Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2020

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος: «Περνώντας την θύρα του Ευαγγελισμού ήμουν προετοιμασμένος για όλα»

 

Μετά το εξιτήριο που έλαβε σήμερα το απόγευμα από το Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», στο οποίο είχε εισαχθεί το πρωί της Πέμπτης 19 Νοεμβρίου, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος έφθασε στην οικία του εντός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, όπου και θα παραμείνει το επόμενο χρονικό διάστημα, παρακολουθούμενος από τους θεράποντες ιατρούς του.

Ο Μακαριώτατος με το που έφτασε στην Αρχιεπισκοπή πήγε στο παρεκκλήσι του Μεγάρου όπου και άναψε ένα κερί και ασπάστηκε την εικόνα της Παναγίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Αυτή τη στιγμή ανάβω, στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Παύλου στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, ένα κερί για όλους τους Έλληνες και για όλες τις Ελληνίδες και για όλους τους συνανθρώπους μας, που δίνουν τον προσωπικό τους αγώνα απέναντι σε αυτόν τον επικίνδυνο και ύπουλο εχθρό. Έναν εχθρό τον οποίο θα υπερνικήσουμε με την βοήθεια του Θεού και της Επιστήμης.

Θέλω όλοι να ξέρουν ότι προσεύχομαι για όλους κάθε στιγμή, για όλους ανεξαιρέτως, γιατί, πέρα και έξω από το τι είναι ο καθένας μας και σε τι πιστεύει και εάν πιστεύει, είμαστε όλοι άνθρωποι, δυνατοί και αδύναμοι συνάμα, πλάσματα όμως όλοι του Δημιουργού.

Θέλω όλοι να ξέρουν ότι κάθε στιγμή στο προσκεφάλι τους και στο πλευρό τους βρίσκονται οι αληθινοί ήρωες αυτής της μεγάλης δοκιμασίας για την Πατρίδα μας και για όλη την Οικουμένη. Οι ιατροί μας και οι νοσηλευτές μας και όλο το προσωπικό των Νοσοκομείων μας, που θυσιάζουν κάθε έννοια του εγώ τους για να προστατεύσουν την υγεία και για να διασώσουν την ζωή όλων μας, που ξεχνούν ότι υπάρχουν για να υπάρξουμε εμείς. Καμία κουβέντα δεν φθάνει, κανένας λόγος δεν είναι αρκετός, για να αποτυπώσει όσα, ξεπερνώντας τα ανθρώπινα όρια, κάνουν για εμάς τους συνανθρώπους τους.

Δεν θέλω όμως να σας κρύψω ότι στη διάρκεια της δικής μου δοκιμασίας φοβήθηκα πολύ και πόνεσα πολύ, όπως όλοι οι άνθρωποι. Περνώντας την θύρα του «Ευαγγελισμού», ήμουν προετοιμασμένος για όλα και, ως κληρικός, πιο εξοικειωμένος με την ιδέα που όλοι αποδιώχνουμε, ότι δεν θα ξαναγυρίσουμε στο σπίτι μας, ότι δεν θα αγκαλιάσουμε ξανά τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ότι δεν θα δώσουμε και δεν θα δεχθούμε αγάπη. Άφησα τον εαυτό μου στα χέρια του Θεού και των ιατρών μου και έκανα τον Σταυρό μου με Πίστη στον Δημιουργό μου. Δεν ήταν άλλωστε για μένα η πρώτη φορά…

Από τα βάθη της καρδιάς μου ευχαριστώ όλους και όλες όσοι στάθηκαν με τις προσευχές τους και με τα μηνύματά τους δίπλα μου. Ήταν βάλσαμο για τις πολύ δύσκολες ώρες που πέρασα. Ευχαριστώ όλο τον πιστό Λαό μας, τους κληρικούς και τους Ιεράρχες, και, ιδιαίτερα, τους θεράποντες ιατρούς μου, την κ. Αναστασία Κοτανίδου, τον κ. Σωτήρη Τσιόδρα και την Γερόντισσα-Ιατρό Παρασκευή Ρούσσου. Είμαι βαθύτατα ευγνώμων σε όλους.

Και σας παρακαλώ θερμά όλους για μία ακόμη φορά: τηρήστε ευλαβικά τους κανόνες και τα μέτρα των αρμοδίων υγειονομικών αρχών της Πολιτείας. Αυτοπεριοριστείτε, πειθαρχήστε και προστατεύστε, με την στάση σας και με την συμπεριφορά σας, την υγεία και την ζωή την δική σας  και των αγαπημένων σας ανθρώπων και όλων των συνανθρώπων μας.

Ενωμένοι ως Λαός, να είστε βέβαιοι ότι δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ ο Θεός.».

Νωρίτερα, σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου που εξέδωσε ο Ευαγγελισμός ο Μακαριώτατος ύστερα από δώδεκα μέρες νοσηλείας έλαβε εξιτήριο από το νοσοκομείο στις 15:45.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 13, 10-17) (Πλούσιου νεανίσκου)

 

Ένα πολύ ενδιαφέρον και σπάνιο ερώτημα

          Μπροστά σε μια βασική πρόκληση της ζωής μας τοποθετεί η σημερινή ευαγγελική διήγηση του πλούσιου νέου. Ο λόγος του Χριστού είναι ανατρεπτικός, γι’ αυτό και ακούγεται ιδιαίτερα σκληρός, καθώς ζητά υπέρβαση μια ισχυρής και γήινης εξάρτησης: “Πάντα όσα έχεις πώλησον, διάδος πτωχοις και δεύρο  ακολούθει μοι”.

          Ο ιερός ευαγγελιστής Λουκάς αφηγείται ένα συμβάν από τη δημόσια δράση του Κυρίου, το οποίο αναφέρουν και οι άλλοι δύο συνοπτικοί ευαγγελιστές, ο Ματθαίος και ο Μάρκος.

          Πρόκειται  για εκείνο το συμβάν με τον ανώνυμο ευσεβή Ιουδαίο, τον οποίο ο Ματθαίος τον χαρακτηρίζει “νεανίσκο”, ο δε Λουκάς “άρχοντα”.  Η παρουσία του, το ερώτημα του και η διδασκαλία του Κυρίου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στους μαθητές του Χριστού. Και μόνο η εμφάνιση του νεαρού πλούσιου προκάλεσε τη συμπάθεια των συνομιλητών του. Αυτή τη λεπτομέρεια δεν μπορούσε να την λησμονήσει ο ευαγγελιστής Μάρκος, καθώς θα άκουσε να εξιστορεί το περιστατικό ο παρατηρητικός Πέτρος, ο Χριστός, έγραψε, όταν κοίταξε τον ευσεβή εκείνο νέο, αισθάνθηκε συμπάθεια γι’ αυτόν. “Ο δε Ιησούς εμβλέψας αυτώ ηγάπησεν αυτόν”.

          Αλλά ο νεαρός του σημερινού ευαγγελίου μας είναι συμπαθής κυρίως για εκείνο το σπάνιο και σπουδαίο ερώτημα του προς τον Χριστό: “Διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσω ίνα ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;”

          Πρόκειται πράγματι για ένα σπάνιο ερώτημα και για τότε και για σήμερα. Σπάνιο, ιδιαίτερα για την ηλικία που είχε ο σημερινός συνομιλητής του Χριστού. Περνούσε την πιο όμορφη περίοδο τη ζωής του. Ήταν πλούσιος και επιφανής με όλα τα εφόδια για να χαρεί της εφήμερες απολαύσεις της ζωής.

