Σάββατο 30 Απριλίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΘΩΜΑ ( Ιωάν. 20,19-31), π.Γ.Στ.



ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι δεν είχε και πολύ άδικο ο Απόστολος Θωμάς. Γιατί καλούνταν να πιστέψει σε κάτι που έγινε απ’ αυτά που δεν συμβαίνουν συχνά. Πριν από τρείς μέρες είχε δει να συλλαμβάνουν τον Διδάσκαλο του, να Τον καταδικάζουν σε θάνατο και να τον καρφώνουν επάνω στο Σταυρό. Και μετά είδαν τον επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος να του τρυπά με την λόγχη του την πλευρά χωρίς να αντιδρά, κάτι που βεβαιώνει ότι ο σταυρωμένος Χριστός ήταν νεκρός. Και τώρα ήλθαν οι άλλοι μαθητές να του πουν, ότι ο Διδάσκαλος ζει. Φυσικά ήταν αδύνατο αυτό. Συνεπώς είχε δίκαιο να απαιτήσει ότι ,μόνο τότε θα πίστευε, ότι ζει ο Διδάσκαλος του, αν θα έβλεπε ιδίοις όμμασι τον τύπον των ήλων  και αν δεν ψηλάφιζε τον τύπον των ήλων και την πλευρά Του. « Εάν μη ίδω… ου μη πιστεύσω».
Εν τούτοις  ο Θωμάς δεν είχε δίκαιο. Είπε, ότι ήθελε να δει με τα μάτια του. Μα για τρία χρόνια δεν έκανε τίποτε άλλο από το να βλέπει. Και τι δεν είδαν τα μάτι του! Ακόμη και νεκρούς να εγείρονται από το μνήμα ( Λάζαρος) και να συνεχίζουν τη ζωή τους μετά όπως προηγουμένως. Αλλά και πόσα δεν είχαν ακούσει! Τέλος για τρία χρόνια μπορούσε να ψηλαφούσε τα πάντα. Όλα ήταν στη διάθεση του να τα ελέγξει. Τυφλούς που έβρισκαν το φως τους .λεπρούς που καθαρίζονταν, παραλυτικούς που  σηκώνονταν όρθιοι, νεκρούς που επανέρχονταν στη ζωή. Και τώρα για να πιστέψει ήθελε δήθεν να δει και άλλα και να κάνει κι’άλλη ψηλάφηση.
Όμως στην περίπτωση του Θωμά το θαυμαστό δεν ήταν η δυσπιστία του. Εξ άλλου και οι υπόλοιποι Μαθητές του Χριστού δεν βρίσκονταν σε καλύτερη μοίρα απ’ αυτόν, αφού κι αυτοί θεωρούσαν ως γυναικείο παραλήρημα « το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα», που άκουσαν από τις μυροφόρες. Και το σπουδαίο είναι ότι ο Χριστός στο Θωμά και στους άλλους Μαθητές Του εμπιστεύθηκε την αξία της θυσίας Του και την διάδοση της μοναδικής Αλήθειας Του .Σ’ αυτούς που έδειξαν τόση δυσπιστία, σ’ αυτούς ανέθεσε να διαδώσουν « εις τον κόσμον άπαντα» την πίστη του Χριστού.
Και ενώ απορούμε, πως ήταν δυνατόν να είχε ανατεθεί στο Θωμά και τους άλλους Αποστόλους που έδειχναν τόση λίγη πίστη σε μια τόση σπουδαία αποστολή, ας δούμε τι συμβαίνει μ’ εμάς τους ίδιους. Δηλ. ας ερευνήσουμε σε ποιο βαθμό βρίσκεται η πίστη μας και ποια είναι η δική μας αποστολή.
Και όσον αφορά την πίστη, κι’ εμείς όπως και οι άμεσοι Μαθητές του Χριστού δεν βρίσκονταν σε καλύτερη κατάσταση. Όλοι μας είμαστε ολιγόπιστοι, η μάλλον βρισκόμαστε σε χειρότερη  μοίρα. Διότι ενώ εμείς σήμερα έχουμε στη διάθεση μας περισσότερες αποδείξεις από όσες είχε ο Θωμάς και οι άλλοι Μαθητές, εν τούτοις η ολιγοπιστία μας είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που είχαν εκείνοι. Έχουμε όχι μόνο τις αποδείξεις που ήταν τότε στη διάθεση των Αποστόλων, αλλά και όλες εκείνες που θα  που πρόσφεραν οι είκοσι και πλέον αιώνες του χριστιανισμού. Οπότε θα ήταν πολύ αστείο να ισχυρισθούμε, ότι η πίστη μας είναι εκείνη που θα έπρεπε να είναι. Πολύ περισσότερο θα ήταν αδύνατο να τολμήσουμε να προσκαλέσουμε τους άλλους να μιμηθούν την πίστη μας και τη ζωή μας. Κανείς δεν αισθάνεται, ότι μπορεί ν α καταλάβει εκείνο που είπε ο Απ. Παύλος « μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού». Πόσοι από μας έχοντας συναίσθηση της κατάστασης μας θα ήταν δυνατό να πούμε, ότι είμαστε
το πρότυπο του Χριστού βάσει του οποίου θα έπρεπε να διαμορφώσουν και οι άλλοι άνθρωποι την προσωπικότητα τους;
          Τώρα ως προς την αποστολή που έχουμε σήμερα εμείς οι χριστιανοί, είναι η ίδια που είχε αναθέσει στους ώμους του Θωμά και των άλλων Αποστόλων. Όπως εκείνοι τότε, έτσι και μείς σήμερα, παρά τις αδυναμίες μας και την αναξιότητα μας, είμαστε επιφορτισμένοι με την αξιοποίηση της θυσιαστικής αγάπης του Κυρίου για το καλό του κόσμου και τη διάδοση της μοναδικής αλήθειας Του.
          Αλλά αυτός ο συνδυασμός αδυναμίας και αποστολής έχει και μια άλλη καλή πλευρά. Για είκοσι και πλέον αιώνες έχουμε μπροστά μας δύο γεγονότα. Πρώτα την ανεπάρκεια μας και δεύτερο την τεράστια αποστολή μας που  ανατέθηκε σε μας τα οστράκινα σκεύη. Ο συνεχής λοιπόν αυτός συνδυασμός για είκοσι αιώνες της ανθρώπινης αδυναμίας και της μεγάλης αποστολής μας, αποδεικνύει ό,τι ακριβώς προσπαθεί να αποδείξει ο Απ. Θωμάς με την αυτοψία και την ψηλάφηση.
          Το ότι σήμερα υπάρχει χριστιανισμός και διατηρείται η χριστιανική αλήθεια, είναι απόδειξη ότι ,αυτό οφείλεται  και στη μεγάλη ακαταγώνιστη δύναμη της. Το γεγονός ότι επί τόσους αιώνες η χριστιανική πίστη παρά τις αδυναμίες μας που την υπονομεύουν εσωτερικά, εξακολουθεί και σήμερα να υφίσταται , αποτελεί μια ακόμη ψηλάφηση. Μια ψηλάφηση που είναι επιβεβαίωση που επικυρώνει την πρώτη στο  ότι ανώγειο της Ιερουσαλήμ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η συνεχής ψηλάφηση είναι ευρύτερης σημασίας από την πρώτη. Διότι τότε η ψηλάφηση του Θωμά έγινε στον περιορισμένο χώρο εκείνου του υπερώου και μπορούσε να διαπιστωθεί από τα λίγα τότε πρόσωπα. Ενώ η άλλη ψηλάφηση που μας προσφέρει η παγκόσμια ιστορία, είναι μια ψηλάφηση που έχει ως ανώγειο όλη την οικουμένη και θεατές όλους τους κατοίκους του πλανήτη μας.
          Η ψηλάφηση όμως που λείπει σήμερα και που θα την αναζητεί η σημερινή ανθρωπότητα είναι άλλη. Είναι οι πραγματικοί χριστιανοί, όχι οι τέλειοι, αλλά οι χριστιανοί που αγωνίζονται μεν εναντίον των αδυναμιών τους, και έναντι των αδυναμιών των άλλων να δείχνουν κατανόηση.
          Μόνον όταν η ανθρωπότητα βλέπει τέτοιους χριστιανούς, μόνο τότε θα πάψει να ζητεί οποιαδήποτε άλλη ψηλάφηση και όπως ο Θωμάς με ταπείνωση, αλλά και χαρά θα πει προς τον Χριστό: « Ο Κύριος μου και ο Θεός μου» ( Ιωάν. 20,28).    

 π.Γ.Στ.
  

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ


Μητροπ. Μεσογαίας, ΝΙΚΟΛΑΟΥ

          Πρέπει ο πνευματικός να είναι  «πνευματικός», να είναι πατέρας, να είναι ιερέας, να μπορεί να λειτουργεί, να προσεύχεται, να ξέρει να ακουμπάει στο Θεό και να μην είναι απλός κοινωνικός εργάτης που κάνει ένα «θρησκευτικό χόμπι». Ο πνευματικός δεν είναι σύμβουλος που δίνει συμβουλές, δεν είναι δάσκαλος που διδάσκει, ούτε εισαγγελέας που ελέγχει. Ο Πνευματικός είναι πατέρας που αγκαλιάζει, φίλος που ελευθερώνει, αδελφός που συγχωρεί. Είναι μυσταγωγός που ιερουργεί το μυστήριο της ψυχής. Δεν είναι αυτός που ξέρει. Είναι αυτός που αγαπά το Θεό ως Πατέρα του και τον κάθε άνθρωπο ως παιδί του Θεού. Ο πνευματικός έχει τη χάρη της ιεροσύνης, αρκεί να την κρατάει ζεστή και ενεργό μέσα του. Αν τη διατηρήσει, τότε ο Θεός δίνει πολλά με πολλούς τρόπους. 

 π.Γ.Στ.
       

Σιγουράντζα


Φώτης Κόντογλου

Η πονηρή γνώμη του ανθρώπου όλα μπορεί να τα συμβιβάσει: Να είναι γαντζωμένος καλά στο χρήμα, δηλαδή στο διάβολο, που τον λέγει ο Χριστός Μαμωνά, θεό της φιλαργυρίας, και τον ίδιο καιρό να παρουσιάζεται για χριστιανός, να πηγαίνει στην εκκλησιά, να κάνει σταυρούς και μετάνοιες, να κλαίει πολλές φορές από την αγάπη του για τον Χριστό, αλλά να μη μπορεί να ξεγαντζωθεί από τα λεφτά κι’ από τη μανία του παρά. Λογική δεν χωρά καθόλου σ’ αυτούς. Είναι ολότελα αναίσθητοι και πονηροί, κι’ ό,τι κάνουν το κάνουν για να το έχουν δίπορτο, κι’ ό,τι κερδίζουν. «Βάστα γερά, σου λέει τα λεφτά, που είναι χειροπιαστά, άναβε και κανένα κερί, κάνε και καμιά μετάνοια, για νάχεις το μέσο και με τον Χριστό. Αν βγούνε αληθινά τα λόγια του για παράδεισο και για κόλαση, έχουμε κι’ από κει τη σιγουράντζα. Ό,τι και να γίνει, είναι κανένας κερδισμένος».

