ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

 

Σήμερα, με τόσες επιστήμες, τέχνες, κοσμοπολίτικο πολιτισμό, με απερίγραπτες ανέσεις, με υψηλό βιοτικό επίπεδο, έχουμε ανάγκη πραγματικά το Χριστό;

          Σ’ ένα τέτοιο, ίσως,   περίεργο ερώτημα τι μπορούμε να πούμε;

          Εμείς απαντάμε ναι. Έχουμε ανάγκη. Και μάλιστα σήμερα, που με τόσες άλλες αφθονίες, έχουμε και αφθονία του κακού.

          Σήμερα απειλείται το σύνολο της ανθρωπότητας.

          Διασαλεύεται η πίστη, κλυδωνίζεται η οικογένεια, διαστρέφεται η αλήθεια, χάνεται η αυθεντία, συσκοτίζεται το φως, χάνεται το πολύτιμο δώρο της ελευθερίας. Κυριαρχεί η τυραννία, υποχωρεί το αίσθημα της ευθύνης και εξαφανίζεται η προσωπικότητα  και μαζί με αυτή και το  αισθητά της αιδώς.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η ανθρωπότητα μπήκε στην περίοδο της μεγάλης μοναξιάς. Ζει την ερημιά της και κρίνεται το μέλλον της και η τύχη της.

          Σήμερα, λοιπόν, μας χρειάζεται οπωσδήποτε ο Ιησούς Χριστός. Γιατί μας χρειάζεται; Μα για να μας δίνει το φως το αληθινό, για να μας είναι οδηγός. Για να μπορούμε να ξαναβρούμε και πάλι τη χαμένη μας αθωότητα. Για να μας ξαναγεμίσει με αλήθεια, αγάπη και ελπίδα την καρδιά. Είναι απαραίτητος ο Χριστός  για να μπουν όλα τα πράγματα στη θέση τους, η επιστήμη να λειτουργήσει σωστά, όπως η τέχνη και ο πολιτισμός.

          Η επιστήμη και ο πολιτισμός χωρίς τον Χριστό, δε μπορούν  να περιορίσουν και πολύ περισσότερο να αφανίσουν το κακό. Μάλλον το κάνουν  πιο ύπουλο και επικίνδυνο.

          Μπορεί να έχουμε πολλά πράγματα, αλλά αναζητάμε ακόμη περισσότερα. Άλλοι θέλουν ν’ ανεβούμε ακόμη ψηλότερα και άλλοι να αποκτήσουν περισσότερα  για να ζήσουν ανετότερα. Πάντως όλοι ζητάμε κάτι άλλο. Και αυτό είναι  Χριστός. Αυτόν πεινάμε και διψάμε. Αυτόν αναζητάμε, χωρίς  να το γνωρίζουμε.

          Δυστυχώς όμως δεν το νοιώθουμε.

          Μήπως τα φετινά Χριστούγεννα ήρθε η ώρα να Τον αναζητήσουμε, να λυτρωθούμε και να σβήσουμε την πείνα και τη δίψα μας συναντώντας το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ;

          π. Γ.

3η ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, Μνήμη Συμεών του πρεσβύτου

 

Η Εκκλησία μας χθες εόρτασε μεγαλοπρεπώς την εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου. Η Μητέρα του Κυρίου οδήγησε το θείο Βρέφος στον Ναό την τεσσαρακοστή ημέρα της γεννήσεως, για να τηρήσει τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου και να εξαγνισθεί. Ο αναμάρτητος Κύριος δέχεται τις διατάξεις του Νόμου από από άκρα ταπείνωση.

          Κύριοι πρωταγωνιστές του μεγάλου αυτού γεγονότος της Υπαπαντής του Κυρίου είναι ο Πρεσβύτης Συμεών και η Προφήτις Άννα, τους οποίους σήμερα η Εκκλησία τιμά. Οι ευσεβείς αυτοί άνθρωποι μελετούσαν τις θείες Γραφές και έμεναν κατάπληκτοι από την πληροφορία ότι θα έλθει ο Απεσταλμένος του Θεού στον κόσμο. Κρατούσαν στην ψυχή τους αυτή τη μεγάλη προσδοκία. Χρόνια και χρόνια ο ιερεύς Συμεών παρακαλούσε τον Θεό να τον αξιώσει να δουν τα μάτια του Αυτόν τον Απεσταλμένο του Θεού. Τα χρόνια περνούσαν, τα μάτια του βαθούλωσαν μέσα στις κόγχες από τα γηρατειά, τα μαλλιά του και τα πυκνά του γένια άσπρισαν σαν το χιόνι και το σκελετωμένο του κορμί μόλις στεκόταν. Όμως μέσα του κατοικούσε το Πνεύμα του Θεού και ενισχυόταν η ελπίδα, ότι θα αξιωθεί να δει τον Μεσσία. Πολλές φορές τα μάτια του βούρκωναν απο συγκίνηση. Μέσα του μια φωνή του έλεγε: “Δεν θα πεθάνεις, πριν δεις τον Χριστό”.

          Και αυτός ο ιερός πόθος του Πρεσβύτου Συμεών πραγματοποιείται. Μετά την συμπλήρωση σαράντα ημερών από τη γέννηση του Θείου Βρέφους, η Παρθένος Μητέρα του τον οδήγησε στον Ναό. Υποδέχεται τον Χριστό στις αγκάλες του ο Συμεών, ο οποίος ζει μια ανείπωτη χαρά. Και  για να βιώνει εσαεί αυτή την ευτυχία, παρακάλεσε τον Θεό να αποδεσμεύσει την ψυχή του από τα δεσμά του  γεροντικού του σώματος και να ανέλθει στους ουρανούς. “Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριον σου”.

          Συγχρόνως ο Συμεών έλαμψε από προφητική έκσταση και απευθυνόμενος προς την Παναγία της είπε, ότι ο Υιός της θα γίνει αιτία πτώσεως και αναστάσεως πολλών και σημείο αντιλεγόμενο και ότι την ψυχή της θα τη διαπεράσει ένας πολύ δυνατός πόνος. Η προφητεία αυτή επληρώθηκε και εκπληρώνεται μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητος.

          Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε μόνο για τους Ιουδαίους, αλλά και από πολλούς αρνητές της θεότητας και του λυτρωτικού του έργου. Εκατομμύρια πάλι ανθρώπων που δέχθηκαν  με πίστη την ευαγγελική διδαχή, βίωσαν την λύτρωση και την αναγέννηση τους. Η σταυρική θυσία του Χριστού ήταν ο πόνος της Παναγίας Μητέρας, αλλά αυτή η θυσία προσέδωσε το ανυπέρβλητο εκείνο μεγαλείο στην χριστιανική διδασκαλία. Η θυσία του Θεανθρώπου στεφάνωσε αυτήν την πρωτοφανή διδασκαλία που δημιούργησε νέο ήθος και ήθη  μέσα στον κόσμο.

          Μέσα στο Ναό την ώρα που υποδέχθηκε ο Συμεών το νήπιο Ιησού, ήταν και η Προφήτις Άννα. Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας πληροφορεί, ότι ήταν χήρα ως ετών ογδοήκοντα και παρέμενε στον Ναό με νηστείες και προσευχές νύκτα και ημέρα και ανέμενε και αυτή το Μεσσία. Και η αγία αυτή γυναίκα προφήτευσε, ότι ο Χριστός θα αποβεί “πάσι τοις προσερχομένοις λύτρωσις εν Ιερουσαλήμ”.

          Τιμούμε σήμερα τις μεγάλες προσωπικότητες που προφήτευσαν για το μεγαλειώδες έργο του Χριστού. Ήλθε ο Μεσσίας, όχι  όπως τον περίμεναν οι Εβραίοι ως απελευθερωτή  από ζυγό των Ρωμαίων, αλλά ως παγκόσμιος Λυτρωτής και Αναμορφωτής.

          Τιμώντες τη μνήμη του Συμεών και της Άννης, ας ανοίξουμε τις καρδιές μας να υποδεχθούμε, να υπαντήσουμε και εμείς τον Σωτήρα Χριστό. Να βιώσουμε την αναγεννητική διδασκαλία του και να την αναγγείλουμε με τη φωτεινή ζωή μας, με λόγο και πράξεις στο στενό και ευρύτερο περιβάλλον μας.

          Ο Χριστός να είναι φως εις αποκάλυψη για μας και για τους μακράν ευρισκομένους.

γ.

Ένα επικίνδυνο φαινόμενο αποχριστιανισμού της ορθόδοξης παραδοσιακής κοινωνίας

       

 Τώρα τελευταία στον τόπο μας τείνουν να κυριαρχήσουν κάποιες παράξενες «γιορτές» αφιερωμένες σε περίεργες «θεότητες» όπως «γιορτή του κρασιού», «γιορτή της σαρδέλας», «γιορτή του καρπουζιού», «γιορτή του τσίπουρου» κ. ο. κ. Με τις αφιερώσεις αυτές η σύγχρονη κοινωνία μας απομακρύνεται από τις παραδοσιακές γιορτές της ορθοδοξίας που γαλούχησαν γενεές γενεών με το γνήσιο θρησκευτικό και ελληνορθόδοξο ήθος που νοημάτιζε τη ζωή του ορθόδοξου λαού μας.

          Οι τοπικές πανηγύρεις, ιδιαίτερα της υπαίθρου, συγκέντρωναν πλήθος πιστών από κάθε γεωγραφικό σημείο της πατρίδας μας , για να βρεθούν στο πανηγύρι του χωριού τους και να τιμήσουν τον τοπικό Άγιο. Το πνεύμα των γιορτών άλλαζε τις διαθέσεις των ανθρώπων. Οι χωρικοί άνοιγαν τα σπίτια τους στους επισκέπτες, οι γυναίκες καθάριζα και άσπριζαν τις αυλές τους, καθάριζαν με επιμέλεια τον Ιερό Ναό, οι νοικοκυρές ετοίμαζαν νόστιμα παραδοσιακά φαγητά και γλυκίσματα, έκοβαν άνθη για να στολίσουν από την παραμονή το σπίτι τους και την Εκκλησία ή το ξωκλήσι του χωριού και φίλευαν τους ξένους και τους συντοπίτες ό, τι καλό παράγει ο τόπος τους. Στη συνέχεια παρακολουθούσαν τον πανηγυρικό Εσπερινό και συμμετείχαν στην ιερά λιτάνευση της Εικόνας και το πρωί όλοι πήγαιναν στην Θ. Λειτουργία για λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων. Και μετά το πέρας της λειτουργικής σύναξης άρχισε το παραδοσιακό γλέντι με χορούς και ξεφαντώματα.

          Σήμερα όμως όλη αυτή η γιορταστική μυσταγωγία τείνει ν’ αντικατασταθεί  με κοσμικές γιορτές μακριά από το ελληνορθόδοξο πνεύμα της χριστιανικής γιορτής. Τα αγγελτήρια του πανηγυριού δεν γράφουν «πανήγυρης Αγίας Παρασκευής» ή «του προφήτη Ηλία»  ή «της Αγίας Μαρίνας», αλλά έχουμε γιορτή αφιερωμένη σε κάποιο τοπικό προϊόν όπως αναφέραμε παραπάνω. Από μακριά οσμίζεται κανείς γαργαλιστικές μυρωδιές από ψησταριές με διάφορα κρεατικά, έστω κι αν είναι νηστήσιμες μέρες, ενώ η πνευματική διάσταση τη γιορτής αγνοείται και υποτιμάται. Εκείνο που προέχει είναι να διασκεδάσουμε όσο μπορούμε καλύτερα. Και η διασκέδαση ολοκληρώνεται με σύγχρονη ξέφρενη μουσική και με ξενικούς χορούς.

          Με τον τρόπο αυτό όμως ξεχνάμε σιγά – σιγά  το ορθόδοξο χριστιανικό παραδοσιακό πανηγύρι. Δεν εκκλησιαζόμαστε, δεν ετοιμαζόμαστε πνευματικά, δεν κοινωνούμε, δεν συμμετέχουμε στη λιτάνευση της ιεράς εικόνας του εορταζόμενου Αγίου. Τελικά αποχριστιανίζεται η θρησκευτική πανήγυρης και αντικαθίσταται από κοσμικές εκδηλώσεις που στοχεύουν  στην ικανοποίηση του φαγητού και τη διασκέδαση.

          Αυτά πρέπει να μας εμβάλλουν σε ανησυχία. Είναι ανάγκη να κρατήσουμε τις όμορφες παραδοσιακές  παραδόσεις με τη αρετή της φιλοξενίας που χαρακτηρίζει την ορθόδοξο χριστιανική ελληνική οικογένεια. Όσα μας φέρνουν, δυστυχώς καθιερώνονται «ως πολιτισμός» αλλότρια των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων. Πρόκειται για ένα «πολιτισμό» που παραμερίζει την Εκκλησία και τους Αγίους από την ζωή της ορθόδοξης κοινωνίας μας και τείνει να αποχριστιανίσει  ό, τι έχει απομείνει στη συνείδηση του λαού μας. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα σχέδιο που υλοποιείται ύπουλα από ξένα κέντρα εχθρικά προς την πίστη μας και την ορθόδοξη Εκκλησία μας.

          Ιδιαίτερα τα καλοκαιρινά πανηγύρια ας αποτελέσουν αφορμή για επιστροφή στις παραδοσιακές μορφές του ελληνικού πανηγυριού.

          Γι’ αυτό στώμεν καλώς.

          Πρωτ. Γερ. Σταν.           

Ανταπόκριση από το αφιέρωμα στην Αγία Φιλοθέη

 

          Με απόλυτη επιτυχία και με μυσταγωγική κατάνυξη πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα το απόγευμα, 18 Φεβρουαρίου, στο πνευματικό μας κέντρο τιμητικό αφιέρωμα στη Νεομάρτυρα της Εκκλησίας μας Αγ. ΦΙΛΟΘΕΗ την Αθηναία. Την όλη εκδήλωση επιμελήθηκε η κ. Μαρία Σκόνδρα, φιλόλογος, με τις ευσεβείς συνεργάτιδες της: την πρεσβυτέρα κ. Παρ. Στανίτσα, την κ. Αναστ. Γώγου, την κ. Ιωάν. Μπίθα και την Φωτ. Γεωργοπούλου, όλες παλαιές γνώριμες-φοιτήτριες του ομώνυμου οικοτροφείου Θεσ/κης.

     Την εκδήλωση παρακολούθησε πλήθος πιστών οι οποίοι πραγματικά μυσταγωγήθηκαν από τη συναξαριστική παρουσίαση του θέματος.

        Κύρια ομιλήτρια ήταν η κ. Μ. Σκόνδρα την οποία παρουσίασε στο ακροατήριο ο πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας προλογίζοντας την όλη εκδήλωση. Στη συνέχεια έλαβε το λόγο η κ. Σκόνδρα της οποίας τα κύρια σημεία της ομιλίας της κατά επιγραμματικό τρόπο έχουν ως εξής:

          « Η Αγ. Φιλοθέη υπήρξε μία γυναίκα σύμβολο η οποία ήρθε αντιμέτωπη με μία σκληρή κρίση λόγω της τουρκοκρατίας στην καρδιά του 16^ου αι. στο κέντρο της Αθήνας. Ονομαζόταν κατά κόσμο Ρηγούλα Μπενιζέλου. Καταγόταν από επιφανή οικογένεια των Αθηνών, με χριστιανική ανατροφή. Ήταν έξυπνη και φιλάνθρωπη. Σε ηλικία 14 ετών κακοπαντρεύτηκε και στα 17 της χηρεύει. Τον πόνο της τον μετατρέπει σε κινητήρια δύναμη για τα «μεγάλα και υψηλά»: το Χριστό και το Γένος. Στα 27 της γίνεται μοναχή με το όνομα ΦΙΛΟΘΕΗ και αρχίζει με ζήλο τα έργα της αγάπης. Τονώνει την πίστη, διατηρεί την ελληνική συνείδηση και προστατεύει τους υπόδουλους Έλληνες και κυρίως τις γυναίκες. Γι' αυτό τον υψηλό σκοπό διαθέτει την τεράστια περιουσία της. Όλα για το Έθνος.

        Το πρωτοποριακό της έργο είναι εκπληκτικό. Μία γυναίκα μόνη της εμπνέεται, δημιουργεί και λειτουργεί πρόνοια εφάμιλλη της Βασιλειάδας:

          -Τρία μοναστήρια: στη Φιλοθέη, την Καλογρέζα, την Κέα.

          -Παρθενώνα, συγκρότημα οικοτροφείου θηλέων με σχολείο και εργαστήρια.

      -Ιδρύματα για τις ευπαθείς ομάδες: ορφανοτροφείο, νοσοκομείο, ξενώνα, γηροκομείο ακόμη και πηγάδι για ψυχικό των γονέων της, για τους διψασμένους της υπαίθρου.

          Αυτά στο κέντρο της πόλης.

       -Παραρτήματα αυτών των ιδρυμάτων στο Ψυχικό, στο Χαλάνδρι, στα Πατήσια.

          Διδάσκει, διακονεί, αγωνίζεται με αστείρευτη αγάπη και σκορπίζει τον επίγειο πλούτο της. Γίνεται υπόδειγμα για όλα τα στάδια της διακονίας της.

          Οι τούρκοι ενοχλούνται από τον πολυσχιδή δράση της. Εκείνοι με μίσος εκπαιδεύουν γενιτσάρους, εκείνη με αγάπη εκπαιδεύει ορθοδόξους χριστιανούς- Έλληνες και Ελληνίδες.

          Στις 2 Οκτωβρίου στην διάρκεια της αγρυπνίας του Αγ. Διονυσίου του Αεροπαγίτη οι τούρκοι παραβιάζουν το Ναό, την αρπάζουν, τη δένουν σε μία κολώνα και τη μαστιγώνουν ανελέητα μέχρι θανάτου. Βιώνει το μαρτύριό της με σιωπή και υπομονή μέχρι στις 19 Φεβρουαρίου. Τότε υπέκυψε, την κάλεσε ο Κύριος στη χώρα της αιώνιας αγάπης και της απόλυτης ελευθερίας. Έφυγε κατάφορτη από έργα αγάπης, αρετής και διαρκούς προσφοράς. Έφυγε…

   Μένει όμως ζωντανή στο βωμό της αγάπης για την Εκκλησία και το Γένος, την πατρίδα. Μία γυναίκα ξεχωριστή, πρωτοπόρος, εκλεκτή δούλη του Θεού απεσταλμένη να στηρίξει τον αδύναμο σκλαβωμένο Έλληνα, για ν’ αντέξει την κρίση του16ου αι. Όπως τότε, έτσι και σήμερα τον 21^ο αι. παρακαλούμε την Αγ. ΦΙΛΟΘΕΗ να μεσιτεύει στον Κύριο να στείλει κάποιον εκλεκτό Του, σαν εκείνη, και να τον ακολουθήσουν πολλοί για το καλό της πατρίδας μας που τόσο υποφέρει σήμερα από πολλαπλές κρίσεις.

          «Αγία Του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών». 

     

π. γ. στ.