Όλα να γίνουν σωστά. Όλα όπως πρέπει. ‘Όλα να τα βάλεις σε μια τάξη. Όλα
να τα έχεις υπό τον έλεγχό σου.
Και έτσι όλο τρέχεις.
Αγχώνεσαι. Απογοητεύεσαι. Πέφτεις. Απελπίζεσαι. Αρρωσταίνεις.
Και εδώ είναι που πρέπει
να αναρωτηθείς: «Ποιος νομίζεις ότι είσαι;».
Τι σε έκανε να πιστεύεις
ότι μπορείς τα πάντα να ελέγξεις; Και αν εξετάσεις τον εαυτό σου θα το δεις,
πως όχι μόνο σε σένα, αλλά και στις ζωές των άλλων αρχίζεις σιγά –σιγά να θες
να έχεις λόγο. Σε σύζυγο, αδέλφια, φίλους, παιδιά, γονείς. Να θες να τις ελέγξεις.
Να θες να γίνουνε τα πράγματα και εκεί σωστά.
Ποιος νομίζεις ότι
είσαι; Πές μου.
Μπορεί τα κίνητρά σου να
είναι αγνά. Δεν λέω. Να θες να βοηθήσεις, να προσφέρεις, να υποδείξεις λάθη και
να τα διορθώσεις.
Είναι όμως σαν
χιονοστιβάδα όλα αυτό. Από ένα σημείο και μετά, δεν μπορείς να το ελέγξεις.
Χάνεσαι μέσα στην προσπάθεια σου αυτή.
«Και τι να κάνω;», ίσως
πεις. «Να αφεθώ; Να τα παρατήσω όλα στην τύχη τους;».
‘Όχι. Για κανένα λόγο.
Εσύ θα προσπαθήσεις με τις δυνάμεις σου όλες. Εσύ θα παλέψεις μέχρι να
ματώσεις. Να έχεις όμως ριζωμένη μέσα σου την πεποίθηση ότι δεν εξαρτάται από
σένα. Μόνο η προσπάθεια είναι το χρέος το δικό σου.
Άσε και κάτι στον Θεό….
Να είσαι σίγουρος πως
έτσι, η οποιαδήποτε προσπάθεια η δική σου καλύτερο αποτέλεσμα στο τέλος θα
έχει.
Ελευθέριος Γ.
Ελευθεριάδης
Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου