«Κατασκευάζεται» ένας νέος, κυνικός λαός, μηδενικής εθνικής μνήμης

 

Ο κυνικός λαός ενδίδει στην ύλη μέσα από τα κινητά και τα επιδόματα: «Πούλα, αρκεί να μου εξασφαλίζεις την επιβίωσή μου» είναι το νέο δόγμα που ενσταλάζουν στα μυαλά των νέων Ελλήνων.

Μανώλης Κοττάκης

newsbreak.gr

Μεγάλη μέρα η σημερινή [29 Μαΐου]. Ημέρα μνήμης. Ημέρα αναστοχασμού. Ημέρα εθνικής ταυτότητας. Παρότι, όμως, έχει επικρατήσει δεκαετίες τώρα να ονομάζεται «αποφράς», επιτρέψτε μου να κάνω σήμερα μια διαφορετική προσέγγιση. Αντί των κλασικών «σώπασε, κυρα-Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις», επιλέγω να αξιοποιήσω το τιμητικό βήμα που μου παραχώρησαν το Σάββατο το απόγευμα ο Σύλλογος Επιστημόνων Χαλανδρίου «Ευριπίδης» και ο Σύνδεσμος Μικρασιατών Κωνσταντινουπολιτών «Ρίζες» για να κάνουμε μαζί μία διπλή άσκηση. Ασκηση εθνικής αυτοπεποίθησης και άσκηση εθνικού προβληματισμού.

Εχουμε, άραγε, αναρωτηθεί γιατί κάθε χρόνο τέτοια μέρα διεξάγονται φιέστες στην Κωνσταντινούπολη; Γιατί γίνονται αναπαραστάσεις της Αλώσεως στην τουρκική τηλεόραση; Εχουμε συνειδητοποιήσει γιατί τόσο πολύ πανηγυρίζουν οι γείτονες που μετέτρεψαν την Αγία Σοφία σε τζαμί; Να σας πω!

Η αναπαράσταση της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης συνιστά ομολογία. Οι γείτονες αναγνωρίζουν ότι κατέλαβαν κάτι που δεν ήταν δικό τους. Οι γείτονες αναγνωρίζουν ότι κατέλαβαν κάτι που ανήκε σε άλλους και τους ήταν ξένο. Τόσο ξένο, που όταν το απέκτησαν για να δημιουργήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αντέγραψαν πλήρως την δομή τη Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τόσοι αιώνες πέρασαν από τότε και, εκτός από πολυκατοικίες και κανάλια στον Βόσπορο, οι γείτονες δεν άφησαν το παραμικρό αποτύπωμα στην Κωνσταντινούπολη. Δεν παρήγαγαν πολιτισμό.

Η αναπαράσταση της Αλώσεως αποδεικνύει ότι το φάντασμα του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πλανάται ακόμη πάνω από τη βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη και με τις φιέστες προσπαθούν να το ξορκίσουν.

Eτεροπροσδιορίζονται

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος είναι επίσης βασικός λόγος για να δείχνουμε κατανόηση στους γείτονες. Γιατί αποδεικνύει κάτι άλλο: την ανασφαλή τους ταυτότητα. Δεν έχουν ξεκάθαρη εθνική ταυτότητα οι Τούρκοι, αγαπητοί! Δεν έχουν δικά τους έργα! Δεν δύνανται να αυτοπροσδιοριστούν. Προσπαθούν μονίμως να ετεροπροσδιοριστούν μέσα από τα έργα των άλλων πολιτισμών. Τα δικά μας ελληνικά έργα. Με την Αγία Σοφία, με τα αρχαία της Εφέσου, με ό,τι τους αφήσαμε. Γιατί στην πραγματικότητα δεν φύγαμε ποτέ. Είμαστε ακόμη εκεί. Στη Σμύρνη με την τραγουδιστή ελληνική προφορά που τους αφήσαμε για κληρονομιά στα χείλη τους. Στη Σουμελά με την κρυφή γοητεία του χριστιανισμού σε εξισλαμισθέντες που εσχάτως βαπτίζονται χριστιανοί.

Ακόμη και στα βήματα του πυρρίχιου που χόρεψε ο Ιμάμογλου στην Τραπεζούντα. Εκεί είμαστε! Σκεφτείτε! Υπάρχει περίπτωση να γίνει ποτέ ισλαμικό κάτι που ονομάζεται «Αγία Σοφία»; Καταλαβαίνουν, άλλωστε, και οι ίδιοι ότι οι πύραυλοι, τα drones, τα αυτοκίνητα που παράγουν, τα πυρηνικά εργοστάσια κ.λπ. δεν είναι πολιτισμός. Ενώ η σκέψη! Ακόμη και τα σύμβολα στη σημαία τους κλεμμένα είναι! Βυζαντινά. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Είναι καθαρό: Πρέπει να εγκαταλείψουμε την εθνική μελαγχολία. Πρέπει να σταματήσουμε να πονάμε. Πρέπει όμως, αγαπητοί φίλοι και φίλες, να είμαστε σήμερα χαρούμενοι και για ακόμη έναν λόγο. Ο ισχυρισμός ότι ακόμη και σήμερα τα πνευματικά μας σύνορα εκτείνονται πολύ περισσότερο από τα φυσικά αποδεικνύεται από την ίδια τη ζωή. Δεν είναι λόγος κενός. Το ζούμε. Δεν ονειρευόμαστε.

Το Βυζάντιο και η Κωνσταντινούπολη δίνουν το «παρών» κάθε μέρα στις ζωές μας. Στην καθημερινότητά μας. Στη διεθνή σκηνή. Απλώς δεν το γνωρίζουμε. Μας διαφεύγει. Επρεπε να δούμε την τελετή στέψης του βασιλέως της Αγγλίας -πλήρης αντιγραφή του βυζαντινού τυπικού στέψης αυτοκράτορος- μαζί με βυζαντινούς ύμνους με εικόνες της Παναγίας και του Χριστού για να κατανοήσουμε την ακτινοβολία της Ορθοδοξίας μας. Χρειάστηκε να αρνηθεί η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ασπαστεί το Ιερό Ευαγγέλιο την ημέρα της Κυριακής της Ορθοδοξίας και να γίνει φασαρία για να μάθουμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος την υποδέχεται στην είσοδο του Μητροπολιτικού Ναού όπως ακριβώς υποδεχόταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης τον αυτοκράτορα στην Αγία Σοφία. Επρεπε να διαβάσουμε τις σκέψεις μίας ξένης πρωθυπουργού, της Ιταλίδας Τζόρτζια Μελόνι, στο τελευταίο βιβλίο της για να συναισθανθούμε γιατί η Αλωση θεωρήθηκε κομβικό γεγονός για την παγκόσμια Ιστορία. Ναι, η Μελόνι, που δηλώνει χωρίς ενοχές χριστιανή, στην αυτοβιογραφία της κάνει κάτι που έχει να πράξει χρόνια τώρα Ελλην πρωθυπουργός: Αναφέρεται στον ήρωα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο!

Κι όμως ακτινοβολεί

Δεν πειράζει όμως που αγνοούμε. Θα μάθουμε σιγά σιγά. Κάθε φορά που εορτάζουμε έναν Κωνσταντίνο και μία Δέσποινα, το Βυζάντιο τιμούμε. Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε τη Μονή Τιμίου Προδρόμου στις Σέρρες, που ήταν θέρετρο αυτοκρατόρων, το Βυζάντιο τιμούμε. Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε μονές του Αγίου Ορους και διαβάζουμε χρυσόβουλα ή βλέπουμε σωζόμενες στολές αυτοκρατόρων, στο Βυζάντιο υποκλινόμαστε. Κάθε φορά που πάμε στον Μυστρά, στον χώρο όπου εστέφθη αυτοκράτωρ ο Παλαιολόγος βρισκόμαστε

Και κάθε φορά που βλέπουμε το βίντεο της συγγνώμης του Πάπα Ιωάννη Παύλου στον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για τις ληστείες των Λατίνων στην πρώτη άλωση, του 1204, το Βυζάντιο ακτινοβολεί. Ανάμεσα στο ατομικό και το παγκόσμιο μεσολαβεί πάντα το εθνικό. Το εθνικό είναι η ρίζα του κόσμου. Το Βυζάντιο είναι, λοιπόν, εδώ. «Εμείς πού είμαστε;» είναι το ερώτημα . Η Ελένη Αρβελέρ έχει καταγγείλει ότι «Βάλαμε το Βυζάντιο σε παρένθεση. Χίλια χρόνια σε παρένθεση. Ξέρετε καμιά άλλη αυτοκρατορία να έχει ζήσει 1.000 χρόνια;». Ο Ελύτης γράφει: «Όταν μπαίνω σε ένα ερημοκλήσι και βλέπω σβησμένες τις τοιχογραφίες, νιώθω βυζαντινός. Σα να ήταν το σόι μου».

Σε αυτό το σημείο από τη φάση της αυτοπεποίθησης επιτρέψτε μου να ανοίξω την εικόνα: Καλό το παρελθόν, αλλά ας εισέλθουμε στη φάση του αναστοχασμού. Διότι διαβάζοντας και πάλι την Ιστορία για να θυμηθούμε πως «Εάλω η Πόλις» διαπιστώνουμε έντρομοι ότι τα λάθη του 1204, του 1453, του 1922 στη Σμύρνη, του 1974 στην Κύπρο, του 1996 στα Ιμια έχουν κοινό παρονομαστή: Τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Έτσι είναι όμως η Ιστορία μας. Μια υπόθεση λαθών. Το μόνο που μένει έπειτα από κάθε τραγωδία είναι ένας ηγέτης που έχει πει «Οχι». Χρήσιμο ιστορικό «Οχι». Γιατί πάνω στο «Οχι» του Κωνσταντίνου στο αίτημα του Μωάμεθ να παραδώσει την πόλη, πάνω στο «Οχι» του Παύλου Μελά στη Μακεδονία, πάνω στο «Οχι» των καλογέρων στο Κούγκι, πάνω στο «Οχι» του Μεταξά στον Μουσολίνι, πάνω στο «Οχι» του Παλληκαρίδη στην Κύπρο στηρίχθηκαν όλες οι επόμενες γενιές για να πάνε την πατρίδα μας παρακάτω. Χάρη σε αυτά τα «Οχι» συνέχισε να ανάβει το κερί. Το «Οχι» του Παλαιολόγου στον Μωάμεθ καταξίωσε την αυτοκρατορία στους αιώνες.

Σκέφτεστε τι άποψη θα είχαμε για το Βυζάντιο, αν ο Παλαιολόγος είχε πει «Ναι»;

Και έρχομαι τώρα στα δύσκολα. Το κερί τρεμοπαίζει τα τελευταία 20 χρόνια, αγαπητοί φίλοι. Και αν δεν έχει σβήσει μέχρι στιγμής, αυτό οφείλεται στον Θεό της Ελλάδος. Για πόσο όμως θα συνεχίσει να ανάβει και να φωτίζει το δωμάτιο;

Μικροελλαδισμός

Συνηθίζω να λέω ότι ο αντίπαλός μας δεν είναι απέναντι. Λάθος αν νομίζουμε ότι είναι απέναντι! Είναι μέσα στις γραμμές μας και μιλά ελληνικά. Συνηθίζω να λέω ότι ο μικροελλαδισμός είναι ο εχθρός μας. Το δόγμα «τόσοι είμαστε, αυτά μπορούμε να πάρουμε, δεν κάνουμε για παραπάνω». Η κερκόπορτα έχει ανοίξει καιρό τώρα μέσα στο έδαφός μας, ύπουλα. Στις κυβερνήσεις, στα κόμματα, στο βαθύ κράτος, στις τηλεοράσεις, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, σε κλειστές λέσχες, στο διαδίκτυο, ακόμη και στην Εκκλησία.

Κατασκευάζεται νέος λαός, αγαπητοί. Λαός κυνικός. Λαός που διαγράφει την ιστορική του ταυτότητα και δεν σαλεύει όταν οι γείτονες βαπτίζουν το Αιγαίο TurkAegean, οι Σκοπιανοί διδάσκουν τη «μακεδονική γλώσσα» στη Μακεδονία μας, υπουργοί παραιτούνται από τις γερμανικές αποζημιώσεις, υπουργεία λένε ότι είναι προαιρετικός ο εορτασμός των Τριών Ιεραρχών και της Ποντιακής Γενοκτονίας. Υπάρχει ένα νέο αίτημα: να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε! Κατασκευάζεται μέσα από τα κινητά και τα επιδόματα ένας νέος λαός που ενδίδει στην ύλη. «Πούλα, αρκεί να μου εξασφαλίζεις την επιβίωσή μου» είναι το νέο δόγμα που ενσταλάζουν στα μυαλά των νέων Ελλήνων. Στους Αμπελόκηπους φιγουράρει καιρό τώρα πάνω σε μια πολυκατοικία το σύνθημα «δεν πολεμάμε για καμία πατρίδα» και δεν το έχει σβήσει κανείς.

Κάθε πρωί παρακολουθούμε στην τηλεόραση επί ημίωρο τα «Νέα του σουλτάνου» για να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι είμαστε επαρχία του. Σε σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών η καθηγήτρια δίδαξε στα παιδιά την περασμένη εβδομάδα ότι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια είναι απαράδεκτη γιατί μετατρέπει το Αιγαίο σε κλειστή λίμνη. Δίδαξε το τουρκικό επιχείρημα, δηλαδή.

Ύπουλη υποταγή

Σε κλειστή σύσκεψη παρουσίασης βιβλίου σε λέσχη των Αθηνών οι διαμορφωτές κοινής γνώμης εξέφρασαν την άποψη ότι θα τα χάσουμε όλα στη Χάγη και ότι πρέπει από τώρα να ετοιμάζουμε τον κατάλογο της ήττας για να προετοιμαστεί ο λαός. Ήμουν αυτήκοος μάρτυς. Στα σχολικά βιβλία τα νέα παιδιά διαβάζουν απίθανα πράγματα για τον Μέγα Αλέξανδρο και την Κοκκινοσκουφίτσα, που έχουν στόχο τη διακωμώδηση του στρατηλάτη μας.

Στον δημόσιο διάλογο χλευάζεται το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας και οι ιερείς σύρονται κατηγορούμενοι στα δικαστήρια. Η Εκκλησία μας καταδιώκει τα μοναστήρια χάρη στα οποία επέζησε το βυζαντινό κράτος και προσπαθεί να βάλει χέρι στα οικονομικά τους. Ενώ για τη Συνθήκη των Πρεσπών σε κεντρικό επίπεδο δεν έβγαλε λέξη. Στην πραγματικότητα, επιδιώκεται να συντριβούν και οι τελευταίοι φάροι πνευματικής αντίστασης. Η υποταγή γίνεται ύπουλα, αθόρυβα, από μέσα. Με στόχο να εκχωρήσουμε επικράτεια, εναέριο χώρο και θάλασσα σε πρώτη φάση χωρίς να πέσει κανονιά.

Στην πραγματικότητα, έχουμε ήδη παραδοθεί, αγαπητοί. Κάπως έτσι σήμερα θεωρείται απολύτως φυσιολογικό να εγκαταλείπουμε τους αδελφούς μας Κυπρίους από το Κοσσυφοπέδιο και τον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό όπου η Ελλάς θα ψηφίσει τουρκική υποψηφιότητα μέχρι τη Eurovision. Κάπως έτσι εγκαταλείπουμε στεγνά τους αδελφούς μας Βορειοηπειρώτες. Την ώρα που οι γείτονες ετοιμάζονται να τους αρπάξουν τις περιουσίες και φυλακίζουν τις ηγεσίες τους, εμείς, η Ελλάς, η πρεσβεία μας στα Τίρανα διοργανώνει συναυλίες πολιτισμού!

Κάπως έτσι γυρνάμε την πλάτη στους αδελφούς μας Σέρβους για να κάνουμε τους ιπποκόμους τρίτων στα Βαλκάνια. Στην ουσία, αν δεν το έχουμε καταλάβει, η Ελλάς, όπως και το Βυζάντιο, καταρρέει αργά αλλά σταθερά ως ενιαία εθνική οντότητα. Μειώνεται ο γηγενής πληθυσμός, αυξάνονται οι μειονότητες, περιθωριοποιείται η θρησκεία, καταστρέφεται με τα greeklish η γλώσσα. Το μέγα ερώτημα λοιπόν μετά ταύτα είναι το εξής: Εμείς οι κληρονόμοι του Μείζονος Ελληνισμού μιας αυτοκρατορίας πολιτισμού αιώνων τι κάνουμε για να μείνει το κερί αναμμένο; Τι κάνουμε για να μη σβήσει; Εις ό,τι με αφορά, εις ό,τι μας αφορά, πάντα θα θυμάμαι τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου παραμονή της Αλώσεως: Αν κάνουμε όσα πρέπει, τότε «ίσως αποφύγουμε τη δίκαια τιμωρία του Θεού που επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια μας!».

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: «Κατασκευάζεται» ένας νέος, κυνικός λαός, μηδενικής εθνικής μνήμης (o-nekros.blogspot.com)

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΧΑΡΤΟΥΜ

 

Οι αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις στο Σουδάν και η συντονισμένη επιχείρηση απεγκλωβισμού από το Χαρτούμ 120 Ελλήνων στάθηκαν η αφορμή να «ανακαλύψουμε» την ύπαρξη μιας μικρής αλλά συμπαγούς ελληνικής κοιλότητας στη μεγάλη και πολύπαθη αφρικανική χώρα. Η ιστορία της ελληνικής κοινότητας στο Σουδάν πάει πολύ μακριά, στο 1821, όταν Έλληνες της Αιγύπτου ακολούθησαν την εκστρατεία του Μωχάμετ Άλυ (του πατέρα του Ιμπραήμ) στα νότια της Αιγύπτου και εγκαταστάθηκαν στην πόλη που αυτός ίδρυσε στις όχθες του Νείλου το 1823, στο Χαρτούμ, βρίσκοντας στην περιοχή το ιδανικό σημείο για την ανάπτυξη των εμπορικών τους δραστηριοτήτων.

          Μέχρι τη δεκαετία του 1970, οι Έλληνες του Σουδάν έφθαναν τους 12.000, με τους περισσοτέρους Έλληνες να εγκαταλείπουν τη χώρα το 1983, όταν επιβλήθηκε η Συρία. Έναν αιώνα πριν, το 1885, όταν η πόλη έπεσε στα χέρια των φανατικών μαχντιστών με γνωστότερο θύμα των σφαγών που ακολούθησαν, τον Βρετανό στρατηγό Γκόρντον, στην πόλη υπήρχε μέχρι και ελληνικό προξενείο με πρόξενο τον Νίκο Λεοντίδη, και οι Έλληνες αμύνθηκαν και έπεσαν ηρωικά υπερασπιζόμενοι την πόλη.

          Ίσως θα έπρεπε να θυμηθούμε τους επτά ηρωικούς Έλληνες που έπεσαν  αιχμάλωτοι στα χέρια των μαχντιστών τους δόθηκε η επιλογή να εξισλαμισθούν, για να σώσουν τη ζωή τους, αλλά αυτοί αρνήθηκαν και αποκεφαλίσθηκαν δημόσια στον περίβολο του ορθοδόξου ναού του Χαρτούμ, όπου αργότερα στήθηκε μνημείο προς τιμήν τους. Γιατί, άραγε, δεν τους θυμηθήκαμε;  Γιατί δεν τους τιμήσαμε;

          «ΖΩΗ», τ. 4379

Άγιος Ευμένιος: Τα πάντα να πέσουν, η αγάπη δεν πέφτει! Δεν μπορεί ποτέ να πέσει η αγάπη!

Γέροντα, τι μας χρειάζεται πρώτα απ’ όλα;
Η αγάπη του Θεού μάς χρειάζεται.  Κι όταν αγαπούμε τον Θεό αγαπούμε και τον πλησίον. Εκεί είναι η πηγή απ’ όπου όλα πηγάζουν.

Ο άνθρωπος αισθάνεται ότι πετά στον ουρανό, ότι έχει φτερά και πετά, όταν έχει αγάπη
Θεού, όταν αγαπά.

Χωρίς αγάπη δεν μπορεί να πετάξη.

Δεν μπορεί να κάνη καλό έργο χωρίς αγάπη.

Πώς θα βοηθήσουμε κάποιον, αν δεν τον αγαπούμε;

Ο Θεός αγάπη εστί. Μόνο αγάπη είναι ο Θεός.

Και, όπως λέει ο Απόστολος: «Ο Θεός αγάπη εστί. Και ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ».

Όποιος λέει ότι αγαπά τον Θεό και δεν αγαπά τον αδελφό του, ψεύστης εστίν.

Τον αδελφό μας, λέει, που τον βλέπουμε κάθε μέρα, πως δεν τον αγαπούμε, και τον Θεό, που δεν Τον βλέπουμε, λέμε πως Τον αγαπούμε; Μα δεν μπορεί.

Όποιος αγαπά τον Θεό, υποχρεωτικά θα αγαπά και τους ανθρώπους. Δεν μπορεί…, υποχρεωτικά θα γίνη αυτό.

Είπε ένας Άγιος Πατέρας: «Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις».

Και το είπε αυτό ο Άγιος Πατέρας, επειδή, όταν αγαπάς, δεν μπορείς να κάνης κακό. Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις.

Άμα αγαπάς, υποχρεωτικά θα κάνης καλό.

«Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει… ου ζήλοι, ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται, το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».

Τα πάντα να πέσουν, η αγάπη δεν πέφτει.

«Ουδέποτε εκπίπτει», γιατί «ο Θεός αγάπη εστί».

Δεν μπορεί ποτέ η αγάπη να πέση.

Ο άνθρωπος με την αγάπη πετά.

Αισθάνεται ότι έχει φτερά και πετά.

Χωρίς αγάπη, όμως, δεν μπορεί να πετάξη.

Όπως τα ζητήση ο άνθρωπος, τα δίνει ο Θεός.

Όλα γίνονται όπως τα ζητάει ο άνθρωπος.

Ο Θεός δίνει στον άνθρωπο ό,τι θέλει ο άνθρωπος.

Αν θέλη καλό, του δίνει καλό.

Αν θέλη κακό, δεν του το δίνει, τον αφήνει να το πάρη μόνος του.

Γιατί ο Θεός δεν δίνει κακό.

Δεν μπορεί να γίνη κανείς άρχοντας, αν ο Θεός δεν το επιτρέψη.

Κι αν επιτρέπη κάτι, που δεν είναι καλό, το επιτρέπει επειδή ο λαός το θέλει.

Από το βιβλίο του Μοναχού Σίμωνος, «Πατήρ Ευμένιος, ο ποιμήν ο καλός και θαυματουργός».

Άγιος Ευμένιος: Τα πάντα να πέσουν, η αγάπη δεν πέφτει! Δεν μπορεί ποτέ να πέσει η αγάπη! | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ Η ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΤΕΛΙΚΑ ΣΩΖΕΙ

 

Μία από τις τρεις μεγάλες εορτές των Εβραίων ήταν και η εορτή της Σκηνοπηγίας. Πρώτη ήταν το Πάσχα, μετά η  Πεντηκοστή και τρίτη η Σκηνοπηγία. Στην εορτή της Σκηνοπηγίας, που κρατούσε οκτώ μέρες, οι Εβραίοι έβγαιναν από τα σπίτια τους και έμεναν τις σκηνές, που έφτιαχναν πρόχειρα με κλαδιά πάνω τις ταράτσες, σε αυλές, δρόμους και σε πλατείες. Αυτό το έκαναν σε ανάμνηση της διαμονής των πατέρων τους επί σαράντα χρόνια στην έρημο.

          Οι εορταστικές εκδηλώσεις κορυφώνονταν την ογδόη ημέρα όταν έβγαιναν από τις σκηνές και πήγαιναν όλοι μαζί στο ναό του Σολομώντα για σπονδές. Έμπαιναν επί κεφαλής οι ιερείς και με ήχους σάλπιγγας έχυναν νερό από την πηγή του Σιλωάμ επάνω στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων. Η σπονδή αυτή γινότανε σε ανάμνηση του νερού που έτρεξε από  το βράχο Χωρήβ. Το νερό αυτό έσωσε τους Ισραηλίτες, από βέβαιο θάνατο της δίψας τους στην έρημα του Σινά.    Ακριβώς την ώρα εκείνη ο Χριστός εκμεταλλεύτηκε τη ψυχολογική κατάσταση των Εβραίων, αλλά και το πλήθος των προσκυνητών και, όρθιος ανάμεσα στα πλήθη, με φωνή βροντερή είπε: «Ο βράχος Χωρήβ συμβολίζει εμένα. Το νερό συμβολίζει το λόγο μου. Όποιος με πλησιάζει και πίνει από τη δική  μου πηγή, όχι μόνο θα ξεδιψάσει ο ίδιος, αλλά θα γίνει και πηγή ύδατος ζώντος».

          Με τέτοιες αλήθειες δίδαξε ο Χριστός την ημέρα εκείνη τα πλήθη.

          Η αλήθεια, όμως πάντα χωρίζει το αληθινό από το ψεύτικο.

          Σε λίγο οι ακροατές του Χριστού είχαν χωριστεί σε δύο. Άλλοι έλεγαν ότι έτσι είναι, και άλλοι όχι.

          Τότε συνέβη κάτι πολύ σπουδαίο. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι έστειλαν στρατιώτες να συλλάβουν τον Χριστό, Οι απεσταλμένοι όμως, αντί να τον συλλάβουν, γύρισαν πίσω και άρχισαν να τον εγκωμιάζουν στους άρχοντές του. Ομολόγησαν ότι δεν είχαν ακούσει ποτέ κανένα να ομιλεί τόσο ωραία, όσο ο Χριστός. Η ομολογία αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί δεν την είπαν φίλοι του Χριστού, αλλά εχθροί του.

          Γοητευτικά δίδαξαν πολλοί προ Χριστού και μετά Χριστό. Από το Σωκράτη ως το Γκαίτε. Όλοι αυτοί όμως δίδαξαν ανθρώπινα. Ο Χριστός δίδαξε Θεανθρώπινα. Αποκάλυψε όχι μόνο τα αισθητά, αλλά και τα υπεραισθητά. Όχι μόνο τα χρονικά, αλλά και τα αιώνια.

          Η διδασκαλία  του Ιησού Χριστού χώρισε όχι μόνο τους τότε ακροατές Του, αλλά και πολλούς άλλους μέσα στους αιώνες. Και θα τους χωρίζει συνέχεια.

          Η Εκκλησία, με το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που έβαλε σήμερα, θέλει να μας ανοίξει τα μάτια, για να καταλάβουμε, ότι το συμφέρον μας είναι ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό, ν’ ακολουθήσουμε το Πνεύμα το Άγιο.

          Από αυτό το Πνεύμα έχει ανάγκη σήμερα ο ασκητής, ο βιοπαλαιστής, ο πλούσιος, ο φτωχός, ο εγγράμματος και ο αγράμματος.

          Η Εκκλησία δεν είναι μόνο τελετές. Είναι ζωή, είναι δύναμη που μεταμορφώνει το είναι μας. Μόνο η δική της δύναμη μπορεί να μας σώσει από τον σύγχρονο κατακλυσμό.

          Στις Ιερές Μονές συνηθίζεται να κτυπάει το τάλαντο προ κάθε ακολουθίας, του οποίου ο ήχος είναι διακριτικός και προειδοποιεί για την επικείμενη ακολουθία. Το κτύπημα αυτό του ταλάντου συμβολίζει το κτύπο που έκανε ο Νώε προ του κατακλυσμού και μπήκαν ορισμένοι άνθρωποι και σώθηκαν.

          Εάν και μείς ακούσουμε τον ήχο του Ευαγγελίου και μπούμε μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας μας, δηλαδή στην Εκκλησία μας, θα σωθούμε.

          Τελικά η Εκκλησία σώζει!

          ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΚΙΛΙΦΗ, Ιερομονάχου.

Η μονολόγιστη ευχή του Ιησού

 

Ο μεγάλος άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός παρακινώντας τους πιστούς στον επανευαγγελισμό τους και την επιστροφή τους στη σωτήρια χάρη της Εκκλησίας τους προέτρεπε λέγοντάς τους:

          «Τώρα σας συμβουλεύω να κάμετε από ένα κομβολόγι (κομποσκοίνι) μικροί και μεγάλοι και να το κρατήτε με το αριστερό χέρι, και με το δεξιό να κάμνετε τον σταυρό σας και να λέγετε: «Κύριε Ιησού χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, διά της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων ελέησόν με τον αμαρτωλό και ανάξιον δούλον σου. Ο πανάγαθος Θεός μας χάρισε τον τίμιον Σταυρόν με τον οποίον να ευλογώμεν, και τα Άχραντα Μυστήρια. Με τον σταυρόν να ανοίγωμεν τον παραδεισον, με τον σταυρόν διώκωμεν τους δαίμονας, αλλά πρέπει να έχωμεν το χέρι μας καθαρόν από αμαρτίας, και τότε κατακαίεται ο διάβολος και φεύγει.

          Όθεν, αδελφοί μου, ή τρώγετε ή πίνετε ή δουλεύετε, να μη σας λείπει αυτός ο λόγος και ο σταυρός. Και καλόν και άγιον είναι να προσεύχεσθε πάντοτε την αυγήν, το βράδυ και τα μεσάνυκτα».

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ Η Μέριμνα

 

Ο Κύριος μας απαγόρεψε την υποδούλωση στο χρήμα. «Κανείς», είπε, «δεν μπορεί να είναι δούλος σε δύο κυρίους…. Δεν μπορείτε να είστε δούλοι και στον Θεό και στο χρήμα». Απαγόρεψε, επίσης τις μάταιες μέριμνες, γιατί αυτές εξασθενίζουν και εξαφανίζουν την καλή μέριμνα για την απόκτηση της βασιλείας των ουρανών.

          Η μάταιη μέριμνα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ασθένεια της ψυχής, η εκδήλωση της απιστίας της. Γι’ αυτό, ο Κύριος είπε: «Ολιγόπιστοι! Μην μεριμνάτε για τη ζωή σας τι θα φάτε και τι θα πιείτε, ούτε για τι σώμα σας τι θα ντυθείτε!». Μίσησε τη μισητή στον Θεό ραθυμία και αγάπησε τον αγαπητό στον Θεό κόπο, αλλά μην βλάπτεις την ψυχή σου με την μάταιη και ανώφελη, την περιττή μέριμνα. Για να έχεις σταθερή αφοσίωση και θερμό ζήλο στο έργο της σωτηρίας σου, ο Κύριος υποσχέθηκε να σου δώσει όλα   όσα χρειάζεσαι στην πρόσκαιρη τούτη ζωή με την παντοδύναμη θεϊκή Του πρόνοια.

          Ι. Μ.

Προσευχή εν σιωπή

 

Έχω συχνά διερωτηθεί πως γίνεται και η σιωπή είναι πολύ βαθύτερη όταν τη μοιραζόμαστε με άλλους. Γιατί η προσευχή μας είναι τόσο πολύ συγκεντρωμένη, τόσο εντονότερη και όμως εντελώς απλή, όταν την αναπέμπουμε από κοινού με άλλους μέσα σε πνεύμα σιωπηλής λατρείας, μπροστά στον Θεό της χωρίς σύνορα αγάπης και του άπειρου ελέους;

           Πως συμβαίνει και μέσα στη σιωπή η προσευχή μας αγκαλιάζει τον άλλο με τρόπο μοναδικό .έτσι ώστε, μέσα σε μια απερίγραπτη αρμονία, να δεόμαστε ο ένας για τον άλλο, να ευχαριστούμε ο ένας τον άλλο και να προσφέρουμε ο ένας στον άλλο στον Θεό, του Οποίου την παρουσία και την αγάπη τη νιώθουμε σχεδόν σωματικά, την αγάπη Εκείνου που είναι ο Εμμανουήλ, δηλαδή «ο Θεός μεθ’ ημών»;

          Το «Οικουμενικό πρόβλημα» μπορεί να λυθεί εντελώς εκεί όπου οι άνθρωποι, που αγαπούν τον Χριστό και Του προσφέρουν την αδιάλειπτη αφοσίωσή τους, συγκεντρώνονται εν ησυχία για να Τον λατρεύσουν και να ακούσουν μαζί τη φωνή Του….

π. Ιωάννης Μπρέκ, «Στα χέρια του Θεού»