Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Τη αυτή ημέρα...




Τη 25η του αυτού μηνός 
η Κοίμηση της Αγίας Άννας Μητέρας της Υπεραγίας Θεοτόκου


Μτηρ τελευτ Μητροπαρθνου Κρης,
τν κυουσν μητρων σωτηρα.
Π
μπτ ξεβωσε μογοστκος εκδι ννα.

πολυτκιον  

Ζω
ν τν κυήσασαν, κυοφόρησας, γνν Θεομήτορα, θεόφρον ννα, δι πρς λξιν οράνιον, νθα εφραινομένων, κατοικία ν δόξ, χαίρουσα νν μετέστης, τος τιμσί σε πόθ, πταισμάτων ατουμένη, λασμν ειμακάριστε.





                        

Καθημερινά σήματα πορείας



«Εύχεσθε υπέρ αλλήλων, όπως ιαθήτε.
Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (Ιακ. 5, 16)

          Το ενδιαφέρον δια τον πλησίον επιβάλλει να του προσφέρουμε όση βοήθεια μπορούμε. Αλλά επίσης καθήκον είναι να ζητάμε, χάρη αυτού, τη βοήθεια και ενίσχυση του Θεού. Και έχει μεγάλη σημασία η προσευχή που γίνεται με αγάπη  υπέρ του πλησίον μας. Η προσευχή αυτή, ενώ μαρτυρεί πίστη χριστιανική και αγάπη, συγχρόνως τονώνει και αυξάνει την πίστη και την αγάπη. Συνδέει  στενότερα τους χριστιανούς που εκτελούν αμοιβαίως το καθήκον αυτό της προσευχής, και φέρει πλουσιότερες τις ευλογίες του Θεού.
          Είναι αδύνατο ο Θεός της αγάπης να μην προσέξει ιδιαίτερα την εξ αγάπης προσευχή που του προσφέρουμε χάρη των αδελφών μας και πολύ περισσότερο, όταν δεν πρόκειται για υλικά ζητήματα, αλλά για τη διόρθωση και την πνευματική  πρόοδο του πλησίον μας, για την ενίσχυσή του στο δύσκολο αγώνα  εναντίον της αμαρτίας.

Πηγή: Δ. Γ. Παναγιωτόπουλου, «Από την Πηγή της Αλήθειας»

Τέλος στη χυδαιολογία



 
          Ο Ρώσος Πρόεδρος κ. Βλαδ. Πούτιν νομοθέτησε πρόστιμα για την χρήση χυδαίων λέξεων και εκφράσεων στα Μ. Μ. Ε της Ρωσικής Ομοσπονδίας, τόσο στα τηλεοπτικά όσο και στα διαδικτυακά. Επίσης, η Δούμα, η Ρωσική Βουλή ενέκρινε νόμο περί προστασίας του θρησκευτικού συναισθήματος. Ποινή θα επιβάλλει στο εξής η ρωσική δικαιοσύνη σε όσους προσβάλλουν το θρησκευτικό συναίσθημα και βεβηλώνουν ιερά αντικείμενα.
          Πρέπει επιτέλους να παρθούν δραστικά μέτρα  για τον περιορισμό και την εξάλειψη του φαινομένου της χυδαιολογίας, που τείνει να γίνει μάστιγα και της ελληνικής κοινωνίας.
          Ο σεβασμός της προσωπικότητας του άλλου και η αξιοπρέπεια επιτάσσουν να φερόμαστε με ευγένεια και ευπρέπεια. Υβριστικές φράσεις και λέξεις υποτιμούν όχι μόνο τον συνομιλητή μας αλλά κι εκείνους που τις χρησιμοποιούν.
          Βέβαια, καλές είναι και οι νομοθετικές ρυθμίσεις, όμως πρώτιστη είναι η καλλιέργεια ήθους, που δεν επιβάλλεται με νόμους αλλά είναι έργο της οικογένειας και της Παιδείας. Ποτέ δεν είναι αργά.

Πηγή: Ορθ. Περ. « ΛΥΔΙΑ», Ιούνιος 2013

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Θάνατος: Το ερώτημα του ανθρώπου (Α΄)



 
          Κάθε προσπάθεια που κάνει ο άνθρωπος για να δώσει κάποιο νόημα στη ζωή του εκμηδενίζεται μπροστά στην πραγματικότητα του θανάτου. Γιατί ποιο νόημα μπορεί να έχει η καλλιέργεια κάποιων αξιών, όταν ο δημιουργός τους- ο άνθρωπος- πρόκειται να πέσει στο μηδέν; Η ζωή τότε καταντάει ένα θέατρο. Αν δεν υπάρχει ελπίδα μετά θάνατο, τότε η λέξη ελπίδα πρέπει να γράφεται με εισαγωγικά.
          Αλλά τι είναι ο θάνατος; Πολλά μπορεί κανείς να πει, αλλά να μην έχει εγγίσει καν το μυστήριο του θανάτου, γιατί ο θάνατος έχει μία γνωστή και μία άγνωστη πλευρά. Από το ένα μέρος ο γιατρός και ο βιολόγος ξέρει ποιες διαδικασίες οδηγούν στο θάνατο. Βέβαια ο άνθρωπος δεν πεθαίνει όπως τα άλλα ζώα, όπως και δεν ζει όπως τα άλλα ζώα. Γι’ αυτό και ο θάνατος του ανθρώπου διαφέρει από τα άλλα ζώντα. Μόνο ο άνθρωπος ξέρει από πού πριν ότι θα πεθάνει κάποτε και αυτή η γνώση επισκιάζει ολόκληρη τη ζωή του. Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να προχωρήσει μόνος του προς τον θάνατο και ξέρει τι χάνει με τον θάνατο. Όσο περισσότερο είναι άνθρωπος ο άνθρωπος τόσο περισσότερο έχει συνείδηση ότι είναι πρόσωπο, πράγμα που τον κάνει να διαφέρει ριζικά από τα άλλα ζώντα. Και τόσο περισσότερο γίνεται ο θάνατός του ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο. Βλέπει τον θάνατο, αλλά αυτό που βλέπει δεν  είναι ο θάνατός του. Γι’ αυτό δεν ξέρει τι σημαίνει ο θάνατος του προσώπου. Δεν ξέρει τι σημαίνει : εγώ πεθαίνω. Αλλά τι είναι ο θάνατος του «εγώ»; Σ’ αυτό δεν μπορεί κανείς άνθρωπος να δώσει μία ικανοποιητική απάντηση. Γ’ αυτό μας είναι αινιγματικό το ότι πεθαίνει ο συγκεκριμένος άνθρωπος με τη  μοναδικότητά του.
          Ακόμη μόνο ο άνθρωπος απ’ όλα τα ζώντα αντιδρά εναντίον του θανάτου, όχι βέβαια από ένστικτο συντήρησης του ζώου, αλλά σαν κάτι που πηγάζει από ένα  πνευματικό βάθος. Είναι ένα αίσθημα ότι κάτι «δεν πάει καλά». Ότι ο θάνατος δεν είναι κάτι φυσικό.
          Το βιολογικό γεγονός του θανάτου είναι μόνο το κέλυφος  και το σύμπτωμα. Η αιτία θανάτου που διαπιστώνει ο γιατρός, δεν είναι η πραγματική αιτία. Η ζωή του προσώπου είναι πέρα από τη βιολογική ζωή. Έτσι και ο θάνατος είναι κάτι πέρα από τον βιολογικό θάνατο. Το ανθρώπινο πρόσωπο ζει από τον δημιουργικό λόγο του Θεού. Έτσι και πεθαίνει όταν, επειδή και όπως θέλει ο Θεός. Ό, τι διαπιστώνει ο γιατρός είναι το κέλυφος του θανάτου. Ο πυρήνας του είναι κρυμμένος στο μυστήριο του Θεού.
          Επομένως ας μην ζητάμε ανθρώπινες απαντήσεις, εκεί που μόνο η αποκάλυψη του Θεού απαντά.
          Αυτά αφορούν το ερώτημα του ανθρώπου περί του θανάτου. Υπάρχει όμως και η απάντηση του Θεού. Θα τη δούμε σε μία άλλη ανάρτηση.

Πηγή: Συνοπτική-περιληπτική παρουσίαση σχετικού κειμένου Μητροπολίτου Κορωνείας κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Η πίστη: Ο φάρος της ψυχής



 
          Πολύ σπουδαία υπηρεσία προσφέρουν στα θαλασσινά ταξίδια οι γνωστοί μας φάροι που είναι τοποθετημένοι σε επικίνδυνα σημεία για να προφυλάσσουν τα πλοία από τους κινδύνους των σκοπέλων και των υφάλων. Ιδιαίτερη είναι η χρησιμότητά τους όταν οι καιρικές συνθήκες είναι άσχημες και υπάρχουν τρικυμισμένες νύχτες, τότε το πλοίο κινδυνεύει πράγματι να συντριβεί πάνω στα άγρια βράχια.
          Αλλά και η καθημερινή μας ζωή είναι ένα ταξίδι μέσα στην καθημερινή απέραντη θάλασσα της ζωής. Ταξιδεύουμε πάνω σ’ ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο που λέγεται γη. Ο πιστός στο ταξίδι αυτό οφείλει να χρησιμοποιεί το φάρο της πίστεως, που είναι ένα δυνατό φως που προφυλάσσει από ναυάγια. Με την εκρηκτικότητα της πίστεως ο άνθρωπος πορεύεται  για την πραγματοποίηση του σκοπού της ζωής του. Δυστυχώς όμως υπάρχουν πολλοί που ταξιδεύουν στα τυφλά, χωρίς φως και κινδυνεύουν να καταποντισθούν στα βράχια της αμαρτίας και της αποστασίας από τον Θεό.
          Η ψυχή μας δεν φωτίζεται από το φως της πίστεως και μοιάζει με σβησμένο φάρο. Και όπως το ταξίδι του πλοίου δυσκολεύεται χωρίς το σωτήριο φως του φάρου να φθάσει στο λιμάνι, κατά παρόμοιο τρόπο και οι πιστοί ταξιδιώτες χωρίς το φως της χριστιανικής πίστεως δυσκολεύονται και δυσανασχετούν στο ταξίδι της ζωής. Και τούτο γιατί δεν έχουν την ανάλογη πίστη και πελαγοδρομούν βουλιάζοντας στην απαισιοδοξία και την παραίτηση από το ταξίδι της ζωής.
          Βέβαια και οι χριστιανοί συναντούν δυσκολίες  και ποικίλες δοκιμασίες, αλλά δεν απελπίζονται επειδή λούζονται από το φως της πίστεως. Έχουν πίστη, καρτερία, υπομονή και προσμονή για την υπέρβαση των δυσκολιών.
Η νίκη στο ταξίδι της ζωής ανήκει στους αισιόδοξους, σ’ αυτούς που έχουν κέντρο ζωής τον Ιησού Χριστό και ατενίζουν το μέλλον με πίστη και ελπίδα, γιατί πιστεύουν στο Θεό που είναι Πατέρας και προνοητής και αυτή η πίστη κρατά το φάρο της ψυχής πάντοτε αναμμένο.

π. γ. στ.

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Παράκληση στους φίλους του Θεού- Αγία Μαρκέλλα η Χιοπολίτις




 
Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Γέγονας Νύμφη τώ Κυρίω ωραία, ώ Μαρκέλλα πανέντιμε,
τή στολή του αίματος περιβεβλημένη, και την της Παρθενίας ,
λαμπάδα βαστάζουσα.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Όλος υπάρχω τη εμμονή προσβλέπειν εν βίω, παρερχόμενα και θνητά,
τον νούν ανόρθωσον μου τα άνω βλέπειν μάρτυς,
εν όρει τω Αγίω ώ κατεσκήνωσας.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Ουρανόθεν εφαπλούσα την προστασίαν Σου ύδατος δωρούμενη,
είς τέλος με θεράπευσον βοώ Σοι.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Άνωθεν αγγέλους, αιώσι συγχορεύεις, 
και τών εκείθεν τερπνών συμμετέχουσα, έπιδε έξ ουρανών, 
Μαρκέλλα τους τιμώντας Σε.






Φωτό έστειλε Ε.Κ.

Πηγή: http://akolouthies-agion.blogspot.gr

"...Σεμνὴ Μαγδαληνή, ἠκολούθεις Μαρία..."




 
H Αγία Μαρία η Μαγδαληνή μετά τη θεραπεία της από τον Κύριο, συναισθανόμενη την μεγάλη ευεργεσία, γεμάτη ευγνωμοσύνη για τα αγαθά που αξιώθηκε, άφησε τα πάντα και άρχισε να ακολουθεί τον Κύριο, όπως έκαναν οι Μαθητές και Απόστολοι.

Ενδύθηκε η μακαρία Μαρία κάθε αρετή και αγαθότητα και εγκατέλειψε τα αγαθά του κόσμου, πλούτη, δόξα, ωραιότητα. Έβλεπε τους χωλούς να θεραπεύονται, τους τυφλούς να αναβλέπουν, τα δαιμόνια να εκδιώκονται, να επιτιμώνται και να διασκορπίζονται από τον Δεσπότη Χριστό, τους παραλύτους να περπατούν. Από όλα αυτά και από τις μαρτυρίες των Γραφών καταλάβαινε ότι Αυτός είναι ο αναμενόμενος ελευθερωτής του Ισραήλ. Έτσι η μακαρία Μαρία κατενόησε πλήρως και πίστεψε ότι Αυτός είναι αληθινός Υιός του Θεού. Και τον ακολουθούσε πιστά και αφοσιωμένα, μαζί με άλλες γυναίκες, υπηρετώντας Αυτόν και τους μαθητές Του και όσους Τον ακολουθούσαν. Τα πλούτη της, την περιουσία της, όλα τα διέθεσε στην διακονία των Μαθητών και του Κυρίου (Λουκάς 8,2). Η διακονία της αυτή έγινε αιτία να συνδεθεί στενά με τη Μαρία του Κλωπά και τη Σαλώμη (Μάρκος 15,40). Αλλά και με την Μητέρα Του, Θεοτόκο Παρθένο Μαριάμ, συνδέθηκε με σύνδεσμο φιλίας και αγάπης και με τους συγγενείς της (Ιωάννης 19,25). Και με όλους αυτούς που ακολουθούσαν τον Χριστό, όλη την συνοδεία των Μαθητών και Μαθητριών. Μάλιστα, ξεχώρισε μέσα στην συνοδεία των Μαθητριών ως πρώτη μετά την Θεοτόκο, όπως ο Πέτρος ξεχώριζε ως πρώτος μεταξύ των Αποστόλων.




Βρισκόταν στη Σταύρωση του Κυρίου (Λουκάς 23,49) όπου μαζί με την Θεοτόκο Μαρία και τις υπόλοιπες γυναίκες παρέμεινε μέχρι την τελευταία στιγμή,σπαράσσοντας από πόνο και αγωνία. Να πώς παρουσιάζουν πολύ παραστατικά οι άγιοι Ευαγγελιστές Ματθαίος, Μάρκος και Ιωάννης την παρουσία της αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στην Σταύρωση του Κυρίου.

Από απόσταση παρακολουθούσαν δακρυσμένες, με πόνο και σπαραγμό ψυχής οι Μαθήτριες του Ιησού μαζί με την Θεοτόκο την πορεία του Κυρίου προς τον Γολγοθά και την ανάρτησή Του επί του Σταυρού. Παρακολουθούν το δράμα του Διδασκάλου τους και συμπαραστέκονται στην θλιμμένη Μητέρα Του. Δίπλα στον Σταυρό, μαζί με την Θεοτόκο και τον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου, Ιωάννη, η Μαρία ζει το αποκορύφωμα του θείου Δράματος. Παραθέτουμε εδώ τον θρήνο της Μαρίας της Μαγδαληνής, καθώς βλέπει τον Κύριο της δόξης επί του Σταυρού κρεμάμενο:

“Τί είναι τούτο, Δέσποτα και Θεέ; Τόσο άπειρον το πέλαγος της ευσπλαγχνίας Σου; Με αυτά σε ανταμείβουν εκείνοι που γεύθηκαν και απήλαυσαν όλα τα καλά των ευεργεσιών Σου; Σε έντυσαν με χιτώνα χλευαστικό αυτοί που Συ τους έντυσες με φόρεμα αφθαρσίας και σαν αετός άνοιξες τις φτερούγες Σου και τους έβαλες επάνω στα μετάφρενά σου; Επάνω στην αγία κεφαλήν Σου, στεφάνι υβριστικό σου φόρεσαν, αυτοί που με δόξα και τιμή τους εστεφάνωσες; Εσύ που τους ελευθέρωσες από την σκλαβιά και την δουλεία της Αιγύπτου, καταδέχεσαι να λάβης ράπισμα απ’ αυτούς; Με καλάμι χτυπούν την ακήρατη κεφαλή Σου, εκείνοι που προς χάριν τους χώριζες την θάλασσα στα δυο, κτυπώντας την με ράβδο; Χολή με όξος σε ποτίζουν αυτοί που τους έστειλες εξ ουρανού το μάννα σαν βροχή και από την πέτρα ανέβλυσες σαν ποτάμι το νερό, με ένα χτύπημα ραβδιού; Αυτούς που τους αξίωσες να περάσουν την Έρημο και να σωθούν, αυτοί σου προξενούν τους πόνους των καρφιών; Πες μας κάποιον λόγο παρήγορο, σ’ εμάς που στεκόμαστε εδώ και σ’ αντικρύζουμε με τόσο πόνο! Παρηγόρησε με λόγους τελευταίους, προ του θανάτου Σου, την Μητέρα Σου που εδώ κοντά Σου στέκεται. Τί μεγάλη παρηγοριά θα είναι για την Μητέρα Σου, τα λόγια αυτά προ του θανάτου. Μάλιστα, όταν αυτά τα λόγια λέγονται από έναν Μοναδικόν και αλησμόνητον Υιόν. Σε ποιον την εμπιστεύεσαι αναχωρώντας από την ζωή; Γιατί, μπορεί να σε γέννησε δίχως πόνους, αλλά τώρα ρομφαία τρυπά και πληγώνει την καρδιά της, καθώς Σε βλέπει σ’ αυτήν την αθλιότητα. Πες λόγο παρήγορο και στον Μαθητή, ο οποίος θα γίνη παρηγοριά της Μητρός Σου”.

Σήμερα που τιμούμε την παναγία μνήμη της να μας αυξήσει την αγάπη μας στον Κύριο...

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Η θεραπεία της ψυχής



 
          Οι άγιοι Πατέρες στην διδασκαλία τους δεν είναι αφηρημένοι και στοχαστικοί, αλλά πολύ πρακτικοί. Με μεγάλη ακρίβεια καθορίζουν τι ακριβώς είναι η θεραπεία της ψυχής και σε τι συνίσταται η σωτηρία του ανθρώπου. Γιατί πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η θεραπεία της ψυχής συνδέεται με τη σωτηρία του ανθρώπου. Οι άγιοι Πατέρες βιώνοντας τη σωτηρία, γνωρίζουν καλά αυτήν την κατάσταση γι’ αυτό και είναι συγκεκριμένοι…
          Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς υπήρξε, όπως ασφαλώς και όλοι οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, καθολικός ορθόδοξος θεολόγος…. Αυτή η καθολικότητα του αγίου φαίνεται στη στάση την οποία τήρησε σε αιρετικές τάσεις που επικρατούσαν στην εποχή του, οι οποίες διαστρέβλωναν την πνευματική ζωή.
          Η πρώτη τάση εκφραζόταν από τους Μασσαλιανούς, σύμφωνα με την οποία τα Μυστήρια της Εκκλησία δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ισχυρίζονταν ότι εκείνο που ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό  είναι, κυρίως, η λεγομένη νοερά προσευχή.
          Η δεύτερη τάση εκφραζόταν, κυρίως, από τον δυτικό Χριστιανισμό και την εξέφραζε στην εποχή του αγίου, ο φιλόσοφος στοχαστής Βαρλαάμ. Αυτός τόνιζε πολύ την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας σε βάρος της ησυχαστικής ζωής. Τον λεγόμενο ησυχασμό, τα περί της νοεράς προσευχής τα περιφρονούσε.
          Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έκανε έναν παράλληλο αγώνα εναντίον των δύο αυτών τάσεων… Υπογραμμίζει ότι για την θεραπεία του ανθρώπου και για την σωτηρία του χρειάζεται ο συνδυασμός μυστηριακής και ησυχαστικής ζωής. Δεν νοείται μυστηριακή ζωή που σώζει χωρίς την απαραίτητη προϋπόθεση που είναι η λεγόμενη ησυχαστική ζωή. Και δεν νοείται ησυχαστική ζωή έξω από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας…Έξω από αυτόν τον συνδυασμό δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ορθόδοξη ζωή και ορθόδοξη θεολογία.

Πηγή: Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΥ, Εκκλησ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, τ. 203 

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ευαγγέλιο: Μτθ. 8,5-13






Η ΠΙΣΤΗ: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ

            Εν ολίγοις

            Το σημερινό ευαγγέλιο μας αναφέρει ένα από τα θαύματα του Ιησού. ΄Ενας Ρωμαίος αξιωματικός προσήλθε για να παρακαλέσει τον Κύριο να θεραπεύσει τον δούλο του στην Καπερναούμ.
            Ποιος ήταν αυτός ο εκατόνταρχος; Ήταν ένας αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού ο οποίος έδειξε ενδιαφέρον όχι για κάποιο συγγενή του, αλλά παρακαλούσε  για τη θεραπεία του υπηρέτη του, του δούλου του. Είναι γνωστό πόσο μηδαμινή αξία είχαν οι δούλοι εκείνη την εποχή. Ο Ρωμαίος αξιωματικός είχε βαθειά πίστη στο πρόσωπο του Χριστού και αυτή την πίστη ήθελε να αποκαλύψει ο Χριστός. Ο άνθρωπος αυτός είναι ξένος και άσχετος με την ιουδαϊκή πίστη. Δεν γνωρίζει το Νόμο, αλλά αγαπά τον συνάνθρωπο, έστω κι αν είναι ένας δούλος. Ξεπερνά όλες τις προκαταλήψεις και την κριτική του περιβάλλοντός του και ανοίγεται προς τον Χριστό, την αγάπη και τη δύναμη του Θεού.
            Αυτή  η πίστη του εκατόνταρχου μετατρέπεται σε βεβαιότητα. Ταπεινώνεται και περιμένει τα πάντα από ένα λόγο του Κυρίου: « Αλλά ειπέ λόγω μόνο». Ο Χριστός προθυμοποιείται να επισκεφθεί το σπίτι του. Αυτός όμως αρνείται αυτή την επίσκεψη. Και ο λόγος προφανώς είναι, ότι δεν αισθάνεται τον εαυτό του άξιο για να μπει ο Χριστός στο σπίτι του. Έβλεπε τον Ιησού όχι σαν ένα απλό άνθρωπο, αλλά σαν άνθρωπο του Θεού. Μπροστά λοιπόν σ’ ένα τέτοιο άνθρωπο ο εκατόνταρχος αισθάνεται τον εαυτό του αμαρτωλό.
            Πιστεύει όμως ότι ο Χριστός μπορεί, αν θέλει, να κάνει να κάνει το θαύμα που ζητά. Αυτή λοιπόν η ζωντανή πίστη του εκατόνταρχου γίνεται το μέτρο που κρίνει  και ζυγίζει την πίστη των Ισραηλιτών: « Αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον». Σας βεβαιώνω ότι ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δεν βρήκε τόση πίστη.
            Τα θαύματα του Ιησού που περιγράφονται στα ιερά ευαγγέλια είναι αποτέλεσμα και καρπός πίστεως. Η πίστη οδηγεί στο θαύμα και όχι το θαύμα στην πίστη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Χριστός σε δύο περιπτώσεις θαύμασε για κάτι. Για τη δύναμη της πίστεως, όπως αυτή του εκατόνταρχου της Καπερναούμ, και για την απουσία της, όπως συνέβη στη συναγωγή της Ναζαρέτ. Εκεί οι συμπατριώτες του δεν τον δέχτηκαν «και ουκ ηδύνατο εκεί ποιήσαι ουδεμίαν δύναμιν και εθαύμαζε δια την απιστίαν αυτών». Είναι η δεύτερη φορά που ο Χριστός  θαυμάζει όχι για την παρουσία της πίστεως, αλλά για την απουσία της.
            Η απιστία που για να γίνει πίστη πρέπει να δει, να ψηλαφήσει, να μετρήσει και να εξηγήσει τα θαύματα είναι τραγική. Υποτάσσει την πνευματική ελευθερία στη φυλακή των αισθήσεων. Πολλοί αμφισβητούν ή αρνούνται την ύπαρξη του Θεού για να κάνει θαύματα. Η πραγματικότητα όμως τους διαψεύδει, αφού σ’ όλες τις εποχές πολλοί άνθρωποι έχουν εμπειρίες θαυμαστών γεγονότων στη ζωή τους.
            Ο χριστιανός έχει την βεβαιότητα, ότι ακόμη και το μεγαλύτερο εμπόδιο μπορεί να υποχωρήσει, όταν έχει σύμμαχο το Θεό. Ο πιστός δεν είναι ευκολόπιστος, αλλ’ ούτε και άπιστος. Και η πίστη, η αγάπη, η ελπίδα και οι άλλες αρετές είναι βιώματα ανώτερα ακόμη και από τα θαύματα. Λ. χ. το να αγαπά κανείς τον εχθρό του είναι  κατώτερο από μια θαυμαστή θεραπεία από κάποια ασθένεια; Η πίστη δεν είναι πολυπραγμοσύνη. Ο Χριστός είπε: «Αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκο σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι  εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται». Η πίστη μπορεί να μετακινήσει ακόμη και βουνά.
            Ο πιστός δεν είναι απλώς πιστός, αλλά έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού για την πορεία της ζωής του. Τα πάντα τα αναθέτει σ’ Αυτόν. Εμείς εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι να έχουμε ζωντανή πίστη και χωρίς αμφιταλαντεύσεις, το διερευνητικό βλέμμα του Χριστού που αγγίζει το βαθύτερο είναι μας, βλέπει τι έχουμε μέσα μας.
            Το ερώτημα είναι: Βρίσκει μέσα μας την πίστη του εκατόνταρχου ή την απιστία των Ναζαρηνών; Εκφράζει θαυμασμό για την πίστη μας ή την απιστία μας;
           Η απάντηση εξαρτάται από τον καθένα μας, τη ζωή του και τον προσωπικό του αγώνα.

