Πολλά βρέφη πεθαίνουν πριν προλάβουν να γνωρίσουν τίποτε για τον εαυτό τους και τον κόσμο.
Εκατομμύρια άνθρωποι γεννιούνται διανοητικά ανάπηροι, χωρίς να μπορούν να έρθουν σε σοβαρή επαφή με τον μέσα και τον γύρω τους κόσμο.
Πολλά πλήθη ανθρώπων ζουν και παθαίνουν σε άγρια ή ημιάγρια κατάσταση, χωρίς να συνειδητοποιήσουν, ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι.
Δισεκατομμύρια άνθρωποι περνούν από τη γη παραπαίοντας ανάμεσα σε σκοτάδια πλάνης και διαστροφής.
Κόσμοι ολόκληροι εξαφανίζονται από σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς.
Θηρία τρώνε τους ανθρώπους. Μεγαλοφυείς και κουτοί γεννιούνται μαζί κ.ο.κ. Όλα αυτά είναι μυστήρια, που το ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να φθάσει έως εσχάτων.
Πολλοί προσπάθησαν να δώσουν μια κάποια ερμηνεία, αλλά δενκατάφεραν και σπουδαία πράγματα. Είπαν κάτι μόνο για παρηγοριά. Τα φαινόμενα ουσιαστικά στο βάθος τους μένουν ανερμήνευτα φοβερά ερωτηματικά γύρω από τις τρομερές ανισότητες και τις «άδικες» μεταχειρίσεις της φύσεως δεν βρίσκουν απάντηση «λογική» που να καλύπτει το χάος τους. Και ίσως η ανθρώπινη σκέψη δεν θα μπορέσει ποτέ να εισέλθει σ’ αυτές τις ανεξιχνίαστες πτυχές.
Οι πτυχές αυτές φαίνεται πως ανήκουν σε άλλο ερμηνευτή. Στον Δημιουργό τους. Εμείς θα τις νοιώσουμε, όταν υπερβούμε τα όρια της «λογικής» μας, όταν φτάσουμε να ζούμε μέσα στην αιωνιότητα. Αυτή έχει άλλους «νόμους». Αυτή δεν έχει δυσεξιχνίαστες πτυχές, αλλά άπειρες, για άπειρες κατακτήσεις. Αυτή είναι έξω από το χώρο και το χρόνο. Είναι το άπειρο και το τέλειο.
Αλλά δεν έχουμε μόνο δυσεξιχνίαστες πτυχές, έχουμε και πολλούς δυσερμήνευτους τύπους ανθρώπων τους λεγόμενους πολύτυπους
«Κοίτα τώρα τον οικονομικό φαύλο κύκλο. Για να μειωθεί το υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα περικόπτονται μισθοί και αυξάνεται η φορολογία. Τα μέτρα αυτά επιφέρουν ύφεση, οπότε μειώνονται τα φορολογικά έσοδα, άρα αυξάνεται η ανάγκη για δανεισμό. Ο υψηλότερος δανεισμός αυξάνει τις δαπάνες για τόκους, μεγαλώνοντας έτσι το έλλειμμα. Φαύλος κύκλος. Ακόμη χειρότερα: εδώ και τριάντα χρόνια, το πελατειακό πολιτικό σύστημα προσέφευγε συστηματικά στον εξωτερικό δανεισμό για να εξυπηρετεί τους πολίτες - πελάτες, οδηγώντας πολιτικούς και πολίτες στην ηθική εξαχρείωση και την οικονομία στη χρεοκοπία. Αυτός είναι ο μεγάλος φαύλος κύκλος που τώρα συνειδητοποιούμε με οδυνηρό τρόπο».
«Πώς βγαίνει κανείς από τον φαύλο κύκλο;»
«Δύσκολα. Τέτοια προβλήματα είναι δυσεπίλυτα: επειδή είναι κυκλικά, δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Γι’ αυτό αισθανόμαστε παγιδευμένοι· οι “λύσεις” επιτείνουν το πρόβλημα».
Ο τελευταίος αποχαιρετιστήριος λόγος, του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου έχει ως εξής:
«Αδελφοί μου αγαπητοί, μη μου επιλάθεσθε όταν υμνείτε τον Κύριον, αλλά μνήσθητέ μου του πόθου και της αγάπης και ικετεύσατε τον Θεόν, ίνα με αναπαύση μετά των δικαίων ο Κύριος».
Όταν θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές εγώ δεν θα ευρίσκομαι πλέον εις αυτήν την ζωήν. Η ελπίς μου είναι ότι θα ευρίσκομαι εις το έλεος του Κυρίου.
Δεν έχω τίποτε άλλο βέβαιον παρά μόνον την ελπίδα εις τον Κύριον. Δεν μου απομένει τίποτε άλλο παρά μόνον η αίτησις ο Κύριος να δείξει επιείκεια εις την κρίσιν Του και να με συγχωρέσει.
Ηγάπησα τον Σωτήρα μου με όσην δύναμιν είχε η ψύχη μου. Εκείνος που ετάζει καρδίας και νεφρούς το γνωρίζει. Πολλές φορές ο Σατανάς με έσπρωξε να κάμω πράξεις και σχέδια και να λάβω αποφάσεις που φοβούμαι ότι επίκραναν τον Κύριόν μου, τον πολυεύσπλαγχον, ο οποίος πολλά τάλαντα μου ενεπιστεύθη.
Τάχα εμιμήθην τον τα πέντε τάλαντα λαβόντα; Τάχα ηργάσθην δια την δόξαν Του η μήπως επεδίωξα την ιδικήν μου δόξα και προβολή;
Αυτό δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω και φεύγω από τον κόσμον φοβούμενος ότι δεν εκατόρθωσα να διακρίνω πάντοτε την διαφοράν.
Εργάσθηκα επάνω εις το καθήκον μου με όσην δύναμιν είχα και με την βοήθεια του Θεού πολλά εκατόρθωσα. Όμως όσες φορές εσημείωνα επιτυχίες, ησθανόμην μεγάλην ψυχικήν ικανοποίησιν.
Τάχα οι κόποι μου να είχον αυτόν τον σκοπόν; Και να επραγματοποιήθη λοιπόν εκείνο που είπε ο Κύριος μου, δι΄ όσους ικανοποιούνται για μιαν καλήν πράξιν των, ότι ως εκ τούτου απέχουσι του μισθού αυτών;
Το μόνον που με παρηγορεί και με φωτίζει είναι ότι το έλεος και η αγάπη του Θεού είναι απείρως μεγαλυτέρα πάσης αμαρτίας, και η προσευχή είναι η οδός της σωτηρίας και της αληθούς χαράς.
Γι΄ αυτό και σας ικετεύω με όσην δύναμιν έχει πλέον η φωνή μου, αδελφοί μου και τέκνα μου, μη με λησμονήτε εις τας προσευχάς σας. Κάμετε και δι΄ εμένα ένα Σταυρόν από την καρδιά σας. Ανάψατε ένα κεράκι για την ψυχή μου.
Εις τον βίον μου, αφεύκτως πολλούς αδελφούς μου επίκρανα, είτε δικαίως είτε αδίκως – ποίαν σημασίαν έχει η διάκρισις αυτή; Η Διοίκησις καθίσταται εις εκείνον που βαρύνεται με την ευθύνην ασκήσεώς της, πολλάκις ως δήγμα φοβερόν. Τέκνα μου, η σφραγίδα της Διοικήσεως έχει αγκάθια πολλά.
Γονατίζω εμπρός εις όσους ηδίκησα – εκουσίως η ακουσίως – και τους ικετεύω να με συγχωρήσουν από τα βάθη της καρδίας των, δια να εύρη έλεος και ανάπαυσιν η ψυχή μου ενώπιον του Δικαίου Κριτού.
Από τα βάθη της ψυχής μου συγχωρώ όλους όσους τυχόν με ηδίκησαν. Αυτή είναι η ζωή των ανθρώπων – πόθοι, όνειρα και επιδιώξεις, προσπάθειαι και τόσαι άλλαι φροντίδες δια την επίγειον ζωήν, που δεν μας αφήνουν να κατανωήσουμεν εις βάθος, ότι είμεθα περαστικοί διαβάτες εις τον κόσμον τον επίγειον.
Καθώς είπεν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «όναρ έσμεν ούχ΄ ιστάμενον, φύσημα τι μη κρατούμενον, πτήσις ορνέου παρερχομένου, ναύς επί θαλάττης ίχνος ουκ έχουσα».
Πριν κλείσω τα μάτια μου, όσον έχω ακόμη πλήρεις τας αισθήσεις μου, εις όλους αφήνω την ευχή μου από τα βάθη της καρδιάς μου.
Και εις εκείνους που ως Μητροπολίτης Δημητριάδος εποίμανα και εδίδαξα επί 24 ολόκληρα χρόνια, και εις το αγαπητό μου ποίμνιο των Αθηνών που επί 10 έτη εποίμανα, και προς όλους τους Έλληνας, εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδος.
Ιδικός σας πατέρας ήμουν τέκνα μου αγαπητά, και με καθοδηγούσεν η πίστις ότι έχω την ευθύνην σας. Προς σας, λοιπόν, απευθύνω τας τελευταίας μου ευχάς.
Το γνωρίζετε ότι σας έδωσα όλην μου την αγάπην. Εδίψησεν η ψυχή μου την σωτηρίαν σας. Η βαθυτάτη πίστις μου ότι προσεύχομαι εις Κύριον για σας, υπήρξεν η μόνη πηγή από την οποία αντλούσα τας δυνάμεις μου.
Ήθελα με όσην δύναμιν είχε η πτωχή μου ψυχή, να γλυκάνω τους πόνους σας, να τονώσω το φρόνημά σας, να σας πείσω, ότι μόνον αν βάλετε ρυθμιστήν των παλμών της καρδιάς σας το άγιον του Θεού θέλημα, μόνον τότε δεν θα σβήση από τα χείλη σας το χαμόγελο της πραγματικής χαράς, όσης είναι δυνατόν να ευρεθή εις αυτόν τον κόσμον.
¨Ξυπνάς το πρωί και το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να ευχαριστήσεις το Θεό γι’ αυτό, έστω κι αν δεν νιώθεις ιδιαίτερα χαρούμενος για τη μέρα που αρχίζει. «Αύτη η ημέρα εποίησεν ο Κύριος αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή». Αφού το κάνεις αυτό, δώσε καιρό στον εαυτό σου να συνειδητοποιήσει την αλήθεια αυτών που λες και να την καταλάβει πραγματικά, ίσως στο επίπεδο της βαθιάς εμπειρίας και όχι στο επίπεδο του ενθουσιασμού και της αγαλλίασης. Κατόπιν άφησε το κρεβάτι σου, πλύσου, τακτοποιήσου, κάνε ό,τι άλλο έχεις να κάνεις και γύρισε πάλι στο Θεό.
Πήγαινε στο Θεό και πάλι με δύο βαθιές σκέψεις: η μία είναι ότι εσύ ο ίδιος ανήκεις στο Θεό και η άλλη, ότι αυτή η μέρα επίσης ανήκει στο Θεό, ότι είναι μια μέρα εντελώς καινούργια, ανεπανάληπτη. Δεν υπήρξε για σένα ποτέ πριν. Για να μιλήσω με Ρωσικά δεδομένα, είναι η μέρα αυτή σαν μια τεράστια έκταση με απάτητο χιόνι. Κανείς δεν έχει βηματίσει επάνω του. Απλώνεται εντελώς παρθένο και καθαρό μπροστά σου.
Έπειτα ζήτησε από το Θεό να ευλογήσει αυτή τη μέρα, ώστε το κάθε τι στη διάρκειά της να είναι ευλογημένο και ρυθμισμένο από Αυτόν. Μετά από αυτό θα πρέπει να πάρεις σοβαρά όσα είπες, επειδή πολύ συχνά λέει κανείς: «Θεέ μου, ευλόγησέ με» και έχοντας την ευλογία του Θεού ενεργείς σαν τον άσωτο γιο. Μαζεύεις όλα τα υπάρχοντακαι πας σε ξένη χώρα να ζήσεις ζωή αποστάτη.
Αυτή είναι η μέρα ευλογημένη από το Θεό, ανήκει στο Θεό, ας ξεκινήσουμε λοιπόν να μπούμε μέσα σ’ αυτή. Προχωρείς αυτή τη μέρα σαν αγγελιοφόρος του Θεού. Όποιον συναντάς, τον συναντάς με τον τρόπο του Θεού. Βρίσκεσαι εκεί για να είσαι η παρουσία του Κυρίου και Θεού, η παρουσία του Χριστού, η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, η παρουσία του Ευαγγελίου. Αυτό είναι το καθήκον σου αυτή την συγκεκριμένη μέρα¨
Από το βιβλίο «Μάθε να προσεύχεσαι» του αρχιεπισκόπου AntonyBloom, εκδόσεις Η ΕΛΑΦΟΣ
«Αυτή την "δουλειά" δεν ξεκινήσαμε να την κάνουμε για τα χρήματα... Δώσαμε εξετάσεις για να μπούμε στην Σχολή Ικάρων γνωρίζοντας ότι θα στερηθούμε 4 από τα καλύτερα χρόνια ενός εφήβου (τα φοιτητικά) κλεισμένοι μέσα σε ένα στρατόπεδο... το τίμημα του να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, αυτό που λατρεύουμε... να πετάξουμε μια μέρα πάνω από το....Αιγαίο.
Δεν περιμένουμε να γίνουμε πλούσιοι από αυτό. Το μόνο που ζητήσαμε είναι να υπάρχει ηρεμία στην προσωπική και οικογενειακή ζωή μας ώστε να αφοσιωθούμε ψυχή τε και σώματι στην προσφορά στην πατρίδα και το κοινωνικό σύνολο να αφοσιωθούμε στην λατρεία μας... στην "δουλειά" μας.
Σε μια "δουλειά" που πριν φύγουμε το πρωί φιλάμε την οικογένεια και πάμε για απογείωση.
Σε μια "δουλειά" που στο αεροδρόμιο αφήνουμε τα κλειδιά πάνω στο αυτοκίνητο για να μην χρειαστεί αργότερα να σπάσει κάποιος το παράθυρο του οδηγού για να το γυρίσει στα σπίτια μας.
Σε μια δουλειά που ούτως ή αλλιώς τα λεφτά ΗΔΗ έφταναν οριακά για να συντηρήσω την οικογένεια μου με την γυναίκα μου να δουλεύει και εκείνη. Η "σπάταλη" ζωή μας; Ένα στεγαστικό δάνειο όλο κι όλο για να έχουμε το δικό μας σπίτι....
Θα κάναμε ευχαρίστως κύριοι και δεύτερη δουλειά για να μην τους λείψει τίποτα. Δεν προλαβαίνομε όμως όταν 6 μήνες τον χρόνο λείπω για υπηρεσίες σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Το να βάλουμε όλοι το χέρι στην τσέπη φαντάζει δίκαιο. Δεν είναι όμως ρεαλιστικό και δυστυχώς δεν είναι εφαρμόσιμο για όλους. Εμείς θα συνεχίσουμε να πετάμε ακόμα και με 100% μείωση μισθού, ακόμα κι αν "κλείσουν" τα σπίτια μας. Ο λόγος; Η εξάρτηση της πτήσης, η υπερηφάνεια της προσφοράς όχι στο κράτος (αυτό το έχουμε σιχαθεί προ πολλού) μα στις πέτρες αυτού του τόπου» το "πανί" στο οποίο ορκιστήκαμε, και την ευγνωμοσύνη στα μάτια του πατέρα που σώθηκε το παιδί του ή του αγρότη που δεν κάηκε το σπίτι του...
Μην φοβάστε κύριοι ακόμη και με την χθεσινή "λευκή απεργία" ("απεργία" στην οποία όλες οι ετοιμότητες ήταν όπως κάθε μέρα στο100%). Τα scramble ήταν στον αέρα σε λιγότερο από 2 λεπτά ,τα μεταγωγικά επιχειρούσαν σε αεροδιακομιδές και τα ελικόπτερα συνέχιζαν να σέρνονται πάνω από τα κύματα για να σώζουν ναυαγούς και λαθρομετανάστες με καιρούς που ούτε να τους περιγράψετε δεν μπορείτε.
Μόνο μια χάρη από όλους εμάς... αύριο το πρωί , σπαταλήστε 2 μόνο λεπτά από τον χρόνο σας και φέρτε στο μυαλό σας κάποιους που δεν είναι πλέον μαζί μας... κάποιους που απογειώθηκαν χωρίς ποτέ να προσγειωθούν... κάποιους που το κράτος και οι κοινή γνώμη τους θυμήθηκε και τους ονόμασε ΉΡΩΕΣ μετά το θάνατό τους... αλλά πριν από αυτόν ήταν απλά... ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ...
Σπαταλήστε 2 λεπτά για να κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Αν δεν καταλάβετε τίποτα... χαλάλι σας! Έτσι κι αλλιώς από ψηλά δεν φαίνεστε καθόλου...»
Την ώρα που στους Αγίους Σαράντα λάμβανε χώρα η καταστατική συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Ένωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας (ΔΕΕΕΜ) ΟΜΟΝΟΙΑ, δεκάδες μέλη της εξτρεμιστικής οργάνωσης "Μέτωπο για την Εθνική Ένωση" (Fronti per Bashkimin Kombetar), από την Αλβανία, το Κόσοβο, το Μαυροβούνιο και τα Σκόπια, συνεδρίαζαν στην Χιμάρα οργανώνοντας την δράση τους κατά της Ελλάδας. Η συνεδρίαση του "μετώπου" πραγματοποιήθηκε με πλήρη μυστικότητα, σε αυθαίρετο κτίριο, κτισμένο παράνομα μετά από καταπάτηση περιουσίας Ελλήνων. Όπως μετέδωσαν τα αλβανικά μέσα ενημέρωσης, τα μέλη του μετώπου συμφώνησαν στην συγγραφή μνημονίου το οποίο θα αποσταλλεί στο ελληνικό κοινοβούλιο, το αλβανικό κοινοβούλιο, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ. Το μνημόνιο απαιτεί: - κατάργηση του νόμου του εμπολέμου με την Ελλάδα - Αναγνώριση από την Ελλάδα της αλβανικής ως επίσημη γλώσσα σε "περιοχές της Ελλάδας που κατοικούνται από πολίτες αλβανικής εθνικότητας, ιδιαιτέρως στην Καστοριά, την Κόνιτσα, την Φλώρινα, τα Ιωάννινα, την Πρέβεζα και αλλού". - ακριβή αριθμητικά στοιχεία των "αυτοχθόνων Αλβανών" που ζουν στην Ελλάδα καθώς και των Αλβανών μεταναστών με σκοπό τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους και την εξάλειψη των εις βάρος τους διακρίσεων. - η Ελλάδα να διερευνήσει και να επιλύσει το ζήτημα "των μαζικών τάφων Τσάμηδων στην ελληνική επικράτεια", και την ανοικοδόμηση Μνημείου στην μνήμη τους. Η διοργάνωση της διάσκεψης είχε προγραμματιστεί με κάθε μυστικότητα καθώς οι κάτοικοι της Χιμάρας συνειδητοποίησαν την πραγματοποίησή της μόνο μετά το πέρας της και ενώ αποχωρώντας από τον τόπο συγκέντρωσης γέμισαν τους δρόμους με συνθήματα υπέρ της Τσαμουριάς και της ένωσής της με την Αλβανία. Καθόλου τυχαία δεν πρέπει να θεωρείται η επιλογή της Χιμάρας για την συγκεκριμένη διάσκεψη αφού αποτελεί προπύργιο του ελληνισμού στην Βόρειο Ήπειρο. Στην συνδιάσκεψη μετείχαν πάνω από 150 άτομα αφού οι κάτοικοι της Χιμάρας είδαν 4 λεοφορεία να φεύγουν το απόγευμα του Σαββάτου. Επίσης τις μέρες αυτές άγνωστοι έσκισαν προκλητικά την ελληνική σημαία που βρίσκεται στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο του Βουλιαρατίου, αλλά και στα γραφεία της Ομόνοιας στους Αγίους Σαράντα. Η ΔΕΕΕΜ «ΟΜΟΝΟΙΑ» καταγγέλλει με δριμύτητα αυτές τις προκλήσεις και τις πράξεις που καταφέρονται κατά της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας και ζητάει από τις αρχές να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για τον πλήρη σεβασμό όλων των δικαιωμάτων
Σύμφωνα με την «Ομολογία Πίστεως» της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1727 « Ουδεμίαν άλλην ήντινα ουν κεφαλήν αποδέχεται εν αυτή τη Ανατολική Εκκλησία, ειμή τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν μόνον παρά του Πατρός δοθέντα κατά πάντα τη Εκκλησία και θεμέλιον τον αυτόν». Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία δεν νοείται «Πρώτος» γενικά και αόριστα χωρίς την παρουσία της συγκεκριμένης συνόδου μιας επαρχίας.
Ο θεσμός των πρεσβείων τιμής (αυτός είναι ο όρος, που χρησιμοποιεί η ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση σε αντίθεση με τον μεταγενέστερο όρο «πρωτείον» που χρησιμοποιούν οι παπικοί) εκφράζει και διασφαλίζει την ενότητα και την συνοδικότητα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Η πενταρχία των πατριαρχικών θρόνων είναι η μορφή, την οποία η Εκκλησία έδωσε στον θεσμό των πρεσβείων τιμής κατά την πρώτη χιλιετία.
Η εξουσία του «πρώτου», η οποία απορρέει από τα πρεσβεία τιμής, είναι καρπός της συνοδικότητος, ενώ η εξουσία που άρχισε να οικειοποιείται ο επίσκοπος της Ρώμης ήδη από την πρώτη χιλιετία είναι αποτέλεσμα της καταλύσεως του συνοδικού πολιτεύματος της Εκκλησίας.
Στην Εκκλησία της α´ χιλιετίας δεν υφίστατο «θείω δικαίω» παπικό πρωτείο δικαιοδοσίας και εξουσίας εφ᾽ όλης της Εκκλησίας, αλλά η Εκκλησία είχε το δικαίωμα να αποφασίζει τα της διοικήσεώς της και χωρίς τον πάπα και ακόμα περισσότερο και παρά τη δική του έντονη αντίθεση και οι αποφάσεις της αυτές είχαν καθολική ισχύ.
Η ζωή κρύβει ανεξιχνίαστες πτυχές, γι’ αυτό και κανένας δεν θα μάθει ποτέ όλα τα μυστικά της. Εκεί που νομίζεις πως την κατάκτησες, σου παρουσιάζει τις μεγαλύτερες εκπλήξεις. Εκεί που κάθεται κανείς αμέριμνος και ήσυχος ξαφνικά ξεσπάει μια καταιγίδα. Αγωνίζεσαι ηρωικά για την πρόοδο σου και σου έρχονται όλα ανάποδα και σε οδηγούν στην αποτελμάτωση. Προσπαθείς να εμβαθύνεις στο νόημα της ζωής και ξαφνικά απογοητεύεσαι.
Κανένας δεν μπορεί να πιάσει με τη λογική μόνη και να συλλάβει τα βαθύτερα αίτια και την ουσία της ζωής. Και όσοι νομίζουν πως το συλλαμβάνουν, αυταπατώνται. Ζωή και λογική δεν πάνε μαζί.
Μερικοί ζαλίζονται τόσο πολύ στη ζωή που φτάνουν σε πλήρη απογοήτευση. Ο καθένας βλέπει τη ζωή με διαφορετικό μάτι. Άλλα πράγματα κάνουν ευτυχισμένο τον ένα και άλλα τον άλλο.
Ο ένας παντρεύεται για να ευτυχίσει και ο άλλος χωρίζει για να μην δυστυχήσει. Ο ένας κοιμάται για να ευτυχίσει και ο άλλος ξυπνάει για να βρει την ευτυχία του.
Ναι. Η ζωή είναι ένα μυστήριο, αλλά και ο κάθε άνθρωπος είναι μυστήριο. Το πιο φοβερό πράγμα όμως είναι να μείνεις άδειος στη ζωή, χωρίς νόημα, χωρίς ιδέες και χωρίς προοπτικές. Είναι πολύ τραγικό να περιφέρεσαι κάτω από ένα άδειο ουρανό και πάνω από ένα χάος.
Κανείς δεν είναι περισσότερο δυστυχισμένος απ’ αυτόν που δεν μπορεί να σκιρτήσει σε μια καινούργια ιδέα, να χαμογελάσει σε μια καινούργια γέννα και να κλάψει μπροστά σ’ έναπληγωμένο.
Όποιος κλαίει και ελεεί, πονάει και χαίρεται αυτός ζει αληθινά. Αυτός βλέπει τ’ αστρα, αλλά δεν χάνει τη γη. Είναι ρεαλιστής, ζει μέσα στη ζωή, φυσικά και « μεταφυσικά». Είναι αληθινός.
Μερικοί θέλουν μόνο ρομαντισμό, αλλά αυτό δεν γένεται.
Καλό είναι το λιμάνι για το πλοίο, αλλά ο σκοπός του δεν είναι το άραγμα, αλλά η πορεία. Το λιμάνι είναι μόνο για λίγη ξεκούραση. Και έχει μεγάλη αξία μετά από μια μεγάλη θαλασσοταραχή, να βρεις ένα καλό λιμάνι. Όποιος πορεύεται αυτός ζει αληθινά.
Και όσο πιο δύσκολη είναι η πορεία του, τόσο πιο πολύ του αποκαλύπτονται τα βάθη και η ουσία της ζωής, που για να τη βρεις, δεν χρειάζεται μόνο κόπος, αλλά και αποκάλυψη. Δεν χρειάζεται μόνο λογική, αλλά και «πάθος».
Ένοιωθε περιφρόνηση για εκείνους που ζητούσαν τον πλούτο μόνο για χάρη του πλούτου. Γι’ αυτό, όταν κάποτε ένας πλούσιος από τη Φρυγία, ονόματι Σίμος, του επέδειξε την πολυτελή οικία του, στρωμένη παντού με μάρμαρα, ο Αρίστιππος τον έφτυσε στο πρόσωπο! Στη διαμαρτυρία του Σίμου για την απρεπή αυτή πράξη ο φιλόσοφος απάντησε:
-Εδώ που μ’ έφερες, ανάμεσα σε τόσα γυαλιστερά μάρμαρα, δε βρήκα πιο κατάλληλο μέρος, για να φτύσω!
Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.
Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.
Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;
Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.
Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.
Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.
Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.