Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις

“Παράξενο μου φάνηκε όταν πρωτοάκουσα από το στόμα του παπα-Σίμωνα το «Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις».
– Γιατί το λέτε αυτό, παπα-Σίμωνα; Τόσο χρήσιμος είναι ο γέρος; Δεν βλέπετε που τόσα χρόνια σας στέλνουν στο γηροκομείο; Τον ρώτησα.
– Α! Δεν ξεύρεις; Ήταν μια φορά ένας άρχοντας και κάλεσε τους συμβούλους του, νέους και γέρους, και τους είπε: «Θέλω να μου πείτε τι ώρα βγαίνει ο ήλιος το πρωί». Μαζεύτηκαν όλοι και κοίταζαν την Ανατολή. Ένας γέρος όμως κοίταζε τη Δύση. Οι άλλοι τον κορόιδευαν. Κάποια στιγμή λέγει ο γέρος που κοίταζε τη Δύση: «Βγήκε ο ήλιος». Οι άλλοι δεν βλέπανε τον ήλιο, αλλά εκείνος είδε την ανταύγεια που φαίνεται στη Δύση, καθώς ανατέλλει και πριν ακόμη φανεί ο ήλιος. Κατάλαβες; Ο Γέρος ήξευρε περισσότερα λόγω της πείρας του. Άρα οι νεώτεροι να ακούτε και μας τους μεγαλύτερους.
Αυτή η τάξη υπάρχει βέβαια στην Εκκλησία και στην παράδοσή μας. Συχνά κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου, ακούμε «Είπεν ο Κύριος…», στο Γεροντικό διαβάζουμε «Είπε Γέρων…», στην καθημερινότητα επαναλαμβάνουμε το «Οι παλαιότεροι λέγανε…» και οι τεχνίτες πολλές φορές λένε «Ο μάστορας είπε…».
Η γνώση λοιπόν είναι και μετάδοση πείρας από γενεάς εις γενεάν διά της προφορικής ή γραπτής παραδόσεως…

Όταν ήλθαμε στο Άγιον Όρος βρήκαμε μόνο γέρους κατά την ηλικία, αλλά και Γέροντες στο φρόνημα, φτιαγμένους από τη ζωή. Όλοι τους είχανε κάτι να μας πουν, κάτι να μας διδάξουν πρακτικά, κάτι να μας εμπνεύσουν. Αυτοί ήταν για μας η παράδοσή της καλογερικής ζωντανή, εφαρμοσμένη, και εμείς ήμασταν γι’αυτούς τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Γι’αυτό καθώς έφευγαν ένας-ένας, νιώθαμε την έλλειψή τους. Παρηγορούμασταν όμως, όσο ακόμη κάποιος έμενε πιο πίσω.”
Πηγή:Εόριον

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

Ο Σταυρός με το Τίμιο Ξύλο – Αληθινό περιστατικό με τον Άγιο Πορφύριο

Έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που ο Άγιος Πορφύριος , επιστρέφοντας από ένα ταξίδι που είχε κάνει στο Άγιον Όρος ή στους Άγιους Τόπους, αυτή τη στιγμή δεν είμαι σε θέση να θυμηθώ, θέλησε να μου δείξει κάτι πολύτιμο που είχε μαζί του.

 Για το λόγο αυτό, με κάλεσε μέσα στο Ιερό του Ναού του Αγίου Γερασίμου της Πολυκλινικής Αθηνών και, αφού πρώτα έλεγξε μη μας βλέπει κανείς άλλος, έβγαλε μέσα από τη βαθιά τσέπη του μια μεγάλη θήκη.Έκανε τον σταυρό του και ασπάσθηκε αυτή τη θήκη τρεις φορές. Μετά απευθύνεται σε μένα και, με πολύ σοβαρότητα, με ρώτησε αν γνωρίζω τι κρύβει μέσα αυτή η θήκη. Του απάντησα αρνητικά και τον παρακάλεσα να μου αποκαλύψει ο ίδιος.Εκείνος, με μεγάλη ευλάβεια σταύρωσε την θήκη που μου έδειξε και στη συνέχεια την άνοιξε. Αμέσως , ο χώρος άρχισε να ευωδιάζει! Μια ευωδία που, εγώ τουλάχιστον, δεν είχα ποτέ ξανααισθανθείΑνοίγοντας την θήκη, παρατήρησα αμέσως ότι μέσα της πειείχε έναν ωραιότατο, σκαλιστό ξύλινο Σταυρό, μήκους μια μεγάλης ανδρικής παλάμης και πάχους 2 με 3 εκατοστών. Τόσο ωραίο Σταυρο, δεν ξανάδα στη ζωή μου! Επρόκειτο για ένα κομψοτέχνημα ανυπολόγιστης αξίας! Έμεινα κατάπληκτος και άφωνος!Ο Άγιος Πορφύριος πήρε στα χέρια του τον Σταυρό και σταυρώθηκε τρεις φορές. Τον ασπάσθηκε με πάθος και ευλάβεια και, στη συνέχεια, άρχισε να με σταυρώνει για πολλή ώρα, ενώ τα άγια χείλη του ψέλλιζαν διάφορα τροπάρια. Όταν τελείωσε, μου έδωσε και ασπάσθηκα τον Σταυρό και μου Τον έδωσε να Τον δω.Τον περιεργάστηκα για πολλή ώρα και θαύμαζα την λεπτότητα της τέχνης και την σοφία του καλλιτέχνη και δημιουργού του! Ακόμη, προσπαθούσα να διακρίνω μέσα από τα κενά του γλυπτού ξύλου τι περιείχε αυτός ο Σταυρός και ανέδυε μια τέτοια ευωδία. Δεν μπορούσα όμως να δω τίποτε μα τίποτε! Από αυτήν. Όμως, την περιέργεια θέλησε να με βγάλει ο Άγιος Παππούλης.

Τι κοιτάς; Ξέρεις τι κρατάς τώρα στα χέρια σου;

  Όχι.

– Ό-τι και να σου πω, λίγο είναι! Κρατάς το Ξύλο της Ζωής. Κρατάς το Τίμιο Ξύλο! Το Ξύλο, που άγγιξε το ίδιο το Σώμα του Θεού. Το Ξύλο, που είναι ποτισμένο με το Αίμα του Χριστού μας! Το Ξύλο, που ανασταίνει νεκρούς και τρέπει σε φυγή τις λεγεώνες των δαιμόνων! Πώς, λοιπόν να μην ευωδιάζει; Εσύ, τόση ώρα περιεργάζεσαι την εξωτερική καλλιτεχνική αξία και παραβλέπεις την ουσία. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, εκείνο που μετράει είναι η ουσία και όχι η εμφάνιση. Πώς σου πέρασε από το μυαλό σου ότι θα σε καλούσα για το δεύτερο; Δηλαδή για την εμφάνιση; Και εάν ήταν μόνο γι αυτό, υπήρχε λόγος να λάβω τόσα προφυλακτικά μέτρα για να μη το δει κανείς άλλος; Ασφαλώς, όχι! Είναι πολλοί λίγοι οι τυχεροί που κράτησαν στα χέρια τους αυτό που κρατάς τώρα εσύ. Και, πιο τυχερός απ΄όλους, είμαι εγώ, ο αμαρτωλός. Δεν μπορώ κι εγώ να πιστέψω, πώς ο Κύριος μου έστειλε αυτό το Θείο Δώρο! Ας είναι δοξασμένο τ΄ όνομα Του!

Τώρα για να διαπιστώσεις τι δύναμη και τι θεία Χάρη έχει το Τίμιο Ξύλο, που βρίσκεται σε όλο το εσωτερικό μέρος του Σταυρού αυτού και καλύπτει πολλά τετραγωνικά εκατοστά σε συμπαγή πλάκα, θα σε παρακαλέσω να κάνεις ακριβώς αυτό που θα σου υποδείξω εγώ τώρα. Θα κρατήσεις τον Σταυρό με τα δυο σου χέρια. Στη συνέχεια θα Τον φέρεις στο στόμα σου. Εκεί, θα τον καλύψεις όλον και με τις δυο χούφτες, τόσο δυνατά και με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην εισέρχεται από πουθενά αέρας. Μετά, θα προσπαθήσεις να εισπνεύσεις. Όσο μπορείς πιο βαθειά από το στόμα σου, που επάνω θα είναι κολλημένος ο Σταυρός. Θα κρατήσεις την αναπνοή σου, όσο περισσότερο μπορείς και, μετά την εκπνοή του αέρος, θα μου πεις τι αισθάνθηκες. Να, θα κάνεις αυτό ακριβώς, που θα κάνω εγώ πρώτα, Και μου έδειξε και στην πράξη τα ζητούσε από μένα.Την ώρα όμως που εισέπνευσε βαθειά, εγώ έβλεπα ένα Παππούλη, πού διαφορετικό, το πρόσωπο του, έλαμπε! Τα μισόκλειστα μάτια του, άστραπταν! Ο νους του δεν πρέπει να ήταν εκεί. Και ίδιος, θαρρώ, πως βρισκόταν σε άλλον κόσμο! Εγώ, όμως ολιγόπιστος όπως πάντα, δεν ήθελα να πιστέψω ούτε στα ίδια τα μάτια μου. «Αποκυήματα της φαντασίας μου», σκέφτηκα, «θα είναι». Σε λίγο ο Παππούλης, ανανεωμένος, χαρούμενος και ενθουσιασμένος, μου έδωσε το Σταυρό με το Τίμιο Ξύλο και μου είπε να επαναλάβω ακριβώς το «πείραμα» που μου έδειξε. Πράγματι. Έκανα όπως μου υπέδειξε. Όταν τελείωσα, με ρώτησε: «τι αισθάνθηκες;»

-Τίποτε! Ήταν η απάντηση μου.

Και αυτή ήταν και η πραγματικότητα […]

Για ξανακάνε το ίδιο, παιδί μου! μου είπε ο Παππούλς και εγώ υπάκουσα πλήρως. Αλλά δεν αισθάνθηκα τίποτε. Μετά με υποχρέωσε να το επαναλάβω αρκετές φορές και, αν θυμάμαι καλά, με κλειστά τα μάτια΄ και πάλι, όμως χωρίς αποτέλεσμα.Στη συνέχεια, έπαιρνε το Σταυρό ο Παππούλης και μετά Τον ξανάδινε σε μένα. Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι αρνητικό. Ύστερα από όλες αυτές τις προσπάθειες, εγώ άρχισα να στεναχωριέμαι πολύ. Ο Άγιος Πατήρ Πορφύριος το κατάλαβε και προσπάθησε με τρόπο να διασκεδάσει την στεναχώρια μου. όμως, ό, τι και να έκανε και ό, τι και αν είπε, δεν το κατόρθωσε. Εγώ εκείνη την ώρα συναισθάνθηκα όλη την γύμνια μου, όλες τις ελλείψεις μου και όλα τα κενά που παρουσίαζα σαν χριστιανός, συγκρινόμενος, ενωπίος ενωπίω, με τον Πνευματικό μου Πατέρα. Γι΄ αυτό ακριβώς είχα καταληφθεί από ντροπή και δέος […] Ο Παππούλης, όμως που πάντα έδειχνε κατανόηση και καλωσύνη και εύρισκε λύσεις και εκεί ακόμη που δεν υπήρχαν για μας […], έσπευσε κοντά μου, χάιδεψε το κεφάλι μου και μου είπε :

Μη στεναχωριέσαι, παιδί μου δεν κάνει. Είσαι κι εσύ ευαίσθητος σαν τον πατέρα σου, τον παπα-Γιάννη. Έχεις καλή ψυχή. Δεν πειράζει. Ό, τι δεν πέτυχες εδώ, θα το πετύχεις στο σπίτι σου. Να, εγώ θα κάνω κάτι που δεν θα έκανα για κανέναν άλλον΄ θα σου δώσω τον Σταυρό με το Τίμιο Ξύλο να τον Τον πάρεις στο σπίτι σου και να Τον Κρατήσεις, για όσες μέρες θέλεις: εκεί, θα θα πετύχεις ό, τι ότι δεν πέτυχες εδώ. Τι, άλλο θέλεις. Μόνο σε παρακαλώ, να προσέξεις να μη τον χάσεις. Γιατί είναι κάτι που ούτε πουλιέται, αλλά ούτε και αγοράζεται! Όσο αξίζει αυτός ο Στυαρός, δεν αξίζει όλος ο κόσμος: όμως εγώ, για να δεις πόσο σ΄αγαπώ, θα σου τον δώσω. Και είμαι βέβαιος πώς, απόψε κιόλας θα αισθανθείς ό, τι αισθάνομαι κι εγώ και θα λάβεις τη Χάρη Του!Εγώ δεν πίστευα στ΄αυτιά μου! θα έπαιρνα τον Σταυρό στο σπίτι μου! […] τα έχασα! Όταν συνήθλα, έπιασα τα δυο του χέρια σφιχτά και τα φιλούσα κατασυγκινημένος. Τον ευχαρίστησα πολλές φορές, φίλησα το χέρι του, πήρα την ευχή του και έφυγα τροχάδην για το σπίτι μου. […] Πήγα και κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου. τοποθέτησα τον Σταυρό σε όρθια θέση πάνω στο τραπέζι. Γονάτισα και άρχισα να προσεύχομαι θερμά για πολλή ώρα. Το αίτημα, ήταν ένα και μοναδικό! Να εισθανθώ κι εγώ ότι ακριβώς αισθανόταν και ο Παππούλης, όταν αυτός εισέπνευσε μέσα από το Τίμιο Ξύλο. Όταν τελείωσα την προσευχή μου, ήμουν κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι το αίτημα μου είχε γινει αποδεκτός […]. Σ΄αυτό, οπωσδήποτε, θα είχε συμβάλλει και η προσευχή του Παππούλη. Εξάλλου, μου το προείπε: «Στο σπίτι σου θα πετύχεις ό, τι δεν πέτυχες εδώ!’Βέβαιος για το αποτέλεσμα της προσευχή και για την πρόβλεψη του Αγίου Πορφυρίου, έκανα τον σταυρό μου και κάνω το πρώτο «πείραμα».

Και, το θ α ύ μ α έγινε!

Με την πρώτη εισπνοή που έκανα, αισθάνθηκα να κατεβαίνει από τον λάρυγγα μια ζωογόνα πνοή, να καταλαμβάνει όλη την έκταση των πνευμόνων μου και, στη συνέχεια, να επεκτείνεται σ΄όλα τα σωθικά μου και να μου δημιουργεί μια ευεξία χωρίς προηγούμενο! Γενικά, αισθανόμουν κάτι το υπερφυσικό. Κάτι που δεν είχα αισθανθεί μέχρι την ώρα εκείνη και, ομολογώ, ότι δεν έχω την δυνατότητα να το περιγράψω!Γεμάτος από χαρά, ενθουσιασμό, συγκίνηση, φόβο Θεού και ενισχυμένη την Πίστη μου σε μεγάλο βαθμό, επανέλαβα το ίδιο «πείραμα» πάρα πολλές φορές. Και το σπουδαιότερο είναι ότι, κάθε φορά, αισθανόμουν εντονότερα τη Θεία Χάρη! Περιττό να σας πω, ότι στο τέλος κοιμήθηκα έχοντας στην αγκαλιά μου τον Σταυρό!Την επόμενη, πρωί-πρωί, πήγα και βρήκα τον Άγιο Πατέρα Πορφύριο, μόλις με είδε, μου είπε: «Είδες ότι άδικα στενοχωρήθηκες; Δεν σου είπα ότι, αυτό που δεν πέτυχες εδώ, θα το πετύχεις στο σπίτι σου; Δεν αισθάνθηκες αυτό και αυτό;» και μου περιέγραψε ό, τι ακριβώς είχα αισθανθεί και μου συνέστησε να το επαναλαμβάνω συνεχώς κάθε μέρα.

Έκτοτε, ο Σταυρός με συνόδευε παντού. Η Χάρη Του, με βοηθούσε στις εξετάσεις που έδινα στη Σχολή μου, στη διεκπεραίωση των υποθέσεων μου και με προστάτευε από ένα σωρό κινδύνους.Κάθε φορά που ο Παππούλης ζητούσε να του Τον επιστρέψω. Όλο και κάποια δικαιολογία έβρισκα. Και εκείνος που γνώριζε πόσο ανάγκη Τον είχα, όλο και κάποια παράταση μου έδινε. Έτσι οι μέρες έγιναν εβδομάδες και οι εβδομάδες μήνες. Και , αν είχα επιμείνει λίγο περισσότερο – ποιος ξέρει;- ίσως ακόμη να βρισκότανε ο Σταυρός στα χέρια μου!Γεγονός πάντως είναι, ότι από τη μέρα που έφυγε ο Σταυρός από επάνω μου, αισθάνομαι τόσο αδύναμος, όσο και ο αφοπλισμένος στρατιώτης…»
πηγή:διακόνημα

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Ἠλεκτρονικὴ δικτατορία

Σχεδὸν δὲν περνάει ἑβδομάδα, κατὰ τὴν ὁποία νὰ μὴν προπαγανδίζεται ἡ χρήση ἠλεκτρονικοῦ τρόπου πληρωμῶν ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση ὡς δῆθεν «τρόπου καταπολέμησης» τῆς φοροδιαφυγῆς, καὶ ἀπὸ τὰ Μέσα ἐνημερώσεως ὡς «τρόπου ἐξυπηρέτησης» τοῦ πολίτη, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ἐπιχειρεῖται ἐπιβολὴ ἀπόλυτου ἐλέγχου.Τώρα ὁ ἀπόλυτος ἔλεγχος προωθεῖται καὶ μὲ τὸ σχεδιαζόμενο «περιουσιολόγιο», τὸ ὁποῖο φανερώνει τέτοια μανία ἐλέγχου τῶν πάντων, ποὺ μόνο στὶς χειρότερες περιόδους τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας ἔχει παρατηρηθεῖ.Ὅπως σημειώνουν εἰδικοὶ ἀναλυτές, «ἀ­ναλυτικὰ τὸ ἐρωτηματολόγιο ποὺ περιλαμβάνει τὸ περιουσιολόγιο, μοιάζει περισσότερο μὲ ἀνάκριση τῆς Γκεστάπο», καὶ στὴν οὐσία «πρόκειται περὶ δημιουργίας οἰκονομικῆς φυλακῆς».

Διότι οἱ πολίτες καλοῦνται νὰ δηλώσουν ἠλεκτρονικῶς ὅλα τὰ κινητὰ περιουσιακά τους στοιχεῖα ὑψηλῆς ἀξίας, συμπεριλαμβανομένων τῶν μετρητῶν πάνω ἀπὸ κάποιο ποσό. Ὅμως τὰ στοιχεῖα αὐτά, λόγῳ τῆς διαφθορᾶς τῶν κρατικῶν ὑπαλλήλων, διαρρέουν, ὁπότε οἱ κλέφτες θὰ εἰσβάλουν στοχευμένα στὰ σπίτια ὅσων ἔχουν δηλώσει ὅτι ἔχουν μετρητὰ ἢ ἀντικείμενα ἀξίας. Καὶ θὰ διαρρεύσουν τὰ στοιχεῖα, διότι ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται σὲ πολὺ ὑψηλὴ θέση κρατικῆς διαφθορᾶς παγκοσμίως. Ἄλλωσ­τε σὲ καμία χώρα τοῦ κόσμου δὲν ἔχει διασφαλισθεῖ μηδενικὴ διαφθορά.Ἀκόμη ὅμως κι ἂν αὐτὸ τὸ ἀνέφικτο ἐξασφαλιζόταν, ποιὸς θὰ ἐμποδίσει τοὺς λεγόμενους «χάκερς» νὰ εἰσβάλουν στὰ ἠλεκτρονικὰ συστήματα τοῦ Ὑπουργείου καὶ νὰ ὑποκλέψουν τὰ στοιχεῖα; Ἐδῶ ἔσπασαν τοὺς κωδικοὺς τῶν Ὑπηρεσιῶν Ἀσφάλειας τῶν ΗΠΑ· στὰ διάτρητα συστήματα τῆς Ἑλλάδος θὰ σταματήσουν;Στὴν πραγματικότητα τὸ περιουσιολόγιο καὶ οἱ ἐνέργειες τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν νὰ ἐπιβάλουν τὸ ἠλεκτρονικὸ χρῆμα, εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ, ὑπηρετοῦν ἕναν καὶ μόνο σκοπό: τὸν σχεδιασμὸ τῶν ἀόρατων κυβερνητῶν τοῦ κόσμου νὰ ἀποκτήσουν ἀπόλυτο οἰκονομικὸ ἔλεγχο σὲ ὅλο τὸν πλανήτη.

Καὶ αὐτό, ὅπως ἔγραψε ἡ οἰκονομικὴ ἐφημερίδα «Κεφάλαιο», σημαίνει ὅτι ὁδηγεῖται ὁ κόσμος στὴν κατάσταση ποὺ περιγράφεται στὴν Ἀποκάλυψη γιὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου: «ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιγ΄ 17).«Ὅσοι πιστεύουν, ἀσφαλῶς προβληματίζονται ἤδη ἀπὸ τὶς ἀναλογίες μὲ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει. Ὅσοι ὅμως δὲν πιστεύουν, ἂς ἀναλογιστοῦν τὸ ἑξῆς», γράφει ἡ ἐφημερίδα: «Ἡ δημοφιλέστερη θρησκεία τοῦ πλανήτη περιγράφει τὸ ἀπόλυτο κακὸ ὡς οἰκονομικὸ σύστημα, ὅπου ἢ δὲν θὰ ὑπάρχουν μετρητὰ ἤ, ἔστω, οἱ συναλλαγές («ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι») θὰ γίνονται μόνον μέσα ἀπὸ κάποιο εἰδικό, ἐλεγχόμενο σύστημα. Ἂν ὅμως κάποιος περιέγραψε πρὶν ἀπὸ 2.000 χρόνια τὴν ἄμεση ἢ ἔμμεση κατάργηση τῶν μετρητῶν... ὡς μέρος τοῦ ἀπόλυτου κακοῦ, πόσο τυφλοὶ εἴμαστε σήμερα, ἂν θεωροῦμε τὴν δῆθεν “πάταξη τῆς φοροδιαφυγῆς” ὡς a priori ὑπέρτερο ἀγαθὸ σὲ σχέση μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἐλευθερία;».
Πηγή: Ο Σωτήρ

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

Μήυνυμα πρ.π.Γερασιμαγγέλου Στανίτσα

Αγαπητοί φίλοι, συνεργάτες, συνοδοιπόροι στον τραχύ και όμορφο πνευματικό αγώνα, Καλό Φθινόπωρο και καλή Σχολική χρονιά.



          «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος….».



          Η λατρευτική και εορταστική πορεία της Εκκλησίας μας είναι ένας

Πανέμορφος και ποικιλόμορφος πνευματικός λειμώνας με ευωδιαστά λουλούδια. Με τις δεσποτικές και θεομητορικές και εορτές των Αγίων εντρυφά η ψυχή του κουρασμένου ανθρώπου στα αγιοσωτήρια νάματα της θ. Λατρείας.

          Με την αιωνόβιον τάξιν, τους θεόπνευστους ύμνους, με την ενσυνείδητη ανάγνωσιν των Θ. Γραφών, γεμίζουμε από ουράνια χάρη.

          Συμπύκνωση και περίληψη όλων αποτελεί η Θ. Λειτουργία, ανάμνηση του μυστηρίου των μυστηρίων, της ζωής του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Διοχετεύει η Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία στην ψυχή μας τη χάρη του Θεού. Τρέφεται και γιγαντώνεται η ψυχή μας με τη βίωση της Λειτουργίας και λατρείας με επίγνωση και συνέπεια για την πορεία της παρούσας ζωής  με τα  δύσκολα προβλήματα. Να γιατί οι Άγιοι ζούσαν με τη θ. Λειτουργία, γιατί οι μοναχοί ζουν με τη θ. Λειτουργία. Οι διωκόμενοι χριστιανοί από του άθεους, έζησαν με τη θ. Λειτουργία. Και η ορθόδοξη πατρίδα μας έζησε και θα ζήσει με τη θ. Λειτουργία. Η πίστη στη θ. Λειτουργία είναι η συνέχεια της ορθόδοξης πατρίδας μας και η ελπίδα του αληθινού πολιτισμού μας.

          Για τους ορθόδοξους χριστιανούς η ουσία της θρησκείας είναι η θεία Λειτουργία…. Η θ. Λειτουργία είναι ένα ποιητικό και μουσικό έργο τέχνης, γράφει ένας σπουδαίος ιστορικός ο Α. Toybee.

          Ας φοιτήσουμε ενσυνείδητα και με ιερό δέος σ’ αυτή  τη Λειτουργική Σχολή της Ορθοδοξίας για να τρεφόμαστε με τους  χυμούς της στο δύσκολο έργο της πνευματικής μας τελειώσεως. Μας είναι απαραίτητο εφόδιο στον αγώνα μας.

         

          Με πολλές ευχές για ένα καλό ξεκίνημα στην προσωπική μας διακονία.



          Καλή δύναμη

         

          π. Γ.                                                                              

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Ο Αρχιεπίσκοπος βάζει στη θέση του τον Ν. Φίλη

«Η υπόθεση της Εκκλησίας είναι υπόθεση του λαού και όχι ενός υπουργού» προειδοποιεί ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σε επιστολή που απευθύνει στον υπουργό Παιδείας κ. Ν. Φίλη.

Αφήνοντας πίσω προσχήματα και… διπλωματικές ευγένειες ο Αρχιεπίσκοπος με πολύ σκληρή γλώσσα βάζει στη θέση του τον Ν. Φίλη για τις απόψεις που εξέφρασε σχετικά με το ρόλο της Εκκλησίας την περίοδο της επταετίας.

«Η ὑπόθεση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὑπόθεση ἑνός Λαοῦ καί ὄχι βεβαίως ἑνός ‘Υπουργοῦ, ὅταν μάλιστα παραθεωροῦνται θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις (ἄρθρο 13) καί διατάξεις τοῦ ἐκτελεστικοῦ νόμου τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος (ἄρθρο 2, ν. 590/1977)» επισημαίνει.

«Ὁ ἐπίσημος ρόλος τῆς Ἐκκλησίας στήν περίοδο τῆς Δικτατορίας ἦταν συνεπής καί ἀδιάβλητος γιά τήν ἀποστολή της, γι’ αὐτό ἀποκλείει πλήρως τίς ὁποιεσδήποτε ἰδεοληπτικές ἑρμηνεῖες τῶν ὁποιωνδήποτε ἐπικριτῶν ἤ πολεμίων της» σημειώνει ο Αρχιεπίσκοπος.

Ο Αρχιεπίσκοπος σημειώνει πως αν οι πλασματικές επικρίσεις που θεωρούν ότι η Εκκλησία συνεργάστηκε με τη δικτατορία τότε:

1. γιατί ἐκθρονίστηκε αὐθαιρέτως, παρανόμως καί ἀντικανονικῶς ὁ σθεναρῶς ἀρνηθείς νά παραιτηθῇ γηραιός Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος;

2. γιατί ἀπαγορεύθηκε ἡ συνέλευση τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί γιατί συγκροτήθηκε μία ὀλιγομελής «ἀριστίνδην» Σύνοδος ἐκλεκτῶν της Ἀρχιερέων τόσο γιά τήν ἐκλογή νέου Ἀρχιεπισκόπου, ὅσο καί γιά τή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, ἀντί τῆς Ἱεραρχίας;

3. γιατί ἐκδιδόταν ἀνά ἑξάμηνο μία νέα νομοθετική παράταση γιά τήν ἀπαγόρευση τῆς συνελεύσεως τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μέχρι τό 1970;

4. γιατί σέ ὁλόκληρη τήν ἑπταετία ἀπαγορεύθηκε ὁποιοσδήποτε διορισμός ἔστω καί ἑνός θεολόγου στή Μέση Ἐκπαίδευση;

5. γιατί δέν συνδέθηκε τό πλασματικό σύνθημα «Ἑλλάς Ἑλλήνων Χριστιανῶν» μέ τίς θεσμικές ἐκφράσεις μιᾶς πρόθυμης σέ συνεργασία, ὅπως ὑποστηρίζουν σκοπίμως οἱ ἐπικριτές της, ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας;».
εκκλ

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Μητροπολίτης Πατρῶν σὲ Τσίπρα: «Εἶναι πρόκληση καὶ ὕβρις ἡ στάση τοῦ Ὑπουργοῦ Φίλη, νά τόν ἀνακαλέσετε τάχιστα στὴν τάξη

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε.

