Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Η Ορθόδοξη αντίληψη περί του βαπτίσματος

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας στο γεγονός κατά το οποίο «εξήλθεν αίμα και ύδωρ» όταν ένας από τους στρατιώτες «ένυξε» την πλευρά του Κυρίου πάνω στον Σταυρό, βλέπουν τον συμβολισμό των δύο κορυφαίων Μυστηρίων της Εκκλησίας, του Βαπτίσματος και της Θ. Ευχαριστίας. Αν η Θ. Ευχαριστία είναι το Μυστήριο με το οποίο ο άνθρωπος ενώνεται με τον Δημιουργό του και θεούται, το Βάπτισμα είναι το Μυστήριο, το οποίο μας εισάγει στην Εκκλησία του Χριστού, στον χώρο, στον οποίο συντελείται η σωτηρία μας. Το Βάπτισμα είναι η θύρα της Εκκλησίας, κατά τους αγίους Πατέρες, και «εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία». Επίσης, το Βάπτισμα καθαρίζει τον άνθρωπο από κάθε αμαρτία και ιδιαίτερα από το προπατορικό αμάρτημα, που όλοι μας κληρονομούμε με τη γέννησή μας: «ομολογώ εν Βάπιτισμα εις άφεσιν αμαρτιών», διακηρύσσουμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Κατά τη Βιβλική και Πατερική Παράδοση, μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων ο διάβολος κυριάρχησε στον κόσμο και καθυπέταξε ολόκληρη την κτίση, μαζί της δε και τον άνθρωπο. Ο Χριστός, με το Πάθος και την Αναστασή Του, συνέτριψε το κράτος του διαβόλου και έδωσε τη δυνατότητα σωτηρίας σε όποιον Τον ακολουθεί. Η πράξη με την οποία καθένας από μας οικειοποιείται τα αποτελέσματα της Θυσίας του Χριστού είναι το Βάπτισμα. Εκεί ο άνθρωπος απελευθερώνεται από την εξουσία του διαβόλου και καθίσταται πραγματικά ελεύθερος. Τη θέση, που κατείχε πρώτα ο διάβολος στην ψυχή του, καταλαμβάνει τώρα η Θεία Χάρις.


Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον



Τό βάπτισμα ἀπαραίτητο γιά τή σωτηρία


Ο φυσικς νθρωπος πο κουβαλει μσα του τ νκρωση τς φθορς κα το πνευματικο θαντου δν μπορε ν δε τ Θε κα ν ζσει στν αἰώνια θεα βασιλεα. Ατ φυσικ δν σημανει τι σ κτακτες περιπτσεις Θες δν μπορε ν χορηγσει τ σωτηρα, παρακμπτοντας τν κανονικ γωγ το ερο βαπτσματος. Ατ ββαια ποτελε διωτικ πθεση το Θεο, τν ποα μες δν γνωρζουμε κα πολ λιγτερο δν μπορομε ν’ μφισβητσουμε. Τν ναγκαιτητα το βαπτσματος ς μσου σωτηρας βλπουμε στ λγια το Σωτρος στ συνομιλα πο εχε μ τ Νικδημο· «᾿Αμν μν λγω σοι, ἐάν μ τις γεννηθ ξ δατος κα Πνεματος, ο δναται εσελθεν ες τν βασιλεαν το Θεο»213.

Στ ατ πνεμα κινονται κα ο λγοι ᾿Ιωννη το Βαπτιστ, ποος διαστλλοντας τ δικ του βπτισμα στν ᾿Ιορδνη «ν δατι ες μετνοιαν» π τ λυτρωτικ βπτισμα το Κυρου, τνισε τι «ατς -δηλ. Κριος- μς βαπτσει ν Πνεματι γίῳ κα πυρ»214. Τν δια ννοια χουν κα ο χαρακτηρισμο το βαπτσματος ς «λουτρο παλιγγενεσας κα νακαινσεως Πνεματος Αγου»215, ς λουτρο δηλ. μ τ ποο ὁἄνθρωπος γνεται πλι πως ταν πρν π τν πτση του κα νακαινζεται π τν παλαιτητα τς μαρτας στν ποα ποδουλθηκε δι τς παρακος τοῦ᾿Αδμ· ς φωτισμοῦἤ φωτσματος216, μ τν ννοια τι βαπτιζμενος γεμζει π τ φς τς χριτος το Θεο, τσι πο ν μπορε ν ζεῖὡς «τκνον φωτς»217. Στ πνεμα ατ ο κατηχομενοι καλονταν στν ρχαα ᾿Εκκλησα «φωτιζμενοι», ο νεοβαπτισθντες «νεοφτιστοι» κα τ βπτισμα «νδυμα φωτεινν».


