Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Πρωτοχρονιά 2017 "Ο καινούργιος χρόνoς: ανάμνηση ή λήθη;"



         Ο Απόστολος Παύλος  στην προς Φιλ. Επιστολή του γράφει: “τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος τοις δε όπισθεν επεκτεινόμενος κατά σκοπόν διώκων”.

          Ο αποστολικός αυτός λόγος είναι επίκαιρος αυτές τις ημέρες αλλαγής του έτους, που αποτελεί μια έστω συμβατική τομή στο παρελθόν και το μέλλον.

          Ζωή δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν αφήσουμε τα περασμένα ν’ ανήκουν στο παρελθόν και δεν ελευθερώσουμε τα παρόν από τα δεσμά του παρελθόντος. Διαφορετικά το μέλλον πνίγεται κάτω από το φορτίο του παρελθόντος.

          Βέβαια κάτι απ’ τα πολλά, απ’ το παρελθόν παραμένουν στο παρόν και αποτελούν το έδαφος, τη βάση για το μέλλον. Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να διατηρεί το παρελθόν με την ανάμνηση και να χωρίζεται από το παρελθόν με τη λήθη. Η ισορροπία μεταξύ ανάμνησης και λήθης είναι ένα δείγμα υγείας που κάνει δυνατή την πορεία προς το νέο. Όποιος διατηρεί πολλά μπορεί να του γίνουν εμπόδια στο δρόμο του. Αναμνήσεις και συνήθειες του παρελθόντος μπορούν να δηλητηριάζουν το παρόν. Αλλά και ξερίζωμα του παρελθόντος οδηγεί άτομα και λαούς στο κενό, στην απουσία του παρόντος και στην απώλεια του μέλλοντος.

          Το να ξεχνάμε, λοιπόν,  είναι αναγκαίο για την ανανέωση της ζωής. Και υπάρχει μια φυσική λήθη που μας κάνει να ξεχνάμε ό, τι είναι καθημερινό, επουσιώδες  και χωρίς σημασία. Έτσι ξεχνιούνται οι περισσότερες μέρες της ζωής μας. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο είδος λήθης, όταν ξεχνάμε κάτι που θέλουμε να ξεχάσουμε. Όταν η ανάμνηση μας που τείνουμε να ξεχνάμε ό, τι είναι ενοχλητικό. Έτσι ίσως ξεχνάμε ευεργεσίες γιατί μας φαίνεται δύσκολη η ευγνωμοσύνη. Ξεχνάμε κάποια αγάπη, γιατί δεν φανήκαμε αντάξιοι της. Ξεχνάμε ακόμη ένα παλιό μίσος, για να μη δηλητηριάσουμε την πνευματική μας υγεία. Λησμονούμε κάποια ενοχή μας, γιατί ίσως μας ενοχλεί η ανάμνησή της. Απωθούμε ό, τι δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε, θάβοντάς το μέσα μας.

          Αλλά ενώ η μη συνειδητή λήθη μας ελευθερώνει από διάφορα πράγματα χωρίς σημασία, ό, τι συνειδητά θέλουμε να ξεχάσουμε δεν μας αφήνει εύκολα. Η ανάμνηση μπορεί να προβάλλει κάθε  στιγμή οδυνηρή. Μόνο ένα τρόπος υπάρχει για πραγματικό χωρισμό απ’ ό,τι μας ενοχλεί απ’ το παρελθόν: η μετάνοια. Η μετάνοια μόνη οδηγεί όχι στη λήθη της ενοχής, αλλά στην ομολογία της ενοχής, που έχει σαν συνέπεια τη λύτρωση με την άφεση, τη συγχώρηση.

          Μπορούμε να ξεχάσουμε, όχι γιατί αυτό που ξεχνάμε είναι χωρίς σημασία, αλλά γιατί αναγνωρίζουμε την ενοχή μας, και ξεχάστηκε στην αιωνιότητα με τη συγχώρηση.

          Αυτό το είδος της λήθης χρειάζονται όλες οι ανθρώπινες σχέσεις. Χωρίς την επαναλαμβανόμενη συγγνώμη δεν μπορούμε να ζήσουμε με τον άλλο. Αυτή η συγγνώμη περιέχει μια αντίφαση: ξεχνώ, αν και θυμάμαι. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει καμία ανθρώπινη σχέση. Κι’ αυτή η συγγνώμη  δεν εκφράζεται πάντα με λόγια. Είναι σιωπηλή και φανερώνεται με την προθυμία μας να δεχόμαστε εκείνον που τυχόν μας πλήγωσε. Έτσι θεραπεύουμε τα τραύματα και ανανεώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις.

          Μπορούμε να ζούμε μόνο γιατί η ενοχή μας συγχωρήθηκε με το αίμα του Ιησού Χριστού και ξεχάστηκε στην αιωνιότητα. Και μπορούμε ν’ αγαπάμε μόνο όταν προσφέρουμε και δεχόμαστε τη συγγνώμη των άλλων.

          Εκείνο όμως που γεμίζει με αγωνία τον άνθρωπο είναι ότι κι’  ο ίδιος μία μέρα θα ξεχασθεί. Μάταια προσπαθούμε με την υστεροφημία να πολεμήσουμε αυτή τη λήθη. Οι προτομές και τα μνημεία των μεγάλων κάποτε ερημώνονται και όλοι ξεχνιούνται. Κι’ όμως ο άνθρωπος δεν θέλει να ξεχασθεί. Μπορεί όμως κάτι να μας σώσει απ’ αυτό; Ναι. Το ότι ερχόμαστε από την αιωνιότητα και πορευόμαστε στην αιωνιότητα. Είναι το μόνο που μας σώζει απ’ την αγωνία του ότι θα ξεχασθούμε.

          Μόνο επειδή είμαστε ριζωμένοι στην αιωνιότητα-πέραν από το παρελθόν και το μέλλον- δεν θα ξεχασθούμε. Δηλαδή μόνο όταν μετέχουμε στην εν Χριστώ ζωή, όταν μένουμε ενσωματωμένοι στην Εκκλησία και ζούμε τη ζωή του Αγίου Πνεύματος.

          Τότε ξεχνάμε όσα πρέπει να ξεχάσουμε απ’ το παρελθόν και με την άφεση ελευθερωνόμαστε από τα δεινά του και “επεκτεινόμεθα” με θάρρος προς το μέλλον που κρατά ο Θεός.

          Δεν φοβόμαστε ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον. Γιατί το παρόν μας βρίσκεται ήδη στην αιωνιότητα  του Θεού.

          Ένα τέτοιο παρόν εν Θεώ και ευλογημένο από τον Θεό, ας είναι για όλους μας και ο καινούργιος χρόνος.



          Καλή και ευλογημένη χρονιά       

(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μια περιληπτική παρουσίαση ενός ενδιαφέροντος, νομίζω, και επίκαιρου άρθρου του Μητροπολίτου Κορωνείας κ. κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ)

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Γεμάτη κούπα...




Ένας πολυάσχολος άνθρωπος του καιρού μας, αποφάσισε κάποτε να επισκεφθεί έναν σοφό ερημίτη. 

Ήθελε να ηρεμήσει λίγο από το άγχος που τον βασάνιζε. Και να ζητήσει τις συμβουλές του γέροντα.

Τον συνάντησε σε μια φτωχική καλύβα. 

- Καλημέρα, είπε χαιρετώντας τον ερημίτη. 

- Ξέρετε, έκανα πολύ δρόμο για να έλθω εδώ... 

- Κάθισε, τον διέκοψε ο γέροντας. Άσε με να σου βάλω λίγο τσάι . - Έχω περάσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού... ,άρχισε να αυτοσυστήνεται ο επισκέπτης. 

- Ας πιούμε πρώτα λίγο τσάι, επέμεινε ο γέροντας. 

- Τώρα διευθύνω μια μεγάλη επιχείρηση..., συνέχισε να περιαυτολογεί ο ξένος. 

- Πιστεύω ότι το τσάι θα σας αρέσει πολύ, είπε ο ερημίτης συνεχίζοντας να γεμίζει την κούπα του επισκέπτη του. 

- Μα εσείς την ξεχειλύσατε, πάτερ· το τσάι χύνεται απ`έξω! παρατήρησε ενοχλημένος ο ξένος. 

- Κι εσύ μοιάζεις μ`αυτήν την ξεχειλισμένη κούπα ! απάντησε τότε ο σοφός γέροντας. Αν δεν αδειάσεις έστω λίγα από αυτά που κουβαλάς , πώς θα αφήσεις να στάξει μέσα σου κάτι από τα λίγα πράγματα πού ξέρω.
το βρηκα:ενοριον

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Μητροπολίτης Πατρῶν Χρυσόστομος: Ὅποιος ἔρχεται στὴν Πατρίδα μας, ὀφείλει νὰ σέβεται τὴν πίστη, τὴν παράδοση καὶ τὰ ἤθη μας. Θὰ προασπισθοῦμε τὰ δικαιώματα καί τά πιστεύματα τοῦ Λαοῦ μας

Ἐρωτηθείς γιά τίς ὁδηγίες τοῦ κ. Διοικητοῦ τοῦ Π.Γ.Ν.Π «Παναγία ἡ Βοήθεια» σχετικά μέ τήν ἀντιμετώπιση ἀλλοεθνῶν καί ἀλλοθρήσκων, ὁ Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ἀνέφερε:

                                        ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
                                                     ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ἐρωτηθείς γιά τίς ὁδηγίες τοῦ κ. Διοικητοῦ τοῦ Π.Γ.Ν.Π «Παναγία ἡ Βοήθεια» σχετικά μέ τήν ἀντιμετώπιση ἀλλοεθνῶν καί ἀλλοθρήσκων, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ἀνέφερε τά ἐξῆς:
Γνωρίζομεν, ὅτι τόσο στὸ Π.Γ.Ν.Π. «Παναγία ἡ Βοήθεια», ὅσο καὶ στὰ ἄλλα νοσηλευτικὰ Ἱδρύματα τῆς πόλεώς μας, παρέχεται κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο, ἡ νοσηλεία καὶ ἡ ἐν ἀγάπῃ ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενῶν, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι, Ἕλληνες ἢ ἀδελφοί μας ἀπὸ ἄλλες χῶρες, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας, φύλου καὶ θρησκεύματος (ὡς γνωστὸν στὰ Νοσοκομεῖα μας πλειστάκις μὲ τὴν βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας νοσηλεύονται μετανάστες ἀπὸ ἄλλες χῶρες), χωρὶς ποτὲ νὰ δημιουργηθῇ τὸ παραμικρὸν ζήτημα.
Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολίς μας ἔχει ἄριστες σχέσεις μὲ τὴν Διοίκηση καὶ τὸ Ἰατρικό, Νοσηλευτικὸ προσωπικὸ ὡς καὶ μὲ ὅλους τούς, παντὶ τρόπῳ, ἐργαζομένους στὰ Νοσοκομεία.
Οἱ ἐντεταλμένοι Ἱερεῖς μας ἐργάζονται νυχθημερὸν καὶ θυσιαστικά, συνεργαζόμενοι μὲ τὶς Διοικήσεις καὶ τὸ Προσωπικὸ τῶν Νοσοκομείων καὶ μᾶς ἐνημερώνουν γιὰ τὸν θαυμάσιο τρόπο λειτουργίας τῆς διακονίας τους καί τῆς προσφορᾶς ἀγάπης πρός πάντα ἂνθρωπο ἀπ’ ὃπου αὐτός καί ἂν προέρχεται.
Ὡς πρὸς τὸ θέμα τῶν ὁδηγιῶν τοῦ κ. Διοικητοῦ τοῦ Π.Γ.Ν.Π. «Παναγία ἡ Βοήθεια», θεωρῶ ὅτι ἦτο μᾶλλον ἀτυχεῖς καί δέν ἐχρειάζοντο.
Ἐξ’ ἀφορμῆς αὐτοῦ τοῦ θέματος ἐπαναλαμβάνομε, ὅτι καὶ ἄλλες φορὲς ἔχομε ἐπισημάνει. Ὅτι δηλαδή ὅποιος ἔρχεται στὴν Πατρίδα μας καὶ στὴν πόλη μας εἶναι καλοδεχούμενος, ὅμως ὀφείλει νὰ σέβεται τὴν πίστη μας, τὴν παράδοσή μας καὶ τὰ ἤθη μας, ὃπως τόν σεβόμεθα καί τόν ἀγαπᾶμε καί μεῖς. Ἐὰν, ὃσοι φθάνουν καθ’ οἱονδήποτε τρόπο καί γιά ὁποιονδήποτε λόγο στήν Πατρίδα μας, ἐπιθυμοῦν κάτι ἄλλο, διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν ἰδικὴ μας ποιότητα ζωῆς, τὴν πνευματική μας ἰδιοπροσωπία καὶ ταυτότητα, ἂς τὴν ἀναζητήσουν ἀλλοῦ, ἂν τὴν βροῦν βεβαίως.
Ἐμεῖς ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας, προσφέρομε ἀπὸ καρδίας ἀγάπη πρὸς πάντας, σεβόμενοι τὴν πίστη μας καὶ ὅ,τι παρελάβαμε ὡς ἱερὰ παρακαταθήκη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας καὶ ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας.
Δὲν θὰ θυσιάσωμε τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά. Ὅσο γιὰ ὅσους θὰ ἤθελαν στὸν βωμὸ τῆς λεγομένης παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς πολτοποποίησης τῶν πάντων, νὰ ἀπεμπολήσουν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσιά μας, (αὐτὸ τὸ λέγομε πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν), θὰ μᾶς εὕρουν ἀντιθέτους καὶ θὰ προασπισθοῦμε τὰ δικαιώματα καί τά πιστεύματα τοῦ Λαοῦ μας μέχρι κεραίας καὶ μὲ ὁποιαδήποτε θυσία.
Μόνο ἐάν σεβώμεθα τόν ἑαυτό μας θά μᾶς σέβωνται καί οἱ ἂλλοι.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
22.12.2016

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

B. Μπούτος: Το κυρίαρχο σήμερα μοντέλο ανθρώπου εν συντομία


Δικτυωμένος αλλά ακοινώνητος,

σεξοκεντρικός αλλά ανέραστος,

υπερευαίσθητος (έναντι του εαυτού του) αλλά σκληρόκαρδος (έναντι των άλλων),

αδιάφορος για τους άλλους αλλά εξαρτώμενος από την γνώμη των άλλων,

επιμελώς – εκκεντρικώς ενδυόμενος αλλά παραμένων ακάλυπτος,

 πολυταξιδεμένος αλλά επαρχιώτης ξιπασμένος,

 δυναμικός αλλά ευάλωτος,

άτεγκτος αλλά ευλύγιστος,

σκληρός αλλά εύθραυστος,

σνόμπ αλλά κόλακας,

αρτιμελής αλλά ανάπηρος,

κοσμικός πολύ αλλά και μόνος περισσότερο,

μάστορας της ατάκας αλλά παραγιός του διαλόγου,

εραστής της ύλης αλλά βιαστής της φύσης,

ούτε άρρεν ούτε θήλυ αλλά αρρενοθήλυ,

γυμναζόμενος αλλά ασκληραγώγητος,

πολυάσχολος αλλά πλήττων,

διά βίου εκπαιδευόμενος αλλά μονίμως απαίδευτος,

αενάως κινούμενος αλλά διαρκώς οπισθοχωρών,

εντρυφών στις δημόσιες σχέσεις αλλά ατροφών στις προσωπικές του σχέσεις,

συμπάσχων στις θλίψεις αλλά πάσχων στις χαρές (των άλλων),

πασχίζων για το κάλλος αλλά υπηρετών την ασχήμια,

αγαπών τις τιμές αλλά στερούμενος φιλοτίμου,

περί την ψυχολογίαν ασχολούμενος αλλά την ψυχήν αρνούμενος,

συνεχώς εξελισσόμενος αλλά μη προοδεύων,

σχετιζόμενος αλλά μη μοιραζόμενος,

φλεγόμενος αλλά μη λάμπων,

αγαπολογών αλλά μη αγαπών,

ξενυχτών αλλά μη αγρυπνών,

κρίνων αλλά μη διακρίνων,

εφευρίσκων αλλά μη ανακαλύπτων,

διασκεδάζων αλλά μη εορτάζων,

σπάταλος αλλ’ όχι γενναιόδωρος,

αψύς αλλ’ όχι λεβέντης,

φίλαθλος αλλ’ όχι αθλητής,

από καλό σπίτι αλλ’ όχι από καλό γένος,

πλούσιος αλλ’ όχι άρχοντας,

συλλέκτης έργων τέχνης αλλ’ όχι φίλος της τέχνης,

λάτρης της ειδίκευσης αλλ’ όχι του βάθους,

κυνηγός των επάθλων αλλ’ όχι των άθλων,

σοφιζόμενος αλλ’ όχι σοφός,

εμμονικώς καλλωπιζόμενος αλλ’ όχι ωραίος,

ισορροπιστής αλλ’ όχι ισορροπημένος,

έχων έγνοια να είναι υγιής αλλ’ όχι ακέραιος,

επιζητών την ελευθερία αλλ’ όχι την λύτρωση,

έχων έπαρση αλλ’ όχι υπερηφάνεια,

σκεπτόμενος το κόστος αλλ’ όχι την τιμήν,

έχων στόχους αλλ’ όχι ιδανικά,

έχων γνώμη αλλ’ όχι γνώση,

κηρύσσων αλλ’ όχι πράττων,

κερδίζων αλλ’ όχι νικών,

μιμούμενος αλλ’ όχι εμπνεόμενος,

μαχόμενος αλλ’ όχι αγωνιζόμενος,

ελλιποβαρής μα βυθιζόμενος,

ελισσόμενος μα μηδέποτε απεμπλεκόμενος,

εμπαθής μα στερούμενος πάθους,

χορτασμένος μα ποτέ διψασμένος,

ελεύθερος επιλογών αλλά δούλος των παθών,

οπαδός του ορθού λόγου αλλά αρνητής του Αιωνίου Λόγου και Θεού, δεχόμενος το παράλογο της τυχαιότητος: το έσχατο αυτό σημείο και το αίτιο των λοιπών…


*Ο Βασίλειος Χρ. Μπούτος είναι Συμβολαιογράφος Πειραιώς, Μ.Δ. Εμπορικού Δικαίου
το βρηκα:αντιφωνο

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΌ ΤΗ ΦΑΤΝΗ



         Καθώς ατενίζουμε τη φάτνη στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, τη μητρική στοργή της Θεοτόκου αγίας Μητέρας, των ταπεινών ποιμένων και την αναζήτηση των σοφών της Ανατολής-Μάγων μένουμε κι εμείς έκθαμβοι και θαυμάζουμε:

          Την  αγάπη του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου, γιατί ο Θεός “τον υιόν του έδωκεν εν ημίν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλυται...... Όχι μόνο να μην χαθεί, αλλά και “τον άνθρωπο Θεόν απεργάσηται”.

          Διδασκόμαστε την αρετή τη υπακοής στο θέλημα του Θεού. “εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος....” “γενόμενος υπήκοος”.

          Μαθαίνουμε την “υψοποιόν ταπείνωσιν”, η οποία υψώνει τον άνθρωπο μέχρι τον ουρανό. Το μάθημα της υπακοής είναι δύσκολο καθώς και η ταπείνωση. Όσοι, έστω και για λίγο, γεύτηκαν τις θείες αυτές αρετές ξενιτεύονται απο τον κόσμο της αμαρτίας και περιπολεύουν στον ουρανό, που είναι η αληθινή κοινωνία που αναπαύει τον άνθρωπο.

          Τέλος στηριζόμαστε στην ελπίδα. Όπως τότε έτσι και σήμερα ο Χριστός συνεχίζει να ενδιαφέρεται για την σωτηρία του ανθρώπου. Προϋπόθεση είναι να θέλει ο άνθρωπος. “εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον. Όσοι δε έλαβον αυτόν έδωκεν αυτοις εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι....”. ( Ιωάν, Α, 12).

          Ο Θεός θέλει. Εμείς θα θελήσουμε να δεχθούμε και να προσκυνήσουμε τον τεχθέντα  Κύριον;

          Χριστούγεννα με υγεία, ειρήνη  και χαρά

          π. γερ. σταν

Ο Μοναχός με το Τατουάζ

Μέσα καλοκαιριού και οι ακτίνες του ήλιου έκαναν και πάλι πολύ αισθητή την παρουσία τους μέσα στον ζεστό μαντρότοιχο του μοναστηριού. Οι παλιότεροι μοναχοί όταν πρωτοήρθαν δεν πρόβλεψαν καθόλου την υψηλή θερμοκρασία που αναπτυσσόταν μέσα στο χώρο αυτόν. Έχτισαν το μοναστήρι ψηλά πάνω στον λόφο, κατά κύριο  λόγο να είναι απομονωμένοι και απερίσπαστοι στην αφοσίωσή τους στον Θεό, αλλά και να προφυλάσσονται από την άλλη  από τις καταστροφικές επιθέσεις και λεηλασίες των πειρατών. Έτσι οι ακραίες θερμοκρασίες έπλητταν ανελέητα το ιστορικό μοναστήρι.

Ο μοναχός Αλύπιος θα συμπλήρωνε σε λίγο καιρό δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια στον ιερό αυτόν τόπο και αφότου ήρθε δεν τον είχε εγκαταλείψει ούτε μία στιγμή. Ακόμα και τότε που έπρεπε να αφήσει για λίγο το μοναστήρι για λόγους υγείας, δεν το έκανε,  προσπαθώντας να αντιμετωπίσει μόνος του την όποια δυσκολία του εμφανιζόταν – σε αντίθεση με κάποιους άλλους βεβαίως που επιζητούσαν συχνά πυκνά μία μικρή δόση «ελευθερίας» στον έξω κόσμο. Όλοι άλλωστε γνώριζαν στο κοινόβιο πως ο Αλύπιος ήταν μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μοναχού, καθώς η προηγούμενη ζωή του ήταν άκρως αντίθετη με αυτήν που ζούσε τώρα.

Ήταν ένα όμορφο παλικάρι ο Κωνσταντίνος, ο μετέπειτα μοναχός Αλύπιος, ο μοναχογιός, αλλά και το παιδί χωρισμένων γονιών. Πρόβλημα οικονομικό δεν αντιμετώπισε ποτέ. Απεναντίας, τα χρήματα τού περίσσευαν από μικρός που ήταν, καθώς φρόντιζαν γι’ αυτό και ο πατέρας του και η μάνα του, οι οποίοι ξόδευαν αφειδώλευτα χρήματα, αφότου μάλιστα χώρισαν, στην προσπάθειά τους, ο καθένας ξεχωριστά,  να στρέψει το ενδιαφέρον του παιδιού τους πάνω τους.  Στην αρχή ο μικρός Κωνσταντίνος έδειχνε να απολαμβάνει αυτό το «παιχνίδι» των γονιών του, μεγαλώνοντας όμως είδε ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Οι απαιτήσεις του προς αυτούς μεγάλωναν, η συμπεριφορά του απέναντί τους γινόταν ολοένα και πιο βίαιη, ενώ δεν άργησε να διαπιστώσει ότι μέσα του δεν έτρεφε σχεδόν κανένα σεβασμό και καμία στοργή για τους γεννήτορές του. Άρχισε να νιώθει σαν ορφανός, ξεκρέμαστος σ’ έναν κόσμο ακατανόητο, γι’ αυτό κι η μοναξιά, ο φόβος, η θλίψη κι ένα άδειασμα της ψυχής άρχισαν να τον κυριεύουν.

Στην αρχή πίστεψε ότι με τα χρήματα που είχε στα χέρια του μπορούσε να καλύψει το εσωτερικό κενό του. Οι διασκεδάσεις, οι γυναίκες, το ποτό ήταν στην καθημερινή του διάταξη. Μάταια όμως. Όχι μόνο δεν εύρισκε τη γαλήνη που αποζητούσε, αλλά η ταραχή του μεγάλωνε. Ήλθε το «χόρτο» και «η μαύρη», ενώ πολύ γρήγορα διάφοροι «φίλοι» τού μίλησαν για τους σπουδαίους και τους μεγάλους «παράδεισους» που προσφέρουν τα πιο σκληρά ναρκωτικά. Δεν άργησε βεβαίως να νιώσει στο πετσί του ότι οι παράδεισοι αυτοί ήταν η πρώτη γεύση της κόλασης. Η άβυσσος με όλη την τρομακτική όψη της ανοιγόταν διάπλατα για τον ταλαίπωρο Κωνσταντίνο…

Και να δεις που βαθιά μέσα του ένιωθε ότι έτσι εκδικείται τους γονείς του, έτσι εκδικείται την κοινωνία, έτσι εκδικείται τον ίδιο του τον εαυτό. Ένα πράγμα στην πραγματικότητα ήθελε να φωνάξει, να κραυγάσει, να τον ακούσει ο κόσμος όλος, αλλά δεν ήθελε να το πει ούτε και στον ίδιο: ότι φοβάται, ότι θέλει μία στοργική αγκαλιά να τον δεχθεί, να μείνει εκεί και να κλάψει. Ένα μικρό παιδί, χαμένο και ανήμπορο ήταν ο Κωνσταντίνος, αλλά ποιος μπορούσε να τον καταλάβει; Οι ίδιοι οι γονείς του πρώτα από όλα ήταν πάντοτε απόντες…

Του ‘ρθε να εκδικηθεί τον κόσμο προκαλώντας τον πολύ άμεσα – έτσι πίστεψε:  γεμίζοντας όλο του το σώμα με σατανικά τατουάζ χωρίς να αφήσει το παραμικρό κενό στο δέρμα του· ακόμα και τις άκρες των δακτύλων του σχεδίασε με ό,τι περίεργο και παράδοξο είχε δει. Η πραγματικότητα όμως ήταν άλλη και πολύ πιο τραγική – το κατάλαβε πολύ αργότερα: ήθελε με όλα αυτά τα σχέδια στο σώμα του να κρύψει κάθε χαρακτηριστικό που θύμιζε τους γονείς του, κι ίσως κάτω από αυτά να κρυφτεί και ο ίδιος. Τα τατουάζ ήταν η σπηλιά του· ήταν το κρησφύγετό του.



Ο καιρός περνούσε και τα πράγματα ολοένα και χειροτέρευαν, όταν ξαφνικά ένας «κεραυνός» από ένα εντελώς απροσδόκητο περιστατικό τον έκανε να μεταστραφεί πλήρως, σαν ένας άλλος Σαούλ Παύλος, και να αλλάξει τελείως στάση στη ζωή του. Επρόκειτο για μία «επίθεση» αγάπης που αισθάνθηκε από τον άγιο ηγούμενο του μοναστηριού, όταν η απελπισία του – ή η πρόνοια του Θεού; – τον έφερε μπροστά στην πόρτα της ιστορικής μονής. Η αγάπη και η στοργή με την οποία τον δέχθηκε ο Γέροντας, η έλλειψη οποιασδήποτε κριτικής, η αποδοχή του όπως ήταν, τον έκαναν να αλλάξει όλο του το είναι. Ένιωσε τότε κάτι πρωτόγνωρο που  ήταν όμως αυτό που πάντοτε γύρευε: την πατρική και μητρική αγκαλιά. Χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει με τη λογική του, έβλεπε ότι σ’ αυτόν τον Γέροντα ο φόβος του αφανίζεται και η καρδιά του μπορεί και πάλι να χτυπά. Μετά από καιρό και πάλι κατάλαβε ότι αυτή η αληθινή εν Χριστώ αγάπη που του πρόσφερε ο γέροντας ήταν πραγματικά η αιτία για να λάβει το θεϊκό κάλεσμα.

Ο Κωνσταντίνος, το πλουσιόπαιδο χωρίς νόημα ζωής, ο έκδοτος στα διάφορα πάθη και σε όλου του κόσμου τις διασκεδάσεις, ο ναρκομανής κι ο άσωτος, ντυνόταν το αγγελικό σχήμα. Ολόκληρη η ζωή του είχε αλλάξει αλλά να που τα σημάδια της προηγούμενης άσωτης ζωής του ήταν εμφανή. Ο λαιμός του, ακόμα και τα χέρια του, ήταν γεμάτα από τα περίεργα, σατανικά και άσεμνα τατουάζ. Όλοι στο μοναστήρι γνώριζαν την ζωή του μοναχού πια Αλυπίου, ο οποίος έλαβε το όνομα αυτό, γιατί από τη στιγμή που αποφάσισε να καλογερέψει δεν σταμάτησε να χαμογελάει καθόλου. Κανένας έκτοτε δεν είχε δει τον Αλύπιο να είναι θλιμμένος. Είχε βρει το δρόμο της σωτηρίας και της ευτυχίας μέσα από την αληθινή αγάπη του Χριστού. Δεν ήταν λοιπόν καθόλου επιβαρυντική η καθημερινή, καλύτερα η ες αεί κάλυψη του λαιμού και των χεριών του με κασκόλ και γάντια τα οποία είχαν γίνει, θα λέγαμε, δεύτερο δέρμα του…

Όλοι οι επισκέπτες του μοναστηριού αναρωτιόνταν συνεχώς γι’ αυτόν τον χαμογελαστό μοναχό με το κασκόλ και τα γάντια, ο οποίος διεμήνυε, όπου κι αν βρισκόταν, την αληθινή χαρά του ανθρώπου μέσα από την πραγματική αγάπη της κοινωνίας με τον Θεό. Δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι ο μοναχός Αλύπιος ήταν ένας άνθρωπος αρκετά διαφορετικός από τους υπόλοιπους μοναχούς, έβλεπαν όμως πως η παρουσία του Θεού στη ζωή του ήταν ολοφάνερη…

Τα χρόνια πέρασαν και ο Αλύπιος είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη στην γύρω περιοχή για την «ιδιορρυθμία» του αυτή. Ο κόσμος ήξερε τον χαμογελαστό μοναχό με το κασκόλ και τα γάντια. Είτε είχε ζέστη είτε είχε κρύο, ο Αλύπιος δεν αποχωριζόταν τα εφόδιά του αυτά, γιατί ήθελε να αποβάλει από την πρώτη κιόλας στιγμή της νέας του ζωής, τις άσχημες συνήθειες που πήγαν να τον καταστρέψουν. Ποτέ κανείς δεν είχε δει τα χέρια και το λαιμό του. Κανείς δεν μπόρεσε να ασπαστεί τη δεξιά του…

Ο Αλύπιος πλέον όδευε στο τέλος της επίγειας ζωής του. Μετά από πολύ πνευματικό αλλά και σωματικό κόπο και μόχθο, μα πάνω απ’ όλα με πολλή αγάπη κατάφερε το αδιανόητο. Αυτοί που πήγαν να του καταστρέψουν την ίδια του τη ζωή με τις πράξεις και την άσχημη συμπεριφορά τους, οι ίδιοι άνθρωποι έγιναν μέσα στην καρδιά του οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του. Γονείς και «φίλοι», μέσα στο ακατανόητο σχέδιο του Θεού, μέσα από δρόμους σκληρούς και δύσβατους, έγιναν όργανα προκειμένου τελικά να βρει Εκείνον που είναι το πλήρωμα της ανθρώπινης καρδιάς. Εκείνον που χωρίς Αυτόν όλος ο κόσμος είναι μία σκέτη ανοησία. Η ευγνωμοσύνη του στον Χριστό ξεχείλιζε μέσα του,  γιατί παρόλη την κατάντια του δεν απέστρεψε το πρόσωπό Του από αυτόν, αλλά τον κάλεσε με τον πάντα εφευρετικό τρόπο της αγάπης Του.

Τα πράγματα για τον Αλύπιο στο μοναστήρι πήραν μία απροσδόκητη τροπή. Το τέλος του ήταν μία φανέρωση του τι σημαίνει να μετανοεί κανείς πραγματικά. Τι λοιπόν συνέβη;

Ο Αλύπιος μόλις είχε αναχωρήσει για την άνω Ιερουσαλήμ και βρισκόταν στην αγκαλιά του αγαπημένου του Πατέρα. Το μειδίαμά του κατά την κοίμησή του ήταν η τρανή απόδειξη της ελπιδοφόρου Αναστάσεως. Αλλά ο γέρων Αλύπιος δεν είχε «πει» ακόμα την τελευταία του λέξη. Τους επιφύλασσε ένα ακόμη θαυμαστό γεγονός το οποίο έγινε γνωστό σε όλα τα περίχωρα του μοναστηριού κι ακόμη παραπέρα.



Κατά ένα περίεργο και παράδοξο τρόπο, όλα τα τατουάζ από το σκήνωμα του ευλαβούς αυτού μοναχού είχαν εξαφανιστεί. Το σώμα του καθαρό από κάθε τι ξένο είχε επανέλθει στην πρωτινή του κατάσταση, αλέκιαστο εντελώς. Μόνο κάτι υπήρχε που έκανε τους πάντες να θαυμάσουν και να κλάψουν. Στα σημεία του λαιμού και των χεριών του υπήρχε τώρα ένα τατουάζ, γραμμένο από το χέρι του Ίδιου του Δημιουργού: «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού».

Πηγή: Πρόσχωμεν

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2016     “ Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους”


          Ο Θεός “ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου”  “επεσκέψατο ημάς”. Δεν μπορούσε να βλέπει το “βασίλειον πλάσμα” Του αποξενωμένο της θεοποιού χάριτός Του, να βλέπει την έμψυχον εικόνα Του να συλλαμβάνεται από τον πονηρό. “ου γαρ έφερες, Δέσποτα, δια σπλάχνα ελέους σου θεάσθαι  υπό του διαβόλου τυραννούμενον το γένος των ανθρώπων, αλλ’ ήλθες και έσωσας ημάς”.

          Ήλθε, όχι για να μας τιμωρήσει για την ανταρσία μας, για να μας κρίνει, αλλά για να μας σώσει, να μας μεταδώσει τη δική Του ζωή και να ζήσουμε αληθινά, έστω κι αν γι’ αυτό χρειάστηκε να “κενώσει εαυτόν” δηλ. να σταυρώσει τη θεϊκή του δόξα και να ενδυθεί την πτωχή μας σάρκα. Μ’ αυτό φανερώνεται η μεγάλη αλήθεια, ότι ο Θεός μας αγαπά ότι είναι Πατέρας αγαθός, Θεός ελέους, οικτιρμών και φιλανθρωπίας. Ο Θεός ενηνθρώπησε για να πραγματοποιήσει το αρχικό Του σχέδιο, να θεώσει τον άνθρωπο, κάτι που ο άνθρωπος αρνήθηκε και απέτυχε στον προορισμό του, να γίνει “κοινωνός θείας φύσεως”.

          Με τον ερχομό του Κυρίου ξαναβρίσκουμε την κοινωνία μας με τον Θεό στον απόλυτο βαθμό. Δεν πρόκειται για σχέσεις όπως αυτές συνάπτονται μεταξύ των ανθρώπων. Δεν πρόκειται για ένα απλό πλησίασμα στον άνθρωπο. Σαρκώνεται, γίνεται άνθρωπος και έλαβε την ανθρώπινη φύση μας και την θεώνει.

          Έτσι πραγματοποιείται το Μέγα Μυστήριο της ευσεβείας, το “πάντων καινόν καινότατον”. Τίποτε πλέον δεν μας χωρίζει από τον Θεό. Ο ενσαρκωμένος Κύριος καταργεί κάθε χωρισμό, αφού μας μεταβάλλει σε θεωμένη σάρκα Του.

          Πολύ εύστοχα η Εκκλησία πανηγυρίζει για όλα αυτά στην χριστουγεννιάτικη υμνολογία της. Στο α΄ στιχηρό του εσπερινού των Χριστουγέννων ψάλλει: “το μεσότοιχο του φραγμού διαλύεται, η φλογίνη ρομφαία τα νώτα δίδωσι και τα  Χερουβείμ παραχωρεί του ξύλου της ζωής. Καγώ του παραδείσου της τρυφής  μεταλαμβάνω ου προεξεβλήθη δια της παρακοής”.

          Ο Ιησούς Χριστός ήλθε μία φορά τότε που σαρκώθηκε “ εκ πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου” και έζησε ανάμεσά μας ως Θεάνθρωπος. Το Μυστήριο όμως της θείας σαρκώσεως συνεχίζεται στην Εκκλησία. Διότι δι’ αυτού αποκατέστησε ο Χριστός την ανθρώπινη φύση. Αυτό όμως ήταν η απαρχή. Το ίδιο πρέπει να επαναληφθεί και με κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, με τον καθένα μας. Γι’ αυτό ο Κύριος εξακολουθεί να έρχεται και να γεννάται μέσα στις ψυχές μας. Ο άγ, Μάξιμος ο ομολογητής λέγει, ότι ο Θεός γνωρίζει καλά την πνευματική  δύναμη εκείνου που τη δέχεται και εμφανίζεται σ’ αυτόν τόσο, όσο είναι ο βαθμός της δεκτικότητας του ανθρώπου.

          Ο Χριστός επιθυμεί να γεννιέται σε κάθε ανθρώπινη ψυχή τον οποίο αγαπά “οίον μανικός εραστής προς την εαυτού ερωμένην κέκτηται” (Ι. Κλίμακος). Μας δέχεται σε διαρκή κοινωνία για να μας εντάξει στο Σώμα Του, την Εκκλησία. Βέβαια πρόκειται για ασύλληπτο μυστήριο, φανερώνεται όμως και βιώνεται μυστηριακά με το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Με τη Θ. Ευχαριστία ο Χριστός εισέρχεται στην ανθρώπινη καρδιά και πραγματοποιείται με την ένωση Θεού και ανθρώπου μια αδιάκοπη σάρκωση. Αυτή  η “ευχαριστιακή ενσωμάτωση” μας με τον Χριστό μας βοηθεί να προγευόμαστε το μυστήριο “της όγδοης ημέρας”. Αυτή τη μακάρια ένωση βίωναν οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Αγωνίζονταν ν’ ανοίξουν την καρδιά τους στον Χριστό και απολαμβάνουν τη “Δεσποτική ξενία” σύμφωνα με τη δική Του υπόσχεση.

          Η εποχή μας έγινε πολύ ανθρωποκεντρική. Ο άνθρωπος μεθυσμένος από τα επιτεύγματα του νόμισε ότι δεν χρειάζεται το Θεό. Θεοποίησε τον εαυτό του και έγινε δούλος των υλικών αγαθών και την ικανοποίηση του αισθησιασμού του. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να καταλάβει, ότι η πνευματική του ανάδειξη δεν βρίσκεται στην αναζήτηση του κόσμου, αλλά στην υπέρβασή του. Διότι αληθινή ελευθερία είναι η υπέρβαση του εαυτού μας και των επιθυμιών μας και η αγάπη μας στο Θεό και τον πλησίον που είναι δική Του εικόνα.

          Το αληθινό μεγαλείο και η αληθινή δόξα είναι η “κένωση” από το δικό μας θέλημα που το συνθέτουν τα πάθη και οι αδυναμίες μας και η αποδοχή του θελήματος του Θεού.

          Με τη χάρη του ενανθρωπήσαντος Κυρίου η φετινή γιορτή των Χριστουγέννων μακάρι να γίνει  αφορμή να συνειδητοποιήσουμε ότι “τόπος” του Θεού είναι η καρδιά μας και αυτή ας την ευτρεπίσουμε με την υψωποιό ταπείνωση για να γευόμεθα τον πάντοτε ερχόμενο Κύριο, που είναι “ο προ αιώνων Θεός”. 



          π. γ. στ.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!

                                 ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Γιατί οι νέοι ελκύονται από την θέαση του κακού; του π.Θ.Μουρτζανού

Στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο είναι της μόδας οι αστυνομικές σειρές, ιδίως αυτές που παρουσιάζουν εγκλήματα.

Νέοι και μεγαλύτεροι παρακολουθούν τον θρίαμβο του κακού και την αποδόμηση της καλοσύνης και της αγάπης. 

Παρουσιάζονται ευφυείς άνθρωποι οι οποίοι, για να εκδικηθούν για τα ταραγμένα παιδικά τους χρόνια, για την κοινωνία που δεν τους έδωσε ευκαιρίες, για την αδυναμία του χαρακτήρα τους να ανοιχτεί και να αγαπήσει, αξιοποιούν την εξυπνάδα και τη δημιουργικότητά τους εγκληματώντας.

Από την άλλη, προβάλλονται τύποι ικανών αστυνομικών, οι οποίοι προσπαθούν με σχέδιο, ανάλογη ευφυία και αυταπάρνηση να εξιχνιάσουν τα εγκλήματα και να δείξουν ότι το κακό δεν μπορεί να θριαμβεύσει.

Γιατί ελκύει το κακό; Γιατί αρέσει η θέασή του;

Δεν είναι μόνο η ανάγκη για ακραίες εμπειρίες που χαρακτηρίζει τη ζωή του δυτικού κόσμου, σημάδι της ανίας και του ανικανοποίητου των ανθρώπων που κλείνονται σε γυάλινους κόσμους.Είναι και το ότι ως κοινωνία έχουμε απογοητευθεί από τις ανισότητες και την ανυπαρξία δικαιοσύνης. Από το ότι δεν υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης στα αγαθά που θεωρούνται σημαντικά για την ευτυχία. Από την αδιαφορία της κοινωνίας για όσους δεν αγαπήθηκαν στην παιδική τους ηλικία. Από την ανικανότητα των γονέων να είναι γεννήτορες, παιδαγωγοί και συμπαραστάτες των παιδιών τους, που έχουν ανάγκη τη γνησιότητα της σχέσης και της αγάπης.

Το προφίλ της κοινωνίας και του πολιτισμού μας διψά για κάθαρση από το κακό, το οποίο στερεί τη ζωή από τα θύματα των εγκλημάτων. Πόσο περνά από τον νου μας όμως ότι οι θύτες των εγκλημάτων έχουν υιοθετήσει το κακό με την μορφή της εκδίκησης, ότι νικιούνται από τα πάθη τους, ότι δεν έχουν ελπίδα ούτε στον Θεό ούτε στους ανθρώπους, αλλά παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, όχι για να την αλλάξουν, αλλά για να συντρίψουν συνήθως αθώους που θυμίζουν τις αδικίες της; Πόσο κατανοούμε ότι το κακό δεν εξαλείφεται με τον εκμηδενισμό των προσώπων που το πράττουν, αλλά νικιέται οριστικά με τη συγχώρεση και την καλοσύνη, που μιλούν στις καρδιές; Ότι η κοινωνία πρέπει να προστατευθεί με τη φυλάκιση όσων εγκληματούν, αλλά και να νοιαστεί να τους δοθεί η ευκαιρία της μετάνοιας, δηλαδή της υπερνίκησης του κακού εντός τους και όχι της εξαγωγής του ως εκδίκησης στους άλλους; Οι εγκληματίες των αστυνομικών σειρών έχουν διαγράψει τον Θεό και την πίστη από τη ζωή τους, παραδίδοντας τον εαυτό τους στο κακό. Το ίδιο και οι εξιχνιαστές. Εμπιστεύονται τον ορθολογισμό και την αίσθηση ότι εκπροσωπούν μια κοινωνία, η οποία παρά τις ατέλειές της θέλει ασφάλεια και τάξη. Και όσοι νέοι παρακολουθούν με φανατισμό τέτοιες αστυνομικές σειρές σχηματίζουν τη γνώμη ότι το κακό δε διορθώνεται. Επειδή έχει υπόσταση, μόνο εξαλείφεται. Η πίστη μας λέει ότι κακό είναι η απουσία του καλού. Είναι στο χέρι του καθενός μας να μην ελκύεται από τη δαιμονική δύναμη του κακού, αλλά να διαλέγει την καλοσύνη, την αγάπη και τη συγχώρεση. Δύσκολος ο δρόμος και σταυρικός.

Όμως ο μοναδικά γνήσιος, διότι ασκεί στην υπομονή και τη δίψα για κοινωνία με τον Θεό. Και κάνει τον κάθε άνθρωπο πλησίον, ιδίως τον πληγωμένο και τραυματισμένο.

το βρήκα:ρομφέα

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Η χριστουγεννιάτικη γιορτή στο πνευματικό μας κέντρο


          Την παρελθούσα Δευτέρα το απόγευμα στην αίθουσα εκδηλώσεων του πνευματικού μας κέντρου πραγματοποιήθηκε η χριστουγεννιάτικη εορτή της Ενορίας μας.

          Πλήθος ενοριτών μας κατέκλυσε την αίθουσα η οποία με τον επίκαιρο και εξαίρετο στολισμό έδινε τόνο πανηγυρικό στην προσμονή της μεγάλης εορτής της Γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού.

          Κύριος ομιλητής ήταν ο γνωστός θεολόγος,συγγραφέας και πρ. Σχολικός σύμβουλος κ. Σωκράτης Νίκας. Ο κ. Νίκας με εξαιρετικό τρόπο προσεγγίζοντας και σχολιάζοντας τα έξοχα υμνολογικά κείμενα του Ρωμανού του Μελωδού και του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, που αναφέρονται στην θ. Ενσάρκωση του Θεού Λόγου, μας έκανε συνδαιτυμόνες του υπερφυούς μυστηρίου της θείας οικονομίας.

          Την εκδήλωση πλαισίωσε η γυναικεία χορωδία “ΠΑΝΥΜΝΗΤΟΣ” υπό την δ/νση της δ. Αφροδίτης Χρυσανθακοπούλου, η οποία με τα επίκαιρα μουσικά ακούσματα προσέδωσε στην εορτή μας έναν αισθητικό πνευματικό τόνο στο  γεγονός  των Χριστουγέννων. Μας έδωσε την δυνατότητα να το γευτούμε και να το απολαύσουμε  αισθητικά μέσα από την βυζαντινή υμνωδία.

          Στο τέλος η χορωδία θέρμανε εορταστικά την ατμόσφαιρα με τα παραδοσιακά κάλαντα από διάφορες περιοχές της πατρίδος μας.

          Την εκδήλωση έκλεισε ο πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας, ο οποίος αφού ευχαρίστησε τους προσκεκλημένους για την ευγενική παρουσία τους, τόνισε ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο  στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά όλη η ζωή μας είναι μια πρόκληση Χριστουγέννων και μια πρόκληση προσωπικής ευθύνης στο πώς θ’ αντιδράσουμε και πού θα στρέψουμε την ελευθερία μας, για να βρούμε το φωτεινό αστέρι που οδηγεί στην ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ, που αποτελεί τη βεβαιότητα της αγάπης του Θεού προς εμάς.

          Η προσδοκία όλης της ζωής μας είναι αυτή: “ Ο Θεός μεθ’ ημών” είτε αμαρτάνουμε είτε όχι όπως νομίζουμε. Δεν μας σώζει η αναμαρτησία μας, αλλά η βεβαιότητα της αγάπης του Θεού. Αυτή μας κάνει δυνατούς για να γευτούμε σε βάθος το “μεθ’ ημών ο Θεός”.


         Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα και καλές γιορτές

          π. γερ.σταν.







Ευγένιος Βούλγαρης: Μέγας Διδάσκαλος του Γένους

Η μεγάλη εκκλησιαστική και θεολογική προσωπικότητα του Ευγενίου Βούλγαρη (1716-1806), σε συνδυασμό με την βαθιά επιστημονική του γνώση και την θύραθεν σοφία του, είναι η ζωντανή απόδειξη της δυνατότητας συμπόρευσης Ορθοδοξίας και Επιστήμης. Ταυτόχρονα έμπρακτα τονίζει την προσφορά της Εκκλησίας στην Παιδεία του Έθνους και διαψεύδει την προπαγάνδα των αθέων και αγνωστικιστών διανοητών, πως μόνο η κοσμική γνώση οδηγεί στην απαλλαγή του ανθρώπου από δεισιδαιμονίες και εξαρτήσεις και στον δρόμο της ελευθερίας και της προόδου.... Στην Ιστορία έχει αποδειχθεί το αντίθετο... Απολύτως λοιπόν δικαιολογημένα εφέτος εορτάζονται από τη Μητρόπολη Κερκύρας και όχι μόνο τα 300 χρόνια από τη γέννηση και τα 210 από την κοίμηση του μεγάλου διδάχου του Γένους. 

Στην αθεϊστική προπαγάνδα δεν ταιριάζει καθόλου το ότι ο Ευγένιος Βούλγαρης ήταν κληρικός, ότι ανεδείχθη Αρχιεπίσκοπος Σλαβινίου και Χερσώνος και παράλληλα ότι ο χαλκέντερος κληρικός με τη Ορθοδοξότατη γραφή και τα κηρύγματα του επί θεολογικών και εκκλησιαστικών ζητημάτων, έμαθε, έγραψε, μετέφρασε, και δίδαξε Λογική, Αριθμητική, Γεωμετρία, Φιλοσοφία, Φυσική, Κοσμολογία. Ο Κων. Σάθας έγραψε σχετικά:

«Ο Ευγένιος ήταν εκ των πολυμαθεστέρων και πολυγραφοτέρων του αιώνος του. Εγίνωσκε την Ελληνικήν, Λατινικήν, Γερμανικήν, Ιταλικήν, Γαλλικήν, Εβραϊκήν, Χαλδαϊκήν, Τουρκικήν, Αραβικήν και Ρωσικήν διάλεκτον. Πανδαήμων (Σημ. γρ. Πανεπιστήμων) και χαλκέντερος συγγραφεύς, πρόμαχος της ορθοδοξίας λαμπρός, τα μέγιστα συνετέλεσεν εις μετάδοσιν της νεωτέρας φιλοσοφίας εν τω ημετέρω έθνει». (1). Ο Ευγένιος Βούλγαρης δεν δίστασε να μελετήσει και να γνωρίσει πρώτος στους Έλληνες τους φιλοσόφους και βασικούς εκπροσώπους του Διαφωτισμού, τον αγνωστικιστή Γάλλο Βολταίρο (1694-1778) και τον αγγλικανό Τζον Λόκ (1632-1704), βλέποντας τους βεβαίως με την ιδιοφυή κριτική του ματιά. Το 1768 μετέφρασε στα ελληνικά το «Δοκίμιον ιστορικόν και κριτικόν περί των διχονοιών εν ταις Εκκλησίαις της Πολωνίας» του Βολταίρου. Ο Άγιος Νεκτάριος, ο οποίος με φροντίδα και δαπάνη του εξέδωσε το πόνημα του Αρχιεπισκόπου Ευγενίου Βουλγαρη «Σχεδίασμα περί Ανεξιθρησκείας, ήτοι Περί Ανοχής των Ετεροθρήσκων» (2) γράφει στις Σημειώσεις του, που συνοδεύουν το βιβλίο, ότι το Δοκίμιο του Βολταίρου είναι βραχύτατον, και επ’ αυτού «αι σημειώσεις αυτού υπ’ αυτού του Ευγενίου προστεθείσαι και <σημειώματά τινα> απλώς και μετριοφρόνως ονομαζόμενα, αποτελούσι πλέον των 4/5 του όλου (εκ 15 περίπου τυπογραφικών φύλλων συνισταμένου), ούτω δε το έργον δύναται να θεωρηθή μάλλον συγγραφή του Βουλγάρεως πρωτότυπος». Το δοκίμιο πραγματεύεται τους σκληρούς διωγμούς που υπέστησαν οι Ορθόδοξοι χριστιανοί από τους Παπικούς στην Πολωνία, δια μέσου της κρατικής εξουσίας και της Ουνίας (3). Εκείνο που ένωνε τον Ορθόδοξο Ιεράρχη με τον άθρησκο Γάλλο φιλόσοφο ήταν ο σφοδρός αντιλατινισμός τους, κάτι που φαίνεται και στο συγκεκριμένο βιβλίο. Τους χώριζαν βεβαίως πολλά... 

Στον Ελληνισμό ο Ευγένιος Βούλγαρης ήταν «ο πραγματικός εισηγητής της σκέψης του Λοκ στην Ελλάδα» (4). Του Άγγλου διανοούμενου μετέφρασε στα ελληνικά το σημαντικότερο φιλοσοφικό του σύγγραμμα «Δοκίμιο για την ανθρώπινη νόηση». Μάλιστα το χρησιμοποίησε ως βοήθημα στις παραδόσεις του στην Αθωνιάδα Σχολή (5). Ο τότε διάκονος Ευγένιος υπηρέτησε ως Σχολάρχης, από το 1753 έως το 1759, στην Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία, στην οποία και της έδωσε το όνομα. Σ’ Αυτήν Μαθητές του, τους οποίους ενέπνευσε η διδασκαλία του, ήσαν ο Άγιος Ιερομάρτυς και Ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο Άγιος Αθανάσιος ο Νεομάρτυς, ο ιερομόναχος Σέργιος Μακραίος, ο μοναχός Ιώσηπος Μοισιόδακας, ο Επίσκοπος Πλαταμώνος Διονύσιος και άλλοι. (6). Όλοι τους προσέφεραν τα μέγιστα στο Έθνος ως κληρικοί και δάσκαλοι. 

Το «σχεδίασμα» του Αρχιεπισκόπου Ευγενίου Βούλγαρη «Περί Ανεξιθρησκείας» έχει ομοιότητες με το έργο του Λοκ «Επιστολή περί Ανεκτικότητας», το οποίο αυτός έγραψε το 1689. Κατά τον Πασχάλη Κιτρομηλίδη η θρησκευτική θεμελίωση της θεωρίας της ανεκτικότητας επιτρέπει στον Λοκ να συμπεριλάβει στη θεωρία του δύο εξαιρέσεις. Η μία αφορά στους πιστούς στον Πάπα της Ρώμης Ρωμαιοκαθολικούς και η δεύτερη στους αθέους. Στην πρώτη περίπτωση θεωρεί ότι ο Πάπας ασκεί τυραννία και στη δεύτερη εκδηλώνει την πεποίθηση ότι η θρησκεία είναι η πηγή της ηθικής και συνεπώς πρόσωπα χωρίς θρησκευτική πίστη δεν μπορούν να θεωρηθούν ότι διαθέτουν αξιοπιστία στο δικαίωμα της ανεκτικότητας. «Υποσχέσεις, συμφωνίες και όρκοι, που είναι οι δεσμοί της ανθρώπινης κοινωνίας, δεν δεσμεύουν τον άθεο, διότι ο εξοβελισμός του Θεού, ακόμη και μόνο στη σκέψη, διαλύει τα πάντα» γράφει ο Λοκ (7). Τις ίδιες απόψεις, από την Ορθόδοξη άποψη, εκφράζει ο Ευγένιος Βούλγαρης στο πόνημά του «Σχεδίασμα περί Ανεξιθρησκείας». Όπως γράφει, ο αδιάφορος (Σημ. γρ. Δηλ. ο άθεος) δεν μπορεί να είναι ανεξίθρησκος, γιατί δεν έχει θρησκεία, και ο θηριώδης (Σημ. γρ. Λατίνος και όποιος άλλος) γιατί δεν έχει ανεκτικότητα. Για τους παπικούς φέρνει ως παράδειγμα της ελλείψεως ανεκτικποτητας την «Ιγκυϊζιτιώνα» (Ιερά Εξέταση) και «τα εσπερινά του Αγ. Βαρθολομαίου», τη σφαγή δηλαδή των Ουγενότων (Προτεσταντών) στο Παρίσι από τους Ρωμαιοκαθολικούς. (8) 

Στο πόνημα του περί ανεξιθρησκείας ο Βούλγαρης χρησιμοποιεί σε μετάφραση τον γαλλικό όρο «tolerance», που ο Βολταίρος χρησιμοποιεί στο πόνημά του «Εγχειρίδιο επί της ανεκτικότητας» (Traite sur la tolerance), το οποίο δημοσιεύθηκε το 1763 και για τη συγγραφή του οποίου οπωσδήποτε ο Βολταίρος επηρεάστηκε και αυτός από τον Λοκ. Το πόνημα του Βούλγαρη περί ανεξιθρησκείας εκδόθηκε στη Λειψία πέντε χρόνια αργότερα, το 1768. Τα στοιχεία περί της ζωής και του έργου του Ευγενίου Βούλγαρη είναι αδιάψευστα. Ο πρωτοπόρος του Νεοελληνικού Διαφωτισμού (της χρήσης δηλαδή της γνώσης και της λογικής στα όσα αφορούν στη φύση) και κήρυκας της ανεκτικότητας και της ανεξιθρησκίας είναι ένας κληρικός. Και δεν είναι ο μόνος. Ο επηρεασμένος από τον Διαφωτισμό Κ.Θ. Δημαράς πέρα από τον θαυμασμό του για την «καταπληκτική σε έκταση και ποικιλία συγγραφική παραγωγή» του Αρχιεπισκόπου Ευγενίου Βούλγαρη σημειώνει και μιαν άλλη δραστηριότητά του, την Εθνική. Θεωρεί βέβαιο ότι κοντά στην Αυτοκράτειρα Αικατερίνη εργάζεται προς καθαρά εθνική κατεύθυνση. Συντάσσει υπομνήματα προς την Αικατερίνη για την απελευθέρωση της Ελλάδος. Δημοσιεύει φυλλάδια εθνικά, που κυκλοφορούν κατά τα ορλωφικά στην Ελλάδα. Μεταφράζει φυλλάδια του Βολταίρου καμωμένα για να προκαλέσουν αποστροφή προς τους Τούρκους και τους φίλους τους και ελπίδα για απελευθέρωση του Γένους. «Πίστη, συνείδηση εθνική και φιλελευθερισμός συμβαδίζουν», γράφει ο Κ.Θ. Δημαράς. (9) Σημειώνεται ότι ο Βούλγαρης, όπως φαίνεται και από το βιβλίο του «Περί συστήματος του Παντός» (Βιέννη, 1805) είχε γνώση των έργων των σκαπανέων των σύγχρονων επιστημών, δηλαδή των μαθηματικών, φυσικών και αστρονόμων Κοπερνίκου, Κέπλερ, Γαλιλαίου, Νιούτον, Τακέ κ.α. (10) Ορισμένα από τα έργα τους μετέφρασε και δίδαξε. Επίσης στη Λογική του ο Ευγένιος Βούλγαρης αποδεικνύεται «ένθερμος οπαδός της εμπειρικής μεθόδου στην έρευνα του φυσικού κόσμου». Πιο συγκεκριμένα εκφράζει την εμπιστοσύνη του στην παρατήρηση και στο πείραμα, δίνει παραδείγματα πειραματικής απόδειξης διαφόρων θεωριών...και τονίζει ότι τα πειράματα πρέπει να πραγματοποιούνται με ακρίβεια και πως, κατά τη διενέργειά τους, «δε θα πρέπει να αγόμεθα από δυσμένεια και έχθος, ουδ’ άλλου τινός των παθών» (11). Ο Πασχάλης Κιτρομηλίδης γράφει σχετικά: «Στα είκοσι χρόνια που δίδαξε στον ελληνικό χώρο, ο Βούλγαρης εισήγαγε τη νεότερη φιλοσοφία και επιστήμη στα κυριότερα παιδευτικά κέντρα και άνοιξε τον δρόμο για τον Διαφωτισμό». (12) Η συνύπαρξη στον Βούλγαρη της αμιγούς Ορθόδοξης Πίστης του, της Εθνικής του δράσης, της εκ μέρους του αποδοχής και διδασκαλίας ό,τι πιο σύγχρονου επιστημονικού συγγράμματος και επιτεύγματος υπήρξε στην εποχή του και της φιλελεύθερης σκέψης του είναι ίσως μοναδική στην εποχή του. Αλλά από τότε έως και σήμερα πολλοί είναι αυτοί που επιχείρησαν να μειώσουν την προσωπικότητά του. Ο Ε.Π. Παπανούτσος δεν τον τοποθετεί μεταξύ των εκφραστών του Νεοελληνικού Διαφωτισμού!(13). Τον θεωρεί εκπρόσωπο του Θρησκευτικού Ουμανισμού στην Ελλάδα... Ο ίδιος ο Δημαράς αν και τονίζει ότι ο Βούλγαρης «φαίνεται να είναι η παλαιότερη διαπρέπουσα φυσιογνωμία ανάμεσα σε εκείνους που μνημονεύσαμε ως εκπροσώπους του ελληνικού Διαφωτισμού» υποστηρίζει ότι στα γεράματά του βλέποντας τη στροφή της πολιτικής της Ρωσίας προς συντηρητική κατεύθυνση ακολούθησε και εκείνος... (14). Οι Π. Κονδύλης και Άλκης Αγγέλου επίσης βλέπουν συμβιβασμό και οπισθοδρόμηση στο έργο του Βούλγαρη, που σχετίζεται με την ηλικία του...Αλλιώς σκεφτόταν στα νιάτα του και αλλιώς στα γεράματά του, υποστηρίζουν...Δεν μπορούν, δεν έχουν τα πνευματικά βιώματα οι συγκεκριμένοι για να αντιληφθούν ότι οι αξίες δεν έχουν ηλικία. 

Πέραν του Ευγενίου Βούλγαρη, που επιχειρούν να μειώσουν την προσωπικότητα, το έργο και την προσφορά του στον Ελληνισμό, οι άθεοι ιστορικοί και διανοούμενοι είναι επικριτικοί συνολικά σε βάρος της Εκκλησίας. Η προπαγάνδα τους έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι η αποσιώπηση του γεγονότος ότι οι περισσότεροι εκπρόσωποι του Ελληνικού Διαφωτισμού ήσαν κληρικοί και ΟΛΟΙ, ΟΛΟΙ οι λαϊκοί ήσαν πιστά μέλη της Εκκλησίας. Δεν είχαμε δηλαδή στην Ελλάδα Ροβεσπιέρο, Μαρά και Νταντόν, ούτε Βολταίρο, Ρουσό και Ντιντερό. Υποστηρίζουν ότι η Εκκλησία δίωξε όσους έφεραν και δίδαξαν τις τότε σύγχρονες επιστήμες. Αλλά ποτέ δεν είπαν και δεν λένε τι εννοούν αναφερόμενοι στην «Εκκλησία». Οι άθεοι δεν καταλαβαίνουν ή σκοπίμως αγνοούν ότι Εκκλησία είναι όλοι οι πιστοί. Εκκλησία δεν είναι μόνο το Φανάρι, ή μόνο οι Πατριάρχες Επίσκοποι και Αρχιεπίσκοποι, είναι όλοι οι κληρικοί και οι λαϊκοί, πολλοί από τους οποίους εισήγαγαν στον Ελληνισμό τις τότε ραγδαίες εξελίξεις στην επιστήμη και στη φιλοσοφία.. Μεταξύ αυτών οι Αρχιεπίσκοποι Χερσώνος Ευγένιος Βούλγαρης και Νικηφόρος Θεοτόκης, ο Επίσκοπος Πλαταμώνος Διονύσιος, οι ιερομόναχοι Σέργιος Μακραίος, Ιώσηπος Μοισιόδαξ, Βενιαμίν ο Λέσβιος, Νεόφυτος Δούκας, Μεθόδιος Ανθρακίτης. Η αθεϊστική προπαγάνδα επικεντρώνεται στον Ανθρακίτη. Ο εν λόγω ιερομόναχος όταν δίδασκε στην Καστοριά μελέτησε βιβλία των Καρτεσίου και Μαλμπράνς και του ρωμαιοκαθολικού μυστικιστή Μιγκέλ ντε Μολινός. Από αυτά μετάφρασε ορισμένα σημεία και τα κράτησε, ως σημειώσεις, σε τετράδια. Μαθητής του, που τον φθονούσε, έκλεψε τις σημειώσεις του, τις πήγε στο Φανάρι και τον συκοφάντησε ότι διαδίδει στους μαθητές του αιρετικές αντιλήψεις. Εναντίον του ήσαν και πολλοί δάσκαλοι στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία... 

Στα 1723 ο Ανθρακίτης παρουσιάστηκε στην Πατριαρχική Σύνοδο, προσήγαγε ομολογία πίστεως στους Συνοδικούς και τους διαβεβαίωσε ότι ουδέν έγραψε ή δίδαξε, που αντέβαινε στη διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όπως γράφει ο Σάθας οι Συνοδικοί δέχθηκαν την ομολογία του, όμως «δια λόγους παραδειγματισμού των φιλοσοφούντων» έδωσαν εντολή να καούν τα προσκομισθέντα στο Φανάρι τετράδια του και εκείνος να μη διδάξει ποτέ «αιρετικούς φιλοσόφους». Ο Ανθρακίτης είχε έναν άγιο χαρακτήρα, αποκαταστάθηκε από το Φανάρι και συνέχισε να διδάσκει έως τον θάνατό του, το 1749. Από όλη αυτή τη ζωή του Ανθρακίτη οι άθεοι συγκράτησαν μόνο την καύση των σημειώσεων του στο Φανάρι... Να σημειώσουμε πως τον Μολινός η Ιερά Εξέταση τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη. Μετά από εννέα χρόνια στη φυλακή ο Μολινός απεβίωσε... 

Οι άθεοι κατηγορούν την ποιμαίνουσα Ορθόδοξη Εκκλησία ότι καταδίκασε όσους παρεξέκλιναν της διδασκαλίας Της, όπως τον Καΐρη. Λησμονούν ότι στην Εκκλησία υπάρχει η Διδασκαλία Της, η οποία δεν επιδέχεται αλλοιώσεις. Και ενώ διογκώνουν μεμονωμένες περιπτώσεις στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν καταγγέλλουν τα εγκλήματα της Γαλλικής Επαναστάσεως, τη γενοκτονία στη Βανδέα και, κατά την περίοδο της τρομοκρατίας, τις χιλιάδες των αθώων θυμάτων που εκτελέσθηκαν με τη λαιμητόμο, μεταξύ των οποίων και ο ιδρυτής της σύγχρονης Χημείας Λαβουαζιέ. Ομοίως δείχνουν να αγνοούν, ή να θεωρούν φυσικό γεγονός την από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων, που θεωρήθηκαν αντικαθεστωτικοί και «εχθροί του Κόμματος, δηλαδή του λαού...». 

Οι άθεοι επίσης δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να γνωρίσουν πως η Εκκλησία πορεύεται με τη Ζωή και τη Διδασκαλία του Θεανθρώπου και Σωτήρα της ανθρωπότητας Ιησού Χριστού και την κατά τη μίμησή Του παραδειγματική ζωή των Αγίων Της. Πάντα υπήρχαν και υπάρχουν οι άγιοι, οι ομολογητές, οι πατέρες της Εκκλησίας, οι μάρτυρες. Αυτοί οι Άγιοι μνημονεύονται στον αιώνα, αυτοί χάραξαν τον δρόμο της Εκκλησίας και όχι οι πολλοί, που στην εποχή τους μπορεί να ήσαν παντοδύναμοι, συν τω χρόνω όμως πέρασαν στη λήθη. Στην Εκκλησία υπήρχαν και υπάρχουν και οι μισαλλόδοξοι, οι αιρετικοί, οι ανάξιοι κληρικοί και λαϊκοί, οι συκοφάντες. Για του λόγου το αληθές να αναπολήσει ο καθένας τί πέρασαν στην εποχή τους οι Άγιοι Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Μάξιμος ο Ομολογητής, Μέγας Αθανάσιος, Γρηγόριος ο Παλαμάς, Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Νεκτάριος ο Πενταπόλεως. Όσον αφορά στο πέρασμα των νέων ιδεών και επιστημών στον υπόδουλο Ελληνισμό υπήρξε επιφυλακτικότητα, έως και αντίδραση εκ μέρους του Φαναρίου και άλλων κληρικών και λαϊκών. Στην αντίληψή τους βάραινε η ευθύνη έναντι του Έθνους και η αγωνία τους για το πώς υπό καθεστώς άγριας και βάρβαρης τουρκικής δουλείας ο λαός θα μπορέσει να διατηρήσει την ιδιοπροσωπία του, κύριο συστατικό της οποίας ήταν και είναι η Ορθόδοξη Πίστη.. Ο λόγος του Αγίου Αθανασίου του Παρίου εκφράζει αυτή την αγωνία. Γράφει: «Αν κάποιος λοιπόν οδηγηθεί στην έπαρση εξ αιτίας των γνώσεων του αυτών και επιχειρήσει να υποτάξει σε κάποιους κανόνες και τα ουράνια και να κρίνει τα υπερφυσικά με το ίδιο κριτήριο, που κρίνει και τα φυσικά φαινόμενα, τότε η σοφία του αυτή δεν είναι σοφία, αλλά μάλλον ανοησία, αφροσύνη και τρέλα, χειρότερη μάλιστα και επιβλαβέστερη από κάθε άλλη τρέλα».(15) 

Το δεύτερο σκέλος της προπαγάνδας των αθέων είναι η ταύτιση των Λατίνων με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτό για να αποδείξουν ότι μια είναι η νοοτροπία στην Χριστιανική Ανατολή και στη Δύση και αυτή είναι η δίωξη κάθε ελεύθερης φωνής, κάθε επιστημονικής γνώσης, κάθε άλλης άποψης και η διαιώνιση του σκοταδισμού και της κληρικαλιστικής κυριαρχίας στη ζωή των ανθρώπων. Φυσικά δεν είναι το ίδιο ο Χριστιανισμός που επαγγέλλεται ο Πάπας, με αυτόν της Ορθοδοξίας. Το Φανάρι δεν ήταν ποτέ Βατικανό. Δεν υπήρξε Ιερά Εξέταση στην Ορθοδοξία. Δεν μπορεί να συγκριθεί η καύση των σημειώσεων του Ανθρακίτη με τις χιλιάδες των θυμάτων της Ιεράς Εξέτασης. Και όμως οι άθεοι εξομοιώνουν τα γεγονότα... 

Οι αντιεκκλησιαστικοί προπαγανδιστές υβρίζουν και συκοφαντούν την Εκκλησία, κλήρο και λαό, αντί να Την ευγνωμονούν που διατήρησε τον Ελληνισμό επί 400 και περισσότερα χρόνια δουλείας, πέτυχε την αναγέννησή Του και συνετέλεσε στην ανάπτυξη της Παιδείας του, με προεξάρχοντα τον Ευγένιο Βούλγαρη, και στην ευημερία του, ώστε σήμερα αυτοί να υπάρχουν ως Έλληνες και να έχουν την άνεση να Την υβρίζουν και να Την συκοφαντούν εκ του ασφαλούς.... Γι’ αυτούς ισχύει το «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός των ευεργετηθέντων αχαρίστων».
Ευγένιος Βούλγαρης: Μέγας Διδάσκαλος του Γένους 
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος