Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

29 Ιουνίου, των πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου


          Οι δύο «ζευκτοί βόες του Χριστού», «πάντας είλκυσαν προς την θεογνωσίαν έθνη, πόλεις τε και νήσους»! Δύο Καθολικές Επιστολές έγραψε ο Πέτρος και δεκατέσσερις ο Παύλος σε αντίστοιχες πόλεις που κήρυξε. Και ο Ιησούς Χριστός πώς τους βράβευσε; Τον Πέτρο τον έκανε υπέρτερο των αγγέλων τω σώματι, κριτή και σύνεδρο Του κατά τη Β΄ Παρουσία Του. του έδωσε την εξουσίαν  του «δεσμείν και λύειν». Έτσι βλέπει ο ιερός υμνωδός τη βράβευση. Τον Παύλο τον βράβευσε με την ανύψωσή του στον παράδεισο, ενώ ήταν ακόμη εν ζωή.

          Να ευχαριστήσουμε το Θεό γιατί ως φιλάνθρωπος που είναι  έδωσε καυχήματα στην Εκκλησία Του, τους πρωτοκορυφαίους αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Λάμπουν σαν αστέρια, γιατί ήλιος είναι ο Χριστός. Έδωσε στηρίγματα σ’ αυτήν, τη σταθερότητα του Πέτρου και τη σοφία του Παύλου. Εξ άλλου η αγία μας Εκκλησία λέγεται και είναι αποστολική, γιατί ιδρύθηκε από τον Κύριο τον πρώτο και μεγάλο απόστολο και ιδιαίτερα γιατί εποικοδομήθηκε στο θεμέλιο των αποστόλων με ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Χριστό. Και τηρεί αναλλοίωτη τη διδασκαλία και τις παραδόσεις των αποστόλων. Γιατί τέλος ο Χριστός έδωσε υπόδειγμα σ’ όλους τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Ο Πέτρος τον αρνήθηκε και μετανόησε. Ο Παύλος τον πολέμησε, αλλά έγινε ο εκλεκτός Του. Η μετάνοια είναι η πράξη των μεγάλων ανδρών της χριστιανικής μας πίστεως.



π. γερ. σταν.

Ιερομόναχος Άνθιμος Αγιαννανίτης (1913 - 28 Ιουνίου 1996)

Ο μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος γράφει περί του αειμνήστου Γέροντος: «Ο Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης ήταν από τους τελευταίους παλαιούς Αγιορείτες, που στο πρόσωπό του συγκέντρωσε την αυστηρότητα της ασκήσεως, την εμμονή στη μοναχική παράδοση και την απαρέγκλιτη τήρηση της εκκλησιαστικής τάξεως. Ήταν ο εκφραστής του γνησίου Αγιορείτικού μοναχικού πνεύματος…».

Κατά κόσμον ονομαζόταν Κωνσταντίνος Ζαφειρόπουλος του Χαραλάμπους και της Βασιλικής. Γεννήθηκε στο χωριό Καλλιάνοι της Κορινθίας το 1913. Μόλις πέντε ετών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς. Φλεγόμενος από τον πόθο της μοναχικής αφιερώσεως αναχώρησε για το Άγιον ’Όρος το 1929 και υποτάχθηκε στον Γέροντα Γαβριήλ (†1959), που μόναζε με τον αυτάδελφό του Μιχαήλ (†1952), τους οποίους διακόνησε αφοσιωμένα και δεν έπαυε να λέει ότι ήταν γι’ αυτόν οι δύο φύλακες αρχάγγελοι. Στην πανήγυρη της Καλύβης τους, των Εισοδίων της Θεοτόκου, το 1930, εκάρη μοναχός. Από τότε επιδόθηκε με περισσότερο ζήλο στην άσκηση των αρετών και στη νέκρωση των αντιθέων παθών. Το 1933 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1936 πρεσβύτερος.Ιδιαίτερη άγάπη είχε στη μελέτη. Τα βιβλία ήταν καθημερινή του εντρύφιση, ο μόνος του θησαυρός. Τον βοηθούσε η ισχυρή του μνήμη ν’ αποστηθίζει κεφάλαια ολόκληρα της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων. Οι γνώσεις του δεν ήταν μόνο θεολογικές. Γνώριζε καλά ιστορία, φιλοσοφία, ιατρική. Οι γνώσεις του εντυπωσίαζαν. Είχε μία χάρη στον λόγο, μία ευγένεια και λεπτότητα, που δεν σε άφηνε να κουρασθείς. ’Έτσι τον γνωρίσαμε κι εμείς: ομιλούντα χαριτωμένα, διηγούμενο Ιστορίες πολύαθλων Γερόντων, βιαστών, ασκητών, αξιομακάριστων προ- κατόχων του. Εξομολογούσε στην Αθήνα τη μακαρίτισσα μητέρα μου, και εμένα με αγαπούσε πολύ ο καλοκάγαθος. Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος (†1994) έλεγε: «Όταν ομιλεί ο παπα-Άνθιμος, να κρατάς σημειώσεις. Τα λόγια του είναι σοφά, αγνά, μεστά θείας χάριτος».

Αφιέρωνε ώρες στην καθημερινή θεία λατρεία, την προσευχή και τη μελέτη. Επίσης στην αγιογραφία, την κηπουρική, τη μαγειρική, την επιστολογραφία. Δόξαζε ακατάπαυστα τον Παντοδύναμο και Πανάγαθο Θεό για τα μεγαλεία της φύσεως. ‘Υμνούσε συνέχεια τη λατρευτή του Υπεραγία Θεοτόκο, που κατοικούσε στο σπίτι της και φιλοξενούνταν στο θαυμάσιο Περιβόλι της. Ως λειτουργός έλαμπε ως άγγελος. Τον ναό είχε επίγειο Παράδεισο. Δεν τον κούραζε, πάντα τον χαιρόταν. Συνομιλούσε με τους αγίους. Για την ορθόδοξη πίστη μπορούσε να χύσει άνετα και το αίμα του.Όπως συνηθίζουν να ζουν οι Αγιορείτες, κάθε πρωί ξυπνούσε σαν να είναι η πρώτη ημέρα της ζωής του και κάθε βράδυ πλάγιαζε σαν να ήταν η τελευταία του. Ζούσε πάντα με την προοπτική της αιωνιότητος. Τον συγκλόνιζε η σκέψη της εξόδου του από τη ζωή αυτή, για την οποία πάντα προετοιμαζόταν. ’Έλεγε: «Ο νους μας πρέπει να στρέφεται σε αναζήτηση του Θεού και να μνημονεύει ακατάπαυστα την τελική κρίση του Δικαιοκρίτου Κυρίου μας. Έτσι μόνο τα πάθη μας καταπραΰνονται και αφανίζονται. Η μνήμη του θανάτου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον φόβο του Θεού…».Προείδε το τέλος του. Μετά από σοβαρό τραυματισμό που είχε, από πέσιμο στον κήπο της αυλής του, περιποιούμενος την κληματαριά, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου παρέδωσε το πνεύμα του στον Πλάστη του, που από παιδί πρόσχαρα υπηρέτησε στις 28.6.1996. Κηδεύτηκε στο Κυριακό της σκήτης, που επί μισό αιώνα και πλέον διακόνησε φιλότιμα με τη συνοδεία του και ετάφη στο κοιμητήρι της.Μας έλεγε ο μακάριος σε μία επίσκεψή μας: «Η Σκήτη της Αγίας Άννης είναι αγιοτρόφος. Έχει πιανθεί με τους οχετούς των δακρύων και των ιδρώτων πλήθους ασκητών, που ανά τους αιώνες επιποθούν την εν Χριστώ τελείωση και θέωση. Κάθε γωνιά είναι αγιασμένη από παλαιούς και συγχρόνους αγίους… Στον τόπο τούτο κάθε βήμα είναι κι ένας άγιος, ένας ασκητής που έφθασε μέχρι την απάθεια και τη θέωση… Υπήρχαν πραγματικοί εργάτες της μυστικής θεολογίας, της αενάου προσευχής…». Αυτών την οδό πιστά ο μακαριστός Γέροντας ακολούθησε.
agioritikesmnimes

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Γιατί δεν υπέγραψα το τελικό κείμενο "Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον


Ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, ἔχοντας ἐπιστρέψει ἀπὸ τὴν Κρήτη, ὅπου συμμετέσχε στὴν ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἔχει τὴν ἐπιτακτικὴ ὑποχρέωση ἐνώπιον τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ τῆς θεοσώστου Μητροπόλεώς του, τοὺς ὁποίους καὶ ἐξεπροσώπησε στὴν ἐν λόγῳ Σύνοδο, καὶ πρὸς γνῶσιν καὶ ἐπίγνωσιν πάντων, νὰ κοινοποιήσει, μέσῳ δημοσίευσης στὴν ἐπίσημη αὐτὴ ἱστοσελίδα τῆς Μητροπόλεώς του, τὸ Ὑπόμνημα, τὸ ὁποῖο συνέταξε καὶ κατέθεσε στὴν Σύνοδο, ἀναφορικῶς πρὸς τὸ θέμα "Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον"

Συμπληρωματικὰ καὶ πρὸς ἐνημέρωση ὅσων ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πεπραγμένα, ἀλλὰ καὶ χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, δηλώνει καὶ τὰ ἑξῆς:

Τό μόνο κείμενο, τὸ ὁποῖο δὲν ὑπέγραψε κατὰ τὶς ἐργασίες τῆς ἐν λόγῳ Μεγάλης Συνόδου, εἶναι τὸ τελευταῖο συζητηθὲν καὶ ὑπὸ τῶν πλειόνων ἀρχιερέων-μελῶν τῆς Συνόδου συμφωνηθέν, ἀναφορικῶς πρὸς τὶς «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον». Ἡ ἀνάγνωση τοῦ κατωτέρω δημοσιευομένου Ὑπομνήματος τοῦ Πανιερωτάτου Μόρφου δίδει εὔγλωττες ἀπαντήσεις, γιατὶ αὐτὸς δὲν ὑπέγραψε τὸ ὡς ἄνω συμφωνηθὲν κείμενο.

Οἱ σύγχρονοι ἅγιοι Πατέρες Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Παΐσιος Ἁγιορείτης, Ἰάκωβος Τσαλίκης, Εὐμένιος Σαριδάκης καὶ Σωφρόνιος Σαχάρωφ, τοὺς ὁποίους ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου γνώρισε ἐν ζωῇ καὶ ἀπὸ τὴν διδασκαλία καὶ τὸν βίο τῶν ὁποίων παραθέτει στὸ δημοσιευόμενο Ὑπόμνημά του χαρακτηριστικὰ σχετικὰ ἀποσπάσματα, εἶναι σαφέστατοι ὡς πρὸς τὸ τί καὶ ποιά εἶναι ἡ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ ποιά ἡ ἐνδεδειγμένη της στάση ἔναντι τῶν ἑτεροδόξων χριστιανῶν. Τὸ σοφὸν ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ εἶναι πάντοτε σαφές. Ὁ Πανιερώτατος Μόρφου λοιπόν, «ἑπόμενος τοῖς ἁγίοις Πατράσιν», κατέθεσεν ἐνώπιον τῆς Μεγάλης Συνόδου τὴν Πίστιν τῶν Πατέρων ἡμῶν καὶ προφορικῶς καὶ γραπτῶς. Στὰ τῆς Πίστεως πρέπει νὰ «ἀληθεύομεν ἐν ἀγάπῃ». Καί, κατὰ τὸ Κυριακὸ λόγιο, «γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς».

