Τρίτη 31 Μαΐου 2011

ΚΑΤΑΛΑΛΙΑ


« Ένας μοναχός σ’ ένα κοινόβιο, αμελής στα πνευματικά, έπεσε βαριά άρρωστος κι’ ήλθε η ώρα του να πεθάνει. Ο ηγούμενος κι’ όλοι οι αδελφοί τον περικυκλώσανε για να του δώσουν θάρρος στις τελευταίες του στιγμές. Παράτησαν όμως έκπληκτοι, πως ο αδελφός αντίκριζε τον θάνατο με μεγάλη αταραξία και ψυχική γαλήνη
          -Παιδί μου, του είπε τότε ο ηγούμενος, όλοι εδώ ξεύρομε πως δεν ήσουν και τόσο επιμελής στα καθήκοντα σου, Πως πηγαίνεις με τόσο θάρρος στην άλλη ζωή;
          -Είναι αλήθεια, Αββά, ψιθύρισε ο ετοιμοθάνατος, πως δεν ήμουν καλός μοναχός. Ένα πράγμα όμως ετήρησα με ακρίβεια στη ζωή μου: δεν κατέκρινα ποτέ  ου ,άνθρωπο. Γι’ αυτό σκοπεύω να ειπώ στο Δεσπότη Χριστό, όταν παρουσιασθώ ενώπιον Του: « Συ, Κύριε, είπες, μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε», κι’ ελπίζω ότι δε θα με κρίνει αυστηρά.
          -Πήγαινε ειρηνικά στο αιώνιο ταξίδι σου, παιδί μου, του είπε με θαυμασμό ο ηγούμενος. Εσύ κατόρθωσες, χωρίς κόπο να σωθείς».

γεροντικόν

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ


Π.Θεοφυλάκτου

Ο μεγάλος επιστήμονας και διάσημος βοτανολόγος Μπουφόν, στα τελευταία της ζωής του παρακάλεσε να τον βγάλουν στον κήπο για να αποχαιρετήσει τα αγαπημένα του φυτά. Ήταν χειμώνας και τα φυτά ήσαν γυμνά. Και ο Μπουφόν απευθυνόμενος στους δικούς του, τους λέγει: « Βλέπετε αυτά τα δένδρα; φαίνονται πεθαμένα. Έτσι θα είμαι και εγώ έπειτα από λίγο. Αλλά μη λυπήσθε. Τα δένδρα περιμένουν την άνοιξη. Κι’εγώ περιμένω την δική μου άνοιξη». Με τα λόγια αυτά ο Μπουφόν έδειξε την πίστη του στην αιωνιότητα, η οποία αποτελεί πηγή δυνάμεως και ελπίδος για κάθε θνητό. Οι νεκροί θα αναστηθούν χωρίς καμιά αμφιβολία. Αυτό αποτελεί θεμελειώδες δόγμα της εκκλησίας . Ο χειμώνας νεκρώνει τα δένδρα αλλα δεν τα εξαφανίζει. Έτσι και οι χριστιανοί πεθαίνουν, αλλά δεν εξαφανίζονται. Ζουν με το όραμα της αναστάσεως των νεκρών

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ



Οδυσσέα Ελύτη
 
Ι
Έτσι καθώς εστέκονταν ορθός μπροστά στην Πύλη κι άπαρτος μες στη λύπη του
Μακριά του κόσμου, που η ψυχή του γύρευε να λογαριάσει στο φάρδος Παραδείσου.
Και σκληρός πιο κι απ' την πέτρα που, δεν τον είχανε κοιτάξει τρυφερά ποτέ, κάποτε τα στραβά δόντια του άσπριζαν παράξενα.
Κι όπως περνούσε με το βλέμμα του λίγο πιο πάνω απ' τους ανθρώπους
κι έβγανε απ' όλους Έναν που του χαμογελούσε, τον Αληθινόν που ο χάρος δεν τον έπιανε.
Πρόσεχε, να προφέρει καθαρά τη λέξη θάλασσα, έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια.
Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο Θεός κι η κάθε μια σταγόνα σταθερή στον ήλιο ν' ανεβαίνει!
Νέος ακόμα, είχε δει στους ώμους των μεγάλων, τα χρυσά να λάμπουν και να φεύγουν.
Και μια νύχτα θυμάται, σ' ώρα μεγάλης τρικυμίας, βόγκηξε ο λαιμός του πόντου τόσο,
που θολώθη μα δεν έστερξε να του σταθεί!
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.

II
Θεέ μου και τώρα τι που 'χε με χίλιους να παλέψει, χώρια με τη μοναξιά του,
ποιός αυτός που 'ξερε μ' ένα λόγο του να δώσει ολάκερης της γης να ξεδιψάσει τι;
Που όλα του τα 'χαν πάρει και τα πέδιλά του τα σταυροδετά και το
τρικράνι του το μυτερό και το τοιχίο που καβαλούσε κάθε απομεσήμερο,
να κρατάει τα γκέμια ενάντια στον καιρό, σαν ζόρικο και πηδηχτό βαρκάκι.
Και μια φούχτα λουίζα, που την είχε τρίψει στα μάγουλα ενός κοριτσιού μεσάνυχτα να το φιλήσει
(πως κουρναλίζαν τα νερά του φεγγαριού στα πέτρινα τα σκαλοπάτια τρεις γκρεμούς πάνω απ' τη
θάλασσα...)

Μεσημέρι από νύχτα και μήτ' ένας πλάι του. Μονάχα οι λέξεις του οι πιστές,
που 'σμιγαν όλα τους τα χρώματα ν' αφήσουν μες στο χέρι του μια λόγχη από άσπρο φως!
Και αντίκρυ σ' όλο των τειχών το μάκρος μυρμηκιά οι χυμένες μες στο γύψο κεφαλές όσο έπαιρνε το μάτι του...
«Μεσημέρι από νύχτα - όλ' η ζωή μια λάμψη!» φώναξε κι όρμησε μες στο σωρό,
σύρνοντας πίσω του χρυσή γραμμή ατελεύτητη.
Και αμέσως ένιωσε ξεκινημένη από μακριά η στερνή χλωμάδα να τον κυριεύει...

III
Τώρα καθώς του ήλιου η φτερωτή, ολοένα γυρνούσε και πιο γρήγορα,
οι αυλές βουτούσαν μέσα στο χειμώνα κι έβγαιναν πάλι κατακόκκινες απ' τα γεράνια
Κι οι μικροί δροσεροί τρούλοι όμοια μέδουσες γαλάζιες, έφταναν κάθε φορά
και πιο ψηλά στ' ασήμια, που τα ψιλοδούλευε ο αγέρας γι' άλλων καιρών πιο μακρινών το εικόνισμα.
Κόρες παρθένες φέγγοντας η αγκαλιά τους ένα θερινό ξημέρωμα
φρέσκα βαγιόφυλλα και της μυρσίνης της ξεριζωμένης των βυθών,
σταλάζοντας ιώδιο τα κλωνάρια
Του 'φερναν, ενώ κάτω απ' τα πόδια του άκουγε στη μεγάλη καταβόθρα, να καταποντίζονται
πλώρες μαύρων καραβιών, τ' αρχαία και καπνισμένα ξύλα, όθε με στυλωμένο μάτι
ορθές ακόμη Θεομήτορες επιτιμούσανε
Αναποδογυρισμένα στις χωματερές αλόγατα, σωρός τα χτίσματα
μικρά μεγάλα, θρουβαλιασμός και σκόνης άναμμα μες στον αέρα!
Πάντοτε με μια λέξη μες στα δόντια του άσπαστη κειτάμενος
Αυτός
ο τελευταίος Έλληνας!

Ο τελευταίος Παλαιολόγος



Γεώργιος Βιζυηνός (1882)

- Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά τον Βασιλέα
ή μήπως και σου φάνηκε, σαν όνειρο να πούμε,
σαν παραμύθι τάχα;
- Τον είδα με τα μάτια μου, ωσάν και σένα νέα,
Πα να γενώ εκατό χρονών, κι ακόμα το θυμούμαι
σαν νάταν χθες μονάχα.
- Απέθανε, γιαγιά;
- Ποτέ, παιδάκι μου, κοιμάται.
- Και τώρα πια δεν ημπορεί
γιαγιάκα να ξυπνήση;
- Ω, βέβαια! Καιρούς καιρούς,
σηκώνει το κεφάλι,
και βλεπ' αν ήρθεν η στιγμή,
πόχει ο Θεός ορίσει.
- Πότε, γιαγιά μου, πότε;
- Οταν τρανέψης, γιόκα μου,
να αρματωθείς, και κάμης,
τον όρκο στην Ελευθεριά,
συ κι όλη η νεολαία,
θα σώσετε την χώρα.
Κι ο βασιλιάς θα σηκωθεί
τον Τούρκο να χτυπήση.
Και χτύπα-χτύπα, θα τον πα
πίσω στην κόκκινη μηλιά,
και πίσω από τον ήλιο,
που πια να μη γυρίση!

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ( Ιωάν.9,1-38), π.Γ.Στ.


ΟΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

            Οι περισσότεροι από μας νομίζουν, ότι η πραγματικότητα και η αλήθεια είναι αποστομωτικές, αλλ’ αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε. Διότι για να γίνει δεκτή χρειάζεται να υπάρχουν και οι ψυχές που είναι διατεθειμένες να την δεχτούν.
            Η περίπτωση του εκ γενετής τυφλού που αναφέρεται στο σημερινό ευαγγέλιο, αποτελεί μια τέτοια περίπτωση που φαίνεται πόσο δύσκολο είναι να παραδεχθεί ο άλλος την αλήθεια ακόμη και όταν είναι εκατό τοις εκατό αναμφισβήτητη. Διότι ο τυφλός επειδή ζητιάνευε ήταν σε όλους γνωστός. Όλοι γνώριζαν ότι δεν έβλεπε και μάλιστα εκ γενετής. Και τώρα με το θαύμα έβλεπε .Συνεπώς  δεν υπήρχε καμία αμφιβολία, ότι είχε γίνει κάτι εξαιρετικό. Κι’ όμως επειδή τον τυφλό τον είχε θεραπεύσει ο Χριστός, οι εχθροί Του με κανένα τρόπο δεν ήθελαν  να το παραδεχθούν. Προσπαθούν να διαστρέψουν την πραγματικότητα και με διάφορους συλλογισμούς επιχειρούν να διαψεύσουν την αλήθεια.
            Οι εχθροί Του είπαν, ότι δεν τηρεί την ημέρα του Σαββάτου. Αυτό σημαίνει, ότι δεν μπορεί να είναι άνθρωπος του Θεού αλλ’ αμαρτωλός. Άρα ο αφού είναι αμαρτωλός ο Θεός δεν μπορεί να τον ακούσει και συνεπώς το θαύμα δεν έγινε! Το ότι ο πρώην τυφλός είναι μπροστά τους έχοντας το φως του και το ότι η πραγματικότητα αποδεικνύει ως γελοίους όλους του ισχυρισμούς τους, δεν είχε καμία σημασία γι’ αυτούς. Φτάνει να μην αναγνωρίσουν ότι το θαύμα το είχε κάνει ο Χριστός.
            Τα ο φαινόμενο όμως αυτό, δηλ. να προσπαθούμε να διαψεύδουμε την πραγματικότητα και ν’ αρνιούμαστε την αλήθεια, είναι γενικότερο.
            Και διερωτάται κανείς: γιατί να συμβαίνει αυτό και οι άνθρωποι να παρουσιάζονται, ότι αγαπούν μάλλον το σκότος ή το φως;
            Ήδη είδαμε μια από τις αιτίες : την εμπάθεια.
            Υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι.
            Λ.χ. Μερικοί προσπαθούμε να διαψεύσουμε την πραγματικότητα, γιατί νομίζουμε πως αν την αναγνωρίσουμε μπορεί να θιγεί κάποιο υλικό μας συμφέρον. Έτσι καταντούμε κατά κάποιο τρόπο πληρωμένοι συνήγοροι της ψευτιάς και είμαστε έτοιμοι με αναίδεια να αρνηθούμε και τα πιο χειροπιαστά πράγματα και την πιο φωτεινή αλήθεια. Για να μην ζημιωθούμε μπορούμε να συμμαχήσουμε ακόμη και με τον διάβολο.  
            Άλλοι πάλι προσπαθούν να συγκαλύψουν την αλήθεια από έλλειψη ταπείνωσης και θάρρους. Δεν έχουμε ταπείνωση να δεχθούμε και το θάρρος να ομολογήσουμε, ότι πλανηθήκαμε,
            Παραλείπουμε τις περιπτώσεις εκείνες που από εξοργιστική υποτίμηση της νοημοσύνης των άλλων θέλουμε να παραστήσουμε την πραγματικότητα εντελώς διαφορετική απ’ ό,τι είναι. Δεν είναι όμως λιγότερο εξοργιστικές και άλλες περιπτώσεις που πολεμείται η αλήθεια και διαστρέφεται η πραγματικότητα από έλλειψη ευθύτητας και τιμιότητας. Μερικοί έχουν τόσο πολύ συνηθίσει στο να διαστρέφουν την αλήθεια  και να παραποιούν την πραγματικότητα, ώστε να ενοχλούνται να αναγνωρίσουν και να την παραδεχθούν στην αληθινή της εμφάνιση.
            Όλες αυτές οι αιτίες που οδηγούν στη συγκάλυψη της αλήθειας και στη νοθεία της πραγματικότητας θα μπορούσαν να συνοψισθούν σε μια και μόνη: την έλλειψη της αντικειμενικότητας. Εάν υπήρχε μέσα μας η διάθεση της αντικειμενικότητας  τότε η κακή πίστη δεν  ήταν ποτέ δυνατόν να σταθεί ούτε το συμφέρον και η έλλειψη ταπείνωσης, θάρρους και τιμιότητας να υπερισχύσει. Ο σεβασμός και η αγάπη προς το  αντικειμενικό ορθό θα βοηθούσε ώστε όλα τα άλλα να υποχωρούσαν μπροστά σ΄αυτό.
            Δυστυχώς πολλοί από μας σκεπτόμαστε και κρίνουμε πολύ υποκειμενικά. Έχουμε τοποθετήσει κέντρο τον εαυτό μας και όχι την αλήθεια. Και το χειρότερο είναι, ότι η έλλειψη αντικειμενικότητας παρουσιάζεται ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων που θα έπρεπε να είναι η προσωποποίηση και η ενσάρκωση της, δηλ. αυτών που έχουν σχέση με την Εκκλησία. Στο θέμα αυτό φταίμε πολύ.
            Πρώτον η πίστη μας παρουσιάζεται συμβατική και όχι πηγαία. Δηλ. προσποιούμαστε ότι πιστεύουμε σ’ αυτό ή εκείνο και δείχνουμε κάποιο ζήλο, χωρίς όμως να το πιστεύουμε. Απλώς ακολουθούμε το ρεύμα. Ίσως να έχουμε τη γνώμη ότι η θρησκεία γενικά είναι κάπως ευεργετική στην κοινωνία ή το κράτος, αλλά δεν πιστεύουμε, ότι όσα λέγει η Εκκλησία είναι αληθινά και ότι πρέπει να συμμορφώσουμε τη ζωή μας σύμφωνα μ’ αυτά, αλλά προσπαθούμε να μην τα θίξουμε γιατί τάχα είναι χρήσιμα.. για τους άλλους. 
            Δεύτερον μερικοί αγαπούν την αλήθεια, αλλά όχι όπως πράγματι είναι, αλλ’ όπως εμείς τη θέλουμε. Την αγαπάμε εάν συμφωνεί με τις αντιλήψεις μας, αν όμως είναι διαφορετικές  τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Εμείς θα προσπαθήσουμε να την προσαρμόσουμε σ’ αυτές.
            Τρίτον και χειρότερο, ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη της αλήθειας και δεν πιστεύουμε, ότι μόνον η αλήθεια σώζει, γι’ αυτό και διστάζουμε να την ομολογήσουμε και να  εμφανίσουμε γυμνή την πραγματικότητα.
            Εκεί όμως που η κατάσταση είναι πράγματι γελοία είναι στις περιπτώσεις που για λόγους σκοπιμότητας με τη βοήθεια του ψεύδους παρουσιαζόμαστε τάχα συνήγοροι της αλήθειας του Θεού. Αιτία είναι ότι δεν εμπιστευόμαστε όχι μόνο την δύναμη της αλήθειας, αλλά και τη σοφία του Θεού.. Γιαυτό προσπαθούμε με γελοίο τρόπο να παραστήσουμε το συνήγορο του Θεού. Και τα κάνουμε αυτά για να προστατέψουμε δήθεν τη θεϊκή Αλήθεια, η οποία δεν έχει καμιά ανάγκη από τη δική μας προστασία.
            Αξίζει να προσέξουμε και κάτι άλλο στη σημερινή ευαγγελική διήγηση. Οι Ιουδαίοι νόμιζαν, ότι τάχα προσφέρουν υπηρεσία στη θρησκεία πολεμώντας την Αλήθεια και συγκαλύπτοντας την πραγματικότητα. Αυτή η πολεμική τους ήταν η χειρότερη υπηρεσία προς τον Θεό και την Αλήθεια Του.
            Η Αλήθεια δεν χωρίζεται από τον Θεό, διότι Αυτός είναι « η οδός και η αλήθεια και ζωή». Συνεπώς όποιος πολεμά την Αλήθεια γίνεται θεομάχος. Όσοι πιστεύουμε όντως στον Θεό και την δύναμη της Αλήθειας Του « ου δυνάμεθα τι κατά της αληθείας, αλλ’υπέρ της αληθείας» ( Β΄Κοριν. 3,8).
            Γιατί κάθε υπονόμευση της και προσπάθεια συγκάλυψης αποτελεί όχι μόνο ύβρη του Θεού, αλλά και υπονόμευση και νοθεία του έργου Του.
            Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχουμε ανάγκη από το φώς της Αλήθειας του Θεού, για να φωτίσει το δρόμο μας. Αρκετά έχουμε ταλαιπωρηθεί από την βιομηχανία του ψεύδους. Έχουμε απόλυτη ανάγκη να γνωρίσουμε σε όλη του  την  έκταση το ιλαρό και χαρούμενο φως της Αλήθειας του Χριστού και ας είμαστε βέβαιοι, ότι  αλήθεια « ελευθερώσει ημάς» ( Ιωάν.8,32).

