Παρασκευή 31 Μαΐου 2019

Γιατί με βάπτισαν χωρίς να με ρωτήσουν



Γιατί δεν αποφασίζουμε μόνοι μας εάν θέλουμε να βαπτιστούμε και να γίνουμε Χριστιανοί; Γιατί μάς βαπτίζουν νήπια, καταστρατηγώντας την ελευθερία μας;

Τα ερωτήματα αυτά ακούγονται συχνά, προκαλώντας την ερώτηση: όταν το νήπιο είναι άρρωστο και χρειάζεται γιατρό, μήπως πρέπι πρώτα να το ρωτήσουμε για να τον φωνάξουμε;

Ή ακόμα θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει:

– Μήπως το φάρμακο που του δίνουμε του στερεί την ελευθερία να επιλέξει αν θα γιατρευτεί;

– Ζητάμε προηγουμένως τη συγκατάθεσή του όταν θέλουμε να το εμβολιάσουμε;

– Καταστρέφουμε την ελευθερία του όταν του δίνουμε φαγητό ή όταν το ντύνουμε;

– Το ρωτάμε σε ποιά γλώσσα επιθυμεί να μιλά;

– Το ρωτάμε αν θέλει να πάει στο σχολείο;

Τη σωματική υγεία του παιδιού τη φροντίζουμε, χωρίς να το ρωτήσουμε.

Την πνευματική υγεία του δεν θα την αποκαταστήσουμε στην πρωταρχική της ωραιότητα. Είναι μικρότερης σημασίας η πνευματική του υγεία;

Όπως σε όλους τους τομείς της ζωής οι γονείς προσφέρουν στα παιδιά τους ό,τι καλύτερο μπορούν, έτσι είναι φυσικό για τους γονείς που είναι πιστοί οι ίδιοι να νιώσουν την ανάγκη το παιδί τους να γίνει σύντομα μέλος του σώματος του Χριστού. Να γεμίσει από το Άγιο Πνεύμα, έστω και αν η ώρα της Βάπτισης δεν είναι συνειδητή για αυτό.

Με το βάπτισμα το παιδί «ἐγκεντρίζετε» (μπολιάζεται) κατά κάποιον τρόπο, ενσωματώνεται μυστικά στο άχραντο σώμα του Χριστού, γίνεται επίσημα μέλος της Εκκλησίας και έχει το δικαίωμα συμμετοχής και στα υπόλοιπα Μυστήρια.

Τη σωτηρία και υπέροχη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, που παίρνει με το Βάπτισμα, τη γνωρίζουν οι άγγελοι και την τρέμουν οι δαίμονες. Ώστε έτσι οι δαίμονες φεύγουν τρέχοντας από τον βαπτισμένο και οι άγγελοι το φρουρούν σα γνώριμο παιδί του Θεού

Το βάπτισμα το κάνουμε στα νήπια για να τα προφυλάξουμε από ένα μέγιστο κίνδυνο για να περιφρουρήσουμε την ελευθερία τους από τις μεθοδείες του διαβόλου.

Ο νηπιοβαπτισμός επομένως δεν εμποδίζει, αλλά εξασφαλίζει και διασφαλίζει την ουσιαστική ελευθερία. Το λουτρό του Βαπτίσματος σε συνδυασμό προς το Άγιο Χρίσμα, ενεργεί μια νέα γέννηση.

Γιατί, λοιπόν, πρέπει να αρνούμαστε στα παιδιά το δικαίωμα να έχουν από την αρχή της ζωής του τη ζωοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ως μέρος της ύπαρξής τους;

Αν καθώς μεγαλώνουν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν πια το Άγιο Πνεύμα, ας το αρνηθούν, όπως κάνει καθένας που αρνείται το Θεό. Και ο Θεός αυτή την κίνηση τη σέβεται και αφήνει αυτόν που Τον αρνείται. Ἡ Βάπτιση μας και γενικά ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ δέν μᾶς δεσμεύει. Μήπως ἄλλωστε ζούμε ἂν δέν τὸ ἐπιλέξουμε καὶ ἐπιδιώξουμε ὅπως ταιριάζει σὲ βαπτισμένους Χριστιανούς; Ἑπομένως οὕτως ἢ ἄλλως διαλέγουμε. Ἂν κανεὶς θέλει νά ἀλλάξει πίστη, δέν δεσμεύεται ἀπὸ τὸ βάπτισμα. Τὸ βάπτισμα σῴζει τελικά ὅσους μὲ τὸν καθημερινό τους ἀγῶνα ἐνεργοποιοῦν τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού μένει ἀδιενέργητη στήν ψυχὴ του. Τὸ γεγονός τῆς ταύτισης τοῦ βαπτίσματος μὲ τὴν ἀναγεννήσῃ, δέν σημαίνει πώς τὸ βάπτισμα μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸν προσωπικὸ ἀγῶνα γιά τή διατήρηση καὶ τὴν καρποφορία τοῦ πνευματικοῦ δώρου.

Τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου, Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων, τὸν 4ο αἰῶνα, «πρὸς τοὺς φωτιζόμενους» μποροῦν νά λειτουργήσουν ἀφυπνιστικὰ καὶ στήν ἐποχὴ μας: «Δέν παίρνεις λοιπὸν ὄπλο φθαρτό, ἀλλὰ πνευματικό. Φυτεύεσαι στό νοητὸ Παράδεισο. Παίρνεις καινούργιο ὄνομα πού δέν τὸ εἶχες πρίν. Πρὶν ἀπὸ τὸ βάπτισμα ἤσουνα κατηχούμενος, ἐνῶ τώρα θά ὀνομαστεῖς πιστός. Ἀπὸ τὴν ἁμαρτία μετατίθεσαι, περνᾶς στή δικαιοσύνη, ἀπὸ τὸ μόλυσμα στήν καθαρότητα… Αὐτὸ ὅμως δέν φτάνει…

Ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ φύτεμα καὶ τὸ πότισμα, καὶ δικό σου ἡ καρποφορία. Ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι νά σοῦ δώσει τή χάρη Του, ἐνῶ δικό σου νά τή δεχτεῖς καὶ νά τή διατηρήσεις.