Νίκη κατά του θανάτου

Άγ.Ιουστίνος Πόποβιτς
 
Τί είναι εκείνο το οποίον ο Θεάνθρωπος δίδει εις τον άνθρωπον και το οποίον κανείς άλλος δεν ημπορεί να του δώση; Είναι η νίκη κατά του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, η Αιωνία Ζωή, η Αιωνία Αλήθεια, η Αιωνία Δικαιοσύνη, το Αιώνιον Αγαθόν, η Αιωνία Αγάπη, η Αιωνία Χαρά: όλον το πλήρωμα της Θεότητος και των θείων τελειοτήτων. Ή όπως ο Απόστολος λέγει: ο Θεάνθρωπος δίδει εις τους ανθρώπους «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, όσα ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (1 Κορ. 2,9).
Πράγματι, μόνον Αυτός, ο θαυμαστός Θεάνθρωπος είναι το «εν ου έστι χρεία» (πρβλ. Λουκ. 10, 42) δια τον άνθρωπον, εις όλους τους κόσμους του και εις κάθε ζωήν του. Δια τούτο μόνον ο Θεάνθρωπος δικαιούται να ζητή από τους ανθρώπους εκείνο το οποίον κανείς άλλος δεν ετόλμησε να ζητήση. Δηλαδή, να Τον αγαπά κάθε άνθρωπος περισσότερον από τους γονείς, από τους αδελφούς, τας αδελφάς, τα τέκνα, τους φίλους, την γην, τους αγγέλους, από οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε εις όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους (Ματθ. 10, 37-39. Λουκ. 14, 26. Ρωμ. 8, 31-39).

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Οι συναντήσεις του πνεύματος


Όδυσσέας Ελύτης

Στη γαλάζια λεκάνη του Αιγαίου πού ενώνει και χωρίζει συνάμα τις τρεις ιστορικές ηπείρους, συντελέστηκαν ανέκαθεν οι πιο τολμηρές κι οι πιο γόνιμες συναντήσεις του πνεύματος. Ο Ελληνισμός, παρών πάντοτε στα χείλη της λεκάνης αυτής (και τότε μονάχα οντάς σε θέση να ολο­κληρώνει το νόημα της αποστολής του μέσα στον κόσμο), γινόταν ο ενσυνείδητος λειτουργός μιας ακατάπαυστης αφομοιωτικής ενέργειας, πού με υλικό παρμένο από την Α­νατολή και τη Δύση εξακολουθητικά πλαστουργούσε πρό­τυπα πολιτισμού, διάφορα και στην ουσία και στη μορφή από κείνα πού του είχαν χρησιμέψει για πρώτη ύλη. Στον ομφαλό λοιπόν του Αιγαίου έβλεπε το φως, όχι απλά και μόνο η ισορρόπηση δύο κόσμων, αλλά ένας τρίτος κόσμος, ισοδύναμος με τους δυο άλλους σε πρωτογένεια και αλή­θεια. Ο κόσμος αυτός στην εξέλιξη του γνώρισε πολλές φά­σεις. Όμως, για ένα μάτι πού ξέρει να βλέπει, όλες αυτές οι φάσεις διαπερνούνται κατά βάθος από το ίδιο χαρακτη­ριστικό ρεύμα πού ζωοποιά κινήθηκε σε όλες τις περιπε­τειώδεις ανελίξεις της φυλής, και σήμανε πάντοτε την ορθή αντιστοιχία, του φυσικού και του νοητού κόσμου.
Οι εικονογραφίες του Στρατηγού Μακρυγιάννη, 1946.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Ταπείνωση


Μέγας Βασίλειος

«Για να καταλάβεις πόσο σπουδαίο αγαθό είναι η ταπείνωση, φτιάξε με την φαντασία σου δύο αμάξια και ζεύξε στο ένα την αρετή με την υπερηφάνεια και στο άλλο την αμαρτωλότητα με την ταπεινοφροσύνη. Και θα δεις ότι το ζεύγος της αμαρτωλότητας θα ξεπεράσει την αρετή. Και αυτό, όχι φυσικά από την δική του ικανότητα, αλλά από την δύναμη της ταπεινοφροσύνης, που πάει μαζί της. Το άλλο ζευγάρι πάλι θα καθυστερήσει όχι από την αδυναμία της αρετής, αλλά από το υπέρογκο βάρος της υπερηφάνειας. Διότι όπως η ταπεινοφροσύνη, με το μεγάλο πνευματικό ύψος νικά την βαρύτητα της αμαρτίας και κατορθώνει να ανέβει στον ουρανό, έτσι και η υπερηφάνεια, με το υπέρογκο βάρος της, κατορθώνει να υπερνικήσει την ανάλαφρη αρετή και να την τραβήξει προς τα κάτω με ευκολία».