π.Γ.Στ.

Λήξη Κατηχητικής Περιόδου



ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ  ΚΕΝΤΡΟ

           Την προσεχή Δευτέρα 30 Μαΐου 2011και στην αίθουσα ομιλιών του πνευματικού μας Κέντρου επί τη λήξει της κηρυγματικής και κατηχητικής περιόδου θα ομιλήσει ο Πρωτ. ΓΕΡΑΣΙΜΑΓΓΕΛΟΣ  ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ με θέμα:
         
«ΠΡΟΣΔΟΚΩ  ΑΝΑΣΤΑΣΗ   ΝΕΚΡΩΝ…»

           Μετά το πέρας της ομιλίας θα παρατεθεί σχετικό αποχαιρετιστήριο απογευματινό.

                                            

Για την Άλωση της Πόλης


Ο Άγ.Συμεών Θεσσαλονίκης

       «Πού είναι σήμερα ένας ζηλωτής της ευσε­βείας; Πού είναι ένας να ποθεί να κακοπαθήσει για την (ορθόδοξο) πίστι; Πού είναι ένας να βδε­λύσσεται τα έργα των απίστων; Δεν υπάρχει κα­νείς. Όλοι σχεδόν δείχνουν ζήλο για την ζωή των απίστων. Τις εναγείς πράξεις τους τις θεω­ρούν αγαθές, θαυμάζουν και ποθούν τον πλούτο, επαινούν και επιζητούν την πρόσκαιρη τρυφή που αποπνέει δυσωδία και εκπηγάζει σκώληκες. Και χάριν αυτής της τρυφής προδίδουν, αλλοί­μονο, και  τους Χριστιανούς στους απίστους και τα χριστιανικά πράγματα... Αλλά και πολλοί ανόητοι, με τον παραμικρό πειρασμό... γίνονται αποστάται και αρνηταί του Θεού και συναριθμούν οι ταλαίπωροι τους εαυτούς των με τους ασε­βείς... Ποιος να μη θρηνήσει γι' αυτά; Ποιος, έ­στω κι αν έκλαιγε σ' όλη του τη ζωή, θα πενθού­σε γι' αυτούς αρκετά; Γι' αυτούς που χάθηκαν, για τους υβριστάς του Θεού, γι' αυτούς που υπο­δουλώθηκαν στους δαίμονες για την πρόσκαιρη ζωή, για την φθαρτή ηδονή, για  την άθεη και ρυ­παρή ζωή;

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Δεν, ούτε, ποτέ



Αγγ. Φωκά
          Δεν θά  θελα ποτέ να βυθίζομαι
          στην ανάγνωση συγγραμμάτων λαμπρών,
          ούτε και να ρίχνομαι σε συμπαντικούς
          εκστατικούς στοχασμούς,
          ούτε και ποτέ να μαθαίνω περισσότερα
          και σοφότερος να γερνώ,
          καθ’ οδόν προς του τάφου μου το ανοιχτό
          στόμιο μεταβαίνοντας.

          Δεν θά ΄θελα ποτέ να πληροφορηθώ
          για νέους ορίζοντες, νέους αστέρες,
          νέα άστυ νέα ήθη,
          ούτε ποτέ ν’ αποκτήσω γνώση
          για τεχνολογίες σωστικές
          και καινούργιους ανθρώπους να προϋπαντήσω.

          Δεν θα ΄θελα ποτέ ν’ αφοσιωθώ σε επιτεύγματα
          μακρυνών πολιτισμών,
          σε φθόγγους βαρβαρικών γλωσσών αρεσκόμενος
          να εγκύπτω,
          ούτε και ποτέ να ονειρεύομαι ευκολότερες
          ημέρες για όλους.

          Φυλλάδια εκθειάζοντα τη βιωτή εναρέτων,
          ανδρών, κατά καιρούς στις συνοικίες σκορπώ,
          βίους αγίων προς πνευματικήν  οικοδομήν
          και παρηγορίαν διατρέχω.
          Στα καθ’ εκάστην αναγνώσματα και ψαλσίματα
          με πόθο συντάσσομαι.
          Εν άλγει καρδίας και αμηχανία ψυχής
          συνθλίβομαι.
          Τα μεγαλεία του Πατρός και Σωτήρος ημών
          ευλαβούμενος εξυμνώ
          και σε άχαρες εξηγήσεις προς ουδένα
          δεν θα επιθυμούσα γι’ αυτό ποτέ να δοθώ.

(  « ΑΙΔΗΜΩΝ ΚΩΔΩΝΟΚΡΟΥΣΤΗΣ» )
            π.Γ.Στ.

Αν τηρείς τις εντολές του Κυρίου


 Άγ.Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Αν τηρείς τις εντολές του Κυρίου, με τρόπο θαυμαστό θα δεις τον Κύριο μέσα σου, όπως Τον έβλεπε ο απόστολος Παύλος και όπως ζητούσε να Τον βλέπουν και οι άλλοι χριστιανοί, θεωρώντας πως όσοι δεν το είχαν κατορθώσει, δεν είχαν φτάσει στην κατάσταση που έπρεπε ως χριστιανοί.
Αν ζεις ζωή αμαρτωλή, αν ικανοποιείσαι με τα πάθη σου και συνάμα νομίζεις ότι αγαπάς τον Χριστό, ο αιώνιος μαθητής του Κυρίου, αυτός που στο Μυστικό Δείπνο έγειρε στο στήθος Του, θα σου καταλογίσει πλάνη και θα σε διαψεύσει. Γράφει: «Όποιος λέει, "τον γνώρισα”, δεν τηρεί όμως τις εντολές Του, είναι ψεύτης- δεν λέει την αλήθεια. Όποιος, απεναντίας, υπακούει στον λόγο Του, αυτός ασφαλώς αγαπά τον Θεό μ’ όλη του την καρδιά.

Ο βολικός μας Χριστιανισμός

Φώτης Κόντογλου
 
Hμείς κάναμε ένα δικό μας Xριστιανισμό, ένα βολικό, έναν ανθρωπινό και λογικό Xριστιανισμό, όπως λέγει ο μεγάλος Iεροεξεταστής του Nτοστογιέφσκη, γιατί ο Xριστιανισμός που δίδαξε ο Xριστός είναι ανεφάρμοστος, απάνθρωπος. Eμείς, αντί ν' ανέβουμε προς τον Xριστό, που λέγει "εγώ σαν υψωθώ, θα σας τραβήξω όλους προς εμένα", τον κατεβάσαμε εκεί που βρισκόμαστε εμείς, και κάναμε ένα Xριστιανισμό σύμφωνο με τις αδυναμίες μας, με τα πάθη μας, με τις κοσμικές φιλοδοξίες μας, και δώσαμε και στους αγίους τα προσόντα που εκτιμούμε και που θαυμάζει η υλοφροσύνη μας, τους κάναμε φιλοσόφους, ρήτορας, πολιτικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς, επιστήμονες κ.λπ. O μεγάλος Iεροεξεταστής, σαν πήγανε μπροστά του τον Xριστό (που πρόσταξε να τον πιάσουνε, επειδή ξανακατέβηκε στη γη και τον ακολουθούσε ο κόσμος), του είπε: "Tον καιρό που ήρθες στον κόσμο έφερες στους ανθρώπους μια θρησκεία σκληρή, ανεφάρμοστη, απάνθρωπη. Eμείς την κάναμε βολική, ανθρωπινή. Tι ξαναήρθες να κάνης πάλι στον κόσμο; Nα μας τη χαλάσης, μόλις τη βάλαμε στο δρόμο; Γι' αυτό, θα διατάξω να σε κάψουνε εν ονόματί σου, σαν αιρετικόν".

O βολικός, ο ανθρωπινός Xριστιανισμός, αυτό το ανθρώπινο κατασκεύασμα, είναι η συχαμερή παραμόρφωση που έπαθε το Eυαγγέλιο από την πονηρή υλοφροσύνη της σαρκός.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

« ΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΥΠΟ ΚΡΙΣΗ», π.Γ.Στ.


6 Μαΐου 2011

Αίθουσα Πρυτανείας Πανεπιστημίου Πατρών

Εκδήλωση του Παιδαγωγικού τμήματος με θέμα:
         
          « ΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΥΠΟ ΚΡΙΣΗ»

( Εκπροσώπηση του Σεβ. Μητροπολίτου κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Υπό του πρωτ. Γερασιμαγγέλου Στανίτσα

          Αγαπητοί και αξιότιμοι κύριοι διοργανωτές του παρόντος Συνεδρίου, Χριστός Ανέστη!
          Εκπροσωπώντας τον Σεβ, Μητροπολίτη μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ νοιώθουμε την ανάγκη να σας ευχαριστήσουμε για την πρόσκληση  που απευθύνατε στην τοπική μας Εκκλησία να παραστεί στο παρόν τριήμερο συνέδριο με θέμα: «ΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΥΠΟ ΚΡΙΣΗ».
          Το πνεύμα του παρόντος συνεδρίου εκφράζει και το πνεύμα της ορθόδοξης Εκκλησίας μας η οποία από την πρώτη στιγμή της εμφανίσεως της βρέθηκε μέσα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία- τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία- και χωρίς ενδοιασμό κήρυξε μια τολμηρή θέση – διακήρυξη- που καταργούσε τις όποιες διακρίσεις και προσκαλούσε όλους να ενταχθούν στο νέο τρόπο ζωής που εγκαινίασε ο Ιησούς Χριστός.
          Βασική διδασκαλία της Εκκλησίας είναι, ότι στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, του εγγύς και του μακράν, αναγνωρίζει την εικόνα του Θεού. Όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται παιδιά του Θεού και ανήκουν στη μεγάλη οικογένεια της Βασιλείας του Θεού.
          Το φαινόμενο που σήμερα μας ξαφνιάζει το βίωσε και το βιώνει η Εκκλησία συνεχώς μέσα στην ιστορική της πορείας. Ο Χριστιανισμός εμφανίσθηκε και ανδρώθηκε μέσα στην οικουμενική Ρωμ. Αυτοκρατορία και το πλήρωμα της δεν αποτελούνταν μόνο από Ιουδαίους αλλά από πολλές εθνικότητες με σημείο όμως αναφοράς και ενότητας, εκτός της ελληνικής γλώσσας, την ορθόδοξη πίστη. Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την πανσπερμία των λαών κήρυξε κάτι καινούργιο, το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, και προσκάλεσε τους ανθρώπους να ακολουθήσουν τον τρόπο ζωής που υιοθέτησε και εγκαινίασε «εν αγάπη και ελευθερία».
          Αποτέλεσμα ήταν να εκπορθήσει ειρηνικά τον παλαιό κόσμο και να τον προσανατολίσει προς ένα νέο όραμα, αυτό της βασιλεία του Θεού. Μοναδικό της όπλο η ανιδιοτελής αγάπη η οποία «ου ζητεί τα εαυτής». Έτσι η Εκκλησία έγινε ο καλός Σαμαρείτης της ταλαιπωρημένης και πληγωμένης ανθρωπότητας. Και την αγάπη της αυτή την πρόσφερε αδιάκριτα προς όλους ακόμα και προς τους εχθρούς και διώκτες της. Γι’αυτό και ο νέος λαός του Θεού δεν προέρχεται μόνο από τον Εβραϊκό λαό, αλλά από όλη την οικουμένη, όπως  φαίνεται και από το γεγονός της Πεντηκοστής στα Ιεροσόλυμα, όπου το κήρυγμα του Πέτρου βρήκε ανταπόκριση στις καρδιές όλων των ευλαβών «παντός έθνους».
Αλλά μήπως και σήμερα η Εκκλησία δεν ζει και κινείται ανάμεσα σε πιστούς ποικίλων θρησκευμάτων; Η Ορθόδοξη Εκκλησία στο χώρο της ιεραποστολής στα έθνη έχει ως αρχή της να σέβεται τη διαφορετικότητα, τα ήθη και τα έθιμα κάθε λαού. Δεν διακατέχεται από το σύνδρομο της ξενοφοβίας, αλλά βλέπει στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου τον αδελφό τον πλάνητα, τον αναζητητή που βρέθηκε στην πόρτα της. Και στο σημείο αυτό η Εκκλησία μας έχει να παρουσιάσει ένα αξιοθαύμαστο έργο που μαρτυρεί έμπρακτα την βασική εντολή του Ευαγγελίου που αναφέρεται στην αγάπη. Αυτός ο ξένος, ο ανώνυμος και διαφορετικός από μας μπορεί ν’ αποτελεί μια ευκαιρία για να δοκιμαστεί η γνησιότατα των χριστιανικών μας αισθημάτων.
          Τελικά ή μαζί θα ζήσουμε ή όλοι μαζί θα χαθούμε.
          Ο Θεός μας θέλει όλους. «πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».
          Με αυτές τις λίγες σκέψεις κλείνω τον παρόντα χαιρετισμό μεταφέροντας και τις αρχιερατικές αναστάσιμες ευχές του Σεβ. Μητροπολίτη μας για καλή επιτυχία του συνεδρίου σας.

          Χριστός Ανέστη!            
             

ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ;


 Tο καντήλι συμβολίζει το ανέσπερο φως που είναι ο Χριστός και καλούμαστε να Τον μιμηθούμε. Δηλαδή:
• Να φωτίσουμε τους εαυτούς μας με το αληθινό φως της γνώσεως
• Να γίνουμε φώτα όπως οι μαθητές του Χριστού
Ανάβουμε το καντήλι στην εκκλησία και στα σπίτια μας για να μας θυμίζει ότι η πίστη μας είναι φως, αφού ο Κύριός είπε «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως του καντηλιού μας θυμίζει το φως με το οποίο ο Χριστός καταυγάζει τις ψυχές μας. Ανάβουμε το καντήλι για να μιμηθούμε τους Αποστόλους και όλους τους Αγίους οι οποίοι κατά τον Απόστολο Παύλο είναι τέκνα φωτός. Για να ελέγχονται από το φως του τα σκοτεινά μας έργα, οι κακές ενθυμίσεις και να επανερχόμαστε στο δρόμο του φωτός του Ευαγγελίου. Για να μας θυμίζει το αδιάλειπτο της προσευχής μας. Για να είναι φόβητρο στις δυνάμεις του σκότους που μας επιτίθενται με πονηριά πριν και κατά τη διάρκεια της προσευχής και θέλουν να απομακρύνουν τη σκέψη μας από το Θεό. Οι δαίμονες αγαπούν το σκοτάδι και τρέμουν το φως, το φως του Χριστού. Για να μας παρακινεί σε αυτοθυσία. Όπως δηλαδή με το λάδι καίγεται στο καντήλι το φυτίλι, έτσι και το δικό μας θέλημα να καίγεται με τη φλόγα της αγάπης στο Χριστό.
Ένα καθαρό ποτήρι, καθαρό και αγνό λάδι ελιάς πρέπει να χρησιμοποιούμε στο καντήλι μας και όχι η κακή συνήθεια να χρησιμοποιούμε σπορέλαιο ή άλλα παράγωγα αυτού. Χρησιμοποιούμε αγνό ελαιόλαδο για να θυμόμαστε την προσευχή του Ιησού στον κήπο των Ελαιών στη Γεθσημανή. Το ελαιόλαδο είναι το καλύτερο λάδι και το πιο καθαρό και αυτό θα προσφέρουμε στον Ένα και Αληθινό Θεό. Το άναμμα του καντηλιού με ελαιόλαδο είναι μια μικρή δική μας θυσία, σημείο και δείγμα ευγνωμοσύνης και αγάπης που οφείλουμε στο Θεό για την μεγάλη θυσία που έκανε για μας με το Σταυρικό Του θάνατο.
Τον ευχαριστούμε για την πατρική Του αγάπη, την υγεία που μας χαρίζει, για τη σωτηρία τη δική μας άλλα και όλου του κόσμου μα πάνω απ όλα για όλες τις δωρεές του Παναγίου Πνεύματος.
Ακοίμητο καντήλι πρέπει να καίει στο εικονοστάσι του σπιτιού μας για να μας θυμίζει ότι ο πνευματικός μας αγώνας πρέπει να είναι ακοίμητος.
Το ανάβουμε μπροστά στις εικόνες στους Ιερούς Ναούς, στην Αγία Τράπεζα, στον Εσταυρωμένο πίσω της Αγίας Τραπέζης, στην Ιερά Πρόθεση εντός του Ιερού Βήματος, στους τάφους των προσφιλών κεκοιμημένων συγγενών μας


 http://panayiotistelevantos.blogspot.com/

Η αληθινή αξία του δαχτυλιδιού, Χόρχε Μπουκάι


Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού:
“Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πως μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;”
Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε:
“Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως..” και ύστερα από μια παύση συνέχισε : “Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω.”
“Ε…μετά χαράς, δάσκαλε” είπε διστακτικά ο νεαρός, νοιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.
“Ωραία” συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας :”Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς για αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς.”
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι κι έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι’ αυτό.
Όταν το παιδί έλεγε “ένα χρυσό φλουρί” άλλοι γελούσαν, άλλοι του γύριζαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ για ένα δαχτυλίδι. Θέλοντας να βοηθήσει, ένας του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως, ο νεαρός είχε οδηγίες να μη δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά.
Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στο δρόμο του στην αγορά – και σίγουρα θα ήταν πάνω από εκατό άτομα – , παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το  άλογο και γύρισε πίσω.
Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλυτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι, θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου.
Μπήκε μέσα στην κάμαρη.
“Δάσκαλε” είπε, “λυπάμαι. Είναι αδύνατο να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως, νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.”
“Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε” απάντησε χαμογελώντας ο δάσκαλος. “Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει.Ομως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι.”
Ο νεαρός καβάλησε  το άλογο κι έφυγε πάλι.
Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με το φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί:
“Πες στο δάσκαλο, αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.”
“Πενήντα οχτώ χρυσά;” φώναξε το παιδί.
“Ναι” απάντησε ο κοσμηματοπώλης. “Βέβαια,, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως, αν είναι επείγον…”
Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.
“Κάθισε” του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. “Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. ‘Ενα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σ΄εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;”
Και μ’ αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό του δάχτυλο του αριστερού του χεριού

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Η ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ


Αγ. Ιωάν. Χρυσόστομος

          « Όλοι οι άνθρωποι έχομεν ανάγκη της προσευχής περισσότερον από ό,τι τα δένδρα έχουν ανάγκη των υδάτων. Διότι ούτε τα δένδρα δύνανται να παράγουν τους καρπούς, εάν δεν πίνουν ύδωρ δια των ριζών, ούτε εμείς θα δυνηθώμεν να παράγωμεν τους πολυτίμους καρπούς της ευσεβείας, εάν δεν ποτιζώμεθα δια των προσευχών.
          Δια τούτο πρέπει και όταν εξεγειρώμεθα εκ της κλίνης να προφθάνωμεν πάντοτε τον ήλιον με την λατρείαν του Θεού, και όταν καθήμεθα εις την τράπεζαν δια να φάγωμεν και όταν πρόκειται να κοιμηθώμεν. Μάλλον δε καθ’ εκάστην  ώραν και μίαν προσευχήν
να προσφέρωμεν εις τον Θεόν, διατρέχοντας τοιουτοτρόπως δια της προσευχής ένα δρόμον ίσον προς το διάστημα της ημέρας…» .        
 

Γονείς, Μην προκαλείτε το φθόνο στις καρδιές των παιδιών


Επισκόπου Αικατερινμπούργκ Ειρηναίου 

Αυτό συμβαίνει συχνά όταν οι γονείς έχουν ιδιαίτερες συμπάθειες μεταξύ των παιδιών τους. Για τους χριστιανούς γονείς αυτό είναι απαράδεκτο. Αυτοί έχουν υποχρέωση να αγαπούν όλα τα παιδιά τους εξ ίσου και να τα αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο, γιατί διαφορετικά αυτοί οι ίδιοι θα προκαλέσουν τον φθόνο στις καρδιές των παιδιών που θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο.
Στην τροφή, στα ρούχα, στα δώρα, κανένα παιδί δεν πρέπει να προτιμάται ιδιαιτέρως, αλλά όλα τα παιδιά να απολαμβάνουν εξ ίσου τα αγαθά αυτά.
Κοινά μέτρα πρέπει να υπάρχουν επίσης στον έπαινο και στην επίπληξη, στην αμοιβή και στην τιμωρία: ας μην συγχωρούμε στο μικρό παιδί εκείνο για το οποίο τιμωρούμε τα μεγαλύτερα αδέλφια.Πόσο θλιβερά επακόλουθα μπορούν να προκληθούν από την άνιση μεταχείριση των παιδιών, το βλέπουμε στην περίπτωση των αδελφών του Ιωσήφ. Η ιδιαίτερη αγάπη του πατέρα τους προς αυτόν, τόσο σκλήρυνε την καρδιά τους, ώστε στην αρχή αποφάσισαν να τον σκοτώσουν, μετά δε τον πούλησαν σαν δούλο.

Συμβουλές για καλό ύπνο!



Δεν το συνειδητοποιούμε αλλά ο ύπνος είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μας και πολύ σημαντικό μάλιστα για την υγεία μας. Δείτε 15 συμβουλές για ένα καλύτερο ύπνο.

1.Ο ύπνος δεν θέλει πίεση. Τον καλοδεχόμαστε όποτε έλθει και σε καμία περίπτωση δεν αγχωνόμαστε για το πόσο και το πως. Ο οργανισμός ξέρει καλύτερα.

2.Είναι πολύ σημαντικό να πέφτουμε για ύπνο σε καθορισμένες ώρες ώστε να ρυθμίζουμε σωστά το ρολόι του οργανισμού. Είναι μία από τις ρουτίνες που κάνουν καλό.

3.Ένα καυτό μπάνιο βοηθά στον ύπνο. Κάτω από τα σκεπάσματα η θερμοκρασία του σώματος θα πέσει βοηθώντας έναν καλό ύπνο.

4.Δεν πρέπει να υπάρχουν φώτα, ούτε μεγάλα, ούτε και μικρά ενώ κοιμόμαστε.

5.Καλό είναι να πνίγουμε όλους τους θορύβους. Αυτό μπορεί να γίνει ωραία με έναν ανεμιστήρα που θα δουλεύει σε χαλαρό ρυθμό.

6.Μην κοιμάστε σε ζεστό δωμάτιο. Προτιμήστε ένα πιο δροσερό περιβάλλον γιατί ο ύπνος δεν αγαπά τη ζέστη και το σώμα θα είναι πιο ήρεμο.

7.Αποφύγετε το βαρύ φαγητό και το ποτό πριν τον ύπνο. Ένα ελαφρύ δείπνο δύο ώρες πριν τον ύπνο είναι ιδανικό.

8.Αποφύγετε το κάπνισμα πριν τον ύπνο. Η νικοτίνη είναι διεγερτική για τον οργανισμό.

9.Βρείτε το σωστό μαξιλάρι. Ανατομικό, με πούπουλα, σκληρό ή μαλακό πρέπει να ταιριάζει επίσης στη στάση που παίρνουμε όταν κοιμόμαστε συνήθως. Ένα καλό μαξιλάρι στοιχίζει κάτι παραπάνω αλλά αξίζει σίγουρα.
10.Βγάλτε τα κατοικίδια από το δωμάτιο. Οι καλύτεροι φίλοι μας μπορεί να ξυπνήσουν το βράδυ και μαζί να ανησυχήσουν και εμάς.

11.Ακόμη και ένας μικρός πόνος μπορεί να επηρεάσει τον ύπνο. Καλό είναι να πάρουμε ένα παυσίπονο αν έχουμε κάποια ενόχληση.

12.Αποφεύγουμε τον καφέ. Από το απόγευμα και μετά καλό είναι να μην παίρνουμε καθόλου καφεΐνη γιατί επίσης είναι διεγερτκή και μπορεί να μας ξενυχτήσει.

13.Μία καλή άσκηση για καλύτερο ύπνο είναι να συγκεντρωθούμε στην αναπνοή. Ο ήχος της αναπνοής είναι ένα πολύ καλό νανούρισμα και επιπλέον αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε όλα όσα δεν έγιναν την ημέρα που πέρασε και όλα όσα πρέπει να γίνουν την επόμενη ημέρα – πράγμα που απλώς θα καθυστερήσει τη χαλάρωσή μας.

14.Αν δεν σας παίρνει ο ύπνος μην πανικοβάλεστε, είναι το χειρότερο που μπορείτε να κάνετε. Πείτε στον εαυτό σας ότι δεν πειράζει. Κλείστε τα μάτια και χαλαρώστε. Δεν είναι ύπνος αλλά είναι το αμέσως καλύτερο.

15.Μην συμπληρώνετε ύπνο. Πχ. Αν δεν έχουμε κοιμηθεί το βράδυ καλά δεν ωφελεί να πάρουμε έναν υπνάκο το μεσημέρι, γιατί ο οργανισμός “μπερδεύται" Καλύτερα να κοιμηθούμε καλά το επόμενο βράδυ.