Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου!





Η πνευματική διαθήκη του γέροντος Πορφυρίου

Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,

Τώρα που ακόμη έχω τας φρένας μου σώας, θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν πτωχοί, είχε πάει στη διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές, σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρόνων, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά. Και θέλοντας να τον μιμηθώ, με πολύ αγώνα, έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχθηκα σε δύο Γέροντες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς το Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτίες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντές μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιο Ιωάννην Ευβοίας.
Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήραν από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα και γνωρίζω ότι γι’ αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας. Αλλά όμως, τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πη: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω: Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάμη για μένα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι θα γίνη. Επιθυμώ όμως να ενεργήση η αγάπη του Θεού.
Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώση να μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία Του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχωμαι και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρι του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο.
Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ό,τι σας στενοχώρησα

Ιερομόναχος Πορφύριος

Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/17 Ιουνίου 1991

Πηγή:  http://www.porphyrios.net

Εγκαίνια Έκθεσης στο Πνευματικό Κέντρο

Aπό τα εγκαίνια της έκθεσης παραδοσιακών προϊόντων στον ισόγειο χώρο του πνευματικού κέντρου του Ι. Ναού μας.
 

            Μετά τον εκκλησιασμό της Κυριακής 24-11-2013 τελέστηκαν τα εγκαίνια της έκθεσης παραδοσιακών προσόντων στην ισόγεια αίθουσα του πνευματικού μας κέντρου.

            Για δεύτερη συνεχή χρονιά πραγματοποιείται η έκθεση αυτή από προϊόντα που παρασκευάζουν οι ευσεβείς κυρίες της ενορίας μας και τα προσφέρουν προς διάθεση προκειμένου να ενισχυθούν τα συσσίτια των απόρων.

            Διατίθεται μια ποικιλία παρασκευασμάτων από γνήσια υλικά και σε χαμηλές τιμές για να είναι προσιτά σε όλους.

            Λειτουργεί κάθε μέρα, εκτός Κυριακής, από 5-7 μ. μ. και μέχρι τις παραμονές των Χριστουγέννων.

            Αν μας επισκεφθείτε σίγουρα κάτι θα σας ενδιαφέρει για να ενισχύσετε την προσπάθεια της αγάπης προς τους πεινώντας αδελφούς μας.

            Σας περιμένουμε.














Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Ανθρωπισμός χωρίς Χριστό



 
            Υπάρχει μια θλιβερή πραγματικότητα που αφορά εμάς τους χριστιανούς. Να λέμε ότι ενδιαφερόμαστε για το Χριστό και ν’ αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπο. Να μας συγκινεί ο σταυρωμένος Ιησούς Χριστός και ν’ αδιαφορούμε για τους σταυρωμένους συνανθρώπους μας. Να λέμε ότι υπηρετούμε το Χριστό και να μην υπηρετούμε τον άνθρωπο. Όμως μόνο όταν ενδιαφερόμαστε και διακονούμε και αγαπάμε τον άνθρωπο ενδιαφερόμαστε και διακονούμε και αγαπάμε τον Χριστό.
            Έτσι είναι δυνατό να υπάρχει η εξής αντίθεση: από τη μια πλευρά εκείνοι που ομολογούν το Χριστό και ενδιαφέρονται για το Χριστό, δεν ενδιαφέρονται όμως για τον άνθρωπο. Δεν αγωνίζονται όσο πρέπει για την επικράτηση της αγάπης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ανθρωπιάς ανάμεσα στους ανθρώπους. Και από την άλλη εκείνοι που λένε τουλάχιστον ότι αγωνίζονται γι’ αυτά, αδιαφορούν για το Χριστό. Γιατί νομίζουν ότι ο Χριστός και η Εκκλησία εκπροσωπούν απλώς τη συντήρηση και την υποστήριξη του καταστημένου. Αλλά χωρίς Χριστό ο αγώνας αποδεικνύεται αντιφατικός και άκαρπος. Από αυτή την αντίθεση προκύπτουν πόλεμοι και καταστροφές της ιστορίας. Και υπεύθυνοι γι’ αυτή την αντίληψη είμαστε εμείς οι πιστοί, που μείναμε, εν πολλοίς εγκλωβισμένοι σ’ ένα αρρωστημένο θρησκευτικό απομονωτισμό. Απασχολημένοι με το «ηδύοσμον και το άνιθον και το κύμινον» και ξεχάσαμε τα βαρύτερα του νόμου, «την κρίσιν και το έλεος και την πίστιν», δηλ. τη δικαιοσύνη και την ευσπλαχνία και την τιμιότητα. Δηλ. δεν αγωνιστήκαμε όσο πρέπει για τον άνθρωπο και τη ζωντανή παρουσία του ευαγγελίου μέσα στον σύγχρονο κόσμο.
            Καιρός είναι ν’ αλλάξουμε πορεία και συμπεριφορά.

            π. γ. στ.

Πού να Σε βρω...


Πού να σε βρω σ’ αυτόν τον κόσμο
που όλα πια τα έχει δει
που όλα τα‘χει καταλάβει
όλα τα’χει δεχθεί.

Πού να σε βρω σ’ αυτόν τον κόσμο
που δε μου φαίνεται δικός σου
που στάζει δάκρυ και αγωνία
πληγή απ’το πλευρό Σου.

Ω γλυκύ μου έαρ
κομμάτι απ’ την ψυχή μου
αστέρι του ουρανού μου
ταξίδεψε μαζί μου
και πάρε με για λίγο
στον τόπο που διψάω
στο χρόνο που ορίζεις
πάντα να σ’ αγαπάω.

Πού να σε βρω σ’αυτόν τον κόσμο,
που η αγάπη ξέχασε ν’ αγγίξει,
η πόρτα της καρδιάς ν’ ανοίξει
και ο ήλιος σου να μπει.

Πού να σε βρω σ’ αυτόν τον κόσμο,
θάλασσα απέραντη ευλογία
μια ξεχασμένη παραλία
όλη μου η ζωή.

Γλυκύτατόν μου τέκνο
φωτιά που δε με καίει
αέρας που δροσίζει
καρδιά παιδιού που κλαίει.

Δικά σου όλα είναι
και ήταν και θα είναι
σ’αγγίζω και μου λείπεις
μαζί μου λίγο μείνε
πέλαγο ψυχή μου
το δάκρυ απ’τη μορφή σου
χαρά και λύπη ένα
ένα και εγώ μαζί σου.

Κουβέντα και πονάω
να ειπωθώ γυρεύω
πλάι σου βαδίζω
ζω και σε πιστεύω

Ω γλυκύ μου έαρ
κομμάτι απ’την ψυχή μου
αστέρι του ουρανού μου
ταξιδέψε μαζί μου.

Δεν έχω μάτια δε σε βλέπω
δε σε ακούω ή δε μιλάς...

Σταμάτης Σπανουδάκης
"Κομμάτι απ'την ψυχή μου"

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

3 κινήσεις




Σε άκουσα αδερφέ μου να λες πως τα πάντα γλιστρούν
τόσο γρήγορα μέσα από τα χέρια σου.
Ο χρόνος...
Οι καταστάσεις...
Οι ανθρώπινες σχέσεις...
Η δουλειά, η εργασία...
Τα όνειρά σου...
Οι σκέψεις...
Τα συναισθήματά σου...
Και τόσα άλλα...
" Σαν άμμος γλιστρούν μέσα από τα χέρια μου. "
Και σε νιώθω, γιατί το έχω νιώσει κι εγώ.
Να μοιραστώ μαζί σου ένα μυστικό;
3 κινήσεις...
Βάλε αντικρυστά τις παλάμες σου. Τη μία πάνω στην άλλη.
Τώρα πλέξε τα δάχτυλά σου.
Σφίξε τα χέρια σου.

Δεν μπορεί πλέον τίποτα να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια σου.
Τα ασφαλίζει η προσευχή σου.

Τεστ γνησιότητας αγάπης



του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Η αγάπη δεν είναι ούτε λόγια ούτε συναισθήματα. Η γνήσια αγάπη αναγνωρίζεται από την διάθεση θυσίας και από το μέγεθος της θυσίας.
Η επίγνωση και η αναγνώριση της ιερότητας του νόμου του Θεού των εντολών και των θεσμών της Εκκλησίας και η τήρησή τους με έμπρακτη θυσία, είναι το ασφαλέστερο τεστ για το πόσο αληθινά και γνήσια πιστεύουμε και αγαπάμε τον Θεό.
Μια τέτοια αφορμή για να αξιολογήσουμε την γνησιότητα της πίστης μας και της αγάπης μας στο Θεό είναι η ιερή περίοδος της νηστείας των Χριστουγέννων, που αρχίσε στις 15 Νοεμβρίου.
Ένα φωτεινό παράδειγμα ηρωικού φρονήματος στην τήρηση της νηστείας βρίσκουμε στο μικρό βιβλίο «ΙΕΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΣ» (σελ. 75-76):
«Ήταν άνθρωπος του Θεού. Τον έλεγαν Μιχάλη Ζιάκα. Το 1948-49 ήταν στρατιώτης. Και βρισκόταν στις επιχειρήσεις του Γράμμου.
Εκεί ο λόχος του είχε μείνει μία εβδομάδα ολόκληρη χωρίς ανεφοδιασμό. Υπόφεραν πολύ τα παιδιά από πείνα, ασιτία και εξάντληση. Μα κάποτε έφθασαν και τα τρόφιμα. Ψωμί καλό, κουραμάνα και κρέας μαγειρεμένο, έτοιμο. Μπήκαν στην σειρά, ένας-ένας, και έπαιρναν πρώτα την κουραμάνα και μετά το κρέας στην καραβάνα!
Ήρθε και η σειρά του Μιχάλη να πάρει το φαγητό. Πλησιάζει στο διανομέα και του λέει:
-Μπορείς να μου δώσεις αντί για κρέας λίγες ελιές;
-Τι; Ελιές; Γιατί ελιές; Αφού έχει κρέας!
Απάντησε ο Μιχάλης:
-Να φάω κρέας, να μαγαρίσω την Παρασκευή;
Κάθεται λοιπόν ο Μιχάλης ανάμεσα στους άλλους στρατιώτες. Εκείνοι τρώνε κρέας. Ο Μιχάλης ελιές. Και τον κοροϊδεύουν. Γιατί έκαμε τον σταυρό του. Γιατί είναι κουτός. Γιατί, ενώ μπορεί να φάει κρέας –και μάλιστα μετά από τέτοια πείνα-, τρώει ελιές! Λένε πολλά. Ο Μιχάλης σιωπά.
Ξαφνικά όμως, ενώ έτρωγε και συνέχιζαν να τον κοροϊδεύουν, πέφτει λίγα μέτρα πιο πέρα μια οβίδα! Σηκώθηκε σύννεφο η σκόνη στον αέρα. Έτρεξαν άλλοι στρατιώτες να ιδούν, τι είχε συμβεί. Και βρήκαν τους δύο στρατιώτες νεκρούς. Και τον Μιχάλη να σηκώνεται από χάμω και να τινάζει τα ρούχα του από τα χώματα!
Πέρασαν χρόνια. Ο Μιχάλης Ζιάκας είναι ένα φτωχός τσοπάνης στο χωριό του. Ζει, όπως πάντα, με ευσέβεια.
Μια Παρασκευή, παρέα με άλλους φτωχούς τσοπάνηδες κάθησαν να φάνε. Έβγαλε από το σακκούλι του λίγο ψωμί και έτρωγε. Και από το παγούρι του έπινε λίγο νερό να μαλακώνει το ψωμί στο στόμα του.
Ένας από τους τσοπάνηδες προσφέρθηκε τότε να του δώσει λίγο τυρί για προσφάι. Του λέει ο Μιχάλης:
-Δεν μαγάρισα την Παρασκευή, μια εβδομάδα νηστικός στον Γράμμο, και θα την μαγαρίσω τώρα;
Και διηγήθηκε την ιστορία.
Θέλει συζήτηση, ότι τον Μιχάλη τον έσωσε ο Χριστός, επειδή σεβάστηκε την ημέρα που σταυρώθηκε για μας;
Ω Χριστέ μου, πόσο εύκολα μαγαρίζουν μερικοί την ψυχή τους!
Μακάρι τέτοια παραδείγματα να μας εμπνέουν ήθος και φρόνημα…
 
Πηγή: «Κατεύθυνον τα διαβήματά μου» του Αρχιμ. Σάββα Δημητρέα

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ ( του πλουσίου άρχοντα) Ευαγγέλιο: Λ. κ. 18, 18-27

ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΕΙ ΜΟΝΟ Η ΣΩΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

            Εν ολίγοις

            Η σημερινή ευαγγελική διήγηση μας μεταφέρει τη συνομιλία του Χριστού μ’ έναν επιφανή και πλούσιο άρχοντα, μια συνομιλία με πολλά μηνύματα για το σύγχρονο άνθρωπο.
            Ο άρχοντας αυτός θεωρούσε τον εαυτό του πετυχημένο και εξασφαλισμένο. Δεν ένιωθε όμως ικανοποιημένος με ό, τι είχε κάνει και απορούσε πώς μπορεί να εξασφαλίσει την αιώνια ζωή. Γι’ αυτό απευθύνεται στο Χριστό και τον ρωτά: «Τι ποιήσω ίνα αιώνιον ζωή κληρονομήσω;». Και ο Κύριος του υπενθυμίζει την εφαρμογή των εντολών του Νόμου. Και αυτός απαντά ότι όλα αυτά τα τηρεί από τα νιάτα του. Ο Ιησούς βλέποντας,  ότι η τήρηση των εντολών ήταν τυπική υπόθεση γι’ αυτόν, θέλει να δοκιμάσει την πνευματική του αντοχή ζητώντας απ’ αυτόν κάτι παραπάνω: «Έτι εν σοι λείπει» και αφού δεν το έχεις αυτό, σου λείπουν τα πάντα. Μοίρασε τα υπάρχοντά σου στους φτωχούς και μετά έλα να ενταχθείς στην ομάδα των μαθητών.
            Όπως είδαμε η δήλωση του πλούσιου άρχοντα: «Έχω τηρήσει σ’ όλη μου τη ζωή το νόμο του Θεού», ήταν μεν ειλικρινής, αλλά και άστοχη. Διότι αυτό φανέρωνε έλλειψη αυτοκριτικής και αυτογνωσίας, όπως και άγνοια των καθηκόντων του. Ήταν μια απάντηση αδιεξόδου και αυτή την έλλειψη αυτογνωσίας τη βεβαιώνει και η πεποίθησή του, ότι  τηρούσε τις εντολές του Θεού,  κρατώντας  για τον εαυτό του τόσα πολλά κτήματα, δείγμα ότι δεν αγαπούσε τον πλησίον του όπως τον εαυτό του.
            Όταν άκουσε ότι πρέπει  ν’ αποχωρισθεί τον πλούτο του και να τον διαθέσει για τις ανάγκες των πτωχών κι βλέποντας ο Χριστός τη δυσκολία του, είπε ότι δύσκολα μπαίνει κανείς στη βασιλεία του Θεού, όταν έχει πολλά χρήματα. Ο πλούσιος άρχοντας νόμισε ότι παίρνοντας πληροφορίες για το θέμα που τον απασχολούσε ήταν αρκετό για να δικαιωθεί μπροστά στα μάτια των συνανθρώπων του, ίσως στη συνείδησή  του. Δεν είναι  όμως αρκετό αυτό, χρειάζεται και η πιστή εφαρμογή του νόμου με  ό, τι αυτό συνεπάγεται.
            Και εδώ προβάλλει το ερώτημα: Είναι τόσο δύσκολο να εισέρθει κανείς στη βασιλεία του Θεού; Κι αν είναι έτσι, τότε ποιος μπορεί να σωθεί; Και ο Κύριος δίνει μία ελπιδοφόρα απάντηση: «Τα αδύνατα παρά των ανθρώπων δυνατά παρά τω Θεώ έστιν».
            Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η σωτηρία δεν είναι υπόθεση μόνον της ανθρώπινης προσπάθειας, ούτε είναι αμοιβή επειδή τηρήσαμε κάποιες εντολές ή ακόμα επιβράβευση κάποιων δήθεν αρετών μας. Ακόμα η σωτηρία δεν είναι προνόμιο κάποιων εκλεκτών, αλλά δωρεά, χάρη, γιατί μόνον ο Θεός σώζει, όχι βέβαια γιατί το αξίζουμε, αλλά γιατί μας αγαπά. Η σωτηρία δεν μπορεί να εξαγορασθεί ούτε με χρήματα ούτε ακόμα και με αρετές.
               Ο διάλογος του Χριστού με τον πλούσιο άρχοντα είχε ένα άδοξο τέλος. Γρήγορα κατέρρευσαν οι ελπίδες του και οι προσδοκίες του, γιατί του έλειπε η αυτογνωσία. Είχε στηριχθεί στις δικές του και μόνο δυνάμεις, στον πλούτο του και στις υποτιθέμενες αρετές του.
            Κι εδώ χρειάστηκε η ταπεινή ομολογία των μαθητών: Ποιος  μπορεί να σωθεί αν έχουν έτσι τα πράγματα, για ν’ αντιστραφεί το κλίμα και να μάθουμε ότι η σωτηρία είναι δυνατή, αν έχουμε αγάπη και ταπείνωση, στόχους που δεν είχε ο πλούσιος άρχοντας.
            Ο Χριστός δεν κατηγορεί τον πλούσιο και ευσεβή, όπως φαίνεται, άρχοντα για ό, τι έκανε, αλλά για ό, τι παράλειψε να κάνει. Δεν τον κατηγορεί για τις αρετές του, αλλά γιατί δεν τις εντάσσει στο ολοκληρωτικό δόσιμο της ζωής του στο Θεό. Η θρησκευτικότητα του παρουσιάζεται αποσπασματική, ενώ ο Θεός ζητεί όλο τον άνθρωπο. Το να πάρει κανείς σωστές πληροφορίες για τα μεγάλα θέματα της ζωής δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται και η εφαρμογή. Γι’ αυτό και έφυγε λυπημένος, όταν ήλθε η ώρα να πουλήσει τα υπάρχοντά του. Ναυάγησε μέσα στο λιμάνι ο συμπαθής, κατά τα άλλα, άρχοντάς μας.
            Η πληρότητα και η τελειότητα δεν βρίσκεται μέσα στα πλούτη, τις κοσμικότητες και τις άλλες συμβατικότητες, αλλά μέσα στην αγάπη, και στο ολοκληρωτικό δόσιμο του εαυτού μας στο Θεό και έτσι κατακτούμε και γευόμαστε αυτό που φάνηκε τόσο δύσκολο και ακατόρθωτο στα μάτια του πλούσιου άρχοντα και των μαθητών του Κυρίου.    


π.γ.στ.

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Η μητέρα του φωτός!



Ο μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος μιλά 
για μεταθανάτια εμπειρία μιας 20χρονης.

Πατήστε εδώ


'Ἄπιθι τέκνον...καὶ ἑτοιμάζου γενέσθαι, τοῦ Ἰησοῦ οἰκητήριον'



Ἦχος πλ. α' Χαίροις ἀσκητικῶν

Ἄννα θεία χάρις σαφῶς, χαριτωθεῖσαν τὴν ἁγνὴν Ἀειπάρθενον, προσάγει μετ' εὐφροσύνης, εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ, προσκαλεσαμένη προπορεύεσθαι, αὐτῆς τὰς νεάνιδας λαμπαδηφόρους καὶ λέγουσα· Ἄπιθι τέκνον, τῷ δοτῆρι γενήθητι, καὶ ἀνάθημα, καὶ εὐῶδες θυμίαμα. Εἴσελθε εἰς τὰ ἄδυτα, καὶ γνῶθι μυστήρια, καὶ ἑτοιμάζου γενέσθαι, τοῦ Ἰησοῦ οἰκητήριον, τερπνὸν καὶ ὡραῖον, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ, τὸ μέγα ἔλεος.

"Μητέρες συγχάρητε, παρθένοι σκιρτήσατε..."





Δόξα, Και νυν, της λιτής. Ήχος πλ. α'. Λέοντος μαίστορος.

Επέλαμψεν ημέρα χαρμόσυνος, και εορτή πανσεβάσμιος. Σήμερον γαρ η προ τόκου Παρθένος, και μετά τόκον Παρθένος μείνασα, εν ναώ αγίω προσάγεται, και χαίρει Ζαχαρίας ο πρέσβυς, ο γενέτης του Προδρόμου, και βοά γηθοσύνως' Ήγγικεν η προσδοκία των θλιβομένων, εν ναώ αγίω ως αγία, αφιερωθήναι εις κατοίκησιν του Παντάνακτος. Ευφραινέσθω Ιωακείμ ο προπάτωρ, και η Άννα αγαλλιάσθω, ότι προσήνεγκαν θεώ, ως τριετίζουσαν δάμαλιν, την άμωμον Δέσποιναν. Μητέρες συγχάρητε, παρθένοι σκιρτήσατε, και στείραι συγχορεύσατε* ότι ηνέωξεν υμίν την ουρανών βασιλείαν, η προορισθείσα παντάνασσα. Χαίρετε λαοί και αγαλλιάσθε.

Σήμερα ανέτειλε και έλαμψε χαρμόσυνη ημέρα, και η αξιοσέβαστη εορτή. Γιατί σήμερα αυτή που ήταν παρθένος πριν από την γέννηση του Χριστού και έμεινε παρθένος και μετά τη γέννησή Του, οδηγείται και προσφέρεται στον άγιο ναό, και χαίρει ο γέροντας αρχιερέας Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, φωνάζοντας με χαρά: Πλησίασε, έφθασε η ελπίδα και η αναμονή όλων όσοι θλίβονται και υποφέρουν: ήλθε για να αφιερωθεί στον ναό τον άγιο σαν αγία, για να κατοικήσει μέσα της ο Βασιλέας των πάντων. Ο Ιωακείμ ας ευφραίνεται και η Αννα ας αγάλλεται, γιατί προσέφεραν στον Θεό, σαν τριετή δάμαλη, την πάναγνη Δέσποινα Θεοτόκο. Οι μητέρες ας χαρούν μαζί τους, οι παρθένοι ας σκιρτήσουν, οι στείρες ας χορεύσουν μαζί, γιατί για μας άνοιξε την Βασιλεία των ουρανών, Αυτή που προορίσθηκε να γίνει Βασίλισσα των όλων. Ας χαίρεστε κι ας αγάλλεσθε λοιπόν όλοι οι λαοί.

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Η πίεση της καθημερινής ζωής



   Οι εκλεκτοί, οι προικισμένοι με μυαλό οξύ, τυραννιούνται στο βάθος των μεγάλων προβλημάτων. Και οι πολλοί, οι γνωστοί  συνηθισμένοι άνθρωποι συνθλίβονται στις μικροστενοχώριες της καθημερινής ζωής. Η επιστήμη, τα βιβλία, τα ινστιτούτα είναι κοντά τους, οι άνθρωποι με τα διπλώματα πληθαίνουν καθημερινά, όμως αυτό δεν φθάνει. Η κοινωνία οργανώνεται καλύτερα.Νόμοι ένα σωρό. Όμως ο φτωχός, συνηθισμένος μας άνθρωπος, βλέπει και τις παρανομίες να γίνωνται…δύο σωροί. Το «άρπαξε να φας και κλέψε να’χεις», παρουσιάζει περισσότερη «επιστημονική δικαίωση» από τις συζητήσεις περί δικαιοσύνης. Βλέπεις ότι όλα αυτά καταντούν φλυαρίες. Ο ένας εν ονόματι της δικαιοσύνης ποδοπατεί τον άλλο. «Είμαστε δυνατοί, άρα το δίκαιο είναι με το μέρος μας!» φωνάζει ο ένας, δεν έχει σημασία αν λέγεται Χίτλερ ή Στάλιν, επιχειρηματίας ή ψευτοπολιτικός. «Έχουμε χρήματα, άρα το δίκαιο είναι με το μέρος μας!» μουρμουρίζει ο άλλος. «΄Εχω μαχαίρι, άρα το δίκαιο βρίσκεται στο χέρι μου» μουγκρίζει ο τρίτος. «Θεέ μου, Θεέ μου παλαβώσαμε»! Και να υπάρχει τόση επιστήμη, τόσος πλούσιος πολιτισμός κλαίγεται ο κοσμάκης. Μα τι κατάρα είναι τούτη; Τι φταίει;
            Οι σοφοί γράφουν μελέτες, δοκίμια, προτείνουν λύσεις. Οι διαλέξεις πληθαίνουν, ο πολύς όμως κόσμος, το διαισθάνεται: Αυτά δεν φθάνουν. Η επιστήμη δεν φθάνει. Μας χρειάζεται ελπίδα, καλωσύνη, αγάπη.
            Το βλέμμα αυτόματα, καθώς τα χείλη προφέρουν αυτές τις καίριες λέξεις, ζητάει κάπου ν’ ακουμπήσει. Σε κάτι, σε Κάποιον. Μία ανάσα ανακουφίσεως ακολουθεί, καθώς συναντά τον Εσταυρωμένο. Τώρα περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη εποχή μας είναι απαραίτητος. Γιατί τώρα περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη εποχή μας χρειάζεται ελπίδα, καλωσύνη αγάπη.

 Πηγή: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Αρχιεπ. Αλβανίας

Τα πάθη της βροχής




Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Κ.ΔΗΜΟΥΛΑ

Ο Άγιος Νεκτάριος περί προσευχής





 «Ἡ προσευχή εἶναι βοήθεια τῆς ζωῆς μας, συνομιλία μέ τον Θεό,
λησμοσύνη τῶν  γηίνων, ἄνοδος πρός τόν οὐρανό.
Μέ την προσευχή ἀποδημοῦμε πρός τόν Θεό.
Ὅταν προσευχόμαστε, θά μπορέσουμε 
νά εἴμαστε τελείως προσηλωμένοι,
ἐάν εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι στεκόμαστε ἐμπρός στόν Θεό.
Ἡ προσευχή εἶναι ἥλιος πού φωτίζει τά μάτια τῆς ψυχῆς μας,
φῶς ἄσβεστο τῆς ψυχῆς καί τῆς διάνοιάς μας.
Ἡ θεία προσευχή εἶναι ἀληθινά οὐράνια πανοπλία,
καί μόνη αὐτή μπορεῖ νά προστατεύει μέ ἀσφάλεια αὐτούς
πού ἀφιέρωσαν τους ἑαυτούς τους στόν Θεό.
Ἡ προσευχή εἶναι φάρμακο πού ἀπομακρύνει ὅλα τά πάθη τῆς ψυχῆς.
Ἡ προσευχή εἶναι χορηγός ζωῆς...
Μέγα ὅπλον ἡ προσευχή, μεγάλη ἀσφάλεια, μέγας θησαυρός...
πλοῦτος πού δέν τελειώνει ποτέ,
λιμάνι πού δέν το συνταράζουν τά κύματα,
ρίζα καί μητέρα μυριάδων ἀγαθῶν εἶναι ἡ προσευχή.
Γι’ αὐτούς πού παλεύουν μέ τά κύματα τῶν δυσκολιῶν
τῆς ζωῆς ἡ προσευχή εἶναι λιμάνι γαλήνης,
γιά ὅσους συνταράσσονται στό πέλαγος τῶν θλίψεων 
εἶναι ἄγκυρα ἐλπίδας,
γιά ὅσους κλονίζονται καί κινδυνεύουν νά πέσουν
στήν πνευματική τους πορεία εἶναι στήριγμα,
γιά τούς φτωχούς εἶναι θησαυρός, για τούς πλουσίους ἀσφάλεια,
γιά τούς ἀσθενεῖς θεραπεία,
για τούς ὑγιεῖς διατήρηση καί προστασία τῆς ὑγείας τους.
Φυγαδεύει, διώχνει μακριά ἀπό τήν ψυχή κάθε λύπη,
γίνεται ἀφορμή για συνεχή ψυχική εὐφροσύνη,
εἶναι μητέρα τῆς φιλοσοφίας...
Εἶναι δυνατόν καί χωρίς νά φωνάζουμε
ἐξωτερικά νά ἀκουγόμαστε ἀπό τόν Θεό.
Μποροῦμε καί στήν ἀγορά πού βαδίζουμε
νά προσευχόμαστε μέ τό νοῦ μας
καί ὅταν εἴμαστε με τούς φίλους μας νά βοᾶ ἡ ψυχή μας πρός τόν Θεό,
χωρίς να ἀντιλαμβάνεται τίποτε κάποιος ἀπό τούς παρόντες.
Ἡ προσευχή μας ἄς μήν ἐξαρτᾶται ἀπό τό σχῆμα τοῦ σώματός μας
καί τίς κινήσεις μας καί τίς φωνές μας,
ἀλλά ἀπό τήν ψυχική μας διάθεση 
καί ἀπό τή συντριβή τῆς διάνοιάς μας
καί ἀπό τά δάκρυα τῆς καρδιᾶς μας».



Πηγή: Περιοδικό, Η Δραση μας, τεύχος 513, Νοέμβριος 2013