Τρίτη 30 Απριλίου 2019

Ἡ Μακεδονία στὸ ἀπόσπασμα Μάρτιος 14, 2019




Ἀνώμαλα προσγειώθηκε ἡ Κυβέρνηση καὶ οἱ περιστασιακοί της συνοδοιπόροι τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν στὶς 24 τοῦ περασμένου Φεβρουαρίου, μὲ τὴ δημοσίευση ἄρθρου στὴν ἠλεκτρονικὴ ἔκδοση τοῦ BBC, μὲ τὸν τίτλο: «Ἡ ἀόρατη μειονότητα τῆς Ἑλλάδας – Οἱ Σλάβοι – Μακεδόνες».

Στὸ ἄρθρο γίνεται ἐκτενὴς λόγος γιὰ ὕπαρξη «μακεδονικῆς μειονότητας» (τῶν Σλάβων Σκοπιανῶν δηλαδή) στὴν Ἑλλάδα. Τὸ ρεπορτὰζ εἶναι στηριγμένο κατὰ βάσιν στὰ λόγια ἑνὸς μόνο ἀνθρώπου μὲ τὸ ἐπώνυμο Φωκᾶς. Σύμφωνα μὲ αὐτό, μὲ τὴν ἐπικύρωση τῆς συμφωνίας γιὰ τὴ «Δημοκρατία τῆς Βόρειας Μακεδονίας», ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα ἀναγνώρισε σιωπηρὰ τὴν ὕπαρξη «μακεδονικῆς γλώσσας καὶ ἐθνότητας» γιὰ τὴ γειτονικὴ χώρα, ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη μέσα στὸ δικό της χῶρο τῆς «μακεδονικῆς μειονότητας» γιὰ δεκαετίες. Ἀλλά, κατὰ τὸ δημοσίευμα, αὐτὴ ὑπάρχει καὶ μάλιστα ὑπολογίζει τὸν ἀριθμὸ τῶν δῆθεν «καταπιεσμένων Μακεδόνων» σὲ 100.000.

Τὸ δημοσίευμα προκάλεσε τὴν ἀντίδραση τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως καὶ τὴν παρέμβασή της μὲ ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε στὸ BBC ὁ Ἕλληνας Πρεσβευτὴς στὸ Λονδίνο κ. Δημήτρης Καραμῆτσος – Τζι­ρᾶς, ἐκ­φρά­ζον­τας καὶ ἐπισήμως τὴν ἀντίθεση τῆς Ἀθήνας στὸ ἐπίμαχο ἄρθρο, στὸ ὁποῖο γίνεται λόγος γιὰ «καταπιεσμένη μακεδονικὴ μειονότητα» στὴν Ἑλλάδα. Μὲ τὴν ἐπιστολή του ὁ κ. Πρεσβευτὴς ἀναίρεσε πλήρως τὶς ἱστορικὲς διαστρεβλώσεις τοῦ ἄρθρου, γεγονὸς ποὺ ἀνάγκασε τὸ μεγάλο εἰδησεογραφικὸ Πρακτορεῖο νὰ προβεῖ σὲ διορθώσεις τοῦ δημοσιεύματος.

Ὡστόσο τὸ γεγονὸς δὲν εἶναι τυχαῖο οὔτε πολὺ περισσότερο ἀσήμαντο. Εἶναι φανερὸ ὅτι ὑπάρχει σχεδιασμὸς πίσω ἀπὸ ὅλη αὐτὴ τὴν ἱστορία. Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ δῆθεν ἔρευνα εἶχε γίνει τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2018 καὶ δημοσιεύθηκε τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2019, μετὰ τὴν ψήφιση τῆς Συμφωνίας, δείχνει ὅτι κάποιοι ἐργάσθηκαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἐργάζονται συστηματικὰ γιὰ τὴν ἐκπόρθηση τῆς Μακεδονίας μας. Τὴν ἔχουν βάλει στὸ στόχαστρο καὶ ἐπιχειροῦν βῆμα-βῆμα νὰ τὴν ὁδηγήσουν στὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα.

Εἶναι δὲ τραγικὸ ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση μὲ τὴ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν τοὺς ἔδωσε τὸ ὅπλο ποὺ χρειάζονταν γιὰ νὰ πετύχουν τὸν στόχο τους.

Ὅμως λογάριασαν χωρὶς τὸν πραγματικὸ κυρίαρχο αὐτοῦ τοῦ τόπου, τὸν ἑλληνικὸ λαό, τὸν ὁποῖο εἶχαν φροντίσει νὰ ἐξουθενώσουν οἰκονομικά, πιστεύοντας ὅτι ἔτσι θὰ τὸν φιμώσουν.

Τὴν ἀπάντηση τὴν πῆραν καταιγιστικὴ ἀπὸ τὴ λαοθάλασσα τῶν μεγάλων συλλαλητηρίων του, μὲ τὰ ὁποῖα ἐξέφρασε δυναμικὰ τὴν ἀμετακίνητη ἀπόφασή του νὰ μὴν ὑποκύψει ποτέ.

Ἂς τὴν ἀκούσουν καλὰ ἄλλη μία φορὰ μὲ τὰ λόγια τοῦ Μίκη Θεοδωράκη κατὰ τὸ χειμαρρῶδες συλλαλητήριο τῆς 4ης Φεβρουαρίου τοῦ 2018:

«Οἱ Ἕλληνες σήμερα ἑνωμένοι δίνουν ὅλοι μαζὶ τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὴν πλατεία Συντάγματος:

Ἡ Μακεδονία εἶναι μία, καὶ ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντα ἑλληνική»!
Ο Σωτήρ

Δευτέρα 29 Απριλίου 2019

Τι είναι η νέα εποχή



Όλες οι αποκρυφιστικές τάσεις  περιλαμβάνονται και κινούνται στον πνευματικό χώρο της λεγόμενης “Νέας Εποχής του Υδροχόου”.

          Πρόκειται για μια παλιά σκέψη που συναντάται σε εξωχριστιανικές θρησκείες. Σύμφωνα με αυτήν, η ανθρωπότητα περνάει από συνεχή εναλλαγή ορισμένων εποχών και δεν ακολουθεί οριζόντια ευθύγραμμη τροχιά, όπως είναι η ορθόδοξη θεώρηση. Αυτή η τροχιά είναι κυκλική, καλείται “Ζωδιακός Κύκλος” και διαιρείται σε δώδεκα “ζώδια”. Για να περάσει το ηλιακό σύστημα ένα από αυτά τα ζώδια, χρειάζεται κάτι παραπάνω από 2100 χρόνια. Αυτός ο χρόνος είναι η μέτρηση μιας Εποχής. Η κίνηση από ζώδιο σε ζώδιο γίνεται αντίστροφα. Έτσι και οι “ζωδιακοί μήνες” διαδέχονται ο ένας τον άλλο “προς τα πίσω”.

          Οι άνθρωποι της “Νέας Εποχής” ισχυρίζονται πως κατά την εποχή του Υδροχόου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο ήλιος μπήκε στο ζώδιο των ιχθύων και η “Εποχή των Ιχθύων” άρχισε. Ήταν η εποχή που έζησε ο Χριστός, η εποχή του Χριστιανισμού. Η εποχή αυτή λογίζεται από τους οπαδούς της “Νέας Εποχής” ως εποχή περιορισμού και στενότητας. Σ’ αυτήν κυριαρχούσαν οι εντολές, ο έλεγχος των ιερέων, η δίωξη των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων, η εποχή των πολέμων, της αποικιοκρατίας, της καταστροφής της φύσης. Αυτή, λοιπόν,  η εποχή τελειώνει και αρχίζει μια Νέα Εποχή, αυτή “του Υδροχόου”!

          Με τ δεδομένα αυτά, λοιπόν,  σύμφωνα με την αποκρυφιστική αντίληψη, “οι ειδικοί επιστήμονες” που διαχειρίζονται την “απόκρυφη επιστήμη” και κατέχουν την “άμεση γνώση”, θέτουν ως στόχο να προετοιμάσουν τους ανθρώπους για την νέα κατάσταση. Και, γι’ αυτό τον λόγο, απαιτούν απόλυτη υποταγή από τους οπαδούς -μαθητές τους, υποστηρίζοντας ότι αντλούν την αυθεντία τους από υπερβατικό επίπεδο ή και από την ταύτισή τους  με την θεϊκή πραγματικότητα.

          Όμοιες τάσεις που δραστηριοποιούνται στο χώρο αυτό είναι πολλές, με διαφορετικά ονόματα, συγκλίνουν όμως στον ίδιο σκοπό: Να αλλοιώσουν το ορθόδοξο φρόνημα και να καταργήσουν την ελευθερία του προσώπου. Π.χ. Εσωτερισμός- Σαμανισμός- Γκουρουϊσμός- Αστρολογία- Αριθμολογία-Πνευματισμός- Νέο σατανισμός- Μαγεία κ. α. Γίνεται φανερό πως όλα αυτά που η “Νέα Εποχή”- και όλες οι ομάδες που κινούνται στον “πνευματικό” της χώρο, και πιστεύουν σε “κύκλους” εναλλασσομένων εποχών- είναι ασυμβίβαστα με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Η γνώση του Θεού και η σωτηρία του ανθρώπου δεν είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης προσπάθειας και ανελεύθερης υποταγής σε αυθεντίες αλλά δώρο του Θεού. Η σωτηρία του ανθρώπου συντελέστηκε εν Χριστώ και θα γίνει κτήμα του ανθρώπου η εν

Χριστώ αφθαρσία και αθανασία, κατά τη Β’ Παρουσία, η οποία θα σημάνει και το τέλος της ιστορίας.



          “ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ”, τ. 453-454

Κυριακή 28 Απριλίου 2019

Βατοπαιδινοι - Χριστός ανέστη


Ο θρίαμβος του Σταυρού και της Αναστάσεως


Όταν ακούμε τη λέξη θρίαμβος και νίκη έρχονται στο νου μας πολλές φορές εικόνες που έχουν σχέση με ανθρώπινα έργα που προσπαθούν να επιβάλλουν το θέλημά τους στους άλλους μ’ έναν βίαιο τρόπο. Η νίκη προϋποθέτει νικημένους, νεκρούς, καταστραμμένες πόλεις δηλαδή τα τραγικά επακόλουθα ενός πολέμου. Και ο θρίαμβος μας φέρνει στο νου τους νικητές που χαίρονται με ένα υπεροπτικό τρόπο την νίκη τους και τους ηττημένους να περνούν εξαθλιωμένοι μπροστά από τους νικητές.
          Όμως στο χριστιανικό λεξιλόγιο  οι λέξεις αυτές έχουν μια διαφορετική σημασία.
          Η ζωή του Χριστού δεν έχει καμία σχέση με τους άρχοντες του κόσμου τούτου. Η μόνη περίπτωση που μίλησε με άρχοντες  και ηγεμόνες, ήταν όταν δικάζονταν και αναγκαστικά στάθηκε μπροστά τους ταπεινός και έτοιμος να ομολογήσει την αποστολή Του, ταπεινωμένος, βασανισμένος έχοντας την αξιοπρέπεια ενός αθώου καταδίκου. Αλλά και ούτε με τους πλούσιους είχε σχέσεις. Είχε ιδιαίτερη συμπάθεια στους φτωχούς, τους ταπεινούς και περιφρονημένους. Έλεγε πως ήρθε στον κόσμο γι’ αυτούς, τους καλούσε κοντά Του για να τους αναπαύσει.
          Ολόκληρη η ζωή Του ήταν μια διαρκής διακονία προς τον πονεμένο  και βασανισμένο άνθρωπο. Δεν είχε τίποτε δικό Του και έλεγε πως δεν είχε που να γύρει το κεφάλι Του, όταν ακόμη και τα αγρίμια του λόγγου είχαν τις δικές τους φωλιές.
          Η διδασκαλία Του για την συμπεριφορά των δικών Του ανθρώπων απέναντι στους άλλους και η δική Του αποστολή ήταν διαφορετική    από τις ιδέες των ηγεμόνων τη εποχής του, αλλά και του σημερινού κόσμου. Αυτά που εμείς ονομάζουμε εξουσία, δύναμη, κυριαρχία ήταν και είναι ξένα προς το πνεύμα του Ιησού Χριστού. Είπε, ότι όσοι κυβερνούν τα έθνη τα κρατούν κάτω από την εξουσία τους, οι μεγάλοι τα καταπιέζουν και λέγονται ευεργέτες. Εσείς όμως οι μαθητές μου, να μην κάνετε έτσι. Όποιος από σας θέλει να γίνει μεγάλος, θα γίνει υπηρέτης και όποιος θέλει να γίνει  πρώτος, θα είναι δούλος. Και ξεκαθάρισε τη δική Του αποστολή, ότι δεν ήρθε στον κόσμο να Τον υπηρετούν  οι άλλοι, αλλά για να υπηρετήσει τους ανθρώπους και να τους προσφέρει τη ζωή, τη λύτρωση για χάρη των πολλών.
          Όπως καταλαβαίνουμε βρισκόμαστε εδώ σ’ ένα πνεύμα εντελώς διαφορετικό  από τις σημερινές αντιλήψεις για  κυριαρχία, δύναμη και εξουσία. Οι έννοιες είναι ξένες στο μήνυμα του Χριστού. Απέναντι απ’ όσα ο κόσμος δοξάζει, ο Χριστός προβάλλει την ταπεινή διακονία, την ανιδιοτελή προσφορά και αντί για τους ισχυρούς άνδρες προβάλλει τα ανίσχυρα, τα άκακα και ταπεινά παιδιά.
          Όπως προγραμμάτισε την αποστολή Του πριν από το πάθος , έτσι και το τελείωσε. Είπε πως θα δώσει ως λύτρο τη ζωή του για χάρη των πολλών. Και την έδωσε. Αυτή ήταν η σημαντικότερη υπηρεσία που προσέφερε: θυσιάστηκε ταπεινά για το λυτρωμό των μικρών, των ταπεινών που πίστευαν ότι είχαν ανάγκη να λυτρωθούν και ζητούσαν σωτήρα.
          Οι εχθροί του που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το πνεύμα Του, πίστεψαν, ότι Τον σύντριψαν και με τον τάφο που σφράγισαν νόμισαν, ότι ξέμπλεξαν με τον άνθρωπο εκείνον που τους τάραξε τα νερά.
          Όμως αυτό ήταν η νίκη του Χριστού, γιατί ο θάνατος έγινε αιτία να εκπληρώσει την αποστολή Του και να πραγματοποιηθεί το θεϊκό σχέδιο για τη σωτηρία του κόσμου. Έδωσε τη ζωή Του για τους πολλούς και έτσι κέρδισε τη σωτηρία των ανθρώπων.
          Ο Σταυρός και ο θάνατος του Χριστού αντίθετα με την ανθρώπινη λογική, είναι η νίκη και ο θρίαμβος του Χριστού. Η Ανάσταση ολοκλήρωσε αυτόν τον θρίαμβο, γιατί έδειξε ότι ο Θεός συγκατατέθηκε στη θυσία του Σταυρού και σύντριψε οριστικά τον πρώτο και μεγάλο  εχθρό του ανθρώπου, τον θάνατο.
          Όσο προσεγγίζει κανείς τα μυστήρια του Θεού τόσο περισσότερο καταλαβαίνει πόσο διαφορετική είναι η δύναμη και η δόξα του Κυρίου από τις ανθρώπινες αντιλήψεις  και το εννοεί αυτό.
          Την Ανάσταση και τη σημασία της μπορούμε να την αντιληφθούμε, όταν σκύψουμε ταπεινά για να μάθουμε το θέλημα του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων καθώς και τον παράδοξο τρόπο που αυτή πραγματοποιήθηκε.
          Τότε θα δούμε με ποια έννοια ο Χριστός είναι ο θριαμβευτής και ο νικητής και θα γιορτάσουμε το καινό, άγιον και σωτήριον Πάσχα.
   Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
        π. γ. στ.

9 βασικά γνωρίσματα των χειριστικών ανθρώπων



Οι χειριστικοί άνθρωποι έχουν τελειοποιήσει την τέχνη του δόλου. Μπορεί να φαίνονται αξιοσέβαστοι και ειλικρινείς, αλλά πολύ συχνά αυτό είναι απλά ένα προσωπείο. Είναι ένας τρόπος να σας προσελκύσουν και να σας παγιδέψουν σε μια σχέση, πριν δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο.

Οι χειριστικοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για εσάς παρά μόνο σαν μέσο που θα τους επιτρέψετε να αποκτήσουν τον έλεγχο πάνω σας, ώστε να γίνετε ένας άβουλος συνεργάτης στα σχέδιά τους. Έχουν διάφορους τρόπους να το κάνουν αυτό, όπως πολλοί από εσάς θα έχετε αναγνωρίσει στη ζωή σας. Θα παίρνουν συχνά αυτό που λέτε ή κάνετε και το αντιστρέφουν, έτσι ώστε αυτό που είπατε και κάνατε, μετά βίας να φαίνεται αναγνωρίσιμο σε σας. Θα προσπαθήσουν να σας μπερδέψουν, ίσως ακόμα και να σας κάνουν να αισθανθείτε ότι να είστε τρελοί. Διαστρεβλώνουν την αλήθεια και μπορούν να καταφύγουν στο ψέμα αν αυτό υπηρετεί το σκοπό τους.

Οι χειριστικοί άνθρωποι μπορούν να παίξουν το θύμα και να σας κάνουν να φαίνεστε ότι είστε εσείς που προκαλέσατε το πρόβλημα το οποίο ξεκίνησαν αλλά δεν θα αναλάβουν την ευθύνη. Μπορεί να φαίνονται παθητικά επιθετικοί ή καλοί για ένα λεπτό και απόμακροι το επόμενο, για να σας κάνουν να αναρωτιέστε ώστε έτσι να τρέφονται από τους φόβους και τις ανασφάλειες σας. Σας προκαλούν συχνά να πάρετε αμυντική στάση. Μπορούν επίσης να είναι εξαιρετικά επιθετικοί και κακοί, καταφεύγουν σε προσωπικές επιθέσεις και επικρίσεις, επιδιώκοντας να επιτύχουν αυτό που θέλουν. Εκφοβίζουν και απειλούν και δεν θα χαλαρώσουν ούτε θα τα παρατήσουν μέχρι να σας εξαντλήσουν.

Ακολουθούν εννέα γνωρίσματα χειριστικών ανθρώπων, έτσι ώστε να ξέρετε τι να προσέξετε όταν ένας από αυτούς βρεθεί στο δρόμο σας. Η κατανόηση αυτών των βασικών γνωρισμάτων, μπορεί να σας βοηθήσει να αποφύγετε την παγίδευση σε μια χειριστική σχέση. Να είστε σε εγρήγορση, μένοντας σε επαφή με αυτό που γνωρίζετε ότι είναι αληθινό για τον εαυτό σας και γνωρίζοντας το τι θα επακολουθήσει, θα σας επιτρέψει να αποφύγετε τη σύγκρουση και να διατηρήσετε την ακεραιότητά σας.

1. Οι χειριστικοί άνθρωποι είτε δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο σχετίζονται με άλλους και δημιουργούν τις προβληματικές καταστάσεις, είτε πιστεύουν αληθινά ότι ο δικός τους τρόπος αντιμετώπισης μιας κατάστασης είναι ο μόνος τρόπος, διότι σημαίνει ότι ικανοποιούνται οι ανάγκες τους και αυτό έχει σημασία. Τελικά, όλες οι καταστάσεις και οι σχέσεις αφορούν αυτούς και αυτό που πιστεύουν οι άλλοι, αισθάνονται και θέλουν, πραγματικά δεν έχει καμία σημασία.

2. Οι χειριστικοί άνθρωποι δεν κατανοούν την έννοια των ορίων. Θα επιδιώξουν σθεναρά αυτό που θέλουν και δεν δίνουν ελάχιστη σημασία για το ποιος πληγώνεται στην πορεία.

Δεν τους νοίαζει ο προσωπικός σας χώρος και θα επιδιώξουν να τον καταλάβουν αμέσως - σωματικά, συναισθηματικά, ψυχολογικά ή πνευματικά. Δεν κατανοούν τι σημαίνει προσωπικός χώρος και ταυτότητα ή απλώς δεν νοιάζονται. Μπορούν να συμπεριφερθούν παρασιτικά - στον φυσικό κόσμο αυτή είναι συχνά μια αποδεκτή σχέση. Στην ανθρώπινη συμπεριφορά, όμως, ο παρασιτισμός ενός ατόμου είναι εξαντλητικός, εξουθενωτικός και ταπεινωτικός.

3. Ο χειριστικός άνθρωπος αποφεύγει να πάρει ευθύνη για τη δική του συμπεριφορά, κατηγορώντας τους άλλους ότι την προκάλεσαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί που χειραγωγούν δεν αντιλαμβάνονται την ευθύνη. Την αντιλαμβάνονται. Ένας χειριστικός άνθρωπος δεν βλέπει πουθενά λάθος στο να μην πάρει την ευθύνη για τις πράξεις του, ακόμη και να σας κάνει να αναλάβετε την ευθύνη για τις δικές σας. Τελικά, θα προσπαθήσουν να σας αναγκάσουν να αναλάβετε την ευθύνη ώστε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τους, χωρίς να αφήσετε περιθώρια για την εκπλήρωση των δικών σας.

4. Οι χειριστικοί άνθρωποι τρέφονται από τη συναισθηματική ευαισθησία και ιδιαίτερα από τη φροντίδα που δείχνετε στους άλλους. Γνωρίζουν ότι μπορούν εύκολα να σας παγιδέψουν σε μια σχέση επειδή είστε ένα καλό, ευαίσθητο προσώπο που φροντίζει τους άλλους και, φυσικά, γιατί θέλετε να βοηθήσετε. Μπορούν να δεχθούν τη φροντίδα και την ευγένειά σας στην αρχή και συχνά να σας επαινούν για το πόσο υπέροχοι είστε. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, αυτά τα κολακευτικά σχόλια θα ελαχιστοποιηθούν επειδή έχετε μία σχέση με κάποιον που πραγματικά δεν τον ενδιαφέρετε. Ενδιαφέρονται μόνο για το τι μπορείτε να κάνετε για αυτούς.

5. Αν θέλετε να διακρίνετε εύκολα τους χειριστικούς ανθρώπους από τους συμπονετικούς ανθρώπους, δώστε προσοχή στον τρόπο που μιλούν για τους άλλους σε σχέση με σας. Συχνά θα μιλάνε για σας πίσω από την πλάτη σας, με τον ίδιο τρόπο που μιλάνε για άλλους ανθρώπους. Είναι αυθεντίες στην «τριγωνοποίηση» - δημιουργώντας σενάρια και δυναμικές που επιτρέπουν την ίντριγκα, την αντιπαλότητα και τη ζήλεια και ενθαρρύνουν και προωθούν τη δυσαρμονία.

6. Ποτέ μην σπαταλάτε χρόνο προσπαθώντας να εξηγήσετε το ποιοι είστε σε ανθρώπους που έχουν ταχθεί να σας παρεξηγήσουν. Αν κάποιος δεν σας καταλαβαίνει, μην περιμένετε ώσπου να το κάνει. Μην το κάνετε αυτοσκοπό σας: να κάνετε τους άλλους να σας καταλάβουν για να τους αρέσετε - δεν ενδιαφέρονται για εσάς ως άτομα.