Μὴν καταφρονεῖς τή Χάρη, ἐπειδὴ σοῦ δίνεται δωρεάν, ἀλλὰ δέξου τη καὶ συντήρησέ την, λειτουργώντας την μέσα στήν ὑπάρξή σου μὲ πραγματική εὐλάβεια».

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού

Πέμπτη 30 Μαΐου 2019

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ



31 Μαΐου 2019

          Η ζωή είναι πόνος, κόπος και μαρτύριο. Αν δεν τα περάσεις αυτά, δεν θα δεις πρόσωπο Θεού. Πρέπει να φτάσεις στο τέλος της πορείας αυτής. Το τέλος αυτό είναι συνυφασμένο με το γκρέμισμα του οικοδομήματος που υπάρχει μέσα μας. Τα ερεθίσματα από γύρω είναι πρόκληση να αφυπνίσουν τα αγκάθια που υπάρχουν εκεί. Γι’ αυτό  είναι πολύ σημαντικό να απορροφούμε τους κραδασμούς της καθημερινής ζωής. Είναι τόσο γαντζωμένος ο άνθρωπος στην αμαρτία, που δεν ξεκόβει. Στο βάθος μας αρέσουν τα του Θεού, αλλά αν ήταν δυνατόν να προσαρμοστούν στα πως εμείς τη θέλουμε στη ζωή. Το μυστικό όμως είναι τι θέλει ο Θεός, ο οποίος σαν να σου λέει: “Ό, τι και να είσαι, εγώ θα σε γιατρέψω, θα σε αγιάσω, θα σε βάλω στον παράδεισο. Εσύ μόνο πίστεψέ το”.

          π. Σ. Κ.

† Ἀρχιμ. Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης



Στὶς 9 Μαΐου 2019 παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Κύριο ὁ προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀρχιμανδρίτης Αἰμιλιανός, κατὰ κόσμον Ἀ­λέξανδρος Βαφείδης.

Ἀπὸ ἕνα ἐκτενὲς βιογραφικὸ σημείωμα, ποὺ εἶχε συντάξει ὁ πρόσφατα ἀποβιώσας ἱερομόναχος Σεραπίων Σιμωνοπετρίτης, σταχυολογοῦμε ὁρισμένα σημαντικὰ στοιχεῖα τῆς ἐπίγειας πορείας τοῦ ἀείμνηστου Γέροντα.

Ὁ π. Αἰμιλιανὸς γεννήθηκε στὴ Νίκαια Πειραιῶς τὸ 1934 ἀπὸ εὐσεβέστατους γονεῖς μικρασιατικῆς καταγωγῆς. Μετὰ τὴν ἐγκύκλια ἐκπαίδευσή του σπούδασε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία ἀνταποκρινόταν στὶς μυστικὲς ἐφέσεις τῆς ψυχῆς του. Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν φοιτητικῶν του χρόνων, μαζὶ μὲ ἄλλους ὁμόφρονες νέους, στὰ πλαίσια τῆς «Χριστιανικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως» ἀνέπτυξε σπουδαία κατηχητικὴ καὶ ἱεραποστολικὴ δράση.

Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν σπουδῶν του ἦλθε στὰ Τρίκαλα τὸ 1960, ὅπου ἐκάρη μοναχός, χειροτονήθηκε διάκονος καὶ κατόπιν ἱερέας, ἀπὸ τὸν ὀνομαστὸ Μητροπολίτη Διονύσιο Χαραλάμπους. Ἀρχικὰ ἐγκαταβίωσε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου, ἀλλὰ στὸ τέλος τοῦ 1961 ὁ Μητροπολίτης Τρίκκης τὸν ὅρισε ἡγούμενο τῆς Ἱε­ρᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τῶν Μετεώρων. Ἐ­­κεῖ καλλιέργησε τὴν ἀσκητική, μυστικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή. «Νηστεία, ἀγρυπνία, προσ­ευχή» καὶ ἐμβριθὴς μελέτη πατερικῶν, ἀσκητικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν ἔρ­­γων χαρακτηρίζουν τὴν καθημερινὴ μοναχικὴ πολιτεία του. Στὴ συνέχεια ὁ Μητροπολίτης τὸν χειροθέτησε ἀρχιμανδρίτη καὶ τοῦ ἀνέθεσε συστηματικὴ ποιμαντικὴ εὐθύνη στοὺς τομεῖς τοῦ κηρύγματος, τῆς ἐξομολογήσεως καὶ τῆς διαπαιδαγωγήσεως τῆς νεότητος, ὁρίζοντάς τον προϊστάμενο στὸν θεομητορικὸ Ναὸ Ἁγίας Ἐπισκέψεως Τρικάλων. Πλῆ­θος νέων καὶ παιδιῶν περικύκλωσαν τόν σεμνότατο πνευματικὸ π. Αἰμιλιανό, ὁ ὁ­ποῖος γιὰ χάρη τους προσέφερε κόπο, χρόνο, δάκρυα, προσευχή, «ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν». Μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς στράφηκαν στὴ μοναχικὴ πολιτεία, ἐνῶ ἄλλοι στὸν ἱερὸ κλῆρο ἢ ἁπλῶς στὴ χριστιανικὴ οἰκογενειακὴ ζωή.

Ἀπὸ τὸ 1963 ἄρχισαν νὰ ἐγκαταβιώνουν νέοι μοναχοὶ κοντά του ἀπαρτίζοντας τὴ συν­­οδεία τοῦ Μεγάλου Μετεώρου. Ὕστερα ἀπὸ μία δεκαετία (τέλη τοῦ 1973) ἡ ἀδελφότης αὐτὴ μεταφυτεύθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Σίμωνος Πέτρας τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους. Στὴν κενὴ θέση τοῦ ἡγουμένου ἐκλέχθηκε ὁ π. Αἰμιλιανός, ὁ ὁποῖος ἐνθρονίσθηκε μὲ χρη­στὲς ἐλπίδες. Ἐκεῖ ἐπιδόθηκε στὴν ἀναδιοργάνωση τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς τῆς νέας ἀ­δελ­φότητος, σύμφωνα μὲ τὴν ἁγιορείτικη πα­ράδοση. Στὴ συνέχεια ἐργάσθηκε μὲ πατρικὸ ζῆλο γιὰ τὴν ἐγκαταβίωση γυναικείας ἀδελφότητος στὴν Ὁρμύλια Χαλκιδικῆς, ὅ­που ἱδρύθηκε καὶ ἀνοικοδομήθηκε τὸ πασίγνωστο σήμερα Μετόχι Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.

Ὁ π. Αἰμιλιανὸς ἔδειξε ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια γιὰ ἑτερόδοξους ἀλλοδαπούς, οἱ ὁποῖοι προσέτρεχαν σ᾿ αὐτὸν προκειμένου νὰ ἀ­σπασθοῦν τὴν Ὀρθοδοξία. Ἀνάμεσά τους κορυφαία θέση κατεῖχε ὁ μακαριστὸς ἀρχιμανδρίτης π. Πλακίδας Desseille, ὑπεύθυνος ἑνὸς ἀπὸ τὰ τρία μετόχια τῆς Σιμωνόπετρας στὴ Γαλλία.

Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1995 ἕνας σοβαρὸς καὶ μόνιμος κλονισμὸς τῆς ὑγείας του ὑποχρέωσε τὸν σεβαστὸ Γέροντα νὰ ἀποσυρθεῖ σταδια­κὰ ἀπὸ τὰ ἡγουμενικὰ καθήκοντά του καὶ νὰ παραμείνει τὰ ὑπόλοιπα χρόνια τῆς ζωῆς του στό μετόχι τῆς Ὁρμύλιας γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότερη περίθαλψη καὶ γηροκόμησή του.

Τὸ πνευματικὸ ἔργο τοῦ ἀείμνηστου Γέροντα (ὁμιλίες, κηρύγματα, ἑρμηνεία ἔργων ἀσκητικῶν Πατέρων κλπ.) ἔχει ἀρχίσει νὰ ἐκδίδεται σταδιακὰ ἀπὸ τὸ 1995 καὶ συν­εχίζεται μὲ τὴν ἀνύστακτη ἐπιμέλεια τῶν πνευματικῶν τέκνων του. Ἡ ἡγουμενία τοῦ Γέροντος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Σίμωνος Πέτρας ἀξιολογεῖται ὡς μία ἀπὸ τὶς εὐλογημένες περιόδους τῆς νεότερης ἱστορίας τῆς Μονῆς, συμπίπτει δὲ μὲ τὴν εὐρύτερη ἀθρόα ἐπάνδρωση καὶ ἀκτινοβολία ὁλόκληρου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ὁ ἀείμνηστος ἀρχιμανδρίτης Αἰμιλιανὸς δὲν ἦταν μία συνηθισμένη ἐκκλησιαστικὴ προσωπικότητα. Προικισμένος μὲ ἔξοχα ψυχικὰ καὶ διανοητικὰ χαρίσματα ἀπὸ τὸν δωρεοδότη Κύριο, ἔλαμψε στὸ πνευματικὸ στερέωμα τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας σὰν ἕνας περίλαμπρος ἀστέρας πρώτου μεγέθους. Ἡ ὄψη τοῦ προσώπου του, τὸ ὁλοφώτεινο βλέμμα του, ἡ πατρικὴ ἀγάπη του πρὸς ὅσους τὸν πλησίαζαν, ἡ πανθομολογούμενη ἐνάρετη ζωή του ἀποτελοῦσαν πόλο ἕλξεως γιὰ κάθε καλοπροαίρετη ψυχὴ μοναχοῦ καὶ μή. Ἡ πνευματικὴ ἀκτινοβολία τοῦ θεοφώτιστου αὐτοῦ Γέροντα εἶναι φανερὴ ἐδῶ καὶ δεκαετίες μέσα στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ θὰ συνεχίζεται μὲ τὴ μελέτη τῶν ἁγιοπνευματικῶν ἔργων του.

Τοῦ ἀοιδίμου π. Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη!
Ο Σωτήρ

Τετάρτη 29 Μαΐου 2019

Λόγος περί θεώσεως



Όταν λέμε “Θέωση” εννοούμε την εις την υπέρ φύσιν ανύψωση του ανθρώπου και την κατά το δυνατόν ομοίωσή του με τον Θεό.

          Η θέωση είναι το κέντρο και η βάση της χριστιανικής σωτηριολογίας και του ανθρωπίνου προορισμού. Δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί με ανθρώπινα λόγια. Αμυδρά εικόνα της αποκαλύπτει ο Κύριος κατά την Μεταμόρφωσή του στο Όρος Θαβώρ. Την θέωση υπονοούν και τα λόγια του, ότι οι δίκαιοι εκλάμψουσι ως ο ήλιος στη βασιλεία Του.

          Τα σημεία της θεώσεως έφερε και ο προφήτης Μωυσής στο πρόσωπό του, όταν κατέβηκε από την κορυφή του όρους Σινά, όπως και πολλοί άλλοι άγιοι Πατέρες όπως ο Αββάς Παμβώ, ο Αββάς Σισώης, ο άγος Νήφων, ο Συμεών ο Ν. Θεολόγος, ο άγιος Γρηγ. Ο Παλαμάς, ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ κ. α. 

          Θέωση είναι η δια της θ. Χάριτος μεταμόρφωση του ανθρώπου στο “κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού”. Είναι η κατά χάριν υιοθεσία του ανθρώπου εκ μέρους του Θεού. Είναι η όσον χωρεί στην ανθρώπινη φύση συμμετοχή στη θεία δόξα και μακαριότητα.

          Είναι ακόμα η κατάσταση εκείνη που περιγράφει ο Απ. Παύλος, όπου το “θνητόν κατεπόθη υπό της ζωής”,όπου ο πιστός ανίσταται ως “καινός άνθρωπος”, “κατά Θεόν κτισθείς”, “αφομοιωμένος κατά πάντα τω Υιώ του Θεού”.

          Θέωση σημαίνει και απάθεια και τελείωση και πνευματική γνώση και αγάπη, και παντελής ακινησία ως προς το κακό και κάθαρση από κάθε πάθος.

Θέωση είναι η τελειότης, η συμμετοχή του ανθρώπου στη θεία αφθαρσία.

          Μια ωραία εικόνα - παρομοίωση είναι ο πυρακτωμένος σίδερος, που ευρισκόμενος στη πυρά μεταλαμβάνει όλων των ιδιοτήτων της πυράς, παραμένοντας όμως ο ίδιος ως προς τη φύση του χωρίς να μεταβάλλεται. Κατά παρόμοιο τρόπο και ο άνθρωπος μεταμορφώνεται δια της χάριτος και μετέχει    στην υπέρ φύσιν θεία κατάσταση, χωρίς η ανθρώπινη φύση του να μεταβάλλεται. Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή είναι έργο ηθικό, επιτυγχανόμενο δια της θ. Χάριτος, και όχι φύσεως μείωση ή μετάσταση.



          Γέροντος Ιωσήφ, “Λόγοι Παρακλήσεως”

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ


Τετάρτη 29 Μαϊου
          Καθώς σήμερα έχουμε την επέτειο της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, να τονίσουμε αυτή την αλήθεια: Θέλει γενναιότητα την ώρα της όποιας συμφοράς να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Αυτό είναι η μετάνοια, η επιστροφή στον Θεό. Να αναλάβεις τις ευθύνες και να μην αρχίσεις να δικαιολογείσαι, να παραπονείσαι ή να μεταθέτεις την ευθύνη σε άλλους.
          Θα ήταν καλό όλοι οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη που φέρουμε για τα εθνικά μας θέματα. Επειδή λέμε “όλοι οι Έλληνες”, αμέσως φεύγει από μέσα μας η συναίσθηση της ευθύνης που έχουμε. Όχι, όχι. Ας λέμε “όλοι οι Έλληνες”. Αυτή την ώρα εμείς είμαστε εδώ, και επομένως εμείς να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη μας ευθύνη. Θα ήταν καλό όλοι οι Έλληνες απόψε να είναι στους ναούς, για να εκδηλώσουν αυτή τη μετάνοια που περιμένει ο Θεός, η οποία μετάνοια πρέπει να είναι διπλάσια από εκείνη που χρειαζόταν τότε, για να μη γίνει το κακό.

          π. Σ. Κ.

Τρίτη 28 Μαΐου 2019

Ελεημοσύνη και υποκρισία



“Ποιο το όφελος να δημιουργείς πολλούς φτωχούς  με την
  εκμετάλλευση και ν’ ανακουφίζεις έναν με την ελεημοσύνη;
 Αν δεν υπήρχε το πλήθος των εκμεταλλευτών, δεν θα υπήρχε το πλήθος των εξαθλιωμένων”

                             Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ



Τρίτη , 28 Μαΐου 2019

          Μέσω του παλαιού ανθρώπου μας έχει στο χέρι του ο διάβολος. Αγωνιζόμενος θα νοιώσεις ότι έχει κόπο και πόνο ο αγώνας, και θα έλθει δυσκολία στην ψυχή. Όποιος αντέξει μετά και από τα συμπτώματα ανίας, κοπώσεως, πλήξεως-γεννήματα του παλαιού ανθρώπου-και πάει πιο πέρα, εκείνος θα προκόψει. Ίσως μάλιστα δεν είναι τόσο ότι πάει κανείς πιο πέρα, αλλά ίσα-ίσα μένει εκεί και προσκαρτερεί, μετά από αυτά και με αυτά τον Κύριο.

          Έχει αξία να αγαπάς τον Κύριο και χωρίς να ευχαριστείται ο παλαιός άνθρωπος, χωρίς να έχει τροφή η φιλαυτία. Πράγματι, ο Θεός οικονομεί έτσι τα της ψυχής, ώστε αφήνει να έχει η ψυχή ξηρασία, άγονη κατάσταση, ακριβώς για να μείνει χωρίς τροφή ο παλαιός άνθρωπος και να πεθάνει. Ουσιαστικά ποιος κουράζεται; Ο φίλαυτος. Απογοητευμένος λέει: “Δεν αντέχω άλλο. Και όλο αυτό είναι η τελευταία άμυνα του εγώ.



          π. Σ. Κ.

Κυριακή 26 Μαΐου 2019

Πατρῶν Χρυσόστομος: «Οἱ παιδομάρτυρες τοῦ Κατηχητικοῦ στήν Συρία προσετέθησαν στήν ἀλυσίδα τῶν Νεομαρτύρων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας». (Μέ τήν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Νεομαρτύρων Δημητρίου καί Παύλου, ὑπό τοῦ Συλλόγου τῶν ἐν Πάτραις Ἀρκάδων)




Μὲ τὴν συμμετοχὴ πλήθους εὐσεβῶν χριστιανῶν, ποὺ κατέκλυσαν τὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου (τοῦ ἐν Ζακύνθῳ) Πατρῶν, ἑορτάσθη τήν Κυριακή 19.5.2019, ἡ μνήμη τῶν ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων Δημητρίου καὶ Παύλου, τῶν ἐν Τριπόλει μαρτυρησάντων καὶ Πολιούχων αὐτῆς, ἀπὸ τὸν Σύλλογο τῶν ἐν Πάτραις Ἀρκάδων «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης».

Στὸν ὡς ἄνω Ἱερὸ Ναὸ εἶναι θησαυρισμένη μεγάλη Ἱερὰ Εἰκόνα τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων ἀπὸ τοῦ ἔτους 1861, ἀπὸ τοὺς τότε Ἀρκάδες τῶν Πατρῶν ποὺ ἦτο μιά ἰσχυρὰ παροικία, ὃπως εἶναι καί οἱ σύγχρονοι ἐν Πάτραις Ἀρκάδες.

Ἡ ἱερὰ αὐτὴ εἰκόνα μὲ πρωτοβουλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου συντηρήθηκε καὶ τοποθετήθηκε σὲ περικαλλὲς ξυλόγλυπτο προσκυνητάριο, σὲ περίβλεπτη θέση στὸν Ἱερὸ Ναό, ὥστε νὰ προσκυνῆται ἀπὸ τοὺς χριστιανούς. Οἱ ἐν Πάτραις Ἀρκάδες ἑορτάζουν τήν μνήμη τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων τήν Κυριακή πρό τῆς ἱερᾶς αὐτῶν μνήμης. (22 Μαΐου).

Ὁ Σεβασμιώτατος στὸ κήρυγμά του, ἐπήνεσε τὸν Πρόεδρο τοῦ Συλλόγου τῶν ἐν Πάτραις Ἀρκάδων κ. Δημήτριο Κομποχόλη, τὰ Μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καὶ ὅλα τὰ μέλη τοῦ Συλλόγου, γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἱερᾶς αὐτῆς παραδόσεως καὶ τὸν ἑορτασμὸ τῶν ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων καὶ ἀνεφέρθη μὲ συγκινητικὰ στοιχεῖα στὴ ζωή, στὸ μαρτύριο καὶ στὰ θαύματα τῶν δύο ἀριστέων τῆς Πελοποννήσου, ὡς τοὺς ἀποκαλεῖ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος, κλεινῶν νεομαρτύρων Δημητρίου καὶ Παύλου, τονίσας ὅτι οἱ ἅγιοι Νεομάρτυρες ἔγραψαν μὲ τὸ αἷμα τους λαμπρὲς καὶ συγκλονιστικὲς σελίδες τῆς ἱστορίας κατὰ τὴν διάρκεια τῶν μαύρων καὶ πικρῶν χρόνων τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς, ὥστε μέσα ἀπὸ τὸ αἷμα τους καὶ τὴν θυσία τους ποὺ ἑνώθηκαν μὲ τὰ αἵματα καὶ τὶς θυσίες τῶν ἄλλων ἡρώων καὶ μαρτύρων ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος, νὰ ποτισθῇ, νὰ βλαστήσῃ καὶ νὰ καρποφορήσῃ τὸ δένδρο τῆς ἐλευθερίας.

Ἐν συνεχείᾳ  ὁ Σεβασμιώτατος μέ τήν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἑκατοστῆς ἐπετείου ἀπό τήν γενοκτονία τοῦ Ἑλληνισμοῦ τοῦ Πόντου, ἔκανε λόγο γιά τόν μαρτυρικό Ποντιακό Ἑλληνισμό, ὁ ὁποῖος ὑπέστη φρικτὰ μαρτύρια, ἐξορίες καὶ μυρίας βασάνους, διατηρήσας ὅμως παρὰ τὶς ἀγχόνες, τὰ ἰκριώματα καὶ τὶς σφαγές, ζωντανὴ τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, τὴν ὁποία μετέφεραν οἱ διασωθέντες Πόντιοι ἀδελφοί μας στὴν Μητροπολιτικὴ Ἑλλάδα, μαζὶ μὲ τὴν Παναγία Σουμελᾶ, στῆς ὁποίας τὰ χέρια κρέμασαν τὶς τύχες καὶ τὴν πορεία τῶν ἐπιγενομένων καί ποὺ τιμοῦν μὲ τὴν ὀρθόδοξη παρουσία τους καὶ τὴν ποντιακὴ λεβεντιά τους τὴν Πατρίδα μας τόσο ἐντὸς τῶν γεωγραφικῶν ὁρίων αὐτῆς, ὅσο καὶ παγκοσμίως.

Μιλώντας τέλος, γιὰ τὴν συνέχεια τῶν σελίδων τῶν αἱματηρῶν θυσιῶν στὴν σύγχρονη ἐποχὴ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς  σὲ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου, κυρίως στὴ Μέση Ἀνατολή, ἀνεφέρθη στὸ μαρτυρικὸ τέλος τῶν Ὀρθοδόξων μαθητῶν τοῦ κατηχητικοῦ Σχολείου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Πέτρου καὶ Παύλου στή Σελευκούπολη τῆς Κεντρικῆς Συρίας οἱ ὁποῖοι ἐπλήρωσαν μὲ τὴ ζωὴ τους τὴν ἀγάπη τους γιὰ τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστάντα Κύριό μας καὶ στάθηκαν ἀπέναντι στὸ μίσος τῶν τζιχαντιστῶν, ἀναδειχθέντες σύγχρονοι νεομάρτυρες.



Κλῖμαξ, Λόγος 22, περὶ Ὑπερηφανείας



Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἄρνησις τοῦ Θεοῦ, ἐφεύρεσις τῶν δαιμόνων, ἐξουδένωσις τῶν ἀνθρώπων, μητέρα τῆς κατακρίσεως, ἀπόγονος τῶν ἐπαίνων, ἀπόδειξις ἀκαρπίας, φυγαδευτήριο τῆς βοηθείας τοῦ Θεοῦ, πρόδρομος τῆς παραφροσύνης, πρόξενος πτώσεων, αἰτία τῆς ἐπιληψίας, πηγὴ τοῦ θυμοῦ, θύρα τῆς ὑποκρίσεως, στήριγμα τῶν δαιμόνων, φύλαξ τῶν ἁμαρτημάτων, δημιουργὸς τῆς ἀσπλαχνίας, ἄγνοια τῆς συμπαθείας, πικρὸς κριτής, ἀπάνθρωπος δικαστής, ἀντίπαλος τοῦ Θεοῦ, ρίζα τῆς βλασφημίας.
2. Ἀρχὴ τῆς ὑπερηφανείας εἶναι τὸ τέλος τῆς κενοδοξίας. Μέσον, ἡ ἐξουδένωσις τοῦ πλησίον, ἡ ἀναιδὴς φανέρωσις τῶν κόπων μας, ὁ ἐσωτερικὸς αὐτοέπαινος, τὸ μίσος τῶν ἐλέγχων. Καὶ τέλος, ἡ ἄρνησις τῆς βοηθείας τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐξύψωσις τῆς ἰδικῆς μας ἱκανότητος, ἡ δαιμονικὴ συμπεριφορά.
3. Ἂς τὸ ἀκούσωμε ὅλοι ὅσοι θέλομε νὰ διαφύγωμε αὐτὸν τὸν βαθὺ λάκκο. Πολλὲς φορὲς τὸ πάθος αὐτὸ ἀγαπᾶ νὰ τρέφεται ἀπὸ τὶς εὐχαριστίες ποὺ ἐκφράζομε στὸν Θεόν. Διότι δὲν παρουσιάζεται τόσο ἀναιδής, ὥστε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ μᾶς προτρέπη νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν Θεόν.
4. Εἶδα ἄνθρωπο νὰ εὐχαριστῆ τὸν Θεὸν μὲ τὸ στόμα καὶ νὰ κομπάζη μὲ τὸ ἐσωτερικὸ φρόνημα. Περὶ αὐτοῦ εἶναι ἀψευδὴς μάρτυς ἐκεῖνος ὁ Φαρισαῖος ποὺ ἔλεγε στὸν Θεὸν μὲ ἀπρεπῆ καύχησι: «Ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι»! (Λουκ. ιη´ 11).
5. Ὅπου συνέβη πτῶσις, ἐκεῖ κατασκήνωσε προηγουμένως ἡ ὑπερηφάνεια. Διότι τὸ δεύτερο εἶναι τὸ προμήνυμα τοῦ πρώτου.
6. Ἄκουσα κάποιον ἀξιοσέβαστο ἄνδρα νὰ λέγη: «Ὑπόθεσε ὅτι εἶναι δώδεκα τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας. Ἐὰν ἕνα ἀπὸ αὐτά, τὴν οἴησι, τὴν ἀγαπήσης ὁλόψυχα, αὐτὴ θὰ ἀναπληρώση τὸν τόπο καὶ τῶν ὑπολοίπων ἕνδεκα».
7. Ὁ ὑψηλόφρων μοναχὸς ἀντιλέγει μὲ σφοδρότητα, ἐνῷ ὁ ταπεινόφρων δὲν γνωρίζει οὔτε νὰ βλέπη τὸν ἄλλον ἀντιπρόσωπα. Δὲν σκύβει τὸ κυπαρίσσι νὰ βαδίση στὴν γῆ, οὔτε ὁ ὑψηλοκάριος μοναχὸς νὰ ἀποκτήση ὑπακοή.
8. Ὁ ὑψηλοκάρδιος ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ νὰ ἄρχη. Καὶ δὲν μπορεῖ ἢ μᾶλλον δὲν θέλει νὰ ὁδηγηθῆ στὴν τελικὴ ἀπώλεια μὲ κάποιον ἄλλον τυχόντα τρόπο.
9. «Ὑπερηφάνοις Κύριος ἀντιτάσσεται» (Α´ Πέτρ. ε´ 5), καὶ ποιὸς μπορεῖ ἔπειτα νὰ τοὺς ἐλεήση; «Ἀκάθαρτος παρὰ Κυρίῳ πᾶς ὑψηλοκάρδιος» (Παροιμ. ιε´ 5), καὶ ποιὸς θὰ κατορθώση ἔπειτα νὰ καθαρίση ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο;
10. Παίδευσις τῶν ὑπερηφάνων εἶναι ἡ πτῶσις. Σκόλοψ αὐτῶν εἶναι ὁ δαίμων. Ἐγκατάλειψίς τους ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀπώλεια τῶν φρενῶν. Καὶ τὰ δυὸ πρῶτα πολλὲς φορὲς ἐθεραπεύθηκαν ἀπὸ ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὸ τελευταῖο ἀνθρωπίνως εἶναι ἀνίατο.
11. Ὅποιος ἀποκρούει τοὺς ἐλέγχους, ἐφανέρωσε ὅτι τὸ ἔχει τοῦτο τὸ πάθος, ἐνῷ ὅποιος τοὺς δέχεται, ἔχει ἐλευθερωθῆ ἀπὸ τὰ δεσμά του.
12. Ἂν ὄχι ἐξ αἰτίας ἄλλου πάθους, ἀλλὰ ἀπ᾿ αὐτὸ καὶ μόνο ἔπεσε κάποιος ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, πρέπει νὰ ἐξετάσωμε μήπως καὶ χωρὶς καμμία ἄλλη ἀρετή, ἀλλὰ μὲ τὴν ταπείνωσι μόνο μποροῦμε νὰ ἀνεβοῦμε στοὺς οὐρανούς.
13. ὑπερηφάνεια εἶναι ἀπώλεια τοῦ πλούτου καὶ τῶν ἱδρώτων τῶν πνευματικῶν. «Ἐκέκραξαν, καὶ οὐκ ἣν σῴζων», ἐπειδὴ ἀσφαλῶς θὰ ἔκραξαν μὲ ὑπερηφάνεια· «Πρὸς Κύριον, καὶ οὐκ εἰσήκουσεν αὐτῶν» (Ψαλμ. ιζ´ 42), ἐπειδὴ ἀσφαλῶς δὲν ἀπέκοπταν τὶς αἰτίες τῶν ἁμαρτιῶν κατὰ τῶν ὁποίων προσεύχονταν.
14. Ἕνας πολὺ γνωστικὸς γέρων ἐσυμβούλευσε πνευματικὰ κάποιον ὑπερήφανο ἀδελφό. Καὶ αὐτὸς τυφλωμένος τοῦ λέγει: «Συγχώρησέ με, πάτερ. Δὲν εἶμαι ὑπερήφανος». Καὶ ὁ πάνσοφος γέρων τοῦ ἀποκρίνεται: «Καὶ ποιὰ καλύτερη ἀπόδειξι θὰ μᾶς ἔδινες τοῦ πάθους σου, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἶπες, τὸ «δὲν εἶμαι ὑπερήφανος»; Σὲ τέτοιους ὑπερηφάνους ἀνθρώπους προξενεῖ μεγάλη ὠφέλεια ἡ ὑποταγή, ἡ σκληρότερη καὶ ἀτιμωτικότερη διαγωγή, καθὼς καὶ ἡ ἀνάγνωσις τῶν ὑπερφυσικῶν κατορθωμάτων τῶν Πατέρων. Ἴσως ἔτσι νὰ ὑπάρξη σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἀσθενεῖς κάποια μικρὴ ἐλπίδα σωτηρίας.
15. Εἶναι ἐντροπὴ νὰ καμαρώνη κάποιος γιὰ τὸν ξένο στολισμό. Ὁμοίως εἶναι ἐσχάτη ἀνοησία νὰ ὑπερηφανεύεται κανεὶς γιὰ τὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ. Ὅσα κατορθώματα ἐπέτυχες πρὶν γεννηθῆς, γι᾿ αὐτὰ μόνο νὰ ὑπερηφανεύεσαι, διότι τὰ μετὰ τὴν γέννησί σου τὰ ἐχάρισε ὁ Θεός, καθὼς ἐπίσης καὶ αὐτὴ τὴν γέννησι.
16. Ὅσες ἀρετὲς κατώρθωσες χωρὶς τὸν νοῦ καὶ τὴν λογική, αὐτὲς καὶ μόνο εἶναι ἰδικές σου, ἐφ᾿ ὅσον τὸν νοῦ καὶ τὴν λογικὴ σοῦ τὰ ἐδώρησε ὁ Θεός. Ὅσες νίκες ἐπέτυχες χωρὶς τὸ σῶμα σου, αὐτὲς καὶ μόνο ὀφείλονται στὴν ἰδική σου προσπάθεια, ἐφ᾿ ὅσον τὸ σῶμα δὲν εἶναι ἰδικό σου δημιούργημα, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ.
17. Μὴ ξεθαρρεύσης, παρὰ μόνον ὅταν δεχθῆς τὴν τελικὴ ἀπόφασι τοῦ Κριτοῦ. Καὶ νὰ παρατηρῇς ἐκεῖνο τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴν ἀνάκλισί του στὸ τραπέζι τοῦ γάμου ἐδέθηκε χειροπόδαρα καὶ ὡδηγήθηκε στὸ σκότος τὸ ἐξώτερον.
18. Μὴ ἀνυψώνης τὸν αὐχένα σου, ἐνῷ εἶσαι πλασμένος ἀπὸ γῆ. Διότι πολλοὶ ἐρρίφθηκαν ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, ἂν καὶ ἦσαν ἅγιοι καὶ ἄϋλοι.
19. Ὅταν ὁ δαίμων καταλάβη ἔδαφος στὴν ψυχὴ τῶν ὀπαδῶν του, τότε τοὺς παρουσιάζεται, ὅταν κοιμῶνται ἢ ὅταν εἶναι ξύπνιοι, ὑπὸ τὴν μορφὴν ἁγίου Ἀγγέλου ἢ Μάρτυρος καὶ τοὺς δίδει πνευματικὰ χαρίσματα ἢ τοὺς ἀποκαλύπτει διάφορα μυστήρια· μὲ τὸν σκοπὸ νὰ ἐξαπατηθοῦν οἱ ταλαίπωροι καὶ νὰ χάσουν τελείως τὰ λογικά τους.
20. Καὶ ἂν ἀκόμη εἴχαμε ὑποστῆ μυρίους θανάτους γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, οὔτε ἔτσι θὰ ἐξεπληρώναμε τὸ χρέος μας. Διότι ἄλλο εἶναι τὸ αἷμα τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλο τὸ αἷμα τῶν δούλων, ὄχι βέβαια ὡς πρὸς τὴν οὐσία, ἀλλὰ ὡς πρὸς τὴν ἀξία.
21. Ἂς μὴ παύσωμε ποτὲ νὰ συζητοῦμε γιὰ τοὺς πρὸ ἡμῶν Πατέρας καὶ φωστήρας, συγκρίνοντας τοὺς ἑαυτούς μας μαζί τους. Τότε θὰ διαπιστώσωμε ὅτι δὲν ἐπατήσαμε κἂν τὸ πόδι μας στὸν δρόμο τῆς πραγματικῆς μοναχικῆς ζωῆς, καὶ ὅτι δὲν ἐφυλάξαμε ὁσίως τὶς ὑποσχέσεις μας, ἀλλ᾿ ὅτι εὑρισκόμαστε ἀκόμη στὴν κατάστασι τῶν κοσμικῶν.
22. Μοναχὸς κατ᾿ ἐξοχὴν σημαίνει ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς ἀμετεώριστος καὶ σωματικὲς αἰσθήσεις ἀκινητοποιημένες. Μοναχὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ προκαλεῖ ἐναντίον του τοὺς δαίμονας σὰν ἄγρια θηρία, καὶ ποὺ ἀναγκάζοντάς τους νὰ ἀπομακρύνωνται ἀπὸ κοντά του, τοὺς παροξύνει. Μοναχὸς σημαίνει ἀδιάκοπη ἔκστασις τοῦ νοῦ καὶ ἀκατάπαυστη λύπη γιὰ τὴν παροῦσα ζωή. Μοναχὸς σημαίνει ἄνθρωπος ποὺ ἔγινε ἕνα μὲ τὶς ἀρετές, ὅπως ἕνας ἄλλος ἔγινε ἕνα μὲ τὶς ἡδονές. Μοναχὸς σημαίνει ἄσβεστο φῶς στὸν ὀφθαλμὸ τῆς καρδίας. Μοναχὸς σημαίνει ἄβυσσος ταπεινώσεως ποὺ ἐγκρέμισε καὶ ἔπνιξε μέσα της κάθε πονηρὸ πνεῦμα.
23. Τὴν λήθη τῶν ἁμαρτημάτων τὴν προκαλεῖ ἡ ὑπερηφάνεια, διότι ἡ ἐνθύμησίς των προξενεῖ ταπεινοφροσύνη.
24. Ὑπερηφάνεια σημαίνει, ἐσχάτη πτωχεία μιᾶς ψυχῆς ποὺ παρουσιάζεται κατὰ φαντασίαν ὡς πλουσία, καὶ ποὺ νομίζει ὅτι ζῆ στὸ φῶς, ἐνῷ εὑρίσκεται μέσα στὸ σκοτάδι. Ὄχι μόνο δὲν ἀφίνει τούτη ἡ μιαρὰ νὰ προοδεύη κάποιος, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὑψηλὰ τὸν ρίχνει κάτω.
25. Ὑπερήφανος σημαίνει ρόδι σαπισμένο ἐσωτερικῶς, ποὺ ἐξωτερικῶς γυαλίζει τὸ χρῶμα του. Ὁ ὑπερήφανος μοναχὸς δὲν χρειάζεται δαίμονα, διότι γίνεται πλέον ὁ ἴδιος δαίμων καὶ ἐχθρός του ἑαυτοῦ του.
26. Ξένο εἶναι τὸ σκοτάδι ἀπὸ τὸ φῶς. Ὁμοίως ξένος εἶναι ὁ ὑπερήφανος ἀπὸ κάθε ἀρετή. Στὶς καρδιὲς τῶν ὑπερηφάνων θὰ γεννηθοῦν λογισμοὶ βλασφημίας, ἐνῷ στὶς ψυχὲς τῶν ταπεινῶν οὐράνιες θεωρίες. Ὁ κλέπτης ἀπεχθάνεται τὸ φῶς τοῦ ἡλίου καὶ ὁ ὑπερήφανος ἐξουδενώνει τοὺς πρᾴους ἀνθρώπους.
27. Πολλοὶ ὑπερήφανοι, δὲν γνωρίζω πῶς, αὐταπατήθηκαν κι ἐνόμισαν ὅτι ἔφθασαν στὸ ὕψος τῆς ἀπαθείας. Ἀλλὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου εἶδαν τὴν πτωχεία τους. Ὅποιος συνελήφθη ἀπὸ αὐτήν, δηλαδὴ τὴν ὑπερηφάνεια, μόνο στὴν βοήθεια τοῦ Κυρίου μπορεῖ νὰ ἐλπίζη, διότι γι᾿ αὐτὸν εἶναι μάταιο νὰ περιμένη σωτηρία ἀπὸ ἀνθρώπους.
28. Συνέλαβα κάποτε τούτη τὴν ἀκέφαλο πλάνη νὰ πλησιάζη πρὸς τὴν καρδιά μου, ἀνεβασμένη ἐπάνω στοὺς ὤμους τῆς μητέρας της.
Τὶς ἔδεσα καὶ τὶς δυό μὲ τὰ δεσμὰ τῆς ὑπακοῆς, τὶς ἐμαστίγωσα μὲ τὸ μαστίγιο τῆς εὐτελείας καὶ ἔτσι τὶς ἀνέκρινα μὲ ποιὸν τρόπο εἰσέρχονται μέσα μου. Καὶ αὐτές, καθὼς ἐμαστιγώνονταν, μοῦ ἔλεγαν:
«Ἐμεῖς δὲν ἔχομε οὔτε ἀρχὴ οὔτε γέννησι, διότι εἴμαστε ἀρχηγοὶ καὶ γεννήτορες ὅλων τῶν παθῶν. Ἐμᾶς μᾶς πολεμεῖ ὑπερβολικὰ ἡ συντριβὴ τῆς καρδίας ποὺ γεννᾶται ἀπὸ τὴν ὑποταγή. Ἐμεῖς δὲν ἀνεχόμεθα κανένα νὰ μᾶς ἐξουσιάζη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅταν ἐλάβαμε ἐξουσία στοὺς οὐρανούς, ἀπεστατήσαμε ἀπὸ ἐκεῖ.
» Ἐμεῖς μὲ ἕνα λόγο γεννοῦμε ὅλα τὰ πάθη ποὺ ἀντιστρατεύονται στὴν ταπεινοφροσύνη, διότι ὅλα ὅσα τὴν εὐνοοῦν εἶναι ἀντιμέτωπά μας. Ἀλλὰ ἀφοῦ καὶ στὸν οὐρανὸ ἐσημειώσαμε νίκη, πῶς μπορεῖς ἐσὺ νὰ μᾶς ξεφύγης;
» Ἐμεῖς συνηθίζουμε πολλὲς φορὲς νὰ ἐμφανιζώμεθα μετὰ ἀπὸ ἀτιμίες, ἀπὸ τὴν ὑπακοή, ἀπὸ τὴν ἀοργησία, ἀπὸ τὴν ἀμνησικακία, ἀπὸ τὴν πρόθυμη διακονία.
» Τέκνα ἰδικά μας εἶναι οἱ πτώσεις τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἡ ὀργή, ἡ καταλαλιά, ἡ πικρία, ὁ θυμός, ἡ κραυγή, ἡ βλασφημία, ἡ ὑποκρισία, τὸ μίσος, ὁ φθόνος, ἡ ἀντιλογία, ἡ ἰδιορρυθμία, ἡ ἀπείθεια.
» Ἕνα μόνο ὑπάρχει ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ νικήσωμε, καὶ σοῦ τὸ φανερώνουμε, ἐπειδὴ μᾶς μαστιγώνεις:
» Ἐὰν κατηγορῆς διαρκῶς τὸν ἑαυτόν σου ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μὲ εἰλικρίνεια, θὰ μᾶς θεωρῆς ὡσὰν ἀράχνη. Ἵππος ἐπάνω στὸν ὁποῖο εἶμαι ἀνεβασμένη, ἐγὼ ἡ ὑπερηφάνεια, εἶναι, ὅπως βλέπεις, ἡ κενοδοξία. Ἡ ὁσία ὅμως ταπείνωσις καὶ ἡ αὐτομεμψία θὰ περιπαίξουν τὸν ἵππο καὶ τὸν ἀναβάτη του, ψάλλοντας μελωδικὰ τὴν ᾠδὴ τῆς νίκης: «Ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ· ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται· ἵππον καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασσαν» (Ἐξοδ. ιε´ 1) καὶ εἰς ἄβυσσον ταπεινώσεως».
Βαθμὶς εἰκοστὴ δευτέρα! Ὅποιος τὴν ἀνέβηκε, ἐνίκησε· ἐὰν βεβαίως κατώρθωσε νὰ τὴν ἀνεβῆ.
αγια ζωνη