Ο άσωτος γιος. Προσεύχεται, μετανοεί, παίρνει την απόφαση να αλλάξει ζωή, να γυρίσει στο σπίτι του πατέρα. Είναι κουρελιασμένος, πεινασμένος, κατάκοπος, ταπεινωμένος, αξιοθρήνητος. Ξέρει την κατάστασή του, ήρθε στον εαυτόν του και μένει σταθερός στην απόφασή του να γυρίσει. «Εἰκών εἰμι τῆς ἀῤῥήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων». Επιστρέφει και γυμνώνει τον εαυτόν του σε έναν Πατέρα που τόσο πλήγωσε και Εκείνος τόσο στοργικά του φέρεται. Γιατί είναι ο μεγάλος Πατέρας και δεν είναι μνησίκακος και εκδικητικός. Στέκει στη θύρα και περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά Του και την καρδιά Του. Και ο γιος ο καταματωμένος και στιγματισμένος, ο δούλος των παθών του μπορεί τώρα να γίνει απελεύθερος. Δε χωράει απελπισία πια. Μόνο χρειάζεται ανύψωση μετά από κάθε πτώση και πάντα σταθερή η απόφαση για επιστροφή. Ο χριστιανός, ο αγωνιστής, ο άγιος είναι : «ὁ αἰωνίως ἀποδιδράσκων» και «ὁ αἰωνίως ἐπιστρέφων».
Η παραβολή του Ασώτου αποτελεί κορυφαίο σωτηριολογικό κείμενο της Καινής Διαθήκης και ανήκει κυρίως στη νεότητα. Πρόκειται για ένα δράμα σε τρία επεισόδια και ένα ακροτελεύτιο intermediam, δηλ την παρέμβαση του μεγαλύτερου αδελφού, που επιχειρεί να μειώσει τον θρίαμβο της αγάπης και να ματαιώσει την κάθαρση του δράματος.
Αυτός ο νέος, γνωστός στην παγκόσμια ιστορία ως «Άσωτος», αλλά και υπόδειγμα σωτηρίας συγχρόνως, είναι ο πρωταγωνιστής του δράματος και προανήγγειλε την παντοδυναμία της αγάπης, πριν ακόμα εκφραστεί ως σταυρική θυσία και απολύτρωση.
Πράγματι, ποιός νέος πάνω στην έκρηξη της εφηβείας του, δεν ένοιωσε την ορμή μιας επανάστασης στο κατεστημένο, την ανάγκη αποστασιοποίησης από αυτό και κάποια στιγμή μια τάση φυγής από την πατρική εστία;
Ποιός δεν ονειρεύτηκε ένα ταξίδι με στόχο το δικό του παράδεισο; Τελικά πόσοι νέοι δεν αγάπησαν την περιπέτεια του άγνωστου και το ρίσκο του επικίνδυνου;
Από την άποψη αυτή ο άσωτος ανήκει στους «αντάρτες» που σημάδεψαν την παγκόσμια ιστορία. Δεν θα υποστηρίξουμε την πράξη του Ασώτου και των νέων που τον ακολουθούν, χωρίς να καταξιώνονται όπως εκείνος. Ας σκεφτούμε όμως τις πιέσεις που ασκεί ένα διαστρεβλωμένο κοινωνικό κλίμα, πάντα στον έφηβο που καλείται να υπακούσει στις παραινέσεις και συμβουλές γονέων και δασκάλων που δεν τον κατάλαβαν ποτέ.
Αυτό όμως δεν αποκλείει να λειτουργήσει κάποτε το μυστήριο της αγάπης και να προκαλέσει το θαύμα για τον άσωτο κάθε εποχής.
Ένα στιγμιότυπο από τη σημερινή κοινωνία θα ζωντάνευε τον πρωταγωνιστή της παραβολής, στη φάση μάλιστα της εξαθλίωσής του.
Είναι ο νέος, η νέα, με την περίεργη εμφάνιση και συμπεριφορά στο δρόμο ή περιμένοντας μετά τα μεσάνυχτα για να ανοίξει το νυχτερινό κέντρο.
