Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Χρόνια Πολλά και ο Άγιος Ανδρέας βοήθειά μας!

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και επισημότητα ολοκληρώθηκε και εφέτος ο εορτασμός της μνήμης του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

Ιδίως φέτος λάμπρυνε με την παρουσία του τον εορτασμό ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.Ιερώνυμος, ο οποίος ήδη από χθές το απόγευμα έφτασε στην Πάτρα.

Μετά την πανηγυρική και Αρχιερατική Θ.Λειτουργία, ακολούθησε η Δοξολογία και στη συνέχεια πλήθος κόσμου παρακολούθησε την λιτάνευση της Τίμιας Κάρας του Αγ.Ανδρέου, βοηθούντος βεβαιώς και του καιρού.

Εκτός από τον Αρχιεπίσκοπο και τον Μητροπολίτη Πατρών κ.Χρυσόστομο, παρέστησαν και οι εξής Μητροπολίτες : Καλαβρύτων και Αιγιάλειας κ. Αμβρόσιος, Σερρών κ. Θεολόγος, Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιερόθεος, Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας, Λαρίσης κ. Ιγνάτιος, Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλέξανδρος και Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος.




Δείτε παρακάτω ένα μικρό απόσπασμα από την Λιτάνευση :

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Άγιος Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος

του καθηγητή Βλ. Φειδά

Ο Άγιος Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος, ήταν ένας από τους δώδεκα αποστόλους και αδελφός του αποστόλου Πέτρου. Κατάγονταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιοι του Ιωνά. Όπως o πατέρας τους, έτσι και οι δύο αδελφοί είχαν ως απασχόληση την αλιεία, την οποία ασκούσαν στη δυτική όχθη της λίμνης της Τιβεριάδας. Και οι δύο αδελφοί είχαν θρησκευτικές αναζητήσεις, όπως φαίνεται και από το γεγονός ότι είχαν ενταχθεί στον κύκλο των μαθητών του Ιωάννου του Προδρόμου, από τον οποίο γνώρισε για πρώτη φορά ο Ανδρέας τον Ιησού Χριστό. Όταν, μετά το βάπτισμα, o Ιωάννης ο Πρόδρομος είδε τον Χριστό, είπε στους ευρισκόμενους πλησίον του Ανδρέα και Ιωάννη: «Ίδε ο αμνός του Θεού». Αυτοί ήταν οι πρώτοι που ακολούθησαν τον Χριστό, με την πρόθεση να συνομιλήσουν και όχι να γίνουν μαθητές του (Ιω. 1, 39-41). Την επόμενη ημέρα ο Ανδρέας οδήγησε στον Χριστό και τον αδελφό του Πέτρο, όπως αργότερα τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ. Οι συναντήσεις όμως αυτές δεν συνδέονται με την κλήση του Ανδρέα στο αποστολικό έργο, γιατί ο Χριστός άρχισε τη δημόσια δράση του μετά τη σύλληψη και τη φυλάκιση τoυ Ιωάννου του Προδρόμου. Τότε ο Χριστός κάλεσε στο έργο τους αδελφούς Ανδρέα και Πέτρο, που βρίσκονταν στη λίμνη, λέγοντας: «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. 4,18 Μαρκ. 1,16 Λουκ. 5, 1-11).

Ι.Μ.Αγ.Ανδρέου, Μηλαπιδιά Κεφαλληνίας

Οι πληροφορίες των Ευαγγελίων για τον Ανδρέα είναι ελάχιστες (Μάρκ.1, 29. Ιω.1, 3.6, 5-9 12, 20-23 κ.α.). Στους καταλόγους των μαθητών του Χριστού (Ματθ.10,2. Μαρκ. 3,14 Λουκ. 6,12. Πράξ. Αποστ. 1,13) o Ανδρέας άλλοτε αναφέρεται αμέσως μετά τον Πέτρο (Ματθ.10,2. Λουκ. 6,14) και άλλοτε μετά τον στενό κύκλο των μαθητών του Χριστού, δηλαδή μετά από τους Πέτρο, Ιωάννη και Ιάκωβο (Μάρκ. 3,18. Πράξ. Αποστ.1,13), πάντοτε όμως μεταξύ των κυριοτέρων αποστόλων. Ο στενός αυτός κύκλος των τεσσάρων μαθητών, που ήταν δύο ζεύγη αδελφών (Ανδρέας-Πέτρος, Ιάκωβος-Ιωάννης), δεν είναι άσχετος προς την προτεραιότητα της κλήσης τους στο αποστολικό αξίωμα, στο οποίο ο Ανδρέας πρώτος κλήθηκε (Πρωτόκλητος). H τελευταία μνεία του Ανδρέα στην Καινή Διαθήκη είναι η μαρτυρία των Πράξεων Αποστόλων (1,13-14), σύμφωνα με την οποία, οι έντεκα μαθητές παρέμεναν συγκεντρωμένοι σε υπερώο της Ιερουσαλήμ μετά την Ανάληψη του Χριστού «προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή συν γυναιξί και Μαριάμ τη μητρί του Ιησού και συν τοις αδελφοίς αυτού».

Η έλλειψη κάθε πληροφορίας στις Πράξεις Αποστόλων για το αποστολικό έργο του Ανδρέα μετά την Πεντηκοστή δεν είναι άσχετη προς τον σκοπό των Πράξεων, που έδωσαν προτεραιότητα στη διάδοση του Ευαγγελίου από τα Ιεροσόλυμα μέχρι τη Ρώμη και στο έργο των αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι η παρακολούθηση της δράσης του Ανδρέα είναι δυνατή μόνο με βάση τα απόκρυφα Ευαγγέλιο, Πράξεις και Μαρτύρια.

Το Ευαγγέλιον Ανδρέου έχει σήμερα χαθεί, αλλά είναι βέβαιο ότι προερχόταν από τους κύκλους των Γνωστικών και είχε ανάλογο περιεχόμενο με τις απόκρυφες Πράξεις. Οι απόκρυφες επίσης Πράξεις και μαρτύριον του αγίου αποστόλου Ανδρέου, συντάχθηκαν από τον Γνωστικό Λεύκιο και περιέχουν με μυθιστορηματικό τρόπο τη δράση του πρωτοκλήτου αποστόλου. Η σύνθεση μυθικών και πραγματικών γεγονότων δυσχεραίνει την ιστορική κριτική (Lipsius, Apokryphen Apostelgeschichten, τομ. lος, σ.543 κ.εξ.). Στο έργο αυτό περιέχεται και η εγκύκλιος των πρεσβυτέρων της Αχαΐας για τον θάνατο του αγίου Ανδρέα. Σημαντικές είναι και οι Πράξεις Ανδρέα και Ματθαίου εις την πόλιν των ανθρωποφάγων γιατί σ' αυτές στηρίχθηκε ο συγγραφέας του l0ου αιώνα για τη συγγραφή του έργου Περί του Βίου, των πράξεων και της τελευτής του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Οι απόκρυφες αυτές παραδόσεις αξιοποιήθηκαν και από εκκλησιαστικούς συγγραφείς. Ο Ωριγένης αναφέρει ότι o Ανδρέας κήρυξε στη Σκυθία, η οποία απλωνόταν και στη Νότια Ρωσία, γι' αυτό και αναπτύχθηκε ιδιαίτερα η παράδοση για τη σύνδεση του χριστιανισμού της Ρωσίας με τον πρωτόκλητο των αποστόλων. Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Ευσέβιος (PG 20, 216) διέσωσε την πληροφορία αυτή. Ωστόσο, εκκλησιαστικοί συγγραφείς του 4ου αιώνα τονίζουν την αποστολική δράση του Ανδρέα στην Ελλάδα. Ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός αναφέρει τη δράση του στην Ήπειρο (PG 36, 228). Ο Ιερώνυμος, σε επιστολή του προς Μαρκέλλαν (Epist., 59) τονίζει τη δράση και το μαρτύριο του στην Aχαΐα, όπως και ο Gaudentius της Βρεσκίας (PL 20, 963) και ο Θεοδώρητος Κύρου (PG 80,1805). Ο Βασίλειος Σελευκείας συνδυάζει και τις δύο παραδόσεις, τονίζοντας ότι ο Ανδρέας, μετά τη δράση του στη Σκυθία, κήρυξε στη Θράκη και την Ελλάδα (PG 28, 1108). Τη δράση του Ανδρέα στην Aχαΐα, προβάλλει και το έργο του Γρηγορίου Τουρ, Liber de miracυlis beati Andreae apostoli, που άντλησε από τα απόκρυφα και τον Ιερώνυμο (εκδ. Μ. Bommet, Scriptores rerum merovingranum, τομ. lος, 1883, 826-846). Οι παραδόσεις αυτές αναπτύχθηκαν από τους μεταγενέστερους (Ψευδο-Επιφάνιος, PG 120, 216-260. Ψευδο-Δωρόθεος Τύρου, PG 92, 1062-1072 Συναξάριον Εκκλ. Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος Κάλλιστος, PG 145, 800 κ.εξ.).

Ι.Μ.Αγ.Ανδρέου, Μηλαπιδιά Κεφαλληνίας

Ιδιαίτερη σημασία απέκτησε η παράδοση για τη δράση του αποστόλου Ανδρέα, μετά τη Σκυθία (δηλ. Αλανία, Ζηκχία και Ταυρική), στην Ελλάδα και ειδικότερα σχετικά με την ίδρυση της εκκλησίας του Βυζαντίου και τη χειροτονία σ' αυτήν ως επισκόπου του Στάχυ, ενός από τους εβδομήκοντα μαθητές του Χριστού: «και προς τινα χώραν καλουμένην Αργυρόπολιν καταλαβών και εκείσε εκκλησίαν δειμάμενος, τον ένα των εβδομήκοντα μαθητών Στάχυν ονόματι,... χειροτονήσας του Βυζαντίου επίσκοπον... Διελθών δέ την Θεσσαλίαν και Ελλάδα... μέτεισι προς την Αχαΐαν,». Η παράδοση αυτή για την ίδρυση της Εκκλησίας και τη χειροτονία επισκόπου της πόλης του Βυζαντίου, όπου κτίστηκε αργότερα η Κωνσταντινούπολη, χρησιμοποιήθηκε με ιδιαίτερη έμφαση από τα τέλη του 6ου αιώνα για την προβολή της αποστολικότητας του Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως στη διαμάχη του με τη Ρώμη (F. Drornik, The idea of Apostolicity in Byzantium and the Legend of the Apostle Andrew, 1958).

Σημαντική απέκτησε σπουδαιότητα και η παράδοση για τη δράση και τη σταύρωση του Ανδρέα στην Πάτρα, μετά την προσέλκυση στον χριστιανισμό της Μαξιμίλλας, συζύγου του Ρωμαίου ανθυπάτου Αιγεάτη. Το λείψανο του, που ενταφιάστηκε από τη Μαξιμίλλα και τον επίσκοπο Στρατοκλή, διακομίστηκε το 357 στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Κατά τους παλαιολόγειους όμως χρόνους αναφέρεται η φύλαξη της κάρας στην Πάτρα μέχρι το 1460, οπότε ο δεσπότης του Μορέως Θωμάς Παλαιολόγος τη μετέφερε στη Ρώμη. Η σύνδεση αυτή του Ανδρέα με την Πάτρα εξηγεί την ιδιαίτερη τιμή που αποδίδει η πόλη στον πολιούχο της.

Αξιόλογο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι δεσμοί της Σικελίας με τον απόστολο Ανδρέα, που οφείλονται σε μεταφορά λειψάνων του κατά τον 4ο ή τον 6ο και τον 9ο ακόμη αιώνα. Είναι γεγονός ότι κατά τον 11ο αιώνα υπήρχαν πολλοί ναοί στη Σικελία αφιερωμένοι στον απόστολο Ανδρέα, που θεωρήθηκε προστάτης της χώρας, ενώ ο σταυρός του Ανδρέα σε σχήμα Χ καθιερώθηκε ως εθνικό έμβλημα.

Κυριακή 30 Νοεμβρίου, Μνήμη του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου

Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Η μνήμη του έχει ξεπεράσει το επίπεδο στο οποίο κινείται η ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Χαρακτηρίζεται από την ελευθερία του πνεύματος. Ζούσε σε άλλη διάσταση . Ζούσε μέσα του ο Χριστός και ο νους του είχε γίνει νους Χριστού.

Ο Απ. Ανδρέας άκουσε το κήρυγμα του Προδρόμου ο οποίος τον οδήγησε στον Χριστό. Έγινε Πρωτόκλητος στον κύκλο των Δώδεκα Αποστόλων.

Άκουσε την διδασκαλία του, είδε τα θαύματά του , το πάθος, τον σταυρικό του θάνατο και στη συνέχεια συναντήθηκε μαζί του με την Ανάσταση.

Η εμπειρία του αυτή τον έκανε ικανό να δεχθεί την χάρη του Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής και να γίνει κήρυκας και Απόστολος του Ιησού Χριστού.

Η πνευματική πορεία του Αγ. Ανδρέα φανερώνει ότι ο νόμος οδηγεί στον Χριστό και η υπακοή στην εν Χριστώ ελευθερία. Είναι η φρόνιμη πορεία ενός γνήσιου ισραηλίτη στον οποίον δεν υπάρχει ο φθόνος και ο δόλος των φαρισαίων.

Το Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας δείχνει την υπέρβαση από τους Αποστόλους των λογικών ορίων.

Ο Απ. Παύλος ελέγχει τους Κορινθίους που ζούσαν με υπερηφάνεια και άνεση γιατί αυτά τα επένδυαν με την εκκλησιαστική τους ζωή. Υπερηφανεύονταν για τους δασκάλους τους και την διακεκριμένη πίστη τους την ώρα που οι Απόστολοι ζούσαν καθημερινούς διωγμούς και περιφρονήσεις.



Γι΄αυτό τους λέγει : «Εμείς οι Απόστολοι θεωρούμαστε μωροί για την χάρη του Χριστού- ενώ εσείς θεωρείστε φρόνιμοι χάρη στον Χριστό. Εμείς αδύναμοι ενώ εσείς ισχυροί. Εμείς περιφρονημένοι ενώ εσείς τιμημένοι».

Οι Απόστολοι ήταν φορείς μιας γνήσιας Χριστιανικής ζωής, οπότε η διαφορά της ζωής τους ήταν για τους Κορινθίους ένας σκληρός έλεγχος. Μέσα όμως από τον οποίον διωγμό φαίνεται η «φρόνιμη μωρία» των γνησίων μαθητών του Χριστού.

Σήμερα γίνεται λόγος για την καταφυγή σε μια υγιή «τρέλα» για να πραγματοποιηθεί το Ευαγγέλιο στη ζωή μας.

Πρόκειται για μια τρέλα που προβάλλεται από τον ίδιο τον Χριστό π.χ. η «αμνησία» των καλών μας έργων συνιστά για τους πολλούς αφέλεια ή αρρώστια. Για τους πατέρες όμως είναι ένδειξη πνευματικής υγείας, γιατί φανερώνει αυτογνωσία, ταπείνωση, και καθαρή αίσθηση του πως ενεργεί ο Χριστός και κάνει μέσα από εμάς το αγαθό.

Μέχρι να γίνει αυτή η «αμνησία» φυσική μας κατάσταση πρέπει να παλέψουμε με την κενοδοξία μας, την φιλαργυρία μας και τη φιληδονία μας, με όλα τα πάθη μας. Σε αυτή την πάλη θα χρειαστεί να ξεπεράσουμε την λογική αυτού του κόσμου και να κάνουμε ριψοκίνδυνα πράγματα τα οποία για τους ανθρώπους θα φαίνονται τρελά.

Η τήρηση των εντολών του Χριστού χρειάζεται αυταπάρνηση, θυσία, από κάθε τι που μας χωρίζει από τον Χριστό. Όμως η αυταπάρνηση δεν ταιριάζει με το πνεύμα της ευζωίας και της καλοπέρασης που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο πολιτισμό. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η γνησιότητα της εκκλησιαστικής μας ζωής μοιάζει με μια υγιή «τρέλα».

Προφανώς όμως το να ζούμε έκλυτη ζωή και να αμαρτάνουμε εκούσια με την πρόφαση, ότι έτσι καταστρέφουμε το είδωλο του ενάρετου εαυτού μας, είναι μια απροκάλυπτη ύβρη της «μωρίας» του Ευαγγελικού κηρύγματος.

Ο «μωρός δια Χριστόν» πάντα ζει έν εγκρατεία για να μην χάσει την πληρότητα της ζωής.

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Ένα παραμυθάκι... για την αγάπη!!!

Mιά φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει : «Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;» «Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος, «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

πίνακας του Ντεγκά

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια. «Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου» «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή. «Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου». Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση: «Γνώση, ποιός με βοήθησε;» «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;» Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: «Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Τι σημαίνει να είσαι «φτωχός»

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

πίνακας του Καμίλ Πισαρό

Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές.
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας· αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό.
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι
- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα
- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους
- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.

πίνακας του Καμίλ Πισαρό

Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του.
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ' ευχαριστώ, πατέρα, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε»


Κάθε μέρα γινόμαστε φτωχότεροι στο πνεύμα και στην εκτίμηση που έχουμε για τη φύση, έργα και τα δύο του δημιουργού μας. Αγωνιούμε πώς να έχουμε, να έχουμε, να έχουμε όλο και περισσότερα, αντί να μας απασχολεί «να είμαστε».

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

Οι ιερείς του Ναού, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και το Φιλόπτωχο Ταμείο αισθάνονται την ανάγκη να ευχαριστήσουν όλους του ενορίτες και μη, τους επωνύμους και ανωνύμους που όλη την χρονιά έδωσαν και την ψυχή τους για να ενισχύσουν το φιλανθρωπικό έργο του Ιερού Ναού Αγίας Βαρβάρας Πατρών.


Ευχόμαστε ο Πανάγαθος Κύριος να τους ευλογεί και να τους αγιάζει, να χαρίζει κάθε καλό στις 0ικογένειές τους και να τους ενθαρρύνει σε κάθε θεάρεστο έργο τους.


(φωτογραφίες από την μικρή δεξίωση στο πνευματικό κέντρο)






Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

"Η ημέρα των φτωχών"


Η σημερινή Κυριακή έχει ορισθεί από την ενορία μας εδώ και αρκετά χρόνια ως «ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ»

Θέλουμε αυτή την ημέρα, που της δίνουμε ένα πανηγυρικό χαρακτήρα, να ευαισθητοποιήσουμε τους ενορίτες μας πάνω σε θέματα φτώχειας, ανέχειας, μοναξιάς, αρρώστιας, ορφάνιας, χηρείας, ανεργίας, κ.α. που μαστίζουν δεκάδες οικογενειών φυσικά και της ενορίας μας.

Βέβαια δεν μπορούμε, ακόμη και αν το θέλαμε, να αντιμετωπίσουμε με επάρκεια όλα αυτά τα λεγόμενα κοινωνικά προβλήματα. Όμως θέλουμε να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε και τους σκεφτόμαστε και ότι μας προβληματίζει η άσχημη κατάστασή τους μέσα σε ένα κόσμο αδιαφορίας και εγωκεντρισμού. Θέλουμε να δώσουμε μια ανάσα μια σταγόνα αγάπης στην έρημο πορεία της ζωής τους.

Η εκκλησία-μητέρα δεν μπορεί να αδιαφορήσει για τα παιδιά της. Δεν δύναται να τα αγνοήσει, γιατί δεν τα αγνόησε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός,

Το μήνυμα της παραβολής του άφρονα πλουσίου είναι η αποφυγή της πλεονεξίας η οποία είναι και ελκυστική για τον καθένα αλλά και αποκρουστική γιατί κανείς δεν θέλει να ακούσει τους κινδύνους που προέρχονται από την συσσώρευση του πλούτου.

Στην παραβολή ο Χριστός δεν κάνει λόγο για τον πλούτο αλλά για την πλεονεξία του άφρονα πλουσίου.

Ο άνθρωπος οφείλει να είναι κυρίαρχος και διαχειριστής των αγαθών και όχι δούλος και εκμεταλλευτής.

Για αυτό και από την σκέψη και το ενδιαφέρον του άφρονα πλουσίου απουσιάζει ο συνάνθρωπος και κυριαρχεί η αγάπη για τον εαυτό του.

Την ίδια νοοτροπία καλλιεργεί σε όλους ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Φθάσαμε στο σημείο να μην έχουμε καμία ευαισθησία για τους άλλους . Οι κραυγές της απόγνωσης κάθε πονεμένου μας αφήνουν αδιάφορους. Έτσι γινόμαστε πτωχοί, χωρίς αγάπη και αισθήματα.

Εμείς ως ενορία και γενικότερα η εκκλησία μας έχει αγκαλιάσει με αγάπη και ενδιαφέρον όλους τους εμπερίστατους - πονεμένους και ελάχιστους αδελφούς του Χριστού.

Το φιλανθρωπικό της έργο συλλογικά είναι τεράστιο και ο πρωταρχικός σκοπός είναι πνευματικός: Η σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου.

Απολογισμός Φιλανθρωπικού έργου Ι.Ν.Αγ. Βαρβάρας Πατρών κατά το έτος 2008


Μέσα λοιπόν στα πλαίσια τις φιλανθρωπικής δράσης της εκκλησίας ανήκει και η δική μας ενοριακή δράση. Αγωνιζόμαστε καθημερινά, γινόμαστε κυριολεκτικά επαίτες, για να μπορέσουμε να καλύψουμε τις μεγάλες ελλείψεις πολλών ενοριτών μας.

Τα έσοδα του Φλοπτώχου ταμείου της ενορίας μας προέρχονται :

1. Από προαιρετικές τακτικές ή έκτακτες εισφορές

2. Από το προϊόν του «Κυτίου ελεημοσυνών»

3. Από τους δύο εράνους Χριστουγέννων και Πάσχα

4. Από το δίσκο άπαξ του μηνός


Τα ΕΤΗΣΙΑ ΕΣΟΔΑ ανήλθαν στα 36.700 Ευρώ τα οποία διαθέσαμε για:


1) Οικονομική ενίσχυση ενδεών

2) Εξοφλήσεις λογαριασμών

3) Αγορά τροφίμων

4) Διανομή κρέατος Πάσχα - Δεκαπενταύγουστο - Χριστούγεννα

5) Πληρωμή φαρμάκων

6) Έκτακτα βοηθήματα

7) Έξοδα κατηχητικών και φιλικών κύκλων

8) Έκδοση φυλλαδίων πνευματικής οικοδομής

9) Γενικά έξοδα.

10) Για την σίτιση απόρων προσφέρθηκαν πάνω από 3000 μερίδες φαγητού, αξίας 12.000 ευρώ, σε διάστημα 11 μηνών.


Το συνολικό ποσό που διατέθηκε ήταν 32.300 Ευρώ

Και αυτό όλα από το περίσσευμα της αγάπης των ευγενικών ενοριτών μας. Τους ευχαριστούμε και τους παρακαλούμε να συνεχίσουν με την ίδια διάθεση το θεάρεστο έργο της οργανωμένης ενοριακής φιλανθρωπίας.



Πρόσκληση


Μετά το πέρας της πανηγυρικής Θ.Λειτουργίας (αρτοκλασία υπέρ υγείας των παντοιοτρόπως βοηθούντων το φιλανθρωπικό έργο του Ι.Ναού) θα προσφερθεί καφές στο Πνευματικό Κέντρο σε όλους τους αγαπητούς ενορίτες.



Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Αρχιμανδρίτης ΧΑΡΙΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΚΙΣ, ΑΟΚΝΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

Ο π Χαρίτων γεννήθηκε στις 17-8-1908 στο Παλαιλώνιο Χανίων Κρήτης. Από μικρή ηλικία έδειξε σημεία του προορισμού του. Δεκαεπταετής μιλούσε στην πλατεία του χωριού του . Μετά τη λήψη του πτυχίου του από τη Θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών , κήρυξε σε πολλές περιοχές της Ελλάδος.

Το 1940 χειροτονήθηκε διάκονος υπό του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρύσανθου και το 1945 Ιερεύς στην Έδεσσα. Μετά την Κατερίνη όπου από το 1947 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας , ήλθε στην Πάτρα το 1958 και για 15 χρόνια έδωσε μαρτυρία "Πίστεως και Αγάπης" ως λειτουργός του Υψίστου , ως φιλόστοργος πατέρας, ως σύμβουλος, ως δραστήριος εργάτης της Χριστιανικής προσπάθειας.


Το 1972 με όμιλο Χριστιανών επιστημόνων και διανοουμένων, ίδρυσε το Σύλλογο Ορθοδόξου Ιεραποστολής "Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ" .

Το 1973 με την συνταξιοδότησή του ως Ιεροκήρυκας , κλείνει ένα μεγάλο πολύεδρο, πολύμορφο και δημιουργικό έργο , που τον καταξίωσε στον Ελλαδικό χώρο.


Η μεγάλη και σημαντική απόφαση.


Σε ηλικία 65 ετών, στις 9-7-73 ο π. Χαρίτων με αποστολικό ζήλο, πορεύεται στην Αφρική για τον Χριστό, στον τόπο, που άφησε την τελευταία του πνοή ο αείμνηστος π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, την Κανάγκα του Κονγκό.

Αναλώθηκε στο να κηρυχθεί "το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει" η ορθοδοξία εις την οικουμένη". Στην Κανάνγκα ο π. Χαρίτων παρέμεινε συνεχώς 25 χρόνια μέχρι την κοίμησή του.

Ο Θεός ευλόγησε το αγιαστικό , λατρευτικό, διδακτικό, κατηχητικό, εκπαιδευτικό, φιλανθρωπικό, κοινωνικό, Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό του Έργον. Η θ. Λειτουργία, που με ιεροπρέπεια και κατάνυξη επιτελούσε , προσήλκυε τους ιθαγενείς στην Ορθοδοξία.

Βρήκε 30 Ορθοδόξους και με την Χάρη του Θεού, κατόπιν κατηχήσεως, δια του Αγ. Βαπτίσματος τους χάρηκε αυξανόμενους σε 30.00 και πλέον
Δώδεκα πνευματικά του τέκνα Ορθόδοξοι ιθαγενείς αξιώθηκαν της τιμής να γίνουν κληρικοί.

Πλήρης ημερών και έργων αγαθών λευκανθείς εις αγώνας κατακτήσεως της αγιότητος κοιμήθηκε εν Κυρίω "ανώδυνα και ειρηνικά" την Κυριακή 29-3-1998 που η εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Ιωάννη τον συγγραφέα της Κλίμακας αφού κοινώνησε για τελευταία φορά των Αχράντων Μυστηρίων.



Ετάφη κατά την επιθυμία του πίσω από τον Ιερό Ναό του Αγ. Ανδρέου που με αίμα και ιδρώτα ανήγειρε και αναπαύεται στην αφρικανική γη κηρύσσων την Εκκλησία της Αναστάσεως , την Ορθοδοξία.

Επί του τάφου του αναγράφονται σε μαρμάρινη πλάκα τα τελευταία του λόγια:

"Χριστός Ανέστη...!Χτυπάτε τις καμπάνες της Ορθοδοξίας , Σε όλη την Αφρική, σε όλη την Αφρική...Χτυπάτε τις καμπάνες της Ορθοδοξίας...!


Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Απολυτίκιο

«Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον,
καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις,
Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται,
καὶ τὸν Χριστὸν τοὶς πᾶσι προκαταγγέλλεται,
Αὐτὴ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν,
Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις».

«…Εάν το δένδρο αναγνωρίζεται από τον καρπό, και το καλό δένδρο παράγει επίσης καλό καρπό, η μητέρα της αυτοαγαθότητος, η γεννήτρια της αιώνιας καλλονής, πως δεν θα υπερείχε ασύγκριτα κατά την καλοκαγαθία από κάθε αγαθό εγκόσμιο και υπερκόσμιο;

Διότι η δύναμη που καλλιέργησε τα πάντα, ο προαιώνιος και υπερούσιος Λόγος, από ανέκφραστη φιλανθρωπία και ευσπλαχνία γιά χάρη μας θέλησε να περιβληθεί τη δική μας εικόνα, για να ανακαλέσει τη φύση πού σύρθηκε στον άδη και να την ανακαινίσει, γιατί είχε παλαιωθεί και να την αναβιβάσει προς το υπερουράνιο ύψος της βασιλείας και θεότητός του.

Και βρίσκει αυτήν την αειπάρθενη η οποία υμνείται από μας σήμερα που γιορτάζουμε την παράδοξη είσοδό της στα άγια των αγίων και την εκλέγει ανάμεσα από όλους ανά τους αιώνες εκλεκτούς και θαυμαστούς και περιβόητους για την ευσέβεια και σύνεση και σε λόγια και σε έργα.

Ήταν αδύνατο η υψίστη και υπεράνω του νου καθαρότης, ο σαρκωθείς Λόγος, να ενωθεί με μολυσμένη φύση, γιατί ένα μόνο πράγμα είναι αδύνατο στο θεό, το να έλθει σε ένωση με ακάθαρτο, πριν αυτό καθαρισθεί. Γι' αυτό και χρειαζόταν κατ' ανάγκη μια τελείως αμόλυντη και καθαρότατη παρθένο για κυοφορία και γέννηση εκείνου που είναι και εραστής της και δοτήρας της καθαρότητας, η οποία και προορίσθηκε και φανερώθηκε και τό σχετικό με αυτήν μυστήριο τελέσθηκε, με πολλά παράδοξα γεγονότα.

Πρώτα η γέννησή της από το ζεύγος που ζητούσε με άσκηση και προσευχή τη λήξη της ατεκνίας τους και έλαβαν την υπόσχεση και συνέλαβαν τη τωρινή Θεομήτωρα. Και επειδή οι πολυάρετοι γονείς της πέτυχαν το ζητούμενο, έσπευσαν να εκπληρώσουν την προς το Θεό υπόσχεσή τους και μετά τον απογαλακτισμό την οδηγούν στο ιερό του Θεού και στον ιεράρχη που ευρίσκετο εκεί, αλλά και αυτή μόνη της με ελεύθερη γνώμη προσήλθε στο Θεό και διέμενε στα άγια των αγίων. Τρεφόταν δε από πάνω με άγγελο με απόρρητη τροφή που δυνάμωνε καλύτερα τη φύση της και τελειοποιούσε τον εαυτό της κατά το σώμα, ώστε το κατάλληλο καιρό να ανοιχθούν οι ουράνιες μονές και να δοθούν για αιώνια κατοίκηση σε όσους πιστεύουν στη παράδοξη γέννα της.

Έχοντας πλέον από τη μητρική ακόμη κοιλιά τέτοια θεία χαρίσματα και φυσικά δώρα, δεν δέχθηκε ούτε καμιά άλλη επίκτητη φύση (διότι έτσι νομίζω ότι πρέπει να ονομάζουμε τα από τους δασκάλους αποκτήματα) να εισφέρει μέσα της φοιτώντας σε δασκάλους. Αντίθετα, αφού παρέδωσε στο Θεό τον ηγεμονικό νου ως υπήκοο σε όλα, εγκατέλειψε δε τελείως τα διδάγματα των ανθρώπων και έτσι δέχθηκε άφθονη την από τα άνω σοφία, στο σημείο της ηλικίας που οι γονείς τοποθετούν τα παιδιά χωρίς τη θέλησή τους ως νήπια κάτω από τη καθοδήγηση νηπιαγωγού και τα παραδίδουν σε γραμματοδιδασκάλους, αυτή παρακάθεται μαζί με το Θεό σε άγια άδυτα σαν θεσπέσια ανάκτορα, ως βασιλικός έμψυχος θρόνος ανώτερος από κάθε έδρα, στολισμένος ολόκληρος με αρετές που πρέπουν σε τέτοιο βασιλέα που κάθεται σε αυτόν.

Μόλις τριών ετών που μόλις είχε αποκοπεί από το θήλασμα και τη δίαιτα της αγκαλιάς δείκνυε το πρέπον σε όσους γνωρίζουν να κρίνουν αλάθευτα. Όταν έφθασε κοντά στα πρόθυρα του ιερού, ενώ νεάνιδες ευγενείς ντυμένες επάξια προς το γένος τους την περιστοίχιζαν κρατώντας λαμπάδες και έτσι με επισημότατη πομπή την προέπεμπαν με ευταξία προς το εσωτερικό, σε αυτό το σημείο φάνηκε ότι αισθανόταν καλύτερα από όλους όσα συμβαίνουν και πρόκειται να της συμβούν. Σεμνή τότε και χαρούμενη και θαυμαστή με το κατάλληλο παράστημα και ήθος και φρόνημα προχωρούσε και έρχεται σε συνάντηση με τον αρχιερέα.

Και αμέσως εγκατέλειψε όλους γονείς, τροφούς, συνομήλικες και αποχωρίσθηκε από τους συναγμένους, μόνη εντελώς, χαρούμενη προχωρεί στον αρχιερέα ο οποίος την εισήγαγε στα άγια των αγίων και έπεισε όλους τους τότε ζώντας να δέχονται το γεγονός αυτό, με τη σύμπραξη και τη συναπόφαση του Θεού. Διότι επρόκειτο να γίνει σκεύος εκλογής, όχι όπως η κιβωτός γεμάτο σκιές και τύπους, αλλά γεμάτο αλήθεια, για να βαστάσει κυοφορώντας εκείνον τον ίδιο, του οποίου το όνομα είναι θαυμαστό. Τι σπουδαίο θαύμα;


Ας δούμε λοιπόν, πως τίθεται τέλος στους τύπους, πως πάνω σε εκείνη ακριβώς τη σκιαγραφία τελετουργείται η μορφή της αλήθειας. Εισήλθε στα πρόσκαιρα άγια των αγίων η παντοτινή αγία των αγίων. Εισήλθε η αχειροποίητη σκηνή του Λόγου, η λογική και έμψυχη κιβωτός του άρτου της ζωής που αληθινά αποστάλθηκε σε εμάς από τους ουρανούς. Εισήλθε η βίβλος της ζωής, που δεν δέχθηκε τύπους λόγου, αλλά τον ίδιο το Λόγο του Πατρός απορρήτως. Σε αυτήν την αληθινή κιβωτό παρίστανται όχι οι τύποι των αγγέλων, αλλά οι ίδιοι οι άγγελοι και το σπουδαιότερο είναι ότι δεν επεσκίαζαν απλά, αλλά διακονούσαν και υπηρετούσαν στη διατροφή. Διατροφή που δεν είναι δυνατό να πούμε ούτε τι ήταν, τόσο ξεπερνούσε σε θαυμασμό και το πολυθρύλητο εκείνο μάννα.

Ο διακομιστής ήταν καθαρό σύμβολο της αγγελικής πολιτείας της Παρθένου σε αυτό το στάδιο της ηλικίας την υπηρετούσε συνεχώς και δεν την επεσκίαζε, υποσχόμενος σε αυτήν το μελλοντικό μεγαλείο. Αυτήν άλλωστε πρόκειτο να επισκιάσει, όχι άγγελος ούτε αρχάγγελος ούτε τα ίδια τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ, αλλά η ίδια η ενυπόστατη δύναμη του Υψίστου. Τούτο μάλιστα δεν είναι επισκίαση αλλά καθαρά ένωση, όχι μόνο στη γαστέρα αλλά και μόρφωση. Και το μορφωμένο από τα δύο, δηλαδή από τη δύναμη του Υψίστου και στη παναγία και παρθενική εκείνη γαστέρα ήταν ο Λόγος Θεού σαρκωμένος.

Πω πω, σε ποιό βάθος μυστηρίου κατεβάσαμε το λογο! Και έτσι ζούσε λοιπόν σαν στο παράδεισο, βίο απαράσκευο, αφρόντιστο, αμέριμνο, αμέτοχο αγενών παθών, ζώντας μόνο για το Θεό, βλεπόμενη μόνο από το Θεό, τρεφόμενη μόνο από το Θεό και γενικά αφιερωμένη συνεχώς στο Θεό.

Ζούσε την ιερά ησυχία, τη στάση του νου και του κόσμου, τη λησμονιά των κάτω, την μύηση των άνω, την απόθεση των νοημάτων προς το καλύτερο, δια της παιδείας από την ησυχία που θεωρούμε μέσα το Θεό. Αφού λύθηκε από κάθε υλικό δεσμό ανυψώθηκε πάνω και από αυτή τη συμπάθεια προς το σώμα της, σύνηψε το νου της με τη προς τον εαυτό στροφή και προσοχή και με τη αδιάλειπτο θεία προσευχή. Και δι' αυτής ερχόμενη τελείως στον εαυτό της και υπερβαίνοντας το πολύμορφο συρφετό των λογισμών, διέκρινε νέα και απόρρητη οδό στους ουρανούς, που θα την έλεγα νοητή σιγή.

Αφού έτσι μυήθηκε στα ανώτατα μυστήρια με αυτές τις ακρότατες θεωρίες και κατά το τρόπο αυτόν ενώθηκε και αφομοιώθηκε με το Θεό, μόνη αυτή στους αιώνες επετέλεσε αυτή την υπερφυά πρεσβεία για χάρη μας και μόνη της την αποπεράτωσε, πραγματοποιώντας το μέγα και το πάνω από το μέγα κατόρθωμα. Διότι δεν έγινε μόνο καθ' ομοίωση Θεού, αλλά και έκαμε το Θεό καθ' ομοίωση ανθρώπου. Και δεν το έκανε αυτό πείθοντάς τον, αλλά και τον κυοφόρησε ασπόρως και τον γέννησε αφράστως, κατά την χάρη από το Θεό (γι' αυτό και προσαγορεύθηκε από τον αρχάγγελο, κεχαριτωμένη).

Ποιος μπορεί να περιγράψει τα μεγαλεία σου, παρθένε; Έγινες Θεομήτωρ, ένωσες το νου με το Θεό, ένωσες το Θεό με τη σάρκα, έκανες το Θεό υιό ανθρώπου και τον άνθρωπο υιό Θεού, συμφιλίωσες τον κόσμο με τον ποιητή του κόσμου. Μας δίδαξες με έργα ότι το θεωρείν δεν προσγίνεται μόνο με αίσθηση ή και λογισμό στους πραγματικούς ανθρώπους (διότι τότε θα ήσαν λίγο μόνο καλύτεροι από τα άλογα), αλλά πολύ περισσότερο με τη κάθαρση του νου και τη μέθεξη της θείας χάριτος, κατά την οποία εντρυφούμε στα θεοειδή κάλλη όχι με λογισμούς, αλλά με άυλες επαφές. Έκαμες τους ανθρώπους ομοδίαιτους με τους αγγέλους, ή μάλλον αξίωσες και μεγαλύτερων βραβείων, αφού συνέλαβες από το άγιο Πνεύμα θεανδρική μορφή και την γέννησες παράδοξα και κατέστησες την ανθρώπινη φύση απορρήτως συμφυή και, θα λέγαμε, ομόθεη με τη θεία φύση.

Ας φυλάττουμε επομένως τη προς το Θεό και προς αλλήλους ενότητα, που έχει εντυπωθεί σ' εμάς από το Θεό θείως, δια των δεσμών της αγάπης. Ας βλέπουμε πάντοτε προς τον άνω γεννήτορα. Ας υψώσουμε άνω προς αυτόν τη καρδιά μας. Ας παρατηρήσουμε το μέγα τούτο θέαμα, τη φύση μας να συνδιαιωνίζει αύλως με το πυρ της Θεότητος, και, αποβάλλοντας τους δερμάτινους χιτώνες, που έχουμε ενδυθεί από τη παράβαση, ας σταθούμε σε αγία γη, αναδεικνύοντας ο καθένας μας τη δική του γη αγία δια της αρετής και της προς το Θεό σταθερής αφοσιώσεως, να φωτισθούμε και φωτιζόμενοι να συνδιαιωνίσουμε σε δόξα της τρισηλίας Θεότητος που πρέπει κάθε δόξα, κράτος, τιμή και προσκύνηση τώρα και στους ατέλειωτους αιώνες. Γένοιτο...».

(απόσπασμα από τις Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τόμος 11ος). (xfe.gr)

To θέλημα του Θεού

Λέγει ο αββάς Ησαΐας :

Αν σου συμβεί κάποια δυσκολία, είτε σε πράξη είτε σε λόγο είτε σε λογισμό, μη ζητήσεις καθόλου το δικό σου θέλημα ούτε τη δική σου ανάπαυση, αλλά φρόντισε να ανακαλύψεις με ακρίβεια το θέλημα του Θεού και να το κάνεις πέρα για πέρα, ακόμη και αν φαίνεται να έχει κόπο, πιστεύοντας με όλη σου την καρδιά ότι αυτό σε συμφέρει περισσότερο από κάθε ανθρώπινη λογική. Γιατί η εντολή του Θεού είναι αιώνια ζωή και αυτοί που την αναζητούν δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Περί μετανοίας

Ένας αδελφός εξομολογήθηκε στον Αββά Σισώη:
-Έπεσα, Πάτερ. Τι να κάνω τώρα;
-Σήκω, του είπε με τη χαρακτηριστική του απλότητα ο Άγιος Γέροντας.
-Σηκώθηκα, Αββά, μα πάλι έπεσα στην καταραμένη αμαρτία, ομολόγησε με θλίψη ο αδελφός.
-Και τι σ’ εμποδίζει να ξανασηκωθείς;
-Ως πότε; Ρώτησε ο αδελφός.
-Έως ότου σε βρει ο θάνατος ή στην πτώση ή στην έγερση. Δεν είναι γραμμένο «όπου ευρώ σε εκεί και κρίνω σε»; Εξήγησε ο Γέροντας. Μόνο εύχου στον Θεό να βρεθείς την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια.

(από το γεροντικό)

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Ανακοίνωση Ι.Μητροπόλεως Πατρών

Μετά βαθύτατης θλίψεως ἀγγέλλομεν την προς Κύριον ἐκδημίαν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρώην Πατρῶν κυροῦ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ἐπισυμβάσαν τήν Κυριακήν 16ην Νοεμβρίου 2008 καί ὥραν 2αν πρωϊνήν. Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τελεσθήσεται ἐν τῷ Νέῳ Ἱερῷ Ναῷ Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρῶν, τήν Τρίτην 18ην Νοεμβρίου 2008 καί ὥραν 12ην μεσημβρινήν. Εἰς τόν ὡς εἴρηται Ἱερόν Ναόν, θά εὑρίσκεται ἡ Σορός τοῦ Μεταστάντος, ἀπό τήν Κυριακήν ἑσπέρας διά λαϊκόν προσκύνημα

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Η Εξόδιος Ακολουθία του Μακαριστού Μητροπολίτου

πρώην Πατρών
ΚΥΡΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

θα τελεστεί την ΤΡΙΤΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
στις 12:00 π.μ.

στον ΝΕΟ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

Εκοιμήθη ο πρώην Πατρών ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΒΑΛΛΗΝΔΡΑΣ


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ο Νικόδημος Βαλληνδράς και κατά κόσμον Νικόλαος Βαλληνδράς του Λεωνίδα, γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1915. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1936. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1940 και Πρεσβύτερος το 1944. Διετέλεσε Αρχιδιάκονος του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου (1939-1941) και Γραμματέας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών (1941-1954), Ιεροκήρυκας, Ηγούμενος της Μονής Πετράκη, καθώς και Διευθυντής της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη (1961-1962). Στις 22 Νοεμβρίου 1965 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Ζιχνών και Νευροκοπίου. Στις 22 Μαΐου 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Πατρών. Στις 12 Ιανουαρίου 2005 παραιτήθηκε λόγω γήρατος. Έγραψε πολλές αγιολογικές μελέτες, υμνολογικά και κηρυγματικά έργα καθώς και μονογραφίες ιστορικού και εκκλησιαστικού περιεχομενού. Αρθρογράφησε σε πολλά εκκλησιαστικά περιοδικά και υπήρξε Μέλος της Ιεράς Συνόδου (1974, 1977-78), επίσης της Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών καθώς και της Εταιρίας Πελοποννησιακών Σπουδών. Έλαβε μέρος σε αποστολή στην Αμερική για εκπαίδευση ελληνορθοδόξων κληρικών καθώς και στις αντιπροσωπίες της Εκκλησίας της Ελλάδος σε εθιμοτυπικές επισκέψεις στη Σερβία και Αυστραλία. Σημειώνεται τέλος ότι τρεις φορές προτάθηκε και παρασημοφορήθηκε αντίστοιχα για τις υπηρεσίες του που πρόσφερε στο Στράτευμα και γενικότερα στις Ένοπλες Δυνάμεις.
(απο rοmfea.gr)






(ευχαριστούμε τον αγαπητό ενορίτη για τη ευγενική προσφορά των φωτογραφιών)

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Κυριακή Ματθαίου του Ευαγγελιστού

Ήταν ο πρώτος καιρός της δημόσιας δράσης του Κυρίου μας. Γύρω από την Καπερναούμ αλλά και μέσα στην πόλη αμέτρητες ήταν οι θαυματουργίες, σαγηνευτικές οι διδαχές Του.

Στην παραλία της λίμνης, που δρόσιζε την πόλη εκείνη, είχε καλέσει τους πρώτους μαθητές Του. Ήταν ψαράδες, κι άφησαν ολοπρόθυμα τα δίχτυα τους για χάρη Του. Ανδρέας και Πέτρος. Ιάκωβος και Ιωάννης.

Στην ίδια παραλία λίγο καιρό αργότερα συνάντησε ο Κύριος μας έναν τελώνη, Λευΐς ήταν το όνομά του. Είχε το τραπέζι του έξω, πλάι στο δρόμο, κι όποιοι έμποροι περνούσαν, φερμένοι απ’ την Αραβία ή την Μεσοποταμία απ’ το δρόμο των Βόστρων, έπρεπε να εισπράξει απ’ αυτούς τους κανονισμένους δασμούς. Καθισμένος, λοιπόν, ο Λευΐς στο γραφείο του έγραφε, υπολόγιζε, έπαιρνε τα χρήματα, επέστρεφε «ρέστα», βουτηγμένος στις έγνοιες και τη βιοπάλη.

Ώσπου, εμπρός του είδε τον Διδάσκαλο. Ήρεμο, ολοφώτεινο, με βλέμμα διεισδυτικό.

-Θέλω να έρθεις κοντά μου, του είπε λιτά. «Ακολούθει μοι».

Ο Λευΐς αναρρίγησε. Τον γνώριζε τον Διδάσκαλο. Κι απ’ τη μεγάλη φήμη Του, κι από κάποιες διδασκαλίες Του, που είχε παρακολουθήσει, ίσως κι απ’ τον Ιορδάνη, όταν Εκείνος βαπτίσθηκε, διότι ξέρουμε ότι κοντά στον Τίμιο Πρόδρομο είχαν προστρέξει και πολλοί «τελώναι» κι εκείνος τους συμβούλευε να είναι τίμιοι και δίκαιοι κι όχι φιλάργυροι και πλεονέκτες (Λουκ. γ΄12-13).

Τώρα, λοιπόν, ένοιωθε να τον πλημμυρίζει μεγαλείο. Σηκώθηκε αμέσως απ’ το κάθισμα να δείξει σεβασμό, να φανερώσει ψυχή πειθαρχημένη. Δε ζήτησε παράταση χρόνου να το σκεφτεί. Πώς θα άφηνε οριστικά μια τόσο ζηλευτή θέση; Δεν ζήτησε καν προθεσμία, για να παραδώσει τον τρέχοντα λογαριασμό στον προϊστάμενό του. Προφανώς έκανε γρήγορα νόημα σε κάποιον συνάδελφό του να κάτσει στη θέση του και είπε αποφασιστικά «συνέχισε τη δουλειά, σε παρακαλώ. Εγώ φεύγω. Για πάντα. Διαβίβασε και στον Αρχιτελώνη την απόφαση μου. Παραιτούμαι».



Κι έτσι εγκατέλειψε τα πάντα μονομιάς κι ακολούθησε το Διδάσκαλό του.

Μα η χαρά και ο ενθουσιασμός δεν τον ξελόγιασαν. Γεμάτος σύνεση και με ζήλο έβαλε σε ενέργεια αμέσως μια έμπνευσή του. Προσκάλεσε τον Κύριο στο σπίτι του για δείπνο. Τον παρακάλεσε να γιορτάσουν μαζί εκείνο το νέο ξεκίνημά του.

Κι έστειλε μήνυμα σε όλους τους συναδέλφους του, να ’ρθούνε στο πανηγύρι, να μάθουν επίσημα την απόφασή του και πιο πολύ να γνωρίσουν τον θείο Λυτρωτή.

Και πραγματικά ήρθαν.

Ήρθαν πολλοί. Γέμισε το σπίτι. Γέμισε το τραπέζι γύρω από τον Διδάσκαλο. Κι εκείνος συμβούλευε, παρακινούσε στο αγαθό, προέτρεπε στην αρετή, θύμιζε πόση αξία έχει η ψυχή, τόνιζε τη μεγάλη κλήση του ανθρώπου να γίνει «υιός Υψίστου». Κι ο Λευΐ πλάι Του ολόχαρος δήλωνε τη μεταστροφή του, δήλωνε την απόφασή του ν’ ακολουθήσει Εκείνον ολοκληρωτικά, να απαρνηθεί το χρήμα, για να υπηρετήσει την Αλήθεια, το Θεό. Κι αντί ν’ αρπάζει βάναυσα απ’ το λαό τους φόρους, να προσφέρει απλόχερα θεία Χάρη, θείο λόγο παρήγορο κι ενθαρρυντικό, θαύματα, θεραπείες. Κάθε πνευματικό θησαυρό. Κι άλλαξε εκεί το όνομά του πλέον ο Χριστός, κι από Λευΐ τον ονόμασε Ματθαίο, δηλαδή Θεοδώρητο, γιατί δώρο Θεού θα γινόταν για τον κόσμο, Απόστολος και Ευαγγελιστής. Κι έφθασε να κηρύττει μέχρι τους Πάρθους και τους Μήδους, θυσιάζοντας τελικά και τη ζωή του για την αγάπη του Χριστού μας.

Αγνή ψυχή ο Άγιος ένδοξος Ευαγγελιστής Ματθαίος. Τα άφησε όλα σε μια στιγμή. Κι έγινε κήρυκας, Ιεραπόστολος Ιησού Χριστού και ομολογητής. Στους φίλους, τους γνωστούς, τους συναδέλφους πιθανότατα και στους πελάτες του και στους εμπόρους.

Δυνατή ψυχή, ευλογημένη. Γι’ αυτό και τόσο τον τίμησε και τον δόξασε ο Χριστός.

Ας πάρουμε παράδειγμα όλοι μας, να δείχνουμε τέτοιον ώριμο ενθουσιασμό για τον Χριστό μας. Να Τον ακολουθούμε ολοπρόθυμα όπου Εκείνος μας καλεί. Και να φέρνουμε όλους τους φίλους μας κοντά Του.

Γιατί Εκείνος είναι φίλος συμπαθής σε κάθε αμαρτωλό, ξεστρατισμένο, πονεμένο, κι είναι γιατρός που θεραπεύει όλες τις κρυφές και φανερές πληγές του ανθρώπου. Και οδηγεί κάθε καλοπροαίρετη ψυχή στο φως, στην αρετή, στο λυτρωμό, στην αγιότητα, στη δόξα.

(από το xfd.gr)

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Καλή Σαρακοστή !

Νηστεία, μια παράξενη λέξη.

Θυμίζει στέρηση, παραίτηση από το δικαίωμα μας να φάμε ό,τι θέλουμε, να ζήσουμε όπως θέλουμε. Θυμίζει απαγόρευση, θυμίζει παλαιότερες εποχές. Στους περισσότερους φαίνεται αστείο να βάζεις περιορισμούς στον εαυτό σου.

«Γιατί;», ρωτούν, σε μια εποχή που όλα επιτρέπονται. Ποιο το νόημα ;

Κι όμως πίσω από την αλλαγή του φαγητού κρύβεται ένας άλλος τρόπος ζωής. Αφάνταστα νεανικός και επαναστατικός. Παραιτούμαστε από τα δικαιώματά μας γιατί αγαπάμε Εκείνον περισσότερο απ’ όλα. Αλλάζουμε την τροφή μας γιατί κάνουμε υπακοή στα λόγια Του, στο παράδειγμά Του, ως μια μικρή ανταπόκριση στην θυσία Του.



Κάνουμε αντίσταση στο ρεύμα των πολλών, όχι γιατί εμείς είμαστε οι καλοί, αλλά γιατί θέλουμε να τους σκεφτόμαστε και να ζούμε γι’ αυτούς.

Γιατί μόνο όποιος μαθαίνει να παραιτείται από τα δικαιώματά του, μπορεί να αγαπήσει πραγματικά τον άλλο, γιατί μπορεί να του δώσει, να του προσφέρει χωρίς να νοιαστεί να πάρει απ’ αυτόν.

Γιατί όποιος ξέρει ότι μπορεί να ζήσει χωρίς κρέας, χωρίς γάλα, χωρίς τυρί, χωρίς αυγό, ξέρει ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς εγωισμό , χωρίς να τα θέλει όλα δικά του.

Ξέρει ότι μπορεί να αγαπήσει και να προσευχηθεί για τον άλλο, ότι μπορεί να τον ακούσει θυσιάζοντας τον χρόνο του, μπορεί να νιώσει τον καημό του, να αγγίξει το δάκρυ του, να χαρεί με το χαμόγελό του.



Και είναι δύσκολο να νηστέψεις, όχι μόνο από το φαγητό, αλλά και απ’ ό,τι σε χωρίζει από τον Χριστό και τον άλλο, που είναι η αμαρτία και το ψέμα.

Δεν είναι δύσκολο ν’ αφήσεις το μίσος και την κακία κατά μέρος, αρκεί να το ζητήσεις από Αυτόν που σ’ αγαπά. Αρκεί να βάλεις αρχή προσπάθειας στην ζωή σου, σα να ξεκινάει τώρα. Αρκεί να μην πεις «δεν θα ξεχωρίσω», «δεν θέλω να με ειρωνευτούν», «δεν πειράζει, έχω χρόνο». Αρκεί να νιώσεις ότι «είναι κάτι» να το παλέψεις. Κι έχει νόημα γιατί είναι η παράδοσή μας, είναι η ιστορία μας και νηστεύοντας κρατάς κάτι που ισχύει 2000 χρόνια τώρα. Γίνεσαι συνεχιστής μιας κίνησης ζωής προς Αυτόν που μας δίνει την Ζωή.

Ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου στον αγώνα μου αυτό, ξέρω ότι είσαι και συ μαζί μου, κι είμαστε κι άλλοι. Γιατί μέσα από την νηστεία και την γιορτή βρίσκουμε το κλειδί της πίστης που ξεκλειδώνει την ψευτιά του σήμερα. Το κλειδί της πίστης που δίνει αλλιώτικο νόημα στην ζωή μας. Και ξέρω ότι θέλεις αυτό το νόημα.

Γιατί πιστεύεις, γιατί ο Θεός υπάρχει μέσα σου.


(περιοδικό "Ψηφίδες" Ι.Μ.Δημητριάδος)

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

ΟΜΙΛΙΑ: ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

Όλοι μας διερωτόμαστε: τι θα έλεγε ένας ασκητικός πατέρας για το ά ή ΄β πρόβλημα της πνευματικής ζωής που μας απασχολεί σήμερα?

Πάντως θα ήταν ωφέλιμο αν είχαμε συνηθίσει να ακούμε την φωνή των ασκητικών πατέρων. Διότι σήμερα ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων ταλαιπωρείται από προσωπικά αδιέξοδα λόγω λαθών και επηρεασμού ενός ξενόφερτου τρόπου ζωής. Παλαιοί και νεότεροι Γέροντες μας προτείνουν την απαλλαγή από πολλά και περιττά και την ανακάλυψη του εαυτού μας δια της αυτογνωσίας.



Μας προτείνουν ένα τρόπο ζωής αυθεντικό και καθαρό πολεμώντας τον επάρατο εγωισμό, και επιδιώκοντας την νηφάλια ταπείνωση .

Ο εγωισμός και το άγχος δημιουργούν κοινωνία με ατομιστές και μηδενιστές. Οι Γέροντες μας προτείνουν την απομάκρυνση από τον κόσμο όχι τοπικά βέβαια, αλλά εγκαταλείποντας το κοσμικό φρόνημα και την ταραχή του βίου. Και τρόπος είναι η μετάνοια, η απόφαση να μισηθεί η αμαρτία και να αγαπηθεί η αρετή.

Η άσκηση δεν αποτελεί πράξη στέρησης και απομόνωσης αλλά βοήθεια προς γνώση του ότι αν δεν θυσιαστούμε δεν πρόκειται να ζήσουμε μια αυθεντική ζωή. Οι Γέροντες επίσης μας διδάσκουν την απλότητα, το απέριττο και το λιτό που έρχονται σε αντίθεση με την πολυτέλεια, τον πλούτο και την άνεση που επιδιώκει ο σύγχρονος άνθρωπος.


Επίσης ενώ η μνήμη του θανάτου είναι για τον κοσμικό άνθρωπο αποκρουστική , για τον ασκητή αποτελεί ελευθερία από την ματαιότητα και την πορεία προς την πρόγευση της άλλης ζωής.

Η εργασία και ο κόπος του ανθρώπου είναι ευλογημένος όσο ικανοποιεί τις απαραίτητες ανάγκες, γιατί όταν ξεπεραστούν τα όρια αρχίζει η τυραννία των παθών, που δυσκολεύουν την ζωή εκείνων που θέλουν να αγωνιστούν πνευματικά. Εξάλλου η μεγάλη άνεση διογκώνει το εγώ και οδηγεί σε ταραχή τον άνθρωπο, ενώ η περικοπή των περιττών χάρη του συνανθρώπου μειώνει το εγώ και αυτό το έργο το ευλογεί ο Θεός.

Η φιλαργυρία που διακρίνει τον σύγχρονο άνθρωπο τον οδηγεί στην ειδωλολατρία και σε ακραίες περιπτώσεις που τον εκθέτουν. Μέσα στην παραζάλη του ο άνθρωπος χάνει την ιερότητα του προσώπου του και την αρχοντιά του και πιστεύει, ότι το χρήμα μπορεί να του ωραιοποιεί την ζωή. Εκτός βέβαια από την ανθρώπινη αδυναμία σημαντικό μερίδιο έχει και ο διάβολος, ο οποίος επηρεάζει τον άνθρωπο εξωτερικά και εσωτερικά. Οι Ασκητικοί πατέρες λένε «άλλαξε την ζωή σου, στόλισέ την με αρετή και κανείς δαίμονας δεν θα μπορέσει να κατοικήσει μέσα σου».

Ένα άλλο πρόβλημα στο οποίο μας απαντούν οι πατέρες είναι η δυσκολία που έχουν οι σύγχρονοι άνθρωποι να ακούν προσεκτικά το λόγο της εκκλησίας και των πατέρων. Ο άνθρωπος αγαπά μόνο να μιλά και όχι να ακούει.

Η υπακοή είναι εκμάθηση υποταγής στο θέλημα του Θεού, μια πράξη άγνωστη στους πολλούς αλλά και παρεξηγημένη. Και όμως η παραίτηση από το θέλημά μας δίνει χώρο στο Θεό να περάσει στην ψυχή μας και να την ευλογήσει πλουσιοπάροχα. Ο υπάκουος κερδίζει από κάθε άποψη, ενώ ο ανυπάκουος μεγαλώνει τον εγωισμό του. Στο θέμα της προσευχής βγάζουμε τα προσωπεία και παραδεχόμαστε, ότι παραιτούμενοι από δικαιολογίες και προφάσεις ο Κύριός μας είναι ο Θεός και του προσφέρουμε την ζωή μας. Ο Θεός ως πατέρας θέλει όλη την αγάπη μας και την προσοχή μας στην Προσευχή και όχι μια τυπική και καθηκοντολογική προσευχή γιατί αυτό δεν αρέσει στον Θεό.

Ο Θεός δυσκολεύεται να συνεννοηθεί με κάποιους που ζουν με σκοπό την κερδοφορία και τις αγοροπωλησίες.

Ο ασκητής της ερήμου νοείται αυθεντικό παιδί του Θεού και κοιτά να δώσει και όχι να πάρει από τον αδελφό του. Ο γνήσιος πιστός επιλέγει τα αναγκαία αγαθά ελευθέρως και αβιάστως. Εργάζεται φιλότιμα, χαίρεται το παρόν με φιλάνθρωπο τρόπο.

Μια άλλη σημαντική βοήθεια των πατέρων στο σύγχρονο άνθρωπο είναι η βροντερή σιωπή της ερήμου. Οι αρχαίοι Αβάδες δίδασκαν με την σιωπή τους και με τη θέα του προσώπου τους. Είναι μια σιωπηλή διαμαρτυρία στην πολυλογία και τη φλυαρία των κενών ημερών μας.

Είναι ανάγκη να διδαχθούμε από το σιωπηλό νόημα της ερήμου. Να χαμηλώσουν οι τόνοι, οι εντάσεις, οι εξάρσεις, η φλυαρία, η κουραστική κενολογία, και να αποσυρθεί ο άνθρωπος στο «ταμιείο» του, να συζητήσει σιωπηλά με τον εαυτό του και να ακούσει την φωνή του.

Η Ταπείνωση είναι το μεγάλο κεφάλαιο της πνευματικής ζωής. Η αληθινή ταπείνωση ομορφαίνει τον άνθρωπο, ο ταπεινός δεν απαιτεί ποτέ τίποτε και τα χαρίσματα στα χέρια του είναι δώρα του Θεού. Αλλά και στο θέμα της μοναξιάς, η προσφορά τους είναι ανυπολόγιστη. Μόνο όταν αφεθεί κανείς στα χέρια του Θεού θα λυτρωθεί από αυτήν.

Επίσης η αδιακρισία μεγαλώνει τα προβλήματα και διάκριση είναι να καταλάβουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού ώστε να ενεργούμε σωστά. Η διάκριση είναι θείο χάρισμα καρπός των ταπεινών ψυχών.



Οι Γέροντες της Ερήμου με την διάκριση που τους διακρίνει συμπάσχουν από αγάπη και θεωρούν υπεύθυνο τον εαυτό τους για την κακία που επικρατεί-μετανοούν για χάρη των αμαρτωλών. Μόνον αυτός που αγαπά χαίρετε και αισθάνεται άνετα. Η Αγάπη φωτίζει των άνθρωπο και τον εισάγει στη ζωή. Και το ταξίδι της ερήμου φθάνει στους σύγχρονους γεροντάδες, όπως ο γνωστός μας π. Πορφύριος, ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος, τον οποίον η αγάπη του για τον αδελφό τον έκανε ακούραστο στη γνώση, στην απλότητα, στη χάρη. Όλα τα έδινε για να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο.

Όλη αυτή η προσφορά των γερόντων της ερήμου ας αποβεί μυρίπνοον άνθος που με την πνευματική ευωδιά του θα μας οδηγήσει στην απόκτηση των αρετών, την προσωπική ωφέλεια και την αναψυχή των αδελφών.