Με συγκινεί βαθιά και προσκυνώ
τα βήματα αγίων που ζουν δίπλα μας, μαζί μας, και κανείς ποτέ δεν τους
αναγνώρισε. Ίσως και να μείνουν δίχως επίσημη ανακήρυξη για την ιστορία. Μια
και για τον Θεό και τη χώρα των ζώντων είναι πρόσωπα γνωστά και δοξασμένα.
Δακρύζω και συγκινούμαι μπροστά στην μη ανακηρυγμένη
αγιότητα. Όχι τη δύναμη της μεταφυσικής, αλλά τη γλυκιά παρουσία της ταπείνωσης
και της αγάπης. Όχι την απειλή, αλλά τη θαλπωρή. Εκείνους τους Αγίους που δεν
σε γεμίζουν ενοχές, πρέπει και μη, ηθικές επιταγές και ευσεβιστικές
παραινέσεις. Που δεν σου λένε τι να κάνεις αλλά πως να να το κάνεις. Που σε
σέβονται και σε τιμούν, ακόμη και στη μεγαλύτερη πτώση σου στην έσχατη στιγμή
του βίου σου, εκείνοι συνεχίζουν να βλέπουν τον Θεό στα μάτια σου, την αγνότητα
στα στήθη σου. Και να ελπίζουν για σένα και την ζωή σου.
Προσκυνώ εκείνους τους αγίους που δεν δαφνοστολίστηκαν
ποτέ, μήτε κεριά φώτισαν τις μορφές τους. Που η ιστορία δεν θα γράψει ούτε μια
σελίδα για τον βίο και τη ζωή τους, μα ο ουρανός θα χαρεί την παρουσία τους.
Ασπάζομαι με ιερότητα εκείνους που μοιράζονται το γέλιο.
Που παραμυθούν δίχως να κρίνουν τους φίλους, γνωστούς και αγνώστους. Εκείνους
που κάνουν μαρτυρική υπομονή πάνω στον Σταυρό, μα και αυτούς που δέχονται έστω
και για λίγο να ξεκουράσουν τον πάσχοντα παίρνοντας την θέση του.
Αυτές οι φωτεινές ψυχές, που δεν διαμαρτύρονται, δεν
θυματοποιούνται, δεν ζητάνε την πληρωμή των παθών τους σε βλέμματα και λόγια
οίκτου. Ούτε εξαργυρώνουν τα παθήματά τους με κολακείες και επιβραβεύσεις.
Ασπάζομαι τη μάνα που μεγαλώνει με θυσίες τα παιδιά της, μα
και εκείνη που η καρδιά της λαβώθηκε γιατί το μωρό δεν κράτησε στην αγκαλιά
της. Είναι το ίδιο ιερές.
Τον πατέρα που ξυπνά και χάνεται στους δρόμους για να
θρέψει την οικογένειά του. Που δεν ζει, για να ζήσουν οι άλλοι. Αλλά κι εκείνον
που άνεργος δακρύζει στα αιτήματα των παιδιών του. Είναι το ίδιο σεβαστοί.
Στους που αντέχουν μια κοινωνία που τεμαχίζει τα όνειρα και
τις επιθυμίες τους. Που καταστρέφει το μέλλον τους. Και όμως αυτοί ελπίζουν...
Είναι όλοι αυτοί που ξέρουν να μοιράζονται τον Παράδεισο
και στην κόλαση να λένε “δόξα σοι ο Θεός”. Μνήσθητι, Κύριε, του πόνου, των
καημών και των δακρύων των ανθρώπων,εκείνων που πλημμύρισαν τα σωθικά μας και
έπνιξαν τα ανόητα παράπονά μας.
π. Λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου