Παρασκευή 31 Ιουλίου 2020

Το συγκλονιστικό θαύμα του αγίου Παναγή Μπασιά!

του Στέλιου Κούκου

Όταν ήμουν 12 χρονών [μαρτυρία του Γεράσιμου Δρακόπουλου], ένα βράδυ που καθόμουν έξω από το χρυσοχοείον του πατέρα μου που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία του Ληξουρίου, συγκεντρώθηκαν -όπως κάθε βράδυ- μερικοί φίλοι του για να κουβεντιάσουν. Αυτοί ήταν όλοι τους άνθρωποι των γραμμάτων και πρόκριτοι της πόλης και οι περισσότεροι ηλικιωμένοι.

Εκείνο το βράδυ η συζήτηση περιεστράφη γύρω από την αγιότητα και τα θαύματα του Παπά-Μπασιά [1801-1888] και ο καθένας από αυτούς είχε να διηγηθεί και από ένα θαύμα. Τότε, ο αείμνηστος πατέρας μου διηγήθηκε ένα καταπληκτικό θαύμα του Παπά-Μπασιά, το οποίο έζησε ο παππούς μου Βασίλειος Δρακόπουλος, πρωτοψάλτης και συνθέτης πολλών εκκλησιαστικών ασμάτων. Το θαύμα έχει ως εξής.

Στις μέρες του Παπά-Μπασιά ζούσε στο Αργοστόλι μια αρχοντική και πολύ πλούσια οικογένεια, δεν θυμούμαι ακριβώς το όνομά της, η οποία αποτελείτο από τέσσερα άτομα, τον σύζυγο, την σύζυγον και δύο αγόρια. Η οικογένεια αυτή ήταν πολύ ευσεβής και ενάρετος και ακόμη περισσότερο η κυρία, της οποίας όλη της η ζωή ήταν πλήρης αγαθοεργιών.

Μετά από λίγα χρόνια πέθανε ο άντρας και έμεινε η χήρα με τα δύο παιδιά της. Αυτή τότε αφοσιώθηκε στο να παιδαγωγεί και να συμβουλεύει τα παιδιά της χριστιανικά, ενώ μεγάλωσε ακόμη πιο πολύ την ανθρωπιστική της δράση. Βοηθούσε όλους τους φτωχούς και τους αρρώστους που επισκεπτόταν στο σπίτι τους, επισκεπτόταν αρρώστους στο νοσοκομείο, όπως και φυλακισμένους για να τους νουθετήσει χριστιανικά.

Όταν το πρώτο της παιδί έγινε είκοσι ενός ετών, ένα βράδυ που κάθονταν στην τραπεζαρία μετά το δείπνο, το παιδί ένιωσε ένα δυνατό πόνο στο κεφάλι και αμέσως έπεσε κάτω αναίσθητο. Αφού το έβαλαν στο κρεβάτι, κάλεσαν αμέσως τον γιατρό, ο οποίος διαπίστωσε την σοβαρότατη κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο άρρωστος και προετοίμασε την μητέρα του για το μοιραίο.

Η κυρία, όταν άκουσε αυτά που της είπε ο γιατρός, κατέφυγε στο εικονοστάσι του σπιτιού και αφού γονάτισε προσευχόταν όλο το βράδυ στην Παναγία για την σωτηρία του παιδιού της. Δυστυχώς, όμως, το παιδί της το πρωί πέθανε.

Αυτή, παρ’ όλο το πένθος της και την μεγάλη της λύπη συνέχισε την χριστιανική και ανθρωπιστική της δράση. Μετά όμως από έναν χρόνο, ένα βράδυ καθώς βρισκόταν στην τραπεζαρία με το άλλο παιδί της, ξαφνικά το ακούει να βγάζει μια κραυγή πόνου και να πέφτει αναίσθητο κάτω, όπως ακριβώς και ο πρώτος γιος της.

Αμέσως κάλεσε τον γιατρό, ο οποίος διεπίστωσε την ίδια περίπτωση με το πρώτο της παιδί και πως δεν υπάρχει καμία δυνατότητα σωτηρίας. Απελπισμένη η κυρία με αυτό που της συνέβη για δεύτερη φορά, κατέφυγε ξανά με κλάματα στο εικονοστάσι.

Όλο το βράδυ παρέμεινε εκεί, και γονατιστή παρακαλούσε την Παναγία και τον Άγιο Γεράσιμο να σώσουν το παιδί της, να την λυπηθούν λόγω της χριστιανικής της δράσης, και να χαρίσουν πλήρως την υγεία στο παιδί της. Δυστυχώς, όμως, την επομένη ημέρα που ήλθε ο γιατρός διαπίστωσε τον θάνατο του παιδιού.Η κυρία τότε, κατελήφθη από μανία και έγινε θηρίο ανήμερο! Σταμάτησε την προηγούμενή της δράση, έβριζε συνέχεια τον Θεό και τους αγίους, ενώ δεν δεχόταν κανέναν πια στο σπίτι της. Στη συνέχεια, έδωσε σε έναν καλό ζωγράφο δύο φωτογραφίες των παιδιών της, και του ζήτησε να τις φτιάξει σε φυσικό μέγεθος τα πορτρέτα τους.

Όταν ο ζωγράφος της παρέδωσε τα πορτρέτα, η κυρία τους έβαλε πολυτελείς κορνίζες και αφού άδειασε τα έπιπλα από το σαλόνι της, τα κρέμασε το ένα απέναντι από το άλλο, και τα κάλυψε με τούλι. Κάτω, μάλιστα, από τα πορτρέτα έβαλε και κηροπήγια με λαμπάδες, τις οποίες κάθε τόσο άναβε και κοιτάζοντας τα παιδιά της κουβέντιαζε μαζί τους.Μια μέρα ο Παπά-Μπασιάς πήρε από το Ληξούρι ένα καράβι της γραμμής και πήγε στο Αργοστόλι. Όταν βγήκε από το πλοίο, κατευθύνθηκε σιγά σιγά στο σπίτι της κυρίας ακουμπισμένος στην ράβδο του.Όταν έφτασε στο σπίτι, κτύπησε την πόρτα και η κυρία βγήκε στο παράθυρο. Όταν είδε τον Παπά-Μπασιά, παρόλο που δεν τον γνώριζε, τρελλάθηκε και άρχισε να τον βρίζει με τα χυδαιότερα λόγια. Παρ’ όλα αυτά, ο Παπά-Μπασιάς, δεν ταράχθηκε καθόλου και την παρακάλεσε τρεις φορές ήρεμα να του ανοίξει για να της πει κάτι.

Αυτή όμως συνέχισε περισσότερο να τον βρίζει. Και τότε ο Παπά-Μπασιάς της είπε:

– Ή μου ανοίγεις ή ανοίγω;

Με την ράβδο του έκανε το σημείον του σταυρού εις την πόρταν, η οποία άνοιξε αυτόματα και ο Παπά-Μπασιάς άρχισε να ανεβαίνει την σκάλα.Όταν το είδε αυτό η κυρία, έμεινε άφωνη χωρίς να μπορεί πλέον να εκστομίσει λέξη!

Ο Παπά-Μπασιάς προχώρησε κατευθείαν στο σαλόνι, (ασφαλώς φωτισμένος από τον Θεό), λέγοντας στην κυρία να τον ακολουθήσει.

Αφού, άνοιξε την πόρτα του σαλονιού, είπε στην κυρία κάθισε στην γωνία και θα δεις κάτι που δεν το περίμενες.

Αφού προσευχήθηκε ο Παπά-Μπασιάς, η κυρία είδε να σηκώνονται τα τούλια από τα πορτρέτα των παιδιών της, να ζωντανεύουν τα παιδιά της και να στέκονται στη μέση του δωματίου!

Ταυτοχρόνως έβγαλαν και τα δύο περίστροφα και ταυτοχρόνως πυροβόλησαν το ένα το άλλο! Και τότε, έπεσαν και οι δύο νεκροί στο πάτωμα.

Μετά από αυτό, τα πορτρέτα βρέθηκαν ξανά στη θέση τους, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε!

Η κυρία κατατρόμαξε με αυτά που είδε και έμεινε άφωνος!

