Η Επανάσταση ξεκίνησε από την Πάτρα! Οι μεθυσμένοι τούρκοι στο ρακοπωλείο και τα γεγονότα στον Άγιο Δημήτριο

 

Στις 21 Μαρτίου 1821 ένοπλοι τούρκοι στρατιώτες, μεθυσμένοι σε ένα ρακοπωλείο, έβαλαν φωτιά  απέναντι από το αρχοντικό του προεστού και αγωνιστή του .21  Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου στον Άγιο Δημήτριο (σημερινή οδός Αγίου Δημητρίου).  Άρχισαν αμέσως με άγριες κραυγές να περικυκλώνουν  το αρχοντικό για το οποίο είχαν υποψίες και πληροφορίες πως μέσα σε αυτό έκρυβαν όπλα. Οι πόρτες του αρχοντικού ήταν αμπαρωμένες και οι Τούρκοι πυροβολούσαν στα παράθυρα. Με τους πυροβολισμούς αυτούς σκότωσαν τον Αναστάσιο Παπαδιαμαντόπουλο, τον θείο του Ιωάννη. Όπως γράφει ο Γούδας, όταν ο Παπαδιαμαντόπουλος είδε νεκρό το θείο του, αποφάσισε να δώσει το σύνθημα της Επανάστασης. Όταν έφτασαν από διάφορα σημεία της πόλεως Έλληνες στρατιώτες και γενικεύτηκε η σύρραξη οι Τούρκοι υποχώρησαν και αναγκάστηκαν να κλειστούν στο Φρούριο (στο κάστρο της πόλης).

Το ίδιο βράδυ της σύγκρουσης ο Παπαδιαμαντόπουλος πήγε στο Μοναστήρι του Ομπλού (Αχαΐας) και την άλλη μέρα κατέβηκε στην πόλη των Πατρών μαζί με τον Νικόλαο Λόντο, τον Παναγιώτη Καρατζά, τον Π. Πατρών Γερμανό και άλλους 5 προεστούς και έκαναν όλοι τους το γύρο της πόλεως κρατώντας την πρώτη επαναστατική κόκκινη σημαία με ένα μαύρο σταυρό στη μέση. Έτσι η επανάσταση ξεκίνησε στις 21 Μαρτίου από το σπίτι του.

 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ

Αμέσως μετά το ξέσπασμα της επανάστασης στα Καλάβρυτα που γενικεύτηκε στις 21 Μαρτίου του 1821 με την κατάληψη της πόλης, άρχισε να εκδηλώνεται ένας έντονος αναβρασμός στην πόλη της Πάτρας με απειλές κατά των Ελλήνων. Την ίδια μέρα (21 Μαρτίου) κατά τον Τρικούπη, κατ΄ άλλους στις 23 Μαρτίου, Τούρκοι εξαγριωμένοι, αφού μετέφεραν την προηγουμένη τις οικογένειές τους στο κάστρο της πόλης και ενισχυόμενοι από 150 ομοεθνείς τους από το φρούριο του Ρίου, σκότωσαν έναν ρακοπώλη. Μετά ξεχύθηκαν στην πόλη και πυρπόλησαν την οικία του προεστού Ι. Παπαδιαμαντοπούλου βάζοντας φωτιά και στα γύρω οικήματα και τρομοκρατώντας τον ελληνικό πληθυσμό. Ταυτόχρονα τα κανόνια του κάστρου άρχισαν να βάλουν κατά του μητροπολιτικού ναού και άλλων σημείων της Άνω πόλης με αποτέλεσμα ν΄ ακολουθήσει χάος.
Τότε βρίσκονταν στην Πάτρα πολλοί Επτανήσιοι, μεταξύ των οποίων και Φιλικοί. Αυτοί βλέποντες τις φλόγες και τους πυροβολισμούς οπλίστηκαν και οχυρώθηκαν σε διάφορα μέρη. Μερικοί, μαζί με Πατρινούς, προχώρησαν προς την περιοχή Τάσι όπου συνήθως μαζεύονταν Τούρκοι. Εκεί συγκρούστηκαν για πρώτη φορά και σκοτώθηκε ο Κεφαλλονίτης Βασίλης Ορκουλάτος. Από εκεί αποσύρθηκαν προς την ενορία του Αγ. Γεωργίου. Από το βράδυ της ίδιας μέρας άρχισαν να αποσύρονται προς τα πλοία οι πρόξενοι ευρωπαϊκών κρατών για να σωθούν από την οργή των Τούρκων. Αυτές τις ημέρες έδρασε ως επικεφαλής ομάδας ενόπλων και ο Παναγιώτης Καρατζάς, έμπιστος του πλούσιου εμπόρου και Φιλικού Ι. Παπαδιαμανατόπουλου και διακριθείς για την ανδρεία και τον πατριωτισμό του.

Αυτός, θέλοντας να δώσει χρόνο στους Πατρινούς να απομακρύνουν τις οικογένειες και τα πράγματά τους, συνεννοήθηκε με τους Επτανήσιους Βαγγέλη Λιβαδά, (έμπορο), Νικόλαο Γερακάρη (φαρμακοποιό) και άλλους, και το βράδυ βγήκαν στους δρόμους καλώντας τον κόσμο σε επαγρύπνηση, ώστε οι Τούρκοι να νομίσουν ότι οι Έλληνες είναι πολλοί και σε επιφυλακή και να μήν τολμήσουν νυχτερινή έφοδο.

Ο άμαχος πληθυσμός κυρίως γυναικόπαιδα, έτρεχε στη «Ντογάνα» (=Τελωνείο) μπαίνοντας στη θάλασσα μέχρι το λαιμό ζητώντας να σωθεί από τα ελλιμενισμένα εκεί πλοία. Την επόμενη μέρα (22 Μαρτίου) κατά τον Τρικούπη κατ' άλλους στις 24 Μαρτίου οι Τούρκοι βρέθηκαν όλοι συγκεντρωμένοι στο κάστρο της Πάτρας απ' όπου κανονιοβολούσαν την πόλη. Σύντομα, οι σημαντικοί Αχαιοί της γύρω περιοχής άρχισαν να εισέρχονται στην πόλη με όσους οπλοφόρους μπόρεσε να συγκεντρώσει ο καθένας. Πρώτος εισήλθε περί το μεσημέρι ο Παπαδιαμαντόπουλος και μετά από αυτόν ο Ανδρέας Λόντος με κόκκινη σημαία με μαύρο σταυρό. Κατά τον Τρικούπη την ίδια ημέρα εισήλθαν στην Πάτρα και ο Π. Πατρών Γερμανός, ο επίσκοπος Κερνίτσης (Καλαβρύτων), ο Ζαΐμης και ο Ρούφος, ακολουθούμενοι από πλήθος οπλοφόρων και ροπαλοφόρων. Με την είσοδό τους οι Πατρινοί και άλλοι Έλληνες ζητωκραύγαζαν με ενθουσιασμό «Ζήτω η ελευθερία, ζήτωσαν οι αρχηγοί, και εις την Πόλιν να δώση ο Θεός».[6]

Με ιδιαίτερη ζωντάνια και υποβλητικότητα τις δραματικές εκείνες εξελίξεις που συνέβαιναν στην Πάτρα περιγράφει στο ημερολόγιό του ο εκεί τότε πρόξενος της Γαλλίας Ούγος Πουκεβίλ (αδελφός του Φρανσουά Πουκεβίλ). Μόνο ως προς την ημερομηνία έναρξης των γεγονότων έχει υπάρξει διαφωνία με τους ιστορικούς. Γράφει λοιπόν ο Πουκεβίλ:

«Πάτρα 4 Απριλίου, (δηλαδή 23 Μαρτίου 1821), το βράδυ στις 6. Η φωνή της ελευθερίας ακούεται, φωτιά έχει αρχίσει μέσα στην πόλη... Ο αέρας που σπρώχνει τις φλόγες, μας απειλεί με γενική πυρκαϊά! Ο ήλιος έχει δύσει μέσα από ένα πέπλο κοκκινωπών καπνών... Ο πάταγος των σπιτιών, που γκρεμίζονται, οι αλλεπάλληλες κανονιές από το κάστρο, το σφύριγμα και η έκρηξη μερικών βομβών, οι φωνές των γυναικών και παιδιών, πάνω από 500, που έχουν προσφύγει στο γαλλικό προξενείο, σκορπίζουν παντού την σύγχυση και τον τρόμο. Ο ουρανός, σαν πύρινος θόλος μας φωτίζει με ένα φως μαυροκίτρινο. Η ταραγμένη θάλασσα μοιάζει να κυλά κύματα από αίμα, και το μεγαλύτερο μέρος από τα πλούτη της Πάτρας συσσωρεύονται στα δωμάτιά μου».