Να εμπιστεύεσαι την ψυχή σου στο Κύριο


 Αγ. Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Να εμπιστεύεσαι τη ζωή σου και την ψυχή σου στο Κύριο, τον παντοδύναμο και πανάγαθο. Όχι στον εαυτό σου, τον αδύναμο και αμαρτωλό. Έτσι θα είσαι ασφαλής. Ο Κύριος είναι ο δημιουργός σου. Μετά τη θλιβερή πτώση σου, Εκείνος ενανθρώπησε για σένα, καταδικάστηκε για σένα, έχυσε το αίμα Του για σένα. Μα και τι δεν θα κάνει ακόμα για σένα! Ετοιμάσου να δεχθείς τα δώρα Του, καθαρίζοντας την ψυχή σου. Αυτό είναι το δικό σου έργο.


«Είν’ όμορφη, ρε παιδιά», η ελληνική σημαία, «πώς να το κάνουμε;»



Με τον Σάββα Ιακωβίδη
 
ΣΕ ΕΝΑ ανέκδοτο ποίημά του, ο μεγάλος ποιητής μας, Κώστας Μόντης, έγραψε για την ελληνική σημαία: «Είν’ όμορφη, ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε;». Η ελληνική σημαία είναι όμορφη για όσους Έλληνες την τιμούν και τη σέβονται και γι’ αυτήν είναι έτοιμοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους. Αυτό δεν χρειάστηκε να το πει κανείς στους Αυξεντίου, Παλληκαρίδη, Μάτση, Πετράκη Γιάλλουρο, Λένα, Πατάτσο, Καραολή…
Η ελληνική σημαία είναι πανέμορφη για όσους κατανοούν τους συμβολισμούς της ως η ένσαρκη αποτύπωση της ιστορίας μας, ως η αδιαμφισβήτητη ταύτισή μας με τους αγώνες του ελληνικού Έθνους, ως η εθνική μας ιδιοπροσωπία, ως η αλατόμητη πιστοποίηση της αξιοπρέπειας, της λεβεντιάς, του αίματος, των θυσιών και των ολοκαυτωμάτων στρατιών Ελλήνων. Η ελληνική σημαία είναι όμορφη, πώς να το κάνουμε, για όσους ριγούν από υπερηφάνεια υπό τις πτυχώσεις της, επειδή συμβολίζει τι είμαστε, ποιοι είμαστε και γιατί οφείλουμε να αγαπάμε όσα εκφράζει και επιβεβαιώνει: την ελληνικότητά μας.

Γράφουμε αυτά με αφορμή μια νέα προσπάθεια κάποιων να κάψουν τρεις ελληνικές σημαίες αντί του Ιούδα, σε λαμπρατζιά έξω από το οίκημα της ΠΕΟ, στη Λευκωσία. Οι άγνωστοι αποκλήθηκαν ανεγκέφαλοι. Λάθος! Αυτοί είναι τα κωμικά εκτελεστικά όργανα άλλων, που για δεκαετίες τώρα τους φυτεύουν στα μυαλά ότι δεν είναι Έλληνες αλλ’ απλώς… Κύπριοι. Και αφού έτσι τους έκαναν να πιστεύουν, και να μισούν καθετί το ελληνικό, γι΄ αυτό και, ασεβούντες, θέλησαν να κάψουν τρεις, όχι μια, ελληνικές σημαίες. Όσοι υποκίνησαν τους νεαρούς, εμφανώς δεν γνωρίζουν τι η ελληνική σημαία συμβολίζει για μας τους Έλληνες της Κύπρου. Να τους επισημάνουμε, λοιπόν, ότι χωριανοί του προέδρου Χριστόφια, Δικωμίτες, στις 30/4/1930 («Φωνή της Κύπρου», 1/5/1930), φυλακίστηκαν για δέκα ημέρες, επειδή παραβίασαν τον αποικιοκρατικό νόμο περί παρελάσεων και την 25η Μαρτίου παρέλασαν στο χωριό με επικεφαλής ελληνική σημαία.

Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, ο αρχηγός Διγενής είχε εκδώσει διαταγή (29/1/1956) προς όλους τους τομεάρχες όπως στα ελληνικά σχολεία αναρτώνται ελληνικές σημαίες. Επίσης, κάθε Κυριακή, όλοι οι Έλληνες της Κύπρου καλούνταν να αναρτούν μπροστά από τα σπίτια τους την ελληνική σημαία. Γιατί; Διότι, πρώτον, ήταν ευθεία προσπάθεια τόνωσης του ηθικού των Ελλήνων. Δεύτερον, ήταν πράξη αντίστασης και αντίδρασης στο Βρετανό δυνάστη και, τρίτον, ήταν η έμπρακτη απόδειξη του προαιώνιου πόθου των Ελλήνων για Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ διεξαγόταν μια ατέλειωτη μάχη σημαιών, που κερδήθηκε από τους Έλληνες. Όσα, όμως, δεν πέτυχαν οι Εγγλέζοι επιχειρούν να το πετύχουν κυπριακές κυβερνήσεις και ένα κόμμα. Προτάσσουν την κυπριακή και αφαιρούν την ελληνική σημαία. Πρόκειται περί γελοίας προσπάθειας επειδή οι δύο σημαίες μπορούν να συνυπάρχουν. Η κυπριακή εκφράζει την κρατική μας υπόσταση και η ελληνική την ελληνική μας ταυτότητα.

Και οι δύο είναι κάρφος και πρόκληση για τους Τούρκους ή για ημέτερους τουρκόφρονες και τουρκολιγούρηδες. Γιατί; Επειδή η κυπριακή και η ελληνική σημαίες αντιμάχονται και εκφράζουν την αντίστασή μας στον τουρκισμό. Η ελληνική σημαία μας δίνει το δικαίωμα στην εθνική ταυτότητα. Οι Έλληνες της Κύπρου ανήκουμε στο ελληνικό έθνος. Αυτό δεν μπορούν να το διαγράψουν ή να το αμφισβητήσουν ούτε όσοι κατά καιρούς καίνε ελληνικές σημαίες ούτε οι ιδεολογικοί ινστρούχτορες και μέντορές τους. Πώς να το κάνουμε; Η ελληνική σημαία είναι όμορφη, πανέμορφη και είναι η σημαία του ελληνικού έθνους μας. Να το χωνέψουν

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ, π.Γ.Στ.



           Μέσα σε κλίμα χαροποιού πένθους, βαθειάς κατάνυξης και ευλάβειας και με τη συμμετοχή πλήθους ενοριτών μας βιώσαμε τα μεγάλα και σωτηριώδη  γεγονότα των Αχράντων Παθών και της Αναστάσεως του Κυρίου.
          Η ανεπανάληπτη Βυζαντινή υμνολογία μας και η θαυμάσια απόδοση της από τους κατανυκτικούς ιερομύστες της Βυζαντινής υμνωδίας, κ.κ. Δ. Γαλάνη και Χρ. Τσικνή, μας μυσταγώγησαν και μας μετέφεραν σε  βιωματικές εξάρσεις άφθαστης ωραιότητας.
          Η συμμετοχή του πιστού λαού μας καθ’ όλη τη διάρκεια των Ι. Ακολουθιών υπήρξε συγκινητική και εντυπωσιακή, ιδιαίτερα δε η προσέλευση στη Θ. Κοινωνία την Μ. Πέμπτη, το Μ. Σάββατο και στην αναστάσιμη Θ. Λειτουργία ήταν κάτι πέρα από τις προσδοκίες μας. Ζει Κύριος ο Θεός!
          Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε και την εθελοντική  διακονία- προσφορά πολλών ενοριτών στους τομείς τις τάξης, της ομαλής λειτουργίας και του ευτρεπισμού του Ι. Ναού μας, ώστε όλα να γίνουν «ευσχημόνως και κατά τάξιν». Η χάρη του Αναστάντος Κυρίου να βραβεύει την αγάπη και την ευλάβεια τους.
          Τέλος θέλουμε να ευχηθούμε σ’ όλους τους πιστούς ενορίτες μας, τους εγγύς και τους μακράν αδελφούς μας ορθοδόξους χριστιανούς να βιώσουν το τριπλό μήνυμα – νόημα της Ανάστασης του Κυρίου, δηλ. την θεότητα του Κυρίου, τη νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο και την πρόσκληση σε μια καινούργια αναστάσιμη ζωή, να γίνει επιδίωξη και περιεχόμενο της ζωής τους. Να αποκτήσουμε το αίσθημα και την πίστη ότι ανήκουμε στην κοινωνία των πιστών που λατρεύουν τον Σωτήρα Χριστό και όχι των ανασταυρωτών  του απεσταλμένου του Θεού και να έχουμε το αίσθημα πως ζούμε την πρόγευση μια καθολικής μεταμορφώσεως κατά το είδος του Χριστού και μαζί να περιμένουμε την πληρότητα της στον μέλλοντα αιώνα.