Σᾶς γράφω μὲ πολὺ πόνο ψυχῆς τὶς γραμμὲς αὐτὲς θέλοντας νὰ ἐκφράσω τὴν προσωπική μου δυσαρέσκεια, ὡς Ἕλλην Ὀρθόδοξος Ἱεράρχης, ὅσο καὶ τὴν δυσαρέσκεια τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ Λαοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν, σχετικῶς μὲ τὴν ὅλη στάση καὶ συμπεριφορὰ τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων κ. Φίλη, ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τῆς Προσευχῆς.

Ἡ ἐπιστολή μας αὐτή εἶναι συνέχεια, τῶν ὅσων κατά καιρούς, ἐν συνειδήσει εὐθύνης ἔχομεν εἴπει καί ἔχομε γράψει περί τοῦ ἐν λόγῳ θέματος.Στὶς δύσκολες ὧρες καὶ καταστάσεις ποὺ βιώνει ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, κ. Πρωθυπουργέ, ἀγωνιστήκαμε καὶ ἀγωνιζόμαστε θυσιαστικῶς, ὅπως καί Σεῖς, γιὰ νὰ ξεπεραστῇ ἡ κρίση καὶ νὰ σταθῆ ὁ τόπος μας στὰ πόδια του.Συμμεριζόμαστε τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν ἀγωνία Σας γιὰ τὸ καλό τῆς Πατρίδος μας καὶ κάνομε κατάθεση ψυχῆς γιὰ νὰ βοηθήσωμε τούς ἀνθρώπους ὄχι μόνο ὡς πρὸς τὴν  ἀντιμετώπιση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν, ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ εὕρουν πνευματικὸν ἐπιστηριγμό, δύναμη ψυχῆς καὶ ἐλπίδα προκειμένου νὰ προχωρήσουν στὴ ζωή.Πιστεύω ὅτι καὶ Σεῖς προσωπικὰ γνωρίζετε, ἀλλὰ καὶ κοινὸς τόπος εἶναι πλέον, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦτο καί εἶναι ἡ ἀπαντοχὴ καὶ παρηγοριά τοῦ Λαοῦ, ὄχι μόνο τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ βρίσκονται στὴν χώρα μας, ἀφοῦ ὅλους τούς ἀγκαλιάζομε ὡς τέκνα τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως, ἐνῶ μὲ αἴσθημα εὐθύνης ἔναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων πορευόμεθα μιμούμενοι τὸν Σωτῆρα μας, δυστυχῶς λυπούμεθα καὶ ἀπογοητευόμεθα, διότι ὁ Ὑπουργὸς κ. Νικόλαος Φίλης, πολλάκις μὲ τα λεγόμενά του παρέσχε πράγματα, ὅμως μὲ τὶς τελευταῖες τοποθετήσεις του ἔναντι τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τῆς τροφοῦ καί σώτειρας τοῦ Γένους, ὑπερέβη τὰ ὅρια καὶ προὐκάλεσε τὴν ἀγανάκτησή μας. (Βλέπετε δηλώσεις του στὸν τηλεοπτικὸ σταθμὸ KONTRA, περί τῆς συμβολῆς, ὡς εἶπε, τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἠθικὴ ἔκπτωση τῆς κοινωνίας. Σὲ συζήτηση στὸν ἐν λόγῳ σταθμὸ διερωτήθη «ποῦ ἦταν ἡ Ἐκκλησία στὴ Χούντα καὶ στὴν Κατοχή;»).

Γιατί ἀπομειώνεται καὶ διαγράφεται ἡ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας στοὺς Ἐθνικοὺς Ἀγῶνες κ. Πρωθυπουργὲ ἀπὸ τὸν κ. Φίλη; Γιατί τόσο μένος κ. Πρωθυπουργὲ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Τί κακὸν ἔπραξε ἡ Ὀρθόδοξη πίστη; Γιατί τόσο μῖσος ἐναντίον τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας καὶ τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου, ποὺ στήριξε καὶ στηρίζει τὸν Λαό μας; Γιατί ἐνοχλεῖ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὡς διδασκαλία περί τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν ἐνοχλοῦν τὰ ἄλλα πιστεύματα καὶ θρησκεῖες ποὺ τυγχάνουν δυστυχῶς ἰδιαίτερης καὶ προνομιακῆς μεταχείρισης;Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος μας κ. Πρωθυπουργέ, μέ τήν συνετή καί πατρική φωνή του καί τήν εὐθυκρισία του, ἐξέφρασε τόν πόνο ὅλων μας, μέσα ἀπό τήν τοποθέτησή του, σχετικά μέ τά συγκεκριμένα ζητήματα.

Κύριε Πρωθυπουργὲ, δυστυχῶς φαίνεται ὅτι ἐξυφαίνεται ἢ μᾶλλον ἐξυφάνθη καὶ ἐφαρμόζεται ἕνα σχέδιο ἀλλοτριώσεως τῆς πνευματικῆς ζωῆς τῆς Πατρίδος μας. Αὐτὴ ἡ τακτική, νὰ εἶστε βέβαιος, ὅτι θὰ ἔχῃ καταστροφικὲς συνέπειες γιὰ τὸ μέλλον τῆς Πατρίδος μας. Ἂν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν σεβόμεθα τὸν ἑαυτό μας καὶ τὰ καθ’ ἠμᾶς, τότε πῶς ἔχομε ἀπαίτηση νὰ μᾶς ὑπολογίζουν καὶ νὰ μᾶς σέβωνται οἱ ἄλλοι; Μὴ συνδέσετε τὴν θητεία Σας, ὡς Πρωθυπουργὸς τῆς Χώρας, μὲ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα. Ἡ ἱστορία οὐδέποτε χαρίζεται καὶ σπάνια συγκαταβαίνει, ὡς ἔχει εὐστόχως εἰπωθεῖ. Ὅλοι μας γράφομε ἱστορία καὶ μακάρι νὰ ἀφήσωμε βήματα καὶ πατήματα εὐεργετικὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο μας.Αὐτὸς ὁ Λαὸς κ. Πρωθυπουργὲ εἶναι εὐσεβής, ἀγαπάει τὶς ρίζες του, τὴν ἱστορία του καὶ τὴν πνευματική του πορεία καί εἶναι συνδεδεμένος μέ τίς Παραδόσεις καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Εἶναι πρόκληση καὶ ὕβρις ἡ στάση τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας ἔναντι τῶν Ἱερῶν καὶ τῶν Ὁσίων μας. Μπορεῖ νὰ ἔχῃ τὶς ὅποιες θέσεις του καὶ ἀντιλήψεις καὶ τὴν δική του ἰδεολογία, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ προκαλῆ τό αἴσθημα τοῦ εὐσεβοῦς καί φιλοπάτριδος Λαοῦ μας.Κύριε Πρωθυπουργέ, γιά ὅποιον ἀγῶνα γιὰ τὸ καλὸ τῆς Πατρίδος μας, σᾶς συνοδεύουν οἱ προσευχές μας καί ἔχετε τὴν ὑποστήριξή μας. Ὅμως Σᾶς παρακαλοῦμε, νά ἀνακαλέσατε τάχιστα στὴν τάξη τὸν κ. Φίλη, ἐὰν ἀγαπᾶτε εἰλικρινὰ τὸν Ἑλληνικὸ Λαό, ὁ ὁποῖος ὑπάρχει καί ζεῖ γιατί κάποιοι θυσιάστηκαν γιὰ αὐτὰ ποὺ περιφρονεῖ ὁ κ. Ὑπουργός.

Στὸ ὄνομα λοιπὸν αὐτῶν τῶν Μαρτύρων καὶ τῶν αἱμάτων τους μέ τά ὁποῖα πότισαν τὰ βουνὰ καὶ τὰ χώματα τῆς Πατρίδος μας, Σᾶς διαβεβαιοῦμε ὅτι θὰ ἀγωνιστοῦμε μέ σύνεση καί σταθερότητα στίς πνευματικές μας ἀρχές, ὥστε οἱ ὅποιοι ὑβρισταὶ καὶ ἐπιλήσμονες αὐτοῦ του χρέους, νά μή προκαλέσουν ἄλλο κακό στόν τόπο μας. Καὶ θὰ τὸ κάνωμε ὄχι μόνοι μας, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸν Λαὸ ποὺ ὑποφέρει ὑλικὰ καὶ τώρα βασανίζεται ἀπό κάποιους πνευματικά, ἀφοῦ τὸν ἀδικοῦν καταφανῶς μὴ σεβόμενοι τὰ ἐσώψυχά του καὶ τὶς ἰδιαίτερες πνευματικὲς καὶ πολιτιστικὲς πτυχὲς τῆς ζωῆς του καὶ τῆς πορείας του στὸν χρόνο καὶ τὴν ἱστορία.Ὥς ἀκροτελεύτιον λόγο Σᾶς ὑπενθυμίζω κ. Πρωθυπουργέ τά λόγια τοῦ Μεγάλου πατρός τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Πόσοι ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν, καί οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο, αὕτη δέ ὑπέρ τόν οὐρανόν ἀναβέβηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία, πολεμουμένη νικᾷ, ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται…».

Μετά τιμῆς καί εὐχῶν ἐν Κυρίῳ

γιά τήν ἐπιτυχία στό ἔργο Σας

O MHTΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

Ἡ ἴδια Ὀρθόδοξη Ὁμολογία, ἀπαράλλακτο τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, 17 αἰῶνες μετὰ. - Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος

Σὲ μία ἐποχὴ καὶ σὲ ἕναν κόσμο ποὺ μὲ μῖσος ἀμφισβητεῖ καὶ μυωπικὰ ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ἐμεῖς ὡς Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ὁμολογοῦμε τὴν ζωντανὴ παρουσία Του στὴ ζωή μας, μάλιστα ὡς Πατρὸς γεμάτου ἀγάπη καὶ ἔτσι ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογεῖ ὁ καθένας μας καὶ ὅλοι μαζί: Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ δύναμη τοῦ «κοσμοκράτορος τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφ. στ΄ 12) φαίνεται νὰ κυριαρχεῖ παντοῦ καὶ νὰ κατευθύνει τὰ πάντα, ἐμεῖς ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας στὸν Θεὸ πατέρα ὡς Παντοκράτορα, ὁ ὁποῖος εἶναι ἰσχυρότερος τοῦ κοσμοκράτορος, ἀφοῦ «μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ἡμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ἰω. δ΄ 4)

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἐπιστρατεύει τὴν ἐπιστήμη, προκειμένου νὰ πείσει ὅτι ὁ κόσμος εἶναι ἀποτέλεσμα τυχαιότητος ἢ αὐτόματης γένεσης καὶ ἀντικαθιστᾶ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀόριστη ἔννοια τῆς τύχης, ταυτόχρονα δὲ ὑποστηρίζει ὅτι ὑπάρχει μόνον ὅ,τι βλέπουμε καὶ ψηλαφοῦμε καὶ πείσμονα ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη μὴ ὁρατοῦ κόσμου, ἐμεῖς ὁμολογοῦμε Θεὸν δημιουργόν, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων, δηλαδὴ καὶ ὅλου τοῦ ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου κόσμου.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ παλινδρομεῖ ἀνάμεσα στὴν ἀσεβῆ ἀπόδοση ἀνθρώπινων ἀδυναμιῶν καὶ παθῶν στὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν ἀμφισβήτηση τῆς ἱστορικῆς παρουσίας Του, ἐμεῖς διακηρύσσουμε τὴν προαιώνια ἐκ τοῦ Πατρὸς γέννησή Του καὶ τὴν τέλεια θεότητά Του καὶ ὁμολογοῦμε καὶ σήμερα ὅτι πιστεύουμε καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων. Φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινόν, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ διερωτᾶται ποῦ εἶναι ὁ Θεός, ποὺ δυσκολεύεται νὰ τὸν διακρίνει καὶ βιάζεται νὰ τὸν ἀπορρίψει, ἐμεῖς ἀναφωνοῦμε ὅτι «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», καὶ ὁμολογοῦμε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν τέλειον Θεὸν καὶ τέλειον ἄνθρωπον, τὸν μόνον ἀναμάρτητον, τὸν δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ καὶ σὲ ἕναν κόσμο ποὺ «μισεῖ καὶ διώκει, ἀρνεῖται καὶ σταυρώνει τὸν Κύριον», ποὺ θεωρεῖ τὸν λόγο τῆς θυσίας Του «μωρίαν ἢ σκάνδαλον», ἐμεῖς τὸν ἀναγνωρίζουμε ὡς «Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν» (Α΄ Κορ. α΄ 24) καὶ Τὸν ὁμολογοῦμε ὡς ζῶντα Θεὸν σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου καὶ παθόντα καὶ ταφέντα.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ φοβεῖται τὸν θάνατο καὶ τὸν ἀρνεῖται, ἐπειδὴ ἀγνοεῖ τὴν ζωὴ καὶ τὴν πολεμᾶ υἱοθετῶντας εὐγονικὲς καὶ εὐθανασιακὲς ἀντιλήψεις καὶ πρακτικές, ποὺ στὸν λεγόμενο πολιτισμένο καὶ ἀναπτυγμένο κόσμο γιὰ κάθε παιδὶ ποὺ γεννιέται ἔχει καταστρέψει διπλάσια ἔμβρυα, ἐμεῖς διακηρύσσουμε τὴν πίστη μας στὴ συντριβὴ τοῦ θανάτου διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖο ὁμολογοῦμε καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς Γραφάς. Τὸν ὁμολογοῦμε ὄχι θῦμα τῆς ἱστορίας, οὔτε ὡς θεατὴ τοῦ κόσμου ἢ ἁπλῶς πρότυπο πρὸς μίμησιν, ἀλλὰ ὡς νικητὴν τοῦ θανάτου καὶ Θεὸν «κλώμενον καὶ ἐκχυνόμενον, προσφερόμενον καὶ διαδιδόμενον», κοινωνούμενον, ὅτι δηλαδὴ ὑπάρχει στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ νὰ μετέχεται καὶ νὰ κοινωνεῖται ἀπὸ τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι «γεύονται καὶ βλέπουσιν ὅτι Χριστὸς ὁ Κύριος» (Ψαλμ. λγ΄ 9).

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ συνηθίζει μόνον νὰ κρίνει καὶ ὄχι νὰ κρίνεται, ποὺ ἀρνεῖται τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ περιφρονεῖ τὶς ἐντολές Του, ἐμεῖς ζοῦμε μὲ τὴν προσδοκία τῆς δευτέρας παρουσίας Του, τὸ φρόνημα τῆς ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ ἀπολογίας μας καὶ τὴν πίστη στὴν αἰώνια βασιλεία Του. Γι’ αὐτὸ καὶ Τὸν ὁμολογοῦμε καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός• καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ πνευματικὸ πολιτισμό, ἀλλὰ ἀγνοεῖ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀρνεῖται τὴν θεϊκὴ παράκληση καὶ χάρι, ποὺ ζεῖ ἀπαράκλητα μέσα στὴν ὑλιστικότητα καὶ στὴν ἐφημερότητα, ἐμεῖς ὡς Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ Κύριον, τὸ Ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν Προφητῶν, καὶ ὁμολογῶντάς το ὡς Παράκλητον λαλοῦντα διὰ τῶν Πατέρων ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ζοῦμε μὲ τὴν προσδοκία τῆς χάριτός Του.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ αὐτοχαρακτηρίζεται ὡς μεταχριστιανική, ποὺ μετατρέπει τοὺς ναούς της σὲ ἀγορές καὶ καταστήματα, σὲ χώρους διασκέδασης καὶ γυμναστήρια, ποὺ ἀρνεῖται τὴ γνώση τῆς ἀλήθειας, ποὺ ζεῖ μέσα σὲ διχασμοὺς καὶ διαιρέσεις, ἐμεῖς ζοῦμε τὴν Ἐκκλησίαν ὡς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικήν. Ὡς Μία, μόνον αὐτὴ περικλείει μέσα της τὸν Χριστὸ καὶ «πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. ιστ΄ 13) ∙ ὡς Ἁγία ζεῖ καὶ κηρύττει αὐθεντικὰ τὴν μετάνοια, τὴν ταπείνωση καὶ τὸν ἁγιασμό, «οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον» (Ἑβρ. ιβ΄ 14)∙ ὡς Καθολικὴ, ἀγκαλιάζει ὅλον τὸν κόσμο καὶ τὴν κτίση, ἔχει ἐπαγγελία «ζωῆς τῆς νῦν καὶ τῆς μελλούσης» (Α΄ Τιμ. δ΄ 8), κατέχει τὸ πλήρωμα τῆς ἀληθείας καὶ ἐπιθυμεῖ «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ. β΄ 4) «μαθητεύουσα πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. κη΄ 19)∙ ὡς δὲ Ἀποστολικὴ τηρεῖ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ζεῖ κατὰ τὸ πρότυπο τῆς ζωῆς τους καὶ διαφυλάσσει τὴν πίστη τους ἀπαράλλακτη.

Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἔχει συντρίψει τὸν ἄνθρωπο στὸ ἐπίπεδο τῆς βιολογικῆς ὀντότητος καὶ μόνον, ποὺ τὸν ἀναγνωρίζει μόνον ὡς μηχανὴ ποὺ τεχνολογεῖται ἢ πληροφορία ποὺ προγραμματίζεται ἢ κοινωνικὴ ὀντότητα μὲ συμφέροντα, δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις, ποὺ μηδενίζει κάθε προοπτική του, ποὺ ἰσοπεδώνει τὴν ἀξία του∙ σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεὸ ἀπεγνωσμένα παλεύει γιὰ τὴ ζωὴ καὶ κληρονομεῖ μονίμως τὸν θάνατο, ποὺ προσπαθώντας μὲ τὴν τεχνολογία του νὰ ἐνδυναμώσει τὴν ἀνθρώπινη φύση (human enhancement, transhumanism), τελικὰ τὴν καταργεῖ, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸ πρόσωπο τῶν ἁγίων της καὶ ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἐλευθερώνει καὶ τὴν ὑπερβαίνει θεώνοντάς την καὶ καθιστῶντάς την μεθεκτικὴν τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναγνωρίζουμε τὸν ἄνθρωπο ὡς πλασμένον «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Γεν. α΄ 26), ὡς «ζῶον θεούμενον», ὡς κεκλημένον νὰ γίνει «θείας κοινωνὸς φύσεως» (Β΄ Πέτρ. α΄ 4), ὡς διὰ τοῦ βαπτίσματος «ἄνωθεν γεγεννημένον» (Ἰω. γ΄ 7) ὡς «μὴ ἔχοντα ᾧδε μένουσαν πόλιν ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦντα» (Ἑβρ. ιγ΄ 14). Γι’ αὐτὸ καὶ ὅλοι μαζὶ καὶ ὁ καθένας μας χωριστὰ ὁμολογοῦμεν ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ προσδοκῶμεν ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν
www.imml.gr

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Είσαι αιρετικός διότι δεν πιστεύεις στην Παναγία (όσιος Γέρων Παΐσιος)

Ο κ. Τσολάκης Βασίλειος, Αστυνομικός από την Αριδαία, διηγείται: Κάποιος γνωστός μου είχε πάει στο εξωτερικό. Δυστυχώς εκεί έμπλεξε με Προτεστάντες με αποτέλεσμα να αρνηθεί την Ορθοδοξία και να γίνει Προτεστάντης.Μια μέρα με επισκέφτηκε στο γραφείο μου και βλέποντας τη φωτογραφία του π. Παϊσίου μου είπε έντρομος: Αυτόν τον ξέρω. Πριν 10 χρόνια πήγα στο Κελλί του με άλλους δύο. Μόλις φθάσαμε, μόνο εμένα δεν μου επέτρεψε να μπω. Διότι μου είπε ότι είμαι αιρετικός, γιατί δεν πιστεύω στην Παναγία και στους Αγίους

(ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου, σελ. 611)
www.sostis.gr



Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016

Γιατί ο Χριστός δεν είπε o ίδιος ξεκάθαρα ότι είναι Θεός; (Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

«Ποιοί λοιπόν είναι οι λόγοι για τους οποίους και ο ίδιος και οι Απόστολοι έχουν πει πολλά ταπεινά για αυτόν;

Ο πρώτος λόγος και ο σπουδαιότερος, είναι το ότι αυτός φόρεσε ανθρώπινη σάρκα και θέλει να βεβαιώσει και τους τότε και όλους τους μεταγενεστέρους, ότι αυτό που βλέπεται δεν είναι ούτε κάποια σκιά, ούτε απλώς κάποιο σχήμα, αλλά είναι πραγματική φύση.

Διότι, εάν, μολονότι τόσα πολλά ταπεινά και ανθρώπινα έχουν πει για αυτόν και οι απόστολοι και ο ίδιος για τον εαυτό του, όμως κατόρθωσε ο διάβολος να πείσει μερικούς από τους άθλιους και ταλαίπωρους ανθρώπους να απαρνηθούν την αιτία της κατ’ οικονομίαν ενανθρωπήσεως αυτού, και να τολμήσουν να πουν, ότι δεν έλαβε σάρκα, και έτσι να βλάψουν την όλη υπόθεση της φιλανθρωπίας του Θεού, εάν δεν έλεγε τίποτα από αυτά, πόσοι δεν θα έπεφταν στο βάραθρο αυτό του διαβόλου; Δεν ακούς ακόμη και τώρα τον Μαρκίωνα που αρνείται την κατ’ οικονομίαν ενανθρώπηση του Κυρίου, καθώς και τον Μανιχαίο και τον Ουαλεντίνο και πολλούς άλλους;

Για αυτό λέει πολλά ανθρώπινα και ταπεινά, και υπολείπονται πάρα πολύ από την απόρρητη εκείνη ουσία, για να επιβεβαιώσει την αιτία της κατ’ οικονομίαν ενανθρωπήσεώς του. Καθόσον ο διάβολος κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες να ξεριζώσει από τους ανθρώπους αυτήν την πίστη, γνωρίζοντας ότι, αν ξεριζώσει από τους ανθρώπους αυτήν την πίστη στην ενανθρώπηση του Κυρίου, θα εξαφανιστεί το μεγαλύτερο μέρος όλων εκείνων που συνιστούν την πίστη μας.

Υπάρχει και άλλη μετά από αυτήν αιτία, η πνευματική αδυναμία των ακροατών, και το ότι δεν μπορούσαν να δεχτούν τις υψηλότερες αλήθειες της πίστης τότε που για πρώτη φορά τον έβλεπαν και τον άκουγαν. Και ότι αυτό δεν είναι δική μου σκέψη, θα προσπαθήσω να το παρουσιάσω και να το αποδείξω από τις Γραφές, ότι δηλαδή όταν κάποτε συνέβαινε και έλεγε κάτι το μεγάλο και υψηλό και άξιο της δόξας του. Και γιατί λέω μεγάλο και υψηλό και άξιο της δόξας τους; Εάν κάποτε έλεγε κάτι που ήταν απάνω από τις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης, θορυβούνταν και σκανδαλίζονταν, εάν πάλι κάποτε έλεγε κάτι το ταπεινό και ανθρώπινο, τότε έτρεχαν κοντά του και δέχονταν τα λόγια του. Και πού, λέει, μπορούμε να το δούμε αυτό; Κατ’ εξοχήν στο ευαγγέλιο του Ιωάννη· διότι, αφού είπε ο Ιησούς, «ο Αβραάμ ο πατέρας σας αισθάνθηκε αγαλλίαση που επρόκειτο να δει την ημέρα μου, και την είδε και χάρηκε», του απαντούν εκείνοι· «Δεν είσαι ούτε σαράντα χρονών ακόμη και είδες τον Αβραάμ;»(Ιω. 8,56,57). Βλέπεις ότι συμπεριφέρονταν απέναντί του σαν να ήταν απλός άνθρωπος;

Τί απαντά λοιπόν αυτός; «Εγώ υπάρχω» λέει, «προτού γεννηθεί ο Αβραάμ. Και πήραν πέτρες για να τις ρίξουν εναντίον του»(Ιω. 8,58). Και όταν τους απηύθυνε μακρούς λόγους για τα μυστήρια, λέγοντας, «Και ο άρτος που θα δώσω εγώ είναι η σάρκα μου»(Ιω. 6,51), αυτοί έλεγαν· «Είναι σκληρός αυτός ο λόγος· ποιός μπορεί να τον ακούει; Για το λόγο αυτόν πολλοί από τους μαθητές του έφυγαν και δεν πήγαιναν πλέον μαζί του» (Ιω. 6, 60-66). Πες μου λοιπόν, τι έπρεπε να κάνει; Να μιλά συνέχεια με υψηλού περιεχομένου λόγια, ώστε να απομακρύνει το θήραμα και όλοι να αποκρούσουν τη διδασκαλία του; Αλλά αυτό δεν ήταν γνώρισμα της φιλανθρωπίας του. Καθόσον και πάλι, επειδή είπε, «Εκείνος που ακούει το λόγο μου δεν θα γευτεί θάνατο στον αιώνα»(Ιω. 8,52), έλεγαν εκείνοι· «Δεν λέγαμε πολύ σωστά ότι έχεις δαιμόνιο; Ο Αβραάμ πέθανε, και οι προφήτες πέθαναν και συ λες ότι εκείνος που ακούει το λόγο μου δεν θα γευτεί ποτέ θάνατο;» (Ιω. 8,52-53). Και τι το παράξενο εάν το πλήθος έδειχνε τέτοια συμπεριφορά απέναντί του, τη στιγμή βέβαια που οι ίδιοι οι άρχοντες είχαν την ίδια γνώμη;

Πράγματι λοιπόν ο Νικόδημος, που ήταν άρχοντας και ήρθε προς αυτόν με μεγάλη αγάπη και του είπε, «Γνωρίζουμε ότι ήρθες σαν δάσκαλος από τον Θεό»(Ιω. 3,2), δεν μπόρεσε να δεχτεί το λόγο του για το βάπτισμα, διότι ήταν πολύ πιο μεγάλος από την πνευματική του αδυναμία. Διότι, όταν ο Χριστός είπε, ότι «Αν κάποιος δεν γεννηθεί από νερό και Πνεύμα, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού», σε τόσο χαμηλές σκέψεις έπεσε, ώστε να πει «Πώς μπορεί ο άνθρωπος να γεννηθεί ενώ είναι γέρος; Μήπως μπορεί για δεύτερη φορά να μπει στην κοιλιά της μητέρας του και να γεννηθεί από τον ουρανό;».

Τι λοιπόν απαντά ο Χριστός; «Εάν σας μίλησα για τα επίγεια και δεν πιστέψατε, πώς εάν σας μιλήσω για τα επουράνια, θα πιστεψετε;» (Ιω. 3,3-4.12). Είναι σαν να απολογείται κατά κάποιο τρόπο και να λέει, για ποιό λόγο δεν τους μιλούσε συνέχεια για την ουράνια γέννηση. Πάλι κατά την ώρα εκείνη του σταυρικού θανάτου του, μετά από άπειρα θαύματα, μετά από τη μεγάλη εκείνη απόδειξη της δυνάμεώς του, όταν είπε, «Θα δείτε τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται επάνω στα σύννεφα» ((Ματθ. 26,64), μη υποφέροντας ο αρχιερέας τα λόγια αυτά, ξέσχισε τα ρούχα του. Πώς λοιπόν έπρεπε να ομιλεί προς αυτούς, που δεν μπορούσαν τίποτα από τα υψηλά να ανεχτούν; Το ότι λοιπόν γενικά δεν είπε για τον εαυτό του κάτι το μεγάλο και υψηλό, δεν είναι καθόλου άξιο θαυμασμού, εφόσον μιλούσε προς ανθρώπους που σύρονταν κάτω και ήταν τόσο αδύναμοι πνευματικά.

4. Θα αρκούσαν λοιπόν και τα όσα έχουν λεχθεί να δείξουν, ότι αυτή ήταν η αιτία και ο λόγος για τον οποίο τα τότε λεγόμενα λέγονταν με τρόπο ταπεινό, αλλά εγώ θα προσπαθήσω να καταστήσω αυτό φανερό και με άλλο τρόπο. Όπως ακριβώς δηλαδή είδατε αυτούς να σκανδαλίζονται, να θορυβούνται, να απομακρύνονται από κοντά του, να τον βρίζουν και να φεύγουν, εάν κάποτε ο Χριστός έλεγε κάτι το μεγάλο και υψηλό, έτσι θα προσπαθήσω να σας δείξω ότι αυτοί οι ίδιοι έτρεχαν κοντά του και δέχονταν τη διδασκαλία του, εάν κάποτε έλεγε κάτι το ταπεινό και ευτελές. Διότι αυτοί οι ίδιοι που έφυγαν από κοντά του, όταν εκείνος τους είπε πάλι «Τίποτα από μόνος μου δεν κάνω, αλλά μιλώ όπως με δίδαξε ο Πατέρας μου»(Ιω. 8,28), αμέσως έτρεξαν κοντά του. Και θέλοντας ο ευαγγελιστής να μας δείξει, ότι πίστεψαν εξαιτίας της ταπεινότητας των λόγων, επισημαίνει αυτό λέγοντας· «Αφού αυτός είπε αυτά πολλοί πίστεψαν σε αυτόν»(Ιω. 8,30)· και αλλού πολλές φορές θα μπορούσε κανείς να βρει να συμβαίνει αυτό.

Για αυτό πολλά πολλές φορές τα είπε με ανθρώπινο τρόπο, και άλλοτε πάλι όχι με ανθρώπινο τρόπο, αλλά με τρόπο θεοπρεπή και άξιο της υψηλής καταγωγής του, από το ένα μέρος δείχνοντας συγκατάβαση στην αδυναμία των ακροατών, από το άλλο φροντίζοντας για την ορθότητα των δογμάτων. Για να μη συμβεί δηλαδή, εφαρμόζοντας πάντα τη συγκατάβαση στα λεγόμενά του, να βλάψει τους μεταγενέστερους ως προς την πίστη στο αξίωμά του, ούτε για το θέμα αυτό έδειξε αδιαφορία, αλλά, αν και γνώριζε από πριν, ότι δεν θα τα ακούσουν, αλλά και θα τον χλευάσουν και θα φύγουν από κοντά του όμως τα είπε, επιδιώκοντας αυτό ακριβώς που είπα, και για να δείξει την αιτία για την οποία ανέμιξε σε αυτά και ταπεινά λόγια. Η αιτία αυτή ήταν το ότι δεν μπορούσαν ακόμη να δεχτούν το μέγεθος των λεγομένων. Εάν δεν ήταν αυτή η επιδίωξή του, τότε ήταν περιττή η διδασκαλία των υψηλών δογμάτων προς εκείνους που δεν θα τον άκουγαν, ούτε θα τον πρόσεχαν. Τώρα όμως, αν και εκείνους δεν τους ωφελούσε καθόλου, όμως δίδασκε εμάς και μας ασκούσε να έχουμε την πρέπουσα πίστη για αυτόν, και μας έπειθε, ότι, επειδή δεν μπορούσαν ακόμη εκείνοι να δεχτούν το μέγεθος των λεγομένων, μετέφερε το λόγο σε ταπεινότερα. Όταν λοιπόν δεις αυτόν να λέγει ταπεινά, πίστευε ότι η συγκατάβαση δεν οφειλόταν στην ευτέλεια της ουσίας του, αλλά στην πνευματική αδυναμία των ακροατών.

Θέλετε να σας αναφέρω και τρίτη αιτία; Διότι πολλά ταπεινά έκανε και έλεγε όχι μόνο διότι φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα, ούτε εξαιτίας της πνευματικής αδυναμίας των ακροατών, αλλά και επειδή ήθελε να διδάξει τους ακροατές του να δείχνουν ταπεινοφροσύνη. Αυτή λοιπόν είναι η τρίτη αιτία. Διότι εκείνος που διδάσκει ταπεινοφροσύνη, διδάσκει αυτήν όχι μόνο με λόγια, αλλά και με τις πράξεις, δείχνοντας μετριοφροσύνη και με λόγια και με πράξεις. Διότι λέει «Μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά»(Ματθ. 11,29) και πάλι αλλού λέει «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει». Εκείνος λοιπόν που διδάσκει να είμαστε ταπεινοί και σε καμιά περίπτωση να μην επιδιώκουμε τα πρωτεία, αλλά να καταδεχόμαστε παντού να είμαστε κατώτεροι, και μας οδηγούσε σε αυτό με λόγια και πράξεις, είχε πολλούς λόγους που μιλούσε με λόγια ταπεινά.

Είναι δυνατόν να αναφέρω και τέταρτη αιτία, όχι κατώτερη από εκείνες που προαναφέρθηκαν. Ποιά είναι αυτή; Για να μην φθάσουμε κάποτε να σκεφτούμε, εξαιτίας της μεγάλης και απερίγραπτης εγγύτητας των υποστάσεων του Υιού και του Πατέρα, ότι ένα είναι το πρόσωπο αυτών, τη στιγμή μάλιστα που και τώρα, αν και λίγες μόνο φορές μίλησε για κάτι παρόμοιο, ήδη μερικοί παρασύρθηκαν προς την ασέβεια αυτή. Ο Σαβέλλιος δηλαδή ο Λίβυς, επειδή άκουσε αυτόν να λέει, «Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε ένα»(Ιω.10,30) και «Εκείνος που είδε εμένα, είδε και τον Πατέρα»(Ιω. 14,9), άρπαξε την εγγύτητα αυτή των υποστάσεων του Υιού προς τον Πατέρα που φαίνεται από τα λόγια αυτά και διατύπωσε την ασεβή σκέψη, ότι ένα είναι το πρόσωπο και μία η υπόσταση αυτών. Και δεν είναι βέβαια μόνο αυτές οι αιτίες, αλλά και για να μην σκεφτεί κανένας ότι αυτός (ο Υιός) είναι η πρώτη και αγέννητη ουσία και τον θεωρήσει έτσι ανώτερο από τον Πατέρα. Καθόσον και ο Παύλος αυτό ακριβώς φαίνεται να φοβάται, μη τυχόν κανείς κάποτε σκεφτεί αυτό το ασεβές και πονηρό δόγμα. Αφού είπε δηλαδή «Πρέπει αυτός να βασιλεύει μέχρι που να θέσει τους εχθρούς κάτω από τα πόδια αυτού», και πρόσθεσε ότι «όλα τα υπέταξε κάτω από τα πόδια αυτού», συμπλήρωσε λέγοντας «Εκτός από εκείνον που υπέταξε σε αυτόν τα πάντα»(Α Κορ. 15,25-27)· δεν θα πρόσθετε αυτό, εάν δεν είχε το φόβο, μήπως δημιουργηθεί κάποτε αυτή η διαβολική σκέψη.

Και σε πολλές άλλες περιπτώσεις καταπραΰνοντας το φθόνο των Ιουδαίων, κατεβάζει το ύψος των λεγομένων του, και πολλές φορές πάλι απαντά ανάλογα με εκείνα που σκέφτονταν οι ακροατές του, όπως όταν λέει, «Εάν εγώ δίνω μαρτυρία για τον εαυτό μου, η μαρτυρία μου δεν είναι αληθινή»(Ιω.5,31). Αυτό το είπε απευθυνόμενος προς εκείνο που σκέφτονταν· διότι βέβαια δεν θέλησε να δείξει αυτό, ότι δηλαδή δεν είναι αληθινή η μαρτυρία του, αλλά, λέει, όπως εσείς νομίζετε και υποπτεύεσθε και δεν θέλετε να με παραδεχτείτε όταν μιλώ για τον εαυτό μου.

5. Μπορούμε όμως και άλλες περισσότερες αιτίες να βρούμε. Της ταπεινότητας των λόγων του βέβαια θα μπορούσαμε να πούμε πολλές αιτίες, συ όμως πες μία άλλη ακόμη αιτία των υψηλών δογμάτων του, εκτός από εκείνην που ανέφερα (Και αυτή η αιτία ήταν το ότι ήθελε να μας δείξει την υψηλή καταγωγή του)· αλλά όμως δεν θα μπορούσες να πεις άλλη.

Διότι ο μεγάλος θα μπορούσε και κάτι μικρό να πει για τον εαυτό του, χωρίς για αυτό να μπορεί να κατηγορηθεί (καθόσον αυτό λέγεται από μετριοφροσύνη), ενώ ο μικρός, εάν κάποτε πει κάτι το μεγάλο για τον εαυτό του, δεν θα αποφύγει την κατηγορία (διότι αυτό είναι δείγμα αλαζονείας). Για αυτό τον μεν ανώτερο όλοι τον επαινούμε όταν λέει ταπεινά λόγια για τον εαυτό του, ενώ τον ασήμαντο κανένας δεν θα τον επαινέσει, εάν κάποτε πει κάτι το μεγάλο για τον εαυτό του.

Επομένως εάν ο Υιός ήταν πολύ κατώτερος από τον Πατέρα, όπως εσείς ισχυρίζεστε, δεν έπρεπε να λέει αυτός τέτοια λόγια, με τα οποία έδειχνε τον εαυτό του ίσο με εκείνον που τον γέννησε (διότι αυτό ήταν αλαζονεία)· όμως το να είναι ίσος με εκείνον που τον γέννησε και να λέει ορισμένα ταπεινά και ευτελή, δεν υπάρχει καμία μομφή ούτε κατηγορία διότι αυτό είναι άξιο επαίνου και μεγάλου θαυμασμού».


(Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Περί Ομοουσίου Λόγος Ζ, παράγραφος 3-5, εκδόσεις ΕΠΕ τόμος 35 σελ. 233-245)
www.sostis.gr

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: «Θα κάτσεις ήσυχα σε μια γωνιά και θα μιλήσεις στον Χριστό σαν να ήταν κοντά σου και να σε άκουγε»

Ήμασταν μόνοι στη βιβλιοθήκη που υπάρχει στο αρχονταρίκι της μονής. Γέροντα, θέλω να με μάθετε να προσεύχομαι, του είπα κάποια στιγμή. Να προσεύχεσαι; με ρώτησε με απορία. Επηρεασμένος από τα ινδουιστικά, φανταζόμουν ότι θα υπάρχει κάποια ιδιαίτερη μέθοδος, κάποια τεχνική... κάτι σαν τον διαλογισμό.

Ναι γέροντα, τι πρέπει να κάνω για να προσευχηθώ; Τί να πώ; πως πρέπει να κάτσω; Κατάλαβε την μεγάλη μου άγνοια, αλλά δεν έδειξε τίποτα. Να, κοίτα να δεις... απλά. Πρέπει να είσαι απλός. Θα κάτσεις ήσυχα σε μια γωνιά και θα μιλήσεις στον Χριστό σαν να ήταν κοντά σου και να σε άκουγε. Είναι μπροστά και σε ακούει... θα τα πεις σαν να μιλούσες σε κάποιον φίλο σου. Καθώς όμως συνέχιζε να μου μιλάει, ένιωσα κάτι κακό, περίεργο, να πέφτει πάνω μου και να με αλλοιώνει ψυχικά. Τον διέκοψα. Γέροντα, τώρα που μου μιλάτε, κάτι περίεργο μου συμβαίνει, κάτι με εμποδίζει. Έχει αλλάξει το μυαλό μου. Σας βλέπω κάπως... διαφορετικά. Με κοίταξε με ανησυχία. Δεν πειράζει παιδί μου, θα τα πούμε αύριο. Πάνε τώρα να ξεκουραστείς...

Είχε βραδιάσει πια. Πήγα στο δωμάτιο μου. Ήμουν μόνος αυτήν την φορά σε ένα μικρό δωμάτιο. Έπεσα να κοιμηθώ. Δεν θα είχα κοιμηθεί πολύ, όταν ξύπνησα ανήσυχος. Κάτι με πλάκωνε στο στήθος. Κάποιος είχε μπει μέσα στο δωμάτιο μου και με πίεζε στο στήθος. Άνοιξα τα μάτια φοβισμένος. Δεν έβλεπα τίποτα, παρά μόνο τα έπιπλα. Όμως... ένιωθα την ζωντανή παρουσία που με πίεζε αφόρητα. Χριστέ μου, δεν αντέχω άλλο βγάλε τον έξω από δω, είπα μέσα μου. Αμέσως ένιωσα το δωμάτιο να αδειάζει από αυτή την βαριά παρουσία. Πήγε και στάθηκε έξω από την πόρτα του δωματίου... απειλητικά. Δεν τόλμησα να κοιμηθώ. Πέρασα πολλές ώρες ανήσυχος, με την προσοχή τεταμένη. Κάποιος ήταν έξω από την πόρτα μου συνέχεια! Όταν ξημέρωσε πια, μπόρεσα και κοιμήθηκα λίγο. Μόλις ξύπνησα, κατέβηκα στην αυλή του μοναστηριού και έπεσα πάνω στον μοναχό, που είχαμε την κουβέντα χτες βράδυ για την προσευχή. Φαινόταν πολύ κουρασμένος, ξάγρυπνος. Πώς είσαι σήμερα; είσαι καλά; με ρώτησε γεμάτος αγάπη και ενδιαφέρον. Ναι γέροντα, μου έφυγε. Δεν έχω τίποτα τώρα, Ευχαριστώ, του είπα. Ένιωσα ότι αυτός ο άνθρωπος, είχε κουραστεί για μένα, προσευχόμενος την νύχτα, γιαυτό δεν μπορούσε να με πειράξει ο νυχτερινός επισκέπτης! Μέχρι σήμερα νιώθω υποχρέωση σε αυτόν τον άνθρωπο. Την άλλη μέρα, πήγα να δω τον π. Παΐσιο. Του είπα το συμβάν. Κάτσε να σου φέρω ένα πιστόλι, μου είπε γελώντας. Μπαίνει μέσα στο κελλί του και μου φέρνει ένα μικρό κομποσχοινάκι, 33άρι, με 33 κόμπους, όσα τα χρόνια του Χριστού και με έναν σταυρό. Ξέρεις μου λέει, αυτό πετάει πνευματικές σφαίρες. Κάθε φορά που λες την ευχή ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ, είναι σαν να πυροβολείς το διάβολο και δεν σε πλησιάζει. Πάρτο να το έχεις για άμυνα!

Χαρούμενος γιατί είχα κάτι δικό του το πήρα. Είπαμε και άλλα. Πάντοτε έφευγα από τον γέροντα πολύ καλύτερα από όταν πήγαινα, ξεκούραστος, με τα προβλήματα λυμένα, χωρίς απορίες, αισιόδοξος, τονωμένος ακόμα και με περισσότερες όχι μόνο ψυχικές, αλλά και σωματικές δυνάμεις. Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, φόβος, δυσκολία. Μόνο χαρά, σιγουριά και ευτυχία θεϊκή. Ξαναγύρισα στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα που με φιλοξενούσε. Ένα βράδυ, ξαναφάνηκε ο Επισκέπτης. Αυτή την φορά όμως είχα... το πιστόλι του π. Παΐσιου. Μέσα στον ύπνο μου ακόμα, όταν ένιωσα την παρουσία του... πυροβόλησα. ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ. Αμέσως τραβήχτηκε μακριά μου. Συνέχισα να λέω την ευχή. Πήρα θάρρος και άρχισα να τον κυνηγώ. Προχώρησα προς το μέρος του. Όταν όμως πλησίασα αρκετά κοντά του, ένιωσα την παγερή δύναμη του και κοντοστάθηκα. Ήταν πολύ πιο δυνατός από μένα. Όρμησε κατά πάνω μου. ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ. Πυροβολούσα συνεχώς τώρα, έλεγα συνέχεια την ευχή. Τράπηκε σε φυγή. Λες και τον έκαιγαν τα λόγια της ευχής. Η ευχή, το όνομα του Χριστού είχε δύναμη, όχι εγώ.Εμένα μπορούσε να με λιώσει σαν κουνούπι στο χέρι του. Ξαφνικά μεταμορφώθηκε. Έγινε αστείος. Κοντός, χοντρός, σαν νάνος, με ένα σαρίκι στο κεφάλι, άρχισε να κάνει αστεία και να με πλησιάζει σιγά-σιγά, σαν για παιχνίδι. Ξαφνιάστηκα, σχεδόν γέλασα. Όμως μόλις με πλησίασε αρκετά, ένιωθε η ψυχή μου την απειλή και την κακία και ξανάρχιζα την ευχή. Έφευγε τρέχοντας από κοντά μου. Έτσι υπήρχε η ευχή του Ιησού σαν απόσταση ασφαλείας ανάμεσα μας. Δεν μπόρεσε να μου κάνει τίποτα, όπως στο παρελθόν που με έδερνε και ήμουν σαν παράλυτος, ανίκανος να υπερασπίσω τον εαυτό μου. Εκείνο το βράδυ, με την δύναμη του Χριστού, έτρεψα σε φυγή τον δαίμονα και τον κράτησα μακριά μου. Είχα κερδίσει μια μάχη. Ο πόλεμος όμως, δεν τελείωσε. Συνεχίζεται σε κάθε μήκος και πλάτος της γης όπου υπάρχουν άνθρωποι. Η λύσσα του αόρατου εχθρού είναι μεγάλη και θέλει να τραβήξει στην κόλαση όσους περισσότερους μπορεί. Την ίδια στιγμή που έχει πείσει τον σημερινό ζαλισμένο άνθρωπο ότι δεν υπάρχει, τον έχει ρίξει με τα μούτρα στην λατρεία της ύλης και του πλούτου του οποίου είναι κλειδοκράτωρ! Τον έχει ρίξει στον αποκρυφισμό, στην μαγεία, στα μέντιουμ και την μασονία και κάθε είδους παραθρησκεία που είναι τα παιδιά του, και του σιγοψιθυρίζει το αιώνιο ψέμα που είπε και στους πρωτοπλάστους μέσα στην Εδέμ... ποιός θεός; Δεν υπάρχει θεός, δεν είναι. Εσείς είστε θεοί, ο άνθρωπος είναι θεός αρκεί να με ακούσετε, αρκεί να κάνετε ότι σας πω. Πότε με τέχνη και μαεστρία, δώρα και υποσχέσεις, πότε με φοβέρες και απειλές θέλει να παρασύρει τους πάντες στον όλεθρο. Ο Χριστός όμως, είναι παντοδύναμος. Τον έχει συντρίψει για χάρη μας πάνω στον σταυρό! Αρκεί εμείς, να μη λοξοκοιτάμε και φερόμαστε πολύ ανόητα και αχάριστα...
paraklisi.blogspot.gr