Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

"Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο"





Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές. Αγωνιστείτε ν' αποβάλετε τα πάθη της ψυχής. Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος• για να σας πλημμυρίσει το Άγιο Πνεύμα με τις θείες Του δωρεές.

Παιδιά μου αγαπητά, όλη σας η ασχολία και η φροντίδα σ' αυτά να είναι. Αυτά ν' αποτελούν σκοπό και πόθο ασταμάτητο. Γι' αυτά όλη σας η προσευχή προς το Θεό.

Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο· αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω απ’ αυτήν. Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού.

Αλλά για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τους υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τους ταπεινούς στην καρδιά. Γι’ αυτό και λέει: "και επί τίνα επιβλέψω, αλλ' η επί τον ταπεινόν και ησύχιον, και τρέμοντα τους λόγους μου;" (Ησ. 66, 2).

Άγωνίζου τον αγώνα τον καλό και ο Θεός θα σε ενισχύει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του.

Προσέχετε και τα μικρά ακόμη παραπτώματα. Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπίζεστε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα, προσπέστε στο θεό που έχει τη δύναμη να σας ανορθώσει. Η μεγάλη λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια.

Οι υπερβολικές λύπες και απελπισίες είναι βλαβερές και επικίνδυνες, και πολλές φορές παροξύνονται από το διάβολο για ν' ανακόψουν την πορεία του αγωνιστή.
Άγιος Νεκτάριος

Η μετάνοια και η ομολογία του ηθοποιού Αρδαλίωνα




ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Είμαστε γύρω στο 300 μ.Χ. και οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών δεν έχουν σταματήσει. Σποραδικοί μεν στην αχανή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά με ανελέητες κακοποιήσεις κατά των χριστιανών. Τα βασανιστήρια διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο, με την ίδια πάντοτε αγριότητα.
Εκείνα τα χρόνια, στη Ρώμη και στα περίχωρά της περιόδευε ένας θεατρικός θίασος, με έναν θαυμάσιο πρωταγωνιστή, τον Αρδαλίωνα, έναν ηθοποιό με άριστες ικανότητες, έναν «σταρ» πρώτου μεγέθους, όπως θα λέγαμε σήμερα. Ήταν όμως ειδωλολάτρης και μάλιστα φανατικός. Έτσι με το θίασό του διακωμωδούσε συνεχώς το Χριστό και τους χριστιανούς. Οι παραστάσεις του γέμιζαν τις τότε θεατρικές αίθουσες, και τις θερινές και τις χειμωνιάτικες, από πλήθος θεατών ειδωλολατρών.
Τη χρονιά του 305 μ.Χ. πήρε για σενάριο, όπως το λέμε, το θέμα ενός χριστιανού που κάνει ομολογία πίστεως μπροστά στους ειδωλολάτρες δικαστές και καταδικάζεται σε σταυρικό θάνατο. Στήνεται ο σταυρός, ψευτοκαρφώνεται αυτός επάνω, τον ψευτοβασανίζουν εκεί με διαφόρους τρόπους και τον κοκκινίζουν με μπογιές και σάλτσες, για να φαίνονται σαν αίματα, και στο τέλος του δράματος ο Αρδαλίων, που υπεδύετο το θύμα, πολύ θαυμάσια και πολύ υποκριτικά αρχίζει όχι μόνο να αρνείται την πίστη του και τον Χριστό αλλά πάνω από τον υποτιθέμενο εκείνο σταυρό καταλήγει στο να Τον βρίζει και να χυδαιολογεί κατά τον πλέον πρόστυχο τρόπο.
Αυτό προκαλούσε παραλήρημα και πανζουρλισμό άγριας χαράς μαζί με μίσος και μανία μέσα στις ψυχές του πλήθους των θεατών ειδωλολατρών και χειροκροτήματα. Άλλοτε πάλι φώναζαν σαν τρελοί, ζητώντας και απαιτώντας εκδίκηση εναντίον των χριστιανών. Ήταν δε τόσο πολύ πειστικός ο Αρδαλίων, ώστε μ’ αυτές του τις παραστάσεις φανάτιζε σε μεγάλο βαθμό τα πλήθη και αύξανε το μίσος εναντίον των χριστιανών, για να προκαλούνται εν συνεχεία διωγμοί.
Το 305 μ.Χ., στα Μεδιόλανα, έδρα του αυτοκράτορος  Μαξιμιανού, θα έδινε πλέον την τελευταία του βραδινή παράσταση, με το ίδιο σενάριο. Το πληροφορήθηκε ο λαός και συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος. Άρχισε κανονικά η παράσταση και συνεχίστηκε μέχρι την ψευτοσταύρωση. Κι όπως ήταν δεμένος με σχοινιά και ψευτοκαρφωμένος κι ο λαός περίμενε την άρνηση, τις βρισιές και τις χυδαιολογίες, κι ενώ από όλο το σώμα του με τους τεχνητούς τρόπους εκείνης της εποχής έρρεαν οι κόκκινες μπογιές και οι σάλτσες, εκείνος, ο Αρδαλίων, συνεχίζει να ομολογεί την πίστη προς τον Χριστό και ξαφνικά να κραυγάζει δυνατά ότι ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός κι όχι τα ξόανα και τα είδωλα και τα αγάλματα των Ρωμαίων! Και προχώρησε σ’ αυτή την ομολογία! Και δεν είπε μόνο ότι είναι ο Χριστός ο αληθινός Θεός αλλά διακήρυσσε ότι είναι και η αλήθεια, είναι και το φώς, είναι και η ζωή! Ότι Αυτός είναι ο Κύριος και Βασιλεύς του κόσμου, του Οποίου της Βασιλείας «ουκ έσται τέλος». Οι πάντες πάγωσαν!... Αλλά σε λίγο όμως οι περισσότεροι εξαγριώθηκαν και άρχισαν να του φωνάζουν πολύ αυστηρά και να κραυγάζουν δυνατά ότι το παράκανε, ότι «τώρα πλέον παίζεις εις βάρος μας». Η απάντηση όμως του Αρδαλίωνα τους «κάρφωσε» κυριολεκτικά όλους:
-Δεν παίζω πιά, διότι καθ’ ον χρόνον εγώ έπαιζα εις βάρος Του, είδα τον Χριστό Σταυρωμένο και Αληθινό και μέσα σε πολλή-πολλή δόξα. Και μου είπε με πολλή και άπειρη γλυκύτητα: «Εγώ και για σένα σταυρώθηκα… Εσύ, γιατί με εμπαίζεις; Γιατί με κοροιδεύεις, Αρδαλίωνα; Γιατί, παιδί μου;»… Και τότε φωτίστηκα και τότε κατάλαβα, το έζησε η ψυχή μου μέχρι το «πετσί» της ότι αυτός είναι ο αληθινός Θεός, ο Σωτήρας του κόσμου, γι’ αυτό το διακηρύσσω και το κραυγάζω και το ομολογώ ότι από αυτή τη στιγμή είμαι χριστιανός…, είμαι χριστιανός…, είμαι χριστιανός!...(Τρείς φορές το είπε).
Και κατέληξε:
-Ναι, ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός!
Το τι έγινε, φαντάζεσθε…, δεν περιγράφεται. «Πανζουρλισμός» μίσους και μανίας. Άρπαξε το πλήθος, όλοι δηλαδή οι ειδωλολάτρες οι παρευρισκόμενοι στο θέατρο, ό,τι εύρισκαν μπροστά τους: καθίσματα, παγκάκια, καρέκλες, ξύλα, τα μάζεψαν όλα κι έβαλαν φωτιά κι όταν πυράκτωσε αυτή για τα καλά, άρπαξαν τον Αρδαλίωνα και μαζί με τον σταυρό τον πέταξαν μέσα και τον έκαψαν ζωντανό!
Έτσι ο θεατρίνος, ο μεγάλος «σταρ», ο ηθοποιός Αρδαλίων έπαψε πλέον να παίζει με πράγματα που ΔΕΝ παίζονται. Και πιστεύοντας στον Σταυρωμένο Χριστό ως αληθινό Θεό, «μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν», την αιώνιο ζωή. Ήταν 14 Απριλίου του 305 μΧ. Και ο Αρδαλίων πήρε το στεφάνι της δόξης από τα χέρια του Κυρίου και ανακηρύχθηκε άγιος και μάρτυρας από την Εκκλησία. 
Από το βιβλίο:  «Πνευματικές Διαδρομές στους Μακαρισμούς» του Π.Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου.

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Υπομονής χρείαν έχομεν

          Όταν δεν υπομένεις τις θλίψεις, γνώριζε ότι δεν αγαπάς αληθινά τον Θεό και μέσα σου ζει περισσότερο ο κόσμος, παρά Εκείνος. Η αρρώστια και η φτώχεια ας μη σε φοβίζουν, γιατί έχεις βοηθό τον Χριστό. Αυτός είναι η ελπίδα σου και η χαρά σου. Πάνω από την αγάπη για το σώμα σου πρέπει να έχεις την αγάπη  προς τον Θεό. Όταν η ψυχή σου είναι γυμνή από αρετές, γνώριζε καλά ότι δεν πρόκειται να πλησιάσεις τον Κύριο. Αν θέλεις να ενωθείς μαζί Του πρέπει ν’ ακολουθήσεις τον δρόμο των αγίων Πατέρων, που θυσίασαν τα πάντα για την αγάπη Του. Τα άφησα όλα, για να βρουν τον πολύτιμο μαργαρίτη, τον Χριστό.


Αββά Ισαάκ του Σύρου    

Αφανείς ήρωες

Ο Θεός στη ζωή μας πολλές φορές εμφανίζεται μέσα απ’ τις μορφές κάποιων απλών και οσίων ανθρώπων, όχι μόνο κληρικών, που πολλές φορές ζουν αθόρυβα ανάμεσά μας χωρίς να τους αντιλαμβανόμαστε. Δεν παρουσιάζουν κάποιες εντυπωσιακές κινήσεις ή προκλήσεις και εντυπωσιασμούς ή ακόμη και ακρότητες. Απλά ζουν διακριτικά, αθόρυβα, σεμνά, ταπεινά και ισορροπημένα. Συνήθως δεν τους πολυπροσέχουμε, τους αγνοούμε, δεν καταδεχόμαστε ν’ ασχοληθούμε μαζί τους. Ανακαλύπτουμε την αξία τους μόνον όταν φεύγουν απ’ αυτή τη ζωή και τότε καταλαβαίνουμε πόσο φτωχαίνει ο κόσμος από την απουσία τέτοιων ανθρώπων.
Λυπόμαστε για την αναχώρησή τους από το μάταιο αυτό κόσμο, αλλά και χαιρόμαστε γιατί αυτοί αναπαύονται στους κόλπους του Θεού. –Μερικά παραδείγματα:
Λ. χ. ένας πτωχός βιοπαλαιστής θεώρησε σκόπιμο να μοιράζει βιβλία πνευματικά και ας τον περιφρονούσαν οι συμπολίτες του.  Ένας μικροέμπορος μοίραζε από τα εμπορεύματά του σε φτωχούς ανθρώπους εντελώς δωρεάν. Ένας άλλος επαγγελματίας αποφάσισε να δίνει ένα μέρος από τα εισοδήματά του σε αρρώστους συμπολίτες του. Ένας κληρικός ζητιάνευε στην Αθήνα στα νυχτερινά κέντρα για να βοηθά τους φτωχούς κ. α.
          Υπάρχουν αμέτρητα τέτοια παραδείγματα ανθρώπων που με τη συμπεριφορά και την  αθόρυβη παρουσία τους γλυκαίνουν τον πόνο των αδελφών τους  και γιατί όχι,  κρατούν τον κόσμο στους ώμους τους και κάνουν χειροπιαστό το έλεος του Θεού μέσα στο βάρβαρο τρόπο της ζωής.
         

Γ.     

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ευαγγέλιο: Ματθ. 9, 1-8





ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ  ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ

            Εν ολίγοις

            Η εντολή του Χριστού στον θεραπευμένο παραλυτικό του σημερινού ευαγγελίου είναι να επιστρέψει στο σπίτι του: «Ύπαγε εις τον οίκον σου». Η υπόδειξη αυτή του Κυρίου, έχει  νόημα και σημασία, γιατί αναφέρεται στην πραγματικότητα της οικογένειας.
Η αμαρτία, ως γνωστόν, δεν χωρίζει μόνο τον άνθρωπο από τον Θεό, αλλά και από το πατρικό του σπίτι, την οικογένειά του. Γιατί ο παραστρατημένος άνθρωπος με τον δρόμο της ασωτείας που έχει επιλέξει ως τρόπο ζωής και με την αδιάκοπη υποδούλωση στα αδηφάγα πάθη του, συχνά βρίσκεται στην ανάγκη ν’ αποχωρίζεται το οικογενειακό του άσυλο, για ν’ αποφεύγει τον έλεγχο και τους νόμους του σπιτιού που επιβάλλουν καθήκοντα και υποχρεώσεις. Οι ευθύνες της οικογένειας δεν συμβιβάζονται με τη ζωή της ασωτείας και της νύχτας. Γι’ αυτό και η αμαρτία αποτελεί διαλυτικό στοιχείο για τον άνθρωπο, γιατί οδηγεί στην αλλοτρίωση, την απομάκρυνση από τον Θεό, κομματιάζει την προσωπικότητα του και υπονομεύει τις ανθρώπινες σχέσεις.
            Η οικογένεια είναι το λιμάνι της ζωής. Στην αγκαλιά της γεννιέται, ζει και μεγαλώνει ο άνθρωπος. Αν η κοινωνία είναι  αναγκαία που επιβάλλει η ζωή, η οικογένεια που αποτελεί το κύτταρο της κοινωνίας είναι τροφός και δημιουργός αυτής της ίδιας της ζωής. Μέσα στην οικογένεια βλέπει ο άνθρωπος το φως της ζωής, ακούγεται η ανάσα του και το κλάμα του και μαθαίνει να ζει σύμφωνα με τις απαιτήσεις της ζωής. Είναι τόπος για να καλλιεργηθεί η ζωή και να καταξιωθεί ο άνθρωπος ως συνδημιουργός του Θεού. Μέσα σ’ αυτή την αγία οικογενειακή συντροφιά ολοκληρώνεται η ανθρώπινη ζωή στην οποία οφείλουμε τα πάντα.
            Η οικογένεια δεν είναι μόνο το λιμάνι της φυσικής ζωής αλλά και της πνευματικής και ψυχικής. Η οικογένεια είναι το λιμάνι της ψυχής γιατί μέσα σ’ αυτή δεχόμαστε τα σπουδαία του πνεύματος και της ψυχής. Αυτή καλλιεργεί τις αρετές και την πίστη σιγά-σιγά από την πρώτη στιγμή από την παιδική  ζωή. Αυτή ανάβει μέσα μας την αγάπη για το Θεό και τον άνθρωπο και για τις αιώνιες αξίες και θέτει στοιχεία για την μεταμόρφωση της ζωής. Η οικογένεια εξοπλίζει τον άνθρωπο με τα απαραίτητα εφόδια για ν’ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ζωής με τα ποικίλα προβλήματά της.
            Οι γνώσεις, η πίστη, η ευσέβεια, τα ιερά συναισθήματα, οι πνευματικές υποχρεώσεις του ανθρώπου, οι παραδόσεις της ζωής οι λεπτές κινήσεις της ζωής που αποκαλύπτουν το μεγαλείο της. Όλα αυτά και άλλα πολλά μας τα χαρίζει ο ευλογημένος θεσμός της οικογένειας.
            Γι’ αυτό όταν ο Χριστός  τονίζει στον παραλυτικό να επιστρέψει  στο σπίτι του, θέλει να πει πως μόνο μέσα στο λιμάνι αυτό της ζωής μπορεί να ζήσει αρμονικά και ισορροπημένα ο άνθρωπος. Η διάλυση της οικογένειας, η αποστασία και η απομάκρυνση απ’ αυτή είναι καταστροφική και αποτελεί εκφυλισμό της ζωής. Ο άνθρωπος που εγκαταλείπει την οικογένειά του οδηγείται στο δρόμο του χάους και των αδιεξόδων.
            Ποτέ άλλοτε η τραγική αυτή διαπίστωση δεν έκρυβε τόση μεγάλη αλήθεια, όσο στην εποχή μας. Σήμερα, όλοι μας διαπιστώνουμε πόσο κλονίζεται αυτό το σωτήριο θεμέλιο της ζωής μας. Η αμαρτία, η ασυνέπεια, η χαλάρωση των ηθών, η ελαφρότητα που μας χαρακτηρίζει, η γοητεία της κοσμικής ζωής, η εκκοσμίκευση και η εγκατάλειψη των αξιών από τον σύγχρονο άνθρωπο έχουν ως άμεσο αποτέλεσμα την απεμπόληση των υγιών αντιλήψεων για τον ιερό θεσμό της οικογένειας.
            Δυστυχώς σήμερα πολλοί θεωρούν  την οικογένεια όχι ως καταφύγιο ζωής, αλλ’ ως φυλακή και αιχμαλωσία που θέτει περιορισμούς στον άνθρωπο! Γι’ αυτό πολλοί έτσι άκριτα και επιπόλαια εγκαταλείπουν το λιμάνι αυτό και ξανοίγονται στην περιπέτεια της ασύδοτης ζωής. Και τότε γρήγορα γνωρίζουν το ναυάγιο και τα συντρίμμια. Οι συνέπειες είναι γνωστές: κατακόρυφη αύξηση των διαζυγίων που δημιουργούν  αναρίθμητα θύματα και δράματα με πρώτα τα ανεύθυνα παιδιά.
            «Ύπαγε εις τον οίκον  σου» συνιστά  και σε μας σήμερα ο Χριστός. Γύρισε, επέστρεψε στο σπίτι σου. Είναι καιρός να επιστρέψουμε στον οίκο μας. Ν’ αφήσουμε τις προφάσεις για αδικαιολόγητες απουσίες από την πατρική εστία. Να μιλήσουμε μεταξύ μας, να δούμε μ’ ευθύνη και σοβαρότητα το οικοδόμημα που έχουμε στήσει. Τότε δεν θα υπάρχουν εύκολα οι «ασυμφωνίες χαρακτήρων» και διαφορές που πυρπολούν την οικογενειακή μας εστία. Τότε δεν θ’ αναζητούμε στους δρόμους τη χαρά και την ευλογία, γιατί θα βρίσκονται ήδη «εν τω οίκω μας».
            Καλή Κυριακή
            Π. γ. στ