Ο νέος με πατρίδα ή χωρίς πατρίδα, με γονείς που έχει ίσως διαγράψει, με ελπίδα ή χωρίς ελπίδα και προπαντός χωρίς αγάπη. Ο νέος που αναζητά χωρίς να το ξέρει το λόγο της αναζήτησης αυτής και πάνω από όλα τον τρόπο εύρεσης του ζητούμενου. Και προβληματίζεσαι αν το παιδί αυτό είναι ο άσωτος της εποχής μας και ποια η δική σου ευθύνη άραγε, του γονέα, του δασκάλου, του πλησίον για την επικίνδυνη πορεία που διάλεξε ν’ ακολουθήσει.
Απέναντι σ’ αυτό το νέο παιδί, που ζει τη μοναξιά ανάμεσα στους εκατοντάδες νέων του νυχτερινού κέντρου, κάτω από το ρυθμό της ξενόφερτης μουσικής, ο Άσωτος της παραβολής έχει ένα πλεονέκτημα που τον πληγώνει. Την αγάπη δηλ. του πατέρα που έχει απορρίψει.
Αυτός που ακόμα και όταν όλα είχαν σβήσει μέσα στην ασωτία, η αγάπη ποτέ δεν έσβησε, και στη κατάλληλη στιγμή του αξιώνει να πάρει τη μεγάλη απόφαση της επιστροφής.
Μια επιστροφή που δεν ζητάει τίποτα εκτός από συγνώμη. Πλούτος και προβολή ονόματος έχουν πεθάνει. Γεγονός είναι μόνο η συντριβή και η ακλόνητη ελπίδα της πατρικής συγνώμης όπως φαίνεται στη φράση: «πᾶτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου. Οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθεῖναι υἱός σου» που φανερώνει ηρωική και αμετάκλητη απόφαση ικανή να υλοποιεί αξίες και να παράγει καρπούς αληθινής αγάπης, τη μετάνοια και την ταπείνωση. Είναι η ασυμβίβαστη ορμή και η καθαρότητα του νέου που απαιτεί τα πάντα και θυσιάζει τα πάντα, όταν βεβαιωθεί για την ανιδιοτέλεια της αγάπης.
Ένας σύγχρονος στοχαστής λέει: «έχουμε ανάγκη την ηθική όσο μας λείπει η αγάπη. Όταν υπάρχει η αγάπη οι άλλες αρετές ακολουθούν σαν να τρέχουν από πηγή».
Γι’ αυτό η επιστροφή του ασώτου ως επάνοδος στην αγάπη, συνεπάγεται την απόλυτη ανταπόκριση Εκείνου που ήλθε, μόνο από αγάπη, «ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπωλωλός».( Λουκ. 19,10)
Κι εδώ ο άσωτος δεν δικαιώνεται απλά όπως ο τελώνης.
Δοξάζεται, γιατί η αληθινή αγάπη δεν περιορίζεται στη παραχώρηση της συγνώμης και στη δικαίωση του αμαρτωλού.
Οι φράσεις «δότε δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ» και « ἐνέγκατε τον μόσχον τόν σιτευτόν» φανερώνουν μια άλλη πραγματικότητα που είναι πέρα από την απονομή της συγνώμης.
Είναι η χαρά που είχε ο καθένας το δικαίωμα να μετέχει στη ζωή του Θεού, ως ίσος προς ίσον. Και αυτός που χάνει την αγάπη και κάποια «κεκτημένα» είναι ο υιός ο πρεσβύτερος. Τον άνθρωπο που αποκτάει αυτοδικαίωση με «λογικά» επιχειρήματα, αλλά χωρίς ίχνος αγάπης. Που κρίνει τον άσωτο αδελφό του, κατηγορεί τον πατέρα του, όχι για αποκατάσταση της δικαιοσύνης, αλλά για δικαιώματα ιδιοκτησίας. Αυτός που δεν μπορεί να συλλάβει και να βιώσει πως η αγάπη είναι ο καταλύτης αυτής της «δικαιοσύνης» και όλων των παθών.
Συγχρόνως είναι ο δημιουργός όλων των αρετών, γιατί η ουσία της ταυτίζεται με την ουσία του Θεού.
Η βαρυσήμαντη αυτή παραβολή, όπου καθένας στο πρόσωπο του Ασώτου και περισσότερο του πρεσβύτερου αδελφού, ανακαλύπτει τον εαυτό το , κλείνει με μια ακόμα εκπληκτική ιδιότητα της αγάπης. Εκείνη που εκδηλώνεται τώρα με τη μορφή της καταλλαγής ανάμεσα στους αδελφούς, από τον πατέρα που και οι δυο τους έχουν τόσο βάναυσα πληγώσει.
«…επειδή τα όνειρα είναι ένα θέμα που - λιγότερο ή περισσότερο – τον καθένα τοναπασχολεί, ας δούμε με δυο λόγια τι είναι χρήσιμο να ξέρουμε για τα όνειρα.
Βέβαια, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν βλέπουν όνειρα. Κι αν δουν τίποτε καμμιά φορά, ως το πρωί το ξεχάνουν. Άλλοι τα βλέπουν κάπου-κάπου. Είναι και άλλοι, που όλο και κάτι βλέπουν. Και τα βλέπουν και εντυπωσιάζονται και απασχολούνται με αυτά. Ανησυχούν, τα διηγούνται, ζητούν εξήγηση, τα παραβάλλουν με άλλα και προσπαθούν να θυμηθούν τότε σε τι βγήκε και ούτω καθεξής.
Γνωρίζοντας αυτή την αδυναμία και περιέργεια πολλών μερικοί καιροσκόποι έγραψαν «ονειροκρίτες» κι έκαναν «χρυσές δουλειές»!
… Ο Μέγας Βασίλειος λέγει : Καθώς η νύχτα είναι η συνέχεια της ημέρας, κατά τη νύχτα συνήθως βλέπεις όνειρα σχετικά με ό,τι σε απασχόλησε έντονα την προηγούμενη ημέρα. Είτε αγώνες, είτε αγωνίες και ζωηρές προσδοκίες και απαντοχές, είτε φόβοι, είτε πόθοι έντονοι της ημέρας, ανάλογα και τα όνειρα τα βραδινά. Αυτή είναι μία ψ υ χο λ ο γ ι κ ή ερμηνεία των ονείρων.
Τώρα, υπάρχει και άλλη ερμηνείαείναι η φ υ σ ι κ ή, η οργανική. Αν δηλαδή κοιμηθής με παραγεμισμένο το στομάχι, ή, αντιθέτως, πού νηστικός και πεινασμένος, ή αν το κορμί σου δεν έχη την κατάλληλη θέση, αλλά δυσκολεύεται και «ζορίζεται», όπως λένε λαϊκά, ή δεν σκεπάστηκες καλά και κρυώνης, ανάλογα είναι και τα όνειρα ευχάριστα, δυσάρεστα, τρόμου και αγωνίας, εφιάλτες κλπ.
Όταν δεν υπάρχει καμμιά απ’ αυτές τις αιτίες, τότε δουλεύει κάποιος δαίμονας. Και αυτή είναι ημ ε τ α φ υ σ ι κ ή εξήγησι. Οι δαίμονες δεν τρέχουν μόνο την ημέρα. Δεν πλησιάζουν τους ανθρώπους να τους πειράξουν με λογισμούς και φαντασίες μόνο την ημέρα. Προσπαθούν και τη νύχτα. Οι εχθροί αυτοί της σωτηρίας μας μας πολεμούν και στον ξύπνο και τον ύπνο. Σαν πνεύματα δε που είναι, ξεύρουν και του καθενός τα αδύνατα σημεία και του παρουσιάζουν τα κατάλληλα όνειρα, για να τον παρασύρουν στο κακό, στο πονηρό ή να τον ρίξουν σε αγωνία, σε μελαγχολία, σε φόβους και ολιγοπιστία. Καμμιά φορά ο δαίμονας τα συνταιριάζει έτσι, ώστε και να «βγαίνουν» τα όνειρα, οπότε κάμνουν τους ακατήχητους να τα προσέχουν περισσότερο. Και τους καλλιεργούν τη δεισιδαιμονία και τις προλήψεις και τους ταλαιπωρούν τους δυστυχείς.
Μάλιστα οι δαίμονες, προκειμένου να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, δεν δυσκολεύονται να φανερώνωνται και σαν άγιοι στο όνειρό τους, ακόμη και σαν άγγελοι φωτεινοί. Αυτό μας το φανερώνει ο απόστολος Παύλος ( Β’ Κορ. ια’14 ).
Γι’ αυτά όλα η Αγία Γραφή μας συνιστά να μην προσέχουμε τα όνειρα. «Πολλούς γαρ επλάνησε τα ενύπνια», λέγει (Σοφ. Σειράχ λδ’7).
- «Καλά, και δεν υπάρχουν όνειρα αληθινά ;Δεν υπάρχουν θεόσταλτα όνειρα ; Ωσάν, να πούμε, του Ιακώβ, του Ιωσήφ, του Φαραώ, του Ναβουχοδονόσορ να τώρα , σαν του Μαρδοχαίου ;». Υπάρχουν και τέτοια. Είναι τα όνειρα τα α π ο κ α λ υ π τ ι κ ά. Πόσα είναι, αδελφέ μου, αυτά ; Αν κοιτάξης σε όλη τη Γραφή, που εξιστορεί γεγονότα χιλιάδων χρόνων, και τα μετρήσεις ένα-ένα, δε θα βρης παραπάνω από 15 όλα κι όλα. Φαντάζεσαι, λοιπόν ότι το 16ο είναι το δικό σου το όνειρο ; Ας παραδεχθώ – επί τέλους – ότι μέσα στα έκτακτα και σπάνια όνειρα που στέλνει ο Θεός είναι και το δικό σου. Δεν μπορεί όμως να είναι και το άλλο και το άλλο και το πλήθος ονείρων που βλέπει ο καθένας!
Έχω όμως να σου πω ότι στη Βιβλική ιστορία, όταν ο Θεός στέλνει σημαδιακό, αποκαλυπτικό όνειρο, βλέπουμε στέλνη και τον θεόπνευστο εξηγητή του ενώ στους ονειροκρίτες είναι ανεξήγητα τα θεόσταλτα όνειρα.
Για όλα αυτά, οι φωτισμένοι Χριστιανοί δεν δίνουν σημασία στα τρεχούμενα όνειρα. Και πολύ εντυπωσιακό αν είναι το όνειρό τους, και άγιο και ιερό αν φαίνεται, πάλι δεν το προσέχουν. Και τούτο, επειδή βρίσκουν τον εαυτό τους ανάξιο για θεόσταλτα φανερώματα ενώ ξεύρουν τις πονηριές του διαβόλου, που με δόλο στήνει την κατάλληλη για τον καθένα παγίδα, για να ρίχνη άλλον σε υπερηφάνεια, άλλον σε φόβο και αγωνία και καρδιοχτύπια, και όλους να τους παραπλανά’’.
Χρυσαλλίς
(Από το βιβλίο «Ἑσθήρ»του Αρχιμ. Ιγνατίου Θ. Μαδενλίδη)
Μετάνοια σημαίνει ανανέωσις του βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεό για νέα ζωή. Μετάνοια σημαίνει οριστική αποχή από την αμαρτία. Μετάνοια σημαίνει βαθιά συντριβή και ταπείνωσις. Μετάνοια σημαίνει μόνιμη απομάκρυνσις από κάθε σωματική απόλαυση. Μετάνοια σημαίνει διαρκής αυτoκατάκρισις. Μετάνοια σημαίνει αδιαφορία για τα πάντα και ενδιαφέρον μόνο για τη σωτηρία της ψυχής σου. Μετάνοια σημαίνει έργα αρετής αντίθετα προς τις προηγούμενες αμαρτίες. Μετάνοια σημαίνει κάθαρσις της σκoτισμένης συνειδήσεως. Μετάνοια σημαίνει θεληματική υπομονή όλων των θλίψεων, από ανθρώπους και από δαίμονες. Μετάνοια σημαίνει αυτοτιμωρίες και συνεχείς ταλαιπωρίες της σάρκας. Μετάνοια σημαίνει κάψιμο των αμαρτιών με τη φωτιά της αδιάλειπτης δακρύρροης προσευχής.
ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
Την προσεχή Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου, εορτή της ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, εορτάζει ο ιερός Ναός κατά το ακόλουθο πρόγραμμα :
ΔΕΥΤΕΡΑ, Μέγας Εσπερινός ώρα 5 μ.μ.
ΔΕΥΤΕΡΑ, μετά τον εσπερινό και ώρα 6 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου της ενορίας μας θα πραγματοποιηθεί τιμητική εκδήλωση προς τιμήν της χριστιανής Μητέρας.
Ομιλήτρια η κ. Χριστοδούλου – Νικολοπούλου με θέμα :
«Για μια επιτυχημένη αγωγή»
Τρίτη πρωί : Πανηγυρική θεία Λειτουργία μετά θ. κηρύγματος υπό του Πρωτ. Γερασιμαγγέλου Στανίτσα. Στη συνέχεια ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ υπέρ των Χριστιανών Μητέρων.
Ο Τουρκικός στόλος προσβάλλει από τη θάλασσα το Νεόκαστρο, ενώ οι Τούρκοι της Μεθώνης το πολιορκούν από την ξηρά. Τα ελληνικά τμήματα, υπό την αρχηγία του Γερμανού Φιλέλληνα Νόρμαν, αποκρούουν τις επιθέσεις και αναγκάζουν τα εχθρικά πλοία να αποπλεύσουν.
30 - 1- 1833
Φθάνει στο Ναύπλιο ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας Όθων.
30 - 1 - 1951
Το τάγμα ΕΚΣΕ αποκρούει στο ύψ. 381, κοντά στην πόλη Ικτσόν της Κορέας, ισχυρή επίθεση του κινεζικού συντάγατος.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εκτός από τους πέντε θεολογικούς λόγους που έγραψε και εκφώνησε στην Κωνσταντινούπολη και άλλους λόγους και τις επιστολές του έγραψε και ποιήματα. Εσωστρεφής, εραστής της ησυχίας και της μόνωσης ήταν κατεξοχήν φύση ποιητική. Μας άφησε 408 ποιήματα σε περίπου 18.000 στίχους, φιλοσοφικούς, διδακτικούς, θεολογικούς. Τμήματα από λόγους του στη Γέννηση του Χριστού ή στο Πάσχα έγιναν τροπάρια της Εκκλησίας. Παραθέτουμε σε κείμενο και μετάφραση το «Γνωμικό Αλφάβητο» :
Ο άσωτος γιος. Προσεύχεται, μετανοεί, παίρνει την απόφαση να αλλάξει ζωή, να γυρίσει στο σπίτι του πατέρα. Είναι κουρελιασμένος, πεινασμένος, κατάκοπος, ταπεινωμένος, αξιοθρήνητος. Ξέρει την κατάστασή του, ήρθε στον εαυτόν του και μένει σταθερός στην απόφασή του να γυρίσει. «Εἰκών εἰμι τῆς ἀῤῥήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων». Επιστρέφει και γυμνώνει τον εαυτόν του σε έναν Πατέρα που τόσο πλήγωσε και Εκείνος τόσο στοργικά του φέρεται. Γιατί είναι ο μεγάλος Πατέρας και δεν είναι μνησίκακος και εκδικητικός. Στέκει στη θύρα και περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά Του και την καρδιά Του. Και ο γιος ο καταματωμένος και στιγματισμένος, ο δούλος των παθών του μπορεί τώρα να γίνει απελεύθερος. Δε χωράει απελπισία πια. Μόνο χρειάζεται ανύψωση μετά από κάθε πτώση και πάντα σταθερή η απόφαση για επιστροφή. Ο χριστιανός, ο αγωνιστής, ο άγιος είναι : «ὁ αἰωνίως ἀποδιδράσκων» και «ὁ αἰωνίως ἐπιστρέφων».
