ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Αγ. Πάντων) Ευαγγέλιο: Μτθ. 10,32-33, 37-38. 19, 27-3

                    ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

          Εν ολίγοις

          Την περασμένη Κυριακή γιορτάσαμε την Πεντηκοστή. Το Άγ. Πνεύμα κατέβηκε και σκήνωσε στους  μαθητές και σ’ ολόκληρη την Εκκλησία. Το αποτέλεσμα αυτής της πλημμυρίδας του Πνεύματος στην Εκκλησία είναι οι Άγιοι Πάντες, των οποίων τη σύναξη γιορτάζουμε σήμερα. Οι Άγιοι Πάντες είναι τα παιδιά του Θεού στην θριαμβεύουσα Εκκλησία, οι κληρονόμοι της βασιλείας Του, οι ναοί του Αγ. Πνεύματος, το χωράφι και η οικοδομή Του Θεού.

          Όλη η συμπεριφορά του χριστιανού πρέπει να είναι αγία, γιατί άγιος είναι ο Θεός «και εν αγίοις αναπαυόμενος». Ως εκ τούτου ο πιστός δεν έχει άλλη επιλογή από το να δοξάζει τον τριαδικό Θεό με τη σύνολη ζωή του. 

          Όμως η αγιοσύνη του χριστιανού συνδέεται άρρηκτα με το θάρρος και την τόλμη της ομολογίας του Ιησού Χριστού ως υπέρτατης αρχής αντί άλλων ανθρώπων, εξοχοτήτων ή δυνάμεων, όπως ήταν λ. χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, με την απαιτούμενη απ’ όλους τους υπηκόους υπακοή. Γι’ αυτό απαιτεί στους  πρώτους της στίχους η περικοπή πίστη στο Χριστό, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την παραπέρα ζωή του ανθρώπου, ακόμα και την αφαίρεση της ζωής του.

          Εδώ λοιπόν εμφανίζεται το θέμα της ομολογίας της χριστιανικής πίστεως που είναι απαίτηση του Θεού και αποτελεί προϋπόθεση της γνήσιας χριστιανικής ζωής. Και αυτή η ομολογία- μαρτυρία της πίστεως συνίσταται σε λόγια, έργα και συμπεριφορές, από μικρά και ασήμαντα   της καθημερινής ζωής μας μέχρι τα μεγάλα και βαρυσήμαντα, τα δύσκολα διλήμματα, τις μεγάλες αποφάσεις και τις καθοριστικές επιλογές.

`        Ποια μπορούν  να είναι τα γνωρίσματα μιας χριστιανικής ομολογία της πίστεώς μας;

          Πάντως η αυθεντική ομολογία της πίστεως δεν έχει σχέση με την επίδειξη και την μισαλλοδοξία. Δεν πρόκειται για την υπεράσπιση μιας ιδεολογίας με εμπάθεια και φανατισμό σε κάθε τι αντίθετο με την αλήθεια που πιστεύουμε. Δεν καταδικάζει και δεν απορρίπτει τον άλλο, έστω κι αν βρίσκεται σε πλάνη.

          Όποιος ομολογεί τον Χριστό με λόγια και με έργα αγαπά πραγματικά τον Θεό, αλλά και την εικόνα Του, τον άνθρωπο, γιατί γνωρίζει καλά, ότι για τον καθένα «Χριστός απέθανε». Αγαπά τον άνθρωπο με μια αγάπη που δεν ευχαριστεί, αλλά ωφελεί, γι’ αυτό και πολλές φορές τον δυσαρεστεί εν αληθεία. Υπομένει και περιμένει την επιστροφή του άλλου. Όποιος ομολογεί τον Χριστό δεν συμβιβάζεται κάθε φορά που η αλήθεια παραμερίζεται και ποικίλες αρνητικές ιδεολογίες κλονίζουν την πίστη. ‘Όταν οι σταθερές αξίες της ζωής υπονομεύονται, ενώ η διαφθορά αποθρασύνεται, όπως συμβαίνει δυστυχώς στις μέρες μας.

          Ίσως βέβαια  η  ομολογία της πίστεως  να μην απαιτεί μαρτύριο ή θάνατο. Όμως και σήμερα κοστίζει ακριβά σε όποιον δεν εφησυχάζει στη βολεμένη ζωή του. Ο πιστός καλείται ν’ αντιστέκεται και να διαφοροποιείται απέναντι σε πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις και σχέσεις που είναι διαβρωμένες από την αμαρτία και αντιστρατεύονται το θέλημα του   Θεού.

          Το θάρρος της ομολογίας πρέπει να συνοδεύεται από το φωτισμό του Χριστού.. «Εγώ θα σας δώσω λόγια και σοφία και σ’ αυτή δεν θα μπορέσουν ν’ αντισταθούν και ν’ αντικρούσουν οι αντίπαλοί σας». Αυτό σημαίνει διάκριση και σύνεση, για να ξέρουμε πότε  και τι πρέπει να λέμε, αλλά και να σιωπούμε, αν αυτό ωφελεί περισσότερο, με μια σιωπή που να λέει πολλά.

          Αν  ομολογία πίστεως είναι ν’ ακολουθούμε το Χριστό και στο Σταυρό, τότε μπορούμε να έχουμε τη βεβαιότητα της συνάντησης μαζί Του στην Ανάσταση. Όμως πριν από κάθε έπαθλο  υπάρχει ο αγώνας και πριν απ’ την Ανάσταση ο Σταυρός. Εδώ η δύναμη του πιστού «τελειούται εν ασθενεία». Αισθάνεται αδύναμος μπροστά στις σκληρές απαιτήσεις του ευαγγελίου, γι’ αυτό εμπιστεύεται τον εαυτό του στην αγαπώσα ενέργεια του Θεού.. Σηκώνει με αυταπάρνηση τον προσωπικό του σταυρό και συσταυρώνεται με τον Χριστό.

          Δεν έκαναν όλοι οι Άγιοι θαύματα, όμως όλοι αγάπησαν τον Χριστό και αγωνίσθηκαν σιωπηλά και υπομονετικά και υπομονετικά στο όνομά Του. Τον ομολόγησαν γενναία με τον λόγο και το παράδειγμά τους. Δεν τελείωσαν όλοι τη ζωή τους μαρτυρικά για τον Χριστό, έζησαν όμως όλοι με τον Χριστό και για τον Χριστό. «Ιδού αφήκαμεν τα πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι» λέγει ο Πέτρος και μέσω αυτού όλοι οι Άγιοι, που προσπαθούν ν’ ανταποκριθούν στην κλήση τους.

          Πρέπει να προσέχουμε γιατί τα αξιώματα, τα χρήματα, οι περιουσίες, οι δεσμοί, οι ανθρώπινες σχέσεις πολλές φορές γίνονται εμπόδια σ’ αυτό που ζητά ο Θεός από μας. Όλοι οι Άγιοι δεν έγιναν γνωστοί, όλοι όμως τη χριστιανική εμπειρία τους την φώτισαν με τον αγώνα τους. Οδηγήθηκαν στην αγκαλιά του Θεού και; παραδόθηκαν μ’ εμπιστοσύνη στο θέλημά Του, γι’ αυτό πέτυχαν τα ακατόρθωτα.

          Η μαρτυρία της πίστεως φανερώνει την ουσιαστική μας σχέση με τον Θεό και τη χριστιανική μας συνείδηση. Αυτό θα πρέπει να το επαναλαμβάνουμε καθημερινά με τη ζωή μας και τον αγώνα μας.

          Καλή Κυριακή

          π. γ. στ.