Ορθόδοξος Χριστιανική Γωνιά



Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Οικουμενισμός και Φανατικοί Ορθόδοξοι

π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος


Πρόσχωμεν! Εν ταπεινώσει, εν προσευχή, εν νηστεία, εν κατανύξει, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας φωτίσει για το πώς πρέπει να πορευτούμε σε αυτά που έρχονται. Διπλός ο κίνδυνος της Εκκλησίας: από τη μία ο σατανοκίνητος Οικουμενισμός και από την άλλη ο Φανατισμός που φθείρει τις ψυχές και οδηγεί τελικά σε φρικαλέες βλασφημίες και αιρέσεις και κρύβει την αλήθεια. Και τα δύο να τα φοβηθούμε και να τα αποφύγουμε. Δεν θα παρεκκλίνουμε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Θα πορευτούμε τη μέση και βασιλική οδό. Αυτή είναι η οδός της αμόλυντης Ορθοδοξίας, η οποία γνωρίζει και να προστατεύει την ακρίβεια και δεν αγνοεί την επίδειξη οικονομίας.






Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Η λειτουργία του δάσους



Η παρουσία ενός ιερέως μέσα σ’ ένα δάσος δίνει μια εικόνα της λειτουργίας που απευθύνει ολόκληρη η δημιουργία στο Δημιουργό της.

Το δάσος είναι ένα ζωντανό βασίλειο. Τα αιωνόβια δένδρα, οι δροσερές πηγές, τα πουλιά και τα ζώα, τα έντομα και τα αγριολούλουδα, τα βράχια και το χώμα οι ζωντανές υπάρξεις του. Όλες όμως αυτές οι άψυχες υπάρξεις, χωριστές η μια από την άλλη, ζουν μια αυτοτελή και ανεξάρτητη ζωή. Έτσι το καθένα και όλα μαζί καταντούν να μην έχουν κανένα βαθύτερο νόημα. Αυτή εξ άλλου είναι η πραγματικότητα ολόκληρης της δημιουργίας μετά την πτώση. Όλα τα δημιουργήματα έχασαν την ένωση τους με τον Δημιουργό τους. Έγιναν χωριστές και ανεξάρτητες υπάρξεις, καταστρέφοντας την αρμονία της δημιουργίας και χάνοντας το νόημα τους.

Η παρουσία του ιερέως μέσα στο δάσος είναι μια κλήση στη δημιουργία να ενωθεί με τον Δημιουργό της. Η άλογη πλάση με τη μεσολάβηση του βασιλιά-ιερέα της, του λυτρωμένου ανθρώπου ,ξαναβρίσκει την επαφή της με τον Δημιουργό και μαζί το χαμένο νόημα της. Η αρμονία του σύμπαντος αποκαθίσταται και άψυχα και έμψυχα δημιουργήματα ενωμένα μετέχουν στην παγκόσμια δοξολογία του Κτίστου.

Αλλά και κάθε φορά που ο ιερέας λειτουργεί, υψώνοντας τα δώρα, τον Άρτον και τον Οίνο, για να μεταβληθούν σε Σώμα και Αίμα Χριστού, γίνεται μεσίτης και της άψυχης υλικής δημιουργίας, που ζητάει με λαχτάρα να ενωθεί ξανά με τον Δημιουργό της.

Η ορθόδοξη Λειτουργία με την προσφορά του ψωμιού και του κρασιού, σαν αντιπροσωπευτικών της υλικής δημιουργίας, γίνεται λειτουργία και του υλικού κόσμου. Έτσι μαζί με τα λογικά πλάσματα που « εικονίζουν μυστικώς τα Σεραφείμ», συμμετέχουν στη λατρεία του Κυρίου της δόξης και τα άλογα δημιουργήματα. Η ορθόδοξη Λειτουργία είναι ασφαλώς η πρόγευση της αποκατάστασης των πάντων. Ο αρραβώνας της δόξης που δόθηκε στον άνθρωπο και στα άλογα πλάσματα από τη χάρη του Τιμίου Σταυρού.


π.Γ.Στ.




Δάκρυα μετανοίας και κατανύξεως


Στυλιανού, Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας


Όταν οι Πατέρες και μεγάλοι ασκητές μιλούν για δάκρυα, εννοούν πάντα τα δάκρυα της μετανοίας και της κατανύξεως Η μετάνοια είναι το πιο συγκλονιστικό θαύμα και βίωμα στη ζωή του ανθρώπου. Η πιο ολοκληρωτική και βίαιη πράξη του. Ριζικό ξήλωμα όλων των στοιχείων της προηγούμενης ζωής.

Έτσι, που τίποτα να μη μένει όρθιον κατά κόσμον. Κυριολεκτικά «τα πάνω κάτω». Να τα νιώσεις όλα να γυρνάνε πίσω. Όλα να αμφισβητούνται. Να ανατρέπονται. Να ματαιώνονται. Να μηδενίζονται διά παντός. Αυτό θα πει «μετάνοια». Είναι δυνατόν μια τέτοια ανασκολόπιση ψυχής και πνεύματος να μη φέρει δάκρυα, να μη προξενήσει πόνο;

Ρίζα λοιπόν των δακρύων, πρωταρχική και ακένωτη πηγή των, η μετάνοια. Απ' αυτήν γεννιέται πρώτος και κύριος καρπός ο «φόβος» του Θεού. Ένας φόβος που από τη Γραφή χαρακτηρίζεται ως «αρχή σοφίας» (Ψαλμ. 110, 10). Όσο ο άνθρωπος «σοφίζεται» εν φόβω Θεού, τόσο βαθύτερα βλέπει και νιώθει τα θαύματα μέσα και γύρω του. Τό θαύμα δεν είναι θαύμα, αν κάποιος δεν το θαύμασε σ' όλο του το βάθος. Θαύμασμα λοιπόν είναι το θαύμα.