Στο μεταξύ ο Νικόλαος Λόντος κάλεσε τον Παλαιών Πατρών Γερμανό που ήταν στα Καλάβρυτα, καθώς και όλους τους οπλαρχηγούς της περιοχής, να σπεύσουν με τις ομάδες τους προς βοήθεια των Πατρινών. Έτσι τις ημέρες που ακολούθησαν άρχισαν να συρρέουν στην Πάτρα οπλισμένοι χωρικοί με τους αρχηγούς τους και να παίρνουν μέρος στον Αγώνα της πολιορκίας του Κάστρου.

πηγη: Βικιπαίδεια

 Η Επανάσταση ξεκίνησε από την Πάτρα! Οι μεθυσμένοι τούρκοι στο ρακοπωλείο και τα γεγονότα στον Άγιο Δημήτριο (thebest.gr)

Ελληνική Επανάσταση του 1821

 

Ένα μοναδικό αφιέρωμα για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, με επιλογές βίντεο ντοκυμαντέρ-αφιερωμάτων και μουσικών κλιπ, επιλεγμένων από το κανάλι, για να τιμήσουμε εκείνους που πριν από 200 χρόνια, την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ύψωσαν το λάβαρο της Επανάστασης για να αποτινάξουν τη σκλαβιά των 400 χρόνων. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τη μοναδική και ευλογημένη φυσιογνωμία του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος διέσωσε την Επανάσταση, θεμελίωσε το πρώτο ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος και έφυγε δολοφονημένος, θάβοντας έτσι μαζί του η Ελλάδα, τις ελπίδες για μία πραγματική ελευθερία. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαδώσουμε τα μηνύματα που εμπεριέχονται σε αυτό το βίντεο, να ξυπνήσουμε συνειδήσεις, να αναζητήσουμε τα αίτια της σημερινής μας κατάντιας για να μπορέσουμε να φύγουμε επιτέλους από αυτό το τέλμα. Μοιραστείτε το !!! Χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες! #vassiliskostoulas #1821 #greekrevolution

25 Μαρτίου 1821 «ΚΑΛΟΓΕΡΕ, ΠΩΣ ΔΕΝ ΞΥΠΝΑΣ;»

                     

                         «Καλόγερε, πως δεν ξυπνάς απ’ τη βαθειά σιγή σου;»

Σήκω και σήμερα ξανά με τη τρανή φωνή σου,

φώναξε, βροντοφώνησε, στα πέρατα να φθάσει,

Να μάθει τούτη η νέα γενιά, που πνίγεται στο ψέμα,

ποια ήταν εκείνη η πνοή, η ψυχή του ‘ 21.

Σήκω Καλόγερε να πεις, πως η ζεστή καρδιά σου,

σαν χόβολη εφύλαξε τη σπίθα του αγώνα.

και τετρακόσια ολόχρονα απ’ το «Κρυφό Σχολειό σου»,

μεσ’ στις καρδιές την πέρναγε των σκλάβων μαθητών σου.

Και μ’ αυτήν έβαλες φωτιά, που άναψε και ζέστανε,

που φλόγισε τις παγωμένες καρδιές, τις καταρρακωμένες.

Ξύπνα Καλόγερε να πεις σ’ αυτούς που αμφιβάλλουν,

πως μπροστά επήγαινε ο Σταυρός και πίσω η ανδρεία.

Πρώτα η «άγια πίστη του Χριστού», μετά η ελευθερία.

Καλόγερε, πως δεν μιλάς, γιατί τώρα σωπαίνεις;

Κτυπούν την πίστη του Χριστού, την πολεμούν, τη διώχνουν.

Σκλαβόπουλα σε καρτερούν ξανά να τα μαζέψεις,

Το μυστικό της λευτεριάς ν’ ακούσουν από σένα.

Σήκω και σήμερα ξανά σε νέο μικρό Σχολειό,

λυχνάρι ελπίδας άσβηστο να ανάψεις!

                                          Μ. Φ. «Η Δράσις μας». τ. 256

ΝΑΤΑΝΕ ΤΟ ‘21

 

ΤΟ ΚΛΕΦΤΟΠΟΥΛΟ

«Η μέρα εκείνη ήταν πικρή. Κι κλέπτες που χαλάστηκαν, πάντα θα τη θυμούνται.

          Στα χέρια οι κλέφτες σήκωσαν τον καπετάνιο, ασάλευτο, με τη σπαθιά κατεβατή στο πρόσωπο, και πολεμώντας ανηφόρησαν. Κι έπιασαν το καταράχι και σταμάτησαν.

          Οι Αρβανίτες δεν τους πήραν από κοντά, γιατί τρανός ήταν κι ο θρήνος η δικός τους. Και μοναχά του καπετάνου των κλεφτών ο θάνατος, του ξακουστού τ’ αρματολού-θάνατος που κλάμα τους σε γέλιο να ξεσπάει κι η σαλαγή του  ν’ αντηχή, για φοβέρισμα, στους κλέφτες του θλιμμένους.

          Οι κλέφτες όμως σώπαιναν. Τα μάτια τους στεγνά τον καπετάνιο αντίκριζαν τον ξαπλωμένο, ου δεν έδειχνε ζωής σημάδι.

          Η μέρα εκείνη ήταν πικρή. Κι η μοίρα τους έτσι ήτανε γραφτή. Ο καπετάνιος είχε καλέσει τους Αρβανίτες σε πόλεμο για θάνατο και για ζωή. Και τώρα ο Αλιζόταγος, Ντερβέναγας σκληρός, οχτρός του καπετάνου, χαίρεται και καμαρώνει.

          Κάποτε ο πληγωμένος ανασείστηκε. Στο πρώτο ανάβλεμμά του άλλη τρομάρα ζωγραφίστηκε.

          Ο ψυχογιός μου που΄ ναι είπε. Τ’ άρματά μου… παν κι αυτά; Πόσοι απομείναμε… Πεθαίνω…

          Καρδιά , πατέρα, και θα ζήσεις! Είπε ένα από τα παλικάρια. Όσοι βρέθηκαν τους πήραμε. (Ήταν κάτι θλιβερό).

          Κι ο ψυχογιός… Και τ’ άρματα;

          Μας λείπουν κι άλλοι δέκα αντάμα.

          Όλοι στον τόπο.

          Μην το λες! Ξέκοψαν από μας εκεί που πάψαμε τον πόλεμο. Κανένας δεν τους είδε. (Ήταν αληθινό).

           Τότε τροχάλισαν από κοντά πόδια σιδερωμένα. Κι ο ψυχογιός σε λίγο, του καπετάνου ο ακριβός, που΄ χε τη δόξα να φορεί του καπετάνου τ’ άρματα, ορθός στεκότανε στον καπετάνο αντίκρυ, μαύρος και φοβερός, σα Χάρος φοβερός Κι μαύρος.

          Γεια και χαρά σου, καπετάνιε! Φώναξε. Ξαγόρασα το αίμα σου – ο Αλιζόταγας δε ζει! Τους βγήκα μπρος καρτέρι… Άμα σε πήραν οι σύντροφοι, δεν κρατήθηκα. Στο δρόμο τον πλατύ τους βγήκα και τους πέσαμε με το σπαθί. Κι οι Αρβανίτες σκόρπισαν. Κι ο Αλιζόταγας γυμνός στο χώμα κείτεται!

          Ορέ, σηκώστε με! Φωνάζει ο καπετάνιος. Τι λέει αυτός εκεί;

          Τρομερή ήταν η ματιά του στον ψυχογιό ριχτή. Κι έτρεμε τώρα το κλεφτόπουλο μπροστά του.

          Ορέ, ποιος σου΄ πε  να το κάμης; Ο καπετάνος ρέκαξε. Αφού χαλάστηκα, πως θέλησες εσύ να με ντροπιάσης; Ο Αλιζόταγας έπρεπε να ζήση, ανίκητος… Τι είναι αυτά που κρατάς;

          Είναι το καριοφίλι του και τ’ άρματά  του… και τα’ φερα…

          Παρ’ τα. Μήτε να τα δω!.... Τώρα, αφού έχεις άρματα, βγάλε τα τα δικά μου, που δε σου ‘ πρεπαν… Τέτοια τιμή για σένα είναι μικρή… Άλλα άρματα προτίμησες…..

          Συμπάθα με, καπετάνε! Ξέρεις αν κράτησα την πίστη στ’ άρματα σου, κι αν τ’ ατίμασα…

          Κι ο Αρβανίτης, αν σε σκότωνε κι εσένα, και τα’ παιρνε;

          Δεν τα κρατούσα για γαμπρός! Μα εκείνα του Αρβανίτη τα’ χα ζηλέψει από καιρό-για σένα, όχι για μένα, καπετάνε….Και σου τα’ φερα….

          Δικά σου! Και βγάλε τα δικά μου… δεν ακούτε σεις, ορέ;

          Το κλεφτόπουλο άγριο, έχει το χέρι στο σπαθί και περιβλέπει.

          Όποιος απλώσει, κράζει, τον περιμένει θάνατος! Τ’ άρματα που φορώ κανένας μην τ’ αγγίξει! Του καπετάνου τ άρματα !

           Όλοι προσέχανε στρ’ αγριεμένο το κλεφτόπουλο, κι ο καπετάνιος είχε σηκωθεί ολόρθος άξαφνα, κανείς δεν είδε πως, με τη σπαθιά μεσόφρυδα, μεγάλος και ματόπνιχτος, και φάνταζε σα ν’ αναστήθηκε.

          Ορέ, είπε με φωνή που ράγιζε, τ’ άρματα τα δικά μου δεν τα καταφρονάς…. Θέλεις  να τα φορής ακόμα; 

          Θέλω και θέλω! Είμαι ο ψυχογιός σου εγώ!

          Άπλωσε το χέρι ο καπετάνιος κι έδειξε το κλεφτόπουλο. Κι έβγαλε ένα ροχαλητό.

          Χαιρετάτε, ορέ, τον καπετάνιο σας!»

          Γιάννης Βλαχογιάννης, «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ»- τ. 1120

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΡΩΝ :"Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΏΝΗΣ & Η ΝΙΛΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΛΗ"

 

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΡΩΝ

Το Δ.Σ. της Χριστιανικής Εστίας Πατρών σάς προσκαλεί
στη θεατρική παράσταση - αφιέρωμα στον Γέρο του Μοριά

"Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΏΝΗΣ & Η ΝΙΛΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΛΗ"

που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 25 Μαρτίου 2023
στην αίθουσα εκδηλώσεων (Κανάρη 58).

1η παράσταση: 5 μ.μ.

2η παράσταση: 7.30 μ.μ.

Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ ΜΑΣ

 

Αισθητή αύξηση διαπιστώνεται τα τελευταία δύο χρόνια σε θανάτους από αυτοκτονίες στην Ελλάδα. Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάσθηκαν και αναλύθηκαν από το Παρατηρητήριο Αυτοκτονιών και την οργάνωση «ΚΛΙΜΑΚΑ», ο αριθμός τω αυτοκτονιών αυξήθηκε κατά 25^0/0 μεταξύ 2020 και 2022, υπερβαίνοντας τις 600 αυτοκτονίες εντός του 2020- ένας δραματικός αριθμός, που αντιστοιχεί σχεδόν σε δύο αυτοκτονίες την ημέρα. Πολλά είναι τα προβλήματα που μπορούν να αφήσουν την αίσθηση του αδιεξόδου. Πέρα από τα εντελώς προσωπικά, εξάλλου, πριν από λίγα μόλις χρόνια ήταν τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης, και μόλις πρόσφατα  η κρίση της πανδημίας. «Πολλά τα κύματα και χαλεπόν το κλυδώνιον», όπως γράφει ο ιερός Χρυσόστομος.

          Αλλά λίγοι μήνες μόλις μας χωρίζουν από τη χρονιά που τιμήσαμε τη συμπλήρωση εκατό ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Εύλογα διερωτάται κανείς: Δεν ήταν τα κύματα μέσα από τα οποία διήλθε η γενιά των προσφύγων μεγαλύτερα από αυτά που γονατίζουν εμάς σήμερα; Πως και τότε δεν υπήρξε αυτή η έκρηξη αυτοκτονιών που διαπιστώθηκε, παράδειγμα, στη δεκαετία της οικονομικής κρίσης, σε σαφώς λιγότερο χαλεπούς καιρούς; Είναι καιρός να αναλογισθούμε και να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη αλήθεια: ότι την αίσθηση του αδιεξόδου και την απόγνωση δεν την γεννούν τόσο τα προβλήματα, όσο τη γεννά η απομάκρυνση του σύγχρονου ανθρώπου από την πίστη του Χριστού. Όχι ότι η πίστη περιορίζει τα κύματα, αλλά θέτει προ των οφθαλμών μα το λιμάνι. Και αυτό είναι αρκετό!

          «ΖΩΗ», τ. 4376

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

 

Αν κάτι το ποθούμε πάρα πολύ, τίποτε δεν μπορεί να μας εμποδίσει να το επιδιώκουμε. Και τον ύπνο ξεχνούμε και την κούραση και την πείνα και τα πάντα. Και μπορεί αυτό να είναι ένα τίποτε. Εάν λοιπόν πιστέψουμε ότι ο Θεός μας είναι θησαυρός, ότι αυτόν τον θησαυρό θα τον βρούμε εδώ μέσα σ’ αυτό το «θησαυροφυλάκιο» της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και δεν αφήσουμε τον εαυτό μας στην οκνηρία, στη ραθυμία, στην υπεκφυγή, αλλά με ζήλο αρχίσουμε αυτό το έργο της μετανοίας, ο άνθρωπος θα βρει τον Θεό, θα έρθει σε κοινωνία με τον Θεό, θα αναπαυθεί, θα παρηγορηθεί η ψυχή του, θα νιώσει τη συγχώρηση του Θεού, θα νιώσει την χάρη του, το έλεός  του, θα νιώσει την ανάσταση της ψυχής του απ’  αυτόν εδώ τον κόσμο.

          Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

Η συγκινητική ιστορία μιας κοπέλας & ο όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής - Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

 

Η πραγματική αυτή ιστορία που περιγράφει ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος, αφορά μια κοπέλα που επειδή ήθελε να γίνει μοναχή, οι γονείς της την κακοποίησαν. Και πως ο όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής εμφανίστηκε σε αυτήν στο νοσοκομείο και την παρηγόρησε. Μια αληθινή, συγκινητική ιστορία, απόσπασμα ομιλίας που έγινε προς τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Κύπρου, στις 23 Σεπτεμβρίου του 1998. © 2020 Όρος Αλατόμητον

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Συχώρεσε αυτούς που με πλήγωσαν

          Συχώρεσέ τους, Κύριε. Συχώρεσε αυτούς που σήμερα μου προξένησαν κακό, με αδίκησαν. Με πόση δυσκολία είπα, Θεέ μου, τα λόγια αυτά. Παλεύω ακόμη σκληρά, για να καταστείλω την οργή που κοχλάζει μέσα μου. Ήταν μεγάλος ό πόνος και η αγανάκτησή μου. Γιατί και το χτύπημα που μου κατάφεραν υπήρξε οδυνηρότατο.

          Το είδες, Χριστέ μου.

          Σ’ ευχαριστώ γιατί με συγκράτησες.

          Στην κατάσταση που βρέθηκα θα μπορούσα  να κάνω πολύ κακό. Έζησα κρίσιμες ώρες.

          Σ’ ευχαριστώ γιατί με φύλαξες από τον ολέθριο σύμβουλο που λέγεται εκδικητικότητα.

          Κύριε, Σε παρακαλώ. Συχώρεσέ τους. Αναπολώντας το πρόσωπό σου πάνω  στο Σταυρό νιώθω να γαληνεύω και να γεμίζω δύναμη, για να Σου ξαναπώ περισσότερο συνειδητά. Συχώρεσέ τους εχθρούς μου. Αυτούς που μου φέρθηκαν χειρότερα κι από εχθρούς.

          Φώτισέ τους για  να καταλάβουν, ότι έκαναν ένα μεγάλο λάθος, ότι διέπραξαν μια αμαρτία.

          Αποκάλυψε τους την αλήθεια.

          Αφαίρεσε από τα μάτια τους το κάλυμμα του μίσους, που τους τυφλώνει και δεν τους αφήνει να δουν.

          Θεέ μου, φρούρησέ τους με την αγάπη Σου, για να μην πάθουν κακό.

          Προφύλαξέ τους, για να μην ξαναπέσουν σε ενέργειες με τη σημερινή, που ενδέχεται να δημιουργήσουν συμφορές ανεπανόρθωτες.

          Ευλόγησε, Κύριε, αυτούς που με αδίκησαν.

          Η χάρη Σου, ο φωτισμός Σου, το έλεός Σου, ας σκεπάσει τις ψυχές τους.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ

 

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η σφοδρή επίθεση του γνωστού για τις αντιχριστιανικές του απόψεις Πέτρου Τατσόπουλου κατά της εορτής των Τριών Ιεραρχών. Ο εν λόγω συγγραφέας, σε κείμενό του που επιγράφεται «Ποιος φοβάται την αλήθεια;» σε γνωστή ειδησεογραφική σελίδα, έφθασε μέχρι σημείου να γράψει ότι το εγχείρημα του εορτασμού των Τριών Ιεραρχών ως προστατών της Παιδείας «θα ήταν αντίστοιχο με το να καθιερώσουμε τον Χίτλερ, τον Γκέμπελς και τον Γκέρινγκ ως άτεγκτους  προστάτες του εβραϊκού γένους ή τον Στάλιν, τον Ζντάνοφ και τον Μπέρια ως άγρυπνους φρουρούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας».