7. Χαρακτηρίστε τους ανθρώπους από τις πράξεις τους και ποτέ δεν θα ξεγελαστείτε από τα λόγια τους. Να θυμάστε πάντα ότι αυτά που ένα άτομο λέει και πράττει, είναι δύο πολύ ξεχωριστά πράγματα. Παρατηρήστε κάποιον από κοντά, χωρίς να προσπαθήσετε να τον δικαιολογήσετε: συνήθως αυτό που βλέπετε είναι η αλήθεια.

8. Αν ένα άτομο προσπαθεί να γίνει καλός άνθρωπος, όπως κάνει όταν προσποιείται ότι είναι, θα μπορούσε να είναι πραγματικά ένα καλό πρόσωπο. Αυτή είναι μία σημαντική πτυχή: Η αρχική μας συνάντηση με έναν άνθρωπο και η αντίληψη μας για αυτόν, επηρεάζει σημαντικά την ανάπτυξη της σχέσης μας μαζί του. Αν καταλάβουμε από την αρχή ότι ένα άτομο δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι και κρύβεται πίσω από μία βιτρίνα μιας κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς, τότε ίσως θα πρέπει να είμαστε πιο επιφυλακτικοί να σχετιστούμε μαζί τους.

9. Ελέγξτε τακτικά τις πεποιθήσεις σας. Αυτό είναι κάτι που δεν το κάνουμε αρκετά. Καθώς η ζωή εξελίσσεται, οι πεποιθήσεις και οι στάσεις μας μπορεί να αλλάζουν και πρέπει να ξέρουμε πώς μας επηρεάζουν αυτές οι μεταβαλλόμενες ιδέες. Όταν δεν είμαστε σίγουροι τι πιστεύουμε, είναι πολύ εύκολο να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλον που είναι σίγουρος ότι οι πεποιθήσεις του είναι σωστές - όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για εσάς - να προσπαθήσει να χειραγωγήσει τη σκέψη σας:

«Όταν θέλουμε να ελέγξουμε τους ανθρώπους, δεν υπάρχει καλύτερο μέσο από τα ψέματα. Επειδή, βλέπετε, οι άνθρωποι ζουν μέσα από τις πεποιθήσεις τους και οι πεποιθήσεις μπορούν να χειραγωγηθούν. Η δύναμη χειρισμού των πεποιθήσεων είναι το μόνο πράγμα που μετράει» - Michael Ende.

www.psychologytoday.com, Απόδοση - Επιμέλεια: PsychologyNow.gr

Σάββατο 27 Απριλίου 2019

Ἡ καρκινοπαθὴς πού νήστευε…



Ἦταν μία εὐσεβεστάτη κυρία, ἡ ὁποία ἔπασχε ἀπὸ καλπάζουσα μορφὴ καρκίνου. Οἱ ἰατροὶ δὲν τὴν ἔδιναν πολὺ καιρὸ ζωῆς καὶ τὴν συνιστοῦσαν νὰ τρώει καταλύσιμα, διότι ἀλλιῶς θὰ πέθαινε πιὸ γρήγορα, ἀφοῦ ἐφτίαχνε καὶ χημειοθεραπεῖες. Ἦταν περίοδος τῆς Σαρακοστῆς καὶ αὐτὴ ὄχι μόνο νήστευε, ἀλλὰ καὶ δὲν ἔτρωγε ἀπολύτως τίποτα! Παράλληλα παρακαλοῦσε τὴν Παναγία νὰ τὴν κάνει καλά. Καὶ πράγματι ἡ γυναίκα αὐτὴ σηκώθηκε στὸ πόδι καὶ ἔγινε ἀπολύτως καλά! Πέθανε μετὰ ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἀπὸ ἄλλη αἰτία.

Διαπιστώνουμε, ὅτι ἡ δυνατὴ νηστεία μὲ τὴν δυνατὴ προσευχή, κάνουν ὅλα τὰ θαύματα, ἀρκεῖ αὐτὸ νὰ εἶναι πρὸς ὄφελος τῆς ψυχῆς μας. Ἐπειδὴ ἡ νηστεία (ὑλικὴ δήλ. ἀποχὴ ἀπὸ τὰ καταλύσιμα καὶ πνευματικὴ δήλ. ἀποχὴ ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα) ἐμπεριέχει ταπείνωση καὶ Χάρη, κατακαίει τὸν.... διάβολο, μὲ μία φωτιὰ χειρότερη ἀπὸ αὐτὴν τῆς κολάσεως!

Γι' αὐτὸ ὁ διάβολος κάνει τὰ πάντα, ὥστε νὰ ἐμποδίσει τὸν ἄνθρωπο νὰ νηστέψει. Εἰδικὰ τὴν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς πολεμάει τὴν νηστεία καὶ τὸν νηστευτὴ μὲ λύσσα!
 Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Σκήτης τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα

Παρασκευή 26 Απριλίου 2019

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΛΑΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ


Όρθρος Μεγάλης Παρασκευής
          Λοιπόν; Έσβησε το Φως; Χάθηκε η ελπίδα της Αναστάσεως; Όχι, φωνάζει ο ληστής πάνω στον Σταυρό. Πιστεύει και ομολογεί: “Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου”. Όχι, αποκαλύπτει ο Εκατόνταρχος, “αληθώς ο άνθρωπος ούτος Υιός Θεού” (Μάρκ. 15, 39). Και η Υπεραγία Θεοτόκος, που ρομφαία διαπέρασε την ψυχή της, μην αντέχοντας να βλέπει τον Υιό και Θεό της “αδίκως σταυρούμενον’, θρηνωδούσα παρακαλούσε: “σπεύσον ουν ανάστηθι”!

Ο ναυτίλος και ο ποντίλος (Αρχ. Σεβαστιανός Τοπάλης)


Ζοῦμε σέ ἐποχές πού οἱ διωγμοί πλέον δέν ὑπάρχουν. Δύσκολα τά χρόνια πού ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρχε στίς κατακόμβες καί τό αἷμα τῶν μαρτύρων ἔρρεε σάν ποτάμι. Δέν ἦταν εὔκολο νά εἶσαι χριστιανός. Ὅμως, ὅπως λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, μπορεῖ σήμερα νά μήν εἶναι καιρός διωγμῶν, ἀλλά πάντοτε εἶναι καιρός μαρτυρίου. Σέ καμιά ἐποχή δέν ἐξέλιπαν ἡ μαρτυρία καί τό μαρτύριο τῶν χριστιανῶν. Τό μαρτύριο κάθε φορά παίρνει μία ἄλλη μορφή. Δέν εἶναι ὁ δήμιος πού ρίχνει τόν πιστό μέσα στόν πυρακτωμένο λέβητα, ἀλλά εἶναι ὁ διάβολος πού τόν καίει μέσα στό καμίνι τοῦ πανσεξουαλισμοῦ. Δέν εἶναι ὁ δήμιος πού βάζει θυμίαμα στά χέρια τοῦ μάρτυρος γιά νά θυσιάσει στά εἴδωλα καί κατακόβει μεληδόν τό σῶμα του, ἀλλά εἶναι ὁ διάβολος πού τόν πειράζει γιά νά γεμίσει τά χέρια του μέ ἄνομα καί βρώμικα χρήματα κατακόβοντας κάθε ἀγάπη καί ἔλεος γιά τόν φτωχό. Δέν εἶναι ὁ δήμιος πού τόν βάζει στόν τροχό καί τόν ξεσχίζει, ἀλλά ὁ διάβολος πού τόν γυροφέρνει καί ξεσχίζει τόν νοῦ του μέ τήν μνησικακία καί τήν πικρία καί τήν ἐκδικητικότητα στούς ἀδελφούς κινούμενος μέ ἐγωισμό καί ὑπερηφάνεια. Ἐκεῖνος πού ἀντέχει στούς πειρασμούς αὐτούς εἶναι σύγχρονος μάρτυρας, διότι δίδει μαρτυρία ζωῆς ἐν Χριστῷ, μαρτυρία ἀγάπης, ἁγνότητος καί ταπείνωσης. Εἶναι ὄντως ἕνα ἀναίμακτο μαρτύριο ἡ ἀγάπη, ἡ ἁγνότητα καί ἡ ταπεινοφροσύνη.
Ὑπάρχει ὅμως καί ἕνα ἄλλο μαρτύριο, εἶναι τό μαρτύριο τῶν θλίψεων.Ἔρχονται ἀπότομα οἱ θλίψεις σάν τούς ἀνέμους καί τήν μπόρα στήν θάλασσα καί ὁ ἄνθρωπος καταποντίζεται μέσα στήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωση. Πόσο δύσκολες εἶναι οἱ ὧρες τοῦ πόνου πού ἐπισκέπτονται εἴτε μέ τόν θάνατο, εἴτε μέ τήν βαριά ἀρρώστια καί τά ἀτυχήματα, εἴτε μέ τίς οἰκονομικές ἀποτυχίες, εἴτε μέ τήν ἐγκατάλειψη καί τήν καταφορη ἀδικία καί συκοφαντία. Βέβαια, πολλές ἀπό τίς συμφορές τίς χτίζει ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος μέ τήν κακή του διαχείριση καί τόν κακό τρόπο ζωῆς καί διαίτης καί κινούμενος μέσα στόν εὐδαιμονισμό καί τήν καλοπέραση. Ὑπάρχουν ὅμως καί θλίψεις πού ἔρχονται ἀπό τήν φυσική ἀνθρώπινη φθορά, ἀλλά καί ἄλλες πού ἐπιτρέπονται ἀπό τόν Θεό μέ ἀπώτερο σκοπό τήν ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου καί τήν αἰωνιότητα. Ὑπάρχει καί ἡ θλίψη πού ἔρχεται καί ἀπό τούς διῶκτες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ εἰρωνεία καί ἡ ἀπόρριψη, ἡ συκοφαντία καί ἡ ἀπομόνωση τῶν χριστιανῶν μαζί καί μέ τήν περιφρόνηση γιά θέματα πίστεως εἶναι ἐπίσης σκληρός διωγμός.
Ὅμως, ἀπ’ ὅπου κι ἄν προέρχονται οἱ θλίψεις, ἔχουν τό μαρτύριο τοῦ πόνου καί τόν μεγάλο πειρασμό τῆς ἀπελπισίας. Μέ τί ὑπομονή πρέπει νά εἶναι ὁ πιστός ντυμένος, γιά νά μή βλασφημήσει τόν Θεό καί νά μήν ἀπελπιστεῖ; Εἶναι κι αὐτό ἕνα ἀναίμακτο μαρτύριο τῆς ψυχῆς. Ὁ πόνος λυγίζει τόν ἄνθρωπο. Ἄραγε πῶς νά ξεπεράσει κανείς αὐτό τόν πειρασμό πού ἔρχεται βαρύς πάνω του; Ὅσο ὅλα πᾶνε καλά καί ἡ τιμή εἶναι δεδομένη, τότε πλέουμε μέ χαρά καί πιστεύουμε στόν Θεό ἀνώδυνα, ἀλλ’ ὅταν ἔρθουν τά σύννεφα καί ἡ τρικυμισμένη θάλασσα πέσει πάνω μας, τότε βουλιάζουμε μέσα στήν βλασφημία καί τήν ἀπελπισία καί στά χιλιάδες γιατί.
Ἕνας σοφός διδάσκαλος ἔλεγε ἕνα ὄμορφο παράδειγμα παρμένο ἀπό τή φύση. Στήν Μεσόγειο Θάλασσα, ὅταν τά νερά εἶναι ἤρεμα, μπορεῖς νά δεῖς μερικές φορές ἕναν μικρό καραβάκι νά πλέει μέ τά κατάλευκα καί ὄμορφα πανιά του ἥσυχα καί ὄμορφα. Εἶναι τό ὀστρακόδερμο ὁ ναυτίλος, πού ἔχει ἕναν ὑμένα πού τόν μεταχειρίζεται σάν ἱστίο καί βγαίνει στήν ἐπιφάνεια τοῦ νεροῦ γιά νά πλεύσει. Ὀνομάζεται ἐπίσης ποντίλος. Ἀλλά, νά ἕνα μαῦρο σύννεφο καί ἡ πρώτη πνοή τοῦ ἀνέμου πού καταφθάνει σφυρίζοντας πάνω στήν ἐπιφάνεια τῆς ἀκύμαντης θάλασσας. Τί γίνεται τότε μέ τό μικρό πλεούμενο; Ποῦ εἶναι τότε ὁ ναυτίλος; Ἡ μικρή αὐτή ὕπαρξη γίνεται ποντίλος. Μπαίνει στό κέλυφός της καί καταποντίζεται στά βάθη τῆς θαλάσσης γιά νά γλιτώσει ἀπό τήν τρικυμία.Ἡ ὄμορφη καί γλαφυρή αὐτή εἰκόνα εἶναι πολύ περιγραφική τῆς πνευματικῆς κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ζεῖ μέ ἀσφάλεια καί ἠρεμία καί οἱ πειρασμοί, ἐσωτερικοί καί ἐξωτερικοί, ἐκλείπουν, τότε πλέει ὡς ναυτίλος πολύ χαρούμενα καί μέ ἀγάπη στόν Θεό. Ὅταν ὅμως ἔρθουν οἱ ποταμοί καί οἱ ἄνεμοι, τότε καταποντίζεται ὡς ποντίλος στά βάθη τῶν ἁμαρτιῶν καί τῆς ἀπελπισίας. Ὅπως τόσο εὔκολα πιστεύει, τόσο εὔκολα καί καταποντίζεται στήν θλίψη καί στήν ἀπόγνωση. Πολύ εὔκολα σπάζει τό κατάρτι τῆς ἁγνότητος καί τῆς ἀγάπης καί καταποντίζεται στά ἀπύθμενα βάθη τῶν ἁμαρτιῶν. Ἡ πίστη δέν ἔχει τά θεμέλια στήν πέτρα πού εἶναι ὁ Χριστός.
Ἐκεῖ ὅμως πού κυρίως βλέπει κανείς τήν ὀλιγοπιστία καί τόν καταποντισμό εἶναι στούς πειρασμούς τῶν θλίψεων. Ὅλοι ἔχουν τήν ἐντύπωση πώς ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει στενοχώριες στά παιδιά του πού τόν ἀγαποῦν καί πᾶνε ἐκκλησία. Νομίζουν πώς σάν παιδιά τοῦ Χριστοῦ εἶναι προνομιοῦχοι καί δικαιοῦνται νά ζοῦν χωρίς θλίψεις καί μποροῦν νά πλέουν ἄνετα μέ ὅλα τά ἀγαθά σ’ αὐτήν τήν ζωή. Θεωροῦν ὅτι οἱ θλίψεις εἶναι ἡ τιμωρία τοῦ Θεοῦ γιά τούς ἁμαρτωλούς. Μόνιμα ἀκοῦς νά λένε: ‘’τί ἔκαμα καί μέ τιμωρεῖ ἔτσι ὁ Θεός;’’, ‘’τόσα καλά ἔχω προσφέρει στήν Ἐκκλησία καί γιατί σέ μένα αὐτό τό κακό;’’, ‘’δέν ἔκαμα κανένα κακό, εἶμαι καλός ἄνθρωπος, γιατί νά πέσουν ὅλα πάνω μου;’’. Κάπως ἔτσι πίστευαν καί οἱ Κορίνθιοι, ὅταν πίστεψαν στόν Χριστό ἀποζητώντας τιμές καί καλοπέραση ἀπό τόν Θεό. Ἦρθαν ὅμως οἱ διωγμοί καί ἄρχισαν νά διαμαρτύρονται καί νά ἀπελπίζονται καί νά ντρέπονται τήν εἰρωνεία, τόν διωγμό καί τήν περιφρόνηση τῶν εἰδωλολατρῶν. Νόμιζαν πώς ἡ πίστη τους δέν ἔχει σταυρό καί μαρτύριο. Ὁ ἀπ. Παῦλος ἀντιδρᾶ στήν νοοτροπία αὐτή, τῆς πίστης μετά ἀνέσεως, καί προβάλλει τόν ἑαυτό του, πού ἔχει καύχημα τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, τίς κακουχίες δηλ. καί τίς δυσκολίες καί τούς διωγμούς πού ὑφίσταται. Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ δέν εἶναι μία εὔκολη ὁδός, ἀλλά στενή καί τεθλιμμένη. Ἔχει ὅμως μέσα ἀπό αὐτά τήν χαρά της πού ὁδηγεῖ στόν Παράδεισο. Ἡ θλίψη στήν ζωή τοῦ χριστιανοῦ ἔχει τήν φιλοσοφία της καί τόν θεϊκό της στόχο. Ὁ Κύριος ἐπιτρέπει τίς θλίψεις γιά τήν πνευματική του καλλιέργεια καί τήν ἀληθινή χαρά τῆς καρδιᾶς του. Σάν ἄροτρο, λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ἔρχεται ἡ θλίψη μέσα στό χωράφι τῆς ψυχῆς. Κόβει τήν γῆ της καί τήν ἀναταράσσει καί τήν ἀναποδογυρίζει, γιά νά γίνει εὔφορη γιά τήν σπορά καί τήν παραγωγή καρποῦ. Καί ὁ σκοπός τῆς θλίψης εἶναι νά μπεῖ μέσα στήν ψυχή σάν ἄροτρο καί νά σπάσει τήν πετρώδη ἀναισθησία καί τήν ψευδαίσθηση τῆς αὐτοδυναμίας, νά δείξει τήν χοϊκότητα καί τόν θάνατο, ἀλλά καί τήν ἐλπίδα τῆς αἰωνιότητας. Εἶναι μία βαριά ταπείνωση καί ξεκόλλημα ἀπό τά δεσίματα τῆς γῆς καί τῶν ἁμαρτιῶν. Σάν πικρό φάρμακο ἡ θλίψη μπαίνει στό κέντρο τῆς καρδιᾶς του καί τόν φαρμακώνει μέ πολύ πόνο, ἀλλά αὐτό γιατρεύει τήν ὑπερηφάνειά του καί τόν ἐγωισμό του καί τήν προσκόλληση στήν γῆ. Τότε σηκώνει τά μάτια του στόν Θεό, γιά νά τόν γνωρίσει καλύτερα καί νά τοῦ ζητήσει βοήθεια. Τότε ξεπηδᾶ ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς του ἡ προσευχή ἡ ἀληθινή, ἐξαγνισμένη ἀπό τόν πόνο καί τήν ἐγκατάλειψη. Ἀφήνει τά ψεύτικα δεκανίκια πού τόν στήριζαν καί γαντζώνεται ἀπό τόν Θεό καί γνωρίζει τήν δύναμή Του. Ζεῖ μέσα ἀπό τήν θλίψη μία πρωτόγνωρη ἀγάπη μέ τόν Θεό, ἀποβάλλοντας τήν συμφεροντολογική καί ἐθιμοτυπική ἐξάρτηση μαζί Του. Τό νερό, ὅταν μένει πλαδαρό σέ ἐπίπεδη ἐπιφάνεια, σαπίζει, ἀλλά ὅταν μπεῖ σέ στενούς σωλῆνες, γίνεται πίδακας καί φτάνει ἕως οὐρανοῦ. Ἔτσι ἐκτινάσσεται ἡ ψυχή στό στένωμα τῶν θλίψεων. Τό σκληρό σίδερο καίγεται στήν φωτιά καί γίνεται ἕνα μέ τήν φωτιά καί τότε δουλεύεται καί σχηματοποιεῖται σέ εὔχρηστο ἐργαλεῖο κάτω ἀπό τό βαρύ χτύπημα στό ἀμόνι. Τό χρυσάφι γίνεται καθαρότερο, ὅταν καίγεται στήν φωτιά. Ἔτσι εἶναι καί οἱ θλίψεις στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Πίσω ἀπ’ ὅλα στέκεται ὁ Θεός καί ἡ ἀγάπη Του.
Βέβαια, γιά τόν καθένα ἡ θλίψη ἔχει νά προσφέρει καί τό καλό πού τοῦ χρειάζεται. Ἔτσι, λέγει ἕνα ἅγιος ἀσκητής, σ’ ἄλλους ἡ θλίψη εἶναι ὅπως ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ γιά νά φανεῖ ἡ δόξα Του καί τό θαῦμα τῆς ἀνάστασης τῆς δυνάμεώς Του. Σ’ ἄλλους ἡ θλίψη σάν σκοπό της ἔχει νά φανεῖ ἡ δύναμη τῆς πίστης καί νά κάνει τόν παθόντα ὑπόδειγμα ὑπομονῆς γιά τούς ὑπολοίπους, ὅπως τό βλέπουμε στήν περίπτωση τοῦ Ἰώβ. Σ’ ἄλλους ὁ σκοπός τῆς θλίψεως εἶναι γιά νά γίνουν καλύτεροι καί νά ἐξαγνιστοῦν πιό πολύ παρόλο πού εἶναι καλοί ἄνθρωποι, ὅπως τό βλέπουμε καί στήν ζωή ὅλων τῶν ἁγίων καί τῶν μαρτύρων καί στό λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅτι ‘’διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ὑμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν’’. Καί τέλος, σέ πολλούς ὁ σκοπός τῶν θλίψεων εἶναι ἡ μετάνοια καί ὁ ἀποχωρισμός ἀπό τήν ἁμαρτία. Καί εἶναι ἀλήθεια πώς ὁ Παράδεισος εἶναι γεμάτος ἀπό τούς ἀνθρώπους πού πέρασαν ὑπομονετικά μέσα ἀπό τό καμίνι τοῦ πόνου μέ ὑπομονή πολλή καί ἀγάπη στόν Θεό. Παντοῦ θά δεῖ κανείς τό χέρι τοῦ Θεοῦ νά ζωγραφίζει καί νά σμιλεύει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων μέ τόν χρωστήρα τῆς θλίψης. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐγωιστής μέ αἴσθηση ὑπερηφάνειας καί ἀνυπότακτος καί δύσκολα δαμάζεται. Ὁ Κύριος παιδαγωγικά τοῦ δίνει τίς εὐκαιρίες γιά νά γνωρίσει τήν σωτηρία του μέσα ἀπό τόν πόνο του. Εἶναι οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ οἱ θλίψεις. Καί ἐδῶ εἶναι ἡ σοφία, νά μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος πίσω ἀπό κάθε δυσκολία καί ἔκτακτη θλίψη νά βλέπει τί θέλει ὁ Θεός νά τόν διδάξει. Ὅταν ἔλθει ἡ θλίψη νά τόν ἐπισκεφτεῖ, νά λέει μέσα του μέ κραυγή χαρᾶς «ἔχω ἐπίσκεψη Θεοῦ, τί ἄραγε θέλει νά μοῦ δώσει;» Αὐτή ἡ ἀλήθεια κρατᾶ νηφάλιο τόν ἄνθρωπο στήν δυσκολία, ξέρει πώς πίσω ἀπό αὐτά κρύβεται ὁ Θεός. Γιατί νά ἀδημονεῖ καί νά καταποντίζεται σάν ποντίλος στήν ἀπελπισία καί στήν γκρίνια καί στήν μιζέρια του; Πίσω μας στέκει ὁ Θεός καί ὅλα θά τά κάμει καλά στήν ὥρα τους. Ὁ Θεός τρέφει τά πουλιά καί ντύνει τά λουλούδια, πόσο μᾶλλον τόν ἄνθρωπό του. Γιατί νά ὀλιγοπιστεῖ καί νά γκρινιάζει; Τίποτε δέν μπορεῖ νά γίνει, ἄν δέν θέλει ὁ Θεός. Καί ἕνα σπουργίτι δέν πέφτει στήν γῆ, ἄν δέν θέλει ὁ Κύριος. Τά πάντα πού συμβαίνουν στήν ζωή μας, ἔχουν τόν σκοπό καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί γιατί νά μήν ἀφεθεῖ ὁ ἄνθρωπος στήν κάθε του ἡμέρα στά χέρια τοῦ Θεοῦ εὐχόμενος; Ἡ μέριμνά του καί ἡ ἀγωνία του γιά κάθε δυσκολία φέρνουν τό ἄγχος καί τήν ὀλιγοπιστία καί τήν ἀπόγνωση καί τόν καταποντισμό του στό βυθό τῆς ἀπελπισίας. Ὅλη σας τήν μέριμνα, λέγει ὁ ἀπ. Πέτρος, ἀφῆστε την στόν Θεό, Αὐτός φροντίζει γιά σᾶς. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι οἱ χαρές καί οἱ λύπες ἔρχονται καί παρέρχονται σ’ αὐτήν τήν ζωή. Συνέχεια ἐναλλάσσονται. Ἡ ἀρχή τοῦ Ἁγίου Πατρός εἶναι ὅτι τίποτε ἄλλο δέν εἶναι κακό παρά μονάχα ἡ ἁμαρτία καί ἐπειδή τήν κάνουμε μόνοι μας, μόνοι μας γινόμαστε καί δυστυχεῖς. Ὅλες οἱ θλίψεις καί οἱ διωγμοί εἶναι πρόσκαιροι καί συμβαίνουν στό θνητό σῶμα καί ποτέ δέν μποροῦν νά παραβλάψουν τήν νηφάλια ψυχή. Οἱ χαρές καί οἱ λύπες τοῦ κόσμου δέν θίγουν καθόλου τήν ψυχή, μετακινοῦνται ὡς σκιές καί φαντάσματα, ὡς χορτάρι πού ἕνας ἄνεμος τό καίει. Ἡ ἀρετή και ἡ κακία πού πλήττουν τήν ψυχή, αὐτά εἶναι τά μόνα πραγματικά πού ἐνεργοῦν στήν ἄφθαρτη αὐτή οὐσία καί εἴτε τήν καθαρίζουν, εἴτε τήν ἐξευτελίζουν. Σέ μία ἐπιστολή του πρός τήν Διακόνισσα Ὀλυμπιάδα ἀπό τήν μαρτυρική πορεία τῆς ἐξορίας του γράφει παρηγορητικά τά ἑξῆς:
«Ἕν μόνον ἐστίν, Ὀλυμπιάς, φοβερόν, εἷς πειρασμός, ἁμαρτία μόνον· καί τοῦτο συνεχῶς ἐπάδων σοι τό ρῆμα οὐκ ἐπαυσάμην· τά δέ ἄλλα πάντα μῦθος, κἄν ἐπιβουλάς εἴπῃς, κἄν ἀπεχθείας, κἄν δόλους , κἄν συκοφαντίας, κἄν λοιδορίας, κἄν κατηγορίας, κἄν δημεύσεις, κἄν ἐξορίας, κἄν ξίφη ἠκονημένα, κἄν πέλαγος, κἄν τόν τῆς οἰκουμένης ἁπάσης πόλεμον. Οἷα γάρ ἄν εἴη ταῦτα πρόσκαιρά τε ἐστι καί ἐπίκηρα, καί ἐν θνητῷ γενόμενα σώματι, καί τήν νήφουσαν οὐδέν παραβλάπτοντα ψυχήν…»
Ἡ χαρά τῆς καρδιᾶς μας δέν βρίσκεται στό ἀνέμελο τῆς ζωῆς καί τήν καλοπέραση, ἀλλά στήν ἀγάπη μας στόν Θεό. Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν Κύριο καί ζεῖ ἁγνή ζωή, αὐτός δέν φοβᾶται τήν θλίψη, ἀλλά εἶναι χαρούμενος ἀκόμη κι ὅταν βρεθεῖ καί στίς πιό δύσκολες ὧρες. Γι’ αὐτό καί οἱ μάρτυρες στά βασανιστήρια εἶχαν μεγάλη χαρά καί φωτίζονταν τά πρόσωπά τους καί ἔτρεχαν στά βασανιστήρια σάν νά πηγαίνουν σέ χαρές καί πανηγύρια. Τό μόνο κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία καί αὐτήν ὀφείλει νά ἀποφεύγει ὁ ἄνθρωπος, ἤ καί νά μετανοεῖ ὅταν τόν καταλάβει. Ἡ ἁμαρτία μπορεῖ νά τόν ρίξει στήν αἰώνια κόλαση καί μόνο αὐτή νά φοβᾶται καί νά φεύγει. Ὁ θάνατος εἶναι σάν μία μάσκα πού φορᾶ κάποιος καί φοβερίζει τά παιδάκια. Τοῦ ξεσχίζεις τό προσωπεῖο αὐτό καί βλέπεις τό πρόσωπό του. Ποιά ἡ ἀξία του; Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του τσαλαπάτησε τόν θάνατο καί τοῦ πῆρε τήν ἐξουσία. Δέν φοβᾶται ὁ χριστιανός τόν θάνατο. Εἶναι ἡ πόρτα πού ὁδηγεῖ στήν αἰωνιότητα. Φοβᾶται μόνον τόν ἄλλο θάνατο, τήν ἁμαρτία, πού μπορεῖ νά τόν ρίξει στόν αἰώνιο θάνατο, στήν κόλαση. Ὁ μόνος θάνατος καί ἡ κακιά θλίψη εἶναι ἡ ἁμαρτία πού ἀπό τήν ρίζα της ὁδηγεῖ στήν καταστροφή. Οἱ θλίψεις εἶναι σάν τήν νύχτα καί τόν χειμώνα πού πλακώνουν τήν φύση μέ τό σκοτάδι καί θάβουν κάθε ὡραῖο καί ὄμορφο. Ὅμως ἡ ἡμέρα καί ἡ ἄνοιξη εἶναι αὐτές πού δίνουν ἄλλη χαρά καί ἐμφανίζουν ἕνα ἄλλο θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Φαντάσου κάποιος νά μήν ἔχει δεῖ ποτέ καί νά μήν ξέρει τί εἶναι ὁ χειμώνας. Θά ἦταν τραγικό νά βλέπει νά φυλλορροεῖ καί νά πεθαίνει ὅλη ἡ φύση καί νά θάβεται μέσα στό χιόνι καί ἡ παγωνιά νά κρύβει κάθε ὀμορφιά. Τί ἀπελπισία! Κι ὅμως ἡ ἐλπίδα τῆς ἄνοιξης, τῆς ἀνάστασης τῆς φύσεως, φέρνει τήν ὑπομονή καί τήν καρτερία. Ποιός ξέρει πώς πίσω ἀπό μία νύχτα, καί ἕναν χειμώνα μίας βαριᾶς θλίψης δέν κρύβεται ὁ ἐρχομός τῆς ἡμέρας Κυρίου καί τῆς Ἀνάστασης στήν αἰώνια χαρά τοῦ Παραδείσου, ὅπου βασιλεύει ὁ Χριστός;
Στήν ὥρα τῆς θλίψης ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σέ δυσκολία μεγάλη καί μπορεῖ νά τά κατεβάσει τά πανιά του καί νά βυθιστεῖ στά βάθη τῆς ἀπελπισίας. Πῶς πρέπει πρακτικά νά φερθεῖ, γιά νά συνεχίσει εὐλογημένα τό ταξίδι του στόν οὐρανό; Ἀπό ποῦ μπορεῖ νά ἀντλήσει δύναμη καί ἐλπίδα; Ὑπάρχουν τρεῖς δρόμοι τῆς καρδιᾶς πού εἶναι ἡ πίστη, ἡ χαρά τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐχαριστία. Βρισκόμενος μέσα στήν θλίψη του ὁ ἄνθρωπος στέκεται πρῶτον μπροστά στήν καρδιά του καί προτάσσει ἕνα μεγάλο πανό, τήν μεγάλη του πίστη. Λέγει προσευχόμενος μέσα στόν ναό τῆς καρδιᾶς του μέ παρόντα τόν Θεό ὅτι αὐτή ἡ θλίψη πού τοῦ ἦρθε σήμερα εἶναι μέσα στό σχέδιό Του, πού θέλει κάτι νά τοῦ δώσει καί νά τοῦ φανερώσει. Δέν εἶναι κακό καί δέν ἐπιτρέπει τήν ἀπελπισία καί τόν φόβο καί τήν ἀγωνία νά τόν καταποντίσουν. Διαλύει κάθε λογισμό ἀμφιβολίας καί ἐνασχόλησης μέ τήν ἀγωνία τοῦ τί θά γίνει αὔριο. Ἀσφαλίζει τήν καρδιά του μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή τῆς πίστεώς του λέγοντας ‘’Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με’’. Συμμαζεύει τόν ‘’παλιάτσο’’ τῆς σκέψης καί τῶν ἀμφιβόλων λογισμῶν καί ἀποφεύγει τόν καταποντισμό του στά βάθη τῶν ‘’γιατί’’ καί τῶν ‘’πῶς’’. Αὐτή ἡ πρώτη ἀντιμετώπισή του τόν κρατᾶ νηφάλιο καί εἰρηνικό. Ἔχει ὅμως κόπο καί πολύ ἀγώνα. Ὁ Ἰώβ σκληρά ἀπαντοῦσε στήν γυναίκα του, πού μιλοῦσε μέσα στόν λογισμό του μέ σκοπό νά ἐπικρίνει καί νά βλασφημήσει τόν Θεό. Βλασφημοῦσε ἐκείνη τόν Θεό καί τόν κατηγοροῦσε ὅτι τόν παράτησε καί τόν πέταξε στήν κοπριά μέ λοιμῶδες νόσημα, ἀφοῦ προηγουμένως τοῦ σκότωσε τά παιδιά του καί τοῦ διέλυσε τήν περιουσία. Τόν προέτρεπε νά βλασφημήσει τόν Θεό καί μετά νά ψοφήσει πάνω στήν κοπριά του, ἀφοῦ καί ὁ ἴδιος παιδεύεται καί τούς ἄλλους τυραννάει. Στόν πειρασμό αὐτόν ὁ δίκαιος Ἰώβ ἔβλεπε ἀλλιώτικα καί μέ βαθειά πίστη ὅλα ὅσα συνέβαιναν. Ὁ Κύριος τά ἔδωκε καί ὁ Κύριος τά πῆρε καί μπορεῖ πάλι νά τά δώσει. Ἔλεγε δυνατά «αὐτὸς γυμνὸς ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι ἐκεῖ· ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας». Δέν τά ἔβαλε μέ τόν Θεό, ἀφοῦ Τόν ἀγαποῦσε καί Τοῦ ἐμπιστευόταν τήν ζωή του. Καί ἔδιωχνε τήν σκέψη τῆς βλασφημίας, πού γινόταν πρόσωπο καί λόγος ἀπό τό πιό ἀγαπητό του πρόσωπο, τήν σύντροφό του. Ἄντεξε καί δέν καταποντίστηκε στήν ἀπελπισία. Ἔμενε στά χέρια τοῦ Θεοῦ ἐλπιδοφόρος καί ἡ καρδιά του χαρούμενη μέσα στήν θλίψη. Ἡ ζωή εἶναι μικρή καί ὁ Θεός προετοιμάζει μέ τήν ἀγάπη Του παντοιοτρόπως τόν ἄνθρωπό Του, γιά νά βρεῖ τόν δρόμο τῆς αἰώνιας χαρᾶς. Ὁ Πατέρας Θεός ἐξαντλεῖ κάθε προσπάθεια δική Του σεβόμενος παράλληλα τήν ἐλευθερία καί τήν θέληση τοῦ παιδιοῦ Του, γιά νά μετανοήσει καί νά πλησιάσει τόν Χριστό. Μέσα στά παιδαγωγικά Του σχέδια εἶναι καί οἱ θλίψεις πού τίς στέλνει πάνσοφα. Ἐπιτρέπει τόν πειρασμό τῶν θλίψεων τόσο, ὅσο μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, καί παράλληλα δίνει καί τήν ὑπομονή γιά νά τούς σηκώσει. Φιλάνθρωπος Πατέρας εἶναι καί δέν φορτώνει σταυρούς πάνω ἀπό τήν δύναμη τῶν παιδιῶν Του. Μέσα ἀπό τήν περιπέτεια καί τόν πόνο μαθαίνουν πώς ὑπάρχει καί ἄλλη ζωή καί ὁ Θεός πού τούς ἀγαπᾶ. Τελικά μέσα ἀπό τήν πίστη του ὁ ἄνθρωπος κατανοεῖ ὅτι οἱ θλίψεις εἶναι εὐεργεσία. Μονάχα οἱ ἁμαρτίες εἶναι δικές του καί εἶναι τό μόνο κακό, καί παλεύει μέ τήν μετάνοιά του γιά νά τίς ξεφορτώσει ἀπό πάνω του. Ὁ χριστιανός πού ἔχει μετάνοια καί ἀγάπη δέν φοβᾶται τόν σωματικό θάνατο, διότι πιό γρήγορα θά τόν φέρει στόν οὐρανό, κοντά στόν Χριστό, στήν αἰώνια εὐφροσύνη.
Ὁ δεύτερος δρόμος εἶναι ἡ χαρά τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἀπ. Παῦλος προτρέπει λέγοντας ‘’πάντοτε χαίρετε’’. Αὐτή ἡ χαρά ὑπάρχει στόν ἄνθρωπο μόνο μέ τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ. Τό ἀποκορύφωμα τῆς ἕνωσης τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό εἶναι ἡ Κοινωνία τοῦ Τιμίου Σώματος καί τοῦ Αἵματός Του στό ἅγιο Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἐκεῖ γεύεται ὁ πιστός τήν ἀληθινή χαρά. Ἡ χαρά δέν εἶναι ἕνα ἐξωτερικό γεγονός, ἀλλά μία ἔκφραση μόνιμης χαρᾶς ἀπό τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν καρδιά του. Εἶναι αὐτή ἡ χαρά τοῦ Θεοῦ πού τόν ἐνισχύει νά ἀντιμετωπίζει μέ δύναμη καί ὑπομονή τήν δυσκολία. Λάμπει τό πρόσωπό του καί χαριτωμένος εἶναι ὁ λόγος του ἀκόμη καί στήν πιό βαριά θλίψη καί πόνο, διότι μέσα του κατοικεῖ ὁ Χριστός. Εἶναι μία πηγαία χαρά ἀνεξάρτητη ἀπό τά ἐξωτερικά συμβαίνοντα. Οἱ κληματσίδες χαίρονται μέ πολύ κρότο, ὅταν ξερές καίγονται στήν φωτιά καί ἀμέσως γίνονται στάχτη κάτω ἀπό τό καζάνι μέ τό νερό. Αὐτή εἶναι ἡ χαρά τοῦ κόσμου πού καίγεται μέσα στόν χορό τῆς ἡδονῆς τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν, σάν τά ξερά ξυλαράκια πού κροταλίζουν στήν κάψα τῆς φωτιᾶς πρός στιγμή καί μετά χάνονται. Ἀλλιώτικη εἶναι ἡ χαρά ἐκείνη πού καίει τήν καρδιά ἀπό θεῖο ἔρωτα, ὅταν Κοινωνεῖ συνεχῶς τῶν Ἀχράντων καί ἐπουρανίων Μυστηρίων. Εἶναι ὁ δεύτερος δρόμος πού λέγεται ἡ χαρά τοῦ Θεοῦ. Μπροστά στήν θλίψη καί τόν πόνο πού σκληρά βλέπει νά κατακλύζει τήν ζωή του, ὁ πιστός ἀγωνίζεται νά ζεῖ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας μέ πόθο Θεοῦ καί μέ φόβο Θεοῦ. Ξέρει πολύ καλά πώς ‘’ἔρως ἔρωτι νικᾶται’’. Ἕνας σκληρός πειρασμός θλίψεως νικιέται μόνο ἄν ἀντιτάξει τόν ἔρωτα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ πού κοινωνᾶ συνεχῶς, γίνεται μέσα του ‘’εἰς ὑγείαν ψυχῆς τε καί σώματος’’· γίνεται ἡ ἀνεκλάλητη ἀγάπη του στόν Θεό, ‘’ἔθελξας πόθῳ μέ Χριστέ καί ἠλλοίωσας τῷ θείῳ Σου ἔρωτι’’· καί γίνεται καί ἡ τροφή τοῦ νοῦ γιά νά μένει μακριά ἀπό τήν ἀπελπισία, ‘’Θεοῦ τό Σῶμα καί θεοῖ μέ καί τρέφει, θεοῖ τό πνεῦμα, τόν δέ νοῦν τρέφει ξένως’’. Ὁ τρίτος δρόμος μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζεται ἡ θλίψη εἶναι ἡ προσευχή τῆς εὐχαριστίας. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἔλεγε ὅτι ἡ πιό μεγάλη δύναμη στόν κόσμο εἶναι ἡ εὐχαριστία πού ἀναπέμπει ὁ ἄνθρωπος πάνω στόν πόνο του καί στή θλίψη του. Στήν ὥρα τοῦ πόνου, ὅταν παλεύει μέ τόν πειρασμό τῆς ἀπελπισίας του, κραυγάζει δυνατά μέσα στήν καρδιά του ‘’δόξα τῷ Θεῷ’’. Αὐτή ἡ προσευχή πού ἄλλοτε βγαίνει πηγαία καί ἄλλοτε μέ τήν πάλη τῆς καρδιᾶς του καί τήν δύναμη τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης στόν Χριστό, διαλύει κάθε ἀπόγνωση καί βλασφημία. Ἡ καρδιά γεμίζει ἀπό εἰρήνη, διότι ἡ προσευχή αὐτή φέρνει τήν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ὁ Κύριος θά ἀναλάβει τήν δυσκολία. Ὁ ἄνθρωπος ἀφήνεται μέ πίστη στόν Κύριο, δέν νοιάζεται γιά τόν ἑαυτό του. Ἀνήκει στόν Θεό καί εἰρηνεύει. Ἡ εὐχαριστία στόν Θεό δημιουργεῖ ἰσορροπία ψυχική καί προσδίδει πνευματική δύναμη. Ἡ προσευχή τῆς εὐχαριστίας ἐπιβάλλει τό καθεστώς τῆς ἠρεμίας καί τῆς ἀνάπαυσης στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἡσυχάζει, ὅταν πληροῦται ἀπό αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης καί πίστης στόν Θεό. Αὐτή ἡ πίστη καί ἡ δύναμή της ἔρχεται μέ τήν πάλη αὐτή τῆς εὐχαριστίας, ‘’δόξα τῷ Θεῷ’’.
Ἐπιπλέον, τό νά εὐχαριστεῖ κανείς πάνω στήν θλίψη του τόν Θεό εἶναι σάν νά ἑλκύει πιό δυνατά τήν ἀγάπη Του πάνω του. Θέλγεται ὁ Κύριος μέ τίς ψυχές αὐτές πού Τόν εὐχαριστοῦν τήν ὥρα ἐκείνη. Τούς ἁπαντᾶ ἀμέσως καί θαυμαστῶς. Αὐτά εἶναι τά γνήσια παιδιά Του πού δέν ξέρουν νά ζητιανεύουν καί νά γκρινιάζουν, ἀλλά νά Τόν εὐχαριστοῦν καί νά Τόν ἐμπιστεύονται καί νά χαίρονται μαζί Του. Ὁ ἀπ. Παῦλος καί ὁ Σίλας κλεισμένοι στήν φυλακή τῶν Φιλίππων, ἀφοῦ προηγουμένως τούς εἶχαν τσακίσει στό ξύλο, ὑμνοῦν μέσα στόν πόνο τους τόν Χριστό. Καί ἔγινε σεισμός καί ὁ Κύριος φανέρωσε τήν ἀγάπη Του καί τήν προστασία καί τήν λύτρωση ἀπό τήν δυσκολία. Ἔχει μεγάλη δύναμη ἡ εὐχαριστία μέσα στόν πόνο. Ἕνας γονιός χαίρεται πολύ τά παιδιά του, ὅταν τόν εὐχαριστοῦν καί ὄχι ὅταν γκρινιάζουν χτυπώντας τά πόδια τους μέ πεῖσμα καί ἀπαίτηση καί κακολογίες. Μέ ἀνοιχτή ἀγκαλιά τά σφίγγει ὁ πατέρας τά παιδιά του καί τά καταφιλεῖ, ὅταν μέ γλυκό τό πρόσωπό τους καί μέ λόγια ἀγάπης παιδικῆς ὁρμοῦν πάνω του. Ἔτσι εἶναι καί ὁ μεγάλος Πατέρας, ὁ Θεός, γιά ὅλους. Οἱ προσευχές μοιάζουν σάν τό στάχυ, πού οἱ ἱκεσίες εἶναι τά ἄχυρα καί οἱ εὐχαριστίες τό ψωμί. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος καταδιωγμένος ἀπό τήν κακία τῆς αὐλῆς βαδίζει στήν ἐξορία του. Ἡ μόνιμη παρηγοριά του γιά ὅλα τά λυπηρά πού τοῦ συνέβαιναν ἦταν μία προσευχή πού τήν ἔλεγε μέ κραυγή ἰσχυρή πρός τόν Θεό , «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν· οὐ γάρ παύσομαι τοῦτο ἐπιλέγων ἀεί ἐπί πᾶσί μοι τοῖς συμβαίνουσιν».
Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ κιθάρα τοῦ Θεοῦ. Μία κιθάρα βγάζει ἦχο ἁρμονικό καί γλυκύτατη μελωδία, ὅταν ὁ κιθαρωδός μέ τά χέρια του ἀναταράσσει μέ δύναμη τίς χορδές της. Δέν τίς λυπᾶται καί τίς τραβᾶ μέ δύναμη, διότι μόνο ἔτσι θά βγάλουν ὄμορφη τήν μελωδία. Ἔτσι καί ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου γίνεται ἡ γλυκεία κιθάρα τοῦ Θεοῦ πού παίζει ἕναν αἰώνιο ὕμνο χαρᾶς καί εὐχαριστίας τήν ὥρα πού ὁ Θεός τήν κρατᾶ στά χέρια Του καί τραβᾶ μέ δύναμη τίς χορδές της καί τίς πονᾶ. Καί εἶναι τό πιό ὄμορφο τραγούδι ἀγάπης στόν Θεό. Στήν ὥρα τοῦ πόνου εὔκολα ἔρχεται τό γιατί καί βουλιάζεις στήν ἀπελπισία. Θέλει πολύ κόπο νά μαζέψεις τόν ἑαυτό σου καί νά μήν ἐπιτρέψεις τόν καταποντισμό σου μέσα στά βάθη τῆς ὀλιγοπιστίας.Ἀντιστάσου στόν πειρασμό αὐτό, πέταξε ψηλά, βγές ἀπό τήν ἀπελπισία καί τήν βλασφημία. Αὐτή εἶναι ἡ χώρα τοῦ διαβόλου. Ἡ ἐλπίδα καί ἡ πίστη εἶναι ἡ γῆ τοῦ Παραδείσου τοῦ Θεοῦ. Μή πεῖς τό γιατί, καλύτερα δάγκωσε τήν γλώσσα σου νά γεμίσει τό στόμα σου μέ αἷμα, παρά νά βλασφημήσεις καί νά γκρινιάξεις στόν Θεό.
Στήν ὥρα τοῦ πόνου μάζευε ὅση δύναμη σοῦ ἀπόμεινε καί φώναζε μέ δύναμη στόν οὐρανό ’’δόξα τῷ Θεῷ, Χριστέ μου σ’ εὐχαριστῶ καί γιά τίς ὧρες αὐτές πού πονῶ’’.

Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ: “Θερμές ευχαριστίες στον συγγραφέα του κειμένου, αρχ. Σεβαστιανό, Αρχιερατικό Επίτροπο Αμυνταίου, που μας έδωσε την ευλογία για την δημοσίευσή του”.
https://alopsis.gr/ο-ναυτίλος-και-ο-ποντίλος-αρχ-σεβαστια/

Σε τον αναβαλλόμενον Μακαριστός Πατρών Νικόδημος Βαλληνδράς


Πέμπτη 25 Απριλίου 2019

Το ραντεβοῦ τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου μὲ τὸν Γέροντα Σωφρόνιο τοῦ Ἔσσεξ



Χάρη στὸ διορατικὸ χάρισμά του ὁ Γέρων Πορφύριος γνώριζε καὶ τὴ μορφὴ ἑνὸς ἄλλου μεγάλου Γέροντος τῶν ἡμερῶν μας, τοῦ Ρώσσου Γέροντος Σωφρονίου, κτίτορος καὶ Προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὸ Ἔσσεξ τῆς Βρεττανίας, ὁ ὁποῖος, ἀνάμεσα στ’ ἄλλα βιβλία, ἔγραψε καὶ τὸ παγκόσμια γνωστὸ καὶ μεταφρασμένο σὲ πολλὲς γλῶσσες.

Ὁ Γέροντας Σιλουανός. Κοντὰ στὸν Γέροντα Σιλουανό, ὁ ὁποῖος, ὅπως εἶναι γνωστό, ἀνακηρύχθηκε ἅγιος τὸ 1989, ὁ Γέρων Σωφρόνιος εἶχε ζήσει ἐννέα ὁλόκληρα χρόνια.

Ὅπως, λοιπόν, ὁ ἴδιος ὁ Γέρων Σωφρόνιος μᾶς εἶπε τὸν Νοέμβριο τοῦ 1990, ὅταν εἴχαμε τὴ μεγάλη εὐλογία νὰ τὸν συναντήσουμε καὶ νὰ συνομιλήσουμε μαζί του στὸ Ἔσσεξ, συναντιόνταν οἱ δύο Γέροντες κάθε βράδυ στὶς προσευχές τους καὶ γνώριζαν πολὺ καλὰ ὁ ἕνας τὴ μορφὴ τοῦ ἄλλου, χωρὶς ποτὲ νὰ ἔχουν δεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο μὲ τοὺς φυσικοὺς ὀφθαλμούς τους.

Οὔτε ὁ Γέρων Πορφύριος εἶχε δεῖ ποτὲ τὸν Γέροντα Σωφρόνιο, οὔτε ὁ Γέρων Σωφρόνιος εἶχε πάει ποτὲ στὸν Γέροντα Πορφύριο.
paraklisi.blogspot.com

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ





          Όρθρος Μεγάλης Πέμπτης

          Ταπεινός υπηρέτης ο Κύριος “ζώννυται λέντιον”! Με αγάπη “κάμπτει γόνυ” ο Δημιουργός στο δημιούργημά Του και του πλένει τα πόδια! Ταπεινώνεται ο Ύψιστος και ανυψώνει τον άνθρωπο! “Νίπτει Μαθητών εσπέρας Θεός τους πόδας”, για έρθει το ξημέρωμα της Αναστάσεως στην κάθε ψυχή! Αλλά, το τέλειο και απαστράπτον, αιώνιο, θεϊκό Φως προσφέρεται από τον Δεσπότη Χριστό: “Λάβετε, φάγετε, βοών, τούτο μου εστί το Σώμα και το Αίμα της αφθάρτου ζωής”. Εκεί στο “Ανώγειον”, ο Αμνός του Θεού θυσιάζεται αναιμάκτως πριν την σταυρική Του θυσία και προσφέρεται “εις βρώσιν τοις πιστοίς”.
          “Πάσχα καινόν”! Αγαλλίαση πρωτόγνωρη ζουν οι μαθητές! Κι όμως, ένας από αυτούς, έμπιστος μαθητής και συνεργάτης, κλείνει για πάντα τα μάτια στο Φως. Και η φοβερή εκείνη βραδιά, για τον Κύριο, συνεχίζεται με εμπτυσμούς, ραπίσματα, κολαφίσματα, ύβρεις, γέλωτες.... Έρεβος βαθύ κι απύθμενο!
         

Τετάρτη 24 Απριλίου 2019

Ποια η “ουδετεροθρησκεία


Πολύς λόγος γίνεται εσχάτως για τον νεοφανέντα όρο “ουδετεροθρησκεία” η πιο συγκεκριμένα “ουδετερόθρησκο Κράτος”, όπως προβλέπει και η προτεινόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος. Το ερώτημα αφορά στην έννοια, στο περιεχόμενο του όρου. Πιστεύω ότι η θεωρία του Ποινικού Δικαίου θα τον ορίσει εννοιολογικά.

          Τώρα όμως εισπράττουμε τα πρακτικά παραδείγματα. Π. χ. Την Κυριακή των Απόκρεω το καρναβάλι άρχισε στις 9το πρωί και κορυφώθηκε μετά από λίγο, έξω από την Αγία Βαρβάρα, στη Δάφνη, όπου η θ. Λειτουργία τελειώνει στις 10, 30. Την Κυριακή είχαμε στην Αθήνα το μικρό Μαραθώνιο στους κεντρικούς δρόμους και τους δρόμους του ιστορικού κέντρου. Η πρόσβαση στους ναούς της περιοχής ήταν πολύ δύσκολη. Και το πιο σπουδαίο. Η μελετώμενη αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα καταργεί τα άρθρα 198 και 199 Π. Κ. που αφορούν στην κακόβουλη βλασφημία κάθε γνωστής θρησκείας. Τα άρθρα αυτά είχαν τεθεί για την προστασία της κοινωνικής ειρήνης και την ειρηνική συμβίωση των πολιτών που μπορεί να έχουν διαφορετικές θρησκείες. Δεν τιμωρούν την άρνηση του θρησκευτικού γεγονότος, αλλά την εξύβρισή  του. Στο εξής το Κράτος θα απέχει από την παρόμοια προστασία. Το περιεχόμενο της “ουδετεροθρησκείας” αρχίζει να ορίζεται.... Αμ πώς!

“ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ” φ. 1029

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΔΟΜΑΔΑ Όρθρος Μεγάλης Τετάρτης

Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα.... Δάκρυα που χύνονται άφθονα και κυλούν ως υετός στα πανάχραντα πόδια του Διδασκάλου! Δάκρυα που, μέσα  στην σιωπή τους, σχίζουν τους αιθέρες και κραυγάζουν στον Σωτήρα και Λυτρωτή Ιησού Χριστό. Κρουνοί δακρύων στα μάτια της αμαρτωλής γυναίκας. Αστείρευτες πηγές εξαγνίζουν την “εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή” και “απεγνωσμένη”, η οποία ικετεύει στενάζουσα “...μη μου τα δάκρυα παρίδεις”, “δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων”. Πόνος βαθύτατος, συντριβή καρδιάς, ψυχικό άλγος που επιταχύνουν το γλυκοχάραμα της ανάστασης! Τον πυκνό ζόφο της αμαρτίας τον διαλύουν τα δάκρυα της μετανοίας και το φως της Ανάστασης μεσουρανεί εκθαμβωτικά στις ταπεινές και μετανοημένες ψυχές!

Τρίτη 23 Απριλίου 2019

Η λεηλασία της χώρας μας.Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου.



Η πατρίδα μας διέρχεται μεγάλη δοκιμασία. Η προσκόλλησή μας σε κομματικούς σχηματισμούς δεν μας επιτρέπει να ερευνήσουμε σε βάθος πώς φθάσαμε στο σημερινό κατάντημα και ποια τα γενεσιουργά αίτιά του. Ακόμη πιστεύουμε σε μεγάλο βαθμό ότι κάποια κυβερνητική μεταβολή, δηλαδή η ανάρρηση άλλου σχηματισμού στην εξουσία, θα συμβάλει καθοριστικά στην έξοδο της χώρας από την κρίση. Αυτό οφείλεται στη διαλαλούμενη από όλους τους σχηματισμούς μεγάλη ιδεολογική διαφορά μεταξύ τους. Αν και υπάρχουν πληθώρα απτών αποδείξεων ότι στη μεταϊδεολογική εποχή είναι αστείο να ομιλούμε για ιδεολογικές διαφορές, ο δημαγωγικός λόγος είναι αρκούντως πειστικός, ώστε να συγκρατεί σημαντικό μέρος των πολιτών σε συγκεκριμένους σχηματισμούς. Βέβαια δεν σημαίνει ότι οι μετακινούμενοι είναι και οι πλέον ενημερωμένοι και σοβαροί πολίτες, όπως δεν είναι σοβαροί οι πολιτικοί, που με τις μετακινήσεις τους έχουν υποβιβάσει τον πολιτικό μας βίο στο επίπεδο του αντίστοιχου ποδοσφαιρικού.
                Οι κομματικές παρωπίδες δεν επιτρέπουν στους λαούς, και όχι μόνο στον ελληνικό, να συνειδητοποιήσουν ότι με τις εκλογές επιλέγουν αυτοί μεταξύ των προεπιλεγμένων από το διεθνές σύστημα εξουσίας, εντολοδόχους. Γι’ αυτό και αντιδρούν πλείστοι όσοι στην επισήμανση αυτή με πείσμα και ιδιαίτερη καύχηση τονίζοντας: Ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει. Πέρα από το ότι το σύστημα νομής εξουσίας έχει πλείστες όσους μεθόδους καθοδήγησης των λαών, το πλέον σημαντικό είναι ότι δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα το ποιος από τους δύο προτεινόμενους, που συγκεντρώνουν τις μεγαλύτερες, πιθανότητες θα εκλεγεί τελικά. Πάντως κατά κανόνα φαίνεται ποιον το σύστημα προτιμά κάθε φορά
                Κάποια παραδείγματα καθιστούν πιο σαφή τα παραπάνω εκτεθέντα. Κατά τη δεκαετία του 1970 το όραμα της ενωμένης Ευρώπης ήταν ακτινοβόλο και σε πολλούς Έλληνες θέριεψε ο πόθος να καταστούμε ισότιμα μέλη της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. Πιστεύουμε ακόμη ότι ήταν πράγματι σκοπός των πρωτεργατών η ειρηνική συνύπαρξη των λαών της ηπείρου μας στα πλαίσια της ειλικρινούς συνεργασίας και αλληλοβοήθειας; Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη συμπατριώτες μας, που, παρά τα όσα βλέπουν, δεν επιρρίπτουν ουδεμία ευθύνη για το κατάντημά μας στο διευθυντήριο των Βρυξελλών ή στους «θεσμούς», αλλά μόνο στους πολιτικούς που άσκησαν την εξουσία στη χώρα μας. Αλλά είναι πλέον εμφανέστατο ότι το διευθυντήριο εφαρμόζει πολιτική καθ’ υπαγόρευση από το τραπεζικό σύστημα, το οποίο ως μόνη έγνοια έχει την αύξηση των κερδών του και όχι τα δίκαια των λαών. Και όλοι, όσοι άσκησαν την εξουσία ήταν εκλεκτοί του συστήματος και τα συμφέροντα αυτού υπηρέτησαν. Είναι δυνατόν να αδυνατούσαν οι συμπατριώτες μας βιομήχανοι και οικονομολόγοι να αντιληφθούν ότι η ένταξή μας στην ΕΟΚ θα ήταν η ταφόπλακα της βιομηχανίας μας; Ήταν δυνατόν να πιστεύουμε ότι όσα αποφάσιζαν οι «κουτόφραγκοι» σε θέματα πρωτογενούς παραγωγής ευνοούσαν την αύξησή της στη χώρα μας, ώστε να καταστούμε τροφοδότες των βιομηχανικών χωρών της Δύσης; Δεν αντιλαμβάνονταν, ως κουτοί, τις μικρές ή μεγαλύτερες απάτες μας στο θέμα των επιδοτήσεων, για αισχρούς ψηφοθηρικούς λόγους; Και εκείνοι γνώριζαν, αλλά ανέμεναν καρτερικά, και οι δικοί μας αντιλαμβάνονταν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες για τη χώρα μας, αλλά κινούνταν μικρόψυχα στον ορίζοντα της τετραετίας ή, το πολύ, οκταετίας.Γιατί έχασε ο κομματισμός σχηματισμός, που μας ενέταξε στην ΕΟΚ, ευθύς αμέσως τις εκλογές από τον άλλο με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»; Γιατί οι ηττημένοι έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για τη χώρα εκ της κομμουνιστικής απειλής; Γιατί οι νικητές δεν είπαν ποτέ στον λαό ότι η επίπλαστη ευμάρεια, με την οποία αυτός αποκοιμήθηκε επί τριάντα έτη, δεν οφειλόταν στην αναδιανομή του εγχωρίου εισοδήματος στη βάση αρχών κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά στον αλόγιστο εξωτερικό δανεισμό. Και ο λαός τονίζει συνετά ότι οι νοικοκυραίοι τρώνε ξερό ψωμί και δεν δανείζονται. Δεν γνώριζαν ότι η συνεχής πτωτική πορεία των δεικτών παραγωγής, θα καθιστούσε κάποτε αδύνατη την αποπληρωμή των δανείων; Όχι μόνο αυτά γνώριζαν, αλλά διέπραξαν  ένα μεγαλύτερο κακό σε βάρος της χώρας. Μετέτρεψαν σε ναυαγοσωστικά των ναυαγών του ιδιωτικού τομέα τις δημόσιες επιχειρήσεις, τις οποίες διαχειρίστηκαν οι δύο σχηματισμοί εξουσίας ως κομματικά φέουδα. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, λόγω των μυρίων κριμάτων του, και την ενορχηστρωμένη άγρια επίθεση κατά του κράτους, ως επιχειρηματία, από το διεθνές τραπεζικό σύστημα, έγινε πλέον ορατό με γυμνό οφθαλμό ότι οι πολιτικοί είχαν παραδώσει την εξουσία στο αδηφάγο κεφάλαιο. Στη διεξαγόμενη δίκη για σκάνδαλο δωροδοκίας πολιτικών προσώπων από γερμανική εταιρεία, ισχυρό κατά το παρελθόν πολιτικό πρόσωπο ομολόγησε ότι το κόμμα του έλαβε σημαντική βοήθεια για προεκλογική εκστρατεία. Άραγε δεν το γνώριζε αυτό ο αρχηγός του κόμματος, που πούλησε όραμα εκσυγχρονισμού του πολιτικού βίου της χώρας και τολμά να μας συμβουλεύει ακόμη και σήμερα, αν και δεν απηύθυνε ακόμη συγγνώμη προς τους άπληστους και συνάμα αφελείς, που εξαπατήθηκαν και έχασαν τις οικονομίες τους στο χρηματιστήριο, που καταβαραθρώθηκε; Και πολλοί πιστεύουν ακόμη ότι η ένταξή μας στη ζώνη του ευρώου ήταν επωφελής για τη χώρα μας και τρέμουν στη σκέψη της εξόδου μας απ’ αυτήν!
 Και η ΕΕ συνέχιζε να εφαρμόζει αντιλαϊκές πολιτικές, που οδήγησαν τελικά στα μνημόνια και την πώληση αντί πινακίου φακής του δημοσίου πλούτου της χώρας στο αδηφάγο ξένο και εντόπιο κεφάλαιο. Και τώρα έφθασε η ώρα της κατάρρευσης της μεγαλύτερης δημόσιας επιχείρησης της χώρας, της ΔΕΗ. Αφού ευτελίστηκε με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν, η μετοχή της, αφού την υποχρέωσαν να αγοράζει την «πράσινη» ενέργεια σε τιμή υψηλότερη απ’ εκείνη της πώλησης, αφού ο λιγνίτης δέχθηκε άγρια και ενορχηστρωμένη επίθεση από κάποιους που παρασύρθηκαν από τον «καταπράσινους» Γκορ και Φίσερ, που «έχασαν» τον ύπνο τους ανησυχώντας για το μέλλον του πλανήτη μας, τώρα εκποιούνται οι μονάδες της και οι αγοραστές καταθέτουν εξοργιστικά χαμηλές τιμές. Και διαχειρίζεται πλέον την εξουσία στη χώρα μας «αριστερή» κυβέρνηση, η οποία είχε διαγγείλει στο παρελθόν ότι έχει χαράξει «κόκκινες» γραμμές. Μόνο που δεν μας είχε πει ότι τις έχει χαράξει σε κινούμενη άμμο! Και οι συνδιεκδικητές της εξουσίας επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό των κυβερνώντων ότι είναι αριστεροί. Τί και αν είναι εμφανέστατο ακόμη και στον αδαή περί τα πολιτική ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι η εκλεκτή του διεθνούς συστήματος εξουσίας; Τί και αν όλοι οι ισχυροί πλέκουν το εγκώμιο της κυβέρνησης για την εκτέλεση όλων των εντολών τους και, κυρίως, για τη διεκπεραίωση των εκκρεμών θεμάτων, εθνικών, οικογενειακού δικαίου και σχέσεων Πολιτείας – Εκκλησίας, πέραν των οικονομικών; Όταν ανήλθε στην εξουσία η παρούσα κυβέρνηση, το διεθνές χρηματιστήριο αντιλήφθηκε τη μεταβολή, όσο το βόδι την επικάθηση του κουνουπιού στο κέρατο του, κατά τον μύθο του Αισώπου. Και επειδή η κυβέρνηση δεν έχει ολοκληρώσει το έργο της μία ακόμη τετραετία δεν είναι διόλου απίθανη, όσο και αν οι δημοσκοπἠσεις προβλέπουν μεταβολή. Ας μην αποκλείουμε πάντως και συγκυβέρνηση κατά το προηγούμενο με δοτό πρωθυπουργό. Οι μετακινήσεις πολιτικών από σχηματισμό προς άλλο φανερώνει ότι ωρίμασαν οι συνθήκες να το δούμε κι’ αυτό! Βέβαια οπωσδήποτε για τη σωτηρία της πατρίδος!
                                                                                                              «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ


Όρθρος Μεγάλης Τρίτης 
          Πέντε αναμμένες λαμπάδες και πέντε σβηστές! Πέντε φρόνιμες ψυχές που περιμένουν με λατρεία τον Νυμφίο και πέντε ανόητες, που τις συνεπήραν τα υλικά ενδιαφέροντα. Πέντε έξυπνες παρθένες που εργάζονται αενάως και αποκόπτουν στην αρετή και πέντε μωρές που αδιαφορούν για την πνευματική τους καλλιέργεια και χάνουν την Βασιλεία των Ουρανών. Στα χαρούμενα μάτια των πέντε φρονίμων παρθένων καθρεπτίζεται το γλυκό φως των λαμπάδων τους και στις ψυχές τους έχει ήδη ανατείλει το αίδιο φως της τρισηλιου θεότητος!

Δευτέρα 22 Απριλίου 2019

Να λάμπεις δια της απουσίας σου από όλα όσα σε μειώνουν και σε φθείρουν!!!


Να λάμπεις δια της απουσίας σου από όλα όσα σε μειώνουν και σε φθείρουν. Να ξεμακραίνεις από ότι σε αλλοιώνει και σε καταστρέφει ως προσωπικότητα.
Να φεύγεις εκπέμποντας σεβασμό και εκτίμηση από κάθε ανθρώπινή σου σχέση. Να απομακρύνεσαι με την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό που σε χαρακτηρίζει. Να στιγματίζεις κάθε φυγή σου με το ήθος και τις αρχές που σε διακρίνουν.
Να απομακρύνεσαι από ό,τι υποτιμά τη νοημοσύνη σου. Από εκεί που μειώνεται η προσωπικότητά σου. Από ό,τι καταδυναστεύει και προσβάλλει την ανθρώπινη υπόστασή σου. Να μην αφήνεις την ύπαρξή σου να γίνεται έρμαιο ανάρμοστης συμπεριφοράς. Μην επιτρέπεις στην οντότητά σου να γίνεται βορά στις τοξικές και νοσηρές προθέσεις κάθε άγριου θηρίου, που χρίζεται άνθρωπος. Να αποβάλλεις τις αμφιβολίες και τις ανασφάλειες που σου προκαλούν και να αναχωρείς για γαλήνια λιμάνια.
Να αποφεύγεις τα ανταριασμένα πέλαγα και τους άπατους βυθούς τους, που θέτουν σε κίνδυνο την σωματική και πνευματική σου ακεραιότητα. Και να κινάς πάντα για τις ασφαλείς θάλασσες της ψυχικής σου ηρεμίας.
Μην αφήνεις χώρο στη ζωή σου για ότι δε σε αντιπροσωπεύει σαν άνθρωπο και δεν σε εκφράζει σαν χαρακτήρα. Να διαγράφεις τις μικροαστικές συμπεριφορές στο πρώτο σημάδι τους. Τις θρασύδειλες πράξεις στα πρώιμα στάδια τους. Και να αποβάλλεις από τον περίγυρό σου κάθε στίγμα εκμετάλλευσης και φθόνου.  Να κυνηγάς εκείνα που είναι φτιαγμένα από το δικό σου κράμα. Και να πηγαίνεις πάντα εκεί που αντανακλά η λάμψη της ψυχής σου.
Να μάθεις να μη ζητιανεύεις ποτέ χώρο και χρόνο από εκείνους που αδιαφορούν για την ύπαρξή σου. Να μην επιζητάς αναγνώριση από τους ανάξιους και επικρότηση τους ανίκανους. Να μην γυρεύεις επίμονα σημασία από εκείνους που κωφαίνουν στην φωνή σου. Να μην αγνοείς τα θέλω σου και να μην αφήνεις τις δικές σου επιθυμίες να γίνονται οδόστρωμα για να περάσουν οι στόχοι και οι φιλοδοξίες των άλλων.
Να υψώνεις τον αυτοσεβασμό σου πάνω από τούτο τον κόσμο. Την αυτοεκτίμηση σου πάνω από τα συμφέροντα και την ιδιοτέλεια του. Και να λάμπεις δια της απουσίας σου από ότι σε φθείρει και σε μειώνει.
Από τη Λίτσα Φιλίππου
πηγη.olympia