Χριστός Ανέστη!

π. Γ. Στ.    

Στο φως της Ανάστασης του Χριστού


Άγ.Ιουστίνος Ποποβιτς

Γιατί μόνο μέσα στο φως της Ανάστασης του Χριστού, αναδείχνεται θαυμάσια (και) με σαφήνεια και το πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού και το έργο Του. Μόνο μέσα στην Ανάσταση του Χριστού παίρνουν τη πλήρη εξήγησή τους όλα τα θαύματα του Χριστού, όλες οι αλήθειες Του, όλα τα λόγια Του, όλα τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης.
Μέχρι την Ανάστασή Του ο Κύριος δίδασκε για την αιώνια ζωή, αλλά μετά την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος όντως είναι η αιώνια ζωή. Μέχρι την Ανάστασή Του δίδασκε για την ανάσταση των νεκρών, αλλά με την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος είναι πράγματι η Ανάσταση των νεκρών. Μέχρι την Ανάστασή Του δίδασκε ότι η πίστη σ’ Αυτόν μεταφέρει (τον άνθρωπο) από το θάνατο στη ζωή, αλλά με την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος νίκησε το θάνατο και εξασφάλισε μ’ αυτό το τρόπο στους θανατωμένους ανθρώπους τη μετάβαση από το θάνατο στην Ανάσταση. Ναι, ναι, ναι: ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός με την Ανάστασή Του έδειξε και απέδειξε, ότι είναι ο μόνος αληθινός Θεός, ο μόνος αληθινός Θεάνθρωπος σ’ όλους τους ανθρώπινους κόσμους.

Η Ανάσταση του Χριστού ως ανάσταση και του ανθρώπου


πρωτ.Γεώργιος Μεταλληνός

Η Ανάσταση του Χριστού ως ανάσταση και του ανθρώπου και σύνολης της κτίσης αποκτά νόημα μόνο στο πλαίσιο της Αγιοπατερικής σωτηριολογίας. Στη συσταύρωση δηλαδή και συνανάσταση με τον Χριστό.  Έτσι βιώνει την Ανάσταση και ο Ελληνισμός στην ιστορική του πορεία. Πιστή στην Ανάσταση του Χριστού η Ορθοδοξία, έχει χαρακτηριστεί «Εκκλησία της Αναστάσεως», διότι οικοδομεί εκεί όλη την ιστορική της παρουσία, εμβολιάζοντας στη συνείδηση των Λαών της την αναστάσιμη ελπίδα, κάτι που φανερώνεται στην πολιτιστική της συνέχεια.  Ανάμεσά τους και ο Ελληνικός Λαός έμαθε να διαλύει στο Φως της Ανάστασης τα σκοτάδια της δουλείας του, όπως στην Τουρκοκρατία, όταν στο «Χριστός Ανέστη» δεν απόσταινε να προσθέτει:  «και  Ελλάς ανέστη!»

Σήμερον ο Χριστός ηλευθέρωσε την ανθρωπίνην φύσιν


Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος

Σήμερον ο Χριστός ηλευθέρωσε την ανθρωπίνην φύσιν από την τυραννία του διαβόλου και την επανέφερεν εις την προηγουμένην της ευγένειαν. Όταν λοιπόν ίδω την αρχικήν μου καταβολήν ούτω να νικά τον θάνατον, δεν φοβούμαι πλέον, δεν απεχθάνομαι τον πόλεμον, ούτε κάμπτομαι διά την αδυναμίαν μου, αλλά αισθάνομαι την θείαν δύναμιν σύμμαχόν μου εις το μέλλον. Εκείνος που θα κατανικήσει την τυραννίαν του θανάτου και θα μπορέσει να αχρηστεύσει την δύναμήν του, τί νομίζετε, δεν θα κάνει το παν διά τούς συνανθρώπους του, των οποίων την μορφήν εδέχθη ο Χριστός να λάβει λόγω της μεγάλης του φιλανθρωπίας και να πολεμήσει υπό την ανθρωπίνην μορφήν τον διάβολον;

Μυστική Ανάσταση


Άγ.Συμεών ο Νεός Θεολόγος

Ο Χριστός και Θεός μας, αφού κρεμάστηκε στο σταυρό, σταύρωσε πάνω σε αυτόν την αμαρτία του κόσμου κι αφού γεύτηκε το θάνατο, κατέβηκε στα κατώτατα του Άδη. Όπως, λοιπόν, τότε ανεβαίνοντας από τον Άδη επέστρεψε στο άχραντο σώμα Του, από το οποίο δεν αποχωρίσθηκε καθόλου, και αμέσως αναστήθηκε και μετά ανήλθε στους ουρανούς με δόξα πολλή και δύναμη, έτσι ακριβώς και τώρα, όταν εμείς εξερχόμαστε από τον κόσμο και εισερχόμαστε με την εξομοίωση των παθημάτων του Κυρίου στον τάφο της μετανοίας και της ταπείνωσης, αυτός ο ίδιος κατεβαίνει από τους ουρανούς, εισέρχεται στο σώμα μας σαν σε τάφο, ενώνεται με τις νεκρωμένες πνευματικά ψυχές μας και τις ανασταίνει. Έτσι παρέχει τη δυνατότητα σε εκείνον που συναναστήθηκε μαζί Του, να βλέπει τη δόξα της μυστικής του ανάστασης.

Ο Κύριος μας έσωσε με την Ανάστασή Του


πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

Χριστς δημιουργε μσα στν καρδι μας τς συνθκες νας ζως, γιατ φενός εναι Θες μας -«πντα διΑτο γνετο καχωρς Ατο γνετο οδ ν γγονε» (᾽Ἰων. 1, 3) -, φετρου καταργε ,τι φθερει κα παλινει τ ζω: τν μαρτα. Ο ησος Χριστς εναι μνος πο ρχμενος στν κσμο «ρε τν μαρταν το κσμου» (Πρβλ. ων. 1, 29) καμς μετδωσε τ δικαιοσνη Του κα τ ζω Του. Η σταυρικ δως θυσα Του ατ ποκαλπτει: πνω στ Σταυρ δν παθε νας νθρωπος, στω κα πολ καλς, λλά ὁ Θες ν σαρκ. Κα τ μαρτριΤου ταν ατ πο δν φαινταν: ρση τς μαρτας το κσμου, λων τν νθρπων, λων τν ἐποχν. Η νστασ Του λθε ς τ ποτλεσμα το Σταυρο: φοκαταργθηκε τ σμα τς μαρταςκα συνεπς κα το θαντου πο πηκολοθησε, εσλθε στν κσμο ζω το Θεο πο γνεται πι κα ζω τν νθρπων. Τ νο λοιπν δη πρχει. φ ς στιγμς ὁ Κριος ναστθηκε πατντας τθνατο μ τ θνατ Του μς σωσε, γιατ μς δωσε κα μς δνει τδυναττητα μετοχς στ δικΤου ζω. Κα τοτο πιτυγχνεται μσα στν κκλησα δι το γου βαπτσματος, δι τς θεας Κοινωνας, δι τς τηρσεως τν γων ντολν Του. «Ο τργων μου τν σρκα κα πνων μου τ αμα ν μομνει κγ ν ατ» (ων. 6, 54). Κα: « τηρν τς ντολς ατο ν ατ μνει κα ατς, ν ατ» (Α΄ ων. 3, 24).