          Θα άξιζε όλοι, και εμείς οι ίδιοι, να θυμηθούμε γιατί οι Τρεις Ιεράρχες  τιμώνται ως προστάτες της Παιδείας. Όχι απλώς  γιατί μελέτησαν τα αρχαία συγγράμματα- σφάλλουμε τραγικά, όταν στεκόμαστε σε αυτό. Αλλά γιατί κράτησαν ψηλά την παιδεία απέναντι στον σκοταδισμό και τον ανορθολογισμό τω τελευταίων νοσταλγών του παγανισμού. Οι Πατέρες της Εκκλησίας επισφράγισαν οριστικά την επικράτηση του Χριστιανισμού, γιατί έπεισαν τους πάντες, και τους πιο δύσπιστους, ότι αυτός που μπορούσε να πάει μπροστά την Παιδεία και τον Πολιτισμό ήταν ο Χριστιανισμός, και όχι ο νοσηρός αποκρυφισμός του Ιουλιανού, του Ιαμβλίχου ή του Πρόκλου. Γι’ αυτό η ιστορία είδε τους Πατέρες της Εκκλησίας μας ως προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων.

          Οι σύγχρονοι πολέμιοι της πίστης μπορούν να αγνοούν την Ιστορία, μπορούν ακόμα και να τη διαστρέφουν, αλλά δεν μπορούν να την αλλάξουν.

          «ΖΩΗ», τ. 4376

Αναστάσιος Μάλαμας: Προπάντων μη πιάνης κακία. Το χαμόγελο μην το κόβης, την αγάπη σου θα δίνεις!

 

Έλεγε ο ευλογημένος Αναστάσιος Μαλαμάς:

«Μόνο ο αναμάρτητος Χριστός είναι το φως. ‘Χριστέ μου, μην φεύγης απ’ την καρδιά μας’. Θέλει όμως καλωσύνη. Να χαίρεσαι όταν σε κατηγοράνε. Το κατηγόριο είναι καλό γιατί είναι σαν να γίνεται ένα φαγάκι και ρίχνης μέσα και λίγο αλατάκι. Τότε καταλαβαίνεις, αν συχωράς τον άλλον. Εκεί φαίνεται η αξία του πιστεύοντα. Να σε κατηγοράνε και να κρύβεσαι σε κρυφό μέρος να παρακαλάς γι’ αυτόν, να τον σώση».

«Όταν είσαι μόνος, τότε πιο γερή προσευχή. Τα μεσάνυχτα είναι καλά, γιατί τότε δεν σ’ εμποδίζει τίποτε».

«Η δύναμη της προσευχής είναι να ξαγρυπνήση το μυαλό σου και να φτάση ψηλά. Πώς φτάνει εκεί στον θρόνο του Θεού; Να λες, ‘συχώρεσέ με, συχώρεσε με’, κι ο Θεός ξέρει τι ζητάς».

«Εάν κάποιος μας αδικήση να παρακαλαμε γι’ αυτόν. Εγώ, τότε λέω: ‘Θεέ μου, από μένα σε παρακαλώ μη δικάσης άνθρωπο’, και λέγοντας· ‘Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό», τον φέρνω αυτόν που με αδίκησε στο ύψος και είναι σαν να προσεύχεται αυτός. Εσύ τον παίρνεις εκ των προτέρων στην προσευχή σου κι αυτός από άνωθεν θα φωτιστή. Θα φέρεις αυτόν στο ύψος και θα προσεύχεσαι, ‘ελέησέ με τον αμαρτωλό’, το πνεύμα σου θα είναι σ’ αυτόν, αλλά αυτά δεν λέγονται, γιατί η προσευχή είναι αόρατο πράγμα».

«Τώρα δεν είναι εύκολο να κερδίσης άνθρωπο, γι’ αυτό άμα δης κάποιον που σου έκανε κακό, όχι (να κρατάς) μούτρα, αλλά όχι και συναναστροφή με τέτοιον άνθρωπο, γιατί θα σ’ αδικήσει».

«Προπάντων μη πιάνης κακία. Το χαμόγελο μην το κόβης, την αγάπη σου θα δίνεις. Τι λέει; ‘Διά την υπομονή σας θα αποκτήσετε τας ψυχάς σας, δηλαδή θα γλυτώσετε τις ψυχές σας’. Υπομονή, κι ας τον να πάη στο καλό. Ανεξικακία… Ε! πρέπει να ’χης κι αντίπαλο για να δοκιμαστής, εκεί είναι που θα γίνει λίγο νόστιμο το φαΐ· ρίχνεις το αλατάκι – υπομονή – και νοστιμεύει».

«Τα μεσάνυχτα ζυγώνεις εκεί, πιο καλά να προσεύχεσαι τότε. Ο νους πρέπει να είναι καθαρός και μετά αρχίζω πολλές φορές, ‘Άγιος ο Θεός…’ μετά ‘Δόξα σοι ο Θεός…’. Μπροστά η Δόξα κι υστέρα τ’ άλλα… αφού δοξάσεις πρώτα, μετά προχωράς… Μετά ‘Πάτερ ημών’ και αρχίζω λέω απ’ το Ευαγγέλιο τους Μακαρισμούς… πέφτω στα παρακάλια· ‘Κύριε Ιησού Χριστέ, διά της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, ελέησόν με τον αμαρτωλόν’… Μετά λέω άλλο κεφάλαιο».

«Ο αμαρτωλός γλυτώνει πιο γρήγορα απ’ αυτόν που αγωνίζεται, αν κλάψη για βοήθεια. Αν πης, ‘συχώρεσέ με, Θεέ μου’ και δακρύσης, πιάνει πολύ το δάκρυ εκείνο, σαν να είναι μισό βάπτισμα».

«Ο Χριστός στάλθηκε απ’ τον Θεό για να σώση τον άνθρωπο. Να πιστεύουμε στο Αίμα του Σταυρού, στον Εσταυρωμένο. Το Αίμα που στάζει απ’ τον Σταυρό, να στάζη μέσα στην καρδιά σου».

Απόσπασμα από το βιβλίο, «Ασκητές μέσα στον κόσμο», τόμος β’, Άγιον Όρος.

 πεμπτουσια

Η απώλεια του εγώ- κένωση

 

Το ζητούμενο δεν είναι να επιβιώσει ο άνθρωπος, αλλά να συνυπάρξει, δηλαδή να ζήσει σε κοινωνία με τον πλησίον του κατά το πρότυπο της Αγίας τριάδος.

          Για να επιτευχθεί αυτό, ο καθένας από μας πρέπει να δοκιμάζεται συνεχώς με το να υπερβαίνει τον εαυτό του αυτοκαταργούμενος. Έτσι η απόλυτη ελευθερία βιώνεται κυρίως και πρωτίστως μέσα από την απώλεια του εγώ. «Ος γαρ αν θέλει την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν».

          Μέσα απ’ αυτήν την άρνηση του εγώ, που αυτομάτως συνεπάγεται την αποδοχή του πλησίον, ο καθένας από μας βιώνει την αληθινή κοινωνία του προσώπου. Ο δίκαιος πάντοτε είναι ο άλλος, έστω και αν ο άλλος είναι αμαρτωλός και πλάνος. Δεν υπάρχει περιθώριο, να δικαιολογήσει κανείς τον εαυτό του. Και αυτό συνιστά την ύψιστη οδό απελευθέρωσης και το μεγαλείο της αγάπης.

          Αρχιμ. Μακάριος Γρινιεζάκης

Ἀγκάλας πατρικάς (2010). 15 - Χαλινούς αποπτύσας, πλ Δ' Mt Athos

 

Χαλινούς αποπτύσας, πλ Δ' Ἀγκάλας πατρικάς (2010) Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου The Holy Monastery Koutloumousiou Kellion of Saint John the Theologian The Holy Mountain Athos

Ἦχος πλ. δ'

Χαλινοὺς ἀποπτύσας τοὺς πατρικούς, ἀστάτῳ φρενί, τοῖς κτηνώδεσι τῆς ἁμαρτίας, λογισμοῖς συνέζησα, ὅλον μου τὸν βίον δαπανήσας ἀσώτως, ὁ τάλας ἐγώ, τροφῆς δὲ λειπόμενος, βεβαιούσης καρδίαν, πρὸς καιρὸν λιπαίνουσαν, ἡδονὴν ἐσιτούμην. Ἀλλὰ Πάτερ ἀγαθέ, μὴ κλείσῃς μοι τὰ φιλάνθρωπα σπλάγχνα, ἀλλ' ἀνοίξας δέξαι με, ὡς τὸν Ἄσωτον Υἱόν, καὶ σῶσόν με.

Περί εσωστρέφειας

 

Η κατάσταση της εσωστρέφειας θεολογικά μπορεί να χαρακτηριστεί ως παράλογη, παρά φύση, σχιζοφρενική, αλλοτριωτική. Γι’ αυτό οι εσωστρεφείς διακατέχονται από ένα σωρό νευρωτικές διαταραχές «κόμπλεξ», που δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα αποτελέσματα της αυτονομήσεώς τους από την ίδια την ύπαρξή τους με το θεϊκό περιβάλλον, εξάρσεις ή ξεσπάσματα της παρά φύση αλλότριας απομόνωσης.

          Η εσωστρέφεια αυτή καθεαυτή είναι πάθος, διότι τα πάθη είναι «σχέσεις ξένες προς ένα περιβάλλον, που δεν εναρμονίζεται με την «μνήμη του Θεού» είναι έξω από την περιρρεόυσα θεϊκή ατμόσφαιρα».

          Και η εσωστρέφεια είναι κατάσταση που, εφόσον απομονώνει τον άνθρωπο, τον οδηγεί έξω από το θεϊκό περιβάλλον. Η πραγματικότητα αυτή περιγράφεται με γλαφυρότητα από τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, ο οποίος σημειώνει: « όπερ συμβαίνει τω ιχθύι εξεληλυθότι του ύδατος, τούτο και τω νοϊ συμβαίνει εξεληλυθότι της μνήμης Θεού και μετεωριζομένω εν τη μνήμη του κόσμου».

          Αρχιμ. Μακάριος Γρινιεζάκης

Άραγε σώζονται αυτοί τους οποίους μνημονεύω;

 

Μιά μέρα ένας ιερομόναχος διαβάζοντας πολλά ονόματα κουράστηκε και αναρωτήθηκε:

- Άραγε σώζονται αυτοί τους οποίους μνημονεύω; Νοιώθουν τίποτε; Άραγε ο ουρανὀς αντιλαμβάνεται ότι τώρα εγώ προσεύχομαι γι’ αυτούς που έφυγαν από την παρούσα γη; Βοηθούνται άραγε οι νεκροί;

Και την ώρα εκείνη, όπως ήταν κουρασμένος, στηρίχθηκε στο στασίδι του, έκλεισε λίγο τα μάτια του, και ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο, σε μιά εγρήγορση του νου του αλλά και κόπωση της σάρκας, σηκώνει τα μάτια επάνω και βλέπει, βλέπει… Πω, πω,! Τι γίνεται εκεί; Πνεύματα κεκοιμημένων αναρίθμητα και μαζί με αυτά και οι άγιοι, μαζί και άγγελοι. Και μπροστά, μπροστά στον θρόνο του Χριστού η Υπεραγία Θεοτόκος με το ωραιότατο ένδυμά της, με το πρόσωπό της φωτεινό έδειχνε τα πνεύματα, κοιτούσε τον Χριστό, και του έλεγε: 

-Υιέ μου και Θεέ μου, για όλους αυτούς εγώ μεσιτεύω. Δέξου τις φωνές της αγίας Εκκλησίας σου. 

Και τότε όλοι οι νεκροί άρχισαν να ψάλλουν: “Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία… ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών”

 Άς φωνάζομε, ας παρακαλούμε τον Θεό για μάς και τους νεκρούς μας. Και να ξέρετε, οι νεκροί μας, όταν προσευχόμαστε συνεχώς, πλησιάζουν πιο κοντά στον Θεό και φθάνουν εν τέλει στην δόξα, εφόσον δεν τον αρνούνται.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Η κρίση κατά του πλησίον

 

Μη νομίζεις ότι σε αγαπούν εκείνοι που σου μεταφέρουν λόγια τα οποία σου προξενούν λύπη και μίσος εναντίον του αδελφού… Αυτούς τους ανθρώπους να τους αποστρέφεσαι σαν θανατηφόρα φίδια, ώστε κι εκείνους να σταματήσεις να κατηγορούν, και τη δική σου ψυχή να απαλλάξεις από την κακία.

Μάξιμος Ομολογητής

Η ΝΕΑ…..ΒΙΟΛΟΓΙΑ

 

Δριμύτατες επιθέσεις έχει δεχθεί τελευταία το σχολικό βιβλίο της Βιολογίας της Γ’ Γυμνασίου στην Κύπρο, διότι, αναφερόμενο στις μεθόδους αντισύλληψης και στην προστασία από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, καταγράφει ως πρώτη μέθοδο την εγκράτεια-αγνότητα και την αποχή από τη σεξουαλική δραστηριότητα προ του γάμου, την οποία μάλιστα αξιολογεί ως τη μόνη απόλυτα αξιόπιστη μέθοδο αντισύλληψης, η οποία προσφέρει παράλληλα προστασία και από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

          Πολλοί… ξεσπαθώνουν, κάνοντας λόγο για βιβλίο βγαλμένο από  τον μεσαίωνα, που δεν έχει καμμία θέση στο 2023. Παραβλέπουν, ίσως, ότι σύμφωνα με τον ίδιο τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η αποχή είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος αντισύλληψης και προστασίας από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

          Αλλά προβληματισμό γεννά και η αντίδραση του αρμοδίου Υπουργείου Παιδείας, το οποίο διευκρίνισε απολογητικά ότι το συγκεκριμένο βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το…2017, και η Επιθεώρηση Βιολογίας βρίσκεται στη διαδικασία αναβάθμισης των βιβλίων Βιολογίας όλων των τάξεων Γυμνασίου-Λυκείου, ώστε να γίνουν οι τυχόν απαραίτητες αλλαγές. Τώρα, αν το 2017 μοιάζει τόσο μακρινό, ώστε να φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου στην εποχή μας, προφανώς πρέπει να προβληματισθούμε για τους ρυθμούς με τους οποίους έχουμε κινηθεί τα τελευταία χρόνια- χώρια βεβαίως θα έπρεπε αυτονόητα να προβληματιζόμαστε και για την … κατεύθυνση…

          «ΖΩΗ», τ. 4376

Ένας παππάς που ζούσε τον Χριστό

 

Ο π. Ευστάθιος Γιαννακίδης ήταν ένας έγγαμος ιερέας, ο οποίος ζούσε στο χωριό Αμισιανά το οποίο βρίσκεται έξω από την Καβάλα. Ήταν πολύ ενάρετος και χαρισματικός. Είχε βοηθήσει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι έρχονταν από διάφορες πόλεις της Μακεδονία.  Χαρακτηριστικό ήταν ότι δεν φανέρωνε  στους συχωριανούς του τα χαρίσματα που του είχε δώσει ο Θεός . Κοιμήθηκε 29 Νοεμβρίου 1988 στην Καβάλα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έμενε στο σπίτι της κόρης του Σιμέλας επειδή ήταν κατάκοιτος λόγω γηρατειών (το σπίτι της κόρης του ήταν στην Καβάλα). Ήταν παντρεμένος και είχε 9 παιδιά, από τα οποία τα τρία παιδιά του είχαν κοιμηθεί ενώ η πρεσβυτέρα είχε πεθάνει πριν από το π. Ευστάθιο. Η πρεσβυτέρα  του Όλγα ήταν μια απλή και αγράμματη γυναίκα. Επειδή δεν ήξερε να διαβάζει είχε μάθει κάποια κομμάτια από την παράκληση της Παναγίας και τα έψαλε. Αλλά ήθελε να μάθει να διαβάζει για να μπορεί να διαβάσει όλη την παράκληση. Έτσι πολλές φορές παρακαλούσε την Παναγία να της μάθει να διαβάζει. Έλεγε χαρακτηριστικά « Παναγία μου σε παρακαλώ μάθε με να διαβάζω την Παράκληση σου ». Η προσευχή ήταν τόσο θερμή ώστε αξιώθηκε ένα βράδυ να δει στον ουρανό τα γράμματα του αλφαβήτου χρυσά. Την επόμενη μέρα η πρεσβυτέρα ήξερε να διαβάζει. Μια μέρα ο πατέρας μου λέει στην πρεσβυτέρα « Ο παππούλης θα βγαίνει στο μπαλκόνι συχνά και θα βλέπει την θέα.. » και η γερόντισσα λέει «Μπα!! δεν βγαίνει στο μπαλκόνι γιατί βλέπει τις αμαρτίες των παιδιών που περνούν από κάτω και στεναχωριέται».

           Εγώ δεν θυμάμαι πολύ καλά τον π. Ευστάθιο γιατί ήμουν 4 χρονών. Τα μόνα πράγματα που θυμάμαι πολύ αχνά είναι ότι πηγαίναμε οικογενειακώς στην Καβάλα. Μπαίναμε όλοι μέσα στο δωμάτιο του, ο π .Ευστάθιος ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και εμείς καθόμασταν γύρω από το κρεβάτι του.  Αφού μας συμβούλευε όλους μας έδινε να πιούμε αγιασμό και εμείς τα παιδιά βγαίναμε έξω από το δωμάτιο για να αφήσουμε τους γονείς μας να μιλήσουν με τον π. Ευστάθιο. Εμάς μας έτρωγε η περιέργεια τι έλεγαν οι γονείς μας μέσα και πηγαίναμε και κρυφά κοιτούσαμε από την μπαλκονόπορτα του δωματίου. Ε!! δεν υπήρχε περίπτωση να κοιτάξουμε μέσα από το τζάμι και να μην γυρίσει ο π. Ευστάθιος να μας αγριοκοιτάξει ενώ ήταν στραμμένος και μιλούσε στους γονείς μας.

Ο παππούλης ήταν αυστηρός και κρατούσε στο χέρι μια μαγκούρα. Χαρακτηριστικές ήταν οι φωνές που ακούγονταν έξω από το δωμάτιο του όταν ήταν κάποιος μέσα στο δωμάτιο του και τον συμβούλευε. Αλλά αυτή η αυστηρότητα του έκρυβε την μεγάλη του αγάπη  καθώς και τα πνευματικά του χαρίσματα.  Αλλά ταυτόχρονα δεν καταστρατηγούσε την ελευθερία αυτού που δεν είχε την διάθεση να αντιληφθεί τι του έλεγε. Αυτό φαίνεται και από το παρακάτω περιστατικό. 

Ο πατέρας μου είχε πάει με ένα φίλο του στο παππούλη. Τότε γυρνάει και του λέει ο π. Ευστάθιος τα εξής «Μια μέρα ήρθε ένα συγγενής μου και εγώ αντί να τον φιλοξενήσω στο σπίτι μου, τον έστειλα στο ξενοδοχείο. Αυτό δεν ήταν καθόλου σωστό. Όταν έρχεται κάποιος συγγενής σου τον φιλοξενείς στο σπίτι σου και δεν το στέλνεις στο ξενοδοχείο». Όταν έφυγαν ο πατέρας μου ρωτάει τον φίλο του. «Γιατί μας είπε αυτή την ιστορία ο παππούλης;» Και ο φίλος του πατέρα μου με μία αδιαφορία απαντά «Δεν κατάλαβα γιατί μας τα είπε όλα αυτά». . Ο πατέρας μου ήξερε ότι είχε έρθει ένας συγγενής του φίλου του από το εξωτερικό τον οποίο αντί να τον φιλοξενήσει στο σπίτι του τον έστειλε σε ξενοδοχείο να μείνει. Ο π. Ευστάθιος συνήθιζε να λέει διάφορες ιστορίες στις οποίες για πρωταγωνιστή έβαζε τον εαυτό του. Αν όμως είχες καλή διάθεση μπορούσες να διακρίνεις ότι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας δεν ήταν άλλος παρά εσύ ο ίδιος.  Άλλες φορές μιλούσε αλληγορικά και δεν καταλάβαινες τι λέει. Κάποιες φορές παρίστανε και τον τρελό 

        Ο πατέρας μου πήγαινε στον παππούλη συχνά με ένα φίλο του τον Γιώργο. Ο Γιώργος είχε ψυχολογικά προβλήματα  και πήγαινε σε πολλούς γιατρούς. Ο π. Ευστάθιος έλεγε στον Γιώργο «Θα γίνεις καλά μόνο άμα είσαι στον δρόμο του Θεού».  Μια μέρα λέει στον πατέρα μου «Αλέκο  έτσι πως πάει ο Γιώργος θα καταλήξει μπαίνοντας στην Θεσσαλονίκη, δεξιά.»  Ο πατέρας μου  δεν κατάλαβε τι εννοούσε ο παππούλης. Μετά από πολλά χρόνια η κατάσταση του Γιώργου χειροτέρεψε τόσο πολύ που κατέληξε  σε ένα ψυχιατρείο. Το ψυχιατρείο αυτό βρίσκεται καθώς μπαίνεις στην Θεσσαλονίκη δεξιά (ερχόμενος από Σέρρες).

Πριν πεθάνει είχε προειδοποιήσει τους πιστούς με διάφορα θαυμαστά σημεία τα οποία έγιναν κατανοητά μετά το θάνατο του. 

Κοντά στο Αύγουστο του 1988 ζήτησε από τον πατέρα μου να φέρει την γυναίκα του χωρίς να του πει τον λόγο. Εκείνη δίσταζε γιατί τον φοβόταν. Και προφασίστηκε διάφορές δυσκολίες. Οπότε πήγε μόνος του και του λέει ότι δεν μπόρεσε να έρθει. Τότε του λέει ο π. Ευστάθιος  ‘ Να της πεις ότι τα μνήματα είναι κοντά ’ Δίχως να διευκρινίζει για ποιόν είναι τα μνήματα κοντά.  Ο πατέρας ξανά προσπάθησα να την πείσει να πάνε στον παππούλη χωρίς να της πει ότι του είχε πει ο π. Ευστάθιος. Άδικα όμως, δεν  ήθελε να έρθει. Μόλις της είπε ότι ακριβώς του είπε ο π. Ευστάθιος, τότε πήρε άδεια από την δουλειά της και την άλλη μέρα το πρωί ξεκίνησαν να πάνε να τον δουν. Όπως συνήθιζε τους διάβασε ευχές της εκκλησίας και μετά έφυγαν δίχως να πει τίποτα άλλο. Αφού πέθανε στις 29 Νοεμβρίου, στις 25 Δεκεμβρίου στην Χριστουγεννιάτικη θεία λειτουργία του έρχεται μια σκέψη ότι ο πατήρ Ευστάθιος εννοούσε τα δικά του μνήματα και όχι κανενός άλλου. Πηγαίνει στο σπίτι και το λέει στην γυναίκα του και του απαντάει ότι την ίδια ακριβώς σκέψη είχε κάνει και αυτή κατά την ώρα της θείας λειτουργίας.

                  Στης 11 Νοεμβρίου 1988 πήγαμε στον π. Ευστάθιο εκείνος γυρνάει και λέει στον πατέρας μου  «Αλέκο θα έρθεις Τρίτη ώρα τρεις», χωρίς να του πει για ποιο λόγο. Πάμε την επόμενη Τρίτη και δεν μας είπε τίποτα, απλώς έβγαλε το χέρι του από την κουβέρτα και μας ευλόγησε κάνοντας το σημείο του σταυρού. Στις 29 Νοεμβρίου 1988 στις 6 το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι μας και ήταν ο άντρας της κόρης του π. Ευσταθίου (Σιμέλας) ο οποίος μας είπε ότι είχε κοιμηθεί ο παππούλης  στις 4 π.μ. το πρωί και μας είπε ότι η κηδεία θα γίνει στις 3μ.μ.. Όταν πήγε ο πατέρα στην κηδεία μπαίνοντας στο προαύλιο της εκκλησίας θυμήθηκε ότι του είχε πει ο γέροντας και ότι εκείνη την ημέρα ήταν Τρίτη και η κηδεία του ήταν στις 3 μ.μ. 

Η κ. Φλώρα ήταν την Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 1988 εκεί και το απόγεμα  αφού είδε τον π. Ευστάθιο θέλησε να γυρίσει στις Σέρρες. Όμως δεν της έδινε ο παππούλης την ευχή του όπως συνήθιζε. Ενώ την ζητούσε επίμονα η κ Φλώρα για να φύγει. Κατόπιν, με την παρέμβαση της κόρης του, της έδωσε την ευχή και έφυγε. Την άλλη μέρα η κ Φλώρα ξανά πήγε στην Καβάλα για την κηδεία του.

Έλεγε πριν τον θάνατο του στην κόρη του «Φέρε φακές και να τις βάλεις πάνω στο τραπέζι.  Φέρε στάρι (κόλλυβα)»  Η κόρη του έφερνε ότι ζητούσε εκτός από στάρι γιατί καταλάβαινε ότι ήταν προμήνυμα του θανάτου του.  Τον τελευταίο χρόνο μοίρασε  τα χωράφια του ενώ ένα μέρος από την αυλή του σπιτιού του το έδωσε στο νεκροταφείο, με το οποίο συνόρευε το σπίτι του.

Ένα μόνο σύγγραμμα άφησε ο πατήρ Ευστάθιος, σαν παρακαταθήκη, το οποίο το πήρε ένα ιερέας να το διαβάσει με σκοπό να το εκδώσει σε βιβλίο. Αλλά αυτό το βιβλίο δεν εκδόθηκε ποτέ γιατί δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα συνεχές κατηγορητήριο του εαυτού του.

                Όταν ενταφιάστηκε ο π. Ευστάθιος μετά από λίγο καιρό φύτρωσε πάνω από τον τάφο του ένα μεγάλος βασιλικός και στο μέρος οπού ήταν το κεφάλι του φύτρωσε ένας κρίνος. Σήμερα εκεί που ήταν η αυλή του σπιτιού του είναι τα μνήματα του π. Ευστάθιου και τη πρεσβυτέρας Όλγας ,  δεν έχει γίνει η εκταφή τους ακόμα γιατί είχε πει να μην τους ξεθάψουν. Ποιος ξέρει τι θα γίνει μετά από χρόνια; Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς

Έλεγε: Η εξομολόγηση πρέπει να γίνεται τακτικά, ακόμη και αν δεν έχομε να πούμε τίποτε (πάντα θα υπάρχει), γιατί με την ευχή που διαβάζεται ξαλαφρώνει ο άνθρωπος. Του φεύγει το βάρος που έχει στα στήθη.

τί και πώς (anazhthseis-elena.blogspot.com)

Ἡ σπουδαιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ

 

τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

…Τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο στὴ δυτικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπῆρξε, τόσο στὴ Δύση, ὅσο καὶ στὴν Ἀνατολή, ὁ Μοναχισμός. Διότι, ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ π. Ι. Ρωμανίδης, «εἰς αὐτὸν διεσώζετο ἡ βιβλικὴ παράδοσις τῶν Προφητῶν καὶ Ἀποστόλων, οἵτινες ἀπετέλουν τὴν καρδίαν τῆς πατερικῆς παραδόσεως». Δὲν εἶναι, συνεπῶς, περίεργη ἡ ἐπικέντρωση τοῦ πολέμου κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ χῶρο τοῦ Μοναχισμοῦ. Οἱ Βαυαροί, ὡς Εὐρωπαῖοι, ἐγνώριζαν, ὅτι ὁ ἡσυχασμὸς διέσωζε τὸ γένος καὶ τὴν ταυτότητά του σ' ὅλες τὶς περιόδους τῆς δουλείας τοῦ (ἀραβοκρατία, φραγκοκρατία, τουρκοκρατία), ἀλλὰ παράλληλα καὶ τὴ «θεραπευτικὴ ἀγωγὴ τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θεώσεως», καὶ μέσα στὸν κόσμο, μὲ τὴν ἐπιρροὴ τῶν Μοναχῶν στὸ λαὸ καὶ τὴ διακράτηση ἑνιαίας πνευματικότητας στὸ χῶρο τόσο τῆς μοναστικῆς, ὅσο καὶ τῆς κοσμικῆς Ἐνορίας...

Αὐτὸ τὸν ἰσχυρὸ σύνδεσμο Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ καὶ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἔπρεπε πρώτιστα νὰ διαλύσει ἡ Εὐρώπη, γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὰ σχέδιά της στὴν Ἑλλάδα τοῦ 19ου αἰώνα. Καὶ αὐτὸ θὰ ἦταν δυνατὸν μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀποδυνάμωση τοῦ Μοναχισμοῦ καὶ τὴν ἀλλοτρίωσή του…

Τὶς ἐπιδιώξεις αὐτὲς διέγνωσε, μὲ τὴν πνευματικὴ διαύγειά του, ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτος, κυρίως ἐν ἀναφορὰ πρὸς τὸ Ἅγιον Ὅρος, γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ δυτικὴ «ἐπιβουλὴ» ἦταν ἀκόμη σφοδρότερη, λόγω τῆς σημασίας του γιὰ τὸν ὀρθόδοξο Μοναχισμὸ γενικὰ καὶ τὸ Ἑλληνικὸ...

Ἔθνος.

. . . Κατὰ τὸν Κ. Φλαμιάτο τὸ Ἅγιον Ὅρος εἶναι «ὁ ἐπισημότερος τόπος τοῦ μοναδικοῦ τάγματος καὶ βίου», διότι διασώζει «τὸ πλέον ἱερὸν παράδειγμα τῆς ὀρθοδόξου διαγωγῆς». Εἶναι δὲ «τὸ μόνον ὀρθόδοξον μέρος τὸ ὁποῖον διέμεινεν ἀνόθευτον καὶ ἀμίαντον» ἀπὸ τὴν τὴν ἐπιβουλὴν τῆς Εὐρώπης». Αὐτὰ γράφονταν στὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος καὶ σήμαιναν στὴ γλώσσα τοῦ Φλαμιάτου, ὅτι τὸ Ἅγιον Ὅρος, καὶ φυσικὰ κάθε μοναστικὸς χῶρος, ποῦ διακρατεῖ τὴν ἴδια παράδοση, διασώζει ἕνα τρόπο ζωῆς στοὺς ἀντίποδες τοῦ «πολιτισμοῦ» τῆς Εὐρώπης. Οἱ ἀντιμοναστικὲς ἐνέργειες τῆς Ἀντιβασιλείας (βαυαροκρατία) καὶ τῶν εὐρωπαϊζόντων Ἑλλήνων ὑλοποίησαν τὴν ἀντιπαραδοσιακὴ νοοτροπία καὶ καθιέρωσαν ἀνάλογες συμπεριφορές, τὶς ὁποῖες θὰ ἐνσαρκώνει στὴ συνέχεια, μὲ ὅλες τὶς περιστασιακὲς ἐκρήξεις της, ἡ συνεχῶς ἀλλάζουσα μορφές, ἀλλ' ὄχι καὶ οὐσία, Πολιτειοκρατία. Τὰ γεγονότα τοῦ 1833 εἶχαν ἀποφασιστικὴ σημασία, διότι δημιούργησαν ἕνα πολὺ κακὸ προηγούμενο καὶ ἐπέβαλαν μία στρεβλὴ πορεία. Δὲν θεωροῦμε γι' αὐτὸ καθόλου ὑπερβολικὴ τὴν ἀκόλουθη τοποθέτηση τοῦ π. Ι. Ρωμανίδη, «Ἡ ἐκρίζωσις τοῦ μοναχισμοῦ ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Ὄθωνος δὲν ἦτο τυχαία. Οἱ Φράγκοι εὐγενεῖς καὶ βασιλεῖς, οἱ ἀνήκοντες εἰς τὸ παπικὸν δόγμα, ὡς ὁ Ὄθων, δὲν εἶναι ἁπλοὶ πιστοί, ἀλλὰ στενοὶ συνεργᾶται. Προσέτι δὲ ὁ Ὄθων εὖρεν ἐνθουσιώδεις συνεργάτας εἰς τὸ ἔργον τοῦ ὀπαδοὺς τοῦ Κοραῆ, οἵτινες ἐγύρισαν τὸ Ἔθνος ὀπίσω εἰς τὴν φιλοσοφίαν καὶ τὴν

μεταφυσικήν της φραγκολατινικῆς παραδόσεως, αἳ ὁποῖαι εἶχον ἤδη εἰσέλθει εἰς τὸν δρόμον τῆς χρεωκοπίας...»…

 

         

ΝΗΣΤΕΙΑ: ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΘΕΜΑ

 

Από την καθαρά Δευτέρα έχουμε εισέλθει στην περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής. Και οι Κυριακές ακόμη της περιόδου αυτής ονομάζονται από την Εκκλησία μας Κυριακές των νηστειών. Η νηστεία είναι από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της μεγάλης σαρακοστής.

     Ο Μ.  Βασίλειος πολύ ωραία λέγει, η νηστεία έχει την ίδια ηλικία με την ανθρωπότητα. Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του ανθρώπου ο Θεός έθεσε τη νηστεία στους πρωτοπλάστους ως μέσο ασκήσεως των πνευματικών τους λειτουργιών. Η απαγόρευση τροφής από ένα δένδρο ήταν το συγκεκριμένο σημείο νηστείας των πρωτοπλάστων. Η συνέχεια μας είναι γνωστή. Η παράβαση είχε τρομερές συνέπειες για το ανθρώπινο γένος.

     Γι’ αυτό το θέμα της νηστείας πήρε πλέον οικουμενικές διαστάσεις στην ανθρώπινη ιστορία. Εξετάστηκε από πολλές πλευρές. Από την πλευρά της φιλοσοφίας της αισθητικής, ακόμη και τη θρησκείας.

     Καμιά όμως πλευρά από αυτές δεν μπόρεσε να δώσει το βαθύτερο νόημα της νηστείας, όπως το έθεσε ο Χριστός στο Ευαγγέλιό του. Ο Χριστός έδωσε το αληθινό νόημα της νηστείας. Και το αληθινό νόημα ξεπερνάει την τυπικότητα και την επιφάνεια και φθάνει μέχρι τα οντολογικά βάθη του ανθρώπου. Η  νηστεία πλέον παίρνει χαρακτήρα ουσιαστικό, οντολογικό, θεολογικό. Γίνεται άσκηση μέσα στο σώμα της Εκκλησίας. Γίνεται μέσο για σωματική και ψυχική διαπαιδαγώγηση. Η νηστεία δεν είναι ποτέ σκοπός, αλλά μέσο. Έχει, όμως, πάντοτε σκοπούς υψηλούς: τη μεταμόρφωση και τη θέωση του ανθρώπου.

     Η νηστεία έχει δύο όψεις: την εξωτερική και την εσωτερική. Η εξωτερική όψη της σχετίζεται με τα είδη και τις ποσότητες των τροφών, που ποικίλλουν ανάλογα με το βιολογικά επίπεδα του καθενός. Αλλιώς θα νηστέψει το παιδί, αλλιώς ο μεγάλος. Αλλιώς ο άρρωστος, αλλιώς ο υγιής. Αλλιώς αυτός που ζει με θερμοκρασία 40 υπό το μηδέν και αλλιώς αυτός που ζει με 40 άνω του μηδενός κ. ο. κ.

     Η εξωτερική μορφή της νηστείας διαφέρει ανάλογα  με τα επίπεδα που είπαμε. Η εσωτερική της όψη όμως είναι πάντα ίδια. Ο σκοπός της παραμένει πάντοτε η διαπαιδαγώγηση του σώματος και τη ψυχής. Η κάθαρση από τα πάθη. Η άσκηση των πνευματικών λειτουργιών. Γι’ αυτό και δε βιούται ποτέ η νηστεία αυτοτελώς. Είναι πάντοτε ενωμένη με όλες τις πτυχές της ζωής μας και ιδίως με την ταπείνωση, με την αγάπη, με την πίστη και την προσευχή. Έξω από αυτές τις αρετές δεν έχει νόημα η νηστεία. Όπως λέγει η Π. Διαθήκη, δεν μπορείς να νηστεύεις και να τρως τις σάρκες του αδελφού σου με το μίσος, δεν μπορείς να νηστεύεις και να κατακρίνεις και να καταρρακώνεις υπολήψεις.

     Νηστεία – ταπείνωση – αγάπη – προσευχή πάνε μαζί.

     Αν θέλουμε να νηστεύουμε σωστά, τότε ας νηστεύουμε όχι μόνο σωματικά, αλλά πνευματικά και ουσιαστικά.

     Γ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

 

Η Εκκλησία μας σήμερα τιμά τη μνήμη του αγίου Γρηγορίου Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, αγωνιστή και προμάχου της Ορθοδοξίας σε μια περίοδο αναμέτρησης της Ορθοδοξίας με το δυτικό σχολαστικισμό, μοναχού που εντρύφησε στα νάματα της Αγιορείτικης ασκητικής και μυστικής και πολιτείας. Ιεράρχη και συγγραφέα διακεκριμένου στα θεολογικά γράμματα του 14^ου αιώνα. Η πνευματική προσφορά του είναι πολυσχιδής και ακτινοβόλος, ώστε αναμετριέται με τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας. Ακροθιγώς θα υπογραμμίσουμε δύο βασικά θέματα της Ορθόδοξης παράδοσης, που απασχόλησαν έντονα τον άγιο Πατέρα.

          Το πρόβλημα της γνώσης του Θεού κατέχει  κεντρική θέση στη σκέψη του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Πριν όμως αναφερθούμε στο κατ’ εξοχήν αυτό θέμα της χριστιανικής Θεολογίας, ας προσεγγίσουμε εισαγωγικά το αγωνιώδες  ερώτημα της ύπαρξης του Θεού, που απασχολεί όλη την ιστορία της ανθρώπινης σκέψης.

          Στην αρχαιότητα έχουμε μεμονωμένα παραδείγματα φιλοσόφων, που δεν παραδέχονται την ύπαρξη Θεότητος. Σήμερα το αθεϊστικό   κίνημα έχει λάβει μεγάλη έκταση, όχι μόνο μεταξύ φιλοσόφων και διανοουμένων, αλλά ακόμα και σε ευρύτερες μάζες του λαού. Οι λόγοι που το αθεϊστικό κίνημα έχει λάβει μεγάλη έκταση στο σύγχρονο κόσμο, είναι  πολλοί, ενδεικτικά αναφέρουμε τον ορθολογισμό, την τεχνοκρατία, την ευδαιμονία του υλισμού και την αδιαφορία που ξεκινά από επιπόλαιη στάση στα μεγάλα προβλήματα της ζωής. Κυρίως όμως το αθεϊστικό κίνημα  είναι μια αντίδραση στην εικόνα τοθ Θεού, που παρουσιάζουν πολλές φορές οι κρατούσες θρησκείες, που για να εξυπηρετήσουν διάφορες ιδεολογίες και ηθικοκοινωνικά συστήματα δημιουργούν είδωλα κακέκτυπα του Θεού, τα οποία εύκολα καταρρέουν.

          Πρέπει να αναφερθούμε και σε μια μεγάλη μερίδα σκεπτικιστών και αγνωστικιστών, που δεν δίνουν ούτε αρνητική ούτε θετική λύση στο μεγάλο ερώτημα. Ίσως είναι πιο ειλικρινείς από τους λεγόμενους άθεους, γιατί στέκουν με ανάλογη σοβαρότατα μπροστά στο μεγάλο ερώτημα, έστω και αν δεν παίρνουν τελικά θέση.

          Είναι αναμφισβήτητο, ότι είναι αδύνατο να αποδειχθεί η ύπαρξη ή η ανυπαρξία του Θεού με επιστημονική βεβαιότητα, γιατί η επίσημη ερευνά τον επιστητό κόσμο και άρα έκφεύγει των δυνατοτήτων της. Το θέμα της αποδοχής ή άρνησης του Θεού αφήνεται στην ελεύθερη προσωπική απόφαση του ανθρώπου, αν και υπάρχουν πολλές ενδείξεις που ενισχύουν την πίστη στην ύπαρξη του Θεού.

          Το πρόβλημα είναι αν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό, του οποίου την ύπαρξη αποδέχεται. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς συνεχίζοντας την πατερική παράδοση της Εκκλησίας διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι δυνατόν να λάβει γνώση του Θεού. Ποτέ όμως δεν μπορεί να  γνωρίσει την ουσία, το είναι του Θεού, το οποίο παραμένει αμέθεκτο και απροσπέλαστο στη γνωστική ικανότητα του ανθρώπου. Τι γνωρίζει λοιπόν ο άνθρωπος από τη σφαίρα του Θεού; Γνωρίζει μόνο τις ενέργειές του, την αποκάλυψη που κάνει ο ίδιος του Εαυτού Του, με κεντρικό γεγονός την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού. Ο Θεός δεν είναι ο άγνωστος, αλλά αυτοαποκαλύπτεται στην ανθρωπότητα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

          Η Αγία Γραφή μας αποκαλύπτει, ότι ο Θεός δεν είναι μια απρόσωπη δύναμη ή δημιουργική αρχή, αλλά μια προσωπική ύπαρξη. Πολύ διαφωτιστική είναι η φράση της Π. Δ. που βάζει στο στόμα του Θεού «εγώ ειμί ο ων». Η ανεπανάληπτη σε βάθος αυτή η έκφραση φανερώνει, ότι ο Θεός είναι ζωή, το είναι, αυτός που κατ’ εξοχήν υπάρχει. Επίσης χαρακτηριστική είναι η φράση της Κ. Δ., «ο Θεός αγάπη εστί», που αποκαλύπτει, ότι ο Θεός δεν είναι μια μακάρια ύπαρξη κλεισμένη στον εαυτό της , αλλά κινείται από αγάπη, δημιουργεί τον κόσμο και δεν σταματά να ενδιαφέρεται για τη σωτηρία του κόσμου.        

          Η πίστη στο Θεό, κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, δεν είναι ένα διανοητικό γεγονός που συνδέεται με την έρευνα, αλλά είναι θέμα κύρια βιωματικό. Η αποδοχή της ύπαρξης του Θεού συνδέεται με την προσωπική μας ζωή. Η διαφορά του ένθεου πιστού από τον άθεο φαίνεται από τη ζωή τους. Ο ένθεος δεν αποδέχεται απλά, θεωρητικά την ύπαρξη του Θεού, αλλ’ αυτή η πίστη του μεταμορφώνει τη ζωή του. Αυτή η εμπειρία της μεταμόρφωσης στην εποχή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά , ήταν διαδεδομένη ευρύτατα μεταξύ των αγιορειτών πατέρων, των ησυχαστών. Αυτοί  συνεδύαζαν την αυτοσυγκέντρωση και την αδιάλειπτη προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Με τη συνεχή άσκηση  και προσευχή οι ησυχαστές μοναχοί οδηγούντο στη θεωρία και  μέθεξη της άκτιστης χάρης του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός είναι δυνατόν να έρχεται  σε επικοινωνία με τον άνθρωπο, παραμένει όμως αμέθεκτος και απρόσιτος στην ουσία του. Ο άνθρωπος, ενώ ζει στην παρούσα ζωή, μετέχει τη ζωής του Θεού. εδώ δεν έχουμε απλή προσέγγιση του Θεού σαν ζωντανού προσώπου, αλλά προσωπική γνώση του Θεού. Ο άνθρωπος αποκτά εμπειρία της δόξας του Θεού ανάλογη με εκείνη που είχαν οι μαθητές του Κυρίου στη Μεταμόρφωση.

          Η εμπειρία αυτή αρχίζει με την έλλαμψη του θείου φωτός, και τη διαρκή θέα της δόξης του Θεού. Σ’ αυτή την πνευματική πανδαισία, που δεν είναι παρά πραγματοποίηση της ομοίωσης με τον Θεό, δηλαδή της θέωσης, συμμετέχει  όχι μόνο το πνεύμα, αλλά και το σώμα, που γίνεται και αυτό φωτεινό και αρχίζει ολόκληρος ο άνθρωπος να αποκτά γεύση «του μέλλοντα αιώνα».

          Τώρα μπορεί να γίνει αντιληπτή θεολογικά η ευλάβεια και η προσκύνηση των λειψάνων των αγίων, που από πολλούς χαρακτηρίζεται ειδωλολατρεία. Η Εκκλησία της Θεσσαλονίκης έχει την ιδιαίτερη ευλογία να φυλάει το ιερό λείψανο του αγίου Γρηγορίου, μαρτύριο της  ζωντανής παρουσίας του αγίου.

          Γ.