Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

"Υπέρβαση"



Καθηλωμένος στο κρεβάτι εδώ και χρόνια λόγω μυϊκής δυστροφίας, κι ενώ μπορεί να κινεί μόνο τα δάχτυλα τού ενός χεριού, ο Στέλιος Πισής κάνει τη δική του υπέρβαση. Με το ποντίκι του ηλεκτρονικού υπολογιστή και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, γράφει και ενορχηστρώνει μουσική. Μιλά ο ίδιος για τη μουσική, το πρόβλημά του και το βαθύτερο νόημα της ζωής. Για τον Στέλιο μιλούν η μητέρα του Αγλαΐα και η τραγουδίστρια και συνεργάτιδά του Μαρία-Έλενα. 
Τον Φεβρουάριο του 2007 το ντοκιμαντέρ «Στέλιος» ή «Υπέρβαση» των Κώστα Κακογιάννη και Πάμπου Κουζάλη, που αναφέρεται στον άνθρωπο και μουσικό Στέλιο Πισή, προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία, στο 4ο Φεστιβάλ Κυπριακών Ταινιών Μικρού Μήκους και Ντοκιμαντέρ όπου και απέσπασε το βραβείο καλύτερης μουσικής που έγραψε ο ίδιος ο Στέλιος.
 Συνδεθείτε σε αυτόν τον ιστότοπο και δείτε την ταινία μικρού μήκους.Αξίζει τον κόπο! :

http://www.pemptousia.gr/%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7/?v=35632

Πηγές: http://www.dramafilmfestival.gr
            www.steliospissis.com.

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Μόνο χαρά!


 
Μόνο ο χαρούμενος άνθρωπος 
μπορεί να είναι ασφαλής 
στο δρόμο του Θεού.

Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Αιρέσεις: Ένας θανάσιμος κίνδυνος



Καταφύγιο περιθωριακών

            Οι αιρέσεις είναι το πλαστό καταφύγιο των περιθωριακών ατόμων, που αναζητούν σ’ αυτές λύση των ατομικών τους προβλημάτων. Σε ορισμένες χώρες η εξάπλωση των αιρέσεων αποτελεί ανησυχητικό φαινόμενο. Λ. χ. μια τέτοια χώρα είναι η Βραζιλία που στη δεκαετία του ’ 80 εμφανίσθηκαν περισσότερες από εκατό ( 100) αιρέσεις Πεντηκοστιανής κατεύθυνσης με εκατομμύρια οπαδούς, μεταξύ των φτωχότερων τάξεων του λαού.
            Οι αιρέσεις μεταφέρουν σε φανταστικούς κόσμους, ενεργούν δε σαν ένα ναρκωτικό και χαρίζουν την ψευδαίσθηση της ευτυχίας  που απουσιάζει από τη ζωή τους.
         Οι αιρέσεις οργανώνουν αυτοσχέδιες τελετές λατρείας του Θεού με την καθοδήγηση νεαρών κυρίως ατόμων, που με το μικρόφωνο στο χέρι εξάπτουν τη φαντασία των συγκεντρωμένων. Οι νέοι αυτοί δεν έχουν καμία σχεδόν θεολογική παιδεία, αυτοαναγορεύονται σε προεστούς της λατρείας και μεταφέρουν στο « πλήρωμα» τις προσωπικές τους επιδιώξεις και στοχασμούς.
        Συχνά επίσης καταφεύγουν στους ξορκισμούς του σατανά, πράγμα που δείχνει την ανάπτυξη του αποκρυφισμού  στα προβληματικά περιβάλλοντα των καταφρονημένων του κόσμου.
      Η ανάλυση του φαινόμενου αυτού από τις Εκκλησίες οδήγησε σε ερμηνείες που παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Ορισμένοι βλέπουν τη στροφή των πτωχών προς τις αιρέσεις σαν συνέπεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, που οδηγεί τις φτωχότερες μάζες σε αναζήτηση λύσης, μια και υπόσχονται ορισμένες αιρέσεις προσφορές υλικών προσφορών ή υπόσχονται την εξεύρεση εργασίας. Κατ’ άλλους οι στρεφόμενοι προς τις αιρέσεις αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από τους ποιμένες της Εκκλησίας και καταφεύγουν στους Πεντηκοστιανούς. Επίσης ο εκμονδερνισμός της κοινωνίας ενίσχυσε την επιθυμία της ιδιωτικής ελευθερίας και διευκόλυνε τη δραστηριοποίηση των αιρέσεων. Πρόκειται για νέες θρησκείες της « υπεραγοράς».
         Όλοι ανησυχούν. Οι εκκλησίες  της  Δύσης με τον τρόπο των δικών τους ενεργειών ανησυχούν για το ρεύμα των χριστιανών τους που γίνονται θύματα των αιρέσεων. Αναγνωρίζουν ότι πρέπει να επιστρέψουν σε πνευματικότερες θέσεις που τις έχασαν για χάρη της κοινωνικής παρουσίας.
     Η ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί ακόμη να συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο της εκκοσμίκευσης που την περιτριγυρίζει. Η καμπάνα χτυπά από τον άλλο κόσμο και υποβάλλει την ανάγκη πιστότητας στη παράδοση.
            Είναι καλύτερο τα λάθη των άλλων να μας γίνονται μαθήματα, πριν χρειασθεί να διδαχθούμε από τα λάθη τα δικά μας.    

( Αρχιεπ. Αθηνών ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ)   

Η πάλη με το Θεό




«Εἶπεν ὁ ἀββᾶς Ποιμήν ὅτι τό θέλημα τοῦ ἀνθρώπου τεῖχος ἐστί χαλκοῦν ἀναμέσον αὐτοῦ καί τοῦ Θεοῦ καί πέτρα ἀντιδέρουσα».
Σαστίζει ἀπό θαυμασμό καί ἰλιγγιᾶ ἀπ’ τήν ὑπέρμετρη ἔκπληξη ὁ νοῦς τοῦ χοϊκοῦ ἀνθρώπου, καθώς ἀντιλαμβάνεται ὅτι τό θέλημά του, ὁ καρπός αὐτός τῆς θεόσδοτης ἐλευθερίας του, εἶναι ὁ μοναδικός ρυθμιστικός παράγοντας, πού καθορίζει τήν ἐπιθυμητή ἀπόσταση σχέσεως ἤ πλήρους ἀκοινωνησίας ἀνάμεσα σ’ αὐτόν καί τόν Θεό.
Παραλογίζεται, καθώς ἀρχίζει νά προσπερνᾶ τήν ἄρνηση ἤ τήν ἀδυναμία τοῦ Παντοδυνάμου νά παραβιάσει τήν πύλη κάθε ἀνθρώπου πού ἀναγράφει: «Ἀνθρώπινη ἐλευθερία καί βούληση».
Τεῖχος ἀδιαπέραστο, ἀπαραβίαστο, ἀπροσπέλαστο ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου μπορεῖ νά κρατᾶ μακριά της τόν Κύριο τῶν δυνάμεων, παρά τήν ἀσίγαστη ἐπιθυμία Του νά συμπορευθεῖ μαζί της. Νά Τόν ἀφήνει ἀκατάπαυστα νά κρούει τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς της, ἀρνούμενη συνεχῶς νά δεχθεῖ τήν εἴσοδό Του.
Τό μέλλον τοῦ Θεοῦ σάν Θεοῦ ἐνθρόνου ἐν καρδίαις ἀνθρώπων ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικά ἀπό τό «γεννηθήτω» τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖνος, γιά νά ἐξασφαλίσει αὐτό τό ἀνθρώπινο «γεννηθήτω», πού διψασμένο ἀποζητᾶ ἀκατάπαυστα ἐξ αἰτίας τῆς ἀκατανόητης θείας ἀγάπης Του, κενώνεται καί πάσχει ἀπαθῶς.
Ὁ ἄνθρωπος καί πάλι μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ αὐτή τήν ἀβυσσαλέα ἀγάπη καί νά οἰκοδομήσει τή ζωή του πάνω στήν ἄρνηση, φωνάζοντας καταπρόσωπο στό Θεό: «Ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι» (Ἰώβ κα΄14).
Ὁ Θεός ὅμως εἶναι ἀγάπη ἀχόρταγη! Ψυχές εὐλογημένες ἀποτίμησαν τό νόημα αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἐννόησαν τό μέγεθος τῆς θείας ἀγάπης καί ἀγωνίσθηκαν καί μάχονται νά νικηθοῦν ἀπ’ Αὐτήν.
Ἔθεσαν σκοπό τῆς ζωῆς τους τήν ἐκμηδένιση τῆς ἑωσφορικῆς «ἐλευθερίας», πού κωφεύει ἑκούσια στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ τραγικός Ν. Καζαντζάκης μᾶς παραδίδει ἕνα διάλογο πού εἶχε μέ κάποιον φτασμένο μοναχό. Γράφει:
«–Παλεύεις ἀκόμα μέ τόν διάβολο, πάτερ Μακάριε; τόν ρώτησα.
–Ὄχι πιά, παιδί μου, τώρα γέρασα, γέρασε κι αὐτός μαζί μου· δέν ἔχει δύναμη· παλεύω μέ τόν Θεό.
–Μέ τόν Θεό, ἔκαμα ξαφνιασμένος· κι ἐλπίζεις νά νικήσεις;
–’Ελπίζω νά νικηθῶ, παιδί μου· ἀπόμειναν ἀκόμα τά κόκκαλα, αὐτά ἀντιστέκονται» (Ἀναφορά στόν Γκρέκο, σελ. 222).
Ὁ διάλογος αὐτός ― πού δέν συγκίνησε δυστυχῶς ἀποφασιστικά τήν ψυχή τοῦ συγγραφέα ― περιγράφει ἀποκαλυπτικότατα τήν πολιορκία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐλεύθερη ἐπιθυμία τοῦ μοναχοῦ νά νικηθεῖ τελικά ἀπ’ αὐτήν τήν ἀχόρταγη θεία ἀγάπη.
Κάποιος σύγχρονος μοναχός εὐχόταν στούς προσκυνητές πού ἔφθαναν στό κελλί του: «Νά σᾶς φάει ὅλους ὁ παράδεισος».
Τό ἐρώτημα ὅμως συνεχίζει νά παραμένει τυραννικό μέσα μας γιά κείνους πού δέν θά ἀνοίξουν τήν πόρτα στόν κρούοντα Κύριο. Στίς περιπτώσεις τῶν ἀνθρώπων πού ἐπιδεικτικά «ἠγάπησαν τό σκότος μᾶλλον ἤ τό φῶς» (Ἰω. α΄ 12) καί πού καθημερινά συναντᾶμε γύρω μας. Ποιά θά ᾽ναι ἡ ἔκβαση τῆς μάχης; Τῆς μάχης πού ὁρίζουν οἱ δύο ἑκατέρωθεν ἀπειροδυνάμεις. Τό στρατόπεδο τῆς θείας ἀγάπης πού πολιορκεῖ τόν ἄνθρωπο καί ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία πού ἀντιστέκεται. Ποιός ἀλήθεια θά νικήσει;
Θά ᾽ναι οἱ ἀρνητές οἱ νικητές τῆς θείας ἀγάπης; Θά ᾽ναι οἱ κολασμένοι, οἱ κερδισμένοι στόν ἀγώνα τῆς ἀγάπης μέ τήν ἐλευθερία;
Ὄχι. Ἡ ἐλευθερία ἔχει ὅρια, τά ὅρια τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ ἡ ἀγάπη εἶναι ἄπειρη. Ὤ, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού καρτερικά καταδιώκει καί ὑπομονετικά καιροφυλακτεῖ τήν αὐτόνομη ἀνθρώπινη ἐλευθερία! Εἶναι αὐτή πού ξέρει νά μεταβάλλει κάθε ἁμαρτωλή ἄρνηση σέ θετική συνέπεια γιά τόν ἄνθρωπο «ὅτι καί τοῖς γινομένοις κακοῖς ἀγαθοπρεπῶς κέχρηται πρός διόρθωσιν ἡμῶν» (ἁγ. Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Σχόλια εἰς τό περί θείων ὀνομάτων, PG 4 305D). Εἶναι αὐτή ἡ ἴδια καί σήμερα πού «ἦν ἐν ἀρχῇ, καί ἔστι καί ἔσται». Ὅμως τό μεγαλεῖο της δέν ἔγκειται μόνο στό «ἐν ἀρχῇ» τῆς ἱστορίας.
Τότε πού πρώτη αὐτή κίνησε σ’ ἐκεῖνο τό «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν» (Γεν. α΄ 26). Οὔτε προσμετρᾶται μέχρι τότε πού ἔθεσε «τήν ψυχήν αὐτῆς ὑπέρ τῶν φίλων αὐτῆς» ( Α΄ Ἰω. δ΄ 8), ἀλλ’ ἐκτείνεται μέχρι τό ἄληκτο ἀεί τῶν ἐσχάτων ἡ ἄφθαστη, ἀπερινόητη θεία ἀγάπη!!!
Κι αὐτούς πού θά τήν ἐπιθυμήσουμε, θά τήν προσκαλέσουμε καί θά τήν ἀκολουθήσουμε, ἀλλά κι αὐτούς πού θά τήν ἀρνηθοῦμε, θά τήν προδώσουμε καί θά τήν σταυρώσουμε. Θωρώντας ἐταστικά τό μέλλον ἀντιλαμβάνεται εὔκολα κανείς ὅτι τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς σύγκρουσης δημοσιεύεται καί κατανοεῖται στή μεταθανάτια ἐκείνη κατάσταση πού ὁδηγεῖ ἡ ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Στήν κόλαση.
Ἀλλ’ ἀκόμη κι ἐκεῖ «ἄτοπον ἐστί λογίζεσθαι (...) ὅτι οἱ ἁμαρτωλοί ἐν τῇ γεέννῃ στεροῦνται τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ...»  (Ἰσαάκ Σύρου, Λόγος 84, Τά εὑρεθέντα ἀσκητικά, ἐπιμέλεια Νικηφόρου Θεοτόκη, Ἀθῆναι 1895, σελ. 326-327).
Δέν θά στερηθοῦν οὔτε στόν αἰώνιο τόπο αὐτό τῆς βασάνου οἱ κολασμένοι τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά θά τήν γεύονται ἀκατάπαυστα, μόνο πού δυστυχῶς θά τήν ἐκλαμβάνουν ὡς κόλαση. Ἔτσι, αὐτοί πού παρανόησαν ἐν ζωῇ τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία καί τήν ταύτισαν μέ τήν ὑποταγή καί τή δουλεία, στήν ἀτελεύτητη αἰώνια ζωή καί πάλι θά παρεξηγοῦν τή θεία ἀγάπη, θά ἀδυνατοῦν νά τήν κοινωνήσουν ὡς «ἀνενόητη ἡδονή» καί θά τήν γεύονται ὡς «ἀνεκλάλητη ὀδύνη» (Μαξίμου τοῦ ῾Ομολογητοῦ, κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε καί οἰκονομικά PG 90, 1321C).
Καί τοῦτο γιατί, σύμφωνα μέ τήν Πατερική θέση, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ «...ἐνεργεῖ ἐν τῇ δυνάμει αὐτῆς κατά διπλοῦν τρόπον· τούς μέν ἁμαρτωλούς κολάζουσα... τούς δέ τετηρηκότας τά δέοντα εὐφραίνουσα ἐν ἑαυτῇ» (Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Λόγος 84, σελ. 326· 327 ὅπ. Παρ.).

                                                                                                                     ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

Πηγή: Περιοδικό Η Δράση μας,  Μάιος 2011

Ζώντας πέρα από τα όρια



Αν η ζωή σας ήταν ένα βιβλίο και εσείς οι συγγραφείς του, 
πώς θα θέλατε να τελειώνει η ιστορία σας;

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολογος, ένας τραγικός αυτοκράτορας





Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ, 29 ΜΑΪΟΥ 1453
 
            Στις 6 Ιανουαρίου 1449 ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ εισήρχετο στη χορεία των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Τότε όλοι «κρεμάστηκαν» πάνω του, γιατί ένοιωθαν ότι η αυτοκρατορία, όση είχε απομείνει, κατέρρεε. Κι’ αυτός απτόητος πήρε στα χέρια του το πηδάλιο του κλυδωνιζόμενου σκάφους. Άρχισε μια προσπάθεια ανασύνταξης , οχύρωσης αλλά και επαφής με τη Δύση για βοήθεια. Το 1451 πεθαίνει ο Σουλτάνος Μουράτ και τον διαδέχεται ο γιος του Μωάμεθ Β΄, μόλις εικοσιενός ετών. Ο Μωάμεθ μοναδικό του στόχο έθεσε να πετύχει αυτό που επί διακόσια χρόνια προσπαθούσαν, αλλά αποτύγχαναν οι προκάτοχοι του. Στις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ο Κωνσταντίνος  ΙΑ΄ ήταν και οι εσωτερικές διαμάχες μεταξύ των ενωτικών και των ανθενωτικών. Η βοήθεια που προσδοκούσε από τη Δύση δε φαινόταν διότι ο Πάπας δε διέθετε δικό του στρατό κι ακόμη δεν έβλεπε υλοποιούμενη τη συμφωνία της ένωσης των Εκκλησιών. Κι ενώ αυτά συνέβαιναν στη Βασιλεύουσα ένας πανίσχυρος  οθωμανικός βρόγχος άρχισε να την περισφίγγει. Ο σουλτάνος, πριν αρχίσουν οι μάχες και αφού είχε κατασκευάσει το φρούριο στην ευρωπαϊκή πλευρά του Βοσπόρου, διεμήνυσε στον Κωνσταντίνο να του παραδώσει την Πόλη αμαχητί με την υπόσχεση να του χαρίσει τη ζωή, να του δώσει προνόμια και άλλα. Και τότε ακούστηκε από το στόμα του Κωνσταντίνου η φωνή του Γένους:
            « Το να σου παραδώσω την Πόλη ούτε σε μένα αρμόζει ούτε σε κανέναν άλλον από αυτούς που την κατοικούν. Γιατί πήραμε την απόφαση ελεύθερα όλοι μας να πεθάνουμε και δε θα λυπηθούμε τη ζωή μας».
            Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή. Τη νύχτα της Δευτέρας 28ης Μαΐου η δραματική λειτουργία στην Αγία Σοφία, όπου ο Κωνσταντίνος ζήτησε συγχώρεση από όλους , μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων και μετά  ρίχτηκε στη μάχη, για να χαθεί κάπου στην πύλη του Ρωμανού. Ο λαός τον θέλει « μαρμαρωμένο» να ζει αιώνες τώρα περιμένοντας να βασιλέψει κάποτε…. Πολλοί θρύλοι γεννήθηκαν γύρω από το θάνατο του. Ένα είναι βέβαιο :
            Το Βυζάντιο  παρά τα κατά καιρούς εσωτερικά του προβλήματα ακτινοβόλησε πάνω από χίλια χρόνια. Γνώρισε μεγάλους προσοντούχους που οι συγκυρίες δεν τους επέτρεψαν να μεγαλουργήσουν. Μερικοί κατέστησαν και τραγικοί αυτοκράτορες, όπως ο Ρωμανός Δ΄ Διογένης και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.  

( Γ. Α. Παπαδημητρίου, ερευνητή Ιστορίας της Ν. Ελλάδας)

Θυρανοίξια Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου του Ρώσου


     

              Το παρελθόν Σάββατο πραγματοποιήθηκαν τα θυρανοίξια του νέου Ι. Ν. Αγ. Ιωάννου του Ρώσου στην Ελευθερίου Βενιζέλου.
        Πλήθος πιστών είχαν κατακλύσει τους πέριξ του Ι. Ναού χώρους για να παρακολουθήσουν την κατανυκτική ακολουθία του Αγιασμού των θυρανοιξίων. Την τελετή παρακολούθησαν εκτός του πλήθους των πιστών και των ιερέων, ο δήμαρχος κ. Δημαράς, ο αντιδήμαρχος Διοίκησης Aνθρωπίνου Δυναμικού και Υγείας κ. Χαρ. Στανίτσας, και ο βουλευτής Αχαΐας κ. Ν. Νικολόπουλος.
     Ο Σεβ. Μητροπολίτης στην σχετική ομιλία του εγκωμίασε τους ιερείς του Ι. Ναού, τους επιτρόπους, την ερανική επιτροπή, τους ενορίτες, που παρά  τις αντίξοες οικονομικές συνθήκες, έφεραν σε πέρας ένα πολυδάπανο έργο όπως είναι η ναοδομία. Και μάλιστα ένα έργο που χαρακτηρίζεται για την καλλιέπεια, την φροντίδα και τη διαρκή επίβλεψη των εργασιών.
    Εμείς πάντως  με όλη μας την καρδιά συγχαίρουμε τη φιλοτιμία και εργατικότητα των συντελεστών του εκκλησιαστικού αυτού  έργου και ιδιαίτερα των συναδέλφων πρεσβυτέρων και ευχόμαστε γρήγορα να φθάσουν και στην τελετή των εγκαινίων.

π.Γ.στ.

Τρίτη 29 Μαΐου 1453


 
Θά’ρθεις σαν αστραπή
θα’χει η χώρα γιορτή
θάλασσα γη και ουρανός
στο δικό σου φως.
Θα ντυθώ στα λευκά
να σ' αγγίξω ξανά
φως εσύ και καρδιά μου εγώ
πόσο σ' αγαπώ.

Βασιλεύς Βασιλέων, Βασιλεί Βοήθει, έλεος, έλεος Επουράνιε Θεέ
Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος, έλεω Θεού Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων.
Στην πύλη του αγίου Ρωμανού, καβαλικά την φάρα του την ασπροποδαράτην,
Τέσσερα Βήτα, έλεος, έλεος, Μαρμαράς, Βόσπορος και Μαύρη Τρίτη
Φρίξον ήλιε, στέναξον γη, Εάλω ή πόλη, Εάλω η πόλη
Βασιλεύουσα, πύλη χρυσή κι ο πορφυρογέννητος στην κόκκινη μηλιά.
Η πόλη ήταν το σπαθί, η πόλη το κοντάρι, η πόλη ήταν το κλειδί της Ρωμανίας όλης
Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις,
πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά Σου θάναι.

Στην πύλη του αγίου Ρωμανού
έφυγες για αλλού
κι άγγελος θα σε φέρει εδώ
στον σωστό καιρό.
Μες την Άγια Σοφιά
θα βρεθούμε ξανά λειτουργία μελλοντική
οι Έλληνες μαζί.

Σταμάτης Σπανουδάκης

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Λήξη Ενοριακών Εκδηλώσεων

 
Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η τελευταία μας εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο.
Μετά από ένα μικρό απολογισμό της χρονιάς από τον π.Γερασιμάγγελο και μια σύντομη ιστορική αναφορά στην Ι.Μ.Αγ.Αικατερίνης του Σινά από τον κ.Γ.Ελευθεριάδη, ακολούθησε η προβολή ενός ωριαίου ντοκιμαντέρ για τα άγια χώματα του Θεοβαδίστου όρους Σινά και την Ιερά Μονή.
Μετά το πέρας της εκδήλωσης, οι αγαπητοί ενορίτες ξεναγήθηκαν στην έκθεση των χειροποίητων δημιουργιών των βεδουίνων γυναικών του Σινά, που λειτούργησε στην αίθουσα του κυλικείου.

Καλή Καλοκαίρι!











Κυριακή 27 Μαΐου 2012


ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ( Αγ. Πατέρων)
Ευαγγέλιο : Ιω. 17, 1-13




ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: Ο ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

            Μετά την εορτή της Αναλήψεως του Χριστού η Εκκλησία όρισε  να τιμάται η μνήμη των 318 θεοφόρων Πατέρων της Ζ ΄Οικουμενικής Συνόδου. Ο λόγος που ορίστηκε η γιορτή αυτή είναι ότι οι Άγιοι Πατέρες διατύπωσαν ως δόγμα την πίστη που διακηρύττει η γιορτή της Ανάληψης.
            Η Σύνοδος αυτή εξέφρασε την πίστη της Εκκλησίας και διατύπωσε τη δογματική της διδασκαλίας για το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, του Υιού και Λόγου του Θεού. Η αξία της Οικουμενικής Συνόδου είναι ότι περιφρούρησε τη ζωή από την αιρετική διδασκαλία του Αρείου του δίδασκε, ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα. Η Εκκλησία με την γιορτή της Ανάληψης ομολογεί, ότι ο Υιός του Θεού ενωμένος με την ανθρώπινη σάρκα, « αφού την οικονομίαν άπασαν αρρήτως ενήργησε», πάλι « την πατρώαν αποκατέστησεν θρόνω». Είναι ομότιμος με τον Πατέρα, Θεός αληθινός, που χάρη στη θεότητα  Του έγινε και η φύση μας ομόθεη.
Ο σαρκωμένος λοιπόν Λόγος του Θεού, ο ιστορικός Χριστός είναι ακριβώς η ουσία της Αποκαλύψεως του Θεού, η ουσία της πίστης.
            Ο Χριστός όμως κατά την ορθόδοξη πίστη μας και την Εκκλησία μας, είναι αχώριστος από την Εκκλησία, που είναι το Σώμα Του και η Εκκλησία είναι αχώριστη από τον Χριστό που είναι η Κεφαλή της, η απαρχή της, η ζωή και το ήθος της. Όσοι αποχωρίζουν τον Χριστό από την Εκκλησία κάνουν το μεγαλύτερο σφάλμα και πλάνη και αίρεση. Αποσαρκώνουν το Χριστό, τον σαρκωθέντα Θεό Λόγο και τον απαμακρύνουν από το Σώμα Του. Αυτο σημαίνει ότι τον απομακρύνουν από τον άνθρωπο και τον κόσμο.
            Στο πρόσωπο του Χριστού δόθηκε η μεγάλη μάχη και  νικήθηκε η δύναμη της αμαρτίας, η κατάρα του νόμου και το κράτος του θανάτου. Όσοι εισέρχονται στην Εκκλησία με το Άγ. Βάπτισμα και ενώνονται με τον Κύριο, εγκεντρίζονται στο Σώμα Του, την Εκκλησία, με τη χάρη του Αγ. Πνεύματος.
            Οι άγιοι Πατέρες μας προσφέρουν ένα σημαντικό μήνυμα για μια νέα προσπάθεια για την βίωση της ταυτότητας μας . Εκείνο που χρειαζόμαστε  είναι ν΄αφήσουμε τον εαυτό μας να πυρακτωθεί μέσα στη δική τους έμπνευση. Γιατί εκείνοι γνωρίζουν, ότι ο μέγιστος εχθρός ενός λαού είναι το να χάσει την αυτοσυνειδησία του, την πολιτιστική του ιδιοπροσωπία και την αλλοίωση του ήθους του.
            Η ουσιαστικότερη υπεκφυγή του ανθρώπου από τον εαυτό του είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, είναι στο να νομίζει ότι η ουσία βρίσκεται στα αιτήματα του και όχι στο ήθος του. Μόνο με τη διαφύλαξη της ταυτότητας και της αυτοσυνειδησίας μας μπορούμε να είμαστε μάρτυρες της πίστεως και του πολιτισμού μας, μάρτυρες του εαυτού μας και άξιοι να έχουμε στα χέρια μας τα κειμήλια και την παράδοση μας, για χρόνια φυλαγμένα στην καρδιά μας από γενιά σε γενιά.
            Κοντολογίς πρέπει να εγκεντρισθούμε στο Σώμα της Εκκλησίας, για να μεγαλώσουμε μέσα μας και να ζήσουμε μέσα σ’ εκείνη τη μυστηριακή παράδοση, που περιλαμβάνει το σύνολο της αποκαλύψεως και των οραμάτων, την πρόγευση της μέλλουσας ζωής και μακαριότητας.

( ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ, Επισκόπου Φαναρίου)    

Τούρκικοι αλαλαγμοί στη Σαμψούντα για τη 19η Μαΐου!



Μπορεί να μη σχετίζεται άμεσα με τη Θράκη και τη δράση των προξενικών κύκλων και οργάνων, με την οποία ασχολείται το παρόν ιστολόγιο, αλλά μια που κοντεύει η 19η Μαΐου, αυτή η τόσο...
βαριά μέρα πένθους και μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, εμείς αποτίοντας φόρο τιμής στο αίμα και τη δυστυχία των συνελλήνων μας που σφάχτηκαν τότε ή ξεριζώθηκαν από τις προγονικές εστίες της εξαιτίας της τουρκικής λαίλαπας, σας δείχνουμε την διπλανή φωτογραφία. Γιατί την 19η Μαΐου δεν την τιμούμε μόνο εμείς, αλλά βεβαίως και κάποιοι άλλοι. Και αυτοί ασφαλώς με άλλο τρόπο, έναν τρόπο εορταστικό και πανηγυρικό. Αυτά είναι πολύ χρήσιμο να τα γνωρίζουμε και να τα θυμόμαστε, ειδικά σε τόσο ερμαφρόδιτες εποχές, όπως η σημερινή, όπου τόση πέραση έχει η καραμέλα της ελληνοτουρκικής φιλίας, όπου τόσο μεθοδικά και συστηματικά η Ιστορία αποδομείται και ξαναγράφεται, όπου με τόση ευκολία βαφτίζονται το κρέας ψάρι, η σφαγή συνωστισμός και ρατσισμός η φιλοπατρία. Γιατί εκτός της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπάρχει και άλλο ένα μαζικό έγκλημα που επιχειρείται – στις μέρες μας πλέον αυτό – και στο οποίο πολλές φορές όλοι μας γινόμαστε εκούσιοι ή ακούσιοι συνένοχοι. Και αυτό το έγκλημα δεν είναι παρά η Γενοκτονία της Μνήμης…

Η φωτογραφία λοιπόν προέρχεται από τη Σαμψούντα. Εκεί δηλαδή όπου η τοπική νομαρχία στα πλαίσια των εκδηλώσεων που οργανώνει από 1 έως 27 Μαΐου για την 93η επέτειο της αποβίβασης του Κεμάλ στη Σαμψούντα (19-5-1919) κατασκεύασε μια σημαία μήκους 1919 μέτρων, την οποία περιέφεραν στους ώμους τους μέσα στην πόλη 10 χιλιάδες μαθητές σχολείων. Στην πορεία προηγούνταν οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές της πόλης και ακολουθούσαν οι μαθητές με την σημαία. Δείτε πιο κάτω βίντεο και απλώς σκεφθείτε τι σεισμό θα προκαλούσαν άπαντα τα εθνοφοβικά σκύβαλα στην Ελλάδα, αν κάποιος νομάρχης σκεφτόταν να κάνει κάτι παρόμοιο με ελληνική σημαία (και βέβαια όχι 1919, αλλά μόλις…9 μέτρων). Σκέτη μελαγχολία. Σκεφτείτε όμως (για άλλη μια φορά) τι είδους «προσέγγιση» και τι είδους φιλία μπορείς ποτέ να δομήσεις μ’ ένα λαό, του οποίου όλες (μα όλες) οι εθνικές επέτειοι είναι αλαζονικά πανηγύρια κι άναρθροι αλαλαγμοί για τις καμένες εστίες και το χυμένο αίμα των προγόνων σου. Από την Άλωση του 1453 ως τις σφαγές του 20ού αιώνα. 
Τι είδους φιλία άραγε;

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Η Ζωή...


           
   Η ζωή είναι ένα δώρο, που μας το στέλνει ο Θεός σε κλειστό κουτί.
            Πολλοί το παίρνουν και δεν το ανοίγουν καν.
            Άλλοι, περιορίζονται να λύσουν την κορδέλα του κουτιού.
            Μερικοί το ανοίγουν και απλώς το περιεργάζονται.
     Οι σοφοί γεύονται το περιεχόμενό του είτε πικρό είτε γλυκό 
και παραδίδονται σε στοχασμούς.
       Οι άγιοι, και στις δύο περιπτώσεις, 
πικρό ή γλυκό το δέχονται με κατάνυξη, όπως ακριβώς είναι. 
Δώρον Θεού. 
Και το απολαμβάνουν.
            Δεν τό'λπιζα-λέει ο Ποιητής- ναν’ η ζωή μέγα καλό και πρώτο».

               Διονύσιος Σολωμός 

Αλλοτρίωση και νεοελληνική κοινωνία



            Εκείνο που συνήθως ονομάζουμε αλλοτρίωση είναι η περιπέτεια ή η τραγωδία του ατομικού ανθρώπου σ’ ένα τάχα καινούργιο και δυναμικό αλλά ουσιαστικά εχθρικό και ανέραστο περιβάλλον. Κατά τον Ν. Νησιώτη, η ασυνείδητη πράξη του ανθρώπου να αποχωρισθεί από το εγώ του και να στραφεί σε άλλες ιδέες, πράγματα και καταστάσεις, σε μια αυτοεγκατάλειψη, μία λήθη του εαυτού του, που γίνεται βαρύτερη, όταν ο άνθρωπος βλέπει τη σχέση του με τα πράγματα ως παραγωγή αγαθών στα πλαίσια του οικονομικού συστήματος. Τότε γίνονται τα προϊόντα μας είδωλα που θρυμματίζουν το είναι και το υπάρχειν. Και  η αλλοτρίωση γίνεται μια έννοια που περιγράφει ανεστιότητα κάτω από την κυριαρχία του χρήματος και των υλικών αγαθών…….
            Η αλλοτρίωση του νεοέλληνα ανθρώπου ταυτίζεται με την αυτοεξορία του από την Εκκλησία των πατέρων του, που συνοδεύεται από μία εμπαθή νοσταλγία, που μεταβάλλει τα δώρα της παραδόσεως της σε ευκαιρίες φολκλορικής επίδειξης, σε διασκέδαση της καταναλωτικής πλήξεως μας.
            Η Εκκλησία είναι τοι ιατρείο του αλλοτριωθέντος δια της αμαρτίας ανθρώπου από το Θεό. Ο άνθρωπος δεν είναι πλέον « ξένος και πάροικος», αλλά συμπολίτης των αγίων και οικείος του Θεού». Καταλλάσσεται με τους πάντες  και τα πάντα, μεταμορφώνει τη σχέση του σε αγαπητική κοινωνία. Έτσι διαφυλάσσεται από την αλλοτρίωση, νικά τη δουλεία των παθών, την αιχμαλωσία της κακίας, που έχει ως επικάλυμμα την ελευθερία.
            Η αποεκκλησιοποίηση της ελληνικής κοινωνίας είναι το τραγικό γεγονός που σφραγίζει την αλλοτρίωση μας. Για μας αλλοτρίωση είναι πρωτίστως η έξοδος μας από την Εκκλησία και η εγκατάλειψη της πίστεως  μας και η υποταγή μας στην αίρεση και τη μαγεία.
            Ο άνθρωπος θα χρειασθεί πολλούς πόνους ασκήσεως  και περισσότερη χάρη του Θεού για να αποξενωθεί  από την αποθέωση του, να πάψει να ζει ως αλλότριος, ανέστιος και άγνωστος, να περιφέρεται από τόπο σε τόπο, την ώρα που θα μπορούσε να γιορτάζει και να χαίρεται, να αγαπά και ν’ αγαπιέται στον κόσμο του Θεού και την Εκκλησία του.
            Χωρίς τη χάρη του Θεού, με την αλλοτρίωση μας από το Άγ. Πνεύμα, κατασκευάζουμε την κόλαση μας, επειδή κόλαση είναι « η εις το διηνεκές από του πνεύματος αλλοτρίωσις» ( Μ .Βασίλειος).
            Ο νόμος της χάρης, της ελευθερίας του πνεύματος, είναι το θαύμα της Εκκλησίας, που τόσο λυσσαλέα επιδιώκει να διαφθείρει η ιστορία, και το φοβερότερο να διαστρέψει τα μέλη της. Μόνο στην Εκκλησία η ιστορία μπορεί να ξαναβρεί το μυστήριο της ή να                     υποφέρει τις ωδίνες ενός τοκετού που θα μας προετοιμάσει για τη Βασιλεία του Θεού.

(«ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΖΩΗΣ». Συλλογικός τόμος) 

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Προβολή Ντοκιμαντέρ για την Ι.Μ.Αγ.Αικατερίνης Σινά

Την Κυριακή 27 Μαΐου 2012 και ώρα 7 μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο του Ι.Ναού μας θα πραγματοποιηθεί η τελευταία μας σύναξη.
Θα προβληθεί ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στην Ι.Μονή Αγ.Αικατερίνης Σινά και στην συνέχεια θα εκτεθούν χειροποίητες δημιουργίες των βεδουίνων γυναικών του Σινά.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

I.Πανήγυρις Οσίου Ιωάννου Ρώσσου

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ  ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ &
ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ  ΡΩΣΣΟΥ ΠΑΤΡΩΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, ΟΖΗΡΟΥ & ΠΡΕΣΠΑΣ-ΤΕΡΨΗ

ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ



ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ



 ΣΑΒΒΑΤΟ  26  ΜΑΪΟΥ  2012

      11:00 ΕΞΟΔΟΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

       19:30  ΑΓΙΑΣΜΟΣ - ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ  ΑΝΩ  ΙΕΡΟΥ  ΝΑΟΥ  ΤΙΜΙΟΥ  
       ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ  ΥΠΟ ΤΟΥ  ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ  
       ΜΑΣ  κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ  &  ΜΕΓΑΣ  ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ  ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
       ΜΕΤΑ  ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣ  ΚΑΙ  ΘΕΙΟΥ  ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ.


v   ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ 27 ΜΑΪΟΥ 2012

06:45  ΟΡΘΡΟΣ-ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ  ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΘΑ ΙΕΡΟΥΡΓΗΣΕΙ  ΚΑΙ ΘΑ ΟΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  ΜΑΣ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

19:00 ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ - ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ  ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ  ΙΩΑΝΝΗ  ΤΟΝ ΡΩΣΣΟ ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΛΙΤΑΝΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ. ΘΑ ΠΡΟΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΟΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΣ ΑΡΧΙΜ.
 Π. ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΓΚΟΥΡΒΕΛΟΣ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ ΙΕΡΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ
ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΛΙΤΑΝΕΙΑΣ : ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΥ, ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ, ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ, ΚΟΡΥΤΣΑΣ, ΑΓΙΩΝ ΣΑΡΑΝΤΑ, ΔΗΜ. ΜΑΞΙΜΟΥ, ΣΟΛΩΜΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ


Ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ

Όχι παράπονα!


 
"Μην νομίζετε ότι έχετε δικαίωμα να παραπονείστε
όταν οι προσευχές σας δεν εισακούονται.  
Ο Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας 
με τρόπο που δεν γνωρίζετε" 

Άγιος Νεκτάριος

Ο Πολιτισμός: Ευλογία Θεού


 
             
        Ο πολιτισμός του ανθρώπου οφείλει να συναντηθεί με τις απεριόριστες ευλογίες της δημιουργίας του Θεού. Γιατί κάθε πρόβλημα κάθε πράγματος είναι ο αποχωρισμός του από τη θεία ευδοκία, η βίαιη εκρίζωση του από το μυστήριο, η ένταξη του σε μία αυθαίρετη σχέση μας με αυτό και βέβαια η χρησιμοθηρική, απεριόριστη εξάντληση του χάρη των αναγκών μας.
            Αν κάθε πρόβλημα που πληγώνει κάθε πράγμα, στην εσώτατη και ριζική ερμηνεία του είναι πνευματικό, τότε η λύση του δεν είναι η αναζήτηση σύγχρονων ή μοντέρνων μεθόδων, αλλά η εκ νέου αποκατάσταση των πραγμάτων στην αγιότητα, στην κοινωνία τους με το Θεό και ταυτόχρονα    η εκ νέου επανεύρεση της χαρισματικότητας των σχέσεων μας ή η ελευθερία της σταυρωμένης αγάπης. Η απάντηση στην αυξανόμενη οδύνη των δημιουργημάτων ταυτίζεται με την κλήση, δια του ανθρώπου, του πολιτισμού να επιστρέψει και να ταπεινωθεί ενώπιον του μυστηρίου του Θεού και των αποκαλύψεων του, του μυστηρίου της δημιουργίας και των δυνάμεων της.
            Αν ο πολιτισμός, ή αν θέλετε ο άνθρωπος πρώτος θεωρεί τη δημιουργία ως μία « νεκρή φύση», που προορίζεται για κάποια αξιοποίηση, πάντοτε υλική- τι μεγάλο ψεύδος να αξιοποιούμε τάχα τα πράγματα, που συνιστούν μιαν ανυπέρβλητη, μοναδική αξία-, τότε η δημιουργία παύει να είναι μυστήριο χρήσιμη μόνο για την ικανοποίηση ατομικών αναγκών μας, την ικανοποίηση αναπτυξιακών φιλοδοξιών μας.    

( π. Μ. Καρδαμάκη, « ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ ΣΤΑ ΝΟΗΜΑΤΑ  ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» )

Φιλόθεη και φιλόυλη ψυχή



Από το Γεροντικό

 Ο Θεός, όπως λέγει η γραφή, είναι ήλιος της δικαιοσύνης, που με τις ακτίνες της καλοσύνης Του ομορφαίνει το σύμπαν. Η ψυχή πάλι, ανάλογα με την προαίρεση της, γίνεται ή κερί σαν φιλόθεη ή πηλός, σαν φιλόυλη. Όπως λοιπόν ο πηλός όταν εκτεθεί στον ήλιο, ξεραίνεται και μαλακώνει, το ίδιο κι η ψυχή. Εκείνη που είναι δοσμένη στα εγκόσμια και υλικά, όταν έλθει σ’ επαφή με τον Θεό, σκληραίνεται, σαν το Φαραώ, και χάνει κάθε ελπίδα σωτηρίας. Η φιλόθεη ψυχή όμως, όταν εκτεθεί στις φλογερές ακτίνες της θείας αγάπης, απαλύνεται, αποτυπώνει τους χαρακτήρες των Αγίων και γίνεται κατοικία Θεού. Έτσι, στη φυσική «κατ’ εικόνα» ομορφιά  προσθέτει και την «καθ’ομοίωσιν».

             Άγιος Μάξιμος Ομολογητής