Σὲ μία Μεγάλη Σύνοδο, ὅπως ἦταν αὐτὴ τῆς Κρήτης, ἀπαιτεῖται δογματικὴ σαφήνεια τοῦ τί ἐστὶν Ἐκκλησία καὶ τί ἑτερόδοξοι χριστιανοί. Τὸ ἀνωτέρω συμφωνηθὲν σχετικὸ κείμενο ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι πάσχει ἀπὸ ἠθελημένη θεολογικὴ ἀσάφεια. Αὐτὴ τὴν ἀσάφεια οἱ Ποιμένες ἔχουν ὑποχρέωση, τόσο πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους, ὅσο καὶ πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους, νὰ τὴν διασαφηνίσουν, ὄχι μόνον ἱστορικῶς, ἀλλὰ πρωτίστως καὶ κυρίως θεολογικῷ τῷ τρόπῳ. Τὸ ἐλπίζουμε καὶ προσευχόμαστε νὰ ἐπιτευχθεῖ σὲ ἑπόμενη Σύνοδο τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

****


Ὑπόμνημα πρὸς τὴν ἐν Κρήτῃ Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον

τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀναφορικῶς πρὸς τὴν εἰδικὴν

Συνεδρίαν αὐτῆς ἐπὶ τοῦ θέματος

«Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον»

 Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου

Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, Οἰκουμενικὲ Πατριάρχα Κωνσταντινου-πόλεως κ. Βαρθολομαῖε καὶ Πρόεδρε τῆς Ἁγίας ταύτης Συνόδου,

               Ἅγιοι Προκαθήμενοι τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν,

               Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

               Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

               Ἀναφορικῶς πρὸς τὸ θέμα τῆς παρούσης Συνόδου, «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον», εὐχαριστοῦμεν ἐκ βαθέων τὴν πατρικὴν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ Πρόνοιαν, ἡ ὁποία ἀξιώνει ἡμᾶς νὰ καταθέσωμεν ἐνώπιον Ὑμῶν ἐμπειρίας ἁγίων ἀνθρώπων, ὡς πρὸς τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία, καὶ πῶς ἡ Ἐκκλησία σημαίνεται εἰς τὴν Θεολογίαν τῆς ἐμπειρίας καὶ εἰς τὴν ἁγιοπνευματικὴν ἐμπειρίαν μεγάλων θεολόγων τοῦ συγχρόνου Ὀρθοδόξου κόσμου, ἀνεγνωρισμένου κύρους. Καὶ ταῦτα, καθόσον, κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας, ἀληθὴς καὶ ἀπλανὴς θεολόγος εἶναι ὁ τῶν παθῶν διὰ τῆς πράξεως, ἤτοι τῆς τηρήσεως τῶν θεϊκῶν ἐντολῶν, καθαρθείς, φωτισθεὶς διὰ τῆς Τριαδικῆς ἐλλάμψεως καὶ κατὰ χάριν θεωθεὶς διὰ τῆς καθαρᾶς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι προσευχῆς. «Διὰ πολιτείας, ἄνελθε· διὰ καθάρσεως, κτῆσαι τὸ καθαρόν. Βούλει θεολόγος γενέσθαι ποτέ, καὶ τῆς θεότητος ἄξιος; τὰς ἐντολὰς φύλασσε· διὰ τῶν προσταγμάτων ὅδευσον· πρᾶξις γὰρ ἐπίβασις θεωρίας· ἐκ τοῦ σώματος τῇ ψυχῇ φιλοπόνησον», κατὰ τὸν μέγαν ἐν θεολογίᾳ Γρηγόριον τὸν Ναζιανζηνόν. Κατὰ δὲ τὴν ἀπόφανσιν τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Νείλου τοῦ Ἀσκητοῦ, «Εἰ θεολόγος εἶ, προσεύξῃ ἀληθῶς· καί, εἰ ἀληθῶς προσεύξῃ, θεολόγος εἶ.»

               Καταθέτομεν λοιπὸν ἐν συνεχείᾳ τὰς ἐν λόγῳ θεολογικὰς ἐμπειρίας, ὡς πρὸς τὸ ἀνωτέρω θέμα, παραθέτοντες καταρχὴν σχετικὰ ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ βαρυσημάντου ἔργου, Ἐμπειρικὴ Δογματικὴ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὶς προφορικὲς παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, ὅπως κατέγραψε καὶ ἐξέδωκεν αὐτὰς ὁ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀδελφὸς καὶ συλλειτουργός, Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος.

               α. «Μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅσοι βαπτίζονται καὶ χρίονται, ὅσοι κοινωνοῦν τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔχουν νοερὰ προσευχὴ στὴν καρδιά... Μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅσοι ἔχουν λάβει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.»

               β. «Ὁ Χριστὸς σώζει τοὺς ἀνθρώπους διὰ τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ μὲ ὁποιονδήποτε ἄλλο τρόπο Ἐκεῖνος γνωρίζει, ἀλλὰ ἐμεῖς γνωρίζουμε τὸν τρόπο ποὺ σώζεται κανείς, ἤτοι διὰ τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου εὐσεβείας, ποὺ εἶναι ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμὸς καὶ ἡ θέωση, ἤ, ὅπως ἀλλοιῶς λέγεται, πράξη καὶ θεωρία.

               Ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Ὁ Χριστὸς προσφέρει τὴ σωστικὴ Χάρη σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ὅταν σώζεται κανεὶς ἐκτὸς τῆς ὁρατῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς σώζει αὐτόν. Ἐὰν αὐτὸς εἶναι μέλος ἑτερόδοξο, τότε σώζεται διότι τὸν σώζει ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι ἡ ''παραφυάς'', στὴν ὁποία ἀνήκει, διότι μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία ποὺ σώζει, δηλαδὴ ὁ Χριστός.»

               γ. «Ὅπου δὲν ὑπάρχει τὸ Ὀρθόδοξο Δόγμα, ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀποφανθεῖ περὶ τῆς ἐγκυρότητος τῶν Μυστηρίων. Κατὰ τοὺς Πατέρας, τὸ Ὀρθόδοξο Δόγμα οὐδέποτε χωρίζεται ἀπὸ τὴν πνευματικότητα... Τὸ κριτήριο τῆς ἐγκυρότητος τῶν Μυστηρίων γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους εἶναι τὸ Ὀρθόδοξο Δόγμα, ἐνῶ γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους εἶναι ἡ ἀποστολικὴ διαδοχή. Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση δὲν ἀρκεῖ νὰ ἀνάγουμε τὴν χειροτονία στοὺς Ἀποστόλους, ἀλλὰ νὰ ἔχουμε Ὀρθόδοξο

Δόγμα... Ὅπου ὑπάρχει ὀρθὴ διδασκαλία, ὑπάρχει καὶ ὀρθὴ πράξη. Ὀρθοδοξία σημαίνει ὀρθὴ δόξα καὶ ὀρθὴ πράξη.»

               δ. «Ὑπάρχει μία ταυτότητα μεταξὺ Ὀρθοδόξου Θεολογίας καὶ Μυστηρίων.»

               ε. «Ἡ Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, εἶναι τὸ κατοικητήριο τῆς ἀκτίστου δόξης τοῦ Θεοῦ  . Δὲν μποροῦμε νὰ ξεχωρίσουμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, οὔτε καὶ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸν Χριστό.

               Στὸν Παπισμὸ καὶ Προτεσταντισμὸ γίνεται σαφὴς διάκριση μεταξὺ τοῦ Σώματος καὶ τῆς Ἐκκλησίας... Αὐτὸ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατον.»

               στ. «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁρατὴ καὶ ἀόρατη... Οἱ ἅγιοι γνωρίζουν ἐκ πείρας τὴ συνύπαρξη ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου στοιχείου τῆς Ἐκκλησίας . Ἡ ἐμφάνιση πολλῶν ἁγίων σὲ ζῶντα θεούμενα μέλη τῆς Ἐκκλησίας δείχνει αὐτὴ τὴν πραγματικότητα. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀληθινὴ γνώση τοῦ τί εἶναι Ἐκκλησία ἔχουν ὅσοι ἔχουν προσωπικὴ ἐμπειρία.»

               Ταῦτα, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων παρεμφερῶν, καταθέτει καὶ μαρτυρεῖ τὸ γνήσιον τέκνον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ αὐθεντικὸς συνεχιστὴς τῆς ἀληθοῦς πατερικῆς παραδόσεως, μακαριστὸς πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Ρωμανίδης, καὶ ἐπιμένει νὰ παραπέμπει εἰς τὴν προσωπικὴν ἐμπειρίαν τῶν ἁγίων Πατέρων.

               Εἰς τὴν προσωπικὴν ἡμῶν ζωήν, Παναγιώτατε καὶ ἅγιοι ἀρχιερεῖς, ἀνεζητήσαμεν τοιούτους θεοφόρους Πατέρας καὶ Μητέρας. Καὶ ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς «ὑπερεκπερισσοῦ ὧν ᾐτούμεθα ἢ ἐνοοῦμεν» (πρβλ. Ἐφεσ. 3, 20), καὶ ἠξίωσεν ἡμᾶς νὰ γνωρίσωμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς καὶ νὰ συναναστραφῶμεν μετὰ γνησίων ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ.

               Δύο ἐξ αὐτῶν ὑπῆρξαν οἱ ὅσιοι Γέροντες Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης καὶ Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, τὴν ἁγιότητα τῶν ὁποίων ἀνεκήρυξε προσφάτως τὸ Σεπτὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Παραθέτω ἐν συνεχείᾳ  χαρακτηριστικὰ ἀποσπά-σματα ἐκ τῆς διδασκαλίας τῶν θεοφόρων τούτων ἀνδρῶν ἀναφορικῶς πρὸς τὸ ὑπὸ ἐξέτασιν θέμα, καὶ μάλιστα τὸ θέμα τοῦ μετὰ τῶν ἑτεροδόξων διαλόγου, τοῦ τρόπου προσεγγίσεως τούτων καὶ τῆς εὐθύνης ἡμῶν ἔναντι αὐτῶν.

               Ὁ ὅσιος Πορφύριος ἔλεγεν εἰς πνευματικὰ αὐτοῦ τέκνα·

               «Ἐσεῖς θὰ κρατήσετε (στοὺς διαλόγους μὲ τοὺς παπικοὺς) καὶ θὰ ἀκολουθήσετε τὴν Ὀρθόδοξη θέση. Ἂν τώρα αὐτοὶ (οἱ παπικοὶ) θέλουν νὰ ἔρθουν μαζί μας, οὔτε μποροῦμε, ἀλλὰ οὔτε καὶ πρέπει νὰ τοὺς ἐμποδίσουμε νὰ ἔλθουν...

               Μὴ φοβᾶστε. Οἱ διαθέσεις τοῦ Πάπα ἀνέκαθεν ἦταν νὰ ὑποτάξει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ θὰ ἔλθει ἡμέρα, ποὺ ὁ διάλογος θὰ ματαιωθεῖ· τίποτε δὲν πρόκειται νὰ γίνει· ἄλλωστε τοὺς Οὐνίτες, αὐτὸ τὸν δούρειο ἵππο, εἶναι φῶς φανάρι ὅτι τοὺς ἐνδιαφέρει νὰ ἀναγνωρίσουν οἱ Ὀρθόδοξοι κεφαλὴν τὸν Πάπα καὶ τίποτε περισσότερο.»

               Ὁ δὲ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ὑπαγορεύει τὰ ἑξῆς βαρυσήμαντα:

               «Πολλοὶ ἅγιοι Μάρτυρες, ὅταν δὲν ἤξεραν τὸ δόγμα, ἔλεγαν: ‘‘Πιστεύω ὅ,τι θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.’’ Ἂν κάποιος τὸ ἔλεγε αὐτό, μαρτυροῦσε. Δὲν ἤξερε δηλαδὴ νὰ φέρη ἀποδείξεις στοὺς διῶκτες γιὰ τὴν πίστη του καὶ νὰ τοὺς πείση, ἀλλὰ εἶχε ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἁγίους Πατέρες. Σκεφτόταν; ‘‘Πῶς νὰ μὴν ἔχω ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἁγίους Πατέρες; Αὐτοὶ ἦταν καὶ πιὸ ἔμπειροι καὶ ἐνάρετοι καὶ ἅγιοι. Πῶς ἐγὼ νὰ δεχθῶ μία ἀνοησία; Πῶς νὰ ἀνεχθῶ νὰ βρίζη ἕνας τοὺς Ἁγίους Πατέρες;’’ Νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν παράδοση. Σήμερα, δυστυχῶς, μπῆκε ἡ εὐρωπαϊκὴ εὐγένεια καὶ πᾶνε νὰ δείξουν τὸν καλό. Θέλουν νὰ δείξουν ἀνωτερότητα καὶ τελικὰ πᾶνε νὰ προσκυνήσουν τὸν διάβολο μὲ τὰ δύο κέρατα. ‘‘Μία θρησκεία,’’ σοῦ λένε, ‘‘νὰ ὑπάρχη’’, καὶ τὰ ἰσοπεδώνουν ὅλα. Ἦρθαν καὶ σ’ ἐμένα μερικοὶ καὶ μοῦ εἶπαν: ‘‘ Ὅσοι πιστεύουμε στὸν Χριστό, νὰ κάνουμε μία θρησκεία.’’ ‘‘Τώρα εἶναι σάν νὰ μοῦ λέτε’’, τοὺς εἶπα, ‘‘χρυσὸ καὶ μπακίρι, χρυσὸ τόσα καράτια καὶ τόσα ποὺ τὰ ξεχώρισαν, νὰ τὰ μαζέψουμε πάλι καὶ νὰ τὰ κάνουμε ἕνα. Εἶναι σωστὸ νὰ τὰ ἀνακατέψουμε πάλι; Ρωτῆστε ἕναν χρυσοχόο: «Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴν σαβούρα μὲ τὸν χρυσό;» Ἔγινε τόσος ἀγώνας, γιὰ νὰ λαμπικάρη τὸ δόγμα.’’ Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικό. Σήμερα λένε: ‘‘ Ὄχι μόνο μὲ αἱρετικό, ἀλλὰ καὶ μὲ Βουδδιστὴ καὶ μὲ πυρολάτρη καὶ μὲ δαιμονολάτρη νὰ συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νὰ βρίσκωνται στὶς συμπροσευχές τους καὶ στὰ συνέδρια καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μία παρουσία.’’ Τί παρουσία; Τὰ λύνουν ὅλα μὲ τὴν λογική καὶ δικαιολογοῦν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ εὐρωπαϊκὸ πνεῦμα νομίζει ὅτι καὶ τὰ πνευματικά θέματα μποροῦν νὰ μποῦν στὴν Κοινή Ἀγορά.»

               «Αὐτό, ποὺ ἐπιβάλλεται σὲ κάθε Ὀρθόδοξο, εἶναι νὰ βάζη τὴν καλὴ ἀνησυχία καὶ στοὺς ἑτεροδόξους, νὰ καταλάβουν δηλαδὴ ὅτι βρίσκονται σὲ πλάνη, γιὰ νὰ μὴν ἀναπαύουν ψεύτικα τὸν λογισμό τους, καὶ στερηθοῦν καὶ σ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ τὶς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ στερηθοῦν τὶς περισσότερες καὶ αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ.»

               Ἕτερος σύγχρονος ὅσιος, μετὰ τοῦ ὁποίου ἠξιώθημεν νὰ συνδεθῶμεν πνευματικῶς, ὑπῆρξεν ὁ ἁγίας μνήμης Γέρων Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης, ὁ «μὲ συγχωρεῖτε». Τὸ προσφάτως ἐκδοθὲν βιβλίον περὶ τῆς ἁγίας αὐτοῦ βιοτῆς , ἀναφέρει καὶ τὸ ἑξῆς χαρακτηριστικὸν περιστατικόν, τὸ ὁποῖον θεωροῦμεν ὅτι ἀφορᾶ καὶ εἰς τὸ ὑπὸ ἐξέτασιν θέμα τῆς Συνόδου καὶ ἐνέχει ἰδιαιτέραν ποιμαντικὴν ἀξίαν. Τὸ παραθέτομεν ἐν συνεχείᾳ:

               «Ὅταν ἔμεινε γιὰ διανυκτέρευση στὸ Μοναστήρι ἕνας παπικός, ὁ Γέροντας τοῦ φέρθηκε μὲ ἀγάπη. Ὁ ἐπισκέπτης ἦταν καλοπροαίρετος καὶ εἶχε πολλὲς ἀπορίες. Ὁ Γέροντας τοῦ ἐξηγοῦσε μὲ καλωσύνη καὶ πραότητα. Τότε τὸ Μοναστήρι δὲν εἶχε τὴν μεγάλη τράπεζα ποὺ ἔχει τώρα, καὶ ἔτρωγαν ὅλοι μαζὶ (μοναχοί, κληρικοί, λαϊκοὶ) σὲ μιὰ μικρὴ τράπεζα (τραπεζαρία) στὸ ἰσόγειο, δίπλα στὴ βρύση. Εἶχαν προπορευθῆ ὅλοι οἱ ἄλλοι. Κάθησαν στὴν τράπεζα καὶ περίμεναν τὸν Γέροντα. Ὅταν μπῆκε ὁ Γέροντας μέσα, ὅλοι σηκώθηκαν ἀπὸ σεβασμὸ ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ γίνη ἡ συνηθισμένη προσευχὴ τῆς τράπεζας. Ὁ Γέροντας κάθησε, εἶπε καὶ στοὺς ἄλλους νὰ καθήσουν, ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ ἄρχισε νὰ τρώη. Ὁ παπικὸς ἦταν πιστός. Παίρνει τὸν λόγο καὶ λέει στὸν Γέροντα: ‘‘Γέροντα, δὲν θὰ κάνωμε προσευχή;’’ Καὶ ὁ Γέροντας ἤρεμα τοῦ ἀπαντᾶ: ‘‘Καλύτερα νὰ κάνωμε σιωπή.’’ Καὶ συνέχισε τὸ φαγητό του. Ἂς κατανοήσουν τὸ πνεῦμα τοῦ ἁγίου Γέροντος ὅσοι ἐπιμένουν στὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους.»

               Ἄλλος σύγχρονος θεοφόρος πατήρ, τὸν ὁποῖον ἠξιώθημεν νὰ γνωρίσωμεν κατὰ τὴν νεότητα ἡμῶν, εἶναι ὁ τότε ἐφημέριος τοῦ Λεπροκομείου (Νοσοκομείου Λοιμωδῶν Νόσων) Ἀθηνῶν, ἀείμνηστος Γέρων Εὐμένιος Σαριδάκης, γέννημα τῆς ἁγιοτόκου νήσου Κρήτης -ἥτις καὶ φιλοξενεῖ τὴν Σύνοδον ταύτην-, πνευματικὸν τέκνον τοῦ ὁσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ . Παραθέτομεν ἐν συνεχείᾳ θαυμαστὸν γεγονός, τὸ ὁποῖον συνέβη εἰς τὸν Γέροντα Εὐμένιον καὶ σχετίζεται ἀμέσως πρὸς τὸ ὑπὸ ἐξέτασιν θέμα, ὅπως τοῦτο καταγράφεται εἰς ἡμέτερον, προσφάτως ἐκδοθὲν πόνημα . Τοῦ περιστατικοῦ τούτου ἤμην αὐτήκοος (ἐκ τοῦ Γέροντος Εὐμενίου) μάρτυς. Ἀλλ᾽ ἐπειδή, κατὰ τὸ Κυριακὸν λόγιον, «ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ῥῆμα» (Ματθ. 18, 16), εἰς τὸ ὡς ἄνω βιβλίον καταγράφομεν τοῦτο κατὰ τὴν συμμαρτυρίαν τοῦ πνευματικοῦ ἡμῶν ἀδελφοῦ, μοναχοῦ Ἱεροθέου.

               «Ὁ Γέροντάς μας, π. Εὐμένιος Σαριδάκης, προσευχόταν κάποτε γιὰ τὸν διάβολο. Τὸν σταμάτησε ὅμως ὁ Θεός, λέγοντάς του ὅτι ἡ προσευχὴ αὐτὴ εἶναι ἀτελέσφορη, ὡς πρὸς τὸ ἐπιδιωκόμενο ἀποτέλεσμα. Κάποτε, ὁ Γέροντας μοῦ ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι μνημόνευσε στὴν Πρόθεση τὸν Εὐρωπαῖο γνωστὸ ἀνθρωπιστὴ Ραοὺλ Φολλερώ, παπικὸ στὸ δόγμα, ἐπειδὴ εἶχε εὐεργετήσει τὸ Λεπροκομεῖο καὶ ἦταν πολὺ καλὸς ἄνθρωπος. Τότε, ἄγγελος Κυρίου τοῦ πέταξε τὴ μερίδα ἀπὸ τὸ ἅγιο Δισκάριο τρεῖς φορές. Τὴν τρίτη φορά, τοῦ ἐμφανίσθηκε λέγοντάς του ὅτι ἐκεῖ (στὴν Πρόθεση) ἔχουν θέση μόνο τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦ ἐξήγησε ὅτι στὸ κομβοσχοίνι του μπορεῖ νὰ βάλει προσευχόμενος τοὺς πάντες, αἱρετικούς, ἑτεροθρήσκους, φονιάδες, ἐγκληματίες, ἀσελγεῖς, τὸ πλήρωμα ὅλης τῆς οἰκουμένης, ζῶντες καὶ κεκοιμημένους. Στὴν εὐχαριστιακὴ Ἀναφορὰ ὅμως, μόνο τοὺς Ὀρθοδόξους, γιατὶ αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὰ μέλη τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.»

               Συχνῶς πυκνῶς παραπέμπομεν εἰς τὴν θεόπνευστον ρῆσιν τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα, «Διὰ δὲ τῶν μυστηρίων καὶ ἡ Ἐκκλησία σημαίνεται, σῶμα οὖσα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους... Σημαίνεται δὲ ἡ Ἐκκλησία ἐν τοῖς μυστηρίοις, οὐχ ὡς ἐν συμβόλοις, ἀλλ᾽ ὡς ἐν καρδίᾳ μέλη… Οὐ γὰρ ὀνόματος ἐνταῦθα κοινωνία μόνον, ἢ ἀναλογία ὁμοιότητος, ἀλλὰ πράγματος ταυτότης.»  Ἰδού, λοιπόν, ἡ προσωπικὴ ἐμπειρία τοῦ συγχρόνου ἁγίου πατρὸς Εὐμενίου Σαριδάκη -εἰς τὴν ἁγιότητα τοῦ ὁποίου ἀνεφέρθη ἐνθέρμως ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης εἰς τὸν Προλογικὸν Χαιρετισμὸν Ἑορτολογίου τῆς Μητροπόλεως Γορτύνης καὶ Ἀρκαδίας (ἔτους 2014)-, τί καταθέτει εἰς ἡμᾶς τοὺς περισπουδάστους, μετὰ βροντώδους ἁπλότητος καὶ ἐκπληκτικῆς ἀκριβείας, ἐπικυροῦσα κατὰ πάντα τοὺς θεολογικωτάτους λόγους τοῦ Καβάσιλα. Ὅτι δηλαδὴ «ἡ Ἐκκλησία σημαίνεται ἐν τοῖς μυστηρίοις», εἰς τὴν ἱερὰν Πρόθεσιν τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Καὶ τὸ ἀξιοπρόσεκτον εἶναι ὅτι ἄγγελος Κυρίου ἀπεκάλυψε τὴν μεγίστην ταύτην, προικοδοτηθεῖσαν εἰς ἡμᾶς, ἀλήθειαν, περὶ τοῦ τί ἐστὶ δηλονότι Ἐκκλησία, ποῖα τὰ μέλη αὐτῆς καὶ τίς ἡ ἡμετέρα εὐθύνη πρὸς τὰ μὴ ἀποτελοῦντα μέλη αὐτῆς.

               Τέλος, παραθέτομεν βαρυσήμαντον κείμενον ἐπιστολῆς τοῦ μεγάλου καὶ συγχρόνου ὁσίου Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ, ἱδρυτοῦ τῆς ἐν Ἔσσεξ Ἀγγλίας Πατριαρχικῆς μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου.

               «Ἐδῶ ὅμως θέλω νὰ πῶ καὶ λίγα λόγια γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι μιὰ σημαντικὴ μερίδα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου κλίνει σήμερα νὰ ἀποδεχθεῖ μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ ἐπικίνδυνες αἱρέσεις (Σ.Ε.: ὁ Γέρων ἐννοεῖ ἐνταῦθα τὸν Οἰκουμενιστικὸν Συγκριτισμόν). Αὐτὴ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴ διαπίστωση ὅτι δῆθεν στὶς ἡμέρες μας δὲν ὑπάρχει οὔτε μιὰ ἐκκλησία ποὺ νὰ ἔχει διαφυλάξει πλήρως τὴν ἀλήθεια τῆς διδαχῆς τοῦ Χριστοῦ· ὅτι καμιὰ ἐκκλησία δὲν κατέχει σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ τὴ γνώση τοῦ μυστηρίου τῆς ἁγίας, χαρισματικῆς χριστιανικῆς ζωῆς σὲ ἠθικὸ καὶ ἀσκητικὸ ἐπίπεδο· ὅτι πολλὲς ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες, ποὺ ἀποκαλοῦνται χριστιανικές, ἔχουν ἴση χάρη, καὶ γι’ αὐτὸ ὀφείλει νὰ ἐπέλθει ἡ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν μὲ βάση κάποιον κοινὸ γιὰ ὅλες παρονομαστή.

               Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ συχνὰ ἐρωτήματα, ποὺ τυχαίνει νὰ ἀντιμετωπίζουμε, εἶναι τὸ ἐρώτημα ποιός σώζεται καὶ ποιός ὄχι. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ συνήθως σκέπτονται ὅτι σώζεται ὄχι μόνο ὁ Ὀρθόδοξος (σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας) ἢ μόνο ὁ Καθολικὸς (σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν), ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν στὸν Χριστό. Ἡ ἄποψη αὐτὴ πέρασε ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες καὶ στοὺς πιστοὺς τῶν ὑπολοίπων ἐκκλησιῶν. Ὑπάρχουν πολλοὶ μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων, ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν ἄποψη αὐτή. Μερικοὶ μάλιστα σκέπτονται ὅτι οὔτε μιὰ ἀπὸ τὶς ὑπάρχουσες ἐκκλησίες δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὸ πλήρωμα τῆς γνώσεως καὶ τῆς χάριτος, γιατὶ ἡ κάθε μιὰ ἀπὸ αὐτὲς κατὰ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο βαθμὸ ἔχει παρεκκλίνει ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Οἱ ἴδιοι πάντοτε πιστεύουν ὅτι μόνο τώρα, στὰ τέλη τῶν αἰώνων, συνέλαβαν πλήρως τὸ πνεῦμα τῆς διδαχῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ μέχρι τώρα ὅλος ὁ χριστιανικὸς κόσμος, στὴ ροὴ τόσων αἰώνων, βρισκόταν σὲ πλάνη. Λένε ὅτι τώρα ἦρθε ὁ καιρός, ποὺ πρέπει νὰ ἑνωθοῦν ὅλα τὰ διχασμένα μέρη σὲ μιὰ παγκόσμια καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Αὐτή, σύμφωνα μὲ τοὺς ἴδιους, θὰ κατέχει τὴν πλήρη ἀλήθεια ἀπὸ ὅλες τὶς ἀπόψεις, ἂν κατὰ τὴν (παραπάνω) ἕνωση γίνει ἀποδεκτὸ μόνο ἐκεῖνο ποὺ ἀποτελεῖ κοινὸ χαρακτηριστικὸ γιὰ ὅλες τὶς ἐκκλησίες. Ἄλλοι πάλι, φαινόμενο ἀκόμη χειρότερο, διαλογίζονται στὶς καρδιές τους γιὰ κάποιο εἶδος ὑψηλοῦ μυστικισμοῦ, ποὺ ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀντιλήψεως τῆς χριστιανικῆς θρησκείας, ὥστε... δὲν θέλω οὔτε νὰ ἀναφερθῶ περισσότερο σὲ ὅλα αὐτά. Ἐπιθυμῶ μόνο κλείνοντας τὸ θέμα αὐτὸ νὰ πῶ παρενθετικὰ ὅτι πολὺ θὰ ἤθελα (καὶ γι’ αὐτὸ προσεύχομαι στὸν Θεὸ) ἐσεῖς νὰ μὴ πλανηθεῖτε μὲ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ νὰ πιστεύετε ἀκράδαντα μὲ τὴν καρδιὰ καὶ μὲ τὸν νοῦ ὅτι ὑπάρχει πάνω στὴ γῆ ἐκείνη ἡ Μία, Μοναδικὴ καὶ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Κύριος. Ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ διατηρεῖ ἁλώβητη καὶ ἀκέραιη τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ (καὶ ὄχι ξεχωριστὰ μέλη της), κατέχει τὸ πλήρωμα τῆς γνώσεως καὶ τῆς χάριτος καὶ εἶναι ἀλάθητη. Ἐκεῖνο ποὺ γιὰ μερικοὺς δὲν φαίνεται νὰ εἶναι πλήρης διδασκαλία, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ δυνατότητα γιὰ ἐπιστημονικὴ ἐπεξεργασία ποὺ προσφέρει ὁ ἀπεριόριστος καὶ ἀνεξάντλητος πλοῦτος της. Αὐτὸ ὅμως δὲν συγκρούεται καθόλου μὲ ὅ,τι εἴπαμε παραπάνω γιὰ τὴν κατοχὴ τοῦ πληρώματος τῆς γνώσεως.

               Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἔλαβε τὴν τελική της μορφὴ ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, δὲν ἐπιδέχεται καμιὰ ἀλλαγή. Ὅλη ἡ μετέπειτα ἐπιστημονικὴ ἐργασία πρέπει ἀπαραίτητα νὰ συμφωνεῖ μὲ ὅ,τι ἤδη δόθηκε στὴ θεία ἀποκάλυψη καὶ διατυπώθηκε στὴ διδαχὴ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴ χάρη. Τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος, μπορεῖ νὰ κατέχει μόνο ἡ μία καὶ μοναδικὴ Ἐκκλησία. Ὅλες ὅμως οἱ ἄλλες ἐκκλησίες διαθέτουν χάρη ἐξαιτίας τῆς πίστεως στὸν Χριστό, ὄχι ὅμως στὴν πληρότητα. Μποροῦμε νὰ πιστεύουμε ὅτι καὶ στὶς ἡμέρες μας ἀκόμη ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ποὺ κατὰ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἴσοι μὲ τοὺς μεγάλους ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας τῶν ἀρχαίων χρόνων (τὸ λέω σὲ σχέση μὲ ὅ,τι ἔτυχε νὰ ἀκούσω γιὰ μερικοὺς ἀνθρώπους στὴ Ρωσία), γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ‘‘χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας’’. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ὅποιος ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν πίστη αὐτή, δὲν θὰ σταθεῖ.»

*   *   *

               Παναγιώτατε, ἅγιοι Προκαθήμενοι, ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Ἐὰν θέλωμεν νὰ εἴμεθα τῇ ἀληθείᾳ «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι», πρέπει νὰ λάβωμεν σοβαρῶς ὑπ᾽ ὄψιν τὴν θεολογικὴν καὶ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἐμπειρίαν αὐτῶν. Καί, μία Σύνοδος, ὡς ἡ παροῦσα, ἡ ὁποία θέλει νὰ εἶναι ἁγία καὶ Μεγάλη, πρέπει ἀναντιρρήτως νὰ λάβει ὑπ᾽ ὄψιν τοὺς ἁγίους καὶ μεγάλους τῆς Πίστεως ἡμῶν.

               Αἱ ἀποφάσεις μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἔστω καὶ Διορθοδόξου ἕνεκα κραυγαλέων ἀπουσιῶν, ταπεινῶς φρονοῦμεν ὅτι θὰ τύχωσιν ἀποδοχῆς ὑπὸ κλήρου καὶ λαοῦ εἰς τὸ μέτρον ὅπου εἰς ταύτας ὑπάρχει συμφωνία οὐρανοῦ καὶ γῆς, ἀγγέλων καὶ ἁγίων καὶ ἀνθρώπων. Οἱ χρησιμοποιούμενοι ὅροι εἰς τὰς ἀποφάσεις μιᾶς τοσοῦτον ἱστορικῆς καὶ σημαινούσης Συνόδου, πρέπει νὰ διακρίνωνται διὰ τὴν θεόθεν σοφίαν καὶ τὴν κρυσταλλίνην αὐτῶν θεολογικὴν σαφήνειαν. Αἱ Οἰκουμενικαὶ καὶ Τοπικαὶ Σύνοδοι οὕτω ἀπεφαίνοντο, δογματίζουσαι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, κατὰ τὸ ἀποστολικόν, «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν» (Πράξ. 15, 28). Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποτελοῦσι τεχνικοὺς ὅρους ἢ νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα ‘‘διπλωματικῆς’’ ἀβρότητος αἰ ἀποφάσεις μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου. Μόνον οὕτω θὰ εἶναι δυνατὸν νὰ συντελέσωσιν εἰς τὴν τῆς Ἐκκλησίας ἑνότητα καὶ νὰ ἀποτελέσωσι σημεῖον ἀσφαλοῦς θεολογικῆς ἀναφορᾶς εἰς τοὺς μεταγενεστέρους.

               Διὰ νὰ μὴν ταλαιπωρήσω λοιπὸν Ὑμᾶς μετὰ ἡμετέρων λόγων, προέκρινα νὰ παραθέσω Ὑμῖν τὴν φωτίζουσαν καὶ συνετίζουσαν ἐπὶ τοῦ πρὸς ἐξέτασιν θέματος ἁγιοπνευματικὴν ἐμπειρίαν συγχρόνων ἁγίων μορφῶν τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

               Αἰτούμενοι τὰς Ὑμετέρας εὐχάς, διατελοῦμεν

               Μετὰ τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφικῆς ἀγάπης

               Ὁ Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

               Ἐν Κολυμπαρίῳ Κισάμου τῆς Κρήτης, τῇ 24ῃ.06.2016.

Η θέση της Εκκλησίας για τα όνειρα


Το απόγευμα της Κυριακής 30 Νοεμβρίου 2014 στα πλαίσια των εποικοδομητικών ομιλιών που εκφωνούνται κάθε Κυριακή απόγευμα εναλλάξ στο Μητροπολιτικό Ναό, στη Χριστιανική Εστία και στο Κέντρο Νεότητος, πραγματοποιήθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου ομιλία που εξεφώνησε ο

Το θέμα της ομιλίας του Πρωτοσυγκέλλου ήταν "Η θέση της Εκκλησίας για τα όνειρα. Δεισιδαιμονίες και προλήψεις".

Αρκετός κόσμος παρακολούθησε με ενδιαφέρον την ομιλία του π. Ειρηναίου που αναφέρθηκε σε ένα πρόβλημα που μαστίζει τη σύγχρονη Εκκλησία και τους πιστούς που εμπιστεύονται ονειροκρίτες και καφετζούδες και όχι την ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας μας.

Ακολουθεί ολόκληρη η  ενδιαφέρουσα ομιλία
Ποιά είναι η θέση της Εκκλησίας για τα όνειρα.
Δεισιδαιμονίες και προλήψεις
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Σεβασμιώτατε,
Με τη δική σας ευχή και εντολή, με την υπομονή των Σεβαστών Πατέρων και για την πνευματική καλλιέργεια των εν Χριστώ αδελφών μας , θα παρουσιάσουμε σήμερα ένα θέμα που απασχολεί πολλούς από εμάς και που πολλές φορές μας οδηγεί μέσω των λαθεμένων επιλογών μας στην πνευματική μας φθορά.
Το θέμα είναι:
1. Τα όνειρα και πως ερμηνεύονται από τη επιστήμη της Ψυχολογίας και από την Θεολογία της Εκκλησίας.
2. Οι δεισιδαιμονίες και οι προλήψεις που βασανίζουν τη ζωή μας.
Κατ’ αρχήν να δώσουμε την ετυμολογία της λέξης «όνειρο». Η λέξη «όνειρο» είναι σύνθετη και προέρχεται από τη λέξη «ον» που σημαίνει υπάρχω και το ρήμα «είρω» που σημαίνει αφηγούμαι, συνάπτω, συναρμολογώ.
ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ
Η επιστήμη της Ψυχολογίας δίνει τον εξής ορισμό για τα όνειρα:
«Όνειρο είναι η έκφραση του υποσυνείδητου που μας φέρνει κατά τη διάρκεια του ύπνου αντιμέτωπους με πρόσωπα, καταστάσεις, επιθυμίες, χαρακτήρες που καταπιέζουμε στην καθημερινότητά μας. Θεωρείται ως διαδικασία ψυχολογικής αυτοθεραπείας του εγκεφάλου μας. Ο εγκέφαλός μας κωδικοποιεί και αποθηκεύει πληροφορίες στη μνήμη του. Οι πληροφορίες αυτές όταν το σώμα κοιμάται δημιουργούν μία εικονική κίνηση(σαν μικρή ταινία-εναλλαγή εικόνων) τις οποίες επεξεργάζεται».Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου βλέπει όνειρα και απλά οι περισσότεροι δε τα θυμούνται
Τα όνειρα μας δεν είναι ασπρόμαυρα
 Οι γεννημένοι με τύφλωση βλέπουν όνειρα βασισμένα στις υπόλοιπες αισθήσεις τους
Τα ζώα επίσης ονειρεύονται
Τα συμπεράσματα αυτά έχουν βγει από μελέτες επιστημόνων οι οποίοι μελετούν τη διαδικασία του ύπνου και των ονείρων βασισμένοι κυρίως στη τεχνική του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος Σε ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφημα οι επιστήμονες τοποθετούν ηλεκτρόδια στο κρανίο ενός ανθρώπου και καταγράφουν τις διαφορές δυναμικού που δημιουργούνται από τις ηλεκτρικές λειτουργίες των νευρικών κυττάρων.Με βάση αυτή την κατηγοριοποίηση εγκεφαλικής δραστηριότητας, ο ύπνος έχει διαχωριστεί σε 5 φάσεις και κατά τη διάρκεια μιας νύχτας ο ύπνος του ανθρώπου διαρκεί 2 με 3 κύκλους αυτών των φάσεων:
Σύμφωνα με υπολογισμούς στη διάρκεια 30 ετών καθένας μας θα έχει περίπου 10 χιλιάδες όνειρα. Αν οι πιθανότητες επαλήθευσης είναι μια στις χίλιες (επιλέγω αυτή την πιθανότητα λόγω του είναι μια συνηθισμένη καθημερινή έκφραση που υπονοεί το αδύνατο) τότε καθένας από μας θα έχει στη διάρκεια αυτή των 30 ετών τουλάχιστον 10 «προφητικά» όνειρα. Αφήνοντας τη μεταφυσική στην άκρη μπορούμε να σκεφτούμε ορθολογικά και στο τέλος να διαλέξουμε την εκδοχή που μας ταιριάζει. Η σίγουρη στιγμή που η επιστήμη θα δώσει την ξεκάθαρη απάντηση δεν έχει έρθει ακόμη αν και είναι θέμα χρόνου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένας πολύ βαθύς ωκεανός γεμάτος μυστικά και πολυπλοκότητα και μόλις κάναμε την πρώτη μας βουτιά. Κλείνοντας να πούμε ότι όνειρα δεν είναι μονό αυτά που έχουμε όταν κοιμόμαστε αλλά και εκείνα που δε μας αφήνουν να κοιμηθούμε…
Πώς τα ερμηνεύει η ψυχολογία ;
Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ότι προσπαθούσα να ισορροπήσω επάνω σε ένα λεπτό σκοινί σαν ακροβάτης, αλλά δυσκολευόμουν αρκετά να το κάνω. Πριν καλά καλά με προδώσει η κακή ισορροπία μου, ξύπνησα έντρομη και αναρωτιόμουν πού ήμουν, ποιος ήμουν, ήμουν όντως ένας αγχωμένος ακροβάτης που ονειρευόταν ή απλά έβλεπα ένα αρκετά παράξενο όνειρο…;
Όλοι μας σχεδόν καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την μαγευτική εμπειρία του ονείρου!
Όλοι μας έχουμε δει τον εαυτό μας να παίρνει μέρος σε όνειρα υπερπαραγωγές, με σενάριο καλύτερο και από ταινία του Steven Spielberg, ή όνειρα στα οποία οι πρωταγωνιστές τους έχουν υπερφυσικές ικανότητες και ο σουρεαλισμός είναι διάχυτος παντού.
Άλλα πάλι όνειρα θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε ως εντελώς ασυνάρτητα, χωρίς αρχή μέση και τέλος και χωρίς κάποιο ξεκάθαρο νόημα. Αρκετές είναι και οι φορές όμως, που ερχόμαστε αντιμέτωποι με όνειρα που τα χαρακτηρίζουμε ως «εφιάλτες», δηλαδή όνειρα των οποίων το περιεχόμενο δεν μας είναι καθόλου ευχάριστο.
Υπάρχει, αλήθεια, κάποια εξήγηση από ψυχολογικής πλευράς για τα όνειρα που βλέπουμε, πέρα από τους κλασσικούς ονειροκρίτες, οι οποίοι θεωρούνται πλέον μικροαστικός μύθος;Ο πρώτος που ξεκίνησε την διερεύνηση της ουσιαστικής ερμηνείας του μυστηρίου των ονείρων δεν είναι άλλος από τον γνωστό αυστριακό ψυχίατρο και «πατέρα της ψυχανάλυσης», Sigmund Freud. Ο Freud, στο ομώνυμο βιβλίο του για τα όνειρα, «η ερμηνεία των ονείρων», υποστηρίζει πως τα όνειρα περιέχουν πολλά κρυφά νοήματα για τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, τα συναισθήματά τους, τους φόβους τους, καθώς και για τα κίνητρα της συμπεριφοράς τους. Αυτά τα κίνητρα, δηλαδή τις κινητήριες δυνάμεις που ωθούν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές και σκέψεις, υποστήριζε πως είναι ολοφάνερα μέσα στα όνειρα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει το άτομο είναι να τα αφήσει να βγουν στην επιφάνεια. Επίσης, μέσω των ονείρων, τα άτομα μπορούν να κατανοήσουν και να αντιμετωπίσουν ακόμα και τους πιο κρυφούς φόβους τους. Θεώρησε έτσι τα όνειρα ως μέσο αυτοανάλυσης και αυτογνωσίας.Επίσης, σύμφωνα με την θεωρία του, τα όνειρα εκφράζουν επιθυμίες μας οι οποίες είτε είναι απαγορευμένες, είτε δεν είναι δυνατό να εκπληρωθούν στην καθημερινή μας ζωή. Όλες αυτές οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες συσσωρεύονται στον ψυχισμό μας και εκφράζονται με συγκαλυμμένο τρόπο υπό την μορφή του ονείρου. Με αυτό τον τρόπο ο ψυχισμός μας «ανακουφίζεται» κατά κάποιο τρόπο από το άγχος των ανεκπλήρωτων ενστίκτων μας.Έπειτα από κάποια χρόνια, ο μαθητής του Sigmund Freud, Carl Jung, ήρθε σε έντονη διαμάχη μαζί του, καθώς υποστήριξε πως το όνειρα συμβάλουν στην προσωπική μας ωρίμανση και μας βοηθάνε να επιλύσουμε προβλήματα που μας απασχολούν. Επιπλέον, είπε πως τα όνειρα περιέχουν συναισθήματα και σκέψεις μας, τα οποία μας βοηθάνε να κατανοήσουμε τη σχέση μας με τους άλλους. Τέλος, πίστευε πως κάποιες φορές τα όνειρα μας αποφορτίζουν και μας ξεκουράζουν όταν βιώνουμε μια έντονη καθημερινότητα γι’ αυτό και βλέπουμε κάποιες φορές όνειρα με φαντασμαγορικό περιεχόμενο.Αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την διατύπωση των παραπάνω απόψεων περί ονείρων, αν και η επιστήμη έχει προχωρήσει αρκετά στα θέματα του ύπνου και στο τι συμβαίνει στο εγκέφαλό μας καθώς ονειρευόμαστε, το μυστήριο που αφορά την ύπαρξη και την θεματολογία των ονείρων ακόμα συνεχίζει να πλανάται, χωρίς να έχει επιλυθεί οριστικά. Οι ψυχαναλυτικές θεωρίες έχουν βοηθήσει αρκετά στην κατανόηση τους όμως.Το μόνο που έχουμε να κάνουμε μέχρι να φτάσουμε στην απόλυτη κατανόηση και ερμηνεία των ονείρων είναι να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Keep on dreaming! Τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ, όπως λένε στο τραγούδι τους οι New Order.
Τα βασικά σημεία από την «Ερμηνεία των Ονείρων» (1899) του Φρόιντ:
1. Για να κατανοήσουμε το όνειρο πρέπει να αναλύσουμε τι κρύβουν οι επιθυμίες και οι συμβολισμοί του και όχι η εικόνα που βλέπουμε.
2. Οι εφιάλτες που βλέπουμε είναι η αντίδραση του εαυτού μας σε πολύ δυνατές επιθυμίες μας.
3. Κάθε όνειρο που βλέπουμε είναι συμπυκνωμένη εικόνα , έχει δηλαδή πολλαπλές σημασίες και ερμηνείες.
4. Πολλές φορές στα όνειρά μας γίνεται μεταφορά συναισθημάτων για να ξεγελαστεί ο εγωϊσμός του ανθρώπου και να μη γίνει λογοκρισία(του εαυτού μας).
5. Σε κάθε όνειρο η κάθε σκέψη αντιπροσωπεύεται από μία εικόνα.
Καρλ Γιουνγκ (μαθητής του Φρόιντ):
Πίστευε ότι τα όνειρα δεν αντανακλούν μόνο το υποσυνείδητο αλλά και την πραγματική και συνειδητή ζωή του κάθε ανθρώπου. Ο Γιουνγκ έδινε την ίδια σημασία και στο έκδηλο μήνυμα του ονείρου. Ο Φρόιντ ζητούσε από τους ανθρώπους να δουν κάθε ένα σύμβολο ξεχωριστά και να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι ακριβώς λογοκρίθηκε με βάση αυτό το σύμβολο. Ο Γιουνγκ ζητούσε από τους ανθρώπους να συσχετίσουν τις εικόνες ή τα σύμβολα που είδαν με την καθημερινή τους ζωή.
Κάλβιν Χόλ
Η ανάλυση επίσης ανέδειξε κάποια κοινά θέματα σχετικά με:
- το σχολείο
-μας κυνηγούν
- κάποιος μας επιτίθεται
- τρέχουμε πολύ αργά και δεν πάμε πουθενά
- πέφτουμε
- φτάνουμε κάπου αργοπορημένοι
-κάποιο ζωντανό πρόσωπο είναι νεκρό στο όνειρο ή ότι κάποιο νεκρό πρόσωπο είναι ζωντανό στο όνειρο
- τα δόντια μας πέφτουν
- πετάμε
- μελλοντικά γεγονότα όπως γενέθλια και επέτειοι
- γεγονότα του παρελθόντος
- ερωτευόμαστε τυχαίους ανθρώπους
- στιγμές αμηχανίας και ντροπής
- αποτυχία σε εξετάσεις
- δυσκολία να κινηθούμε ή να δούμε καθαρά
- αυτοκινητιστικά ατυχήματα
- μας ενοχοποιούν για κάποιο έγκλημα που δεν διαπράξαμε
- είμαστε γυμνοί σε κοινή θέα
- χάνουμε το αυτοκίνητο μας
- χανόμαστε και δεν γνωρίζουμε που βρισκόμαστε
Τα όνειρα που προκύπτουν κατά τη διάρκεια του ύπνου είναι εικόνες που μας δημιουργούν οι σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας. Όνειρα έχουμε στη φάση εκείνη του ύπνου που ονομάζεται REM (Rapid Eye Movement).Υπάρχουν διάφορες θεωρίες όσον αφορά την ερμηνεία των ονείρων, αλλά ο πραγματικός σκοπός τους είναι ακόμη άγνωστος.Ποια είναι η όμως σημασία του περιεχομένου των ονείρων σας; Σύμφωνα με την ψυχολογία των ονείρων, τα στοιχεία των ονείρων είναι στενά συνδεδεμένα με το περιβάλλον και τις εμπειρίες που εκτίθεται ο καθένας. Η παρουσία των χρωμάτων στα όνειρα είναι το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης έκθεσης σε έγχρωμα (πολύ)μέσα. Αυτό προκύπτει από μια μελέτη που δείχνει ότι οι άνθρωποι της ασπρόμαυρης εποχής συνήθιζαν να έχουν ασπρόμαυρα όνειρα πιο συχνά από ό, τι χρωματιστά. Οι ψυχολόγοι πιστεύουν ότι τα χρώματα που εμφανίζονται στα όνειρα μεταφέρουν τα συναισθήματα που αντιπροσωπεύονται από αυτά τα χρώματα. Μια κοινή διαπίστωση είναι ότι κάποιος που κοιμάται βλέπει το περιστατικό στο όνειρο ως θεατής. Παρατηρείται επίσης ότι ως επί το πλείστον, οι οπτικές και ακουστικές αισθήσεις αποτελούν μέρος των ονείρων ενώ η αφή και η γεύση βιώνονται λιγότερο συχνά.Ενώ λεξικά ονείρων και ονειροκρίτες ερμηνεύουν τα όνειρα και παρόλο που τα όνειρα μπορεί να λάβουν μέρος με διαφορετικούς τρόπους, η ψυχολογία των ονείρων πιστεύει ότι η σύνδεση μεταξύ των αντικειμένων που ονειρευόμαστε και η σημασία τους είναι υποκειμενική. Αυτό που υποδεικνύεται από ένα συγκεκριμένο όνειρο εξαρτάται από το πώς και με τι συνδέει τα στοιχεία του ονείρου του ο κάθε άνθρωπος. Οι ψυχολόγοι προτείνουν πως θα πρέπει να καταγράψετε το όνειρό σας, να αναλύσετε κάθε στοιχείο του και να καταλάβετε πώς σχετίζεται με εσάς. Είναι σημαντικό να καταλάβετε τι σας συνδέει με το συγκεκριμένο πράγμα που ονειρευτήκατε. Η σκέψη ή ένα συναίσθημα που έχετε σε σχέση με ένα συγκεκριμένο χρώμα, ένα αντικείμενο ή ένα πρόσωπο στο όνειρο σας, είναι ένδειξη για να το ερμηνεύσετε.
Ποιοι παράγοντες οδηγούν σε ευχάριστα και δυσάρεστα όνειρα;
Τα όνειρα που σχετίζονται με την κατάσταση του μυαλού σας. Είναι φυσικό να έχετε δυσάρεστα όνειρα όταν βιώνετε μια περίοδο με πολύ στρες ή έχετε άγχος. Τα αρνητικά όνειρα ως επί το πλείστον οφείλονται σε κακή κατάσταση του μυαλού. Σε αντίθεση με αυτό, μπορείτε να δείτε ευχάριστα όνειρα, όταν το μυαλό σας δεν βρίσκεται σε μια καταθλιπτική κατάσταση. Όταν αισθάνεστε καλά για τη ζωή, αυτό αντανακλά και στα όνειρά σας.
Ποια είναι τα επαναλαμβανόμενα όνειρα;
Όνειρα που συμβαίνουν κατ’ επανάληψη είναι τα επαναλαμβανόμενα όνειρα. Υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες εικόνες ανθρώπων ή τόπων που συμβαίνει να εμφανίζονται συχνά στα όνειρα. Οι άνθρωποι με διαταραχή μετατραυματικού στρες έχουν επαναλαμβανόμενα όνειρα του τραυματικού γεγονότος. Αυτά τα όνειρα μπορούν να μεταφέρουν ένα μήνυμα για κάτι που δεν παρατηρούμε. Μερικά από τα πιο συνηθισμένα επαναλαμβανόμενα όνειρα είναι εκείνα που μπορεί να πέφτουμε από ένα ύψος (μπορεί να σημαίνει ότι νιώθουμε την έλλειψη υποστήριξης), να χάνουμε τις εξετάσεις (μπορεί να σημαίνει ότι στην πραγματικότητα φοβούμαστε τις εξετάσεις) και να είμαστε ανίκανοι να κινηθούμε(μπορεί να σημαίνει ότι στην πραγματική ζωή είμαστε σε μια κατάσταση που δεν είναι εύκολο να βγούμε από αυτή ).
Τι είναι οι εφιάλτες;
Οι εφιάλτες είναι άσχημα όνειρα που δημιουργούν αισθήματα τρόμου ή θλίψης. Το πρόσωπο που έχει έναν εφιάλτη βλέπει φρικιαστικές εικόνες ή βιώνει καταστάσεις και εμπειρίες που προκαλούν φόβο ή δυσφορία στο όνειρό του. Οι νυχτερινοί τρόμοι δεν είναι το ίδιο με τους εφιάλτες. Τα παιδιά βιώνουν συχνά εφιάλτες που συμβαίνουν κατά τις πρώτες ώρες του ύπνου. Μετά από έναν εφιάλτη το πρόσωπο που το έχει δει έχει τα μάτια του ανοιχτά και με βλέμμα πανικού. Οι εφιάλτες είναι λιγότερο συχνοί στους ενήλικες.
Τι είναι το συνειδητό όνειρο;
Σε ένα συνειδητό όνειρο αυτός που το βιώνει έχει πλήρη επίγνωση του τι βλέπει. Στα όνειρα αυτά το άτομο μπορεί να ασκήσει κάποιον έλεγχο σχετικά με το περιεχόμενο του ονείρου και το ρόλο του σε αυτό. Ίσως μερικές μέρες να έχετε ξυπνήσει με ένα αίσθημα ότι είχατε ένα όνειρο, να μπορείτε να το αναπολήσετε πλήρως και να θυμάστε καθαρά τι συνέβαινε σε αυτό. Ίσως να είχατε ένα συνειδητό όνειρο.
Ονειρεύονται οι τυφλοί άνθρωποι;
Ναι κάνουν όνειρα. Οι ακουστικές αισθήσεις είναι πιο συχνές στα όνειρά τους. Οι εικόνες απουσιάζουν ή είναι λιγότερο συχνές ή θολές. Εξαρτάται επίσης από το αν το πρόσωπο είναι τυφλό εκ γενετής ή έχει χάσει την όραση του σε ένα ατύχημα ή από κάποια ασθένεια χρόνια αργότερα. Στην δεύτερη περίπτωση, οι τελευταίες τους αναμνήσεις-εικόνες αντανακλούν στα όνειρά τους.Μπορεί τα όνειρα να προβλέψουν το μέλλον; Μήπως κάθε όνειρο έχει κάτι να πει για το τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον;Ναι, τα όνειρα μπορούν να προβλέψουν το μέλλον, αλλά δεν είναι όλα τα όνειρα προγνωστικά. Τα περισσότερα όνειρα είναι αντανακλάσεις των σκέψεων μας εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Αλλά υπάρχουν θεωρίες που υποστηρίζουν την ύπαρξη ονείρων που ονομάζονται προαισθητικά όνειρα. Οι θεωρητικοί λένε ότι η ικανότητα προαισθητικών ονείρων είναι σπάνια και την έχουν πολλοί λίγα άτομα.
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ
Πέρα όμως όλων των επεξηγήσεων και των ορισμών που προσπάθησαν πολλοί μέχρι και τις ημέρες μας να δώσουν, τα όνειρα είναι και παραμένουν ένα ανεξήγητο φαινόμενο, ένα μυστήριο. Πώς είναι δυνατόν κάτι που βλέπουμε στο όνειρό μας, ένα πρόσωπο, μια κατάσταση έπειτα από αρκετές ημέρες να πραγματοποιείται; Ή πως είναι δυνατόν πρόσωπα αγαπημένα τα οποία έχουμε χάσει να τα βλέπουμε στον ύπνο μας σε κατάσταση χαράς ή λύπης; Υπάρχουν άραγε όνειρα τα οποία θεωρούνται ότι προέρχονται από τον Θεό ή τον διάβολο; Υπάρχουν άραγε όνειρα αποκαλυπτικά, όνειρα μετανοίας ή όνειρα που μας προβλέπουν το μέλλον; Σε όλα αυτά έρχεται τώρα πλέον να απαντήσει η Εκκλησία, η οποία δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με την επιστήμη, αλλ’ αντιθέτως συμβαδίζει μαζί της όπου αυτό κρίνεται αναγκαίο. Η Εκκλησία δεν έρχεται να ερμηνεύσει ούτε και να επεξηγήσει τα όνειρα, αντιθέτως να μας πει να μη δίνουμε καμία σημασία σε αυτά διότι σε ένα μεγάλο ποσοστό αυτά προέρχονται από δαιμονικές επιρροές.Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας ασχολήθηκαν και με την περίπτωση των ονείρων. Γνώστες, από προσωπικές εμπειρίες, των μεθόδων και των τεχνασμάτων του διαβόλου, αλλά και της χάριτος του Θεού, διείδαν μέσα από την εκδήλωση των ονείρων αφ’ ενός τις προσβολές και επιθέσεις των δαιμονικών δυνάμεων, αφ’ ετέρου τις αποκαλύψεις των μυστηρίων του Θεού.Σύμφωνα με τους αγίους οι αιτίες των ονείρων, έτσι όπως αυτές παρουσιάζονται στην Αγία Γραφή και στα κείμενα των Πατέρων, είναι κυρίως οι εξής:
1ον Ψυχοσωματικές. Ο Μ. Βασίλειος στο έργο του «Όροι κατ’ Επιτομήν» αναφέρει: «Τα όνειρα είναι απήχημα των καθημερινών φροντίδων, κινήσεων και σκέψεων».
2ον Δαιμονικές. Δημιουργούν σύγχυση στον άνθρωπο με απώτερο σκοπό την απώλεια της ψυχής του. Ο πονηρός είναι πνεύμα, «νους ασώματος», όπως αναφέρει ο όσιος Ησύχιος στη Φιλοκαλία, και δια της φαντασίας της ημέρας μας βομβαρδίζει με λογισμούς που τη νύχτα μας τους επαναφέρει στο μυαλό. Ενώ στον Ευεργετινό αναφέρεται ότι τα όνειρα είναι νυχτερινά φαντάσματα, που όπως την ημέρα ο διάβολος μας απασχολεί με πονηρούς λογισμούς για να μην ασχολούμαστε με την προσευχή και με τα αγαθά έργα, έτσι και το βράδυ με τα όνειρα-φαντάσματα και με πολλούς τρόπους μας ταράζει τη διάνοια. Γι’ αυτό και η Εκκλησία στην Ακολουθία του Αποδείπνου παρακαλεί ο πιστός τον Κύριο «...και πάσης σατανικής φαντασίας απηλλαγμένον...». Αλλά και στον Άγγελό μας προσευχόμαστε «...σκέπασόν με εν τη παρούση νυκτί και διαφύλαξόν με από πάσης επηρείας του αντικειμένου».
3ον Από το Θεό. Όπως θα δούμε και παρακάτω στα κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.
Αλλά ας δούμε πρώτα πώς ορίζουν και ερμηνεύουν οι Πατέρες τα όνειρα. Ο Μέγας Βασίλειος γράφει πως «η των ονείρων φύσις ασαφής και πλαγία και ου μικράς δεομένη της εκ του νου εντρεχείας»˙ δηλ. τα όνειρα είναι ως προς τη φύση τους ασαφή και διφορούμενα και ως προς την εκδήλωσή τους προέρχονται από την κίνηση και δραστηριότητα του νου, που αποτελεί το «ηγεμονικόν» μέρος της ψυχής.Την ίδια σκέψη διατυπώνει και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφοντας πως το όνειρο (ενύπνιο) είναι «η κίνησις του νοός εν ακινησία σώματος». Όταν δηλαδή το σώμα ακινητοποιείται κατά τη διάρκεια του ύπνου, ο νους διαρκώς κινείται. Η κίνηση αυτή του νου συνιστά το όνειρο. Βέβαια, η κίνηση (ενέργεια) αυτή δεν βρίσκεται στον κανονικό της ρυθμό, γιατί οι αισθήσεις και η βούληση έχουν αδρανοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό κατά την ώρα του ύπνου. Γι’ αυτό και οι εικόνες των ονείρων εμφανίζονται με αταξία και φέρονται με σύγχυση και ασάφεια.Σύμφωνος προς τη διαπίστωση αυτή είναι και ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, ο οποίος σημειώνει ότι τα όνειρα αποτελούν φανταστικές κινήσεις του νου του ανθρώπου που γίνονται κατά τη διάρκεια του ύπνου, όταν αδρανούν πλέον οι αισθήσεις και οι άλλες λειτουργίες του σώματός του. Τα όνειρα δημιουργούνται με τη φαντασία, η οποία αποτελεί, μετά την πτώση του ανθρώπου, φυσική δύναμη της ψυχής. Οι Πατέρες τοποθετούν το φανταστικό μέρος της ψυχής μεταξύ του νου και της αισθήσεως, εκεί όπου δημιουργούνται και αναπτύσσονται οι εμπαθείς εικόνες (τα είδωλα, ψεύτικες εικόνες των παθών), επηρεαζόμενοι και από την ελληνική σκέψη. Ας θυμηθούμε τον αρχαίο φιλόσοφο Επίκουρο τρείς αιώνες πριν το Χριστό, οποίος είπε: «Τα όνειρα δεν έχουν θεία προέλευση, ούτε δύναμη μαντική, αλλά προκαλούνται από σύμπτωση ειδώλων».Το μυστήριο των ονείρων φαίνεται να είχε απασχολήσει και την ζωή των ανθρώπων στην Παλαιά Διαθήκη. Στη Σοφία Σειράχ αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Κεναί ελπίδες και ψευδείς ασυνέτω ανδρί και ενύπνια άφρονας. Ως δρασσόμενος σκιάς και διώκων ανέμων, ούτως επέχων ενυπνίοις. Τούτο κατά τούτου όρασις ενυπνιών κατέναντι προσώπου ομοίωμα προσώπου…» (Σοφίας Σειράχ λδ΄)˙ δηλ. εκείνος που πιστεύει στα όνειρα ομοιάζει με αυτόν που κυνηγά τη σκιά του και προσπαθεί να την πιάσει. Οι δαίμονες της κενοδοξίας (κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος), εμφανίζονται στον ύπνο μας σαν προφήτες. Συμπεραίνουν, σαν πανούργοι που είναι, μερικά από τα μέλλοντα να συμβούν και μας τα προαναγγέλλουν. Και όταν αυτά πραγματοποιηθούν, εμείς μένουμε έκθαμβοι και υπερηφανευόμαστε ως τάχα προορατικοί. Σε όσους πιστεύουν στα όνειρα ο δαίμονας αυτός φάνηκε πολλές φορές σαν αληθινός προφήτης. Σε όσους όμως τον περιφρονούν πάντοτε αποδείχθηκε ψεύτης. Διότι, σαν πνευματική ύπαρξη που είναι, βλέπει όσα συμβαίνουν μέσα στην ατμόσφαιρα και μόλις αντιληφθεί ότι κάποιος πεθαίνει, τρέχει αμέσως σε εκείνους που είναι ευκολόπιστοι και τους το προλέγει με τα όνειρα. Τίποτε μελλοντικό δεν γνωρίζουν οι δαίμονες από προγνωστική άποψη. Το μόνο που μπορούν να κάνουν και να προβλέψουν είναι το τι σύμφωνα με την ζωή που κάνει ο άνθρωπος πρόκειται να του συμβεί, αλλά και αυτό όχι πάντοτε με επιτυχία. Ο διάβολος μπορεί να πλανέψει και να διαβάλει πολλούς ανθρώπους, άλλωστε αυτή είναι και η εργασία του.
Ας θυμηθούμε πόσους ασκητές δεν πήγε να πλανέψει στον ύπνο τους όταν αυτός ο μισόκαλος δεν μετασχηματίστηκε σε άγγελο φωτός. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα που μας αναφέρει το Γεροντικό: «Ήταν ένας μοναχός και του φανερωνόταν στον ύπνο του συνεχώς άγγελοι και του προέλεγαν τι μέλλει γενέσθαι τη επαύριω, βλέποντας ο μοναχός ότι όλα αυτά που έβλεπε στο όνειρό του γινόταν πραγματικότητα ενθουσιάστηκε και νόμισε ότι είχε φτάσει σε μεγάλα πνευματικά ύψη. Μια μέρα λοιπόν του εμφανίζεται και πάλι στο όνειρό του άγγελος φωτός και του λέγει να πάει να πέσει στο πηγάδι και εξαιτίας της πνευματικότητάς του θα τον σηκώσουν άγγελοι και δεν θα πάθει τίποτα. Έτσι λοιπόν και έπραξε. Όταν όμως έπεσε στο πηγάδι δεν τον σήκωσαν άγγελοι, διότι στο όνειρό του αυτοί οι άγγελοι φωτός ήταν δαίμονες». Συμπερασματικά λοιπόν αυτός ο μοναχός έχασε και την ζωή του αλλά και την ψυχή του διότι πίστεψε στα όνειρα. Εάν λοιπόν αρχίζουμε να πιστεύουμε στους δαίμονες κοιμώμενοι, ύστερα θα εμπαιζόμαστε από αυτούς και ξύπνιοι. Εκείνος που πιστεύει στα όνειρα είναι εντελώς άσοφος και άπειρος, ενώ αυτός που δεν πιστεύει είναι πραγματικά σοφός και συνετός, κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος.Ποικίλουν τα παραδείγματα από την Π.Δ. έως και την Κ.Δ. στα οποία ο διάβολος εξαπάτησε τους ανθρώπους. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά την θυσία του Αβραάμ, κατά την οποία στην ιουδαϊκή γραμματεία και σύμφωνα με το βιβλίο των ιωβηλαίων, η θυσία του Ισαάκ δεν υποκινήθηκε από τον Θεό αλλά από «μαστεμά» (τον διάβολο), ο οποίος προσπάθησε να μειώσει τις αρετές του Αβραάμ ενώπιον του Θεού. Φανερώνεται λοιπόν ο διάβολος στο όνειρο του Αβραάμ και του λέγει να θυσιάσει τον μονογενή του υιό. Ο Αβραάμ υπάκουος εκτελεί την εντολή, αλλά ο Θεός παρεμβαίνει και σώζει τον Ισαάκ. Ο διάβολος όμως δεν σταματά εδώ, αλλά εμφανίζεται σε όνειρο της Σάρρας και της λέγει ψευδώς ότι ο Αβραάμ θυσίασε τον υιό τους, με αποτέλεσμα να πεθάνει η Σάρρα, σύμφωνα με την ταργκουμική γραμματεία του Ψευδο-Ιωνάθαν. Υπάρχουν όμως και ποικίλα όνειρα τα οποία προέρχονται από τον Θεό, όμως εδώ χρειάζεται αρκετή προσοχή.
Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν μερικά όνειρα, που προέρχονται από τον Θεό. Αυτά είναι τα όνειρα του δίκαιου Ιωσήφ.
1) Στον δίκαιο Ιωσήφ, όταν ήθελε λαθραία να απολύσει την Παρθένο Μαρία δια την εγκυμοσύνη, ο Άγγελος στο όνειρο του είπε: «Ιωσήφ, μη φοβηθείς να παραλάβεις για σύζυγο την Μαριάμ...».
2) «Άγγελος Κυρίου φαίνεται στο όνειρο του Ιωσήφ λέγοντας: Να σηκωθείς να παραλάβεις το παιδί και την Μητέρα Αυτού και φύγε στην Αίγυπτο».
3) Ο ευαγγελιστής Ματθαίος λέγει περί των Μάγων: «Και συμβουλευόμενοι στο όνειρο να μην ανακάμψουν προς τον Ηρώδη, δια άλλης οδού αναχώρησαν στην χώρα τους» (Ματθ β,12).
4) Ο απόστολος Παύλος, όταν ήταν στην Τρωάδα της Μικράς Ασίας, είδε στον ύπνο του ένα Μακεδόνα, που τον παρακαλούσε να έλθει στην Ευρώπη. «Όραμα την νύκτα είδε ο Παύλος˙ άνδρας Μακεδόνας στάθηκε παρακαλώντας τον λέγοντας: Πέρνα στην Μακεδονία να μας βοηθήσεις» (Πραξ. 16, 9).
) Την ώρα που ο Πιλάτος βασάνιζε με συνεχείς ανακρίσεις τον Ιησού, η γυναίκα του τού είπε: «Μην πράξεις εσύ τίποτα σ' Αυτόν το δίκαιο, γιατί πολλά έπαθα σήμερα στο όνειρο μου γι' Αυτόν». (Ματθ. 27, 19)
Ποιος λοιπόν έπειτα από αυτά, που αναφέρουν η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη, μπορεί να αμφισβητήσει, ότι έχουμε όνειρα, τα οποία προέρχονται από τον Θεό ή τον διάβολο;
Εκτός όμως αυτών, υπάρχουν και όνειρα που ονομάζονται αποκαλυπτικά. Σύμφωνα με αυτά, μας φανερώνει ο Θεός διάφορες εικόνες που έχουν χαθεί ή ακόμη και σημεία ανεύρεσης λειψάνων. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά την αποκάλυψη που δέχτηκε η Οσία Πελαγία για την ανεύρεση της θαυματουργού εικόνας της Μεγαλόχαρης της Τήνου. Επίσης υπάρχουν και σήμερα αποκαλυπτικά σημεία ανεύρεσης λειψάνων, όπως την φανέρωση μιας μαυροφορεμένης στον ύπνο μιας γυναίκας αποκαλύπτοντάς της σημείο ταφής των δέκα μαρτύρων στη νήσο Κρήτη. Ακόμη όμως έχουμε και την παρουσία οσίων στο όνειρο γυναίκας σε συγκεκριμένο σημείο μιας μονής, και με τα έργα ανακαίνισης που πραγματοποιήθηκαν στην συγκεκριμένη μονή βρήκαν τα λείψανα εκείνου του οσίου που είχε εμφανιστεί στο όνειρο εκείνης της γυναίκας, στο συγκεκριμένο σημείο που είχε δει τον όσιο στον ύπνο της, ήταν τα ιερά λείψανα του Οσίου Ευμενίου στην Ιερά Μονή Παναγίας του Κουδουμά. Αυτά όμως τα όνειρα είναι ελάχιστα στη ζωή των χριστιανών, και πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Θεός εάν ακόμη και σε αυτά τα αποκαλυπτικά όνειρα εμείς δεν δώσουμε σημασία, ούτε θα αγανακτήσει ούτε και θα εξοργιστεί μαζί μας. Χρειάζεται επομένως μεγάλη ωριμότητα και διάκριση στα όνειρα και σε αυτά ακόμη που νομίζουμε ότι προέρχονται από τον ίδιο τον Θεό.Πώς μπορούμε όμως να κάνουμε διάκριση καλού και κακού ονείρου; Είμαστε εμείς σε θέση να διακρίνουμε το καλό από το κακό όνειρό; Ή ακόμη είναι σε θέση οι «γεροντάδες» να μας ερμηνεύσουν τις βουλές του Θεού και να μας πουν αν ένα όνειρο είναι εκ Θεού ή εκ του πονηρού; Πράγματι αυτά είναι κρίσιμα και σπουδαία ερωτήματα στην πνευματική ζωή. Και αυτό διότι ο διάβολος βλέπουμε να πλανά τους ασκητές τις ερήμου, πόσο μάλλον τους μοναχούς και τους πνευματικούς του κόσμου τούτου. Το μόνο που αρμόζει σε αυτές τις περιστάσεις είναι να μη δίνουμε καμία σημασία στα όνειρα και οι πνευματικοί πρέπει αυτό να το ξεκαθαρίσουν στους εξομολογουμένους τους. Ακόμη και αν ένα όνειρο είναι αποκαλυπτικό και προέρχεται από τον Θεό και δεν υπακούσουμε, δεν πρόκειται να εξοργιστεί ο Θεός ούτε να αμαρτήσουμε εμείς που δεν υπακούσαμε, διότι γνωρίζει ο Κύριος ότι αυτό το κάνουμε από φόβο της πανουργίας των δαιμόνων.
Υπάρχουν όμως και όνειρα-οράματα, τα οποία αν και είναι λίγα είναι αποκαλυπτικά της παρουσίας του Θεού. Μας προλέγουν τη μέλλουσα κρίση και την κόλαση. Ξυπνάμε έντρομοι. Σε αυτά πρέπει να δίνουμε σημασία διότι μας ανάγουν στην μετάνοια. Πέρα όμως αυτών η φιλοκαλία προσπαθεί να κάνει μια διάκριση των ονείρων. Έτσι χωρίζει αυτά που είναι από το Θεό και αυτά που προέρχονται από τον διάβολο. Αυτά που είναι εκ Θεού είναι ελάχιστα στη ζωή του ανθρώπου. Και τα αναγνωρίζουμε από την χαρμολύπη και από τα δάκρυα που μας φέρνουν όταν ξυπνήσουμε. Ενώ αυτά που είναι εκ του σατανά είναι πολυάριθμα καθώς δεν μας φέρνουν καμία συγκίνηση, κανένα δάκρυ και μας κάνουν να απορούμε και να προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε. Με αυτά ο σατανάς έχει σκοπό να μας παραπλανήσει, να μας εξάψει τη φαντασία, να μας καλλιεργήσει μίση και έχθρες, να μας ρεζιλέψει, να μας κλονίσει την πίστη, να μας κάνει να περνούμε δυστυχισμένοι τις μέρες μας, να μας βυθίζει σε αμφιβολίες, να μας δημιουργεί ψευδαισθήσεις, να μας υποβάλλει να πιστεύουμε ότι επικοινωνούμε με τον Χριστό την Παναγία και πολλά άλλα. Με μόνο σκοπό να μας εξαπατά για να χάσουμε την αθάνατη ψυχή μας.
Συμπερασματικά, η Εκκλησία μας προτρέπει να μη δίνουμε καμία σημασία στα όνειρα, αν θέλουμε να είμαστε ασφαλείς. Αν δεν θέλουμε, τότε είμαστε έρμαιο της τύχης μας, και η ζημιά θα είναι ανεπανόρθωτη στην ψυχή μας.
Δεισιδαιμονίες και πλάνες: Ποιες είναι, ώστε να τις αποφεύγουμε;
Εγώ είμαι πολύ θρήσκος άνθρωπος. Να φανταστείτε ότι ποτέ δεν αρχίζω κάποια εργασία ημέρα Τρίτη». Η άγνοια και η σύγχυση είναι προφανής. Προσπαθήσαμε να μαζέψουμε υλικό για διάφορες δεισιδαιμονίες και προλήψεις που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο, αλλά διαπιστώσαμε ότι είναι τόσες πολλές που είναι αδύνατον να αναφερθούν όλες εδώ. Οι κάθε είδους προλήψεις και δεισιδαιμονίες, τα όποια είδωλα, είναι εντελώς ασυμβίβαστα και αντίθετα με την χριστιανική πίστη και συνάμα προσβάλουν την ελευθερία του ανθρώπου. Η βαθύτερη αιτία των προλήψεων είναι η έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης στον αληθινό Θεό. Κι εδώ συμβαίνει το παράδοξο: Ο άνθρωπος την πίστη στον Θεό την θεωρεί «οπισθοδρόμηση» Την εμπιστοσύνη στην πάνσοφη πρόνοια Του την περιφρονεί. Και από την άλλη υποδουλώνεται σε πράγματα άλογα και γελοία, σε πέταλα και κρεμμύδια, σε κατακάθια του καφέ και σε τραπουλόχαρτα!!!
Είναι ποτέ δυνατόν, τα κατακάθια του καφέ στο φλιτζάνι να απεικονίσουν το μέλλον;
Είναι ποτέ δυνατόν, οι κινήσεις των άστρων να προσδιορίζουν την ζωή μας;
Είναι ποτέ δυνατόν, η ημέρα γεννήσεως κάθε ανθρώπου να τον κατατάσσει σε ζώδιο-αστερισμό, και να ισχύουν για εκατομμύρια ανθρώπους του ίδιου ζωδίου οι ίδιες οδηγίες που δίνουν οι «ειδικοί αστρολόγοι» στα ωροσκόπια;
Είναι ποτέ δυνατόν, κάθε τραπουλόχαρτο να παίρνει αυθαίρετα νόημα και να ορίζει την ζω μας;
Με ποια λογική ο αριθμός 13 ή η μέρα Τρίτη, φέρνει κακό;
Με ποια λογική το πέταλο φέρνει γούρι; Και που την βρήκε το πέταλο την ιδιότητα να απομακρύνει τα κακά; Τα χαϊμαλιά, οι χάντρες, τα μάτια έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τον Σταυρό;
Είναι δυνατόν για κάθε κακό ή αναποδιά που μας συμβαίνει να φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι; Δεν πήγε καλά ο αρραβώνας; Του έκαναν μάγια. Δεν πήγαν καλά οι δουλειές; Τον γλωσσόφαγαν. Έχει πονοκέφαλο; Τον μάτιασαν. Αλλά ας πούμε ότι πράγματι έχουμε απανωτές αναποδιές, που θα τρέξουμε;… στις «ξεματιάστρες»; ή στον Ιερέα και στα μυστήρια της Εκκλησίας μας;
Η ποικιλία όμως των προλήψεων είναι ανεξάντλητη.
ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΓΑΜΟΥ
Με ποια λογική δυο αδέρφια δεν μπορούν να παντρευτούν μέσα στον ίδιο χρόνο; Ή αδέρφια γεννημένα κατά τον ίδιο μήνα άλλου έτους, δεν «κάνει» να παρευρεθεί ο ένας στον γάμο του άλλου;
Με ποια λογική δεν «κάνει» να παντρευτούμε μήνα Μάιο ή σε δίσεκτο έτος;
Με ποια λογική αυτοί που θα παραλάβουν τον κουμπάρο πρέπει να γυρίσουν από άλλο δρόμο για να μην «χαλάσει» ο γάμος;
Με ποια λογική δεν κάνει το νιόπαντρο ζευγάρι να φυτέψει δέντρα κατά τον πρώτο χρόνο του γάμου τους;
Γιατί η νύφη δεν πρέπει να σκουπίσει το σπίτι της την πρώτη εβδομάδα μετά τον γάμο της.
Γιατί λέμε ότι «χαλάει» το προξενιό αν μπούμε από μια είσοδο και βγούμε από μια άλλη;
ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΤΕΚΝΟΓΟΝΙΑΣ
Αλλά και για την τεκνογονία πόσες προλήψεις υπάρχουν…Π.χ. αν ακούσει η μητέρα να λαλεί κουκουβάγια, θα γεννήσει κορίτσι, αν ακούσει μπούφο, θα γεννήσει αγόρι. Την όγδοη ημέρα αντί να έρθει ο Ιερέας και να δίνεται το όνομα του παιδιού, πολλές μητέρες φτιάχνουν γλυκά για να γλυκάνουν τις «μοίρες», να’ χει το παιδί καλή μοίρα.Και πολλοί τέλος αντί να εφοδιάζουν τα παιδιά τους με το πανίσχυρο όπλο του σταυρού, τα εμπιστεύονται στις πράσινες, μπλε και κόκκινες χάντρες και στα ειδωλολατρικά φυλακτά.
ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ, ΑΜΦΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ
Η παρουσία ενός κληρικού ειδικά το πρωί είναι για αρκετούς κακός οιωνός!
 Πολλοί είναι αυτοί που απαγορεύουν στον ιερέα να επισκεφτεί έναν ασθενή στο σπίτι ή στο νοσοκομείο λόγω της πρόληψης που επικρατεί ότι η παρουσία του κληρικού θα προκαλέσει τον θάνατο του! Αυτά όμως αποτελούν πλάνη και ασέβεια του ανθρώπου προς τον Θεό και τον λειτουργό του.Δεν είναι επίσης λίγες οι φορές που οι χριστιανοί ζητούν παράλογα πράγματα από τους ιερείς π.χ. την ζώνη, την άγια ζέση, το άγιο μύρο και πολλά άλλα. Το χειρότερο είναι ότι ζητούν όλα αυτά γιατί έτσι τους συμβούλεψε κάποιος μάγος.
ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΤΡΟΦΩΝ
Και έπεται συνέχεια…το αλάτι μην χυθεί κάτω, ούτε καφές ή λάδι…το κρασί δεν πειράζει, προς Θεού μην σπάσει καθρέπτης και αν υπάρχει τζάκι και τρίζουν τα ξύλα…αλλοίμονο! Βουίζει το δεξί αυτί; είναι για καλό, αν βουίζει το αριστερό είναι για κακό…τρεμοπαίζει το μάτι; φαγωμάρα στην μύτη ή στο χέρι; Ο λόξιγκας;… Μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε την μαύρη γάτα.Πραγματικά δεν έχουν τέλος οι προλήψεις. Οι περισσότερες ίσως προλήψεις συνδέονται με το τέλος της επίγειας ζωής του ανθρώπου. Ο άνθρωπος κάποια μέρα, είτε σε βαθύ γήρας είτε σε νεότερη ηλικία θα έλθει αντιμέτωπος «με την φοβεράν ώραν του θανάτου». Κανείς όμως δεν γνωρίζει ποια θα είναι αυτή η ώρα, παρά μόνον ο Θεός, ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Το μόνο που μας προτρέπει είναι να είμαστε άγρυπνοι και έτοιμοι: «Γρηγορείτε!». Την φιλάνθρωπη αυτή προτροπή οι άνθρωποι λησμονούν ή αγνοούν και προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από μύριες προλήψεις. π.χ. Ο ασθενής ξεψύχησε. Σε πολλά χωριά τρέχουν να χύσουν όλα τα νερά από δοχεία και άλλα σκεύη γιατί το νερό αυτό θεωρείται πεθαμένο. Μόλις βγαίνει ο νεκρός από την πόρτα σπάνε ένα πιάτο, ένα σκεύος για να μείνει εκεί το κακό. Άλλοι πάλι τοποθετούν στον τάφο διάφορα τρόφιμα για να φάει ο νεκρός. Πολλοί είναι αυτοί που γυρίζουν από άλλο δρόμο για να μην δευτερώσει το κακό. Άλλοι πάλι δεν τρώνε κρέας για σαράντα μέρες. Το χειρότερο όμως από όλα είναι ότι οι πενθούντες δεν εκκλησιάζονται γιατί απαγορεύεται! Έτσι υπάρχουν άνθρωποι που για χρόνια ολόκληρα δεν εκκλησιάζονται δεν συμμετέχουν στα μυστήρια και αποκόπτονται από την Εκκλησία. Στερούν τον εαυτό τους από την παρηγοριά και την ελπίδα που δίνει η εκκλησία, απομονώνονται, φθείρουν την υγεία τους και παραδίδονται σε σκέψεις απελπισίας. Ζουν όπως οι άθεοι «οι μη έχοντες ελπίδα» και η ζωή τους μεταβάλλεται σε τραγωδία…
Πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως π. Ειρηναίος Λαφτσής