Τρίτη 30 Ιουνίου 2020

H θυσία της Άννας και το δίλημμα την ώρα που πνιγόταν



Σ' ένα από τα παραθαλάσσια προάστεια της Αττικής, θα γίνονταν κολυμβητικοί αγώνες γυναικών.
Θα έπαιρνε μέρος και μια εξαιρετική κοπέλα, η Άννα, η οποία ήταν πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, συγγενής και φίλη της μαθήτριας του Οσίου.
Στους αγώνες θα συμμετείχε επίσης και μία άλλη φίλη της Άννας, η οποία είχε και εκείνη μεγάλη επίδοση σ' αυτό το άθλημα.
Πρέπει να τονιστεί, ότι η Άννα, εκτός από την εξαιρετική της επίδοση στην κολύμβηση, είχε μιά πολύ καλλιεργημένη ψυχή.
Ήταν θεοσεβής, ευγενής, γενναιόψυχη.
Όλοι την αγαπούσαν!
Την ημέρα των αγώνων πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στο καθορισμένο μέρος.
Μεταξύ αυτών και οι γονείς των δύο κοριτσιών.
Όταν οι αγώνες ξεκίνησαν και οι αθλήτριες ξανοίχτηκαν βαθιά στη θάλασσα, προπορευόταν αισθητά η Άννα.
Από πίσω της κολυμπούσε η φίλη της.
Ξαφνικά, η Άννα με την άκρη του ματιού της βλέπει την κοπέλα να χάνεται μέσα στα νερά, είχε πάθει κράμπα!
Αμέσως, με την φιλαλληλία που την διέκρινε, εγκαταλείπει τον αγώνα και κατευθύνεται προς το μέρος της.
Δυστυχώς όμως οι παρατηρητές του αγώνα δεν αντιλήφθηκαν αμέσως το συμβάν.
Όταν πλησίασε η Άννα, η φίλη της είχε χάσει πλέον τις δυνάμεις της.
Στην προσπάθειά της μάλιστα να σωθεί, την έπιασε απ' το λαιμό και βυθίστηκαν και οι δύο. Όταν τελικά πήραν είδηση απ' την ακτή και έσπευσαν κοντά τους, τις βρήκαν και τις δύο νεκρές!
Εύκολο είναι να φανταστεί κανείς, το θρήνο που έγινε απ' τους γονείς, αλλά και απ' όλον τον κόσμο, ειδικά για την Άννα, την ηρωίδα αυτή της αγάπης.
Πρώτευε στην κολύμβηση, πρώτευσε και στο μεγαλειώδες άθλημα της αυτοθυσίας, για την σωτηρία του πλησίον!
Εφάρμοσε τα Θεϊκά λόγια του Κυρίου...
Η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε την ηρωική πράξη της Άννας, δίνοντας το βραβείο στη μητέρα της.
Εκείνη όμως κλονίστηκε!
Ήταν απαρηγόρητη και κινδύνευε η ψυχή της.
Τότε επενέβη αποφασιστικά η πνευματική θυγατέρα του Οσίου Πορφυρίου.
Την παρηγόρησε, την στερέωσε στην Πίστη και με την θερμή προσευχή της στο Θεό η πονεμένη γυναίκα ειρήνευσε, φωτίστηκε και έφθασε στο σημείο να δοξάζει τον Θεό, για την ηρωίδα και μάρτυρα κόρη που της χάρισε.
Η Άννα, η αγία αυτή ψυχή, βλέποντας, με τον τρόπο που μόνο ο Θεός γνωρίζει, τη βοήθεια που πρόσφερε στη μητέρα της η φίλη της και μαθήτρια αυτή του Γέροντα, θέλησε να την ευχαριστήσει.
Και, το θαυμαστό έγινε!
«Ήταν μεσημέρι», αφηγήθηκε η μαθήτρια του Οσίου Πορφυρίου,
«δεν κοιμόμουν, ήμουν σε τελείως φυσική κατάσταση, οπότε ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου και μπαίνει ολόφωτη, Θεϊκά όμορφη, μ' ένα γλυκύτατο χαμόγελο η Άννα!
Στην αρχή ταράχτηκα, αμέσως όμως, Θεία χαρά και αγαλλίαση με πλημμύρισε.
Έμεινα άφωνη να την κοιτάζω.
Τότε ακούστηκε η φωνή της ειρηνική και γλυκιά.
Μου είπε:
– Πήρα άδεια απ' τον Κύριο να έρθω, να σ' ευχαριστήσω που βοήθησες την μητέρα μου.
Σε παρακαλώ να της πεις, πως εγώ θα μπορούσα να σωθώ.
Γνώριζα τον τρόπο ν' απελευθερωθώ από τα χέρια της φίλης μου, αλλά δεν θα είχα τη δύναμη να βγω μόνο εγώ στην ακτή και ν' αντικρίσω τη μητέρα της (!!)
Επίσης, πες της, πως δεν υποφέραμε.
Σ' εκείνες τις δύσκολες στιγμές μας παρουσιάστηκε ο Κύριός μας, ο Χριστός μας. Χαμογελώντας Θεϊκά, μας είπε:
"Εάν θέλετε, εγώ θα σας στείλω πίσω, στην επίγεια ζωή. Τι θέλετε, να γυρίσετε πίσω ή να έρθετε μαζί μου;»
Και εμείς διαλέξαμε να πάμε μαζί Του!
Κανείς δεν μπορεί να δει την Θεϊκή Του ομορφιά και αγάπη και να προτιμήσει κάτι άλλο, αδελφή μου.
Μετά πρόσθεσε με περισσότερη ακόμη αγάπη: - Για το καλό που μου έκανες, θα σου πω και εγώ ένα μυστικό τ' Ουρανού.
Έρχονται πολλοί άνθρωποι πάνω καλοί και ενάρετοι. Αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί, οικογενειάρχες και πιστεύουν, ότι θα πάρουν την πρώτη θέση στον Ουρανό.
Η πρώτη θέση όμως ανήκει σ' αυτούς, που θυσιάζουν τη ζωή τους για τους άλλους!
Σ' αυτούς που μιμούνται το Χριστό στην θυσία!Αυτά είπε και έγινε άφαντη, αφήνοντάς μου μια απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση...»
«Η πρώτη θέση στον Ουρανό είναι γι' αυτούς που θυσιάζουν τη ζωή τους για τον πλησίον!
Πηγή
Πρωτοδημοσιεύτηκε στις 5.12.18
(Μας το θύμισε η "Μπλε Μαρία...")

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2020

"Γονεῖς, μὴν ἀπελπίζεσθε γιὰ τὰ ζωηρὰ παιδιά σας"



Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 15-6-1982

Ο ἱερὸς Αὐγουστῖνος εἶνε μιὰ σάλπιγγα τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὁ ἦχος της φτάνει στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Εἶνε ἕνας μεγάλος ποταμός, ποὺ ἀρδεύει τὸ γεώργιον τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἐκκλησία. Εἶνε ἕνας κῆπος μὲ ποικίλα ἔγχρωμα ἄνθη, ποὺ ἀποπνέουν ἄρωμα Ὀρθοδοξίας. Εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ δέκα μεγάλα πνεύματα ποὺ ἀνέδειξε ἡ ἀνθρωπότης.
Ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι· «Ἐξ ὄνυχος τὸν λέοντα». Ἔτσι καὶ ἀπὸ λίγες σελίδες τῆς ζωῆς τοῦ ἁγίου Αὐγουστίνου μποροῦμε ν᾿ ἀναλογισθοῦμε τὴν τεραστία φυσιογνωμία του.
Θὰ σταθοῦμε σὲ τρία σημεῖα τῆς ζωῆς του.
Ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος στὰ παιδικά του χρόνια ἦταν πολὺ ζωηρός. Τὸ σχολεῖο τὸ ἀπέφευγε. Γύριζε στοὺς δρόμους. Ἔκανε παιχνίδια μὲ τοὺς συμμαθητάς του. Πηδοῦσε φράχτες, ἀνέβαινε βουνά. Πῆγε κάποτε στὸν κῆπο ἑνὸς γείτονα καὶ ρήμαξε τὴν ἀχλαδιά του...
Ζωηρὸ παιδί. Ἀλλ᾿ εὐτύχησε νὰ ἔχῃ γονεῖς. Διότι πολλὰ παιδιὰ φαίνεται ὅτι ἔχουν γονεῖς μὰ δὲν ἔχουν. Τὸ νὰ γεννήσῃ κανεὶς παιδὶ εἶνε εὔκολο· εἶνε φυσικὸ φαινόμενο καὶ συναντᾶται σὲ...
ὅλη τὴν φυσιολογικὴ κλίμακα τῶν ζῴων. Ὄχι λοιπὸν τὸ γεννᾶν ἀλλὰ τὸ ἀνατρέφειν, αὐτό εἶνε τὸ δυσκολώτερο. Ἡ ἀνατροφὴ εἶνε «τέχνη τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστημῶν».
Ὁ μικρὸς Αὐγουστῖνος εἶχε γονεῖς. Ὁ πατέρας του ὁ Πατρίκιος, ἂν καὶ εἰδωλολάτρης, ἦταν πολὺ αὐστηρός. Ἦταν χαλινάρι στὴν ζωηρότητα τοῦ παιδιοῦ του, καὶ πολλὲς φορὲς τὸ τιμωροῦσε αὐστηρά. Δὲν ἔμοιαζε μὲ τοὺς σημερινοὺς γονεῖς, ποὺ ἀνέχονται τὰ πάντα κι ἀφήνουν τὰ παιδιὰ ἀσύδοτα.
Πέρασαν τὰ χρόνια κι ὁ πατέρας πέθανε. Στὶς Ἐξομολογήσεις του τὸν μνημονεύει. Σ᾿ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, λέει, διότι μοῦ ἔδωσες αὐστηρὸ πατέρα, ποὺ μὲ συγκρατοῦσε στὴν ἀτίθασο ἡλικία μου.
Αὐστηρὸς ὁ πατέρας, καὶ ὅμως ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος τὸν εὐγνωμονεῖ. Ἀλλὰ περισσότερο εὐγνωμονεῖ τὴν ἁγία του μητέρα, τὴ Μόνικα, ποὺ ὑπενθυμίζει μεγάλες φυσιογνωμίες τῆς παλαιᾶς διαθήκης. Ἡ Μόνικα ἦτο μία ἡρωΐδα ἀφωσιωμένη στὸ παιδί της. Καὶ ὅταν ὁ Αὐγουστῖνος μεγάλωσε καὶ ἐξέκλινε ἀπὸ τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου καὶ περιέπεσε σὲ πλάνες καὶ σὲ συστήματα ξένα πρὸς τὸν χριστιανισμό, ἡ ἁγία Μόνικα ἔκλαιγε. Πῆγε τότε στὸν ἅγιο ἐπίσκοπο Ἀμβρόσιο Μεδιολάνων καὶ τὸν ρωτοῦσε, ἐὰν ὁ Αὐγουστῖνος θὰ σωθῇ. Καὶ ὁ ἐπίσκοπος ἀπήντησε· «Ὕπαγε εἰς εἰρήνην· παιδί, γιὰ τὸ ὁποῖον ἡ μάνα του χύνει τόσα δάκρυα, εἶνε ἀδύνατον νὰ χαθῇ».
Καὶ πράγματι ἦρθε καὶ γι᾿ αὐτὸν ἡ ὥρα τῆς χάριτος. Μιὰ μέρα, καθὼς βρισκόταν στὸν κῆπο, ἄκουσε μιὰ μυστηριώδη φωνή· Αὐγουστῖνε, «πάρε καὶ διάβασε». Ὑπήκουσε στὴ φωνὴ αὐτή, ὅπως ἄλλοτε ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὑπήκουσε στὴ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἔλεγε «Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς…» (Ματθ. 19,21). Ἀπὸ τὴ φωνὴ ἐκείνη συγκλονίσθηκε. Δίπλα του βρέθηκε ἡ ἁγία Γραφὴ καὶ τὰ μάτια του ἔπεσαν στὸ χωρίο τῆς πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῆς ὅπου ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει· «Ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός» (Ῥωμ. 13,12).
Ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη πῆρε τὴν ὁριστικὴ ἀπόφασι νὰ γίνῃ Χριστιανός.
Καὶ τὸ τρίτο σημεῖο, πολὺ κατάλληλο καὶ ὠφέλιμο στὴ γενεά μας ποὺ ἔστησε εδωλα στὸν ὀρθολογισμὸ καὶ τὸν σκεπτικισμό, εἶνε τὸ ἑξῆς. Διαβάζοντας τὸ Εὐαγγέλιο σκόνταψε ἡ μεγάλη διάνοιά του στὸ σπουδαιότερο δόγμα τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τὸ δόγμα τῆς ἁγίας Τριάδος. Ἕνας Θεός, ἀλλὰ τρισυπόστατος, Πατήρ, Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα – ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον. Σ᾿ αὐτὸ τὸ δόγμα, στὴν «ἐξίσωσι» αὐτή, ὅτι ἕνα εἶνε τρία καὶ τρία εἶνε ἕνα, σκόνταψε ὡσὰν σὲ πρόβλημα ἀλγέβρας. Ἄλυτο καὶ μυστηριῶδες. Διάβαζε, προσπαθοῦσε νὰ τὸ λύσῃ, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε.
Ζαλισμένος ὅπως ἦτο, ἔκανε περίπατο στὴν παραλία τοῦ Ἱππῶνος, στὴν Ἀφρική. Ἐκεῖ στὴν ἀμμουδιὰ βλέπει ἕνα ξανθὸ χαριτωμένο παιδάκι. Εἶχε ἀνοίξει μιὰ λακκούβα στὴν ἄμμο καὶ μὲ ἕνα κουβαδάκι προσπαθοῦσε νὰ μεταφέρῃ νερὸ ἀπὸ τὴ θάλασσα.
―Τί κάνεις ἐκεῖ, παιδί μου; τὸ ἐρωτᾷ.
Κ᾿ ἐκεῖνο, ποὺ δὲν ἦταν παιδὶ ἀλλὰ ἄγγελος ὑπὸ μορφὴν παιδιοῦ, ἀπαντᾷ·
―Βλέπεις αὐτὴ τὴ θάλασσα; Μ᾿ αὐτὸ τὸ κουβαδάκι θὰ τὴν ἀδειάσω.
―Τί λές, παιδάκι μου; Εἶνε δυνατὸν αὐτό; Ἡ θάλασσα εἶνε ἀνεξάντλητη.
―Ἂν αὐτὸ εἶνε ἀδύνατον, λέει ὁ ἄγγελος, πῶς ζητᾷς ἐσὺ μὲ τὸ μικρό σου μυαλὸ ν᾿ ἀδειάσῃς τὸν ὠκεανὸ τῆς θεότητος;
Σοφὴ ἡ ἀπάντησις. Ἐὰν χωροῦν μέσα σ᾿ ἕνα ποτήρι οἱ ὠκεανοὶ καὶ οἱ θάλασσες, τότε μπορεῖ νὰ χωρέσῃ στὴν μικρὰ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου τὸ μέγα μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος.

Τί διδασκόμεθα ἀπὸ τὰ τρία αὐτὰ σημεῖα; Ἕνα πρᾶγμα· Μὴν ἀπελπίζεσθε. Μακριά ἀπὸ μᾶς ἡ ἀπελπισία.
Γονεῖς! Ζωηρὸς ἦταν ὁ μικρὸς Αὐγουστῖνος, καὶ τὰ σημερινὰ παιδιὰ εἶνε πολὺ ζωηρά. Ἂν ὑποφέρετε ἀπὸ παιδιὰ ἀτίθασα, μὴν ἀπογοητεύεσθε. Ἡ παιδαγωγικὴ ἱστορία διδάσκει, ὅτι τὰ ζωηρὰ παιδιὰ πολλὲς φορὲς ἀναδεικνύονται μεγάλοι ἄνδρες. Ἡ ζωηρότης σὲ πολλὲς περιπτώσεις εἶνε τεκμήριο ζωτικότητος, δεῖγμα ἐνθουσιώδους ἀνθρώπου, ἔνδειξις ὅτι μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ ὑπάρχει ἡφαίστειο· ἔχει ἀνάγκη μόνο ἀπὸ χαλιναγώγησι. Μὴν ἀπελπίζεσθε γιὰ τὰ ζωηρὰ παιδιά. Μεταχειρισθῆτε ὅλα τὰ μέσα τῆς παιδαγωγικῆς· καὶ ἐπιείκεια, καὶ ἔπαινο, καὶ αὐστηρότητα, καὶ πρὸ παντὸς ἀγάπη. Παραπάνω ὅμως ἀπ᾿ ὅλα νὰ γονατίζετε ὅπως ἡ ἁγία Μόνικα ἐμπρὸς στὸ εἰκονοστάσι. Καὶ νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι, ὅταν ἐσεῖς δὲν ὑπάρχετε σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωή, τὸ παιδί, ποὺ ἀναθρέψατε ἔτσι, θὰ ἔρθῃ στὸν τάφο σας καὶ θὰ πῇ· Μάνα-πατέρα, σᾶς εὐχαριστῶ!
Ἀκόμα. Πιστοί! Μὴν ἀπελπίζεσθε γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς. Μειονότης εἶνε οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ζοῦν κατὰ Θεόν· οἱ ἄλλοι, ἡ πλειονότης, εἶνε ψυχροὶ σὰν τὸ Βόρειο Πόλο καὶ ἀδιάφοροι, ἄλλοι δὲ βάναυσοι ἢ ἄπιστοι καὶ ἄθεοι. Μὴν ἀπελπίζεσθε γι᾿ αὐτούς. Θὰ ἔρθῃ καὶ γι᾿ αὐτοὺς ἡ ὥρα τῆς χάριτος, ὅπως ἦρθε γιὰ τὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο καὶ ὅπως ἦρθε γιὰ τὸ λῃστή, ποὺ εἶπε τὸ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).
Μὴν ἀπελπίζεσθε, γονεῖς, γιὰ τὰ παιδιά. Μὴν ἀπελπίζεσθε, πιστοί, γιὰ τοὺς ἀπίστους. Δὲν θὰ νικήσουν τὰ θηρία· θὰ νικήσῃ τὸ ἐσφαγμένον Ἀρνίον, ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος.
Καὶ σεῖς τέλος, Χριστιανοὶ μελετηταί! Μὴ ἀπελπίζεσθε γιὰ τὴν ἁγία Γραφή.
Πολλὲς φορὲς συνέστησα· Διαβάζετε τὴν ἁγία Γραφή. Μοῦ ἀπαντοῦν· Δὲν τὴν καταλαβαίνουμε. Καὶ εἶνε ἀλήθεια, ὅτι ἡ ἁγία Γραφὴ εἶνε θάλασσα ἀπέραντη. Ἀλλ᾿ ὅπως ἡ θάλασσα στὴν παραλία εἶνε ῥηχὴ καὶ μπορεῖ νὰ παίξῃ ἐκεῖ κ᾿ ἕνα μικρὸ παιδί, ἀλλ᾿ ἔχει καὶ βαθειὰ μέρη ποὺ μόνο Δήλιοι κολυμβηταὶ μποροῦν νὰ κολυμπήσουν, ἔτσι εἶνε καὶ ἡ ἁγία Γραφή. Ὑπάρχουν χωρία ποὺ μπορεῖ νὰ τὰ καταλάβῃ κ᾿ ἕνα μικρὸ παιδί· ἀλλ᾿ ὑπάρχουν καὶ χωρία δύσκολα, ποὺ οὔτε ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος οὔτε κανεὶς ἄλλος μπορεῖ νὰ τὰ συλλάβῃ. Ἄφησε, λοιπόν, τὰ βαθειὰ χωρία, καὶ ἀσχολήσου μὲ τὰ σχετικῶς εὔκολα.
Ἐπαναλαμβάνω. Γονεῖς, μὴν ἀπελπίζεσθε γιὰ τὰ παιδιά σας. Πιστοί, μὴν ἀπελπίζεσθε γιὰ τοὺς ἀπίστους καὶ τοὺς ἀθέους. Χριστιανοὶ μελετηταί, μὴν ἀπελπίζεσθε ὅταν δυσκολεύεσθε νὰ καταλάβετε τὴν ἁγία Γραφή.
Διαβάζετέ την ὅπως τὴν διάβαζε ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος. Σᾶς δίδω ἱερὸ κανόνα· διαβάζετε κάθε μέρα τὴν ἁγία Γραφή. Εἶνε καύχημά μας, ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα καυχήματα. Ὅπως ἀπ᾿ ὅλες τὶς γυναῖκες ὁ Θεὸς ἐξέλεξε ὡς μητέρα του τὴν Παρθένο Μαρία, ἔτσι καὶ ἀπ᾿ ὅλες τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου διάλεξε τὴν ἑλληνικὴ γιὰ νὰ γραφῇ τὸ Εὐαγγέλιό του. Αὐτὸ εἶνε προνόμιο τῆς φυλῆς μας. Ἐν τούτοις οἱ Ἕλληνες δὲν ἀνοίγουμε τὴν ἁγία Γραφή…
Διαβάζετε τὸ Εὐαγγέλιο ἡμέρα καὶ νύχτα. Δὲν εμεθα Χριστιανοὶ ἂν δὲν τὸ διαβάζουμε. Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε τὸ ὡραιότερο βιβλίο τοῦ κόσμου. Εἶνε τὸ σύνταγμά μας. Ἐὰν ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἐφαρμόζαμε ὡς σύνταγμα τὸ Εὐαγγέλιο, σήμερα ἡ Ἑλλὰς θὰ ἦταν διεθνὴς παράδεισος, ὑπόδειγμα λαοῦ.
Αὐτὰ τὰ λίγα εἶχα νὰ πῶ σήμερα στὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Αὐγουστίνου, καὶ εθε ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου νὰ σκέπῃ καὶ νὰ φυλάττῃ πάντας ἡμᾶς. Ἀμήν.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2020

π. Κάλλιστος Ware: Πενήντα πέντε χρόνια προσκυνητής στο Άγιον Όρος


π. Κάλλιστος Ware: Πενήντα πέντε χρόνια προσκυνητής στο Άγιον  Όρος:

τότε και τώρα,

Συνέλευση των Φίλων του Αγίου Όρους Αγγλίας, Ιούνιος 2015, www.antifono.gr.

Αντίφωνο   ( Antifono.gr)
Το βίντεο είναι απροσφορά του Ιωσήφ Ροηλίδη.

Σάββατο 27 Ιουνίου 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Θεός- άνθρωπος- κτίση


Η σημερινή ευαγγελική διήγηση είναι παρμένη από την επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου. Εδώ έχουμε μια αναφορά του Χριστού στις καθημερινές κοινωνικές και βιοτικές ανάγκες του ανθρώπου, που ο ευαγγελιστής Ματθαίος ενσωματώνει στην εκτεταμένη και μεγάλη “Επί του Όρους Ομιλία”.
          Η ομιλία αυτή αναπτύσσεται σ’ ένα εκτεταμένο κείμενο τριών κεφαλαίων του κατά Ματθαίον ευαγγελίου με πλήθος θεμάτων που καλύπτουν σχεδόν όλο το κηρυγματικό έργο του Ιησού Χριστού.
          Το σημερινό ευαγγέλιο έχει πολλαπλά μηνύματα. Μας καλεί να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε μέσα από το πρίσμα της Βασιλείας του Θεού και της δικαιοσύνης Του πολλά μεγέθη της καθημερινής μας ζωής.
          Οι βιοτικές μέριμνες είναι το πρώτο και καίριο πρόβλημα που θέτει η περικοπή και το ασφυκτικό άγχος. Οι ανάγκες του σώματος για τροφή και ένδυση, για τον καθημερινό επιούσιο άρτο αλλά και για την αμφίεση μας. Αυτό το αυτονόητο και αναγκαίο, ότι έχουμε “χρεία τούτων απάντων”, το γνωρίζει και ο Θεός και μεριμνά με περίσσεια φροντίδα  για τον καθένα μας. “Μη μεριμνάτε”. Τη λαχτάρα της όποιας επιθυμίας και την πλεονεξία μέσα στην οποία βυθιζόμαστε “εάν δε ο οφθαλμός σου πονηρός η, όλον το σώμα σκοτεινό έσται” ή όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς “όταν ο οφθαλμός σου απλούς η (τότε) και όλον το σώμα σου φωτεινόν εστίν”.
          Αυτά τα λόγια είναι απλά και στην απλότητά τους κρύβεται η αλήθεια. Αλλά το πρόβλημα αρχίζει, όταν στο σκοτεινό μυαλό μας τα πράγματα αλλάζουν τη φυσική τους θέση και το φως το βλέπουμε ως σκοτάδι και το σκοτάδι ως φως.
          Η διαστροφή αυτή  έχει το αίτιο της. Δεν πρόκειται για κάτι επιφανειακό, αλλά πηγαίνει βαθύτερα στις βασικότερες επιλογές της ζωής μας. Το πρόβλημα αρχίζει από το τι θεωρούμε ως πρώτο και μόνιμο στις επιλογές μας. Το ευαγγέλιο κηρύττει: “ζητείτε πρώτον την Βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού” και όλα τα άλλα έπονται. Εμείς συνήθως προτάσσουμε όλα τα άλλα, τροφή-ένδυση- κοινωνικές και οικογενειακές κατοχυρώσεις, τα καθαρά υλικά και κοσμικά θέματα, ενώ η πνευματική ζωή και η εσχατολογική προοπτική της ύπαρξής μας μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Έτσι όμως ζουν οι χωρίς πίστη άνθρωποι, οι κοσμικές κοινωνίες, τα “έθνη” και οι ειδωλολάτρες όλων των εποχών. Τα ίδια υλικά ενδιαφέροντα έχουν και “ταύτα πάντα επιζητούσιν”.
          Το σημερινό όμως ευαγγέλιο έρχεται να ξεδιαλύνει τα πράγματα και να φωτίσει τις επιλογές μας. “Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν...ου δύνασθε θεώ δουλεύειν και μαμωνά”. Επιτέλους, η με τον Θεό ή με τον μαμωνά αυτό απαιτεί η απλή λογική.
          Τώρα μαζί με όλα αυτά θα ήταν σκόπιμο να κάνουμε και  μια οικολογική ανάγνωση του ευαγγελικού μηνύματος. Και αυτό γιατί στις μέρες μας μαζί με όλο τον κόσμο, μέσα στο φόβο και στη “σκιά” ενός οικολογικού “θανάτου” που προκαλεί η αυξημένη μόλυνση και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, η φράση του Χριστού, “εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά” είναι μια ασφαλή κια ηχηρή διακήρυξη της πρόνοιας του Θεού.
          Εύκολα καταλαβαίνουμε, ότι η κτίση  όχι μόνο προέρχεται, αλλά και κυβερνάται  από τον Θεό. Η φροντίδα και η παρουσία του Θεού μέσα στον κόσμο είναι διαρκής. Η λειτουργία των  φυσικών  νόμων κινείται αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια της θελήσεως, της δυνάμεως και της κυριαρχίας του Θεού. Όλα λειτουργούν, γιατί δημιουργήθηκαν  να είναι τέλεια.
          Η Αγία Γραφή είναι πλούσια απο εκφράσεις που αναφέρονται στην ωραιότητα, την αρμονία και τη σκοπιμότητα της φυσικής δημιουργίας. Ο Ίδιος ο Κύριος μας δίνει το παράδειγμα της αγάπης  στη δημιουργία, αλλά και τον σεβασμό στην  οικολογική ισορροπία.
          Οι υπέροχες και αξεπέραστες παραβολές Του, αλλά και γενικότερα ο διδακτικός Του λόγος, τις περισσότερες φορές έχουν αφετηρία μια εικόνα από το φυσικό περιβάλλον. Η τρικυμία της θάλασσας, οι άνεμοι, τα πετεινά του ουρανού, τα κρίνα του αγρού, το καρποφόρο αμπέλι, η άκαρπη συκιά είναι εικόνες από τη δημιουργία του Θεού. Όλα αυτά από τα οποία ξεκινά ο Χριστός τη διδασκαλία Του, για να προχωρήσει στα βαθύτερα πνευματικά μηνύματα, μαρτυρούν την αγάπη Του και τη φροντίδα Του, την πρόνοια Του, για τα έμψυχα και άψυχα της δημιουργίας Του.
          Ο Χριστός  βέβαια δεν μας καλεί απλά ν’ αγαπάμε και να θαυμάζουμε την κτίση. Άλλωστε “ουκ ελάτρευσαν την κτίσιν οι θεόφρονες  παρά τον κτίσαντα”. Εκείνο το “καταμάθετε τα κρίνα του αγρού πως αυξάνει” μας λέει κάτι πιο σημαντικό. Να μάθουμε να μελετάμε το ανοιχτό βιβλίο της κτίσεως και να παίρνουμε τα σήματα που μας εκπέμπει κάθε στιγμή.
          Κάθε φορά που μολύνουμε τη φύση και καταστρέφουμε το περιβάλλον, γκρεμίζουμε το σπίτι που μας έδωσε ο Θεός για να ζήσουμε. Αμαρτάνουμε, γιατί λησμονούμε, ότι η υποχρέωση των ανθρώπων στον παράδεισο ήταν το “εργάζεσθαι και φυλάσσειν”. Δύο χαρακτηριστικές λέξεις που τονίζουν το δικαίωμα και την υποχρέωση μας απέναντι στο περιβάλλον που ζούμε.
          Εμείς ως “σάρκα φορούντες και τον κόσμο οικούντες” εμπλεκόμαστε  στο οικολογικό πρόβλημα της εποχής μας. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η κλήση μας και ο αγώνας μας αποβλέπει στην αντιμετώπιση κάθε μορφής αμαρτίας σαν μια λαθεμένη σχέση ανθρώπου και Θεού και δημιουργίας.
          Γι’ αυτό ας προσπαθούμε να μεταβάλλουμε και να μεταμορφώνουμε το ανθρώπινο αμαρτωλό περιβάλλον μας, αλλά και και το απειλούμενο με καταστροφή φυσικό περιβάλλον, μέχρι να έρθει ο Κύριος και να ακουσθεί η φωνή Του: “Ιδού καινά ποιών τα πάντα”.
          Καλή Κυριακή
          π. γ. στ.

Μονή Βατοπαιδίου - Πληρωτικά


Παρασκευή 26 Ιουνίου 2020

Όταν εξαντλούνται τα όρια μου, Του λέω: «Βλέπεις ότι ζορίζομαι... Κανόνισε» (Μ. Κωχ)



Πιστεύετε στον Θεό;

Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει.

Πιστεύω πως με τη δύναμη του Θεού ζω.

Και μη σου φανεί μελοδραματικό.

Ζω με τη χαρά ότι η ζωή τούτη είναι μια δοκιμασία και το επάνω είναι ένα όνειρο.

Η σκέψη μου είναι στον... ουρανό!

Νιώθω από τώρα τη χαρά της «αρπαγής».

Έχετε βιώσει το θαύμα στη ζωή σας; 

Έχω καταλάβει πολύ βαθιά το «Γεννηθήτω τω θέλημα σου».

Στη ζωή, παλεύω, δεν παραιτούμαι.

Και όταν εξαντλούνται τα δικά μου όρια, Του λέω:

«Παύω να ασχολούμαι. Βλέπεις ότι ζορίζομαι... Κανόνισε».

Όταν με ξεπερνά η δυσκολία, Του κάνω ανάθεση έργου!

Γίνεται πάντα κάτι μετά; 

Ναι, κι αυτό είναι το θαύμα!

(Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Μαρίζας Κωχ στο περιοδικό "ΕΓΩ")

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2020

Σεξουαλική Αγωγή: ΟΗΕ και ΠΟΥ προωθούν τον εκφυλισμό των παιδιών!



του Vincent Held*  
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος


[Mια επικίνδυνη, για το μέλλον του ανθρώπου και του κόσμου, επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη υπό την «ανυποψίαστη» αιγίδα του ΟΗΕ και του ΠΟΥ με λάβαρο τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία.



Στις τάξεις της προσχώρησε και η ελληνική κυβέρνηση και, εννοείται, το σύνολο των «προοδευτικών» κομμάτων. Ο αλλαζών άνθρωπος του Διαφωτισμού αναγόρευσε τον εαυτό του θεό και προσπαθεί να γκρεμίσει τη βιολογική τάξη που θέσπισε ο Θεός με τη Δημιουργία (άντρας-γυναίκα) και να εγκαθιδρύσει μια καινούρια, αντίθετη στην επιστήμη (βιολογία) και σύμφωνη με τις αρρωστημένες αντιλήψεις του. Αποσπώντας τα παιδιά από την εποπτεία της οικογένειας, με έναν νεοεποχίτικο γενιτσαρισμό, προσπαθεί να τους στερήσει τη φυσιολογική σεξουαλική εξέλιξη και, κατά συνέπεια, τη φυσιολογική σεξουαλική ζωή.

Και αφού η ανθρωπότητα έφτασε να αριθμεί περίπου 8 δις κατοίκους χωρίς σεξουαλική αγωγή τότε τι χρειάζεται το μάθημα αυτό στα σχολεία; - It's the power, stupid (το επίθετο προς τον εαυτό μου). Η Νέα, πλανητική, Εξουσία δεν θέλει ανθρώπους προσωπικότητες, αλλά παραδομένους στα πάθη. Γι’ αυτό και θα γεμίσει τον κόσμο με ομοφυλόφιλους, βιαστές, παιδεραστές και ανθρώπους που το σύμπαν τους θα εξαντλείται στη γεννητήσια ορμή. Πόσο επίκαιρα είναι σήμερα τα λόγια του Χριστού: «Αφήστε τα παιδιά να ’ρθούν σε μένα». Αυτά ήταν τα παιδιά που δεν προσκύνησαν κανέναν αυτοκράτορα, βασιλιά, σουλτάνο, φύρερ, «πατερούλη»… ακριβώς γιατί είχαν Θεό-Πατέρα…Ε.Δ.Ν.  ]

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2020

Πατὴρ Βασίλειος ὁ θαυματουργὸς



Ἀσκητὲς μέσα στὸν κόσμο - Μέρος A'

Στήν ἁ­γι­ο­τό­κο Καπ­πα­δο­κί­α γεν­νή­θη­κε, ἔ­ζη­σε καί ἐ­κοι­μή­θη ὁ πα­πα–Βα­σί­λης. Κα­τά τίς μαρ­τυ­ρί­ες συγ­χω­ρια­νῶν του γεν­νή­θη­κε στό Κον­τζούκ ἢ Γκöλ­τζύκ (Λί­μνα) πού βρί­σκε­ται 65 χι­λι­ό­με­τρα Ν–ΝΔ τῆς Και­σά­ρειας, γι᾽ αὐ­τό τόν ἀ­πο­κα­λοῦ­σαν ὁ πα­πα–­­­­­­Βα­σί­λης ὁ Κοντζι­κλῆς γιά νά τόν ξε­χω­ρί­ζουν ἀ­πό τούς πολ­λούς ἄλ­λους πού εἶ­χαν τό ἴ­διο ὄ­νο­μα.

Ὁ Βα­σί­λει­ος Κοντζι­κλῆς ἔ­λα­βε σύ­ζυ­γο τήν Σουλ­τά­να ἀ­πό τό χω­ριό Σαρ­μου­σα­κλί (Χα­μιντι­έ). Ἀπέ­κτη­σαν τέσ­σε­ρα ἀ­γό­ρια καί πε­ρισ­σό­τε­ρα κο­ρί­τσια. Ὁ Βα­σί­λει­ος πρίν γί­νη ἱ­ε­ρέ­ας ἔ­ζη­σε γι­ά ἕ­να δι­ά­στη­μα μα­ζί μέ ἀ­σκη­τές πού ὑ­πῆρ­χαν στά μέ­ρη του, ἀ­πό τούς ὁ­ποί­ους ἔ­μα­θε νά νη­στεύ­η αὐ­στη­ρά καί νά προ­σεύ­χε­ται πο­λύ. Αὐ­τά τά τη­ροῦ­σε στήν με­τέ­πει­τα ἱ­ε­ρα­τι­κή του δι­α­κο­νί­α.

Τρίτη 23 Ιουνίου 2020

Των ανωνύμων Αγίων


Με συγκινεί βαθιά και προσκυνώ τα βήματα αγίων που ζουν δίπλα μας, μαζί μας, και κανείς ποτέ δεν τους αναγνώρισε. Ίσως και να μείνουν δίχως επίσημη ανακήρυξη για την ιστορία. Μια και για τον Θεό και τη χώρα των ζώντων είναι πρόσωπα γνωστά και δοξασμένα.
          Δακρύζω και συγκινούμαι μπροστά στην μη ανακηρυγμένη αγιότητα. Όχι τη δύναμη της μεταφυσικής, αλλά τη γλυκιά παρουσία της ταπείνωσης και της αγάπης. Όχι την απειλή, αλλά τη θαλπωρή. Εκείνους τους Αγίους που δεν σε γεμίζουν ενοχές, πρέπει και μη, ηθικές επιταγές και ευσεβιστικές παραινέσεις. Που δεν σου λένε τι να κάνεις αλλά πως να να το κάνεις. Που σε σέβονται και σε τιμούν, ακόμη και στη μεγαλύτερη πτώση σου στην έσχατη στιγμή του βίου σου, εκείνοι συνεχίζουν να βλέπουν τον Θεό στα μάτια σου, την αγνότητα στα στήθη σου. Και να ελπίζουν για σένα και την ζωή σου.
          Προσκυνώ εκείνους τους αγίους που δεν δαφνοστολίστηκαν ποτέ, μήτε κεριά φώτισαν τις μορφές τους. Που η ιστορία δεν θα γράψει ούτε μια σελίδα για τον βίο και τη ζωή τους, μα ο ουρανός θα χαρεί την παρουσία τους.
          Ασπάζομαι με ιερότητα εκείνους που μοιράζονται το γέλιο. Που παραμυθούν δίχως να κρίνουν τους φίλους, γνωστούς και αγνώστους. Εκείνους που κάνουν μαρτυρική υπομονή πάνω στον Σταυρό, μα και αυτούς που δέχονται έστω και για λίγο να ξεκουράσουν τον πάσχοντα παίρνοντας την θέση του.
          Αυτές οι φωτεινές ψυχές, που δεν διαμαρτύρονται, δεν θυματοποιούνται, δεν ζητάνε την πληρωμή των παθών τους σε βλέμματα και λόγια οίκτου. Ούτε εξαργυρώνουν τα παθήματά τους με κολακείες και επιβραβεύσεις.
          Ασπάζομαι τη μάνα που μεγαλώνει με θυσίες τα παιδιά της, μα και εκείνη που η καρδιά της λαβώθηκε γιατί το μωρό δεν κράτησε στην αγκαλιά της. Είναι το ίδιο ιερές.
          Τον πατέρα που ξυπνά και χάνεται στους δρόμους για να θρέψει την οικογένειά του. Που δεν ζει, για να ζήσουν οι άλλοι. Αλλά κι εκείνον που άνεργος δακρύζει στα αιτήματα των παιδιών του. Είναι το ίδιο σεβαστοί.
          Στους που αντέχουν μια κοινωνία που τεμαχίζει τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Που καταστρέφει το μέλλον τους. Και όμως αυτοί ελπίζουν...
          Είναι όλοι αυτοί που ξέρουν να μοιράζονται τον Παράδεισο και στην κόλαση να λένε “δόξα σοι ο Θεός”. Μνήσθητι, Κύριε, του πόνου, των καημών και των δακρύων των ανθρώπων,εκείνων που πλημμύρισαν τα σωθικά μας και έπνιξαν τα ανόητα παράπονά μας.
          π. Λίβυος

Θ. Παπαθανασίου: Η Yoga από τη σκοπιά της Ορθοδοξίας

Ομιλία του αρχισυντάκτη του περιοδικού Σύναξη, Θανάση Παπαθανασίου, στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος, Χολαργού (2012) με θέμα: Η Yoga από τη σκοπιά της Ορθοδοξίας.

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020

Η εξομολόγηση εκτός.....



Η εξομολόγηση πέρα από εκκλησιαστικό μυστήριο έχει και μιαν άλλη ασύλληπτη θεραπευτική ομορφιά. Το γεγονός ότι σου επιτρέπει να μιλάς και να μοιράζεσαι την κατάντια σου, την υπαρξιακή φτώχεια σου, την πτώση, το σκοτάδι της ψυχής σου. Αυτό είναι τόσο απίστευτα όμορφο! Να μπορείς να μιλάς όχι για τα κατορθώματά σου, μα για τις ελλείψεις σου, τις πτώσεις σου και ό, τι πιο φρικτό κουβαλάς στην ψυχή και στο κορμί σου...



          π. Λίβυος

Σάββατο 20 Ιουνίου 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Κλήση και ελευθερία


Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας δίνει τα περιστατικά της κλήσεως στο αποστολικό λειτούργημα των δύο πρώτων ζευγών των μαθητών Του Χριστού, που ως προς το επάγγελμα ήταν αλιείς. Πριν κληθούν ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό ήταν ψαράδες και οι τέσσερεις. Κι’ αυτό δεν είναι τυχαίο. Η άμεση αποδοχή της πρόσκλησης προϋποθέτει προηγούμενη γνωριμία, σαν να περίμεναν οι μαθητές την πρόσκληση αυτή. Εδώ ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας δίνει ένα παράδειγμα ανταπόκρισης στην πρόσκληση του Ιησού για να κάποιο λειτούργημα της Εκκλησίας.
          Βλέπουμε, ότι ο Χριστός αναζητά τους πρώτους μαθητές Του “παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας” μέσα σ’ ένα  καθημερινό, απλό και ελεύθερο περιβάλλον. Οι πρώτοι στους οποίους απευθύνεται είναι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, γνήσιοι, αληθινοί και ανεπιτήδευτοι.
          Η λέξη θάλασσα είναι πολυσήμαντη, όχι μόνο στα εκκλησιαστικά κείμενα, αλλά και στον χώρο της λογοτεχνίας. “Τα σπλάχνα μας και η θάλασσα  αναπαμό δεν έχουν” (Δ. Σολωμός), ανάγοντας την θάλασσα στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Αλλά και ο προοιμιακός ψαλμός αναφέρεται στο μέγεθος και τη ευρύτητα της θάλασσας καθώς και στον υποθαλάσσιο κόσμο των εμβίων όντων, μικρών και μεγάλων,θηρίων και ερπετών.
          Ο ψαλμωδός εδώ ανάγεται από την αισθητή θάλασσα στη νοερά θάλασσα της καρδιάς, στον εσώτερο άνθρωπο, στο άπειρο μεγαλείο της καρδιάς, η οποία πολλές φορές υποκρύπτει παντοιότροπα και ακατονόμαστα πάθη.
          Οι μαθητές εκλήθησαν από τον Χριστό από τη θάλασσα της δουλειάς να πορευτούν στη θάλασσα του κόσμου.
          Ο Θεός μας καλεί στην ύπαρξη, επειδή μας αγαπά πριν ακόμη μας δημιουργήσει, γι’ αυτό μας γνωρίζει, πριν μας φέρει στη ζωή. Αυτός που μας προσκαλεί είναι ο Λόγος του Θεού. Δεν μας καλεί στην ύπαρξη για να γεννηθούμε και να πεθάνουμε, αλλά για να αναγεννηθούμε και να ενωθούμε μαζί Του σε μια άληκτη αιώνια ζωή.
          Η κλήση του Χριστού στο γεγονός της Εκκλησίας, είναι ένα μυστήριο, έργο της αγάπης του Θεού. “Ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς”. Αυτό το κάλεσμα απευθύνεται σε όλους μας, σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, με διαφορετικό τρόπο, αλλά με κοινή επιδίωξη και σκοπό τη Βασιλεία του Θεού.
          Όταν ο Θεός μας καλεί σέβεται την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς  μας. Δεν παραβλέπει το γεγονός ότι είμαστε μοναδικοί και ανεπανάληπτοι. Γι’ αυτό και δεν καταργεί την ελευθερία μας, γιατί η χάρη του Θεού δεν κατασκευάζει πανομοιότυπους αγίους.
          Μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας καλούμαστε να χωρέσουμε όλοι, κλειστοί και ανοιχτοί, ευαίσθητοι και εκρηκτικοί, όποιοι κι αν είμαστε εμείς, όποιοι κι αν είναι  οι άλλοι, οι διαφορετικοί από μας.
          Οι μαθητές δέχθηκαν “ευθέως” την πρόταση του Χριστού και ολοκληρωτικά. Γιατί; Διότι ήταν καλοπροαίρετοι και η απάντησή τους στην κλήση του Χριστού ήταν μια πράξη υπακοής, και εμπιστοσύνης στην αγάπη Του. Εδώ ο δρόμος προς τον Χριστό είναι ένας και μοναδικός: η υπακοή εν ελευθερία στην κλήση Του. Η κλήση του Θεού είναι πάντα βαθύτατα προσωπική. Αγγίζει το κέντρο της υπάρξεως μας, τον πυρήνα του εαυτού μας. Ο λόγος του Χριστού δεν είναι μια νεφελώδης φιλοσοφία, ούτε μια υψηλή και φλύαρη θεολογία. Ο λόγος του Χριστού έχει πάντοτε αμεσότητα με τα ενδιαφέροντα και τη ζωή των ανθρώπων. Στη Σαμαρείτιδα λ. χ. που πήγε για νερό στο πηγάδι, κάνει λόγο για το “ύδωρ το ζων”. Στους ψαράδες που τους απασχολεί η εργασία τους , τους μιλά για μια αλλιώτικη και παράδοξη αλιεία.
          Η απάντηση στην κλήση του Θεού είναι εν ελευθερία. “Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτώ”. Εγκατέλειψαν τα πάντα και ακολούθησαν τον Χριστό. Δεν ήταν με κανέναν και με τίποτε δεμένοι, γι’ αυτό μπόρεσαν να δεχθούν τον Χριστό και Τον ακολούθησαν. Όποιος κληθεί πραγματικά από τον Χριστό, απελευθερώνεται από κάθε δέσμευση με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις και ζει μια καινούργια πραγματικότητα. Βιώνει την εσωτερική ελευθερία που προέρχεται από την ακλόνητη πίστη και βεβαιότητα, ότι έχει βρει την αλήθεια που ελευθερώνει από όλα όσα καθημερινά τον δεσμεύουν.
          Είναι γεγονός, ότι όσο ωριμάζουμε και ολοκληρωνόμαστε εσωτερικά, συνειδητοποιούμε, ότι η ελευθερία την οποία ο κόσμος επιδιώκει και ο πολιτισμός την προβάλλει ως βασικό σύνθημα είναι εξωτερική, σχετική και περιορισμένη. Και τούτο γιατί είμαστε αιχμάλωτοι των παθών μας, των περιστάσεων και των συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε, της ιδιοσυγκρασίας μας και του περιβάλλοντος μας, αλλά και οτιδήποτε  άλλο μας υποτάσσει σ’ αυτό. Εξ άλλου πρέπει να γνωρίζουμε, ότι δεν είμαστε ελεύθεροι στα όρια της ζωής και του θανάτου. Κανείς δεν μας ρώτησε ποτέ απο ποιους θα έρθουμε στη ζωή, αλλά ούτε και πότε, που και με ποιο τρόπο θα φύγουμε απ’ αυτήν.
          Ο μόνος αληθινά και απόλυτα ελεύθερος είναι ο Θεός. Ο άνθρωπος έχει σχετική ελευθερία, αλλ’ όταν υποταχθούμε στην κλήση του Χριστού μπορούμε να απελευθερωθούμε από κάθε μορφής δουλείας στην οποία είμαστε δέσμιοι και να ζήσουμε την εν Χριστώ ελευθερία, να ζήσουμε την ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού.
          Καλή Κυριακή
          π. γ. στ.

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2020

Προσευχή: Το δώρο της ζωής ......



Καταστρέφουμε Κύριε το δώρο της ζωής. Την τιμή που μας έκανες να μας φέρεις από μηδέν στην ζωή από το σκοτάδι στο φως. Την ατιμάζουμε καθημερινά, με πολλούς και διαφόρους τρόπους. Ο χειρότερος από όλους, η άρνηση να αφεθούμε στο σχέδιο σου, στην πρόνοια και σοφία σου. Αντιστεκόμαστε, παλεύουμε και στο τέλος πνιγόμαστε.

Εάν όμως Χριστέ μου, αφηνόμαστε, εάν χαλαρώναμε και σε εμπιστευόμαστε θα είμασταν ήρεμοι και ευτυχισμένοι. Αλλά θέλουμε όλα να τα λύσουμε εμείς, με την δική μας λογική, τους δικούς μας προγραμματισμούς. Δεν είναι κακό να σχεδιάζεις, αλλά είναι τραγικό να μην γνωρίζεις ότι στην ζωή δεν τα ελέγχεις όλα.

Στην πραγματικότητα το να ζητάς όλα να τα ελέγχεις είναι μίσος προς την ζωή. Διότι η ζωή είναι μυστήριο. Και τα μυστήρια δεν τα αναλύεις αλλά τα ζεις. Αφήνεσαι στην ομορφιά της αγνωσίας τους, στο μυστήριο του αύριο που δεν γνωρίζεις.

Κύριε όσο μεγαλώνω θέλω λιγότερο να καταλαβαίνω και περισσότερο να νιώθω. Θέλω να σου αντιστέκομαι κάθε μέρα και πιο λίγο, χώρο να κάνω να διαβείς με τα απαλά βήματα σου, σε κάθε μέρος του βίου μου. Φώτισε κάθε γωνιά της ύπαρξης μου, περπάτησε στην Γη του κορμιού μου, απλώσου στον ουρανό της ψυχής μου, όλος να γίνει φως.

Δεν θέλω άλλο Χριστέ μου να ερμηνεύω αλλά να ζω. Να ζω την Παρουσία σου μέσα σε κάθε μορφή και είδος ζωής. Να σε κοιτώ σε κάθε τι που με κοιτά, να σε ακούω σε ότι μου μιλά, να σ΄αγγίζω στο κάθε άγγιγμα της ζωής, να σε γεύομαι κάθε που τρώω και πίνω από τα δώρα Σου.

Είσαι παντού Κύριε και το γνωρίζω μα δεν φτάνει μόνο αυτό, πρέπει και να το δω, να το αισθανθώ, να το βιώσω. Γι’ αυτό χρειάζομαι την βοήθεια Σου, από το νου να κατέβω στην καρδιά, από τα λόγια στα έργα, από το φόβο στην χαρά. Δεν φτάνουν μόνο οι δικές μου προσπάθειες, δεν φτάνει μόνο να το θέλω, χρειάζομαι τα δικά σου χέρια να αγκαλιάσω τα συντρίμμια μέσα μου.

Χρειάζομαι το δικό σου λόγο να φτιάξω νέα γλώσσα να μιλούν τα όνειρα μου. Σε χρειάζομαι γιατί η σκάλα από την γή στον ουρανό, από την νου στην καρδιά, είναι ψηλή και έχει πολλά σκαλιά. Θέλω κάποιος να με κρατά όταν θα πέφτω, να ξέρω ότι κι αν γίνει υπάρχει κάπου η δική σου Αγκαλιά.
π.λιβυος

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2020

ΟΧΙ “ΟΣ ΜΕΝ ΠΕΙΝΑ, ΟΣ ΔΕ ΜΕΘΥΕΙ”



Η φτώχεια αποτελεί πρόκληση για τον σύγχρονο κόσμο. Και η εξάλειψή της πρέπει να απασχολήσει ως επείγον  μέλημα, την παγκόσμια κοινότητα. Οι οικονομικοί παράγοντες της Δύσεως επισημαίνουν το κατεπείγον της ανάγκης, χωρίς και να προχωρούν σε αποτελεσματικά μέτρα. “Με τουλάχιστον 1,2 δισεκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο να εξακολουθούν να ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, δεν υπάρχει σήμερα σημαντικότερη πρόκληση και πρόσκληση για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και την εξάλειψη της φτώχειας. Η Παγκόσμια Τράπεζα και άλλες πολυμερείς αναπτυξιακές τράπεζες έχουν κρίσιμο ρόλο να διαδραματίσουν στην αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων. Για να το κάνουν είναι ανάγκη να αλλάξουν τον τρόπο που χρησιμοποιούν”.

          Ασφαλώς την σπουδαιότητα για την αντιμετώπιση του οξύτατου αυτού κοινωνικού προβλήματος όλοι αντιλαμβανόμαστε. Η επί μακρόν αδιαφορία αποτελεί θρυαλλίδα σε πυριτιδαποθήκη. Ιδιαίτερα σήμερα με την παγκόσμια επιδημία του κορωνοιού που έχει ξεσπάσει, οι Διεθνείς Οργανισμοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και φοβούνται μεγάλες κοινωνικές ταραχές. Το “ος μεν πεινά, ος δε μεθύει”, ο ένας να πεθαίνει απο την πείνα και ο άλλος από την πολυφαγία, προσφέρει το γόνιμο έδαφος, για να αναπτυχθούν όλα τα επαναστατικά ως τα πιο αναρχικά στοιχεία. Όμως και τα οικονομικά μέτρα για να αποδώσουν χρειάζονται ανθρώπους πρόθυμους σε θυσίες, με ανιδιοτελή αγάπη, που θα σκύψουν ως καλοί Σαμαρείτες στις σύγχρονες πληγές.



          “ΖΩΗ” τ. 4346