Και τότε ο Παπά-Μπασιάς της είπε:

– Κυρία μου, ο Θεός επειδή σε αγαπά, σε φύλαξε να μην δεις αυτό που μόλις είδες, και γι αυτό πήρε τα παιδιά σου με φυσικό θάνατο. Τα παιδιά σου είχαν αγαπήσει και οι δύο τους την ίδια γυναίκα και επρόκειτο να αλληλοσκοτωθούν με τον τρόπο που είδες!

Για τον λόγο αυτό να μεταμεληθείς, να ευχαριστείς τον Θεόν και να συνεχίσεις την προηγούμενή σου χριστιανική δράση.

Πράγματι, η κυρία μεταμελήθηκε και δόθηκε και πάλιν, ψυχή τε και σώματι, στην προηγούμενή της δράση, και μάλιστα με μεγαλύτερη κλίμακα!

 

Μαρτυρία του Γεράσιμου Δρακόπουλου η οποία περιέχεται στο βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Γ. Γκέλη, ο “Άγιος Παναγής Μπασιάς (1801-1888)». Το κείμενο μεταφέρθηκε στην καθομιλουμένη από τον επιμελητή των Θαυμαστών Διηγήσεων.

Αναδημοσίευση από: Πεμπτουσία


Πέμπτη 23 Ιουλίου 2020

Αυτό μπορεί να με κάνει άγιο..!



Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Μα, μπορεί να πεί κάποιος, άν ο αδελφός μου έχει άδικο; είναι σωστό να με κάνει ό,τι θέλει;
Βεβαίως. Σωστό και φυσιολογικό είναι, διότι ο άνθρωπος ενεργεί σύμφωνα με τον χαρακτήρα του.
Όπως η λάμπα φωτίζει, όπως το δάπεδο στηρίζει, όπως ο τοίχος προστατεύει από τον ήλιο ή τον αέρα, έτσι ακριβώς και ο κάθε άνθρωπος ενεργεί ανάλογα με το τι είναι.
Ο νευρικός θα νευριάσει, ο πράος θα σου φερθεί με πραότητα, ο ευγενής θα σου μιλήσει με λεπτότητα, και ο αγενής είναι φυσικό να σου μιλήσει άσχημα.
Όπως στον ευγενή δεν μπορείς να βρείς αγένεια, έτσι και από τον αγενή δεν μπορείς να περιμένεις ευγένεια.
Ο καθένας εκφράζει με την συμπεριφορά του το περίσσευμα της καρδιάς του. Δεν μπορεί να σου δώσει κάτι άλλο, δεν γίνεται να σου δώσει αυτό που θέλεις εσύ.
Άν κάποιος ξέρει να μιλά μόνον άγρια, σημαίνει πως έτσι είναι ο ψυχικός του κόσμος. Όταν εγώ θέλω να μου συμπεριφέρεσαι ορθά, είναι σα να λέγω στο φώς, σταμάτησέ μου τον αέρα, ή στο τραπέζι, βγάλε μου φωνή.
Ο άνθρωπος εκφράζεται όπως ο πατέρας του, η μάνα του, ανάλογα με το κληρονομικό του, με την ζωή που έχει ζήσει μέχρι τώρα. Όλα αυτά πέφτουν επάνω μου. Αυτό που μπορώ εγώ να κάνω, είναι να δέχωμαι τον καθένα όπως είναι, και ιδιαίτερα όταν αντιδρά απέναντί μου, όταν έρχεται εναντίον μου, διότι αυτό μπορεί να με κάνει άγιο.

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020

Θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς γιά τήν Ἁγία Σοφία


Θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς γιά τήν Ἁγία Σοφία
Τοῡ Ἀρχιμανδρίτου Παύλου Ντανᾶ,  Ἱεροκήρυκος
Ἀνείπωτη εἶναι ἡ θλίψη μας γιά τό ἀσεβές διάβημα τοῦ ὑπερφίαλου καί ἀσεβή δικτάτορα τῆς Τουρκίας Ἐρντογάν, νά μετατρέψει τήν Ἁγία Σοφία, τό Μεγάλο Μοναστήρι, σέ τζαμί δηλαδή ναό τοῦ δαίμονα Ἀλλάχ καί τοῦ ψευδοπροφήτη του Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος ἐπεβλήθη στήν ἀνθρωπότητα μέ τή βία καί τήν ἀνηθικότητα γενικότερα.
Αὐτές τίς μέρες, ἦρθαν στή σκέψη μας ὅλα τά φρικτά γεγονότα τῆς Ἁλώσεως ὅπως τά ἀφηγεῖται στό Χρονικό τῆς Ἁλώσεως ὁ Γεώργιος Φραντζής. Σημειώνει χαρακτηριστικά: «Ἔτσι οἱ ἐχθροί ἐκυρίευσαν ὅλη τήν Πόλη στίς 29 Μαΐου 1453 ἡμέρα Τρίτη καί ὥρα 2:30 τό μεσημέρι. Οἱ Τοῦρκοι ἅρπαζαν καί αἰχμαλώτιζαν ὅσους συναντοῦσαν μπροστά τους.Ἐκείνους πού προσπαθοῦσαν νά ἀντισταθοῦν τούς ἔσφαζαν. Ποιός μπορεῖ νά διηγηθεῖ τά κλάματα καί τίς κραυγές τῶν παιδιῶν, τή βεβήλωση καί τή λεηλασία τῶν ἁγίων Ἐκκλησιῶν; Ὅλα αὐτά τά φρικτά πράγματα;

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020

«Πολιτιστική τζιχάντ η απόφαση για την Αγία Σοφία»


«Πολιτιστική τζιχάντ», χαρακτήρισε ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιος την επιλογή Ερντογάν να μετατραπεί η Αγία Σοφία σε τέμενος, στο πλαίσιο παρέμβασής του στο κεντρικό δελτίο Ειδήσεων της ΕΡΤ1.
Τόνισε, μάλιστα, ότι η απόφαση αυτή «γυρίζει την ανθρωπότητα σε παλιές σκοτεινές εποχές».
Η πλήρης δήλωση του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας έχει ως εξής:
«Η απόφαση αυτή για την Αγία Σοφία είναι ένα είδος πολιτιστικής επιθέσεως, πολιτιστικού τζιχάντ. Τα τελευταία χρόνια όλοι οι σοβαροί, τόσο χριστιανοί όσο και μουσουλμάνοι, καταδικάζουν κάθε μορφή ιερού πολέμου, τζιχάντ.
Υπάρχει μια ισλαμική ευαισθησία μέχρι τώρα που έχει σεβαστεί την ομορφιά της Αγίας Σοφίας. Ο άκριτος, όμως, φανατισμός ζητεί να εκμεταλλευτεί, να κλέψει το κάλλος του πιο ωραίου Ναού της αδιαίρετης Χριστιανοσύνης.
Η απόφαση αυτή ανήκει στις τραγικές αποφάσεις και ενέργειες που ναρκοθετούν τη μεγαλύτερη ελπίδα και προσπάθεια της εποχής μας. Την ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών και των πολιτισμών.
Αυτή η απόφαση μάς γυρίζει πίσω σε σκοτεινές ιστορικές πτυχές και πραγματικά έχει δημιουργήσει μια πραγματική απορία και αγανάκτηση ότι μια χώρα σαν την Τουρκία, που επιθυμεί να είναι στην πρωτοπορία, διαλέγει έναν ρόλο καθυστερημένης πολιτιστικής οπισθοφυλακής.
Επανειλημμένως μου δόθηκε η ευκαιρία και τονίζω ότι το λάδι της θρησκείας είναι αμαρτία και λάθος να χρησιμοποιείται για να ανάβει και να εξυπηρετεί εθνικιστικούς και πολιτικούς σκοπούς.
Ο ευγενής σκοπός της θρησκείας είναι να απαλύνει τις πληγές και να ειρηνεύει τις ψυχές των ανθρώπων. Να προάγει τον πολιτισμό και όχι να τον οδηγεί πίσω».
https://www.exapsalmos.gr

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2020

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος: Ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν


Πάλι ἡ ἐτήσια μνήμη τῶν σοφοτάτων καὶ θεοκηρύκων πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου μᾶς συνεκάλεσε στὸν πάνσεπτο καὶ ἱερὸ αὐτὸ ναό. Βέβαια, ὅλοι ἐσεῖς ποὺ συγκεντρωθήκατε ἐδῶ, τὸ κάνατε ἀπὸ σεβασμὸ καὶ εὐλάβεια πρὸς τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους. Καὶ ἡ εὐλάβεια καὶ προθυμία ποὺ δείχνετε εἶναι καλὴ καὶ ἐπαινετή, αὐτὸ ὅμως δὲν εὐχαριστεῖ τόσο τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους ὅσο τοὺς εὐχαριστεῖ τὸ νὰ εἴμαστε καλοὶ καὶ φρόνιμοι ἄνθρωποι καὶ νὰ τηροῦμε τὸν νόμο καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τὶς διδασκαλίες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ἁγίων Πατέρων τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος νὰ γίνει καλὸς καὶ φρόνιμος; Εἶναι δυνατὸν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ γίνουν καλοὶ καὶ φρόνιμοι; Περὶ αὐτοῦ θὰ μιλήσω σήμερα.
Πολλοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι φυσικὸ στὸν ἄνθρωπο νὰ γίνει καλὸς ἢ κακός, ἀλλὰ ἀπατῶνται, διότι...
τὸ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι τὸ κακὸ εἶναι φυσικὸ εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Ὅσα ἔπλασε ὁ Θεὸς εἶναι πολὺ καλά. Ἡ ἀρετὴ εἶναι φυσικὸ στὸν ἄνθρωπο· ἡ κακία εἶναι παρὰ φύση. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο κατ' εἰκόνα καὶ ὁμοίωσή Του.
Ὁ ἄνθρωπος λέγεται κατ' εἰκόνα Θεοῦ κατὰ τὴν ψυχή, τὸν νοῦ, τὸν λόγο, τὴ θέληση. Εἶναι ὁ Θεὸς ἀγαθός, μπορεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἂν θέλει, κατὰ τὸ δυνατόν, νὰ γίνει ἀγαθός. Εἶναι ὁ Θεὸς πρᾶος, μπορεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ γίνει πρᾶος. Εἶναι ὁ Θεὸς ἐλεήμων καὶ εύσπλαχνος, μπορεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ γίνει ἐλεήμων καὶ εύσπλαχνος.
Γιατί λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ εἶναι φυσικὴ ἡ ἀρετή, ἐνῶ μπορεῖ νὰ γίνει καλός, δὲν γίνεται; Ἡ αἰτία προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀμέλεια τῶν γονέων καὶ τὴ λίγη φροντίδα ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν ἀνατροφὴ καὶ ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν τους. Ἄν οἱ γονεῖς παιδαγωγήσουν τὰ παιδιά τους μὲ μεγάλη προσοχὴ καὶ ἐπιμέλεια, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ γίνουν καλοὶ ἄνθρωποι.
Πρέπει ὅμως κοντὰ στὴν ἀνατροφὴ καὶ τὴν παιδεία νὰ δείχνουν πρῶτα οἱ ἴδιοι το δικό τους καλὸ παράδειγμα. Ἐκεῖνα δηλαδὴ ποὺ συμβουλεύουν τὰ παιδιά τους νὰ τὰ κάνουν πρῶτα αὐτοί, διότι ἂν οἱ γονεῖς συμβουλεύουν τὰ παιδιά τους καὶ οἱ ἴδιοι δὲν κάνουν αὐτὰ ποὺ συμβουλεύουν, τὰ παιδιά τους δὲν ὠφελοῦνται καθόλου.
Εἶναι ἀδύνατο νὰ γίνουν τὰ παιδιὰ σᾶς καλοὶ ἄνθρωποι ἂν ἐσεῖς οἱ γονεῖς δὲν τοὺς δώσετε τὸ καλὸ παράδειγμα. Τὸ καλὸ δέντρο κάνει καλοὺς καρποὺς καὶ οἱ καλοὶ γονεῖς κάνουν καλὰ παιδιά.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ καλὸ παράδειγμα, ἔχουν καθῆκον οἱ γονεῖς νὰ ἐκπαιδεύουν τὰ παιδιὰ τους ἀπὸ αὐτὴ ἀκόμη τὴ βρεφικὴ ἡλικία. Νὰ τὰ διδάσκουν τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, νὰ τοὺς κόβουν τὶς κακὲς ὁρμὲς καὶ ἐλαττώματα ποὺ παρουσιάζονται, νὰ μὴ τὰ κολακεύουν καὶ τοὺς κάνουν τὰ κακὰ θελήματα καὶ τὶς ὀρέξεις.
Στὸ ἄγραφο χαρτὶ ὅ,τι γράμματα γράψεις, θὰ μείνουν ἀνεξάλειπτα. Καὶ τὸ μικρὸ παιδί, ὅ,τι μάθει καὶ διδαχτεῖ ἀπὸ μικρό, αὐτὸ θὰ μείνει ἀνεξάλειπτο καὶ ὅταν γεράσει. Στὴ μικρὴ καὶ τρυφερὴ ἡλικία δίδαξε, νουθέτησε τὸ παιδί σου, ὥστε ὅταν γεράσει νὰ θυμᾶται τὴ διδασκαλία.
Σ' ἐκεῖνες τὶς πράξεις ποὺ συνήθισε κανεὶς ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία, σ' αὐτὲς εὐχαριστιέται καὶ ὅταν γεράσει, εἴτε καλὲς εἶναι εἴτε κακές. Μάλιστα ἡ κακία, ὅταν ἀπὸ μικρὸς συνηθίσει κανείς, ὅταν μεγαλώσει, τριπλασιάζεται.

Ὅσοι λοιπὸν θέλετε τὰ παιδιά σας νὰ γίνουν καλοὶ ἄνθρωποι καὶ νὰ εὐφρανθεῖτε μὲ τὴν πρόοδό τους, νὰ τὰ συνηθίσετε ἀπὸ μικρὰ στὴν εὐσέβεια. Ἄν φροντίζετε μόνο πῶς νὰ πλουτίσετε τὰ παιδιά σας καὶ νὰ τοὺς ἀφήσετε κληρονομιὰ καὶ δὲν φροντίζετε γιὰ τὴν ἀνατροφή τους, κι ἐσεῖς εἶστε δυστυχεῖς καὶ τὰ παιδιά σας θὰ ἀποβοῦν μιὰ μέρα δυστυχῆ καὶ ἐπιβλαβῆ στόν εαυτό τους καὶ στὴν κοινωνία.
Ἀπὸ παλιὸ χειρόγραφο τοῦ Γέροντα Φιλοθέου Ζερβάκου, πρὸ τοῦ 1930.
Περιοδικὸ «Ὅσιος Φιλόθεος τῆς Πάρου» 29, Εκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, σελ. 37, ἄρθρο «Εἰς τὴν ἑορτὴν τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου (Περὶ ἀνατροφῆς τῶν τέκνων)» (ἀποσπάσματα).
Διασκευὴ γιὰ τὴν Κ.Ο.
ρωμαϊκο οδοιπορικο

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2020

Σατανισμός για παιδιά και νέους



Μεταξύ των τρόπων και των μεθόδων που χρησιμοποιεί το κίνημα του σύγχρονου σατανισμού για να εξαπλωθή στους νέους κυρίως ανθρώπους είναι τα παιδικά παιγνίδια, τα ηλεκτρονικά μέσα, τα παιδικά αναγνώσματα και η μουσική. Είναι άλλωστε γνωστό πόσο καταλυτική είναι η επίδραση της εικόνας και της μουσικής πάνω στις ευαίσθητες και εύπλαστες ψυχές των παιδιών. Έτσι, με το κάλυμμα του παιγνιδιού και της νότας εύκολα μπορεί να διεισδύσει, να «περάσει» όπως λέμε, ένα μήνυμα στον νού και στην καρδιά του νέου κυρίως ανθρώπου και να διαμορφώσει μέσα του τρόπο ζωής, χαρακτήρα, συμπεριφορά, ηθική και ιδεολογία. Για την φαντασία του μικρού παιδιού αποτελεί μορφοποιό δύναμη το παιγνίδι, το βιβλίο και ιδιαίτερα ο μαγικός κόσμος της τηλεοράσεως.
Όπως όμως η παιδεία γενικώτερα μόνη της, χωρίς την αρετή, για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα, μπορεί να καταντήση «πανουργία» και απειλή, έτσι και η μουσική ή η τεχνολογία είναι δυνατόν να μετατραπούν σε «όργανα» προωθήσεως μηνυμάτων ή «δογμάτων», που να είναι ψυχοφθόρα ή επικίνδυνα. Το ίδιο και η ψυχοπλάστρα μουσική μπορεί να καλεί σε ύμνο και λατρεία του σατανά, τα δε παιδικά παιγνίδια να μετατρέπονται σε μέσα μυήσεως «εξ απαλών ονύχων» στον αποκρυφισμό και στον σατανισμό. Είναι διαπιστωμένο ότι στο άδυτο της οικογένειας, εκεί όπου υποτίθεται ότι αναπτύσσεται προστατευμένο μέσα σε ιδανικές συνθήκες ασφαλείας το μέλλον του ανθρώπου, εισβάλλει με τον πιο ύπουλο και εχθρικό τρόπο ο αντίπαλος του γονέα, που απαιτεί το δικαίωμα της διαμορφώσεως δικού του ανθρώπου στα παιδιά μας.

Τρίτη 14 Ιουλίου 2020

Η συνήθεια του να αμαρτάνεις φέρνει θάνατο (Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)


Απέναντι στην αμαρτία οφείλουμε να είμαστε ανένδοτοι, γιατί και μία φορά να υποκλέψει τη συγκατάθεσή μας, καθίσταται αληθινός κύριός μας. Πρόσφορο παράδειγμα που υποδεικνύει τον ύπουλο και τυραννικό χαρακτήρα της αμαρτίας είναι ο τρόπος της Σεμιράμιδος, με τον οποίο υφάρπαξε τη βασιλεία και έγινε αυτοκράτειρα.Η Σεμιράμις κατόρθωσε με παντός είδους θωπείες να πείσει τον σύζυγό της Νίνο, βασιλιά της Ασσυρίας να παραιτηθεί για μία ημέρα από το αξίωμά του και να της παραδώσει το σκήπτρο της βασιλείας.Αλλά ποιο υπήρξε το πρώτο έργο της νέας αυτοκράτειρας; Να διατάξει να φονευθεί ο Νίνος, ο βασιλιάς και σύζυγός της, ώστε να εξασφαλίσει την εξουσία ισοβίως προς όφελός της. Η παρομοίωση είναι πλήρης και ταιριάζει σε όλα.Η αμαρτία, όπως η Σεμίραμις που αγωνίζεται με παντός είδους θωπείες να πετύχει τη συγκατάθεση του ανθρώπου, αμέσως μόλις κατορθώσει αυτό που ποθεί, κατακυριεύει, αιχμαλωτίζει και θανατώνει το λογικό.
Εγκαθιστά τον θρόνο της στην καρδιά και την κατευθύνει σε όλο τον βίο. Αυτή είναι η αμαρτία, αυτά τα χαρακτηριστικά της.Όχι λοιπόν, ας μην υποχωρήσουμε ποτέ στις θωπείες της, ας μην παραδώσουμε σ’ αυτήν την εξουσία∙ ας μην πράξουμε ό,τι δεν θέλει η εσωτερική μας διάθεση∙ ας μην υποδουλώσουμε την ελεύθερη θέλησή μας στη θέληση της αμαρτίας∙ ας μη συγκατατεθούμε σε ό,τι είναι αντίθετο προς τον ηθικό νόμο.
Τίποτα ας μην καταστήσει την καρδιά μας μαλθακή. Ακόμη και τα πιο δελεαστικά λόγια, ας αναδείξουν την καρδιά μας σκληρότερη από τον χάλυβα. Να μη μας κάνουν καμία εντύπωση τα δάκρυα, οι στεναγμοί, οι υποσχέσεις, οι απειλές.Να μείνουμε σταθεροί και ακλόνητοι στο φρόνημά μας, ώστε να μην μας συμβεί ύστερα από λίγο τα στεγνά μαγουλά μας να τα μουσκέψουν δάκρυα άκαρπης μετάνοιας. Η άνανδρη υποχώρηση θα μας προσκομίσει τα διπλά δεινά∙ πρώτα τη ντροπή και ύστερα τη δυστυχία.
Αντιθέτως, η ανδρεία θα προσκομίσει το θάρρος, τη δόξα και την ευτυχία. Τα πιο κατάλληλα παραδείγματα τα υποδεικνύει η Αγία Γραφή. Από μεν τους άνδρες, τον πάγκαλο Ιωσήφ, ο οποίος υπέμεινε κάθε κακοπάθεια, ακόμη και τον θάνατο, προκειμένου να τηρήσει τις ηθικές του αρχές, να τηρήσει την ηθική του ελευθερία, να τηρήσει τον νόμο του Θεού.Από δε τις γυναίκες, την ενάρετη Σωσάννα, η οποία προτίμησε τον θάνατο από την αμαρτία. Εάν ο Νίνος έμενε ανυποχώρητος στις θωπείες της Σεμιράμιδος, αυτή θα έμενε υποταγμένη σ’ αυτόν για όλη της την ζωή.Σταθερότητα λοιπόν και ανδρεία, γιατί μόνο με αυτά θα διατηρήσουμε την ηγεμονία του λογικού και την ηθική μας ελευθερία.Το παράδειγμα του Νίνου μας διδάσκει ότι όχι μόνο η ισχυρή αμαρτωλή συνήθεια, αλλά και η αμαρτία που διαρπάχθηκε μια και μόνο φορά είναι κάτι επικίνδυνο και φοβερό. Ως εκ τούτου, είναι ανάγκη να αποφεύγουμε την αμαρτία με όλη μας τη δύναμη.
Ωστόσο, εάν αμαρτήσουμε, γρήγορα να μετανοήσουμε, ώστε να μην υποδουλωθούμε. «Εάν το να αμαρτήσει κανείς είναι βαρύ», λέει ο Μέγας Βασίλειος, «το να επιμείνει στην αμαρτία πόσο βαρύτερο είναι;»∙ και ο θείος Χρυσόστομος προσθέτει: «δεν είναι φοβερό το να πέσεις, αλλά το να πέσεις και να μην σηκώνεσαι, το να κακοπαθείς με τη θέλησή σου και να έχεις αποβλακωθεί από τους λογισμούς απογνώσεως, προσπαθώντας να κρύψεις την ασθενική σου προαίρεση»∙ και αμέσως: «το να αμαρτάνει κανείς είναι ίσως ανθρώπινο, το να επιμένει όμως στην αμαρτία δεν είναι ανθρώπινο, αλλά ολωσδιόλου σατανικό».

(Πηγή: «Περί επιμελείας ψυχής – ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ»)

(Πηγή ψηφ. κειμένου: enromiosini.gr)
https://alopsis.gr

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020

Η επέτειος του 1821 να μας ενώσει, να μη μας διχάσει


Η επέτειος των 200 ετών από τη Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση πρέπει να αποτελέσει μία μεγάλη ευκαιρία για εθνική ενότητα. Δεν πρόκειται να προκύψει κανένα όφελος αν διχασθούμε μεταξύ μας με βάση αμφιλεγόμενες ερμηνείες των γεγονότων και με την προσπάθεια ορισμένων να αμαυρώσουν τους ήρωες και τους πρωταγωνιστές. Εάν συνεχισθεί αυτή η ατυχής απόπειρα αποδομήσεως της προσωπικότητος του Καποδίστρια, του Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη κ.ά ποιος θα βγεί κερδισμένος; Πάντως όχι η Ελλάς. Και ο μεγάλος χαμένος θα είναι η νεολαία μας, η οποία διψά για πρότυπα και για μηνύματα εθνικής αυτοπεποίθησης.
Είναι γνωστό ότι τις Επαναστάσεις δεν τις κάνουν άγιοι και αναμάρτητοι. Όλοι οι πρωτεργάτες του Αγώνος, κληρικοί, λαϊκοί, οπλαρχηγοί, πρόκριτοι, ναυτικοί, διανοούμενοι, είχαν ελαττώματα. Οι εγωισμοί και οι τοπικισμοί οδήγησαν σε δύο εμφυλίους πολέμους στη διάρκεια της Επαναστάσεως. Καλό είναι να θυμόμαστε την ποιητική προτροπή του Διονυσίου Σολωμού να αποφεύγουμε τη διχόνοια «που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή». Να μαθαίνουμε από τα λάθη των προγόνων μας για να μην τα επαναλάβουμε.
Εκείνο που αξίζει περισσότερο είναι να δούμε αυτά που τούς ένωναν, όχι αυτά που τούς χώριζαν. Ναι, παρά τις επί μέρους διαφωνίες τους όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τις διαφορετικές μορφωτικές και κοινωνικές καταβολές συνέπιπταν σε δύο σημεία. Πρώτον, ότι οι Έλληνες του 1821 συνέχιζαν τους αγώνες του διαχρονικού Ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι τα νεώτερα χρόνια. Και δεύτερον, ότι αγωνίζονταν για μία Ελλάδα Ορθόδοξη Χριστιανική και ελεύθερη, υπό την ευλογία των ιερωμένων.
Τα δύο αυτά στοιχεία, Ελληνική Διάρκεια και Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση, συνένωναν και συγκλόνιζαν τους Έλληνες του 1821. Για αυτά τα ιδανικά μπόρεσαν – όσο μπόρεσαν – να ξεπεράσουν αδυναμίες, ελαττώματα και διαφωνίες και να επιτύχουν σημαντικές πολεμικές νίκες, οι οποίες εντυπωσίασαν τις Μεγάλες Δυνάμεις. Το Ναυαρίνο του 1827 δεν είναι απόρροια της καλοσύνης των Άγγλων, Γάλλων και Ρώσων, Είναι συνέπεια των επιτυχιών των Ελλήνων κατά τα δύο πρώτα έτη της Επαναστάσεως.
Αυτά τα δύο στοιχεία της κοινής ιδεολογίας όλων των επαναστατών αξίζει να μεταδώσουμε στα παιδιά μας. Από αυτά να ξεκινήσουμε για να δούμε με αισιοδοξία το μέλλον της Ελλάδος. Να θυμηθούμε ότι ο Μακρυγιάννης έβλεπε σπασμένους αρχαίους κίονες και έλεγε: «Γι’ αυτά πολεμήσαμε»! Ότι ο Κωνσταντίνος Σάθας βρήκε σε εφημερίδα της Τεργέστης την προκήρυξη του Σαλώνων Ησαία και του Αθανασίου Διάκου, οι οποίοι τόνιζαν ότι πολεμούν για τον Χριστό και για τον αρχαίο Λεωνίδα!
Να διδάξουμε στους νέους ότι όλα τα Συντάγματα των Συνελεύσεων του Αγώνος αρχίζουν με την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Ας αντλήσουμε δύναμη και ομοψυχία από το ελληνορθόδοξο 1821!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 17.5.2020

Κυριακή 12 Ιουλίου 2020

Συμφωνία τεράτων…


«“Εἶμαι διατεθειμένος νὰ κάνω ‘θερμοπυρηνικὸ πόλεμο’ γιὰ αὐτό”. Ὅσοι νομίζουν ὅτι αὐτὴ ἡ φράση εἰπώθηκε ἀπὸ πολιτικὸ ἢ στρατιωτικό, κάνουν λάθος. Ἡ φράση ἀνήκει στὸν Στὶβ Τζόμπς. Ὁ ἐμμονικὸς ὁραματιστὴς καὶ ἱδρυτὴς τῆς Apple φέρεται νὰ ἀπάντησε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο στὸν Γουόλτερ Ἄϊζακσον, τὸν ἐπίσημο βιογράφο του, ὅταν ὁ τελευταῖος συζητοῦσε μαζί του γιὰ τὴ μήνυση ποὺ εἶχε καταθέσει ἐναντίον τῆς Google» («Καθημερινὴ» 6-6-2020).
Οἱ δύο κολοσσοὶ συγκρούσθηκαν μανιωδῶς, ὅταν ἡ Google δημιούργησε δικό της λογισμικό (τὸ Android) γιὰ κινητὰ τηλέφωνα, ἐκεῖ ποὺ κυριαρχοῦσε τὸ λογισμικὸ τῆς Apple (τὸ iOS). Σήμερα οἱ ἄλλοτε ἐχθροὶ ἀποφάσισαν νὰ συνθηκολογήσουν. Ὁ «θερμοπυρηνικὸς πόλεμος» μεταξύ τους στὸ τέλος ἀποφεύχθηκε. Οἱ δύο θηριώδεις ἑταιρεῖες κατάλαβαν ἀρκετὰ νωρὶς ὅτι δὲν τὶς συμφέρει νὰ ἀποδυθοῦν σὲ πόλεμο ἀλληλοεξοντώσεως. Καὶ ἀποφάσισαν νὰ μοιρασθοῦν τὴ λεία ποὺ ἀπρόσμενα παρουσιάσθηκε μπροστά τους. Ἀπρόσμενα… τρόπος τοῦ λέγειν· διότι πῶς καὶ πῶς περίμεναν μιὰ τέτοια εὐκαιρία. Μόνο ποὺ τοὺς ἦρθε νωρίτερα ἀπ᾿ ὅ,τι ἴσως λογάριαζαν, ἢ καί, ὅπως διατείνονται ἀρκετοί, μυστικὰ καὶ συνωμοτικὰ σχεδίαζαν.
Τί ἀκριβῶς ὅμως ἐπιχειροῦν νὰ πραγματοποιήσουν; Αὐτὸ ποὺ ἀνέκαθεν ἦταν τὸ ὄνειρο ὅλων τῶν κάθε εἴδους ἐξουσιαστῶν: νὰ ἐλέγχουν τὰ πάντα. Τώρα θέλουν νὰ τὸ κάνουν μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ κορωνοϊοῦ. «Γιὰ τὸ καλό μας» ἀσφαλῶς! Γιὰ νὰ προστατέψουν τὴν ὑγεία μας! Σκοπός τους τώρα εἶναι νὰ δημιουργήσουν ἕνα ἑνιαῖο σύστημα, τὸ ὁποῖο νὰ λειτουργεῖ καὶ στὰ δύο λογισμικά. Ἔτσι ὥστε, ἂν π.χ. συμβεῖ κάποιος νὰ παρουσιάσει συμπτώματα κορωνοϊοῦ, νὰ εἰδοποιοῦνται ὅσοι βρίσκονται κοντά του μὲ μήνυμα στὸ κινητό τους νὰ τὸν ἀποφεύγουν.
Ἀκόμη καὶ οἱ πιὸ ἀφελεῖς ἀντιλαμβάνονται ὅτι τὸ τόσο μεγάλο ἐνδιαφέρον τῶν δύο τεχνολογικῶν κολοσσῶν δὲν προέρχεται ἀπὸ κάποια ξαφνικὴ ἔκρηξη καλοσύνης τους. Τὸ κύριο ἐνδιαφέρον τους βρίσκεται στὸ νὰ ἐξασφαλίσουν ὅσο γίνεται περισσότερα προσωπικὰ δεδομένα, εἰ δυνατὸν δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων τοῦ πλανήτη. Ἑπομένως ποιὰ κρατικὴ ἐξουσία θὰ ἀντισταθεῖ στὸν πειρασμὸ νὰ ἀποκτήσει πρόσβαση σὲ αὐτά, ὥστε νὰ ἐλέγχει τοὺς πολίτες; Πρόσφατα στὴν Ταϊβὰν οἱ κρατικὲς ὑπηρεσίες ζητοῦσαν ἀπὸ πολίτες νὰ ἐξηγήσουν γιὰ ποιὸ λόγο εἶχαν κάποιες ὧρες τὸ κινητό τους κλειστό.
Ὅλα δείχνουν ὅτι ἡ ἐποχὴ τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ ἐλέγχου ἔχει ἤδη ἀρχίσει. Σήμερα πλέον, ἀκόμη καὶ ἄθεοι διαβάζουν προσεκτικὰ τὸ 13ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, στὸ ὁποῖο ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης περιέγραψε πρὶν ἀπὸ 1.900 τόσα χρόνια μιὰ τέτοια κατάσταση στὸν καιρὸ τῆς ἐξουσίας τοῦ «θηρίου», δηλαδὴ τοῦ Ἀντιχρίστου… Ἄραγε δὲν πρέπει αὐτὸ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει, ὥστε νὰ προετοιμαζόμαστε πνευματικὰ γιὰ τὴ μεγάλη ἀναμέτρηση;
Ο Σωτήρ

Σάββατο 11 Ιουλίου 2020

Μετά φόβου π. Μιλτιάδης Ζέρβας


Δὲν εἶναι πολὺς ὁ καιρὸς ἀπὸ τότε ποὺ στὶς ἐκκλησιές μας ἀκουγόταν τὸ κάλεσμα τὸ λειτουργικὸ «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε» χωρὶς κανεὶς νὰ πλησιάζει, χωρὶς κανεὶς νὰ ἀνταποκρίνεται, χωρὶς κανεὶς νὰ κοινωνεῖ. Ἦταν οἱ μέρες ἐκεῖνες τῆς ὀδύνης, ποὺ οἱ θεῖες Λειτουργίες τελοῦνταν κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, ἀπὸ ἔρμους παπάδες μὲ τοὺς ἀκόμα «ἀπαραίτητους» τρεῖς.Σήμερα οἱ ναοὶ εἶναι ἀνοιχτοί, τηρώντας μέτρα αὐστηρὰ ποὺ ἡ πολιτεία ὅρισε. Ὅμως σὲ τούτη τὴ συγκυρία ἕνα ἄλλο κέλευσμα ἀρχίζει νὰ ἀκούγεται ἠχηρὰ καὶ ἐπίμονα: «Στὸν καιρὸ μιᾶς τέτοιας πανδημίας δὲν εἶναι ὑπεύθυνο, μὰ οὔτε συνετό, οἱ πιστοὶ νὰ κοινωνοῦν, γιατὶ ὑπάρχει ὁ φόβος νὰ κολλήσουν τὸν ἐπικίνδυνο ἰὸ καὶ νὰ καταστοῦν κίνδυνος γιὰ ὅλους τοὺς πολίτες». Κάποιοι μάλιστα ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ ὑποστηρίξουν τὴν ἀπαγόρευση διὰ νόμου τῆς θείας κοινωνίας, ὅπως συνέβη ἐξάλλου καὶ σὲ κράτη σπουδαῖα καὶ προηγμένα.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2020

Ὁ πόνος καὶ oἱ θλίψεις στὴν ζωή μας


Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης (Προηγούμενος Ἱ. Μ. Φιλοθέου)


Τὸ μονοπάτι τῆς ζωῆς εἶναι ὅλο πόνος καὶ δάκρυ· ὅλο ἀγκάθια καὶ καρφιά· παντοῦ φυτρωμένοι σταυροί· παντοῦ ἀγωνία καὶ θλίψη. Κάθε βῆμα καὶ μία Γεθσημανή. Κάθε ἀνηφοριὰ καὶ ἕνας Γολγοθάς. Κάθε στιγμὴ καὶ μία λόγχη. «Ἂν μπορούσαμε νὰ στίψουμε τὴν γῆ σὰν τὸ σφουγγάρι θὰ ἔσταζε αἷμα καὶ δάκρυα».
«Ἄνθρωπος ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει», λέγει ὁ ψαλμωδός.
Τὸ τριαντάφυλλο βγάζει ἀγκάθι καὶ τὸ ἀγκάθι τριαντάφυλλο. Τὰ ὡραῖα συνοδεύονται μὲ πόνο, ἀλλὰ κι ὁ πόνος βγάζει στὴ χαρά. Συνήθως τὸ οὐράνιο τόξο ὑψώνεται ὕστερα ἀπὸ τὴν μπόρα. Πρέπει νὰ προηγηθοῦν οἱ καταιγίδες γιὰ νὰ ξαστερώσει ὁ οὐρανός.
Ἡ διάκριση - φωτισμένη ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ φιλοσοφία - βλέπει. Ἔχει τὴν ἱκανότητα μὲ τὴν ἐνόραση νὰ βλέπει πολὺ βαθιὰ ἀπ' τὰ φαινόμενα. Μέσα ἀπὸ τὸν πόνο βλέπει τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἐλπίδα, ὅπως ὁ θρίαμβος τοῦ Χριστοῦ βγῆκε μέσα ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ Πάθους καὶ τοῦ Σταυροῦ.
Τὰ πιὸ θαυμάσια ἀγάλματα ἔχουν τὰ περισσότερα κτυπήματα.. Οἱ μεγάλες ψυχὲς ὀφείλουν τὴν μεγαλοσύνη τους στὰ κτυπήματα τοῦ πόνου. Τὰ χρυσὰ καὶ βαρύτιμα κοσμήματα περνοῦν πρῶτα ἀπ' τὴν φωτιά.
Συγκλονίζει τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ὁ πόνος. Εἶναι φωτιὰ, καμίνι ποὺ καίει καὶ κατακαίει. Εἶναι καταιγίδα καὶ τρικυμία. «Τὰ σπλάχνα μου καὶ ἡ θάλασσα ποτὲ δὲν ἡσυχάζουν», λέει ὁ Σολωμός. Εἶναι στιγμὲς ποὺ οἱ δοκιμασίες ἔρχονται ἀπανωτές, ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλην ἢ καὶ ὅλες μαζί. Πολὺ βαρὺς τότε ὁ σταυρός. Ἡ ἀγωνία κορυφώνεται. Ἡ ψυχὴ φορτίζεται τόσο, ὥστε εἶναι ἕτοιμη νὰ λυγίσει. Ὅλα φαίνονται μαῦρα· παντοῦ σκοτεινά. Παντοῦ ἀδιέξοδα. Λέει ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Τὰ καλὰ φύγανε, τὰ δεινὰ εἶναι γυμνὰ καὶ προκλητικά, τὸ ταξίδι γίνεται μέσα στὴ νύχτα, φάρος δὲν φαίνεται πουθενὰ καὶ ὁ Χριστὸς φαίνεται νὰ κοιμᾶται».
Καρφιὰ καὶ μαχαίρια εἶναι τῆς ζωῆς οἱ θλίψεις. Μαχαίρια καὶ καρφιὰ ποὺ σκίζουν ἀνελέητα καὶ τρυποῦν τὶς καρδιές. Τὶς πυρακτώνουν καὶ τὶς παραλύουν ἐξουθενωτικά.
Τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει σὲ τοῦτες τὶς στιγμὲς εἶναι ἡ κραυγὴ ποὺ σὰν παράπονο ἱκεσίας ἀπευθύνεται στὸ Θεό. «Ἐλέησόν με Κύριε.... Ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα...ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου...ἐγενήθη ἡ καρδία μου ὡσεὶ κηρὸς τηκόμενος... Ἐλέησόν με Κύριε ὅτι θλίβομαι...ἐξέλιπεν ἐν ὀδύνῃ ἡ ζωή μου καὶ τὰ ἔτη μου ἐν στεναγμοῖς...ἐπελήσθην ὡσεὶ νεκρός...ἐγενήθην τὰ δάκρυά μου ἐμοὶ ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτός...ἵνα τί περίλυπος εἶ ἡ ψυχή μου, καὶ ἵνα τί συνταράσσεις με;»
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ βασιλιὰς τῆς δημιουργίας, ἀλλὰ τὸ στεφάνι του εἶναι ἀπὸ ἀγκάθια. Ἡ πορεία του εἶναι ἄλλοτε τραγούδι καὶ συμφωνία χαρᾶς, τὶς περισσότερες ὅμως φορὲς εἶναι ἕνα θλιβερὸ καὶ ἀσταμάτητο πένθιμο ἐμβατήριο.
Μεγάλο καὶ αἰώνιο τὸ πρόβλημα τοῦ πόνου. Τὸ μελέτησαν φιλόσοφοι καὶ κοινωνιολόγοι καὶ ψυχολόγοι καὶ ἄλλοι πολλοί. Τὴν αὐθεντικότερη ὡστόσο ἀπάντηση τὴ δίνει ὁ χριστιανισμός, ἡ πίστη, ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἀπάντηση εἶναι διπλή. Θεολογικὰ εἶναι συνέπεια τῆς πτώσεως, ὅπως ὅλα τὰ κακά.. Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς κακῆς χρήσεως τῆς ἐλευθερίας. Εἶναι καρπὸς τῆς παρακοῆς. Ἠθικὰ εἶναι εὐκαιρία καὶ μέσον ἀρετῆς καὶ τελειώσεως.Θὰ σέβομαι πάντα τὸν Θεὸ- λέγει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος - ὅσα ἐνάντια καὶ ἂν ἐπιτρέπη νὰ μὲ βροῦν. Ὁ πόνος γιὰ μένα εἶναι φάρμακο σωτηρίας. Ὁ δὲ μέγας Βασίλειος λέγει: «Ἐφ' ὅσον μᾶς ἑτοιμάζει ὁ Θεὸς τὸ στεφάνι τῆς βασιλείας Του, ἀφορμὴ γιὰ ἀρετὴ ἂς γίνει ἡ ἀσθένεια». Οἱ θλίψεις θὰ πεῖ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομός μᾶς φέρνουν πιὸ κοντὰ στὸ Θεό. Καὶ ὅταν σκεφτόμαστε τὸ αἰώνιο κέρδος τῶν θλίψεων δὲν θὰ στεναχωριόμαστε.
Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ τόσο διωγμένος καὶ πονεμένος καὶ κατάστικτος ἀπὸ τὰ «στίγματα τοῦ Κυρίου», διδάσκει ὅτι, ὁ Θεὸς ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο νὰ πονέσει μὲ τὶς θλίψεις, « ἐπὶ τὸ συμφέρον, εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ».
Χιλιάδες τρόπους ἔχει ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σὲ κάμει νὰ ἰδεῖς τὴν ἀγάπη Του. Ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μετατρέψει τὴν δυστυχία, σὲ μελωδικὸ δοξολογητικὸ τραγούδι. «Ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται» εἶπε ὁ Κύριος.
Τέτοια μάχη, τέτοια νίκη. «Στὴν ἀγορὰ τ' οὐρανοῦ δὲν ὑπάρχουν φτηνὰ πράγματα». Οἱ στιγμὲς τοῦ πόνου καὶ τῆς θυσίας εἶναι στιγμὲς εὐλογίας. Κοντὰ σὲ κάθε σταυρό, εἶναι καὶ μία ἀνάσταση. Τί κι' ἂν τώρα πονᾶμε καὶ κλαῖμε ἀσταμάτητα; «Τὸ γὰρ παραυτίκα ἐλαφρόν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ' ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν», λέει ὁ Παῦλος.
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ πόνου εἶναι ὁ ἄριστος ἀθλητὴς τῆς ζωῆς μὲ τὶς ἔνδοξες νίκες. Θ' ἀκριβοπληρωθεῖ μὲ τὰ αἰώνια βραβεῖα, «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ οἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἠτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», λέει πρὸς Κορινθίους ὁ Παῦλος.
Ὅποιος ἀτενίζει καὶ ἀντιμετωπίζει τὸν πόνο μὲ τὸ πρίσμα τῆς αἰωνιότητος, εἶναι ἤδη ἀπὸ τώρα νικητής. Εἶναι ὁ ἐκλεκτὸς ποὺ μὲ τὴν ἀκατάβλητη πίστη στὸ Θεὸ ἔφθασε στὴν χαρά. Γεύτηκε τὴν χρηστότητα τοῦ Κυρίου καὶ εἶναι ὑποψήφιος στεφανηφόρος. Μπορεῖ νὰ ἐπαναλάβει τοῦ Ἀπ., Παύλου τὴν νικηφόρα κραυγή: «τὸν ἀγώνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα, λοιπὸν ἀποκείταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ».
Μὲ τέτοιες μεταφυσικὲς διαστάσεις ἡ ὑπέρβαση τοῦ πόνου καὶ ἡ μεταμόρφωσή του σὲ χαρὰ λυτρωτική, εἶναι πραγματικότητα, Εἶναι ἀλλοίωση ποὺ ὀφείλεται στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μετακαίνωση - παράλογο γιὰ τὸν ἄνθρωπο τοῦ ὀρθοῦ λόγου - φυσικὴ συνέπεια τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Εἶναι γιὰ τὸν ἄνθρωποι τῆς πίστεως, τὸ μέγα θαῦμα τῆς ἀλλοίωσης τοῦ Θεοῦ. Ἡ μεταφυσικὴ βίωση τοῦ πόνου ὁδηγεῖ στὴ λύση τοῦ μεγάλου προβλήματος. Ὁδηγεῖ ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς.
Ὀφείλουμε λοιπόν, ν' ἀποδεχόμαστε τὸν πόνο ποὺ μᾶς ἐπισκέπτεται, σὰν μιὰ εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τὸ σιτάρι συμπιέζεται καὶ λιώνει μέσα στὴ γῆ, ἀλλὰ τότε καρποφορεῖ τὴν ζωή. Πλούσια καὶ εὐλογημένη τοῦ πόνου ἡ συγκομιδή. Μεγάλη ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὸν ἀγρὸ τῶν δακρύων. Εὐλογία ποὺ τὴν βιώνουν ὅσοι μὲ τὸ χάρισμα τῆς διακρίσεως ἀληθινὰ πιστεύουν.
Εὐλογία Θεοῦ καὶ ἔλεος ὅσοι διῆλθαν τὸ καμίνι τοῦ ποικίλου πόνου μὲ θεϊκὴ δύναμη καὶ ἐπίγνωση. Τοὺς περιμένει ἡ αἰώνια, ἡ ἀθάνατη, ἡ πανευτυχὴς ἀνάπαυσις ἐν τῷ Θεῶ. Ἀμήν.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2020

Γιατί η αυτοκτονία είναι για την Εκκλησία ασυγχώρητο αμάρτημα





Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ο σύγχρονος Χρυσόστομος της Σερβικής Εκκλησίας άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς έγραφε σε επιστολή που είχε στείλει σε μία μοναχική και άρρωστη γυναίκα, που είχε πέσει σε απόγνωση: «Ξέρω ότι είναι δύσκολο. Πριν μερικά χρόνια πέθανε o άνδρας σου. Στενοχωριόσουν· το ξεπέρασες.

Πάντρεψες τον μοναχογιό σου· η χαρά επέστρεψε. Έπειτα σε χαροποιούσε πάρα πολύ το εγγόνι. Όμως εκείνο που αγαπούσες εσύ, αγαπούσε και ο Θεός και το πήρε. Μόλις το εγγόνι σου πέταξε στον αόρατο κόσμο, αρρώστησε και η νύφη σου. Τη στέγνωσε η στενοχώρια και η λύπη κι εκείνη ακολούθησε τον γιο της. Τελικά πίσω τους έφυγε κι ο μοναχογιός σου. Κι εσύ έμεινες μόνη κι έρημη.

Προσπάθησες μία φορά να δηλητηριαστείς. Έμεινες ζωντανή. Ετοίμασες έπειτα το σχοινί για να κρεμαστείς. Όμως σε ξάφνιασε η κοπέλα από τη γειτονιά. Βλέποντάς σε κάτω από το ετοιμασμένο σχοινί εκείνη σου είπε, πως άκουσε από τους γέρους, ότι η αυτοκτονία είναι αμαρτία χωρίς συγχώρεση και στους δύο κόσμους.

Καλά σου είπε. Τούτη η κοπέλα σού έσωσε την ψυχή. Όντως, εκείνη είναι η μέγιστη ευεργέτριά σου στον κόσμο. Μόνο χάρη σ’ εκείνη μπορείς να ελπίζεις να ιδωθείς στον άλλο κόσμο με τον γιο, τη νύφη, το εγγόνι και τον άνδρα σου.

Η Εκκλησία τού Χριστού από την αρχή αντιστάθηκε αποφασιστικά ενάντια στην αυτοκτονία, ως υπέρβαρο αμάρτημα. Ο δυτικός διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο Αυγουστίνος, είπε: «Όποιος αυτοκτονήσει, τούτος σκότωσε έναν άνθρωπο». Ο αυτόχειρας μ’αυτό, λοιπόν, τοποθετείται ίσα με τον δολοφόνο.

Αλλά στη δική μας ανατολική Εκκλησία, η αυτοκτονία κρίνεται ακόμα πιο αυστηρά. Κατά τον δέκατο τέταρτο κανόνα του πατριάρχη Τιμοθέου, ο αυτόχειρας στερείται της νεκρώσιμης ακολουθίας και του εκκλησιαστικού ενταφιασμού.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όρισε αυστηρή τιμωρία ακόμα και για την προσπάθεια αυτοκτονίας.

Σ’ εκείνον ο οποίος προσπαθήσει να αυτοκτονήσει, η Εκκλησία επιβάλλει κανόνα (να μην κοινωνήσει) δώδεκα χρόνια.

Ξέρω πως εσύ θα σκεφθείς ότι αυτό είναι υπερβολικά αυστηρό. Όμως αυτή η αυστηρότητα κατάγεται από το έλεος. Σου λέω την αλήθεια: η Εκκλησία είναι τόσο αυστηρή στο θέμα τής αυτοκτονίας από καθαρό έλεος απέναντι στους ανθρώπους. Αφού η Εκκλησία έχει στο πνευματικό της θησαυροφυλάκιο την προορατική εμπειρία, ότι οι αυτόχειρες δεν μπαίνουν στο βασίλειο της αθάνατης ζωής και του αιώνιου ελέους.

Και με την αυστηρότητά της η Εκκλησία θέλει να προλάβει τους ανθρώπους από την αιώνια καταστροφή. Στην Αγία Γραφή, μόνο δυο άνθρωποι αναφέρονται που πήραν τη ζωή τους από τον εαυτό τους. Ο ένας είναι ο Αχιτόφελ, ο προδότης τού βασιλιά Δαβίδ, και ο δεύτερος είναι ο Ιούδας, ο προδότης τού Κυρίου Ιησού Χριστού. Ας είναι μακριά από σένα και μόνο η σκέψη να βρεθείς σ’ αυτήν την παρέα, σ’ εκείνη την πλευρά του τάφου.

«Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (όποιος αντέξει ώς το τέλος, αυτός θα σωθεί, κατά Ματθαίον 10, 22), είπε ο Κύριος.

Είναι πολυάριθμες και διαφορετικές δυσκολίες που ο Θεός επιτρέπει στους ανθρώπους, αλλά ο σκοπός όλων αυτών είναι ο εξής: 
με την πίκρα να θεραπεύσει τις ανθρώπινες ψυχές από την αμαρτία και να τις προετοιμάσει έτσι για την αιώνια σωτηρία. Όσο και να είναι καμιά φορά δύσκολο για σένα, θυμήσου δυο πράγματα, πρώτο ότι ο ίδιος ο ουράνιος Πατέρας σου ορίζει το μέτρο των παθών, και το δεύτερο ότι Αυτός γνωρίζει τη δύναμή σου. Εάν ποτέ σου έρθει η σκέψη για αυτοκτονία, διώξε την σαν ψιθύρισμα του σατανά.
Το έλεος του Θεού να σε δυναμώσει.».
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, “Δρόμος δίχως Θεόδεν αντέχεται…” (Ιεραποστολικές Επιστολές Α’),
εκδ. «Εν πλω», σελ. 181.
www.vimaorthodoxias.gr

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2020

Όσιος Ιάκωβος: Ήρθα κύριε Γιώργο μου να σε χειρουργήσω!


(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

[Αφήγηση Γέροντα Κυρίλλου (1938-2012), Ηγουμένου Ιεράς Μονής οσίου Δαυίδ του Γέροντα Ευβοίας]: Ο κ. Γ. Στ.* από τη Λίμνη Ευβοίας έβγαλε στο τέλος Αυγούστου 1993, ένα σκληρό και μεγάλο όγκο λίγο πιο κάτω απ’ την κοιλιά του. Ο γιατρός που επισκέφθηκε συνέστησε να του τον αφαιρέσουν.
Ο κ. Γ., πιστός άνθρωπος, άρχισε τότε να παρακαλεί με δάκρυα τον Όσιο Δαυίδ και το Γέροντα Ιάκωβο να τον βοηθήσουν.
Στα μέσα Σεπτεμβρίου έταξαν με τη σύζυγό του και πήγαν στην Παναγία της Τήνου να την παρακαλέσουν.
Το δεύτερο βράδυ της εκεί παραμονής τους βλέπει στον ύπνο του ο πονεμένος αυτός άνθρωπος το Γέροντα Ιάκωβο να λάμπει, όπως ο χρυσός, και να κρατά στο χέρι του τρεις γάζες.
– Ήρθα κύριε Γιώργο μου να σε χειρουργήσω. Μη στενοχωριέσαι, του είπε.
Αυτό ήταν. Όταν το πρωί ξύπνησε, ω του θαύματος, ο όγκος είχε εξαφανιστεί!
Μετά από λίγες μέρες ήρθε με τη σύζυγό του στη Μονή, έτρεξαν στον τάφο του Γέροντα και συγκινημένοι τον ευχαριστούσαν απ’ την καρδιά τους!
* Το πλήρες όνομα αναγράφεται στο πιο κάτω βιβλίο.

Απόσπασμα από το βιβλίο, o «Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), Ένας σύγχρονος άγιος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Γέροντος», έκδοση της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Γέροντος, Λίμνη Ευβοίας, 2018.
www.pemptousia.gr

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2020

Θέλω πολλά, τα θέλω όλα


Θεέ μου, θέλω πολλά. Βλέπεις, Τα θέλω όλα. Λαχταρώ την ανάβαση στις κορυφές του πνεύματος. Με γοητεύει όμως αφάνταστα και ο ίλιγγος της πτώσης.
          Τι ανυπόφορος διχασμός! Διάσπαση που εξαπολύει μέσα μου γιγάντιες δυνάμεις. Τι μαρτύριο!
          Είναι ώρες, είναι μέρες που θα’ θελα να’ μουν αετός. Η καρδιά μου τότε χωρίς κόπο υψώνεται σε Σένα, Κύριε. Σε ζητεί.
          Αν μπορούσα, θα πετούσα από κορφή σε κορφή, ολοένα πιο ψηλά. Για να Σ’ ανταμώσω λυτρωμένος από κάθε χοϊκό και αμαρτωλό. Το βλέμμα μου μαγνητισμένο από την ομορφιά του προσώπου Σου δεν βλέπει τίποτε άλλο.
          Ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου φαίνεται σβησμένος, νεκρός. Ένας σωρός σκύβαλα.
          Μα έρχονται και μέρες. Αιώνιε Θεέ, που μέσα μου αντηχούν βρυχηθμοί θηρίων.
          Με τραβάει τόσο η πτώση! Ο Σατανάς ξεναγεί τη φαντασία μου σε τόπους γεμάτους από μεθυστικό άρωμα των ανθέων του κακού. Ο πειρασμός μου φέρνει ζάλη.
          Μου φαίνεται πως περπατώ στην άκρη της στέγης ενός σπιτιού και όπου νά’ ναι θα πέσω και θα πολτοποιηθώ στην αναμμένη άσφαλτο.
          “Πατέρα των οικτιρμών”, λυπήσου με. Ας σταματήσει πια αυτή η διάσπαση.
          Τόσα χρόνια ο πόλεμος δεν κόπασε στο στήθος μου. Τουλάχιστον ας γίνει κάποια ανακωχή. Νέκρωσε μέσα μου το συνεταίρο του Διαβόλου. Δώσε τη νίκη στον άνθρωπο που Σε διψάει.
          Σταθεροποίησε κάθε βήμα, που κάνω, για να Σε προσεγγίσω. Κάνε με όλο και πιο πολύ αναζητητή Σου. Δώσε μου τη χαρά της ανάβασης στις κορυφές Σου. Έτσι θα με τραβάει λιγότερο ο κάμπος με τα έλη και τη λάσπη.
          Απαράμιλλε Ενοποιέ, φέρε την ενότητα στη διασπασμένη μου ύπαρξη.
          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής