταθέτει στον κόσμο μια “άλλη” πρόταση ζωής. Μια πρόταση όντως επαναστατική και ανθρώπινη. “Εγώ σας λέγω ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας και να τους ευεργετείτε  χωρίς κανένα αντάλλαγμα”.

          Πρόκειται για μια πρόταση της χριστιανικής αγάπης που είναι πιο δυνατή από  τη ζωή, που δεν λογαριάζει ακόμα και τον θάνατο. Φαίνεται, ότι αυτή η πρόταση είναι μοναδική απάντηση στον κόσμο, ο οποίος κλεισμένος στον εαυτό του γεύεται τη βία, το μίσος και την απόγνωση. Δυστυχώς η γη έχει καταντήσει ένα δάσος από σταυρούς, κρεμάλες και φραγγέλια. Έγινε τόπος εξορίας, γιατί ανοίξαμε έναν ανελέητο πόλεμο και ο καθένας βλέπει τον συνάνθρωπό του ως ένα υποψήφιο θύμα. 

          Σ’ έναν τέτοιο λοιπόν κόσμο που οι άνθρωποι ξαναζούν την αδελφοκτονία Κάιν- Άβελ, έρχεται ο Ιησούς Χριστός που διακηρύττει: άνθρωποι αγαπάτε, “γίνεσθε οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστίν’.

          Σήμερα ο άνθρωπος πασχίζει να πείσει τους άλλους, ιδιαίτερα τον εαυτό του, ότι μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς την αγάπη του Θεού, η οποία και μόνη αυτή μπορεί να γεμίσει το κενό που αφήνει η διακήρυξη των άθεων υπαρξιστών, “ο Θεός πέθανε”. Η Εκκλησία διδάσκει, ότι η αγάπη είναι ένα υπερκόσμιο μυστήριο, είναι μια θυσία, μια καύση καρδιάς για όλα τα πλάσματα.

          Ας το πούμε άλλη  μια φορά. Αγάπη χωρίς τον Θεό είναι ανύπαρκτη. Μόνο όποιος αγαπά αληθινά τον Θεό, μπορεί ν’ αγαπήσει αληθινά και τον άνθρωπο. Διότι η αγάπη είναι η οδός που ενώνει τον κτίστη με τα κτίσματα, τον άνθρωπο με τον Θεό και μεταξύ τους σε μια θεανθρώπινη κοινωνία.

          Στην ασκητική γραμματεία η άρνηση της αγάπης ταυτίζεται με το μαρτύριο της κολάσεως. Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος μιλάει για το πόσο σκληρό είναι το κολαστήριο της αγάπης, γιατί κόλαση σημαίνει ακοινωνησία, αδυναμία του ανθρώπου να βλέπει τον άλλο πρόσωπο προς πρόσωπον.

          Για τους Αγίους αγάπη σημαίνει κένωση, παραίτηση του εγώ,, η τέχνη να δίνεις και όχι να παίρνεις. Γι’ αυτό η αγάπη δεν περιορίζεται σε ορισμούς η σε ηθικολογία, αλλά είναι  έκφραση οδύνης μπροστά στη συγκεκριμένη ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι μια δύναμη που χαριτώνει τον άνθρωπο να ξεπερνάει κάθε ατομικό όριο και ν’ αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Είναι εκείνη η δύναμη που μας βοηθεί να κερδίζουμε τον αδελφό μας.

          Στο χώρο της Εκκλησίας ζούμε μια παράδοξη “ηθική”. Μας διδάσκει όχι μόνο να ελευθερωθούμε από τα δεσμά της αμαρτίας, αλλά κυρίως να μην καταδικάζουμε του αμαρτωλούς, και να τους αγκαλιάζουμε και να προσευχόμαστε για τη σωτηρία τους. Ο άνθρωπος μέμφεται μόνο τη δική του κατάσταση. Μέτρο και κανόνας είναι: καταδιώκεσαι, μην καταδιώκεις. Σταυρώνεσαι, μην σταυρώνεις. Αδικείσαι, μην αδικείς. Συκοφαντείσαι, μην συκοφαντήσεις. Θυμήσου, ότι κι εσύ είσαι κοινωνός της γήινης φύσεως και να ευεργετείς όλους, λέει ο άγιος Ισαάκ.

          Γι’ αυτό η σύσταση είναι: άνθρωπε μην πάψεις ν’ αγαπάς, μην φοβάσαι. Όλοι χωρούν εδώ στον  ορθόδοξο περίβολο. Είναι απείρων διαστάσεων, όπου ο  Χριστός γίνεται για τον καθένα αυτό που πρέπει και αυτό που χρειάζεται. Αυτός είναι η ενσαρκωμένη αγάπη που κερνάει τους πάντες “ίνα πάντες εν ώσιν”.

          Έτσι πολιτεύονται όσοι κατοικούν και πορεύονται απλανώς, όχι  στην εφιαλτική έρημη χώρα την ανθρώπινης ισοπεδωμένης κοινωνίας της εποχής μας, αλλά στη “χώρα των ζώντων” του αναστάντος Κυρίου που μας χωράει όλους στο σώμα Του, αρκεί να το θελήσουμε.


          π. γ. στ.

Πνευματικά μηνύματα



Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019, Χαρίτωνος ομολογητού
Όταν δει ο Κύριος ότι εμείς έχουμε τεντωμένο το αυτί μας, ανοιχτή την καρδιά μας, τον νου μας, ώστε να πιάσουμε, να καταλάβουμε τι θέλει από εμάς , τότε συχνά θα μας δίνει ευκαιρίες τέτοιες, που είναι όντως ουράνια βιώματα, θεία νοήματα, όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Όταν μας βλέπει ο Κύριος έτσι διατεθειμένους, μας δίνει αυτές τις πολύ χαρακτηριστικές στιγμές, τα μοναδικά αυτά βιώματα. Και σιγά-σιγά αρχίζει κανείς όλα και πιο πολύ να γίνεται άνθρωπος άλλου αιώνος.

          Επειδή όμως κρατούμε μέσα μας τον εγωισμό, και ό, τι καλό γίνει πάει ως τροφή στον εγωισμό, ζημιωνόμαστε. Ενώ όσο περισσότερο ευλογείσαι, τόσο περισσότερο πρέπει να ταπεινώνεσαι, ώστε να έχεις ασφάλεια και να μην κινδυνεύεις να χάσεις τη χάρη. Κίνδυνος θάνατος, αν μέσα σου, χωρίς να το καταλάβεις, κρατάς την υπερηφάνεια. Το κλειδί είναι: όσο κι αν ευλογηθείς, μην αφήνεις τη φιλαυτία να γίνει κλέφτης της χάριτος.

          π. Σ. Κ.

Διάλογος νηπίων



Τον λόγο προφανώς έχει ο νεότερος, οχτώ μηνών ζωή, “νήπιον παπάζον”. Δεν έχει σημασία. Η ψυχή του ανθρώπου δεν έχει ηλικία. Τα μάτια τα λένε όλα. Μέσα απ’ αυτά βλέπει η άχρονη ψυχή τον κόσμο και μυστικά διαλέγεται.

          Το “έρκος οδόντων” του μικρού δεν έχει ακόμα προβάλει. Για τούτο, έχει πιο μεγάλη την ελευθερία στην έκφραση και συνάμα είναι ακίνδυνος! Ο άλλος -”δυομισάρι”- τον κοιτάζει στα μάτια μ’ ανταπόκριση. Δεν του χρειάζεται το “ευήκοον ους” του. Ο διάλογος είναι στης τρυφερής μικρής καρδιάς τους τη γλώσσα.

          Τι μπορεί τάχα να λέει ο νήπιος στον  ομογάλακτο αδελφό του; Μα τι άλλο  απ’ αυτό;

          -Τι γίνεται, μεγάλε μου; Πως πάει ο κόσμος; Λέει, σκέπτεται για μας  κάτι εποικοδομητικό; Τα δικαιώματά μας; Θ’ ανατείλουν καλύτερες μέρες; Θα πέσουν οι μάσκες των μεγάλων, που κρύβουνε μια μορφή που δεν χαμογελάει, που δεν μπορεί να δει τον άλλο στα μάτια, όπως βλεπόμαστε τώρα εμείς;

          -Αδελφέ μου, όσο με χαροποιεί το πρόσωπό σου, που είναι σε μένα στραμμένο, και είναι τόσο ωραία η ζωή, άλλο τόσο, πίστεψέ με, φο-άμαι-φο-άμαι γι’ αυτό που μας περιμένει, αφού οι άνθρωποι δεν μιλάνε πια στη δική μας  καθαρή γλώσσα!.....

          Κι ο μεγάλος του αποκρίθηκε:

          -Μη φοβάσαι, μικρό μου.... Όλα, όλα μπορεί να τ’ αλλάξει η δικιά μας βελούδινη  αγάπη και να δει ο κόσμος ξανά Θεού πρόσωπο. Μη φοβάσαι! Εκείνος που μας έστειλε εδώ όλα-όλα τα  ξέρει. Μη φοβάσαι! Και μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις, η ζωή μας είναι ακόμη μπροστά....

          “Εμείς οι δύο, ο ένας” Συλλογικός τόμος για το Φοιτητικό περιοδικό “Η Δράση μας”.

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019

Η αξιοποίηση των εμποδίων



Ο χριστιανός πρέπει να ξέρει πως ωφελείται από τις αντιδράσεις και κρίσεις, ώστε να επαληθεύεται το του Παύλου. “Τοις αγαπώσι  τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν”. Ό,τι ανθρωπίνως μας φαίνεται αρνητικό γίνεται θετική απόστολοι διωκόμενοι διεσκορπίζοντο, με ισχυρότερο τόνο κηρύττοντας την αλήθεια. δύναμη αυτοκαθάρσεως, κριτικής αντικειμενικής ωθήσεως, προωθήσεως. Οι

          Στη θλίψη κρύπτονται αφάνταστες ευεργετικές δυνάμεις. Αρκούν ιστία-κατάρτια για να γίνει ο άνεμος ιστιοπλοΐα -πλεύση. Σήμερα μεταβάλλουν τα πελώρια κύματα του ωκεανού σε ενέργεια. Του ηλίου σε θέρμανση. Τα απορρίμματα σε ηλεκτρισμό. Παντού κρύπτονται δυνάμεις, αρκεί να μεταβάλλουμε το ρεύμα σε δυναμική ενέργεια. Σε αντίθεση με την στατική απάθεια, μοιρολατρία άλλων θρησκειών, το Ευαγγέλιο στηρίζεται στη στενή συνεργασία της ελευθερίας του ανθρώπου.

          Η Β. του Θ. Είναι συνισταμένη δύο παραγόντων: Θεού και ανθρώπου. Όταν δε λέμε “ελθέτω η Βασιλεία σου....” αυτό δεν θα πραγματοποιηθεί εάν εμποδίζουμε με τα έργα μας την έλευσή της. Πολλοί ενώ με τα χείλη λένε το ελθέτω, στην πράξη όμως  κωλυσιεργούν, αντιδρούν στον ερχομό της.

          Ο Θεός εργάζεται δι’ ανθρώπων στην Π. Δ. Πάντοτε είχε συνεργάτες: Προφήτες, δικαίους. Αλλά σέβεται την ελευθερία μας. Μια τέτοια προσφορά ου ανθρώπου απαιτεί ένα υπόβαθρο: Να είναι στραμμένος ο καθένας προς τον Θεό.

          Εάν σήμερα πολλοί δεν βλέπουν πόθους  και οραματισμούς να πραγματοποιούνται είναι διότι τα παράθυρα τους είναι εστραμμένα προς τον εαυτό τους και τα πάθη τους. Δεν βλέπουν τίποτε άλλο έξω από τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να μη εισέρχεται μέσα τους το φως. Πεθαίνουν από ασφυξία, ανελεύθεροι, υπό την τυραννία των παθών, σε σημείο να φωνάζουν: κάτω το πρέπει, ζήτω το θέλω. Δεν είμαστε τέλειοι και  πλήρεις. Χρειάζεται αγώνας και δράση για να “μορφωθεί ο Χριστός εν ημίν”.

          Και αυτό εξυπηρετούν οι αντιδράσεις, ο πόνος και η θλίψη. Όχι να μας τυραννήσουν. Ο Θεός “βλέπων τυραννούμενον το γένος των ανθρώπων, ήλθε και έσωσε ημάς”. Γι’ αυτό και ονομάζονται δοκιμασίες. Κρινόμαστε, διερχόμαστε από εξετάσεις, και εδώ φαίνεται ο βαθμός πιστότητας ή απιστίας, προόδου ή στασιμότητας.

Ο καθένας από μας είναι ζων όν και καλείται ν’ αντικρίσει τη ζωή με όλες τις μορφές δυσκολιών, κακιών. Πολλές φορές ψάχνει να βρει την ευτυχία του πολύ μακρυά, σ’ εύκολους τρόπους ζωής, στο άγνωστο, σε απίθανα σχήματα θρησκευτικότητας. Κι’ ομως η ευτυχία είναι τόσο κοντά του. Μοιάζει με αυτούς που ψάχνουν να βρουν τα γυαλιά τους...ενώ το φοράνε.

          ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ Τιμιάδη, Μητροπολίτου Συλυβρίας

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019

ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΑ



Ποτέ δεν με γοήτευσε η “δύναμη” της Παναγίας, η “Στρατηγός”, η “Νικήτρια”. Προτιμώ την ταπείνωση, την αγάπη, την υπομονή της, την απίστευτη σιωπή της, τον πόνο στα μάτια και την καρδιά της, αυτήν την αγιότητα που μεταπλάθει την δοκιμασία σε φως και χαρά. Εκείνη την βαθιά αίσθηση ότι με νιώθει ακόμη  κι όταν δεν έχω λέξη να της πω, ακόμη κι όταν δεν έχω καμία όρεξη να εξηγώ. Αυτή η απόλυτη μητρική αποδοχή που υπάρχει στο βλέμμα της με συγκλονίζει.

          Ποιος αλήθεια δεν έχει βιώσει ώρες και μέρες, που αισθάνεται να μην έχει όρεξη για τίποτα, για κανένα, ούτε για τον ίδιο τον εαυτό; Στην αρχή ένιωθα άσχημα και ενοχικά. Τώρα πλέον το ζω, το βιώνω ως απόλυτα φυσιολογικό. Αποδέχομαι, δίχως να κρίνω, ότι δεν γίνεται πάντα να είμαι καλά, όμορφα και δυνατά, και τότε είναι που κοιτώ την Παναγία με απόλυτη ένεση και ελευθερία, γιατί μου επιτρέπει να είμαι ο εαυτός μου δίχως να πρέπει να εξηγώ το πως και το γιατί της συμπεριφοράς μου.

          Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να είσαι απλά ο εαυτός σου στο κάθε παρόν της ζωής. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να αισθάνεσαι ότι αυτό που είσαι με τα καλά και τα κακά του, τις φωτεινές και σκοτεινές στιγμές του, κάποιος το αγαπάει πολύ δίχως  το κρίνει. Για μένα αυτή είναι η Παναγία, που μπορεί να μιλάει μαζί μου, στην πιο βαθιά σιωπή μου.

          π. Χαρ. Παπαδόπουλος, “Ζωή δίχως συνταγές”

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2019

Η αιφνίδια εκδημία της αείμνηστης Μαίρης Α. Καραχάλιου



Σε χρόνο απρόβλεπτο η ζωή καθώς κυλούσε ήρεμα, Κύριος οίδεν, προσκάλεσε στη βασιλεία Του την εν Χριστώ αδελφή μας Μαίρη Καραχάλιου.

          Με βαθιά συγκίνηση και μεγάλη λύπη πληροφορηθήκαμε τον αιφνίδιο θάνατό της. Μας άφησε και ανηρπάγη στον ουρανό. Η κοίμηση της ήταν απλή, όπως απλή και ήρεμη ήταν και η ζωή της, ευθεία, ειλικρινής, γεμάτη από αγάπη για το Θεό και τον συνάνθρωπο.

          Υπηρέτησε τους ρόλους που τις επεφύλαξε ο Θεός με θαυμαστή επιτυχία, ως συζύγου,μητέρας και κοινωνικής εργάτριας  για πολλά χρόνια πιστή στο καθήκον. Είχε συναίσθηση και ευθύνη της αποστολής της την οποία  εξεπλήρωσε με ταπείνωση και υποδειγματική αφοσίωση. Δεν υπολόγιζε τους κόπους προκειμένου τα πάντα να γίνονται “ευσχημόνως και κατά τάξιν”.

          Δεν εργάζονταν ως εργάτρια, αλλά διακονούσε  με τον τρόπο της την οικογένεια, την υπηρεσία της και την ιεραποστολή, διευκολύνοντας  όλους ν’ αγαπήσουν την έντιμη οικογένεια, τη σωστή υπηρεσία  και την ανιδιοτελή διακονία της στην εξωτερική ιεραποστολή.

          Θα μπορούσε κανείς να πει, ότι ήταν πλασμένη γι’ αυτή την αποστολή, όπως φαίνεται μέσα από την επιτυχημένη οικογενειακή, κοινωνική και φιλανθρωπική της προσφορά.

          Ο χώρος της οικογένειας και της ιεραποσολής ήταν και ο χώρος του εξαγιασμού της. Άριστη οικογενειάρχης, σύζυγος, μητέρα. Ακούραστη παρά την προχωρημένη ηλικία της, αεικίνητη για να τα προλαμβάνει όλα,  να εξυπηρετεί, να βοηθεί, να διακονεί μέχρι τέλους.

          Μακρόθυμη, ανεξίκακη, απλή, αυθόρμητη, σταθερή. Πιστή στην αλήθεια της Εκκλησίας. Ζούσε την χριστιανική ζωή της Εκκλησίας με την συμμετοχή στην λατρεία, την μυστηριακή ζωή και στο φιλανθρωπικό έργο της ενορίας .

          Με την όλη ζωή της δίδασκε, ότι η καλοσύνη και η αγιότητα είναι απλή και επιτυγχάνεται με την πίστη στο Θεό και την αγάπη στον συνάνθρωπο. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού.

          Σήμερα οι οικείοι σου, το συγγενικό και το περιβάλλον της ιεραποστολής, η ενορία σου, την οποία αγαπούσες με κάθε τρόπο, σε  προπέμπουν με ευχές και προσευχές στη βασιλεία του Θεού. Μαζί με τη  λύπη μας  νοιώθουμε και μια ψυχική ευφροσύνη. Σαν κάτι να μας λέει, ότι η ψυχή σου βρίσκεται στα χέρια το δικαιοκρίτη Θεού. Μπορούμε να γιορτάζουμε την ανάπαυσή σου  κοντά στον Θεό τον Οποίο τόσο πιστά υπηρέτησες. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά για όλους τους δικούς σου ανθρώπους.

          Ας είναι αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστη και αείμνηστη αδελφή μας

          πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Πνευματικά μηνύματα



Τρίτη, 24 Σεπτεμβρίου 2019, Θέκλας μεγαλομάρτυρος και ισαποστόλου, Σιλουανού του Αθωνίτου, Παναγίας της Μυρτιδιωτίσσης



          Ο άγιος Σιλουανός κάποια στιγμή της ζωής του άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: “Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι”. Πρέπει να δεις ότι είσαι για τον Άδη, να δεις ότι  έχεις φορτίο-αμαρτίες,πάθη....-. Διότι μπορεί να έχουμε φορτία και να μη θέλουμε καν να τα δούμε, επειδή αυτό, το να δεις το φορτίο, σε καταποντίζει στον Άδη, σε ταπεινώνει δηλαδή. Και δεν θέλει κανείς να ταπεινωθεί. Θέλει να κρατήσει τον εγωισμό του. Κάπως έτσι παρακαλούν οι άνθρωποι να τους συγχωρήσει ο Θεός: να τακτοποιήσει τα φορτία τους, χωρίς να ταπεινωθούν, χωρίς να συναισθανθούν την αμαρτία τους και την ευθύνη που φέρουν. Και τελικά να μείνουν βολεμένοι. Δεν επιτρέπει  τυχαία ο Θεός να πάθουμε το ένα ή το άλλο, έτσι απλώς για να υποφέρουμε. Δεν ετοιμάζεται κανείς για την αιωνιότητα, αν δεν περάσει μέσα από το καμίνι των θλίψεων.

π.Σ.Κ.                                                                                                                                           

Ένα διαφορετικό βιογραφικό



Όλοι μας κάποια στιγμή

θα κάναμε τον κόπο

να γράψουμε το βιογραφικό μας.

Πόσο προσεχτικά έγινε η σύνταξή του!

Πόσο ενδιαφερθήκαμε να το προωθήσουμε!

Εντούτοις, εάν κάποιος μας ζητούσε

να περιέχει τα παρακάτω στοιχεία

άραγε θα το προωθούσαμε ευχάριστα;

•Οι αδυναμίες μας.

•Οι φόβοι μας.

•Οι ανασφάλειές μας.

•Η χαρά μας.

•Οι δυσκολίες μας.

•Τα ενδιαφέροντά μας.

•Ο φθόνος μας.

•Η μελέτη μας.

•Η αγωνία μας.

•Η προσευχή μας.

Άραγε θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε

συστατική επιστολή της συζύγου ή των παιδιών μας

που θα αναφέρονται στην καθημερινή μας εικόνα;

π. Σπυρίδων Ράπτης

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2019

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ



23 Σεπτεμβρίου 2019, Σύλληψη του τιμίου Προδρόμου 

          Θα παρακαλούσα αδελφοί μου, να μάθουμε αυτό το μάθημα, που είναι μεγάλη σοφία-έτσι θα το ονόμαζα -που είναι αλήθεια Θεού, φώτιση, φως Θεού: εμείς οι χριστιανοί τα πάντα να τα βλέπουμε μέσα στην οικονομία του Θεού. Όχι ότι θα τα δεχόμαστε μοιρολατρικά. Τίποτε δεν δεχόμαστε μοιρολατρικά. Από το άλλο μέρος όμως, όλα τα βλέπουμε μέσα στο πως τα οικονομεί ο Θεός, και όχι σαν κοσμικοί άνθρωποι, οι οποίοι χαλούν τον κόσμο για κάτι δυσάρεστο που τους συμβαίνει.

          Συμβαίνει κάτι. Το πιστεύω ακράδαντα ότι μερικές φορές μοιάζει σαν να το κάνει ο ίδιος ο Θεός-όχι βέβαια  ότι κάνει τίποτα ο Θεός. Σαν να παίρνει δηλαδή κάποιον από το χέρι-έναν, π. χ. , που θα έρθει να σε βρίσει- και σαν να σου λέει: “βρίσε τον αυτόν, για να δούμε τι θα κάνει”.

          π. Σ. Κ.

Τι μπορείτε να κάνετε όταν το παιδί βαριέται να διαβάσει



Το σχολικό διάβασμα αποτελεί για τους περισσότερους γονείς μεγάλος βραχνάς.

Κι αυτό γιατί όλο και πιο συχνά ακούνε παιδιά τους να λένε ότι βαριούνται να διαβάσουν, ότι θεωρούν το διάβασμα βαρετό.

Συνήθως δεν θέλουν να διαβάσουν όχι μόνο γιατί δεν έχουν διάθεση αλλά γιατί δυσκολεύονται. Καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια και αυτό τους κουράζει.

Τι να κάνετε αν το παιδί σας θεωρεί βαρετό το διάβασμα

Εάν παρατηρήσετε ότι το παιδί σας δυσκολεύεται να διαβάσει, πρέπει να ενεργήσετε άμεσα. Ρωτήστε αρχικά το παιδί σας τι συμβαίνει και αν το δυσκολεύει κάτι για να μπορέσετε να το αντιμετωπίσετε. Στη συνέχεια επικοινωνείτε με το δάσκαλό του για να μάθετε αν συμμετέχει στην τάξη, αν δεν τα πάει καλά με κάποιο μάθημα, και ποιο είναι αυτό.

Για τα παιδιά που έχουν χάσει το κίνητρο να διαβάζουν το « μυστικό» είναι να του δώσετε ερεθίσματα και να του κεντρίσετε το ενδιαφέρον – αρχικά – με κάτι που πραγματικά του αρέσει. Αν για παράδειγμα του αρέσει μια ταινία, αγοράστε του το βιβλίο ( αν υπάρχει) ή κάποιο παρόμοιο.

Επίσης, όταν διαβάζετε μαζί με το παιδί σας, πιθανόν να βοηθήσει να του διαβάσετε μια φορά εσείς το μάθημα και στη συνέχεια να το κάνει μόνο του.

Ένα παιδί που βαριέται εύκολα, δεν το πιέζετε. Το αφήνετε να κάνει μικρά και σύντομα διαλείμματα. Επίσης, αν κατά την ώρα του διαβάσματος χαζεύει, πότε ξύνοντας το μολύβι, πότε ζωγραφίζοντας σε μία κόλλα χαρτί, δεν του βάζετε τις φωνές, ούτε το επαναφέρετε με την κλασική προσταγή «Διάβασε, μην χαζεύεις».Μπορεί, να είναι για εκείνο ένας τρόπος να σκέφτεται. Αν δείτε, όμως, ότι το παρακάνει, τον επαναφέρετε στην τάξη, με ήρεμο τρόπο. «Για να συνεχίσουμε το διάβασμα…», είναι μία φράση που μπορείτε να τη λέτε.

Επίσης, και αυτό αφορά όλα τα παιδιά, όταν είναι πιο ξεκούραστα, ξεκινάνε να διαβάζουνε τα πιο δύσκολα μαθήματα και μετά προχωράνε στα πιο εύκολα. Και το κυριότερο, δεν είμαστε πάνω από το κεφάλι τους. Όσο διαβάζουν, η παρουσία μας είναι διακριτική και ρίχνουμε μόνο μικρές ματιές. Βοηθάμε το παιδί μόνο αν μας το ζητήσει, ενώ ελέγχουμε στο τέλος
https://www.mothersblog.gr

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019

Πες μου πόσο επιεικής είσαι, να σου πω πόσο ουρανό κουβαλάς μέσα σου



Οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε εύκολα. Όχι πάντα γιατί δεν θέλουμε, αλλά συνήθως γιατί δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να αντέξουμε τις αλλαγές. Η παθολογία μας, πολλές φορές είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να ζούμε. Γι αυτό αντί να κρίνουμε τους άλλους, ας τους δώσουμε, έναν άλλο τρόπο ζωής να υπάρξουν. Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ αισθάνομαι, ότι το μόνο κριτήριο για το κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει Θεό μέσα του, είναι η επιείκεια!!! Να κατανοείς και να αποδέχεσαι τις αδυναμίες των άλλων. Την δυσκολία τους στην αλλαγή. Πες μου πόσο επιεικής είσαι, να σου πω πόσο ουρανό κουβαλάς μέσα σου…
π.λιβυος

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019

Μια πρότυπη επαναστατική δράση



Έχει ειπωθεί, πως ο Βίκτωρ Ουγκώ κατόρθωσε να συμπυκνώσει την κατάντια του 19ου αιώνα μέσα σε δύο αράδες, γράφοντας τα εξής:

          “ 6 Απριλίου 1848. Ένας πιτσιρίκος τριών ετών τραγουδούσε  το : “Πεθαίνοντας για την πατρίδα”. Η μάνα του τον ρωτάει: Ξέρεις, τι είναι να πεθαίνεις για την πατρίδα; Ναι, είπε το παιδί. Είναι να κάνεις περίπατο στον δρόμο με μια σημαία”!!

          Αν θέλουμε να σταθούμε σε μια σημερινή “επαναστατική” ατάκα, ποια θα ήταν η πιο χαρακτηριστική; Μήπως οι “κραυγές αγωνίας”από συνθήματα τοίχων, που με πολύ αυτοσαρκασμό, αλλά και τύψεις, ρωτάνε:

          “Ξέρεις, που ζεις;”!

          Η “που θα πλήξεις απόψε;”! Η προτείνουν με κυνικότητα! “Επανάσταση για ελαφρύτερο κινητό”!

          Γιατί ρωτάμε;

          Μα για να δούμε, αν στοχεύουν και τείνουν στη σωστή κατεύθυνση οι “επαναστατικές μας διαισθήσεις”.

          Αν μπορεί να αντέξει η “επαναστατική μας ορμή” μέσα στη δοκιμασμένη Ορθόδοξη Παράδοση, που είναι γεμάτη ηρωικές επαναστάσεις και αντιστάσεις αγίων μορφών ενάντια στην εξαχρείωση και την αμαρτία.

          Να καταλάβουμε, τέλος πάντων, ότι οι σημερινές συνταγές για “ασπιρίνες” προτεινόμενης ευζωίας και ευμάρειας, μπορούν να σταματήσουν καλπάζουσες επιδημίες και θανατικά που έρχονται.

          Να πούμε σ’ έναν κόσμο που αγωνιά και ψάχνεται, τι προτείνει ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Όχι για να κάνουμε “επανάσταση”, έτσι....για την επανάσταση”, αλλά για να σωθούμε, να γίνουμε σώοι και ολοκληρωμένοι στα πλασματικά αδιέξοδα του σήμερα. Τώρα που οι άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα  και επικρατεί παντού παραπλανητική θολούρα, πρέπει να απαντήσουμε  στο ξεχείλωμα αυτών των επαναστάσεων μ’ ένα ξεχείλισμα προσωπικής και αυθεντικής επανάστασης.

          Υπάρχουν ακόμη περιθώρια, υπάρχει κάποιος δρόμος;

          Και βέβαια υπάρχει. Η πνευματική ζωή κοντά στον Χριστό, που δεν είναι μια “χύμα” υπόθεση. Έχει σαφείς κανόνες, προτεραιότητες σαφή ιεράρχηση, σοφή μέθοδο.

          Επιγραμματικά αναφέρουμε  κάποια κύρια μονοπάτια:

          Προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε και να καταλάβουμε το προσωπικό μας εσωτερικό χάος.

          Προσπαθούμε να το επουλώσουμε και να γεφυρώσουμε το με την ενάρετη ζωή μας τις αντιφατικές  πλευρές του.

          Να το θεραπεύσουμε ριζικά και οριστικά με τη μετάνοια και την εξομολόγηση, και να ακούμε διαρκώς τα μηνύματα της συνείδησής μας, κάνοντάς την όσο γίνεται πιο ευαίσθητη, ειλικρινή και ανυπόκριτη.

          Και τότε, αφού περάσουμε επιτυχώς τα πρώτα αυτά τεστ της προσωπικής μας επανάστασης και μπει τάξη και βρεθεί η αρμονία, προσπαθούμε:

          Να αξιοποιήσουμε αυτή την απόλυτη “πείρα” μας στο περιβάλλον μας.

          Να δείχνουμε με πολλή αγάπη και διακριτικότητα κάποια κακώς κείμενα στη ζωή των διπλανών μας.

          Αφού σκύψουμε πάνω τους και τους αγκαλιάσουμε με το ειλικρινές ενδιαφέρον μας, την προσευχή μας και την πρόθυμη διάθεσή μας να κάνουμε κόπους και θυσίες γι’ αυτούς.

         Έτσι βαδίζουμε σωστά! Οι “άλλες” συνταγές είναι οι ασπιρίνες που είπαμε. Παχιά λόγια,λόγια του αέρα.

          Αυτά σαν μια ταπεινή, επίκαιρη ψηφίδα, τώρα που γίνεται ντόρος πολύς για τις “επαναστατικές δράσεις”, αλλά και τώρα που βρισκόμαστε στην αρχή της νέας εκκλησιαστικής χρονιάς , ας ξεκινήσουμε τις δικές μας πνευματικές μάχες.



          Αρχιμ. Γρηγορίου Λίχα

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ



20 Σεπτεμβρίου 2019, Ευσταθίου Μεγαλομάρτυρος και της συνοδείας αυτού. Ευσταθίου Θεσσαλονίκης



          Λέει ο Κύριος: “Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν”. Διαπιστώνω ότι οι χριστιανοί δεν έχουν καημό να απαρνούνται τον εαυτό τους. Όμως δεν μπορείς να βρεις τον Χριστό, δεν μπορείς να έχεις αληθινή κοινωνία με τον Χριστό, αν δεν απαρνείσαι τον εαυτό σου. Η απάρνηση του εαυτού μας είναι σταυρός. Απαρνούμενος τον εαυτό σου σταυρώνεις τον εαυτό σου και έτσι ακολουθείς τον Χριστό. Εμείς τα παίρνουμε στραβά τα πράγματα, δεν σκεπτόμαστε σοβαρά τη σωτηρία μας και χάνουμε έτσι τον καιρό μας.

          Εξ όσων παρατηρώ, ως εκ της ιδιότητός μου, βλέπω ότι, και στις καλύτερες περιπτώσεις ζει κανείς με ραθυμία, με οκνηρία- να μη χαλάσει το χουζούρι του, να γίνονται όλα έτσι όπως τα θέλει. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλα αυτά τα οποία είναι για τη σωτηρία μας τελικά μας κολάζουν, διότι θα είναι εις βάρος μας εν ημέρα Κρίσεως.

          π. Σ. Κ.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019

Η αρχή των εορτών



Ολόκληρο το εκκλησιαστικό έτος θεωρείται ως έτος σωτηρίας, ως σωτηριώδης χρόνος, γι’ αυτό και χαρακτηρίζεται ως σωτήριο έτος, και χωρίζεται σε Δεσποτικές εορτές, Θεομητορικές εορτές, αλλά και σε εορτές των Αγίων, και όλες αυτές οι εορτές το προσδιορίζουν. Με αυτήν την έννοια και ολόκληρη η ζωή μας είναι περίοδος σωτηρίας, και δια των εορτών της θείας οικονομίας βιώνουμε τα γεγονότα της ζωής του Χριστού και ολόκληρη η ζωή μας προσδιορίζεται και χρωματίζεται από αυτήν. Η ενανθρώπηση του Χριστού λέγεται θεία Οικονομία, γιατί δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός οικονόμησε την σωτηρία του ανθρώπου. Πρόκειται για την ιερή ιστορία.

         Η εορτή της Γεννήσεως της Θεοτόκου είναι, κατά τον άγιο Ανδρέα Κρήτης, αρχή, μέση και τελευταία όλων των εορτών, ως προς την θεία Οικονομία, είναι η αρχή των εορτών ως “αρχήν έχουσα, την του νόμου περαίωσιν, μεσότητα δε την προς τα άκρα συνάφειαν, τέλος δε, την της αληθείας φανέρωσιν”. Μ εαυτή την εορτή περατώνεται ο νόμος που έκανε λόγο για το Χριστό, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της σωτηρίας, φανερώνεται η αλήθεια που είναι τέλος του νόμου, και συνάπτεται η Παλαιά με την Καινή Διαθήκη.

          Η Εκκλησία με το εορτολόγιο που έχει καθορίσει θέλει να δείξει στους χριστιανούς  ότι δεν πρέπει να βλέπουν τον χρόνο της ζωής τους μέσα από πολιτικά, ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα της σωτηρίας, αλλά μέσα από τα γεγονότα της σωτηρίας, όπως εκφράζονται στις Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές, αλλά και στις εορτές των Αγίων. Έτσι, προσδιορίζουμε τις περιόδους του έτους- φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι- καθώς και τους συγκεκριμένους μήνες μέσα από το θαυμάσιο εορτολόγιο της Εκκλησίας, το οποίο κατήρτισαν οι Πατέρες της Εκκλησίας με θείο φωτισμό.

    Ναυπάκτου Ιεροθέου: “Οι Θεομητορικές εορτές”

(ΕΚΚΛ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, τ. 277)