Εχθρός ο ίδιος ο ευατός μας

Γέροντας Εφραίμ


Ὁ ἄνθρωπος, ἐφόσον ζεῖ, πρέπει πάντοτε νὰ ἀγωνίζεται. Καὶ ὁ πρῶτος ἀγώνας εἶναι νὰ νικήσει τὸν ἑαυτό του. Ὁ πρῶτος καὶ ὁ κυριότερος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ὁ διάβολος, ὄχι. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν ἑαυτό του ἐπίβουλος. Καὶ τοῦτο διότι δὲν ἀκούει τὸν ἄλλον, ἀκούει τί τὸν λέει ὁ λογισμός του. Ἐνῶ ἔχουμε τόσους ἁγίους Πατέρες νὰ τοὺς μιμηθοῦμε διαβάζοντας τὰ συγγράμματά τους, ἐντούτοις ὅμως τὸ ἐγώ μας μᾶς κυριεύει πολλὲς φορές. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νικήσει τὸν ἑαυτό του, εἶναι ὁ μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας καὶ τροπαιοφόρος καὶ νικηφόρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ!



Ο θάνατος στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Antony Bloom


Το ενδιαφέρον μας για την προσευχή υπέρ της ψυχής του κεκοιμημένου είναι κοινό με αυτό όλων των άλλων Εκκλησιών. Πιστεύω όμως ότι στην Ορθοδοξία δίνουμε μια πολύ πιο ειδική και σημαντική προσοχή στο σώμα. Στο Μνημόσυνο, όλη η προσοχή μας συγκεντρώνεται στην ψυχή που βρίσκεται τώρα στην αιωνιότητα, πρόσωπο προς πρόσωπο με τον ζώντα Θεό, και η οποία αναπτύσσεται σε μια όλο και βαθύτερη κοινωνία μαζί Του. Στη Νεκρώσιμη Ακολουθία, παράλληλα με τη μέριμνά μας για την ψυχή που έχει μεν αναχωοήσει., αλλά κατά κάποιο τρόπο βρίσκεται ακόμη κοντά στη γη, υπάρχει μια βαθιά φροντίδα για το σώμα.

Όταν διαβάζουμε τη Νεκρώσιμη Ακολουθία, το σώμα αντιμετωπίζεται υπό δύο γωνίες. Αφενός, γνωρίζουμε καλά ότι αυτό το σώμα είναι καταδικασμένο να φθαρεί: «Χους ει και εις χουν απελεύσει». Υπάρχει ένας οξύς πόνος σ' αυτήν τη σκέψη και σ' αυτήν τη θέα. Στη στάση μας προς τον κεκοιμημένο, πρέπει να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα στην αποδοχή της πραγματικότητας και στη βεβαιότητα της πίστης μας, ανάμεσα στη θέα της φθοράς και στη βεβαιότητα της αιώνιας ζωής, ανάμεσα στην αγάπη για τον τόπο όπου αναπαύεται ό,τι έχει απομείνει από το αγαπημένο σώμα του, και στη βεβαιότητα ότι η σχέση κοινωνίας συνεχίζεται εν Θεώ στην αιωνιότητα.



ΧΡΗΜΑ: ΤΟ ΑΓΚΙΣΤΡΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, Δροσοσταλίδα


Μ.Βασίλειος


Ως πότε το χρήμα θα είναι η αγχόνη των ψυχών, το αγκίστρι που μας πιάνει ο θάνατος, το δόλωμα για την αμαρτία; Ως πότε το χρήμα θα είναι η αιτία του πολέμου, ως πότε για χάρη του θα κατασκευάζονται και θα τελειοποιούνται όπλα; Αυτό είναι ο λόγος που οι συγγενείς παραμερίζουν τη σχέση τους και ο αδελφός βλέπει σαν φονιάς τον αδελφό. Για το χρήμα σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι δολοφονούν, επιτίθενται, συκοφαντούν. Ποιος γέννησε το ψέμα, την απάτη, την ψευδορκία; Δεν είναι το χρήμα; Η αναζήτηση του χρήματος; Γιατί βασανίζεστε, άνθρωποι; Ποιος έστρεψε εναντίον σας αυτό που σας ανήκει; Το χρήμα πρέπει να είναι μέσο στη ζωή κι όχι εφόδιο δυστυχίας. Πρέπει να απελευθερώνει την ψυχή κι όχι να μας κάνει να τη χάνουμε.

(Πρς τος πλουτοντας, 7)

(Ελένη Κονδύλη, Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς)


Δροσοσταλίδα