          Κι’ όμως ο ευγενής εκείνος Ιουδαίος δείχνει περιφρόνηση στα γήινα και αναζητά υψηλούς  πνευματικούς κόσμους. Αναζητά την αιώνια ζωή. Η στάση του είναι εντυπωσιακή, γιατί πρόκειται για φαινόμενο όχι συνηθισμένο. Ένας νέος να περπατά “εν οδοίς καρδίας άμωμος, και μη εν οράσει οφθαλμών” (Εκκλ. 11, 9). Πως λοιπόν να μην το συμπαθήσει ο Κύριος και να μην τον αγαπήσει;

          Το ενδιαφέρον του πλούσιου άρχοντα  αποτελεί έλεγχο για τους περισσοτέρους από μας. Να του αντισταθμίσουμε τη σημερινή νεότητα στην πλειοψηφία της;. Τα ενδιαφέροντά της με τα δικά του ενδιαφέροντα; τους οραματισμούς της με τους δικούς του;

          Βέβαια και στις καρδιές των σημερινών νέων  δεν είναι άγνωστοι οι θρησκευτικοί πόθοι και αναζητήσεις. Τα ψυχρά ρεύματα του αθεϊσμού και  ο λίβας του υλισμού δεν κατάφεραν να εξαφανίσουν το θρησκευτικό τους συναίσθημα.

          Όμως σπάνια και δύσκολα το πνεύμα των νέων αναβαίνει στο περισπούδαστο ερώτημα: “τι ποιήσω, ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;” Ένα άλλο πλήθος ενδιαφερόντων κατακλύζουν πληθωρικά την ψυχή και τη ζωή προκαλώντας πολλές φορές άγχος για το μέλλον, για τις σπουδές και την κοινωνική και οικογενειακή τους αποκατάσταση.

          Και όχι μόνο στην ψυχή των νέων. Για όλους η φιλανθρωπία του Κυρίου επιφυλάσσει την αφυπνιστική του επίπληξη: “Μεριμνάς και τυρβάζει περί πολλών. Ενός δε έστι χρεία”. Το ένα και σπουδαιότερο το αφήνουμε τελευταίο. Όταν θα τελειώσουν οι “υποχρεώσεις”, στην έξοδο του βίου μας, τότε θα μας επισκεφθεί ο Κύριος: πρωί; μεσημέρι, το δειλινό; “Οψέ η μεσονυκτίου η αλεκτοροφωνίας ή πρωίας;”.

          Η ενασχόλησή μας με το αιώνιο μέλλον μας δεν μας βλάπτει. Δεν μας κάνει μελαγχολικούς  και απαισιόδοξους, όταν οι λογισμοί μας κινούνται μέσα στην αναστάσιμη εσχατολογία της πίστεως.

          Εξ άλλου την αιώνια ζωή, για την οποία έδειξε τόσο αξιέπαινο ενδιαφέρον ο νεαρός άρχοντας του σημερινού ευαγγελίου, αποδέσμευσε ο Χριστός από την έννοια του χρόνου.  “Αύτη εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γιγνώσκωσί  σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν”.

          Η αιώνια ζωή δεν είναι  μια αφηρημένη και απρόσιτη έννοια, που θα νοιώσουμε όταν λυτρωθούμε από τα δεσμά του σώματος. Είναι πίστη, βαθειά γνώση και βιωματικότητα του προσώπου κια της ζωής του Ιησού Χριστού. Ο γνήσιος δεσμός μας με τον Κύριο Ιησού οδηγεί στο κανάλι της αιώνιας ζωής.

          Οπότε το πιο ενδιαφέρον ερώτημα μας θα βρει την σωστή του απάντηση.

 π. γ. στ.

30 Νοεμβρίου, Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου

 


Η αυτοψία προθάλαμος της αλήθειας

          Η αυτοψία, όταν γίνεται με καλές διαθέσεις και χωρίς προκαταλήψεις, μπορεί να γίνει η εισαγωγή μας στην αλήθεια.        Ο Χριστιανισμός δεν αποκλείει την έρευνα. Απεναντίας τη συνιστά, την αναζητάει. Και όποιος έχει αντίθετη αντίληψη αυτός σφάλλει. “Ερευνάτε τας Γραφάς”. Γι’ αυτό και στο σημερινό ευαγγέλιο ακού0βννννζσαμε το Χριστό να προσκαλεί του μέλλοντες μαθητές του και να τους λέγει: Ελάτε να δείτε με τα ίδια σας τα μάτια για να πεισθείτε για την αλήθεια που πρόκειται να αποκαλύψω στον κόσμο. Ελάτε να δείτε πως σκέπτομαι,πως φέρομαι, πως ζω. Εάν με δείτε με σωστό μάτι, τότε θα βεβαιωθείτε, ότι είμαι Θεός.

          Και πράγματι, τόσο ο Πρωτόκλητος Άγιος Ανδρέας, όσο και οι άλλοι μαθητές του Κυρίου, τα είδαν, πείσθηκαν και προσκάλεσαν τους ανθρώπους όλων των εποχών να έλθουν  για να δουν:

          -Τον Χριστό που ομιλεί θεϊκά.

          -Που κατάργησε τις κάθε είδους διακρίσεις.

          -Που αναστέλλει τους φυσικούς νόμους.

          -Που διαμορφώνει συνειδήσεις χωρίς να χρησιμοποιεί τη βία  και τη νοθεία.

          -Που μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε ουράνιο άγγελο.

          Ελάτε να δείτε και θα πεισθείτε, ότι Αυτός, ο Ιησούς Χριστός είναι αληθινός   Θεός.

          Φτάνει να δείτε όλα αυτά  απροκατάληπτα και με καθαρό μάτι.

          Πολλές φορές έχουμε απογοητευτεί από αυτά που βλέπουμε και ακούμε, για ανθρώπους  που τους  φανταζόμαστε  μεγάλους και σπουδαίους. Με τον Χριστό συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Όσο πιο κοντά τον προσεγγίζουμε να Τον δούμε  και να Τον ακούσουμε, τόσο περισσότερο τον θαυμάζουμε.

          Αυτό μπορούμε να το δοκιμάσουμε και  θα είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χάσουμε.

   Γ.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2020

Ποιὸς νηστεύει καλύτερα, πάτερ, σὲ περίοδο νηστείας, αὐτὸς ποὺ τρώει δυὸ πιάτα ἀνάλαδη φασουλάδα, χαλβὰ κ.λπ., ἢ αὐτὸς πού τρώει ἕνα αὐγὸ σφικτό;

 

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ πατρὸς Ἐπιφανίου» - Ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας (σέλ. 127-130)

Ὁ Γέροντας εἶχε νὰ ἀπαντήσει συχνὰ σὲ προκλήσεις σχετικὰ μὲ τὴ νηστεία. Κάποτε τὸν ρώτησαν:

- Ποιὸς νηστεύει καλύτερα, πάτερ, σὲ περίοδο νηστείας, αὐτὸς ποὺ τρώει δυὸ πιάτα ἀνάλαδη φασουλάδα, χαλβὰ κ.λπ., ἢ αὐτὸς πού τρώει ἕνα αὐγὸ σφικτό;

Χωρὶς περιστροφὲς ὁ Γέροντας ἀπάντησε:

-Ὁ πρῶτος! Ὁ δεύτερος κάνει ἁπλῶς δίαιτα.

Καὶ τὸ αἰτιολογοῦσε:

-Ἡ νηστεία ἔχει δύο στόχους: τὴν ἄσκηση ἐγκρατείας στὸ σῶμα διὰ τοῦ περιορισμοῦ τῶν πλούσιων σὲ θρεπτικὲς οὐσίες τροφῶν, καὶ τὴ συμμόρφωση στὶς ἐντολὲς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελεῖ ἄσκηση γιὰ τὴν ψυχή. Αὐτὸς ὁ ὁποῖος τρώειενα αὐγὸ σὲ περίοδο νηστείας, χωρὶς νὰ ὑπάρχουν λόγοι ὑγείας, ὁπωσδήποτε ἀθετεῖ τὴν ἐντολὴ τῆς Ἐκκλησίας. Σὰν αὐτοὺς ποὺ ἐπιδιώκοντας νὰ...

ἔχουν γιὰ λόγους καλῆς διατροφῆς ἕνα ποικίλο διαιτολόγιο τρῶνε Τρίτη καὶ Πέμπτη ὄσπρια καὶ λαχανικά, ἐνῶ Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ ἀρτύσιμα.

Ἡ περιφρόνηση αὐτὴ πρὸς τὴν Ἐκκλησία εἶναι προκλητική, δεδομένου ὅτι ἡ συμμόρφωση πρὸς τὰ καθιερωθέντα ἀπὸ αὐτὴν εἶναι καὶ ἀνέξοδη καὶ εὔκολη.

Νὰ τρῶνε δηλαδὴ Τρίτη καὶ Πέμπτη ἀρτύσιμα καὶ Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ τὰ νηστίσιμα. Ἔτσι καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἀπὸ ἀπόψεως διατροφῆς θὰ ἦταν τὸ ἴδιο καὶ δὲν θὰ γινόταν καταπάτηση τῆς νηστείας. Εἶναι προφανὲς ὅτι ὑπάρχει παχυλὴ ἄγνοια καὶ ἀδιαφορία γιὰ ὅ,τι ἔχει θεσπίσει ἡ Ἐκκλησία, ἂν δὲν ὑπάρχει τὸ ἀκόμη χειρότερο, ἑωσφορικὴ οἴηση.

Ἐννοεῖται ὅτι ὁ Γέροντας δὲν εὐνοοῦσε τὴν πολυφαγία σὲ νηστήσιμες τροφὲς ἢ τὰ πολυτελῆ καὶ ἐξεζητημένα ἐδέσματα κατὰ τῆς περιόδους τῆς νηστείας, ἔστω κι ἂν αὐτὰ κατατάσσονται στὶς νηστίσιμες τροφές.

Πάντοτε συνιστοῦσε λιτότητα, ἀνεξαρτήτως ἂν ὑπῆρχε νηστεία ἢ ὄχι, καὶ σὲ μοναχοὺς καὶ σὲ λαικούς. Προέβαλλε μάλιστα συχνὰ πρὸς ἔλεγχον τὸν βασανιστικὸ αὐτοπεριορισμὸ περὶ τὸ φαγητό, στὸν ὁποῖο ὑποβάλλονται τακτικὰ κοσμικοὶ ἄνθρωποι γιὰ νὰ διατηροῦν τὴ σιλουέττα τους, καὶ βέβαια ὄχι ἀπὸ λόγους ὑγείας ἀλλὰ ἐπιδείξεως.

Νηστεία καὶ ὀνομαστικὲς ἑορτὲς

Εἶχε τεθεῖ συχνά το θέμα ἂν ἐπιτρέπεται νὰ προσφέρεται ἀρτύσιμο φαγητὸ σὲ περιπτώσεις ὀνομαστικῶν ἑορτῶν, ἐξαιρετικῶν γεγονότων, συναντήσεως φίλων κ.λπ. κατὰ τὴ διάρκεια τῶν νηστειῶν.

Ὁ Γέροντας ἔλεγε ὅτι ἡ περιποίηση ἀνθρώπων εἶναι μεγάλη ἀρετή, ἡ ἐξάσκηση τῆς ὁποίας δὲν μπορεῖ νὰ ἀναστέλλεται κατὰ τὶς νηστίσιμες περιόδους. Στὸ τραπέζι ὅμως θὰ παρατίθενται ἀπαραιτήτως νηστίσιμα φαγητά. Μέσα σὲ κάποια ὅρια μπορεῖ νὰ εἶναι πιὸ περιποιημένα ἢ πιὸ νόστιμα ἂν θέλουμε νὰ τιμήσουμε κάποιους, ἀπαραιτήτως ὅμως νηστίσιμα.

Νηστεία καὶ φιλοξενία

Ἐπικρατεῖ σὲ πολλοὺς ἡ ἄποψη ὅτι γιὰ λόγους φιλοξενίας ἐπιτρέπεται ἡ κατάλυση τῆς νηστείας. Ὡς παράδειγμα ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας προβάλλεται ἡ τακτική των Πατέρων τῆς ἐρήμου ποὺ σταματοῦσαν τὴ νηστεία τοὺς προκειμένου νὰ φιλοξενήσουν κάποιον ἢ νὰ φιλοξενηθοῦν ἀπὸ κάποιον ἀδελφό, ὅταν πήγαιναν ταξίδι.

Ὁ Γέροντας ξεκαθάριζε τὰ πράγματα:

- Πουθενὰ στὸ Γεροντικό, ἔλεγε, δὲν ἐπαινεῖται κάποιος ἀσκητὴς καὶ δὲν προβάλλεται ὡς παράδειγμα ἐπειδὴ κατέλυσε τὴ νηστεία γιὰ λόγους φιλοξενίας. Αὐτὸ ποὺ ἀναφέρεται εἶναι ὅτι οἱ ἅγιοι ἐκεῖνοι ἐρημίτες καὶ ἀσκητὲς κατέλυαν τὴν προσωπική τους ἀσκητικὴ νηστεία, ποὺ ἦταν πολὺ αὐστηρότερη ἀπ’ ὅ,τι ὅριζε ἡ Ἐκκλησία.

Ἔτρωγαν π.χ. λίγα ἄβραστα, μουσκεμένα ὄσπρια ἢ ὠμὰ χόρτα ἢ λίγο μουσκεμένο παξιμάδι κι αὐτὸ ὄχι κάθε μέρα, ἀλλὰ κάθε δυὸ-τρεῖς μέρες ἢ καὶ ἀκόμη ἀραιότερα.

Ἂν τύχαινε, λοιπόν, νὰ φιλοξενήσουν κάποιον, τότε ἔβραζαν τὰ ὄσπρια ἢ τὰ χόρτα καὶ ἂν ἦταν μέρα μὲ κατάλυση οἰνελαίου ἔριχναν λίγο λάδι ἢ ἔπιναν καὶ λίγο κρασί. Μπορεῖ ἀκόμη νὰ πρόσθεταν λίγο κόπο παραπάνω γιὰ νὰ περιποιηθοῦν αὐτὸ τὸ λιτὸ φαγητὸ καὶ νὰ τιμήσουν ἔτσι τὸν φιλοξενούμενό τους.

Μὲ ταπείνωση δὲ ἐδέχοντο καὶ οἱ ἴδιοι παρόμοια φιλοξενία τὶς ἐλάχιστες φορὲς κατὰ τὶς ὁποῖες ἔβγαιναν ἀπὸ τὸ ἀσκητήριό τους.

Μόλις οἱ λόγοι τῆς φιλοξενίας ἐξέλειπαν, αὐτοὶ ἐπανέρχονταν στὴν αὐστηρὴ νηστεία τους ἢ καὶ σὲ ἀκόμη αὐστηρότερη γιὰ νὰ ἀνακτήσουν τὸ χαμένο ἔδαφος, μήπως δηλ. τοὺς ξεγελάσει ὁ ἐαυτός τους καὶ βροῦν τὴ φιλοξενία ὡς πρόσχημα γιὰ νὰ χαλαρώσουν τὴ νηστεία τους.

Ὅταν κάποιος ἐρημίτης, συνέχιζε ὁ γέροντας, ὀδοιπορώντας ἐπισκεπτόταν ἄλλους ἀσκητὲς στὴν ἔρημο, αὐτοὶ τὸν κέρναγαν λίγο κρασὶ (εἴτε ἐπειδὴ ὑπῆρχε κατάλυση οἴνου εἴτε διότι ἐφάρμοζαν οἰκονομία γιὰ τὸν κόπο τῆς ὁδοιπορίας). Αὐτὸς τὸ ἔπινε εὐχαριστώντας εὐγενικά, ἀλλὰ ὅταν ἐπέστρεφε στὸ κελλί του, ἔμενε τόσες μέρες χωρὶς νερὸ ὅσα ποτήρια κρασὶ εἶχε δεχθεῖ κατὰ τὸ ταξίδι του.

Ὁ ὑποτακτικός του, ποὺ τὸν λυπόταν, ὅταν ταξίδευαν μαζί, παρακαλοῦσε κρυφά τους φιλοξενοῦντες νὰ μὴν τοῦ προσφέρουν κρασί.

ρωμαϊκό οδοιπορικό

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2020

Τιμή και Δόξα ή προσβολή και ατιμία;

 

«Καιρός είν’ της Πατρίδος ν΄ ακούστε τη λαλιά»

(Ρήγας Φεραίος, «Θούριος»)

Μέσα στον ζόφο και την αποκοπιά των καιρών μας που έχει προκαλέσει η απειλή ενός αόρατου ιού, ιού που ταπείνωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και με την προσδοκία για την υπέρβαση αυτής της δοκιμασίας, σα ηλιαχτίδα φώτισε την ζωή μας η επαινετή πρωτοβουλία του εξοχ. Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων κου Κώστα Τασούλα επ΄ ευκαιρία της διπλής εορτής της 21ης Νοεμβρίου.

Των Εισοδίων της Θεοτόκου και των Ενόπλων Δυνάμεων. Για πρώτη φορά στην ιστορία η πρόσοψη της Ελληνικής Βουλής μετατράπηκε σε ένα γιγαντιαίο video wall όπου προβλήθηκαν οι σημαντικότερες στιγμές της ένδοξης ιστορίας μας.Επί τρεις ώρες στην πρόσοψη της Βουλής ζωντάνεψε η ιστορία αρχίζοντας από την μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), την Ναυμαχία της Σαλαμίνας, το Βυζάντιο, την επανάσταση του 1821, τον Μακεδονικό Αγώνα, την νικηφόρο ιαχή «αέρα», το αιώνιο ιερό σύμβολο της σημαίας μας και η ροή ολοκληρώνεται με την ιερά μορφή της Υπερμάχου Στρατηγού, της Παναγίας μας, υπό τους ήχους της καμπάνας για να ακολουθήσουν εικόνες από το σήμερα των ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων με τον Άγνωστο Στρατιώτη, στην μνήμη του οποίου τιμούνται όλοι εκείνοι που θυσίασαν τη ζωή τους για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα το ύψιστο αγαθό όχι μόνο της Ελευθερίας αλλά και της Δημοκρατίας.

Μέχρι και drone επιστράτευσε το ΓΕΕΘΑ για την ιστορική αυτή μετάδοση, ενώ ο απανταχού της γής Ελληνισμός είχε την δυνατότητα μέσω live streaming να παρακολουθήσει απευθείας το μοναδικό και ξεχωριστό αυτό ιστορικό ταξίδι στο παρελθόν, το παρόν και, ελπίζουμε, το μέλλον.

Τιμή και Δόξα! Υποκλινόμαστε στην Ελληνική ψυχή που αιώνες τώρα αγέρωχα πορεύεται στην ιστορία, γράφοντας χρυσές σελίδες ηρωισμού, αυτοθυσίας και φιλοπατρίας. Τιμή και Δόξα!Στην Ελληνική ψυχή που παραμένει απροσκύνητη σε κάθε επίδοξο επιβουλέα και κατακτητή. Τιμή και Δόξα! Σε τούτο τον λαό που «δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του» (Γιάννης Ρίτσος).Που ξέρει πως η Υπέρμαχος Στρατηγός είναι η σώστρια Μάννα του Γένους και Της αποδίδει την πρέπουσα τιμή και σεβασμό. Τιμή και Δόξα!Κάποιοι όμως θεσμικοί και μάλιστα έχοντας βρεθεί σε κορυφαίες θέσεις, φαίνεται να έχουν άλλη άποψη.Ενοχλήθηκαν, διαμαρτυρήθηκαν. Μίλησαν για «διχασμό»! Για.. «στυγνή προσβολή της Δημοκρατίας την απεικόνιση του κτιρίου της Βουλής με στρατιωτικά και θρησκευτικά σύμβολα»!

Για.. «ατόπημα πρώτης γραμμής, πολιτικά και αισθητικά αποκρουστικό»! Για… «επικίνδυνες νοσταλγίες που οφείλουν να κοπούν μαχαίρι»!Διαβάζοντας και ακούοντας όλα αυτά, διερωτήθηκα: «Στυγνή προσβολή της Δημοκρατίας» η ιστορία της Ρωμιοσύνης;«Ατόπημα πρώτης γραμμής» τα ιερά σύμβολα του Γένους; «Διχασμός» η προβολή της σημαίας και η Παναγία μορφή της Υπέρμαχου Στρατηγού;«Επικίνδυνες νοσταλγίες» η αναδρομή στην ιστορική πορεία των αιώνων; Διερωτώμενος όλα αυτά, μοιραία ανακάλεσα στην μνήμη μου το πρόσφατο παρελθόν και τι είχε συμβεί από όλους αυτούς που σήμερα μιλούν για «διχασμό» και «στυγνή προσβολή της Δημοκρατίας» επειδή στην πρόσοψη της Βουλής των Ελλήνων προβλήθηκε η ιστορία αυτής της Πατρίδας.

Ανακαλώ λοιπόν στην μνήμη μου τι είχε προβληθεί στην ίδια πρόσοψη πριν από λίγα χρόνια.

Τότε λοιπόν, στα πλαίσια του ονομαζόμενου «Athens pride» η «φεστιβάλ υπερηφάνειας» όπως κάποιοι άλλοι το έχουν ονομάσει, αποφάσισε η τότε κα Πρόεδρο της Βουλής η πρόσοψη της Βουλής των Ελλήνων να φωτιστεί με τα χρώματα αυτού του φεστιβάλ.Επιπροσθέτως, η τότε κα Πρόεδρος της Βουλής είχε δηλώσει στο εν λόγω φεστιβάλ: «Την επόμενη φορά η πορεία πρέπει να περάσει και μέσα από τη βουλή»!

Μην παρερμηνευτεί ο παραλληλισμός μου αυτός και μην βιαστούν πάλι κάποιοι να μας προσάψουν τις συνήθεις ταμπέλες του δήθεν.. «ομοφοβικού», «ρατσιστή», «ξενοφοβικού», κ.α. τινά. Σεβόμαστε τις όποιες διαφορετικότητες και μειονότητες, έστω και αν δεν συμφωνούμε μαζί τους. Το πρόβλημα είναι αλλού. Πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο.

Διευκρινίζω: Εάν είναι «στυγνή προσβολή της Δημοκρατίας», «ατόπημα πρώτης γραμμής» και «επικίνδυνες νοσταλγίες» η προβολή των ιστορίας ενός λαού, των ιερών και των οσίων του, τότε τι είναι άραγε η προβολή, η επιβολή των διαφορετικοτήτων, οι οποίες μάλιστα θα πρέπει να παρελαύνουν «και μέσα στην Βουλή»;Νόμιζα ότι κάποιους τους ενοχλούσαν οι παρελάσεις, μάλλον λάθος εντύπωση.Τελικά.. φαίνεται πως εξαρτάται από το είδος της παρέλασης. Μήπως, τελικά, ισχύει, αυτό που λέχθηκε, ότι δηλαδή: «Όσοι ξένοι αγαπούν την Ελλάδα ονομάζονται «φιλέλληνες», όσοι Έλληνες αγαπούν την Πατρίδα τους ονομάζονται «ρατσιστές»;

Διερωτώμαι, επίσης: Που είναι οι αφυπνιστικές φωνές από τις πνευματικές δυνάμεις του τόπου, της Χώρας; Να σημάνουν συναγερμό. Να αφυπνίσουν συνειδήσεις.Τολμώ να πω, κάνοντας την αναγκαία αυτοκριτική καθώς η αυτοκριτική λυτρώνει και ελευθερώνει τον άνθρωπο, που είναι η συντεταγμένη φωνή της Εκκλησίας;Όχι για να κρίνει, να δικάσει, ή να διχάσει. Μη γένοιτο! Για να αφυπνίσει, να προβληματίσει, να ενώσει. Ενότητα, ομοψυχία, σύμπνοια έχει ανάγκη ο λαός μας αυτούς τους δύσκολους καιρούς.Αλλά… μια «ενότητα» των εκπτώσεων και των συμβιβασμών πόσο αυθεντική, αλήθεια είναι; Ποιόν, ποιους μπορεί να εξυπηρετεί;

Γίνονται προετοιμασίες για τον επετειακό εορτασμό των 200 χρόνων από την εθνική παλιγγενεσία του 1821. Διερωτώμαι και πάλι: Με τι πνεύμα θα εορταστεί η επέτειος αυτή; Γαλουχώντας και τρέφοντας α-πάτριδες και α-νέστιες συνειδήσεις;Α-νέραστες για την Πατρίδα τους; Βυθιζόμενοι σε, ακόμα βαθύτερο, λήθαργο και χειμερία νάρκη; Τρεφόμενοι με ξυλοκέρατα; Ποιά είναι η ταυτότητα μας;Είναι η γλώσσα μας; οι άυλες πνευματικές μας αξίες; τα ιερά και τα όσια του Γένους; η πίστη μας; η Πατρίδα μας; η Δημοκρατία μας; Μήπως, τελικά, στόχος είναι να αναζητήσουμε άλλη ταυτότητα; Αυτή που… «δεν θα προσβάλει την Δημοκρατία»;Ας γίνει λοιπόν η επικείμενη επέτειος της εθνικής παλιγγενεσίας καιρός - ευκαιρία αναστοχασμού, ευθύνης του χρέους και της αποστολής.Κλείνω, τον φτωχό αυτό προβληματισμό με την ελπίδα να μην παρερμηνευτεί υπό τινών αλλά να εκληφθεί ως έκφραση αγωνίας και μόνον, κλείνω με τους στίχους ενός σύγχρονου στιχουργού, του Δημήτρη Ιατρόπουλου: «Λίγοι, μια χούφτα, είμαστε οι Ρωμιοί• λίγοι μια χούφτα, δυο πιθαμές η γη μας αλλιώτικη φυλή• λίγοι μια χούφτα, ήρωες τρελοί πρώτοι στο μεράκι, πρώτοι στο φιλί..».

Μητροπολίτης

Κισάμου & Σελίνου

Αμφιλόχιος

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΝΙΚΑΣ “ Ο φίλος ημών Σωκράτης κεκοίμηται”

 

Σε ηλικία 85 ετών έφυγε από κοντά μας πριν λίγες μέρες ο έγκριτος θεολόγος Σωκράτης Νίκας κάνοντας φτωχότερη με την απουσία του την θεολογική μας οικογένεια γενικότερα και ειδικότερα της Πάτρας.

          Ο Σωκράτης υπηρέτησε τη θεολογική επιστήμη -ειδικότητά του με πολλή αγάπη, με μεγάλο πάθος και θαυμαστή επιτυχία στη διάρκεια της ζωής του.

          Ο Θεός τον είχε προικίσει με πολλές χάρες και τάλαντα σε μεγάλο βαθμό αναπτυγμένα, ο οποίος τα αξιοποίησε  και τα πολλαπλασίασε μέσα στον αγρό της Εκκλησίας ως “δούλος αγαθός και πιστός”.

          Συνοδοιπόρος της θεολογικής σκέψης του αείμνηστου καθηγητή Σάββα Αγουρίδη εμπνεύστηκε απ’ αυτήν και ασχολήθηκε και με βιβλικά θέματα, όπως φαίνεται μέσα από τις θεολογικές του ενασχολήσεις και τον θεολογικό του λόγο. Εξέδωσε δύο τόμους με τον τίτλο: “Λεξικό ορθόδοξης Θεολογίας”, αλλά δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει.

          Εξ ίσου σημαντικά είναι τα σχολικά βοηθήματα για τους καθηγητές θεολόγους του Γυμνασίου, όπως και τα άλλα έργα του, Λειτουργικά ερμηνευτικά κείμενα, σχόλια στα μυστήρια του Βαπτίσματος, του Γάμου κ. α.

          Η παρουσία του στη θεολογική κίνηση των Πατρών, και όχι μόνον, υπήρξε σημαντική, τόσο ως καθηγητή θεολόγου, όσο και ως χαρισματικού ομιλητή στο βήμα διαφόρων αιθουσών, αλλά και  στον άμβωνα των Εκκλησιών.

          Ο Σωκράτης ήταν ένας δάσκαλος χαρισματικός κατά γενική ομολογία. Γοήτευε τους ακροατές του με τον μεστό, ουσιαστικό και τολμηρό λόγο του. Οι αναρίθμητοι μαθητές του με πολύ συγκίνηση θυμούνται τον αγαπητό τους θεολόγο- καθηγητή για τον εποικοδομητικό και αφυπνιστικό του λόγο, την ικανότητά  του να παρουσιάζει τον λόγο του Θεού ως γνήσια τροφή που μπορούσε να στηρίζει και να τρέφει τις παιδικές ψυχές.

          Η επί σειρά ετών επιτυχής  διακονία του στην εκπαίδευση τον ανέδειξε ως ένα ξεχωριστό και αξιόλογο εκπαιδευτικό λειτουργό του είδους του, αναγνωρισμένης αξίας. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο, ότι λόγω των ικανοτήτων του εξελέγη κατ’ επανάληψη Σχολικός Σύμβουλος Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης των θεολόγων της περιφέρειας μας. Πραγματοποίησε επισκέψεις εκτός Πατρών για να συναντήσει ιδιαίτερα νέους καθηγητές στα σχολεία τους για να τους ενθαρρύνει στο δύσκολο έργο τους, να τους

 εμψυχώσει και να ανανεώνει την ελπίδα τους για το μέλλον.

          Ο Σ. Νίκας δεν αρνήθηκε  ποτέ σε κανέναν τη θεολογική, την   παιδαγωγική και συμβουλευτική του συνδρομή. Πάντα πρόθυμος σε κάθε πρόσκληση είτε στα σχολεία, είτε στον άμβωνα , είτε σε βήματα αιθουσών. Εμείς προσωπικά πολλά έχουμε να θυμόμαστε απο την συνεργασία μας , τόσο στο σχολείο, όσο στο βήμα του πνευματικού μας κέντρου.

          Ο Σωκράτης Νίκας φάνηκε άνθρωπος του καθήκοντος και της διακονίας στη μετάδοση του λυτρωτικού μηνύματος της Γραφής με κάθε τρόπο. Γι’ αυτό και στη δραστηριότητά του αγκάλιασε και άλλους τομείς, εκτός από τη σχολική έδρα, όπως αναφέραμε παραπάνω.

          Πάντως βασικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Σ. Νίκα πέρα από την θεολογική του κατάρτιση και προσφορά, ήταν η αγάπη του και η ζεστή καρδιά του για μικρούς και μεγάλους. Απόρροια της βαθιάς πίστης του ότι ο “Θεός αγάπη εστίν” και ότι,  μια τέτοια αγάπη δεν γνωρίζει περιορισμούς  και αποκλειστικότητες, αλλά τους αγκαλιάζει όλους.

          Ο θάνατος του ήταν απρόοπτος και τον βρήκε μέσα στο χρονικά όρια που ορίζει ο Θεός για τον καθένα απο μας.

          Ο “ Πάντα εν χάριτι, άλατι ηρτημένος λόγος” του  Σωκράτη Νίκα, γραπτός ή προφορικός, ως συνισταμένη όλων των άλλων πτυχών της προσωπικότητάς του, θα αποτελεί μια γλυκιά ανάμνηση  για όσους τον γνώρισαν και έζησαν μαζί του, ιδιαίτερα  οι οικείοι του, οι φίλοι του και οι μαθητές του.

          Ας είναι αιωνία η μνήμη του

          π. γ. στ.

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ


Είμαι αναστατωμένος, Θεέ  μου

          Αθάνατε Παρηγορητή, σε Σένα πάλι έρχομαι. Είσαι το καταφύγιό μου. Κάτω από το βλέμμα Σου ησυχάζω. Η θωπεία Σου κατασιγάζει την ταραχή της καρδιάς μου.

         Είμαι αναστατωμένος, Θεέ μου. Σύγχυση αισθημάτων βασιλεύει μέσα μου.

          Ταραχή και έξαψη.

          Για μια ακόμη φορά είμαι δέσμιος τω σφοδρών συναισθημάτων μου. Υποφέρω τόσο πολύ.

          Θεέ μου, βλέπεις τι γίνεται με την ευπαθή καρδιά μου. Τη μια μέρα αγαπώ με πάθος τον α΄ η τον β΄ άνθρωπο. Γοητεύομαι απ’ αυτόν. Και την άλλη μπορεί να μην τον χωνεύω καθόλου. Από την αγάπη πέφτω στη ζηλοτυπία, ίσως να φθάνω και στην εχθρότητα ακόμη.

          Διψώ για αγάπη. Θέλω να μ’ αγαπούν και μάλιστα μ’ έναν αποτελεσματικό τρόπο. Κι’ αυτό γίνεται αιτία αναστατώσεων, Θεέ μου. Όταν κρίνω ή νομίζω ότι ο άλλος δεν με προσέχει, πληγώνομαι. Μέσα μου την ίδια στιγμή ξεσπάει η καταιγίδα, που κατακομματιάζει την καρδιά μου.

          Ω Χριστέ μου, πρόσταξε την τρικυμία να κοπάσει. Δώσε μου γαλήνη. Ας έλθει η ειρήνη Σου στην καρδιά μου κι ας διώξει το θόρυβο της ταραχής.

          Χάρισέ μου το μεγάλο δώρο της κυριαρχίας πάνω στα αισθήματά  μου. Κάνε με κυβερνήτη της καρδιάς μου ή καλύτερα πάρε Συ το τιμόνι της.

          Κατάστειλε τις εξάψεις. Μείωσε την εκρηκτικότητα ορισμένων καταστάσεων.

          Κατέβασε τη θερμοκρασία που μεταβάλλει την ψυχή μου σε ηφαίστειο.

          Παρακαλώ για ειρήνη.

          Ικετεύω για γαλήνη.

          Κύριε, μ’ ανοιχτά χέρια περιμένω τον ερχομό Σου. Μην αργείς, μοναδικέ Ειρηνοποιέ.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

Είναι σκοταδισμός να πιστεύει κάποιος ότι από την Θεία Κοινωνία δεν μεταδίδονται ασθένειες;

 

αρχιμ. Ιάκωβος Κανάκης, Πρωτοσύγκελλος Ι.Μ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως

Έχουμε φθάσει σε αυτό το σημείο και πραγματικά απορούμε όταν στην χώρα μας βρίσκουν βήμα φωνές που αμφισβητούν ωμά την ιερότητα των Μυστηρίων και κυρίως της Θείας Ευχαριστίας. Είναι αυτό, που πλέον έχουμε κατανοήσει όλοι, ότι όλα περνούν μόνο μέσα από την «λογική» και την τεχνολογία. Τα μαθηματικά και το πείραμα υπάρχουν μόνο. Υπάρχει ό,τι αποδεικνύεται. Αφού λοιπόν ο Θεός δεν είναι ορατός, άρα δεν υπάρχει. Αφού εγώ στην Θεία Κοινωνία βλέπω μόνο κρασί και ψωμί, δεν μπορώ να δεχθώ κανένα θαύμα μεταβολής αυτών σε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Έτσι ωμά εκφράζονται στα ευρείας εμβέλειας ΜΜΕ και όποιος λέγει κάτι διαφορετικό είναι σκοταδιστής και ζει στον μεσαίωνα. Ακόμα ακόμα και αν δεν τα λένε αυτά οι «της Εκκλησίας», αλλά μία διακεκριμένη επιστήμονας, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου. Η αλήθεια θα θαφθεί γιατί δεν συμφέρει, δεν πρέπει να ακούγεται. Όποιος πει κάτι διαφορετικό από αυτό πού θέλουν θα διαπομπεύεται. Αυτό όμως αλήθεια ποιο είδος δημοκρατίας και ελευθερίας υπηρετεί; Πού είναι ο σεβασμός του διαφορετικού που τόσο διατείνονται ότι πρέπει να έχουμε ειδικά στην εποχή μας; Μήπως τα πράγματα έφθασαν στο άκρο που κάποιοι κατηγορούσαν;

Τελικά αυτός ο νέος ιός έχει φέρει τα πάνω κάτω, και αν εξαπλωθεί έτι περαιτέρω, θα φθάσουμε μάλλον σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις. Το θέμα του ιού θα γίνει μάλλον αφορμή και για μια έκφραση της στάσης και θεώρησης της ζωής μας γενικότερα. «Θα δοκιμαστεί η πίστη των πολλών»! Θα γίνει αφορμή να επαληθευθεί το όπου «επλεόνασε η αμαρτία , υπερπερίσευσε ηχάρις». Και ακόμα θα φανερωθεί η αλήθεια, που απαντά στην Βιβλική ιστορία, ότι όπως και να έρθουν τα πράγματα, θα υπάρχει πάντοτε ένα «Ιερό Υπόλοιπο» μέσα στην κοινωνία, πού θα παραμένει σταθερό στις αλήθειες πού πιστεύει και ζει.

Θα είναι λίγοι, όπως πάντοτε ήταν σε μεγάλες κρίσεις και δυσκολίες, αλλά πάντοτε υπήρχε και θα υπάρχει. Θα είναι άνθρωποι πού ομολογούν διακριτικά την Πίστη τους, δεν προβάλλονται, δεν επιδεικνύονται, δεν ζητούν επαίνους, είναι αφανείς, εμφανίζονται όμως όταν πρέπει, όταν «κληθούν». Κάποιοι από αυτούς είναι «νυκτερινοί μαθητές του Διδασκάλου». Θα το ακούσουμε σε λίγο καιρό και πάλι: « Πέπευται τόλμα μαθητών, αριμαθαίας δε αριστεύει Ιωσήφ…». Από εκεί πού δεν το περιμένεις θα εμφανίζονται «κρυπτοχριστιανοί», οι οποίοι θα κάνουν δημόσια ομολογία του Χριστού και θα επαληθευθεί έτσι το «και αν σιγήσουν οι άνθρωποι, οι λίθοι κεκράξονται…».

Πηγή: Πεμπτουσία

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2020

π. Stephen Muse: Το Oρθόδοξο βίωμα σήμερα

 

Ο ορθόδοξος αμερικανός ιερέας π. Στέφανος Muse, στα πλαίσια μιας αποκλειστικής του συνέντευξης προς το “Αντίφωνο”, τον Μάρτιο του 2019, απαντά στο «γιατί κάποιος να είναι μέλος της Εκκλησίας», διερευνά το ζητούμενο της κοινότητας («πού είναι οι άλλοι;»), σχολιάζει τη συνάφεια της πίστης με την λογική κι επισκοπεί τη σχέση εν τέλει του Διαφωτισμού με την Εκκλησία, ενώ παράλληλα σκύβει πάνω στο πρόβλημα του θυμού κι εξετάζει, ευρύτερα, το φαινόμενο της ασυνέπειας λόγων και πράξεων.

Σημειώνει ακόμα την ανθρώπινη χρεία για πνευματικότητα κι εστιάζει στη σημασία της άνοιξης του αγιορείτικου μοναχισμού.

Για τον Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία στην Αμερική: https://youtu.be/in4PoKqgTsk

Eυχαριστίες πολλές στην Πολυξένη Τσαλίκη για την μετάφραση της συνένετευξης, τον Δημήτρη Μουρούλη για τον υποτιτλισμό και τον π. Βασίλειο Θερμό για την φιλοξενία.

Antifono.gr

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2020

Ο Άρειος και οι άπιστοι των ημερών μας

 

Όπως μαθαίνουμε από τις επιστολές του Απ. Παύλου, αιρετικοί άνθρωποι, που κήρυτταν ασεβείς, βλάσφημες και διεστραμμένες διδασκαλίες για το πρόσωπο του Χριστού, αλλά και για άλλα θέματα πίστεως και ήθους, υπήρχαν από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Όμως ο  πρώτος μεγάλος αιρεσιάρχης ήταν ο Άρειος, κληρικός της Αλεξανδρείας, ο οποίος αρνιόταν την θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και υποστήριζε, ότι ο Χριστός είναι κτίσμα, δημιούργημα του Θεού, ένας απλός άνθρωπος. Αυτή η σατανική διδασκαλία έπληττε τα δύο θεμελιώδη δόγματα της Ορθοδόξου πίστεως, το δόγμα της Αγίας Τριάδος και το δόγμα της ενανθρωπίσεως του Υιού του Θεού. Έτσι, έπαυε η αληθινή λατρεία του Θεού και ματαιωνόταν η σωτηρία του ανθρώπου.

Για να κατανοήσουμε πόσο φοβερή και θεομίσητη είναι η διδασκαλία του Αρείου, θα αναφέρουμε στην αγάπη σας δύο ιστορικά και πολύ διδακτικά γεγονότα. Το πρώτο συνέβη στη ζωή του Αγίου Πέτρου, επισκόπου Αλεξανδρείας, ο οποίος έχυσε το αίμα του για την αγάπη του Χριστού στις 24 Νοεμβρίου 311μ.Χ.. Κάποια μέρα είδε μπροστά του τον Χριστό ως παιδί 12 ετών. Ο χιτώνας που φορούσε ο Χριστός ήταν σχισμένος, γι’ αυτό τον έπιανε με τα χέρια Του προσπαθώντας να σκεπάσει το σώμα Του. Τότε ο Άγιος Πέτρος ρώτησε τον Χριστό: «Ποιος, Κύριέ μου, έσκισε τον χιτώνα Σου;». Και ο Κύριος απάντησε: «Ο Άρειος έσκισε τον χιτώνα μου, για αυτό να μην έχεις καμία επικοινωνία και σχέση μαζί του».

Το δεύτερο γεγονός είναι από τη ζωή του Αγίου Αμφιλοχίου, επισκόπου Ικονίου, ο οποίος ήταν ξάδελφος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και πνευματικό τέκνο του Μεγάλου Βασιλείου. Ο Άγιος Αμφιλόχιος πολέμησε με επιτυχία την αίρεση του Αρείου και την αίρεση του Μακεδονίου. Συμμετείχε στην Β΄ Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 381 μ.Χ. και η οποία κατεδίκασε την αίρεση του Μακεδονίου. Επειδή ο αυτοκράτορας Μέγας Θεοδόσιος (379-395μ.Χ.) τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του έδειχνε μεγάλη ανοχή στους οπαδούς του Αρείου, ο Άγιος Αμφιλόχιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να τον συναντήσει. Μπήκε στο παλάτι, πλησίασε τον Μέγα Θεοδόσιο, που καθόταν στο θρόνο του και υπέβαλε τα σέβη του. Στον γιό του όμως Αρκάδιο, που στεκόταν δίπλα στον πατέρα του, επίτηδες απηύθυνε έναν περιφρονητικό χαιρετισμό. Τότε ο Μέγας Θεοδόσιος θύμωσε και επιτίμησε τον Άγιο για το θράσος του. Με πολλή σοφία ο Άγιος Αμφιλόχιος ήλεγξε το βασιλιά λέγοντας: «Αν εσύ, που είσαι βασιλιάς της γης δεν ανέχτηκες ένα περιφρονητικό λόγο για το γιό σου, θεωρώντας τον ως προσβολή για τον ίδιο τον εαυτό σου, πόσο περισσότερο ο Ουράνιος Βασιλιάς, ο Θεός και Δημιουργός του παντός, δεν ανέχεται και εξοργίζεται εναντίον εκείνων που περιφρονούν και βλασφημούν τον Υιό Του τον μονογενή και ομοούσιο προς Αυτόν;». Έτσι, διδάχτηκε ο Μέγας Θεοδόσιος πόσο θεομίσητη ήταν η αίρεση του Αρείου και άλλαξε συμπεριφορά απέναντι στους οπαδούς του.

Δυστυχώς και σήμερα υπάρχουν βαπτισμένοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, οι οποίοι, όπως ο Άρειος, αρνούνται τη θεότητα του Χριστού και λένε ότι ο Χριστός είναι ένας σοφός δάσκαλος, ένας κοινωνιολόγος ή ένας σοσιαλιστής. Αυτά όμως που λένε είναι ασεβέστατες βλασφημίες, πολύ βαρύτερες από τις κοινές βλασφημίες που ακούμε στο δρόμο. Διότι, έτσι κατεβάζουν το Χριστό στο επίπεδο ενός απλού ανθρώπου. Εξαιτίας δε αυτής της απιστίας και ασεβείας, έχουν το θράσος να λένε φρικτές βλασφημίες για τη Θεία Κοινωνία, ακόμη και ότι μπορεί να κολλήσει κανείς αρρώστια, όταν κοινωνήσει.

Χριστιανοί μου, στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στην καθολική επιστολή του τονίζει ότι όποιος αρνείται τη θεότητα ή την ανθρωπότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι αντίχριστος. Ο δε μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος διδάσκει ότι η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να μην πιστεύει κανείς ότι η Θεία Κοινωνία είναι το Πανάγιο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού. Γι’ αυτό δεν πρέπει να δίνουμε καμία σημασία στις ασεβείς βλασφημίες των απίστων των ημερών μας αλλά να πιστεύουμε ακράδαντα και να ομολογούμε, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και να κοινωνούμε χωρίς κανένα δισταγμό το Πανάγιο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού μας, για να έχουμε σ’ αυτή τη μάταιη ζωή την ευλογία και την προστασία Του και την ελπίδα να ζήσουμε με τη χάρη και το έλεός Του αιώνια κοντά Του.

Ν.Βοϊνέσκου

Αγία Αικατερίνα, βίος και πολιτεία

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο υμνωδός την ονομάζει «πανεύφημον νύμφην Χριστού» την Αγίαν Αικατερίναν και πολύ δικαίως γιατί η Αγία ως μόνον νυμφίον της ψυχής της είχε κάνει τον Χριστόν. Η ζωή της πραγματικά πολύαθλος κατέπληξε τους πάντας. Η σοφία και η γνώσις, όλη η επιστήμη του καιρού της είχε γίνει κτήμα της. Όλα όμως τα περιφρόνησε για την αγάπη του μοναδικού Νυμφίου, του Χριστού.

Και όμως η σοφία του κόσμου αυτού δεν την παραπλάνησε, ούτε η γήινη φιλοσοφία. Την έθεσε στην υπηρεσία της αληθινής φιλοσοφίας, για να ελκύση στην πίστι του Χριστού τους φιλοσόφους του καιρού εκείνου και τους ρήτορας.

Υπέμεινε πολλά βασανιστήρια και φυλακίσεις και απ' όλα αυτά την εγλύτωσε θαυματουργικά ο Κύριος. Τέλος παρέδωσε την αγία ψυχή της με μαρτυρικόν διά ξίφους θάνατον, διά να πρεσβεύη από τότε για όλους, όσοι επικαλούνται την προστασία της. Ιδιαιτέρως τιμάται εις το όρος Σινά από τους μοναχούς της Μονής Σινά, γιατί θαυματουργικώς μετεφέρθη το σώμα της επί του όρους αυτού.

Νομίζομεν ότι μεγάλην ωφέλειαν θα λάβη ο αγαπητός αναγνώστης από την ανάγνωσιν του βίου της Αγίας Αικατερίνης, γι' αυτό και προβαίνομεν εις την έκδοσιν του φυλλαδίου αυτού με την ευχήν όπως η Μεγαλομάρτυς «αιτήται πάσι το μέγα έλεος».

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2020

Ο Άρειος και οι άπιστοι των ημερών μας

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης με τα μάτια του Μητρ. Σισανίου Παύλου

 


Καθεδρικός Ιερός Ναός Αγίας Τριάδος Βύρωνος

Ευχή εις ασθενούντα και ευρισκόμενον εν μονάδι εντατικής θεραπείας

 

Του Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ' | Romfea.gr

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ Θεὸς ἡμῶν, Ὕψιστε καὶ Ὑπεράγιε, Ὑπεράγαθε καὶ  Πολυεύσπλαχνε, Ἰατρὲ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, Σὺ, τάς ἀσθενείας ἡμῶν ἀπόνως βαστάζων καὶ τὰς νόσους ἡμῶν λαμβάνων, Σύ, γιγνώσκων τὸ καλὸν καὶ τὸ φθαρτὸν τῶν σωμάτων ἡμῶν, Σὺ οἶδας τὴν λοιμώδη ταύτην νόσον, τὴν ἐπιπεσοῦσαν ὡς βάσανον, πληγὴν καὶ μάστιγα, πόνον καὶ δάκρυα φέρουσαν τοῖς ἀνθρώποις, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἀπορίαν,  ἀμηχανίαν, φόβον καὶ ἀγωνίαν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν.

Αὐτός, Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, δεόμεθά Σου, Εὐσυμπάθητε καὶ Πολυέλεε καὶ Φιλάνθρωπε, δώρησαι τὴν ἴασιν τῷ δούλῳ σου τούτῳ (...) τῷ εὑρισκομένῳ ἐν τῇ δεινοτάτῃ ταύτῃ θέσει, τῆς διασωληνώσεως ἐν τῇ Μονάδι  Ἐντατικῆς Θεραπείας.  Ἀπόστειλον φύλακα ἄγγελόν Σου, παρὰ τῇ κλίνῃ, ἐν ᾗ κατάκειται.

Πράϋνον τὸν πόνον, σβέσον τὸν πυρετόν, δὸς ἄνεσιν τῇ ἀναπνοῇ ἐν τοῖς πνεύμοσιν αὐτοῦ.

Ναί, Κύριε, ἀπάλλαξον τὸν δοῦλον Σου, τῇ ἀγαθότητί Σου καὶ τῇ εὐσπλαχνίᾳ Σου ἐκ τῆς λοιμικῆς ταύτης νόσου καὶ ἀνάστησον αὐτὸν ἀπὸ κλίνης ὀδυνηρᾶς, χορηγῶν αὐτῷ θεραπείαν καὶ ἀγαθὴν ἐπάνοδον  εἰς τὴν οἰκίαν αὐτοῦ.

Ἐνίσχυσον δὲ τῇ κραταιᾷ Σου δυνάμει ἅπαν τὸ ἰατρικὸν καὶ νοσηλευτικὸν προσωπικόν, ἐν τῇ ὑπηρεσίᾳ αὐτοῦ.

Ναί, Δέσποτα, μόνε Ἀγαθέ, ἐπάκουσον τῆς δεήσεως ἡμῶν  καὶ παραμύθησον ἡμᾶς, ἵνα ἀπαύστως μεγαλύνωμεν καὶ δοξάζωμεν τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομά Σου.

Ὅτι σὸν ἐστιν τὸ ἐλεεῖν καὶ σώζειν ἡμᾶς, Χριστὲ ὁ Θεός ἡμῶν καὶ Σοὶ τὴν δόξαν καὶ εὐχαριστίαν καὶ προσκύνησιν ἀναπέμπομεν, σὺν τῷ ἀνάρχῳ Σου Πατρί καὶ τῷ Παναγίῳ καί Ἀγαθῷ καὶ Ζωοποιῷ Σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν._