Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2012

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΔΙΟ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ
            Κάθε φορά που ανατέλλει μια νέα χρονιά, συνειδητοποιούμε καλύτερα αυτό το αέναο κύλισμα του χρόνου. Το ακολουθούμε κυριολεκτικά λαχανιάζοντας. Θα θέλαμε να κατακτήσουμε το χρόνο, να τον κρατήσουμε για πάν τα δικό μας, να τον ζήσουμε μόνιμα. Γι’ αυτό και αυτές τις ημέρες ξεσπάμε σε ευχές όπως « χρόνια πολλά», που ουσιαστικά είναι μια τραγική ειρωνεία. Το πέρασμα του χρόνου δεν μας προσθέτει, αλλά μας αφαιρεί χρόνο ζωής. Μπορεί ,όμως να μας αφαιρεί επίγεια ζωή, αλλά μας πλησιάζει προς την ατέρμονα αιωνιότητα. Εκεί που δεν υπάρχει ροή χρόνου, αλλά αυτό είναι σταματημένο.
            Μπορεί βέβαια η επίγεια ζωή να έχει ορισμένη διάρκεια, όμως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει ορισμένη διάρκεια, επεκτείνεται στην αιωνιότητα.
            Από τον τρόπο ζωής μας εξαρτάται η μορφή της ζωής μας στην αιωνιότητα. Με την εδώ ζωή μας κτίζουμε το ανάκτορο του μέλλοντα αιώνα. Στάδιο δοκιμασίας λοιπόν η παρούσα ζωή. Γι’ αυτό και ευκαιρία πνευματικής αφύπνισης. Ευκαιρίας έρευνας του τρόπου της ζωής μας. Η συνέχεια της ζωής με ξέφρενο τρόπο είναι έγκλημα εναντίον της ίδιας της ζωής. Μόνο η τροχοδρόμηση της ζωής με οδηγό τον Ιησού Χριστό  είναι η μόνη αδιέξοδος από το σημερινό πνευματικό αδιέξοδο. Ο Θεός προστάζει: « έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύσει σοι ο Χριστός».
            Καθώς βρισκόμαστε στο κατώφλι του Νέου Έτους ευχόμαστε σ’ όλους τους φίλους επισκέπτες του ιστιλογίου μας και σε όλους τους αδελφούς μας σωστή αξιοποίηση του χρόνου που μας έχει παραχωρήσει ο Θεός, πλούσιο φωτισμό και ευλογία για κατάκτηση της επίγειας και ουράνιας ζωής.
Καλή και ευλογημένη χρονιά.
πρ. γερ. σταν.

ΚΥΡΙΑΚΗ, ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2012

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΙΑΣ
            Ο Μ. Βασίλειος, Επίσκοπος Καισαρείας Καππαδοκίας, γεννήθηκε  το 330 μ. Χ. και εκοιμήθη την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ. Έζησε σε μια εποχή που ένας κόσμος έφευγε και ένας άλλος έρχονταν. Τη βία της Ρώμης έρχονταν ν’ αντικαταστήσει ένα περισσότερο φιλάνθρωπο και κοινωνικό κράτος. Ένας κόσμος στον οποίο είχε κεντρική θέση η λατρεία του αυτοκράτορα, με οικονομία καταρρακωμένη λόγω της ελάττωσης του πληθυσμού, με μια θρησκευτικότητα απαισιόδοξη και μοιρολατρική. Προς ένα τέτοιο κόσμο έρχονταν ν’ αγωνισθεί η Εκκλησία, όχι μόνο προ αλλά και μετά τον Μ .Κωνσταντίνο.
            Τηρουμένων των αναλογιών ορισμένα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Μ. Βασίλειος στα χρόνια του έχουν μια ομοιότητα με τα σύγχρονα προβλήματα. Τιμώντας σήμερα τη μνήμη του θ’ αναφερθούμε σ’ ένα κοινωνικό πρόβλημα που ήταν οξύ στην εποχή του, αλλά και σήμερα προκαλεί κοινωνικούς κραδασμούς. Και τέτοιο είναι το θέμα της κοινοχρησίας ή κοινοκτημοσύνης.
            ‘Έχοντας υπ’ όψη μας σχετική αρθρογραφία του Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ.κ. Ιεροθέου θα παραθέσουμε μερικές βασικές απόψεις του Μεγάλου αυτού Πατέρα της Εκκλησίας μας.
            Ο Μ .Βασίλειος ανήκει στους λεγομένους κοινωνικούς πατέρες της Εκκλησίας, ο οποίος καταφέρθηκε εναντίον των αδίκων πλουσίων που περιφρονούσαν ή αδιαφορούσαν για την αδικία και την πείνα που απειλούσε την κοινωνία. Ο Μ. Βασίλειος μιλούσε για τα καυτά προβλήματα της εποχής του, αφού ο ίδιος έδωσε έξοχο παράδειγμα μοιράζοντας την μεγάλη πατρική κληρονομία που του άφησε ο πατέρας του.. Ο ίδιος πρώτα το έζησε και μετά το δίδαξε.
            Ο Μ .Βασίλειος έδρασε ποιμαντικά. Δεν μετέτρεψε την αγανάκτηση των φτωχών εναντίον των πλουσίων για να δημιουργήσει μίσος, αλλά προσπάθησε να θεραπεύσει τόσο τους πτωχούς όσο και τους πλούσιους να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Διότι τα θέματα  όταν αντιμετωπίζονται πρόχειρα δημιουργούν μεγαλύτερα προβλήματα.
            Μιλώντας για την αβεβαιότητα του πλούτου γιατί εύκολα μεταβάλλονταν, όταν αλλάζουν τα κοινωνικά δεδομένα, στη συνέχεια τονίζει το να περιφρονούμε τα υλικά αγαθά. Και αυτό το κάνει με ποιμαντική ευθύνη. Διότι το ευκολότερο πράγμα είναι να γίνει κανείς δημαγωγός και να πετάει συνθήματα επιφανειακά. Το δυσκολότερο είναι να θεραπεύει τα πάθη του λαού. Με την διδασκαλία περιφρόνησης των υλικών αγαθών θέλει να μετατοπίσει τη σκέψη και των πλουσίων και των πτωχών από τα υλικά αγαθά, για να πάψουν να νομίζουν, ότι αυτά αποτελούν τα μόνα αγαθά πάνω στη γη. Η προτροπή περιφρόνησης των υλικών δεν έχει μανιακή χροιά, αλλά είναι μια προσπάθεια για να φέρει μια ισορροπία μέσα  στην κοινωνία. Δύο στάσεις μπορεί κανείς να κρατήσει απέναντι στα υλικά αγαθά : ή να τα θεοποιήσει (ειδωλολατρία) ή να τα απορρίψει (μανιχαισμός). Οι πατέρες δεν δέχονται καμιά από τις δύο, αλλά δέχεται ότι τα υλικά αγαθά είναι δώρα του Θεού, που πρέπει να προσφέρονται ως αντίδωρα στο Θεό και στον συνάνθρωπο.
            Όταν όμως χρειάσθηκε να γίνει αυστηρός το έκανε. Όταν έβλεπε πλούσιους να καυχώνται για τη δύναμη του πλούτου τους, τότε ξεσπάθωνε. Σ’ ένα λόγο του λέγει, ότι θεωρεί τέλεια κοινωνία εκείνη από την οποία έχει εξορισθεί η ιδιότητα της κτήσεως και της φιλονικίας. Από όλη την διδασκαλία του Μ .Βασιλείου βλέπουμε, ότι δεν κατηγορούσε τόσο την ιδιοκτησία όσο την ιδιοποίηση των υλικών αγαθών, Θέλει να φιλοτιμήσει τους πλούσιους να δίνουν ελεύθερα σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη και έτσι να επικρατήσει πάνω στη γη η κοινοχρησία. Μάλιστα προσπαθεί να την τεκμηριώσει με πολλά παραδείγματα. Λ.χ. χρησιμοποιεί την περίπτωση των ζώων. Τα πρόβατα βόσκουν στα βουνά και απολαμβάνουν το χορτάρι της γης μαζί με τα άλογα χωρίς έριδες μεταξύ τους. Εμείς όμως αρπάζουμε τα κοινά και τα ιδιοποιούμαστε αν και      ανήκουν στους πολλούς.
            Επίσης χρησιμοποιεί και επιχειρήματα φυσικά. Εκείνος που ιδιοποιείται τα υλικά αγαθά μοιάζει με τον θεατή που πηγαίνει πρώτος στο θέατρο, το καταλαμβάνει όλο και δεν αφήνει άλλο να εισέλθει, επειδή το θεωρεί δικό του.
            Χρησιμοποιεί ακόμα τα επιχειρήματα του κοινωνικού προορισμού των υλικών αγαθών και του πλούτου. Ο άρτος ανήκει στον πεινασμένο, το ένδυμα στο γυμνό, τα παπούτσια στον ανυπόδητο, τα χρήματα στο πτωχό. Εκείνος που κατακρύπτει τα αγαθά και αποφεύγει να ντύσει το γυμνό ή να θρέψει τον πεινασμένο, δεν είναι κατώτερος από τον κλέπτη και γυμνώνει τον πεινασμένο. Και αυτά τα έλεγε ένας Άγιος, γιατί στην εποχή του σε περίοδο πείνας οι πλούσιοι είχαν γεμάτες τις αποθήκες. ( Πόσο παράλληλες είναι οι εποχές!).
            Επίσης χρησιμοποιεί το παράδειγμα της κοινοκτημοσύνης της πρώτης Εκκλησίας στην οποία όλα ήταν κοινά – βίος, ψυχή, τράπεζα. Η αδελφοσύνη μετέβαλε σε ένα τα πολλά σώματα και έφερνε αρμονία στην ψυχή. Αυτή η κοινοκτημοσύνη λογίζεται ως κοινοχρησία.
            Πέρα απ’ αυτά στα έργα του ο Μ. Βασίλειος τονίζει πολύ την αξία του πραγματικού πλούτου που είναι η χάρη του Χριστού. Ο πλούσιος χωρίς Χριστό είναι πάμπτωχος και ο πτωχός με τον Χριστό είναι πάμπλουτος. ΟΙ υλικές απολαύσεις έχουν περισσότερο πόνο, παρά ευχαρίστηση. Τα πλούτη έχουν τις επιβουλές, οι τρυφές ,οι χορτασμοί και οι αδιάκοπες απολαύσεις έχουν ποικιλία ασθενειών και άλλα πάθη. Οι Απόστολοι είχαν τον Χριστό και είχαν τα πάντα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Αγίους της Εκκλησίας μας.
            Οι πατέρες προσπαθούν να λύνουν τα προβλήματα της εποχής τους με βάση τον Θεό και τη σωτηρία του ανθρώπου, αλλά επιδιώκουν να ανεβάσουν τον νουν των ανθρώπων στο πραγματικό αγαθό, που είναι ο Θεός.
Καλή πρωτοχρονιά
Πρ.γ.στ.       

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

ΟΙ ΩΦΕΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΓΕΥΜΑΤΟΣ

Μελίνα Καριπίδου,
Κλινική Διαιτολόγος, Διατροφολόγος

            Πολύ συχνά ακούμε και διαβάζουμε για το τι πρέπει να τρώμε, σε τι ποσότητα και με ποια συχνότητα. Σπάνια, όμως, γίνεται λόγος με ποιους πρέπει να γευματίσουμε και που, γεγονός πολύ σημαντικό για τις διατροφικές μας συνήθειες και την πραγματικά υγιεινή διατροφή.
            Ο ισορροπημένος τρόπος διατροφής αποτελεί κατά κοινή παραδοχή θέμα καίριας σημασίας και προτεραιότητας για τη δημόσια υγεία στον δυτικό κόσμο τόσο για τους ενήλικους όσο και για τα παιδιά και τους εφήβους. Μια διάσταση, όμως, του περισσότερου υγιεινού τρόπου διατροφής, που συχνά αμελείτε για χάρη του τι και πόσο συνιστάται να τρώμε, είναι το που και πως τρώμε. Το περιβάλλον των γευμάτων, δηλ. ο χώρος όπου καταναλώνεται το γεύμα, με ποιους και τι γίνεται κατά τη διάρκεια του, έχουν αποδεχτεί σημαντική παράμετρος για την ποιότητα της δίαιτας.
            Η κατανάλωση γευμάτων εκτός σπιτιού, που έχει αυξηθεί σε σημαντικό βαθμό τις τελευταίες δεκαετίες, έχει συσχετισθεί με χαμηλότερη ποιότητα δίαιτας και με την παράλειψη όλων των κυρίως γευμάτων.  Όσο δηλ. αυξάνεται η κατανάλωση γευμάτων εκτός σπιτιού, τα άτομα λαμβάνουν χειρότερης ποιότητας τρόφιμα και υιοθετούν μάλλον ακατάστατα γεύματα. Στον αντίποδα αυτού του φαινομένου τοποθετείται το οικογενειακό γεύμα.
            Πολλές μελέτες δείχνουν πως η ύπαρξη έστω και ενός οικογενειακού γεύματος, βελτιώνει την ποιότητα της διατροφής όχι μόνο των ενηλίκων, αλλά και των νεαρών μελών της οικογένειας.
            Η μεγάλη συχνότητα ενός γεύματος με την οικογένεια αυξάνει την κατανάλωση φρούτων και λαχανικών και δημητριακών ολικής άλεσης και μειώνει εκείνη των γλυκισμάτων και των σνακ χαμηλής ποιότητας. Μάλιστα η επίδραση αυτή μπορεί να διατηρηθεί ακόμα και στην ενήλικη ζωή.
            Οι προϋποθέσεις
            Η θετική επίδραση, όμως, του οικογενειακού γεύματος συμβαίνει υπό προϋποθέσεις. Είναι εντυπωσιακό ότι η παρακολούθηση της τηλεόρασης κατά τη διάρκεια του γεύματος  αναιρεί τα πλεονεκτήματα, που  αυτή η συνήθεια προσφέρει. Η εξήγηση είναι ότι, όταν η οικογένεια βλέπει τηλεόραση παράλληλα με το γεύμα, αποσπάται από τη διαδικασία του φαγητού και παραλείπει τα περιφερειακά τρόφιμα, ιδιαίτερα τις σαλάτες. Άλλο σενάριο είναι τα άτομα που τρώνε με την τηλεόραση ανοιχτή μπορεί να οδηγηθούν στην κατανάλωση πολύ περισσότερου φαγητού, αφού δεν καταλαβαίνουν πότε χόρτασαν, η ακόμα και λιγότερου και αργότερα, για να καλύψουν την πείνα τους.
            Είναι χαρακτηριστικό ότι στους εφήβους η παρακολούθηση τηλεόρασης και η ενασχόληση με τον υπολογιστή έχουν συσχετισθεί με την παράλειψη κάποιου κυρίως γεύματος. Από την άλλη μεριά, η συζήτηση σε ήρεμο περιβάλλον κατά τη διάρκεια του οικογενειακού γεύματος λειτουργεί ευεργετικά.
            Αυτό εύκολα γίνεται αντιληπτό, εάν αναλογισθεί κανείς ότι η συζήτηση και η ήρεμη ατμόσφαιρα επιτρέπουν στο άτομο να επικεντρωθεί στο φαγητό του, να καταναλώσει ποικιλία τροφίμων και να σταματήσει όταν χορτάσει.
            Εξ άλλου, στη σημερινή εποχή, όπου οι γονείς συνήθως εργάζονται πολλές ώρες και τα παιδιά έχουν πολλές ευκαιρίες να φάνε μόνα τους, το οικογενειακό γεύμα μάλλον αποκτά μεγαλύτερη αξία, καθώς ίσως είναι από τις λίγες ευκαιρίες για την οικογενειακή συνύπαρξη.

ΛΑΘΟΣ (;) ΚΑΙ ΘΡΑΣΟΣ


            Ο τελευταίος που μπορεί ίσως να ονομάσει τα Σκόπια με το όνομα  «Μακεδονία» είναι ο Γενικός Γραμματεύς του ΟΗΕ. Πρέπει να προηγηθούν οι προβλεπόμενες διαδικασίες και να αποφασισθεί κάτι τέτοιο από τη Γενική Συνέλευση του Διεθνούς  αυτού Οργανισμού. Ο Νοτιοκορεάτης όμως διπλωμάτης κ. Μπαν Κι Μουν έκανε λάθος(;) και έσπευσε να υποδεχθεί στην έδρα του ΟΗΕ πρόσφατα των υπουργό των εξωτερικών των Σκοπίων προσφωνώντας τον ως υπουργό της Μακεδονίας!
Ας κάνει όμως τον κόπο ο κ. Γενικός Γραμματεύς και ας σύρει από το συρτάρι του τον κατάλογο των κρατών του ΟΗΕ και θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει κράτος με τέτοιο όνομα μέσα στα κράτη του ΟΗΕ. Τέτοιες άκριτες, λανθασμένες, ίσως και σκόπιμες ενέργειες τόσο υψηλά ισταμένων προσώπων αποθρασύνουν ακόμη περισσότερο τους ανθέλληνες Σκοπιανούς. Επιχειρούν μάλιστα τελευταία να γεμίσουν τη χώρα τους με αγάλματα των αρχαίων Μακεδόνων, για να δείχνουν ότι είναι απόγονοι τους. Έτσι πλαστογραφώντας την ιστορία, έπειτα από το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου που έστησαν στην κεντρική πλατεία των Σκοπών, έστησαν τεράστιο επίσης άγαλμα και του Φιλίππου Β΄, πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου, στην .κεντρική πλατεία της πόλεως Μοναστήρι, που αυτοί την ονομάζουν Μπιτόλα.
            Απάντηση σ’ αυτή την επιχειρούμενη διαστροφή της ιστορίας θα δοθεί και μάλιστα αποστομωτική από το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας μας με τη μεγάλη έκθεση που θα γίνει στο Μουσείο Λούβρου στο Παρίσι και θα διαρκέσει από τον προσεχή Οκτώβριο έως τον Ιανουάριο. Τίτλος της έκθεσης: « Αρχαία Μακεδονία: Στο βασίλειο του Μ. Αλεξάνδρου». Ήδη έχουν αναρτηθεί και στις δύο κύριες όψεις του Μουσείου γιγάντιες αφίσες που διαφημίζουν την έκθεση, η οποία είναι ένα από τα κορυφαία γεγονότα του φθινοπώρου για το Παρίσι.
            Αν μπορέσει ο κ. Μπαν Κι Μουν να επισκεφθεί το Λούβρο και να προσέξει σε ποια γλώσσα είναι χαραγμένα τα 600 εκθέματα της αρχαίας Μακεδονίας, θα διαπιστώσει ότι η αρχαία Μακεδονία δεν έχει καμιά σχέση με τη λεγόμενη «Μακεδονία» των Σκοπίων. Ήταν και είναι ελληνική. Και ελπίζουμε να ομολογήσει το λάθος του και να βάλει στη θέση τους τους πλαστογράφους Σκοπιανούς».

            ( Περιοδικό « ΣΩΤΗΡ», Σεπτέμβριος 2011-, τ.2029)

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΑΘΕΙΑ

      Συνήθως η ιερή μας αγανάκτηση για τη διαφθορά των άλλων είναι ο ευσεβής τρόπος με τον οποίο καθιερώνουμε τη δική μας αγιότητα και είναι συνέπεια της απουσίας της αυτογνωσίας. Όταν έχουμε αυτογνωσία αποκτούμε πραγματική ταπεινοφροσύνη. « Ακολουθεί δε τη ταπεινοφροσύνη η επιείκεια» για τους άλλους ( Αββας Ισαάκ» , όταν η ταπεινοφροσύνη  δεν ακολουθείται από επιείκεια για τους άλλους, τότε είναι ταπεινολογία.
« Κάποτε στη σκήτη έπεσε αδελφός σε σφάλμα και έπειτα από συνεδρίαση έστειλαν πρόσκληση στον Αββά Μωυσή. Αυτός όμως δεν ήθελε να έλθει. Απέστειλε λοιπόν προς αυτόν ο πρεσβύτερος μήνυμα λέγοντας: Έλα γιατί σε περιμένει ο λαός. Αυτός δε, ξεκίνησε  και ήλθε. Και αφού πήρε ένα τρυπημένο καλάθι, το γέμισε άμμο και το βάσταζε Οι δε αδελφοί που βγήκαν σε προϋπάντηση του  έλεγαν: τι είναι τούτο πάτερ;
             Του είπε δε ο γέρων: οι αμαρτίες μου που είναι πίσω μου καταρρέουν και δεν τις βλέπω, και ήλθα εγώ σήμερα να κρίνω ξένα αμαρτήματα;
            Αυτοί δε καθώς άκουσαν, δεν είπαν τίποτε στον αδελφό και τον συγχώρησαν».

( Αποφθέγματα Γερόντων)

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΘΕΟ


π. Αδ. Αυγουστίδης

« Ο χριστιανός που λειτουργήθηκε και μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων είναι ο μόνος άνθρωπος επί της γης που δικαιούται να ρωτάει : που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου άδη το νίκος; Ο πιστός  που βίωσε την Ευχαριστία, είναι ο  θεατής της Αποκαλύψεως. Όταν ο θεατής  της Αποκαλύψεως γράφει: « εγώ Ιωάννης και ο αδελφός υμών …εγενόμην εν πνεύματι εν τη Κυριακή ημέρα…και είδον ουρανόν καινόν και γη καινήν», είναι σαν να μας λένε: εγώ ο αδελφός ημών Ιωάννης Λειτουργήθηκα». ( π .Β. Γοντικάκης).
            Γεύτηκα ποτήριον σωτηρίου σημαίνει απόκτησα αίσθηση της Αναστάσεως. Σημαίνει ξεπέρασα κάθε επίπλαστη βεβαιότητα και στήριξα την ελπίδα και την προσδοκία μου για την νοηματοδότηση της ζωής μου στην αδιάψευστη μαρτυρία του κενού Τάφου, στην επίγνωση ότι ο Άδης επικράνθη. Στη βεβαιότητα ότι ο θάνατος νικήθηκε μετά την ασύγχυτη και αδιαίρετη ένωση κτιστού και άκτιστου, στο Θεανθρώπινο Σώμα του Κυρίου Ιησού. ( Μ. Αθανάσιος), τον εκούσιο σταυρικό θάνατο, την « εις Άδου κάθοδον» και την τριήμερη Του έγερση.
            Όταν η νοσταλγία δια την αληθινή μας πατρίδα ξεπεράσει τη λήθη χάρη στην οποία καταφέρουμε να επιβιώσουμε στην επίγεια ιστορία μας, τότε δεν μένει παρά να αναζητήσουμε το « ποτήριον σωτηρίου». Τότε μπορεί κανείς ν’ αγαπήσει, γιατί δεν υπάρχει πια θάνατος, γιατί και ο θάνατος είναι πια γεμάτος απ’ τον Θεό.
            Αλλά που όλα αυτά;
            Στον άνεμο που φυσάει
            Ο Ιησούς είναι αναστημένος και από εδώ και πέρα « το πνεύμα όπου θέλει πνει και την φωνή αυτού ακούεις, αλλ’ ουκ οίδα πόθεν δέχεται και που υπάγει. Ούτως έστι πας ο γεγενημένος εκ του Πνεύματος» ( Ο. Κλεμάν).
( « Παραμυθητική Θεολογία)

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Να παύσει η συστηματική περιφρόνησις της θρησκείας εκ μέρους πολιτικών ανδρών


 Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

«Να παύσει η συστηματική περιφρόνησις της θρησκείας εκ μέρους πολιτικών ανδρών, επιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων και άλλων. Η λεγομένη ανωτέρα τάξις να συμμορφωθεί με τα έθιμα της χώρας.
Να γίνει προστάτις των πατρίων, και όχι διώκτρια.
Να ασπασθεί και να εγκολπωθεί τας εθνικάς παραδόσεις.
Να μην περιφρονεί αναφανδόν ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν.
Να καταπολεμηθεί ο ξενισμός, ο πιθηκισμός, ο φραγκισμός.
Να μην νοθεύονται τα θρησκευτικά και τα οικογενειακά έθιμα.
 Να μην χάσκωμεν προς τα ξένα»

ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


καθηγ. Γ.Μαντζαρίδης

            Ο πόνος είναι συνέπεια του κακού. Συνδέεται με την κακή χρήση της ελευθερίας. Ειδικότερα προκύπτει από την αναζήτηση της ηδονής των αισθήσεων. Η αναζήτηση αυτή ως παρά φύση κίνηση οδηγεί στον πόνο και καταλήγει στον θάνατο. Αλλά και το καλό δεν κατορθώνεται χωρίς  πόνο. Για να θεραπευτεί ο άνθρωπος από την παρά φύση κατάσταση της αμαρτίας και να προκόψει στην πνευματική ζωή, πρέπει να πονέσει. Η οδύνη  όμως στην περίπτωση αυτή οδηγεί στην πνευματική ηδονή. Η προσπάθεια αποφυγής ή παραμερισμού της οδύνης με την ηδονή των αισθήσεων καταλήγει σε τραγικό αδιέξοδο. ( Μάξιμος Ομολογητής).
            Η Εκκλησία αποδέχεται τον πόνο σε όλο το βάθος και την έκταση του, γιατί σέβεται την ανθρώπινη ελευθερία. Ταυτόχρονα όμως προσφέρει στον άνθρωπο τη δύναμη να τον αντιμετωπίζει και να τον χρησιμοποιεί για την τελείωση του εντασσόμενος στην οδό του Χριστού.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ;



            Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι τα θαύματα γίνονται μεν με την ενέργεια της Θεοτόκου ή του εικονιζόμενου αγίου, αλλά και με την δύναμη κατ’ εξοχή του Χριστού. Όταν αυτό συμβαίνει κατ’ επανάληψη χάρη στην ίδια εικόνα, αυτή θεωρείται θαυματουργή. Βέβαια η διάκριση από άλλες εικόνες, « δεν είναι ούτε αβάσιμος ούτε βάσιμος, ούτε παράλογος ούτε λογική, ούτε ανευλαβής, ούτε εσφαλμένη ούτε ορθή, αλλά έκφρασις μιας σπανίας προσωπικής εμπειρίας εκείνων, οι οποίοι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες τοιούτων θαυμάτων». Το θαύμα είναι μία από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που η προσωπική πίστη βρίσκεται σε ακμή και η ψυχή του προσευχόμενου χριστιανού, μπροστά σε οποιαδήποτε εικόνα, « αποσπά δι’ αυτής φορτία της θ. χάριτος τόσον ενεργά, ώστε να βιώνεται έτσι το θαύμα της ζωντανής, δυναμικής και σώζουσας χάρης του Θεού.
            Από τους πρώιμους χριστιανικούς χρόνους αναφέρονται σε αξιόπιστες πηγές πλήθος θαυμάτων, πλην εκείνων που τέλεσε ο Ιησούς Χριστός και οι άγιοι απόστολοι. Πολλά κείμενα κάνουν λόγο για ανάβλυση μύρου από τάφους μαρτύρων, δακρύων ή αίματος από ιερές εικόνες όταν λογχίζονταν από ειδωλολάτρες ή αργότερα, από εικονομάχους, για θεραπεία ασθενών μετά από επίχριση τους με το λάδι καντηλιών ιερών προσκυνημάτων, ακόμα και για τη σωτηρία πόλεων από εχθρικές επιδρομές ή περιοχών από πανδημίες.
            Αλλά και στους καιρούς μας ο ελληνικός λαός αποδίδει στις εικόνες αυτές σωρεία θαυμάτων, « διότι πολλοί χριστιανοί έχουν προσωπική εμπειρία κάποιας σωτηριώδους μυστικής ανταποκρίσεως των εικονιζομένων εις τας ενώπιον των εικόνων αυτών θερμάς δεήσεις και προσευχάς των». Έτσι, πολλές ιερές εικόνες της Θεοτόκου και πολλών αγίων, είναι συνυφασμένες με πλήθος θαυμάτων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι οι μόνες. Απλά είναι οι πιο γνωστές.
            Οι δύο πόλοι των θαυμάτων των ιερών εικόνων είναι η πίστη του χριστιανού και η χάρη του Θεού. Το πώς ακριβώς και γιατί διενεργείται ένα θαύμα δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί, αφού κινείται στη σφαίρα του μυστηρίου. Τα τελούμενα όμως θαύματα μέσω των ιερών εικόνων, είναι μία επί πλέον απόδειξη της χάριτος της Θεού, της Θεοτόκου και των αγίων Του, και της μέσω αυτής αδιάκοπης σωτηρίας του κόσμου.
           

Ο ΗΡΩΔΗΣ, ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΥ


 
            Η Γέννηση του Χριστού που περιγράφεται από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο δείχνει προκαταβολικά την τύχη του Μεσσία μέσα στον κόσμο. Ο αναγνώστης του ιερού Ευαγγελίου διαπιστώνει ότι η γέννηση του Ιησού Χριστού δεν έγινε σ’ ένα ειδυλλιακό τοπίο, όπως φανταζόμαστε εμείς. Η δράση του Θεού προκαλεί μια κλιμακωτή σύγκρουση ανάμεσα στον « προ αιώνων Θεόν» που εμφανίζεται ως « Παιδίον Νέον» και τον γερασμένο εκπρόσωπο της τυραννικής εξουσίας του Ηρώδη.
             Ο νεογέννητος Χριστός ευθύς ως εισέρχεται μέσα στον παρόντα κόσμο γνωρίζει την καταδίωξη και την εχθρότητα  των αρχόντων, η οποία βρίσκει τον κύριο εκπρόσωπο της στον παραπάνω βασιλιά, του οποίου η θηριωδία είναι γνωστή και από τους ιστορικούς της εποχής. Θα μπορούσαμε να πούμε ανεπιφύλακτα, ότι ο θάνατος του Χριστού προανακρούεται ήδη από τη στιγμή της γέννησης Του. Η όλη πορεία του Χριστού μέσα από τον κόσμο θα είναι σταυρός αγάπης και θυσίας. Είναι σταυρός στον οποίο θα νικηθεί οριστικά η δαιμονική δύναμη για να λάμψει το αναστάσιμο φως.
            Ο πρώτος, απόγονος του Δαβίδ, γεννάται σε μια φάτνη σε μια άσημη πολίχνη , την Βηθλεέμ. Ο δεύτερος, μισοιουδαίος, διαμένει σε παλάτι στα Ιεροσόλυμα συνεπικουρούμενος από τη  θρησκευτική ηγεσία του Ιουδαϊσμό και τους κατοίκους της. « Το χριστουγεννιάτικο φως συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας που την έχει διαφθείρει ο φόβος και η καχυποψία. Από τη μια το « δόξα εν υψίστοις Θεώ» και από την άλλη ο ρόγχος ενός μισοπεθαμένου καθεστώτος που μισεί το φως, τον κόσμο, την ελευθερία, την αγάπη».
            Αυτή η σύγκρουση που έχει μια δραματική εξέλιξη δεν έχει σχέση απλώς με δύο προσωπικότητες που συγκρούονται για τον ίδιο θρόνο. Είναι « σύγκρουση ανάμεσα στη βασιλεία του πάθους και της αγάπης για δύναμη και στη βασιλεία που στηρίζεται στη δύναμη της αγάπης και της θυσίας και του πάθους. Και η σύγκρουση αυτή είναι διαχρονική παρά την πολυμορφία της εξουσίας.
            Τα φαινόμενα φανερώνουν ότι όχι μόνο στη φύση, αλλά και στην ιστορία τελικά θριαμβεύει ο νόμος του ισχυρού. Ο Ηρώδης καταγράφηκε στην ιστορία ως Μέγας, αφού κατάφερε να δώσει έκταση και δόξα στον Ισραήλ. Οικοδόμησε το μεγαλοπρεπέστερο Ναό της περιοχής του προσφέροντας χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αλλά όμως και αυτός ήταν ένα υποστύλωμα της παράνομης εξουσίας του. Όταν ένοιωθε ότι απειλείται ο θρόνος του μπορούσε να θυσιάσει ό,τι πιο ιερό είχε στη ζωή του. Έτσι σκότωσε τη γυναίκα του και εκτέλεσε ψυχρά τους τρείς γιούς του. Μάλιστα ο Οκταβιανός Αύγουστος είπε για τον πιο άξιο υπηρέτη του στην Παλαιστίνη το περίφημο εκείνο, ότι καλύτερο να είναι κανείς χοίρος παρά γιός του Ηρώδη.
            Εύκολα καταλαβαίνει κανείς την αγωνία του Ηρωδιανού καθεστώτος, όταν έμαθε για τη γέννηση του τεχθέντος βασιλέως των Ιουδαίων. Η αγωνία αυτή μετατράπηκε σε θηριωδία όταν αποτύγχανε το πρώτο του σχέδιο με την χρησιμοποίηση των μάγων ωε κατασκόπων. Τη στιγμή εκείνη άγγελος Κυρίου εμφανίζεται στον Ιωσήφ και του λέγει να φύγει για να σωθεί με την μητέρα και το παιδί στην Αίγυπτο.
            Η πρώτη παταγώδης αποτυχία σύλληψης  και δολοφονία του νεοτεχθέντος βασιλιά των Ιουδαίων άφησε τον Ηρώδη ως ληρώδη. Θύμωσε πολύ και « αποστείλας ανείλεν πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω κατά τον χρόνο ον ηκρίβωσε παρά των μάγων».
            Τα ερωτήματα για τη σφαγή των νηπίων είναι πολλά. Μερικοί αμφισβητούν την αξιοπιστία του γεγονότος, γιατί αυτό δεν μνημονεύεται από κανέναν άλλο ιστορικό της εποχής. Η σφαγή όμως κάποιων νηπίων μιας πολίχνης της Βηθλεέμ πεντακοσίων κατοίκων δεν ήταν και « έκπληξη» για τη συμπεριφορά αυτού του τυράννου, αφού δεν δίστασε να σφάξει τα τρία παιδιά του ως ύποπτους σφετεριστές του θρόνου του.
            Πιο σοβαρές είναι οι θρησκευτικές απορίες. Για πιο λόγο ο Θεός συνεχώρησε να πεθάνουν αθώα βρέφη και μάλιστα χάρη εκείνου του παιδιού που σαρκώθηκε για να σφαγεί χάρη όλου του κόσμου;  Πως είναι δυνατό από τη μια άγγελοι να ψάλουν το « δόξα εν υψίστοις και επί γης ειρήνη» και στον ίδιο χώρο να ακούγονται τα κλάματα των αθώων νηπίων και οι θρήνοι των μητέρων τους; Ποια ειρήνη έφερε ο Μεσσίας στον κόσμο αφού μέχρι σήμερα και τώρα ακόμα, στον ίδιο χώρο αντηχεί ο παραλογισμός της βίας και του αίματος;
            Βέβαια ο Χριστός δεν ήρθε να φέρει μια ειρήνη ανάλογη της Ρωμαϊκής που εξυπηρετούσε απλά την « ομόνοια» των ισχυρών συμφερόντων των ολίγων που εμπορεύονταν σώματα και ψυχές. Η ειρήνη του Χριστού προϋποθέτει την αφαίρεση του αποστήματος της αμαρτίας, τη δίψα του ανθρώπου για ισχύ, δύναμη και δόξα. Γι’ αυτό και η παρουσία του προκαλεί πόνο, σπασμωδικές αντιδράσεις όλων εκείνων που διαχειρίζονται στη γη την πολιτική κάθε μορφή εξουσίας χρησιμοποιώντας την βία.
            Η σφαγή των νηπίων κάθε εποχής φανερώνει αρχικά που μπορεί να φθάσει ο αποστάτης άνθρωπος, ο οποίος γίνεται κτήνος ή δαίμονας είτε και τα δύο μαζί καμιά φορά.
            Φυσικά τίποτα δεν γίνεται χωρίς την παραχώρηση του Θεού ο Οποίος βλέπει τα πάντα κάτω από το πρίσμα της αιωνιότητας και διευθετεί τα πράγματα με τρόπο ακατάλληλο για τον άνθρωπο.
            Ο Ηρώδης εικονίζει το σύμβολο του υπεράνθρωπου το οποίο όμως ξεψυχά στην Ιεριχώ από φοβερή αρρώστια των εντέρων και της υδρωπικίας.
            Ο Χριστός επιστρέφει  στη Γαλιλαία γιατί « τεθνήκασι οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου». Ο ίδιος θα τελειώσει την επίγεια πορεία Του στο όρος της Γαλιλαίας  με τα λόγια: « ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος».
            Πέρασαν από τότε πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά οι δύο εξουσίες εγκολπωθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες η μία με την άλλη στον ταλαίπωρο πλανήτη μας; η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από τρόμο και τρομακτικά απάνθρωπη. Και η ακτινοβολούσα εξουσία του Θ. Βρέφους της Βηθλεέμ. Φαίνεται  όμως ότι όλη η εξουσία και η δύναμη βρίσκεται στα χέρια αυτής της γήινης αρχής. Φαινομενικά όμως, γιατί ποτέ δεν παύει να λάμπει το αστέρι και η εικόνα της μητέρας με το Θ. Βρέφος. 
π.Γ.Στ