Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Αγία Μαρκέλλα




Στο κεφαλοχώρι της Βολισσού σε γραφική ακρογιαλιά βρίσκεται το κτιριακό συγκρότημα του ιερού Προσκυνήματος της Χιοπολίτιδας Αγίας Μαρκέλλας. Εδώ είναι και ο τόπος που μαρτύρησε (περ. 1500 μ.Χ.).Η Αγία που είχε καταγωγή από τη Βολισσό ορφάνεψε σε μικρή ηλικία από μητέρα. Αργότερα οι σωματικές της καλλονές άναψαν αμαρτωλούς πόθους στο σαρκολάτρη πατέρα της, στις κτηνώδεις επιθυμίες του οποίου δεν ήθελε να υποκύψει και γι αυτό εγκατέλειψε το σπίτι και κατέφυγε στα βουνά. Ο παράφρων πατέρας της την ανακάλυψε. Έβαλε φωτιά στην πυκνή βάτο που κρυβόταν και στη συνέχεια την καταδίωξε και με το βέλος του την πλήγωσε. Εκείνη προσευχήθηκε και παρακάλεσε να σχισθεί η πέτρα που πατούσε για να τη σώσει. Η γη άνοιξε και την κατάπιε έως το στήθος. Ο σκληρός πατέρας της την πρόφτασε και της απέκοψε τους μαστούς και ύστερα το κεφάλι, το οποίο και έριξε στη θάλασσα. Το μέρος εκείνο που καθαγιάσθηκε από την αιμόφυρτη κεφαλή της Αγίας συχνά μετατρέπεται σε θαυματουργική πηγή με ιαματικό νερό. Και στον τόπο του κρησφύγετου της βάτου, η ευσέβεια των πιστών ύψωσε συμπαθητικό ναό αφιερωμένο στο όνομά της.
Την ημέρα της εορτής της στις 22 Ιουλίου, παρουσία αρχών του νησιού και κοσμοσυρροής πιστών, γίνεται με κάθε επισημότητα, η λιτάνευση της Ιερής Εικόνας της και κάθε χρόνο η Αγία θαυματουργεί στη χάρη της. 
Μερικά από τα πολλά θαύματά της σε παλαιότερους χρόνους (17ο και 18ο αιώνα), όπως αναφέρονται στο Χιακό Λειμωνάριο είναι: η θεραπεία των δύο ασθενών παιδιών (δύο ιερέων από τη Βολισσό), η σωτηρία από βέβαιο θάνατο γυναίκας μισοπεθαμένης στον Άγιο Γιώργη στο Φλώρι του Βροντάδου, το φως που χάρισε σε τυφλό παιδί, η ίαση σε ασθενή κοπέλλα από τα Ψαρά που έπασχε από ανίατο νόσημα στο στόμα, η θαυματουργική επέμβασή της σε ανίκανο χρόνια πολλά να περπατήσει ασθενή, η θεραπεία παράλυτης γυναίκας και άλλα. Πλήθος κόσμου από όλα τα μέρη της Ελλάδας συρρέει στο Ιερό προσκύνημα της Αγίας Μαρκέλλας για να δεχθεί τις ευεργετικές τις δωρεές. Γύρω από το ναό υπάρχουν αρκετοί ξενώνες για προσκυνητές καθώς και άνετος χώρος για κατασκήνωση και παρκάρισμα οχημάτων.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ, 9, 27-35



 Ασθένειες της ψυχικής οράσεως

            Ο άνθρωπος είναι το τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Το σώμα του έχει δημιουργηθεί από τον Θεό με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχει πολλές δυνατότητες να επικοινωνεί ο άνθρωπος με τον περιβάλλοντα κόσμο. Συγχρόνως ο άνθρωπος έχει και την ψυχή με τις πολλές ενέργειες της, η οποία δια του σώματος βλέπει, ακούει, αισθάνεται, σκέπτεται, αλλά κυρίως επικοινωνεί με τον Θεό.
            Μία μεγάλη ευλογία από τον Θεό είναι οι οφθαλμοί, με τους οποίους βλέπουμε την κτίση, τους ανθρώπους, θαυμάζουμε τις ομορφιές της φύσεως και μπορούμε να κινούμεθα άνετα. Οι οφθαλμοί έχουν σημαντικό ρόλο στην ζωή μας, καταλαβαίνουμε δε την αξία τους, όταν συναντάμε ανθρώπους που στερούνται το μεγάλο αγαθό της οράσεως. Συγχρόνως, αν μελετήσουμε διάφορα συγγράμματα που περιγράφουν πως λειτουργούν τα μάτια, τότε μπορούμε να καταλάβουμε την αξία τους αφού λειτουργούν πολύ καλύτερα από τις πιο τέλειες φωτογραφικές μηχανές.
            Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφέρεται σε δύο τυφλούς, οι οποίοι ακολούθησαν τον Χριστό, Τον παρεκάλεσαν να τους ευσπλαχνισθεί και να τους δώσει την όραση τους. « ελέησον ημάς, υιέ Δαβίδ». Ο Χριστός βλέποντας την πίστη των ανθρώπων αυτών τους θεράπευσε.
            Υπάρχουν πολλές ασθένειες των οφθαλμών, δηλ. δεν είναι μόνο η τύφλωση. Μεταξύ αυτών είναι η μυωπία, όταν ο οφθαλμός δεν διακρίνει καθαρά τα αντικείμενα που βρίσκονται σε σχετικά μακρινή  απόσταση. Είναι η πρεσβυωπία, όταν ο οφθαλμός δεν μπορεί να δει με ακρίβεια αντικείμενα σε κοντινές αποστάσεις. Ακόμη είναι αχρωματοψία, δηλ. η αδυναμία να διακρίνει κανείς ένα ή περισσότερα βασικά χρώματα. υπάρχουν και διάφορες άλλες ασθένειες. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις απαιτείται να επισκεφτούμε τον οφθαλμίατρο για να θεραπευτεί ή να αντιμετωπισθεί κάποια ασθένεια ή κάποια ανικανότητα των οφθαλμών.
            Όμως πέραν από τις ασθένειες των οφθαλμών του σώματος υπάρχουν και οι ασθένειες του οφθαλμού της ψυχής, που είναι ο νους. Όταν κάνουμε λόγο για τον νου, δεν εννοούμε την λογική, αλλά την λεπτότατη προσοχή, δηλ. κάποια άλλη ενέργεια που λέγεται νοερά και διακρίνεται από την λογική ενέργεια. Συμβαίνει και με τον οφθαλμό της ψυχής ό,τι και με τον οφθαλμό του σώματος.
            Κατ’ αρχάς υπάρχει η πνευματική τύφλωση, όταν ο νους έχει ασθενήσει και δεν μπορεί να δει την δόξα του Θεού, το Φως του Θεού. Αυτό λέγεται σκοτασμός του νου και στην πραγματικότητα σε αυτήν την κατηγορία συμπεριλαμβάνονται οι άθεοι που αρνούνται τον Θεό. Επίσης υπάρχουν άλλες πνευματικές ασθένειες, όταν οι άνθρωποι δεν αρνούνται μεν τον Θεό, αλλά Τον παρερμηνεύουν, δεν βλέπουν καθαρά, με αποτέλεσμα να αλλάζει η ψυχική μυωπία και δεν μπορούν να δουν την μεγάλη δόξα του Θεού και άλλοτε η πνευματική πρεσβυωπία και δεν βλέπουν την Πρόνοια το Θεού που ευεργετεί ποικιλοτρόπως τους ανθρώπους.
            Αυτές οι πνευματικές ασθένειες του οφθαλμού της ψυχής δεν , αναφέρονται μόνον στην σχέση μας με τον Θεό, αλλά και στην επικοινωνία μας με τους άλλους ανθρώπους και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της ζωής μας. Άλλοτε υπερεκτιμούμε τον εαυτό μας και κρίνουνε αυστηρά τους άλλους, και άλλοτε κρίνουμε τον εαυτό μας αυστηρά με αποτέλεσμα να απογοητευόμαστε.
            Ο Ν. Καβάσιλας λέγει ότι κατά την Β΄ Παρουσία  του Κυρίου θα εμφανιστεί ο Χριστός μέσα στη δόξα  Του, αλλά θα Τον δουν μόνο εκείνοι πουν φρόντισαν να αποκτήσουν υγιείς οφθαλμούς από την ζωή αυτή. Επομένως, ο σκοπός των χριστιανών είναι να θεραπευόσουν τον πνευματικό οφθαλμό, τον νου. Αυτό γίνεται μέσα στην Εκκλησία με την Χάρη του Θεού και τον αγώνα μας, και, μάλιστα, όσο βρισκόμαστε στη ζωή αυτή. Οπότε, πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε πνευματικά ασθενείς, ότι έχουμε πνευματική τύφλωση και διάφορες άλλες παθήσεις στον νου μας, και να αναζητήσουμε τον πραγματικό οφθαλμίατρο που είναι ο Χριστός για να μας θεραπεύει δια των κληρικών Του. Αυτός είναι το Φως. Αυτός είναι ο οφθαλμός και Αυτός είναι η οπτική ενέργεια με την οποία βλέπουμε.
            Ας ευχηθούμε να συμβεί αυτό που γράφει ο προφήτης Δαβίδ: « εν τω φωτί σου οψόμεθα φως» ( Ψαλμ.35,10).

( ΙΕΡΟΘΕΟΥ, Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου)

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ



Κ. Ζορμπά, Δρος Θεολογίας- Κοινωνιολόγου

                        Τον τελευταίο καιρό όλοι συζητούν για τον τουρισμό. Άλλοι από την πλευρά της οικονομίας και άλλοι για την αναγκαιότητα της  « διακοπής της καθημερινότητας, άλλοι για τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμτωπίζουν για να βρεθούν για λίγες μέρες κοντά στη θάλασσα και άλλοι για μία λουτρόπολη.
            Που υπάρχει όμως η αλήθεια σε όλες αυτές τις προσκλήσεις;
            Στο ερώτημα αυτό θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία σύντομη απάντηση.
            Ο τουρισμός ως θεσμός χάνεται στα βάθη της ιστορίας. Ας  μη ξεχνούμε τις πρώτες προσκυνηματικές εκδρομές από τα παλιά ακόμα χρόνια, αλλά και τους περιηγητές, ξένους και Έλληνες. Το πανδοχείο, το ιερατείο αλλά και πολλές φορές η ζεστή φιλοξενία από πολλές οικογένειες  γρήγορα αντικαταστάθηκε από τα απρόσωπα ξενοδοχεία. Η επιτάχυνση της τουριστικής ανάπτυξης δημιούργησε νέες ανάγκες στους ανθρώπους και οι επιλογές από τις παραδεισιακές παραλίες μέχρι την  εκμετάλλευση του ανθρωπίνου σώματος αυξάνονται.
            Στην Ελλάδα προσπαθούμε κι εμείς να προσφέρουμε τα πάντα για μία διανυκτέρευση, αφού εγκαταλείψαμε τόσο  εύκολα άλλες μορφές εναλλακτικού τουρισμού που τόσο πολύ έχουν ανάγκη οι άνθρωποι. Ο Γάλλος Ζακ Λάγκ είχε επισημάνει πριν από χρόνια ότι « το πρόβλημα της Ελλάδας είναι να πουλήσει τον ήλιο της, χωρίς να πουλήσει την ψυχή της». Ο τουρισμός έχει μετατραπεί σε ένα « κοινωνικό δαρβινισμό», μία νέα μορφή αποικιακού κινήματος που εμφανίζεται στις ημέρες μας. Τα « κακώς κείμενα» στο χώρο του τουρισμού είναι πολλά και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να κρατήσουμε την ελληνική μας ταυτότητα από την παρακμή του τουριστικού « μάρκετινγκ. Ποια ήταν τα λάθη μας;
Το πρώτο λάθος μας ήταν ότι πιστέψαμε πως οι τουρίστες δεν ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων. Νομίσαμε ότι ανήκουν στη σφαίρα του εμπορίου και μεταφέρουν μόνο χρήμα! Ξεχάσαμε ότι κι αυτοί έχουν πνευματικές ανάγκες και το πιο βασικό: πάνω απ’ όλα ο τουρίστας είναι άνθρωπος. Θυμάμαι στη δεκαετία του 1980 στο Πήλιο λέγανε: « Να κάνουμε δρόμους για να έλθουν οι τουρίστες». Οι τουρίστες ήλθαν και φύγανε. Και τώρα λέμε: « Να κάνουμε δρόμους για να μη φύγουν οι νέοι».
            Η ευθύνη μας, λοιπόν, είναι τεράστια για τον κάθε άνθρωπο- τουρίστα. Τι θα του προσφέρουμε; Το γυμνισμό, τον εισαγόμενο πολιτισμό, την αύξηση των καταλυμάτων, καταλύοντας με τον τρόπο αυτό τη φιλοξενία, το περιβάλλον, την πίστη μας. Θα υποταχτούμε ολοκληρωτικά στον αστικό τουρισμό, ή θα στραφούμε  προς ένα ασκητικό τουρισμό;
            Ολόκληρη η Ελλάδα είναι γεμάτη με χιλιάδες ομορφιές, ξωκλήσια, μοναστήρια, ιερά προσκυνήματα… Ο άνθρωπος ποτέ δεν είχε τόση ανάγκη όσο σήμερα από μία ψυχική υπέρβαση. Ο άνθρωπος έπαψε να ζει την ελπίδα της Ανάστασης και παλεύει με τον καθημερινό φόβο του θανάτου. Έχουμε να προσφέρουμε κάτι διαφορετικό αυτήν την τουριστική περίοδο. Ενδεικτικά θα μπορούσαμε να προτείνουμε τα εξής:
            Τα πανηγύρια μας να παραμείνουν θρησκευτικά και να μη τα μετατρέπουμε σε εμπορικά. Η χαρά, η διασκέδαση, το τραγούδι πρέπει να προστατευτούν και να υπάρχει μία ισορροπία ανάμεσα στη «λατρεία του Θεού» και « τη λατρεία του κέρδους»!.
            Ο ξένος έρχεται να μάθει. Κουβαλά μαζί του τη δική του ιστορία και χρειάζεται εικόνες. Δεν μπορούμε να του προσφέρουμε ούτε ψεύτικες εικόνες ούτε και να λησμονήσουμε τη δική  μας παράδοση στο όνομα του οποιουδήποτε νεομοντερνισμού. Πάνω απ’ όλα ο ξένος είναι πρόσωπο και όχι άτομο . Και δεν κερδίζουμε τίποτε αν τον αφήσουμε ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει! Να προσπαθεί δηλ. πετάξει από πάνω του την αυστηρότητα των νόμων της πατρίδας του στο όνομα μις δήθεν αφηρημένης ελληνικής δημοκρατίας. Αυτό μας οδηγεί σε πνευματικό θάνατο.
            Ενώ λοιπόν γίνονται σεμινάρια για τη δημιουργία υλικοτεχνικής υποδομής απουσιάζει πλήρως κάποια αναφορά στην τουριστική συνείδηση. Αυτή δεν διδάσκεται αλλά βιώνεται. Δεν την μαθαίνεις, αλλά την ζεις καθημερινά. Σέβεσαι τον άλλο γιατί αναγνωρίζεις την ύπαρξη του και όχι στο πόσα χρήματα θα σου δώσει « πουρ μπουάρ»!
            Προγράμματα ενός νεκρού τουρισμού δεν οδηγούν πουθενά. Οι εναλλακτικές μορφές τουρισμού, όπως ο θρησκευτικός ή προσκυνηματικός, μπορούν να αποβούν θετικά για τα μέλλον του ελληνικού τουρισμού. Πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας το χρέος μας αλλά και την ευθύνη μας μπροστά σε όλους τους πονεμένους από το καθημερινό άγχος της ζωής, που αναζητούν τη χαμένη δύναμη, για να συνεχίσουν τη ζωή. Ο βιομηχανοποιημένος τουρισμός, που βλέπει τον άνθρωπο ως «τουριστικό πακέτο», έχει πλέον αποτύχει. Καιρός είναι η αναζήτηση της χαμένη ανθρωπιάς.
           
             

ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΗ


π. Γ. Μεταλληνού

            Η εκκλησιαστική λατρεία έχει εορταστικό ήθος. Κάθε μέρα για την Εκκλησία είναι γιορτή, διότι οι μνήμες των Αγίων επιβεβαιώνουν τη νίκη του Χριστού πάνω στον κόσμο, Η δε άσκηση προετοιμάζει την γιορτή της Εκκλησίας στο πνευματικό πανήγυρη της. Είναι η προετοιμασία για τη μετοχή  του ανθρώπου στην « καινήν κτίσιν», που αποκαλύπτεται στη λατρεία.
Η άσκηση επιδιώκει με την « αδιάλειπτη προσευχή, την ταπείνωση, την απάθεια, τη νηστεία και τη συνεχή λατρευτική πράξη, να μεταβάλλει τη ζωή σε «θυσίαν ζώσαν, αγίαν, τω θεώ ευάρεστον», για να βρει η ζωή τω πιστών την πρωταρχικοί ωραιότητα και γνησιότητα. Η άσκηση  βρίσκει στη λατρεία μια πνευματική όαση που αναπαύει τη σκληρότητα της άσκησης. Εξ άλλου αυτό που γίνεται ο άνθρωπος με την  άσκηση του, δια της λατρείας και μάλιστα της Θ. Ευχαριστίας, εκκλησιοποιείται, δηλ, εντάσσεται στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία και το ατομικό γεγονός γίνεται συλλογικό- εκκλησιαστικό.
            Η λατρεία εν- Χριστώνει όλη τη ζωή του μοναχού, αλλά και κάθε πιστού. Η άσκηση παρέχει τη δυνατότητα για την πραγμάτωση αυτού του σκοπού, εφόσον ο ακάθαρτος από τα πάθη άνθρωπος δεν μπορεί να υμνήσει και να δοξάσει αληθινά τον Θεό. Ας θυμηθούμε τον πασχάλιο ύμνο: « και ημάς τους ευσεβείς καταξίωσον εν καθαρά καρδία Σε δοξάζειν». Η «καθαρά καρδία» είναι το σκοπούμενο στην χριστιανική άσκηση». Μόνον «εν καθαρά καρδία» μπορεί ο άνθρωπος να δει τον Θεό, να φθάσει δηλ. στον απόλυτο σκοπό της εκκλησιαστικής υπάρξεως. Αυτό ακριβώς εκφράζει ο λόγος του αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού στον πασχάλιο κανόνα. «καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα…».
            Η Λατρεία οδηγεί στη θέωση, όταν όμως υπάρχει η καθαρότητα της καρδίας και των αισθήσεων. Αν η λατρεία είναι η είσοδος στην ουράνια βασιλεία, η άσκηση είναι η οδός προς αυτήν. Η Λατρεία καθορίζει και αποκαλύπτει τον σκοπό της υπάρξεως μας. Η άσκηση συμβάλλει στην επίτευξη του σκοπού αυτού. Με την άσκηση ως μόνιμο τρόπο ζωής για κάθε χριστιανό, ολόκληρη η ζωή του πιστού ,μεταμορφώνεται σε λατρεία του Θεού « εν πνεύματι και αληθεία». Διότι ο ασκούμενος χριστιανός μεταβάλλεται ολόκληρος σε «ναό του Θεού’, στον οποίο ιερουργείται το μυστήριο της σωτηρίας. Αλλά όπως οι προσευχόμενοι καρδιακέ στην Κόρινθο, μολονότι είχαν την « αδιάλειπτη προσευχή» του Αγ. Πνεύματος στην καρδιά τους, μετείχαν και της συνάξεως όλου του σώματος, έτσι και ο τελειούμενος στην άσκηση μετέχει στη σύναξη και λατρεία του σώματος, εκκλησιοποιώντας τα χαρίσματα του.

            (« Ενοριακή Ευλογία», ,τ.119)

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΔΥΝΑΜΗ ΟΙ ΠΟΝΕΜΕΝΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ


του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Μερικοί άνθρωποι, οι οποίοι πέρασαν ή περνούν κάποια επώδυνη και μακροχρόνια δοκιμασία λένε: «Εγώ έχω περάσει τα πάθη του Χριστού. Εγώ έχω Γολγοθά. Εγώ υποφέρω χρόνια, ενώ ο Χριστός υπέφερε 3 ώρες». Αυτά τα λόγια είναι ανόητα και ασεβή διότι: α) καμία ανθρώπινη δοκιμασία όσο μεγάλη και αν είναι, δεν μπορεί να συγκριθεί με τα  πάθη του Χριστού και β) διότι μεταξύ ημών και του Θεανθρώπου Κυρίου μας υπάρχει μια τεράστια διαφορά.
Ο μεν Χριστός ήταν αναμάρτητος και έπαθε υπέρ ημών και αντί ημών, ενώ εμείς είμαστε αμαρτωλοί και τρισάθλιοι, γι’ αυτό όπως είπε ο ευγνώμων ληστής: «άξια ών επράξαμεν απολαμβάνομεν»
Αλλά για να νοιώσουμε βαθύτερα το μέγεθος των παθών του Χριστού, αφού αφήσουμε κατά μέρος τους οδυνηρότατους σωματικούς, ψυχικούς και απόκρυφους σε μας πόνους Του, θα αναφέρουμε παρακάτω τις ατιμίες, που με θαυμαστή προθυμία, καρτερία και ανεξικακία υπέμεινε για χάρι μας, όπως χαριτωμένα τις διηγείται ο Άγιος Νικόδημος ο αγειορίτης. Προδίδεται από τον ένα μαθητή Του, αρνείται από τον άλλο. Φεύγουν, και τον αφήνουν μόνο οι υπόλοιποι μαθητές και απόστολοι Του! Αυτά έγιναν αίτια πολύ μεγάλης ατιμίας για τον Δεσπότη μας. Διότι, όλος ο κόσμος έλεγε εναντίον Του, πόσο κακότροπος άνθρωπος ήταν, ώστε και ο ίδιος ο μαθητής Του τον εμίσησε για τις κακίες Του και τον επρόδωσε΄  και ο άλλος τον αρνήθηκε ως απατεώνα και ψεύτη και όλοι οι άλλοι μαθηταί Του, επειδή δεν τον αγαπούσαν αληθινά αλλά υποκριτικά, τον εμίσησαν και τον άφησαν και έφυγαν. Παραστέκεται σε πολλά και διάφορα κριτήρια, του «Άννα, του Καϊάφα, του Πιλάτου και του Ηρώδου! Προτιμάται ο αρχιληστής Βαραββάς καλύτερα από τον Ιησού! Και αυτό είναι πολύ μεγάλη ατιμία. Περιπαίζεται από τον Ηρώδη με λαμπρό φόρεμα και αποστέλλεται συντροφιασμένος με τα βασίλικά του στρατεύματα! Περιπαίζεται από τον Πιλάτο με την ένδυση της πορφύρας, με τον ακάνθινο στέφανο και με τον κάλαμο στη δεξιά και προσκυνείται σαν ψευτοβασιλιάς! Εμπτυέται και καλύπτεται το πρόσωπο και έτσι ραπίζεται και κολαφίζεται! Αυτά όλα βλέπει καθένας, πόσο πολύ άτιμα είναι. Σηκώνει μόνος Του τον σταυρό Του στους ώμους Του και τρέχει δια μέσου της Ιερουσαλήμ στον τόπο του κρανίου! ξεγυμνώνεται και σταυρώνεται σαν ληστής μαζί με τους ληστές όχι χωρίς καρφιά αλλά με καρφιά για να νομίσουν, όσοι τον έβλεπαν πως ήταν ένας άνθρωπος κακοποιός και αποστάτης και επαναστάτης! Καταγελάται πάνω στο σταυρό από την πολυάνθρωπη πόλη της Ιερουσαλήμ, που είχε πληθυσμό πάνω από 2 εκατομμύρια, στους οποίους εθεατρίσθη και επομπεύθη, με την τρίγλωσση επιγραφή την επί του σταυρού ΙΝΒΙ και αντί να ποτισθή νερό στη δίψα Του, εποτίσθη ξύδι και χολή. Δεν έφθασαν ως εδώ οι ατιμίες Του αλλά και μετά τον θάνατο λογχεύεται εις την πλευρά, κηρύττεται πλάνος και ο τάφος Του σφραγίζεται τάχα για να μην κλεφθή! Και βέβαια θα έμενε άταφος από εκείνους τους άσπλαχνους σκύλους, αν ο ευλογημένος Αρίμαθαίος Ιωσήφ, δεν τον συμπονούσε και δεν τολμούσε να ζητήση να τον ενταφιάση. Τίθεται τώρα το ερώτημα: «Ποιος άνθρωπος πέρασε τέτοιες και τόσες ατιμίες;». Απολύτως κανείς. Όταν λοιπόν έχουμε κάποια θλίψη ποτέ να μην πούμε ότι περνάμε τα πάθη του Χριστού, αλλά να λέμε, ότι είναι τιμή μας που ο Χριστός μας χάρισε κάτι από το δικό Του σταυρό και να προστρέχουμε με  πίστη σ’ Αυτόν για να αντλούμε καρτερία, υπομονή και δύναμη για τον δικό μας αγώνα .        

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

KYΡIAKH Z΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ευαγγέλιο: Ιωάν. 17, 1-13




Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

            Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία στους αγίους Πατέρες που συγκρότησαν την Δ΄ Οικ, Σύνοδο στην Χαλκηδόνα το 451 μ. Χ., η οποία αντιμετώπισε την αίρεση του μονοφυσιτισμού. Πρόκειται για την αίρεση εκείνη που υποστηρίζει ότι οι δύο φύσεις του Χριστού-θεία και ανθρώπινη- ενώθηκαν σε μία φύση και συγκεκριμένα η ανθρώπινη φύση απορροφήθηκε από την θεία φύση. Αυτή η άποψη ανέτρεπε όλη την διδασκαλία της Εκκλησίας, η οποία υποστηρίζει ότι διατηρείται η ανθρώπινη φύση στο Χριστό και μετά την ένωση της με την θεία φύση.
            Η αίρεση του μονοφυσιτισμού είναι συνέχεια της μεγάλης αιρέσεως του αρειανισμού, που ισχυρίζονταν ότι ο Χριστός είναι κτίσμα και όχι Θεός. Η βάση των πρώτων αυτών αιρέσεων ήταν ότι προσπαθούσαν να ερμηνεύουν με την λογική το πρόσωπο του Χριστού. Το σημαντικό είναι ότι οι αιρετικοί και όλοι οι ομόφρονες τους θεολόγησαν χρησιμοποιώντας την ελληνική φιλοσοφία και τον στοχασμό, ενώ οι Πατέρες χρησιμοποιούσαν την εμπειρία των Προφητών και των Αποστόλων, όπως διατυπώθηκε μέσα στην Αγία Γραφή, αλλά και όπως επιβεβαιώθηκε από την δική τους πνευματική, εκκλησιαστική εμπειρία. Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ των αιρετικών και των Πατέρων. Οι αιρετικοί προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν την σχέση του Πατρός με τον Λόγο, και την σχέση των δύο φύσεων στον Χριστό, με την χρήση φιλοσοφικών προυποθέσεων,ενώ οι Πατέρες  εγνώριζαν από την πείρα τους, ότι ο Λόγος είναι ο Θεός, γιατί κατά την εμφάνιση Του στους αποστόλους και σε αυτούς τους ίδιους  έλαμπε ως Φως, όπως ο ήλιος. Έτσι ο Λόγος έχει την ίδια ουσία και ενέργεια με τον Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα. Επίσης , η ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Χριστού έγινε «ασυγχύτως», «ατρέπτως», «αδιαιρέτως» και «αχωρίστως».
            Πράγματι, κατά την Μεταμόρφωση του Χριστού επάνω στο όρος Θαβώρ, οι τρείς Μαθητές είδαν το πρόσωπο του Χριστού να λάμπει όπως ο ήλιος, και τα ιμάτια Του να είναι λευκά όπως το φως. άκουσαν και την φωνή του Πατρός που εμαρτύρησε ότι ο Χριστός είναι ο αγαπητός Υιός Του. Και είδαν το Άγιον Πνεύμα ως νεφέλη φωτεινή, Ο αρχιδιάκονος Στέφανος στο συνέδριο των Ιουδαίων είδε μεγάλη δόξα- λάμψη Θεού και τον Χριστό να βρίσκεται στα δεξιά του Πατρός. Ο απ. Παύλος είδε τον Χριστό μέσα στο Φως, και μάλιστα ένα Φως του οποίου η λαμπρότητα υπερείχε της λαμπρότητος του ηλίου. Αυτήν την εμπειρία είχαν οι Προφήτες στην Π. Διαθήκη, όπως ο θεόπτης Μωυσής, αλλά και οι θεοφόροι Πατέρες δια μέσου των αιώνων.
            Σε μία τέτοια εμπειρική θεολογία δεν μπορεί να αντέξει οποιαδήποτε φιλοσοφία και στοχασμός. Ο απ. Πέτρος που παρευρέθηκε κατά την Μεταμόρφωση του Χριστού στο όρος Θαβώρ, γράφει ότι έγινε «επόπτης» της μεγαλειότητος του Θεού και δεν Τον γνώρισε με «σεσοφισμένους μύθους», δηλ. με παραμύθια τα οποία παρουσιάζονται με σοφούς λόγους  και, ασφαλώς, εδώ εννοείται η αρχαία ελληνική φιλοσοφία, που χαρακτηρίζεται μεταφυσική ( Β΄ Πέτρ. 1, 16-212).
            Η θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας είναι εμπειρική και όχι ορθολογιστική, εκφράζεται από αυτόπτες μάρτυρες της θεότητος του Χριστού και όχι από φιλοσόφους που χρησιμοποιούν τον στοχασμό και την φιλοσοφία. Αυτό το τελευταίο είναι διακριτικό γνώρισμα των αιρετικών, οι οποίοι αναμειγνύουν την λογική με τον νουν, την φαντασία με την πραγματικότητα, την φιλοσοφία με την αλήθεια, τον στοχασμό με την Αποκάλυψη. Γι αυτό τιμάμε τους Πατέρες της Εκκλησίας ως απλανείς διδασκάλους, ως μεγάλους θεολόγους, ως αστέρες πολύφωτους του νοητού στερεώματος, ως άνθη του παραδείσου, ως πάγχρυσα στόματα του Λόγου και πολλά άλλα τα οποία ακούσαμε σήμερα κατά την διάρκεια του Όρθρου στον Ναό.
            Και αυτό είναι σημαντικό, γιατί υπάρχουν σήμερα πολλοί που αλλοιώνουν τον Πατερικό λόγο, με η σκέψη ότι ζούμε σε μία άλλη εποχή, διαφορετική από την εποχή των Πατέρων, οπότε κάνουν λόγο για μεταπατερική θεολογία, αλλά και τον παρερμηνεύουν  με περίπλοκο τρόπο ώστε να τον υπονομεύουν. Είναι οδυνηρές αυτές οι παρερμηνείες, και στην ουσία τους αντιεκκλησιαστικές, αφού η Εκκλησία τιμά με ύμνους και προσευχές τους Πατέρες και όχι τους φιλοσόφους.
            Τιμάμε κι εμείς τους Πατέρες, όταν αποδεχόμαστε τον λόγο τους και εφαρμόζουμε την διδασκαλία τους, η οποία είναι πάντα επίκαιρη.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΥ)                              

Η ανάγκη του ύπνου


  
Ο βραδινός ύπνος είναι απαραίτητος για τον οργανισμό του ανθρώπου. Η νευροεπιστήμη παρουσιάζει τι ακριβώς γίνεται στον οργανισμό του ανθρώπου κατά τη διάρκεια του ύπνου.
            Ο ύπνος δεν ξεκουράζει μόνον το σώμα, αλλά βοηθά τον εγκέφαλο να « πλέξει» τις μνήμες. Κατά τη διάρκεια του ύπνου επικοινωνούν μεταξύ τους τα δύο συστήματα  μνήμης του εγκεφάλου, ο ιππόκαμπος και ο νεοφλοιός. Δηλ. κάθε νέα πληροφορία της ημέρας φθάνει στον ιππόκαμπο και συντρίβει της μνήμες που βρίσκονται από κάτω. Όταν κάποια μνήμη πρέπει να ανακληθεί, αυτή μεταφέρεται στον νεοφλοιό του εγκεφάλου, εκεί πραγματοποιούνται οι ανώτερες σκέψεις, για να μείνουν ζωντανές. Έτσι, ο νεοφλοιός είναι η αυθεντία εκείνη που συνθέτει το παλαιό με το νέο. Οπότε, ο ύπνος είναι η καλύτερη στιγμή που ο εγκέφαλος μεταφέρει τις μνήμες στον νεοφλοιό για να γίνει η σύνδεση της νέας μνήμης με την παλαιά.
Αυτό σημαίνει ότι ο ύπνος, ιδίως ο νυκτερινός, είναι απαραίτητος για τον άνθρωπο. Πέρα από το ότι ο εγκέφαλος εργάζεται κατά την διάρκεια του ύπνου, συγχρόνως δείχνει και την κατάσταση του όλου οργανισμού του ανθρώπου και την υγεία του.
Σύμφωνα με δημοσίευμα, « Βρετανοί επιστήμονες μελέτησαν το ζήτημα και κατέληξαν  στο συμπέρασμα πως όσοι ξυπνούν το πρωί, συνήθως πριν από τις επτά και μάλιστα χωρίς ξυπνητήρι, είναι ως επί το πλείστον πιο υγιείς, πιο αδύνατοι-στο σώμα- και περισσότερο ικανοποιημένοι στη ζωή τους. Αντίθετα οι τύποι που τους «… πλακώνει το πάπλωμα» και εγκαταλείπουν το κρεβάτι τους μετά τις δέκα, κινδυνεύουν από κατάθλιψη, στρες και παχυσαρκία. Επίσης, όσοι ξενυχτούν βλέποντας τηλεόραση συνήθως παραλείπουν το πρωινό, διότι όλο και κάτι έχουν « τσιμπήσει» στον καναπέ».
            Σημαντικός είναι ο ύπνος και για τα παιδιά. Ισπανοί επιστήμονες συστήνουν στα παιδιά να κοιμούνται περισσότερο για να έχουν καλή επίδοση στα μαθήματα τους. Τονίζουν δε ότι τα περισσότερα παιδιά κοιμούνται λιγότερο από όσο απαιτείται για τη διανοητική ανάπτυξη. Ειδικά τα παιδιά ηλικίας έξι ετών οι εννέα ώρες ύπνου είναι απαραίτητες. Κατόπιν αυτών και επειδή όλοι θέλουμε να μείνουμε παιδιά, μπορείτε να πάρετε έναν υπνάκο..».

 (« Εκκλησιαστική ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ,  Ιούνιος 212, τ.191)

Τη αυτη ημέρα μνήμη του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου



Από τους Χαιρετισμούς του Αγίου Νικοδήμου*

ς τς νθέου πολιτείας μύστην ριστον κα εσεβείας θεοφόρητον διδάσκαλον,  ρθόδοξος γεραίρει σ κκλησία. Ορανόθεν γρ τ χάρισμα δεξάμενος, καταυγάζεις τος νθέοις σου συγγράμμασι, τος βοντάς σοι· χαίροις Πάτερ Νικόδημε.

γγελος ν τος τρόποις, κα πολύς ν τ γνώσει, 
Νικόδημε ν θ δείχθης· (τρίς) 
γγελικήν γρ χων ζωήν, γγελοπρεπε φων διεσάφησας, 
τ ν πατράσι κείμενα, δι’ ν φωτίζεις τος βοντας·•

Χαρε τς Νάξου  εκοσμία·
χαρε το θω  δαδουχία.
Χαρε τν Πατρώων δογμάτων νάπτυξις·
χαρε τν γίων ημάτων νάλυσις.
Χαρε ψος τς φρονήσεως κα σοφίας ποταμός·
χαρε βάθος θείας γνώσεως κα γάπης θησαυρός.
Χαρε τι δείχθης γραμματεύς θεοφόρος·
χαρε τι τυγχάνεις ρμηνεύς θεηγόρος.
Χαρε λαμπς θν τς σεμνότητος·
χαρε πυρσς τς νω λαμπρότητος.
Χαρε δι’ ο ο πιστοί βεβαιονται·
χαρε δι’ ο ο χθροί κπτοονται.
Χαίροις Πάτερ Νικόδημε.

Βίον καθηγνισμένον, κ παιδός νιχνεύων, 
ς βλάστημα νθέων γονέων, τν το κόσμου λιπες χλύν,
 κα τ Σωτήρι Χριστ κολούθησας,  κλινς πόμενος, 
Νικόδημος νθουςβόας·
λληλούϊα.

Γνώμ ν θεολήπτ, ς τρωθείς θεί πόθ
προσήλθες ν τ ρει το θω, κα δι’ ναρέτου γωγής,
 πρς ρη ψώθης τ αώνια, κατ Δαβίδ Νικόδημε,
 κούων παρ’ μν τατα·

Χαρε ζως σίας ταμεον·
χαρε φωτς ΰλου δοχεον.
Χαρε μοναζόντων το θω πόδειγμα·
χαρε εσεβούντων πάντων δραίωμα.
Χαρε νος  θεοδίδακτος ορανίων ννοιν·
χαρε στόμα θεοκίνητον θεοπνεύστων διδαχν.
Χαρε τι το κόσμου λικς μακρύνθης·
χαρε τι ν θ πρς τ νω θύνθης.
Χαρε χορο σίων φάμιλλος·
χαρε πιστν  μέγας διδάσκαλος.
Χαρε χθρν καταπλήττων τς φρένας·
χαρε ψυχάς στερεν νειμένας.
Χαίροις Πάτερ Νικόδημε.

Τους παρακάτω Χαιρετισμούς, τους παρουσιάζουμε κυρίως για μελέτη και όχι για λειτουργική χρήση αφού δεν γνωρίζουμε αν είναι εγκεκριμένοι ή όχι.

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Παναγία η Τριχερούσα



  
Την θείαν Εικόνα σου, εκ Παλαιστίνης ημίν, 
ο Σάββας ο ένθεος, ην Τριχερούσαν Αγνή, 
καλούμεν μετήνεγκεν, ήνπερ Χιλανδαρίου, 
η Μονή κεκτημένη, ύμνον σοι Θεοτόκε, 
αναμέλπει βοώσα. 
Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.

Η εικόνα αυτή είναι εκείνη στην οποία με δίκαιο παράπονο κατέφυγε και προσευχήθηκε ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κρατώντας το κομμένο δεξί του χέρι, με το οποίο συνέγραφε τους λόγους υπέρ των Αγίων Εικόνων και το οποίο του κόπηκε από επιβουλή των εικονομάχων. Η Παναγία θαυματούργησε συγκολλώντας και ζωογονώντας το νεκρό χέρι του θεράποντος της και εκείνος της αφιέρωσε ασημένιο ανάθημα σε σχήμα χεριού, που η θέση του στην εικόνα το κάνει να φαίνεται σαν ένα τρίτο χέρι της Παναγίας. Η εικόνα που μέχρι το ΙΒ αιώνα φυλαγόνταν στη Λαύρα του αγίου Σάββα, δωρήθηκε στον άγιο Σάββα Αρχιεπίσκοπο Σερβίας και κτίτορα της μονής Χιλανδαρίου κατά την επίσκεψή του στους Αγίους Τόπους. Αυτός τη μετέφερε στη Σερβία, από όπου αργότερα μετακομίστηκε με θαυμαστό τρόπο στο Άγιο Όρος, όταν κατά τις εσωτερικές ταραχές που συνέβησαν στη Σερβία επί του βασιλέα Ούροση του Ε΄ ο ημίονος που τη μετέφερε πάντοτε προ του στρατεύματος στις διάφορες μάχες χάθηκε και προχωρώντας μόνος του έφθασε μέχρι το Χιλανδάρι.
Σε μεταγενέστερη εποχή όταν προέκυψε διχόνια στην αδελφότητα της μονής Χιλανδαρίου εξαιτίας της εκλογής νέου ηγούμενου, η Τριχερούσα μετατοπίστηκε θαυματουργικά από το Ιερό Βήμα, όπου ήταν μέχρι τότε, στο στασίδι του ηγούμενου, ενώ συγχρόνως ενάρετος ερημίτης μοναχός πληροφόρησε την αδελφότητα ότι στο εξής και προς αποφγή φιλονεικιών να μην εκλέγεται ηγούμενος στο Χιλανδάρι, διότι η Παναγία θα κρατήσει τη θέση αυτή και θα διοικεί το μοναστήρι. Πράγματι μέχρι σήμερα, η χιλανδρινή αδελφότητα, ενώ ζει κοινοβιακά, στερείται Καθηγουμένου και διοικείται κατά το σύστημα των ιδιόρρυθμων μονών.

Πηγή: http://trixerousa.blogspot.gr/

12 Ιουλίου: Κοίμηση γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου



Σαν σήμερα έφυγε από την επίγεια ζωή ο πολύ αγαπητός μας γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης. Στην Γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή λίγα χλμ. έξω από τη Θεσσαλονίκη, όπου έζησε για κάποιο διάστημα ως γέροντας και πνευματικός καθοδηγητής της Μονής, βρίσκεται σήμερα ο τάφος του.
Ο Γέροντας δεν έπαυσε να βοηθά τους ανθρώπους και μετά την κοίμηση του. Οι άνθρωποι καταφεύγουν στον Γέροντα και ζητούν τις πρεσβείες του, επειδή πιστεύουν στην αγιότητά του. Ο τάφος του έγινε πανορθόδοξο προσκύνημα. Έχει πολλή ευλογία και χάρι. Συγκεντρώνει τους πονεμένους και παρηγορεί τους θλιμμένους. Θεραπεύονται ασθενείς και γίνονται πολλά θαύματα. Και το Κελλάκι του στο Άγιον Όρος έγινε επίσης προσκύνημα. Καθημερινά περνούν επισκέπτες που είχαν γνωρίσει τον Γέροντα και ευεργετήθηκαν, για να τον ευχαριστήσουν ή άλλοι για να δουν που ζούσε...
Τα θαυμαστά γεγονότα που κάνουν οι Άγιοι, εμφανίσεις και θεραπείες, τα βλέπουμε και στον Γέροντα και μετά την κοίμησή του. Ιδιαιτέρως θεραπεύει καρκινοπαθείς και δαιμονισμένους. Εμφανίζεται και σώζει πολλούς από τροχαία δυστυχήματα. Πολλοί ασθενείς τον είδαν μέσα στα Νοσοκομεία. Διάφορα προσωπικά του αντικείμενα θαυματουργούν και εκπέμπουν άρρητη ευωδία.
Το βράδυ της 11ης προς 12 Ιουλίου τελείται μεγάλη αγρυπνία που κρατά μέχρι τις πρωινές ώρες και πλήθος κόσμου περιμένει υπομονετικά να προσκυνήσει τον τάφο του σεπτού γέροντα και να ακουμπήσει σ'αυτόν τον πόνο του ή τη χαρά του.
Η χάρη του Θεού, η ευλογία του αγιασμένου αδιαμφισβήτητα γέροντα σε συνεργασία με την πίστη των ανθρώπων γίνονται πολλά θάυματα.
Την ευχή του να έχουμε και η δυνατή παρρησία του στο Θεό να μας κρατά κοντά Του!

 

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012



«Ο άνθρωπος εφόσον ζει, πρέπει πάντοτε ν’ αγωνίζεται. Και ο πρώτος αγώνας είναι να νικήσει τον εαυτό του. Ο πρώτος και κυριότερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο διάβολος, όχι. Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος εις τον εαυτόν του επίβουλος. Και τούτο διότι δεν ακούει άλλον, ακούει τι του λέει ο εαυτός του. Ενώ έχουμε τόσους Αγίους Πατέρες να τους μιμηθούμε διαβάζοντας τα συγγράμματα τους, εν τούτοις, όμως, το εγώ μας μας κυρίευε πολλές φορές. Όταν ο άνθρωπος νικήσει τον εαυτό του, είναι ο μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος και νικηφόρος ενώπιον του Θεού».

Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης

Καταναλωτισμός



            Η αρχή που κυριαρχεί στο σύγχρονο κόσμο μας είναι: « είμαστε ό,τι καταναλώνουμε». Ο προσανατολισμός του πολιτισμού μας είναι η αδηφαγία. Καταναλώνουμε τροφές, ενδυμασία, αγαθά, εκπαίδευση, διασκέδαση, ειδήσεις, πληροφορίες, τεχνολογία κ.α. Οι ανάγκες μας έχουν πολλαπλασιασθεί, χωρίς να ανταποκρίνονται στο βαθύτερο νόημα της ζωής μας.
            Η δομή ης εποχής μας είναι όπως λέμε οικονομοκεντρική. Η διαφήμιση μας πείθει ότι η ευτυχία μας έγκειται ση δυνατότητα μας να αγοράζουμε και να καταναλώνουμε. Σήμερα φτώχεια θεωρείται όχι η στέρηση των αναγκαίων, αλλά να μην μπορείς να ξοδέψεις ελεύθερα. Και το όραμα του ανθρώπου είναι να έχουμε περισσότερα από όσα μας χρειάζονται.
            Ο καταναλωτισμός είναι μία στάση ζωής. Δεν μπορούμε εύκολα να αρνηθούμε τον πολιτισμό μας, γιατί δεν είναι εύκολη η αντίσταση σε ένα τρόπο που θωρείται πραγματικότητα της ζωής . Το πρόβλημα όμως έγκειται στην κατανάλωση των αισθημάτων μας. Λ.χ. 0 πόνος για την απώλεια ενός προσφιλούς προσώπου γίνεται τηλεοπτική κατανάλωση. Ο θυμός για κάποιο γεγονός δεν μπορεί να αποσιωπηθεί. Η ησυχία και ο σεβασμός του ανθρώπου, πέφτουν θύματα της περιέργειας των άλλων. Και η αγάπη, ένα ανεπανάληπτο γεγονός, καθίσταται σκάνδαλο, περιέργεια, χειροκρότημα ή γεγονός μιας συνάντησης.
            Η Εκκλησία μας μιλά για τη εγκράτεια ως στάσης ζωής και ο ασκητικός χαρακτήρας της  είναι σήμερα πάρα πολύ επίκαιρος. Εγκρατεύομαι σημαίνει, ότι στερούμαι εκούσια το δικαίωμα μου να καταναλώνω φαγητό, χρήματα, διασκέδαση και να ζω αγαπώντας τον Θεό και τον συνάνθρωπο, γιατί δεν αγωνιώ, αλλά χαίρομαι για ό,τι μου δίνει ο Θεός.
            Αυτός ο τρόπος ζωής θέλει πολύ απόφαση και αγώνα, αλλά είναι και ο μόνος που μας καταξιώνει ως πρόσωπα, γιατί διαφυλάττει την ελευθερία μας και μας βοηθά να διακρίνουμε τις πραγματικές μας ανάγκες. Ουσιαστικά μας βοηθά να στραφούμε προς το βάθος της ύπαρξης μας και να βρούμε απαντήσεις σε όλα τα αληθινά νοήματα του βίου μας.
            Ο καταναλωτισμός δημιουργεί ψευδαισθήσεις ευτυχίας. Είναι κάτι που το βιώνουμε  μετά την οικονομική κατάρρευση που μαστίζει την πατρίδα μας σήμερα. Μας δημιούργησε το όραμα μιας ατελείωτης ευτυχίας και σήμερα ζούμε μία ομαδική δυστυχία που όπως φαίνεται δεν έχει σταματημό. Ακόμα κι αν είναι δύσκολο να τον αποτινάξουμε ως στάση ζωής, μπορούμε να διδαχθούμε από την ασκητικότητα των αγίων τη Εκκλησίας μας και να κάνουμε έστω και μικρά βήματα. Βήματα εκούσια βέβαια που θα μας οδηγήσουν στην απεξάρτηση από ό,τι καταναλώνουμε και την ενασχόληση  μ’ αυτό που είμαστε πραγματικά. Γιατί διαφορετικά η απληστία και η έλλειψη μέτρου θα μας κρατούν δέσμιους των παθών μας. Και η κατανάλωση θα γίνεται μία μόνιμη παγίδα εγκλεισμού στον εαυτό μας, μακριά από τη γνήσια και αυθεντική ζωή.
            π. γ. στ.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Το αμάρτημα της φιλοδικίας



            Η φιλοδικία είναι μορφή διαταραχής των κοινωνικών σχέσεων με βαθύτερο αίτιο την έλλειψη χριστιανικής θεωρήσεως της ζωής. Η σύγχρονή ελληνική κοινωνία μαστίζεται κυριολεκτικά από το ανεπίτρεπτο αυτό φαινόμενο της έντονης φιλοδικίας.
            Καταφέραμε να ανεβάσουμε το μορφωτικό μας επίπεδο, να δημιουργήσουμε πολύ καλύτερες συνθήκες διαβίωσης σε σχέση με το παρελθόν, να κατακτήσουμε πολλές ανέσεις στην καθημερινή μας ζωή, τον έλεγχο των λόγων και των πράξεων μας, με αποτέλεσμα τν εύκολη προσγείωση μας σε αντιδικίες και δικαστήρια.
            Φταίνε, λένε, μερικοί, οι έντονες πιέσεις και το άγχος της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας, φταίει, λένε άλλοι, η έλλειψη αγωγής και παιδείας. Τα αποτελέσματα όμως της έντονης φιλοδικίας είναι μεγάλη αύξηση των προσφυγών στη δικαιοσύνη, η αδυναμία των δικαστηρίων να καλύψουν έγκαιρα το μεγάλο όγκο υποθέσεων, η υπερφόρτωση των ανεπαρκών φυλακών και βέβαια η ψυχολογική κι οικονομική επιβάρυνση διαδίκων με σύγχρονη διαταραχή της κοινωνικής συνοχής.
            Η θέση της Εκκλησίας απέναντι στο φαινόμενο της φιλοδικίας, όπως εκφράστηκε από τον Απ. Παύλο, είναι ξεκάθαρη.
            Ο Απ. Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του γράφει προς τους χριστιανούς: « Επιτρέπεται αδελφός χριστιανός να εμπλέκεται με άλλο αδελφό σε δίκες και δικαστήρια και η εκδίκαση της διαφοράς ους να γίνεται από δικαστές απίστους- κοσμικούς. Και μόνο το να έχετε δικαστικές διαφορές ο ένας με τον άλλο αποτελεί οπωσδήποτε ηθική σας έλλειψη. Γιατί δεν προτιμάτε το αδικείσθε; Γιατί δεν προτιμάτε να ζημιωθείτε αντί να ξεκινήσετε δίκες;»
            Ο Ισίδωρος Πηλουσιώτης σε επιστολή του αναφέρει τα λόγια του Κυρίου, που είπε, ότι « εγώ σας χαρίζω τη δικιά μου ειρήνη, την πραγματική ειρήνη, που καμαρώνει για τη δικαιοσύνη και την ευσέβεια».

            Δ. Τσιβιλίδη, δ. Θεολογίας