π. γ. στ.

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Καθημερινά σήματα πορείας




«Έσεσθε άγιοι, ότι άγιος εγώ Κύριος ο Θεός υμών.
Και φυλάξεσθε τα προστάγματα μου και ποιήσετε» (Λευιτ. 20, 7,8).

          Το να γίνει ο άνθρωπος άγιος, το θεωρούν πολλοί σαν ένα ανώτερο επίπεδο αρετής, που είναι μόνο για λίγους, ενώ οι πολλοί δεν είναι ανάγκη να προχωρήσουν τόσο πολύ στο βίο της αρετής. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Εάν όλοι θέλουν την πρόοδο, την καλυτέρευση της θέσεώς τους, την προαγωγή στο έργο τους και εάν κανείς δεν λέγει το «φθάνει» και  το «έως εδώ» στο δρόμο της προόδου, πώς θα πούμε ότι φθάνει μικρός βαθμός αρετής και ότι η αγιότητα δεν είναι για όλους;
          Μήπως οι γονείς κάνουν διάκριση για τα παιδιά τους και δεν θέλουν να τα δουν όλα στον ανώτατο βαθμό προόδου και ευτυχίας; Και ο Θεός Πατέρας , που είναι τέλειος στην αγιότητα, θέλει από αγάπη να βλέπει όλα τα παιδιά του να βαδίζουν στο δρόμο της αγιότητας. Μας έθεσε εξ αρχής προορισμό υψηλό, να του ομοιάσουμε όσον το δυνατό περισσότερο στην αρετή και την αγιότητα. Χαίρεται όταν μας βλέπει να ζητούμε την αγιότητα, και δίνει σε όλους η δυνατότητα για να την πετύχουν.
                                                               

Πηγή: Δ. Γ. Παναγιωτόπουλου, «Από την Πηγή της Αλήθειας»

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Τη αυτή ημέρα...

 Τη 2α του αυτού μηνός μνήμην ποιούμεθα της εν τη αγία σορώ καταθέσεως της τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου, εν Βλαχέρναις, επί Λέοντος του μεγάλου.

Παναγία Μυροβλύτισσα της Άνδρου

Θεοτόκε αειπάρθενε των ανθρώπων η σκέπη, Εσθήτα και Ζωνήν του αχράντου σπυ σώματος, κραταιάν τη πόλει σου περιβολήν εδωρήσω τω ασπόρω τόκω σου άφθαρτα διαμείναντα, επί σοι γαρ και φύσις καινομείται και χρόνος διο δυσωπούμεν σε, ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Η Χάρη της μετανοίας

Κάποιος νέος παραστράτησε, μὰ τόσο μετάνοιωσε, ὅταν ἡ θεία Χάρη τὸν ἐπισκέφτηκε μὲ τὸ ἄκουσμα ἐνός μόνο κηρυγματος ποὺ ἄφησε τὸν κόσμο κι ἔγινε μοναχός. Ἔκλαιγε κάθε μέρα μὲ πολὺ πόνο, ἀλλὰ μὲ τίποτα δὲν μποροῦσε νὰ παρηγορηθεῖ. Μία νύχτα παρουσιάστηκε στὸν ὕπνο του ὁ Ἰησοῦς περιτριγυρισμένος ἀπὸ φῶς οὐράνιο. Πῆγε κοντά του μὲ καλοσύνη...
- Τί ἔχεις ἄνθρωπε καὶ κλαῖς μὲ τόσο πόνο; Τὸν ρώτησε μὲ γλυκεία φωνὴ ὁ Κύριος.
- Κλαίω Κύριε, γιατί ἔπεσα, εἶπε  μὲ ἀπελπισία ὁ ἁμαρτωλός.
- Ω, τότε σήκω.
- Δέν μπορῶ μόνος Κύριε!
Ἀπλωσε τότε τό θεϊκὸ του χέρι ὁ Βασιλιὰς τῆς ἀγάπης καὶ τὸν βοήθησε νὰ σηκωθεῖ. Ἐκεῖνος, ὅμως, δὲ σταμάτησε νὰ κλαίει...
- Τώρα γιατί κλαῖς;
- Πονώ, Χριστέ μου, γιατί σὲ λύπησα. Ξόδεψα τὸν πλοῦτο τῶν χαρισμάτων Σου, σὲ ἀσωτίες.
Ἔβαλε τότε τὸ χέρι του μὲ στοργὴ ὁ φιλάνθρωπος  Δεσπότης στὸ κεφάλι τοῦ πονεμένου ἁμαρτωλοῦ καὶ τοῦ εἶπε μὲ ἱλαρότητα: 
- Αφού γιὰ μένα πονᾶς τόσο πολύ, ἐγὼ ἔπαυσα πιὰ νὰ λυπᾶμαι γιὰ τὰ περασμένα.

Τότε ὁ νέος σήκωσε τὸ βλέμμα του νὰ τὸν εὐχαριστήσει, μὰ Ἐκεῖνος δὲν ἦταν πιὰ ἐκεῖ...

Έστειλε Δ.Μ.Π

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Θαύμα του Αγίου Παναγή Μπασιά

 

«…Ο αείμνηστος πατήρ μου,  τότε,  διηγήθη ένα καταπληκτικό θαύμα του Παπά- Μπασιά,  το οποίον έζησε επί των ημερών του Παπά-Μπασιά ο πατήρ του πατρός μου - παππούς μου -  Βασίλειος Δρακόπουλος,  πρωτοψάλτης και συνθέτης πολλών εκκλησιαστικών ασμάτων.
Το θαύμα έχει ως εξής:
Εις το Αργοστόλιον,  επί των ημερών του Παπά-Μπασιά,  ζούσε μία οικογένεια αρχοντική και πολύ πλούσια,  δεν ενθυμούμαι καλώς το όνομα της οικογενείας,  ήτις απετελείτο από τέσσερα άτομα, τον σύζυγο, την σύζυγο και δύο άρρενα τέκνα. Οικογένεια λίαν ευσεβής και ενάρετος,  ακόμη περισσότερον η κυρία,  της οποίας η ζωή ήτο πλήρης αγαθοεργών πράξεων.
Μετά πάροδον ετών απέθανεν ο σύζυγος και έμεινε η χήρα με τα δύο τέκνα της.
Αυτή επεδόθη εις το να διαπαιδαγωγή και νουθετή τα τέκνα της επί το χριστιανικώτερον, συνάμα επεξέτεινε την ανθρωπιστική δράσιν της, βοηθούσα κάθε πτωχόν, επισκεπτομένη ασθενείς κατ’  οίκον και βοηθούσα αυτούς,  ασθενείς εις νοσοκομείον και καταδίκους εν φυλακαίς, βοηθούσα και νουθετούσα αυτούς προς την χριστιανική πίστιν.
Όταν τα τέκνα της έφθασαν εις ηλικίαν το μεν πρώτον 21 ετών, ένα βράδυ καθήμενοι μετά το δείπνον εις την τραπεζαρία,  το πρώτο τέκνον ησθάνθη ένα ισχυρό πόνον εις την κεφαλήν. Αμέσως έπεσε κάτω αναίσθητο, το έβαλαν εις το κρεβάτι καλέσαντες πάραυτα τον ιατρό.
Ούτος διεπίστωσε σοβαρωτάτην κατάστασιν,  προετοιμάσας την κυρία δια το μοιραίον. Η κυρία ακούσασα αυτά που της είπεν ο ιατρός, κατέφυγε εις το εικονοστάσιο της οικίας της και γονυκλινής όλη την νύκτα εδέετο εις την Παναγίαν δια την σωτηρίαν του υιού της. Το πρωί δυστυχώς απεβίωσε το παιδί της.
Αυτή παρ’  όλο το πένθος και την μεγάλη λύπη της,  συνέχισε την χριστιανική και ανθρωπιστική δράσι της.  Μετά πάροδον όμως ενός έτους,  ένα βράδυ ευρισκομένη πάλι μετά του ετέρου υιού της εις την τραπεζαρία, βλέπει απροόπτως το παιδί της να βγάζη μία κραυγή πόνου και να πίπτη κάτω αναίσθητο, όπως και το πρώτο της παιδί. Αμέσως κάλεσε τον ιατρό, όστις διεπίστωσε την ιδία περίπτωσι με το πρώτο της παιδί, αποφανθείς ότι δεν υπάρχει ουδεμία ελπίς διασώσεως αυτού.  Αυτή κλαίουσα και εν απελπισία ευρισκομένη, κατέφυγε πάλι εις το εικονοστάσιο της οικίας της,  και γονυκλινής όλη την νύκτα μετά δακρύων παρεκάλει τον Θεό, την Παναγία, και τον Άγιο Γεράσιμο, όπως σώσουν το παιδί της,  και λόγω της χριστιανικής της δράσεως,  την λυπηθούν και αποδώσουν πλήρως την υγείαν του παιδιού της.  Δυστυχώς την επομένη,  που ήλθεν ο ιατρός,  διεπίστωσε τον θάνατο του υιού της.
Τότε η Κυρία εκμανείσα μετεβλήθη εις θηρίον ανήμερον,  παύσασα τελείως την προηγουμένη δράσιν της,  υβρίζουσα συνεχώς τον Θεό και τους αγίους,  μη δεχομένη κανένα εις την οικίαν της. Έδωσε δύο φωτογραφίας των παιδίων της εις καλόν ζωγράφον, να της φτιάξη τα δύο πορτραίτα εις φυσικόν μέγεθος,  τα όποια όταν ο ζωγράφος της παρέδωσεν,  αυτή τα επλαισίωσε με πολυτελή πλαίσια,  και εκκενώσασα των επίπλων το σαλόνι της, τα εκρέμασεν εις τους δύο τοίχους το εν απέναντι του άλλου, καλύψασα αυτά δι’ υφάσματος – τούλι – τοποθετήσασα κάτωθεν αυτών από ένα κηροπήγιον με μία λαμπάδα, τας οποίας κάθε τόσον ήναπτε και ατενίζουσα τα τέκνα της συζητούσε με αυτά.
Μία των ημερών, ο Παπα-Μπασιάς εμβάς εις πλοιάριον από εκείνα που την εποχήν εκείνη εκτελούσαν το πέρασμα Ληξουρίου – Αργοστολίου επήγε εις Αργοστόλιον. Εξελθών του πλοιαρίου με την ράβδο του, σιγά σιγά επήγαινε κατευθείαν εις την οικίαν της κυρίας αυτής. Φθάσας εκεί εκτύπησε την θύρα. Εβγήκε εις το παράθυρον η κυρία, και ιδούσα τον Παπά-Μπασιά τον οποίο δεν εγνώριζε,  εξεμάνη υβρίζουσα αυτόν με τας χυδαιοτέρας φράσεις.
Ο Παπά-Μπασιάς,  δίχως να ταραχθή,  ήρεμα -  ήρεμα την παρακάλεσε δια τρίτη φοράν να του ανοίξη, που ήθελε κάτι να της ειπή. Αυτή έτι περισσότερον συνέχισε να τον υβρίζη.  Τότε ο Παπά-Μπασιάς είπε: «Ή μου ανοίγεις,  ή ανοίγω»,  και με την ράβδο του έκανε το σημείο του Σταυρού εις την πόρταν,  ήτις αυτομάτως ήνοιξε,  και ήρχισεν ο Παπά-Μπασιάς να ανέρχεται την κλίμακα. Η κυρία ιδούσα αυτό που έγινε, έμεινεν άφωνος μη δυναμένη να εκστομίσει ούτε λέξιν.
Ο Παπά-Μπασιάς προχώρησε κατ’ ευθείαν εις το σαλόνι  (ασφαλώς Θεία βουλήσει) ειπών εις την κυρίαν να τον ακολουθήση. Ήνοιξε την θύρα του σαλονιού, και λέγει εις την κυρία: κάθισε εις την γωνίαν και θα ιδής κάτι που δεν το επερίμενες. Σταθείς επ’ ολίγον εις προσευχήν ο Παπά-Μπασιάς,  βλέπει η κυρία να σηκώνονται τα δύο σκεπάσματα των εικόνων των παιδιών της,  και να κατέρχωνται ζωντανά εις το μέσον του δωματίου, να εξάγουν ταυτοχρόνως δύο περίστροφα, ταυτοχρόνως να πυροβολή ο ένας τον άλλον,  και οι δύο ταυτοχρόνως να πίπτουν νεκροί επί του δαπέδου.
Κατόπιν του γεγονότος τούτου ευρέθησαν τα πορτραίτα ως πρότερον, σαν να μην είχε συμβή τίποτε. Η κυρία άφωνος και τρομαγμένη παρακολουθούσε τα διατρέξαντα, και τότε ο Παπά- Μπασιάς της λέγει: Κυρία μου ο Θεός δια να σε αγαπά σε εφύλαξε να μην ιδής αυτό
πού είδες τώρα, και επήρε μαζί Του τα δύο τέκνα σου δια φυσικού θανάτου, διότι τα δύο
σου τέκνα είχαν αγαπήσει μίαν και την αυτή γυναίκα, και επρόκειτο να σκοτωθούν δια του τρόπου που είδες δι’ αυτήν. Ως εκ τούτου να μεταμεληθής, καί να ευχαριστής τον Θεό, και να συνεχίσης την προτέρα σου χριστιανικήν δράσιν.
Πραγματικά αυτή μεταμεληθείσα,  επεδόθη ψυχή και σώματι εις την προτέραν της δράσιν και εις μεγαλυτέραν κλίμακα».

Πηγή: http://hristospanagia3.blogspot.gr/2011/06/7_08.html

Φιλαργυρία: Κίνδυνος...Θάνατος




του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Η φιλαργυρία είναι ένα φοβερό και θανάσιμο πάθος. Αμφιβάλλετε; Αν αμφιβάλλετε, διαβάστε με προσοχή την παρακάτω  συνταρακτική ιστορία.
Στα χρόνια του βασιλιά των Περσών Σαβωρίου (330), ζούσε κάποιος ιερέας, Παύλος ονομαζόμενος, κοντά σ’ ένα χωριό που ονομαζόταν Αζά. Ήταν πλούσιος και φιλοχρήματος, και είχε μαζί του και πέντε κανονικές, δηλαδή παρθένες μοναχές, που ήταν στολισμένες με τη λαμπρότητα των αρετών. Αυτός λοιπόν, ιερουργούσε και συνέψαλλε μ’ αυτές, και όσα χρήματα έδιναν σ’ αυτόν οι μοναχές, αυτός τα θησαύριζε για τον εαυτό του. Όταν όμως έγινε γνωστό ότι ο πρεσβύτερος Παύλος ήταν πλουσιότατος, οι Πέρσες ζήτησαν, με την απειλή ότι θα τον θανατώσουν, ή να αρνηθεί αυτός και οι μαζί μ’ αυτόν οι παρθένες τη θρησκεία του, ή να παραδώσει τους θησαυρούς του. Αυτός τότε, προτίμησε τον πλούτο και δέχτηκε τη θρησκεία των Περσών. Τις δε παρθένες, που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν το προδοτικό  παράδειγμά του και να αρνηθούν το Χριστό, τις έσφαξε ο ίδιος με τα χέρια του. Τότε άγγελοι παρέλαβαν τις άγιες ψυχές της Θέκλας, της Μαριάμνης, της Μάρθας, της Μαρίας και της Ενναθά και τις οδήγησαν στον ουράνιο νυμφίο τους για να χαίρονται και να δοξάζονται αιώνια . Ο δε ταλαίπωρος ιερέας δεν πρόλαβε να χαρεί τον πλούτο του. Οι Πέρσες προκειμένου να πάρουν τους θησαυρούς του, το επόμενο βράδυ τον έπνιξαν. Έτσι ο δυστυχής εξαιτίας του καταραμένου και θανασίμου πάθους της φιλαργυρίας έχασε όχι μόνο την επίγεια ζωή του, αλλά και την αιώνια ζωή.