Πέμπτη 30 Απριλίου 2020

ΘΕΜΑΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ



Πες μου πως είναι ψέμα 

          Οι άνθρωποι έχουμε εθισθεί στο ψέμα. Δεν είναι μόνο ο κόσμος του διαδικτύου, στον οποίο κυκλοφορούνται κατά συρροή τα fake news, με σκοπό την προπαγάνδα. Είναι και η δική μας καθημερινότητα στην οποία αισθανόμαστε ως επαγγελματίες πολιτικοί, οι οποίοι θα πρέπει να υφαρπάζουμε την επιδοκιμασία των συνανθρώπων μας υποσχόμενοι το ανέφικτο, η ως εκείνοι που θα πρέπει να επιδείξουμε τις ικανότητές μας, να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας, να δικαιώσουμε τον εαυτό μας εις βάρος των άλλων, να αγοράσουμε χρόνο, να περάσουμε καλά χωρίς να μας νοιάζουν τα βαθύτερα συναισθήματα, να διαδώσουμε “εν είδει κουτσομπολιού” ό, τι μπορεί να μειώσει τους άλλους.

          Το ψέμα είναι στοιχείο και της οικογενειακής πραγματικότητας. Το παιδί, για να μην αναλάβει  τις ευθύνες του όταν κάνει αυτό που του αρέσει, χωρίς να έχει άδεια από τους γονείς του, για να μην κουραστεί με το διάβασμα, αλλά να έχει χρόνο για χαλάρωση (κυρίως με τα διαδικτυακά παιχνίδια και το κινητό), γενικά για να αισθανθεί ελεύθερο να ακολουθήσει τις επιθυμίες του χωρίς συνέπειες, επενδύει στο ψέμα. Μιμείται συχνά τους μεγάλους. Φοβάται και κρύβεται, για να μην αντιμετωπίσει την αλήθεια. Ζει με την χαρά του παρόντος. Δεν έχει καλλιεργήσει συνείδηση, καθώς μεγαλώνει σε έναν κόσμο στον οποίο η ψυχή του ταυτίζεται  με το “εγώ”, ενώ το “υπερεγώ” θεωρείται κοινωνικό κατασκεύασμα, ξεπερασμένο από την μεταμοντέρνα θεώρηση της “αλήθειας”. Ο Θεός είναι στη γωνία, καθώς δεν υπάρχει ή δεν θεωρεί σημαντικές τις πτώσεις μας. Οι μικροί ακολουθούν τους μεγάλους στο ψέμα ως κάλυμμα των επιθυμιών!

          Μία από τις πιο ωραίες εικόνες παραμυθιού είναι κι αυτή του Πινόκιο, η μύτη του οποίου μεγάλωνε κάθε φορά που έλεγε ψέμα. Ο νεαρός ήρωας είχε ως απτό σημάδι της αναλήθειάς του το να καταλαβαίνουν οι άλλοι ότι δεν μπορεί να λέει ψέματα χωρίς συνέπειες. Και ο Πινόκιο αναγκάστηκε να συνέλθει. “Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια”, δεν μπορεί να μας πάει μακριά, λέει ο λαός μας. Όσο κι αν αφήνουμε  την συνείδησή  μας ακαλλιέργητη, το περιβάλλον μας θα διαπιστώσει την πραγματικότητα. Και τότε θα υποχρεωθούμε να σταθούμε στον συνάνθρωπο που επιχειρήσαμε να ξεγελάσουμε, απέναντι στην κρίση των πολλών, αλλά και στους νόμους της ζωής, που πρόσκαιρα ανέχονται το ψεύτικο. Θα κριθούμε και θα απορριφθούμε.

          Θέλει κόπο να επιλέξουμε την οδό της αλήθειας στην πορεία μας. Να διδάξουμε τα παιδιά μας να είναι αυθεντικά. Το τίμημα του ψέματος άλλωστε, σε κάθε σχέση είναι η μοναξιά, το γκρέμισμα της εμπιστοσύνης και ο κλονισμός της αγάπης.

          Ο Χριστός είναι η αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώνει. Η αλήθεια είναι κάποτε πικρή, απαιτεί αυτοκριτική, μετάνοια, αλλαγή. Μπορείς όμως να κοιμάσαι με ήσυχη τη συνείδηση και χωρίς τον φόβο ότι θα πληρώσεις τίμημα καταστροφής. Η παράδοση στις επιθυμίες δεν σώζει. Λυτρώνει μόνο η αλήθεια του τι μπορούμε να κάνουμε και να χαρούμε γνήσια! Και τότε, αναλαμβάνοντας την ευθύνη μας, θα αγαπηθούμε γι’ αυτό που είμαστε!.


          Πρωτ. Θεμ. Μουρτζανός

Τετάρτη 29 Απριλίου 2020

Η πηγή με τα δύο νερά είναι ο άνθρωπος



Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Με το ένα νερό ζωντανεύει, με το άλλο νεκρώνει. Μ’ ένα πλένει, με το άλλο λερώνει. Και τα δύο νερά ρέουν ἀπό το ίδιο στόμα.

Ο ἂνθρωπος μπορεῖ με το στόμα να παινεύη την αρετή, αλλά μπορεί και να τη μαλώνη, μπορεί να δοξάζη τον Θεό, αλλά μπορεί και να Τον υβρἰζη, μπορεί να σηκώση τον πεσμένο, αλλά μπορεί και να ρίξη τον όρθιο, μπορεί να ενθαρρύνη, αλλά μπορεί και να αποδυναμώση, μπορεί να οδηγήση, αλλά μπορεί και να αποπλανήση.

Στο βιβλίο του σοφού γιού του Σειράχ είναι γραμμένο: «Εὰν φυσήσης εις σπινθήρα, εκκαήσεται και εάν πτύσης επ’ αυτόν, σβεσθήσεται͘ και αμφότερα εκ του στόματος σου εκπορεύεται» (Σοφ. Σειρ.28,12).

Η Μαρία, αδελφή του Μωυσή, έψελνε δοξολογία στον Θεό όταν έσωσε τον λαό Του και βύθισε τον Φαραώ λέγοντας: «Άσωμεν τω Κυρίω, ενδόξως γαρ δεδόξασται» (Εξ. 15, 21). Η ίδια Μαρία αργότερα αυθαδίαζε εναντίον του αδελφού της Μωυσή από.

Και γι’ αυτό τιμωρήθηκε από τον Θεό, και έγινε λεπρή. Βλέπετε, πως από ένα στόμα βγαίνει και το καλό και το κακό;

Γι’ αυτό, χριστιανέ, να είσαι συνεπής στο καλό. Και όταν βλέπεις τον δίκαιο, μην σβήνεις με το φτύσιμο τη δικαιοσύνη του, αλλά φύσα και αναζωπύρωσε τη θεϊκή σπίθα μέσα του, ώστε να είναι όσο περισσότερο γίνεται φωτεινότερη.

Και όταν βλέπεις ότι ο αμαρτωλός μετανοεί, μην αναφέρεις τις αμαρτίες για τις οποίες μετανόησε εκείνο πού αυτός πετά από πάνω του, τα κουρέλια της αμαρτίας, μην τα πετάς πάλι επάνω του διότι ἡ αμαρτία του θα πέση πάνω σου και θα δικαστής σαν να την έκανες εσύ και όχι αυτός.

Μην λερώνεις εκείνον πού άρχισε να πλένεται, αλλά βοήθησέ τον να πλυθή. Μην φοβερίζεις εκείνον πού κατευθύνθηκε στον δρόμο της αρετής, αλλά ενθάρρυνέ τον. Αφού σύμφωνα με αυτά πού βγαίνουν από το στόμα σου σ’ αυτόν τον κόσμο, θα δικαστείς στη φοβερή δίκη του Θεού.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Από το βιβλίο: Δεν φτάνει μόνο η πίστη… Ιεραποστολικές επιστολές Β΄

Τρίτη 28 Απριλίου 2020

Ο πειρασμός να πιστεύει κανείς στον Χριστό



Ο μεγάλος και σπουδαίος ποιητής μας Τάκης Παπατσώνης γράφει: “Όπως και να’ ναι σε απεκδέχομαι, Ιησού Χριστέ, καλά το θέρος ή την άνοιξη, αλλά και μέσα στο χειμώνα.....”.  Τα λόγια αυτά  με μοναδικό τρόπο φανερώνουν  αυτό που χιλιάδες σελίδες θεολογίας προσπάθησαν να πουν. Ότι ο μεγάλος πειρασμός του ανθρώπου είναι να παραμένει πιστός στον Χριστό, όχι μονάχα, όταν όλα πηγαίνουν καλά στη ζωή του, αλλά κυρίως όταν καταφθάνει η βαρυχειμωνιά των δοκιμασιών και τα πράγματα άρχονται έτσι που δεν τα περιμέναμε. Τότε δοκιμάζεται η πίστη μας στον Θεό, στους ανθρώπους, και στον εαυτό μας. Στα δύσκολα, “αλλά και μέσα στο χειμώνα”.

          π. Χαρ. Λίβυος

Κυριακή 26 Απριλίου 2020

Ζητήστε μας μια συγγνώμη!



Κύριε Πρωθυπουργέ κατεβείτε από την καρότσα του λαϊκισμού και ζητήστε μας μια συγγνώμη!
ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΟΡΙΑ...

Ανδρέας Λουδάρος

Αν μας έλεγε κάποιος πριν από έξι μήνες πως θα ερχόταν η μέρα που θα έκλειναν οι Εκκλησίες, θα απαγορευόντουσαν τα ηχεία και οι κωδονοκρουσίες και θα κάναμε Μεγάλη Εβδομάδα και Ανάσταση από τα μπαλκόνια μας μέσω τηλεόρασης, θα τον λέγαμε τρελό… τουλάχιστον. Αν ο ίδιος μας έλεγε πως θα το κάναμε και μάλιστα με τη θέληση μας θα του είχαμε φορέσει ζουρλομανδία.

Κι όμως. Το κάναμε! Το δεχτήκαμε γιατί έτσι έπρεπε. Και τις εκκλησίες κλείσαμε, και τα κλειστά ηχεία ανεχτήκαμε και τις αθόρυβες καμπάνες αντέξαμε, γιατί πιστέψαμε σε έναν κοινό σκοπό. Σε μια τεράστια ανάγκη πάνω και πέρα από όλους μας.

Δεν πήγαμε στους τάφους των ανθρώπων μας τη Μ. Παρασκευή να τους ανάψουμε το καντήλι. Ο κορονοϊός έγινε πιο ισχυρός και από τον Κρέοντα και η Αντιγόνη ακόμη… έμεινε σπίτι!

Και όσους παραστράτησαν κακίσαμε κι εκείνους που δεν άντεχαν τους πιέσαμε. Κι όλοι μαζί περάσαμε κι εξακολουθούμε να περνάμε την εθνική μας κατάθλιψη ο καθένας με τον τρόπο τους και τις δυνάμεις του.

Και ενώ τα έχουμε περάσει όλα αυτά μας εμφανίζεται στους δρόμους της Αθήνας ένα φορτηγό με μια καρότσα γεμάτη ηχεία για να γυρίσει στους δρόμους της πόλης… να μας αναπτερώσει το ηθικό. Πρώτος ο πρωθυπουργός έξω από το Μέγαρο Μαξίμου στο κέντρο ενός απίθανου μπουλουκιού έμεινε και άκουγε τα τραγούδια της κατά τα άλλα συμπαθούς κας. Πρωτοψάλτη.

Ούτε μέτρα ασφαλείας, ούτε αποστάσεις ούτε τίποτα. Απλά χοροί και πανηγύρια.

Αλήθεια, ποιος εξέδωσε την άδεια γι’ αυτή την «λιτανεία» του κίτς; Και γιατί δεν δόθηκε αντίστοιχη άδεια στον μητροπολίτη Δράμας που ζήτησε να λιτανεύσει στην πόλη τον άγιο Γεώργιο με λίγους ανθρώπους; Γιατί δεν δόθηκε στον Καλαβρύτων που τον σταμάτησαν με την Παναγία Τρυπητή και τον γέμισαν πρόστιμα;

Τι sms εστειλε ο Πρωθυπουργός και όλοι γύρω του για να κάνουν αυτό το πανηγυράκι στην αυλή του Μεγάρου Μαξίμου;

Ενδεχομένως ο κ. Πρωθυπουργός να μην έχει αντιληφθεί ούτε το βάθος της εσωτερικής πληγής που έχει ανοίξει στην Εκκλησία ούτε και την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ζωή όλων μας.

Ποιο λοιπόν είναι το μήνυμα που μας στέλνει ο Πρωθυπουργός που όλες αυτές τις μέρες μας καλεί να στερηθούμε τα ιερά και τα όσια μας;

Πως, αν τα ηχεία παίζουν Πρωτοψάλτη και όχι ιεροψάλτη είναι επιτρεπόμενα;

Πως, αν στην καρότσα έχει συγκρότημα και όχι εικόνα οι μετακινήσεις επιτρέπονται;

Πως, η ψυχική μας ισορροπία μπορεί να επανέλθει μόνο ακούγοντας το «κι είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή…» κι όχι το Χριστός Ανέστη;

Κύριε Πρωθυπουργέ.

Αυτό που πράξατε σήμερα ήταν η επιτομή της χυμένης καρδάρας. Προσβάλατε τα εκατομμύρια των Ελλήνων που με πόνο ψυχής στερηθήκαμε τα ιερά και τα όσια μας. Μείναμε σπίτι για το καλό όλων μας. Μείναμε σπίτι γιατί έτσι είναι το σωστό. Μείναμε σπίτι για να μπορέσουμε όλοι μαζί να βγούμε χωρίς απώλειες. Και προσευχηθήκαμε σπίτι αποδεχόμενοι σχεδόν αδιαμαρτύρητα όλες τις προσβλητικές για τα πιστεύω μας αποφάσεις.

Τώρα είναι σειρά σας να μαζέψετε τις καρότσες, να πάτε στο γραφείο σας και να μας πείτε μια μεγάλη συγγνώμη. Και πρώτα απ’ όλα τη συγγνώμη την οφείλετε στον εαυτό σας γιατί την καρδάρα που χύσατε τόσο άτσαλα, εσείς τη γεμίζατε.

Πηγή: orthodoxia.info

Το ψάρι του καπετάνιου........





Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι . Έφτασε , λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία , έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μούστειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τόνειρο έσβησε…

Ο ιερέας , όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Το βράδυ διηγήθηκε τόνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:

- “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.

Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή: “- Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος…

Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τόφερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο. Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:

- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!

Ο άνθρωπος όταν τάκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:

- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τόπα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μούστειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε…

- “Δοξασμένο τόνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”,

ψιθύρισε ο ιερέας και τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…

Σάββατο 25 Απριλίου 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ- ΤΟΥ ΘΩΜΑ



Αμφισβήτηση και προκαταλήψεις


          Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το θεμέλιο του αποστολικού κηρύγματος. Οι Απόστολοι μετά την Ανάσταση  του Ιησού έφεραν στον κόσμο ένα μήνυμα χαράς, ελπίδας και αισιοδοξίας. Η νίκη του Χριστού είναι νίκη όλης της ανθρωπότητας ενάντια στην κακότητα, την φαυλότητα και την διαφθορά.

          Στην σημερινή αναστάσιμη χαρά ο απ. Θωμάς  παρουσιάζει μια ανθρώπινη στάση μπροστά στην Ανάσταση του Κυρίου. Πρόκειται για  μια ανθρώπινη κίνηση, σε σημείο που φαίνεται δικαιολογημένη απο τα λόγια του: “Εάν δεν βάλω το χέρι μου στο σημάδι απο τα καρφιά και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δεν θα πιστέψω”. Και σε οκτώ μέρες μετά από την πρώτη συνάντηση με του μαθητές, ο Κύριος εμφανίζεται πάλι και καλεί τον Θωμά να ψηλαφήσει τα σημάδια των παθών, λέγοντάς του να μην γίνεται άπιστος, αλλά πιστός.

          Η αμφισβήτηση του Θωμά βρήκε πολλούς μιμητές στην πορεία της ιστορίας του ανθρώπου. Οι περισσότεροι ξεκινούν από την προϋπόθεση, ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα ασυνήθιστο γεγονός  για τα ανθρώπινα δεδομένα και κατά συνέπεια πρέπει να ερμηνευθεί στα πλαίσια της ιστορικής πραγματικότητας. Η προϋπόθεση αυτή, όσο κι αν φαίνεται πραγματική οδηγεί σε άρνηση της ευαγγελικής αλήθειας, αλλά και σε αντιφάσεις και έλλειψη αντικειμενικότητας.

          Ενδεικτικά ας δούμε κάποιες απ’ αυτές τις “θεωρίες” μέσα από τις οποίες φαίνεται η μυωπική διάθεση αυτών που ξεκινούν από  λάθος προϋπόθεση και αρνούνται ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα που αλλάξαν την πορεία του ανθρώπου.

          Η αρχαιότερη είναι αυτή που με το ψέμα υποστήριξαν και διέδωσαν οι Ιουδαίοι, ότι οι μαθητές έκλεψαν το σώμα του Χριστού, ενώ η φρουρά κοιμόνταν. Η άποψη αυτή προϋποθέτει, ότι οι μαθητές του Κυρίου ενσυνείδητα προσπάθησαν να πλανέψουν την ανθρωπότητα. Μένει όμως ανεξήγητο πως ήταν δυνατό να θυσιαστούν  κυριολεκτικά  για ένα στημένο ψέμα, αφού μάλιστα δεν επεδίωξαν κανένα αξίωμα για τον εαυτό τους ή οικονομικό όφελος;

          Επίσης κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν, ότι οι μαθητές του Χριστού έπεσαν σ’ ένα ομαδικό ψυχολογικό  παραλήρημα. Η επιθυμία τους να δουν τον Δάσκαλό τους πάλι ζωντανό, τους έκανε να φαντασιοπληκτούν και επινόησαν την Ανάσταση Του από τους νεκρούς. Η άποψη αυτή αγνοεί κυριολεκτικά την ευαγγελική ιστορία, που παρουσιάζει τους μαθητές ρεαλιστές και αμφισβητούν  την Ανάσταση.

          Οι παραπάνω απόψεις, όπως και άλλες παρόμοιες, αγγίζουν τα  όρια του μύθου και του παραλόγου, για όποιον γνωρίζει την ευαγγελική ιστορία και την πίστη των πρώτων χριστιανών στην Ανάσταση του Κυρίου. Τα γεγονότα που καταγράφονται από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης παρερμηνεύονται ή αγνοούνται και παραχαράσσεται η γνησιότητα των αρχαιότερων γραπτών κειμένων του χριστιανισμού.

          Η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν κάποια από τις διδασκαλίες που θα μπορούσε  να υποστεί οποιαδήποτε  αλλοίωση. Η Ανάσταση ήταν  και είναι το κεντρικό γεγονός και μήνυμα της πίστης. Ο απ. Πάυλος γράφει: “ Ο Χριστός  πέθανε, τάφηκε και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα  και εμφανίστηκε στον Κηφά, έπειτα  στους δώδεκα και μια φορά πάνω από πεντακόσιους αδελφούς...μετά εμφανίσθηκε  στον Ιάκωβο και σε όλους τους αποστόλους..... τελευταίον δε από όλους ... εμφανίστηκε και σ’ εμέ” (Α΄ Κορ. 15, 3-8). Μάλιστα η πίστη του Παύλου  ήταν τόσο βέβαιη και ζωντανή για το χριστιανικό μήνυμα, ώστε να λέγει: “Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι χωρίς νόημα το κήρυγμά μας, είναι και η πίστη σας  χωρίς νόημα”.

          Η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν μόνο μια διδασκαλία ή ένα μήνυμα, αλλά ένα ιστορικό γεγονός που συγκλόνισε τους πρώτους χριστιανούς και τους οδήγησε στην πίστη και ν’ αποκτήσουν την βεβαιότητα, ότι στο πρόσωπο του Χριστού, του Νέου Αδάμ, είχε ανατείλει μια καινούργια πραγματικότητα για τον άνθρωπο. Το δώρο της ζωής που έχασε ο πρώτος Αδάμ λόγω της πτώσεως, επιστράφηκε και πάλι σαν δυνατότητα  σ’ όλους τους απογόνους του.

          Ο Θωμάς όταν είδε τον Αναστημένο Κύριο, έκανε εκείνη την θαυμάσια ομολογία “Ο Κύριός μου και ο Θεός  μου”, και από τότε αφιέρωσε τον εαυτό του στην διακονία του χριστιανικού μηνύματος. Μετέφερε την πίστη μέχρι των Ινδιών και αναλώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου.

          Από τότε έχουν περάσει πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια που πραγματοποιήθηκε εκείνο το υπεριστορικό γεγονός  και η Εκκλησία παραμένει μάρτυρας αυτής της αλήθειας. Εμείς βέβαια τώρα δεν μπορούμε να ψηλαφίσουμε το σώμα  του αναστημένου Χριστού, αλλά ζούμε έντονα  την εμπειρία και πίστη της Εκκλησίας, που βρίσκεται αποτυπωμένη στην λατρευτική μας  ζωή.

          Εξ άλλου ο Κύριος μακάρισε εκείνους που δεν τον είδαν, αλλά πίστευσαν σ’ Αυτόν. “Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες”. Εμείς την πίστη μας την στηρίζουμε στους αγίους Αποστόλους, οι οποίοι με το μαρτύριο  και τη θυσία τους στερέωσαν αυτή την πίστη και έγιναν οι αιώνιοι μάρτυρες μας. Ένας τέτοιος μάρτυρας είναι κι’ αυτός που τιμάται σήμερα, ο απ. Θωμάς.

          Κάθε πρωί καθώς χαράζει, ο αναστημένος Χριστός έρχεται να συναντήσει τον καθένα μας. Όσοι κίνδυνοι κι αν μας απειλούν, στο ξεκίνημα της καινούργιος ημέρας είναι ωραία να θυμόμαστε, ότι ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων νίκησε τις δυνάμεις του σκότους, του κακού και του θανάτου. Αυτή η πίστη μπορεί να διώξει από μέσα μας κάθε  φόβο και λύπη.

          Οπότε κάθε μέρα μπορεί να γίνει αληθινή Κυριακή, γιορτή της Αναστάσεως του Κυρίου. Κάθε πρωινό μπορεί να έχει για τον καθένα μας την ευωδία και την αισιοδοξία της αυγής του Πάσχα,της ελπίδας για την επικράτηση του καινούργιου κόσμου του Θεού.

          π. γ. στ.

Πώς ο κορονοϊός θα αλλάξει τον κόσμο για πάντα



protagon.gr
Τα πάντα είναι πλέον καινούργια, ανήκουστα, συντριπτικά. Οι εξελίξεις ραγδαίες και το μέλλον σίγουρα άδηλο αν όχι σκοτεινό. Εάν πριν από μερικές εβδομάδες κάποιος υποστήριζε πως σε λιγότερο από έναν μήνα σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη τα σχολεία θα είναι κλειστά και θα έχουν απαγορευτεί οι δημόσιες συναθροίσεις, εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο θα χάσουν τις δουλειές τους, οι ιδιοκτήτες ακινήτων θα λαμβάνουν μειωμένα ενοίκια και οι τράπεζες θα έχουν αναστείλει την πληρωμή δανείων, οι άστεγοι θα διαμένουν δωρεάν σε ξενοδοχεία, στη Νέα Υόρκη θα σκάβουν ομαδικούς τάφους, τα αεροπλάνα δεν θα πετούν, τα πάντα θα υπολειτουργούν και οι κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να εγκρίνουν τεράστια, τα μεγαλύτερα στην Ιστορία, πακέτα διάσωσης των οικονομιών και των κοινωνιών τους, κανένας δεν θα έδινε βάση στα λεγόμενά του. Το απίθανο, ωστόσο, κατέστη πραγματικό λόγω ενός φονικό ιού του και τώρα η ανθρωπότητα προσπαθεί να αντιδράσει, όντας ακόμα συγκλονισμένη. Παρά, όμως τα περισσότερα από 1,6 εκατ. κρούσματα και τους πάνω από 100.000 νεκρούς, οι άνθρωποι ευελπιστούν ότι, κάπως και κάποια στιγμή και αυτή η δραματική κρίση θα περάσει και θα αρχίσουν σιγά σιγά να επιστρέφουν σταδιακά σε μια κάποια κανονικότητα. Η οποία, ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ίδια με την προηγούμενη ενώ πολλοί υποστηρίζουν πως θα είναι εντελώς διαφορετική. Γνωρίζουμε από την Ιστορία πως οι κρίσεις και οι καταστροφές καταλήγουν να αποτελούν τη βάση για ριζικές αλλαγές, συνήθως ευεργετικές για την πλειονότητα των ανθρώπων. Η ισπανική γρίπη, για παράδειγμα, που έπληξε την ανθρωπότητα το 1918 συνέβαλε στη δημιουργία εθνικών συστημάτων υγείας σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ενώ η Μεγάλη Υφεση του 1929 και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έθεσαν, παρότι με ανείπωτο κόστος, τα θεμέλια για το σύγχρονο κράτος πρόνοιας. Ωστόσο η βελτίωση δεν μπορεί επ’ ουδενί να θεωρείται δεδομένη, γιατί έπειτα από τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου η επιτήρηση των πολιτών κατέστη δόγμα στην Αμερική και ο Τζορτζ Μπους ξεκίνησε δύο πολέμους ενώ η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 επιλύθηκε έτσι ώστε να αποκατασταθούν οι ζημιές των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων εις βάρος της πλειονότητας των πολιτών. Οσον αφορά την πανδημία του κορονοϊού και το ό,τι επέρχεται, οι οιωνοί είναι τουλάχιστον ανησυχητικοί. Οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης «επιταχύνουν τις ιστορικές διαδικασίες. Αποφάσεις οι οποίες υπό κανονικές συνθήκες θα λαμβάνονταν έπειτα από χρόνια διαβουλεύσεων, λαμβάνονται μέσα σε λίγες ώρες», επισήμανε ο ισραηλινός ιστορικός και στοχαστής Γιουβάλ Νόα Χαράρι μιλώντας στους λονδρέζικους Times. Η Κάθριν Φιλπ, εξάλλου, διπλωματική συντάκτρια της έγκριτης βρετανικής εφημερίδας βάλθηκε να προβλέψει, με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία, πώς θα είναι ο κόσμος μας όσον αφορά βασικές πτυχές της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, μετά το το τέλος της πανδημίας . Ισορροπία ισχύος Η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ όχι μόνον δεν επιθυμεί αλλά και δεν μπορεί, όπως αποδεικνύει με τραγικό τρόπο η κατάσταση που επικρατεί στις ΗΠΑ με τα σχεδόν μισό εκατομμύριο κρούσματα και τους περισσότερους από 20.000 νεκρούς, να ηγηθεί της διεθνούς προσπάθειας που πρέπει να καταβληθεί για την ανάσχεση της πανδημίας. Αποτελεί μια «απίστευτη ατυχία», επισήμανε η αμερικανίδα δημοσιογράφος και ιστορικός Αν Απλμπάουμ, το γεγονός πως ενώπιον της επέλασης του κορονοϊού, τις ΗΠΑ κυβερνά «ο πρώτος πρόεδρος από τον πόλεμο και μετά, ο οποίος αδιαφορεί για την αμερικανική ηγεσία». Την ώρα που αναλυτές δεν αποκλείουν να καταστεί η πανδημία της Covid-19 το «Σουέζ» των ΗΠΑ, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους της αμερικανικής αυτοκρατορίας, η Κίνα, έχοντας καταφέρει να σταθεί στα πόδια της ξανά και να θέσει υπό έλεγχο τη φονική πανδημία που άρχισε από την επικράτειά της, επιδιώκει τώρα να επιστρέψει δυναμικά στη διεθνή σκηνή ως σωτήρας της ανθρωπότητας. Σπεύδοντας να συνδράμει χώρες όπως η Ιταλία, αλλά και γνωρίζοντας πως είναι ο κορυφαίος κατασκευαστής αναπνευστήρων και μασκών στον κόσμο. Σύμφωνα με τον Γουίλιαμ Χέιγκ, πρώην υπουργό Εξωτερικών της Βρετανίας, η Κίνα θα βγει από την κρίση ακόμα πιο ισχυρή και με μια ταχύτατα αναπτυσσόμενη οικονομία. Αυταρχισμός κατά δημοκρατίας Το γεγονός ότι η Κίνα δείχνει να έχει θέσει υπό έλεγχο την εξάπλωση του νέου κορονοϊού στην επικράτειά της είχε ως αποτέλεσμα να αρχίσουν να διερωτώνται κάποιοι κατά πόσον και άλλες κυβερνήσεις θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο εάν κατείχαν τις εξαιρετικές, σχεδόν απόλυτες αν όχι αυταρχικές, εξουσίες του Πεκίνου. Και η αξιοποίηση προηγμένων τεχνολογιών επιτήρησης από τις κινεζικές αρχές εκτιμάται πως θα επαναφέρει αναπόφευκτα στο προσκήνιο το ζήτημα της προστασίας της ιδιωτικότητας και της αξιοποίησης των αποκαλούμενων Μεγάλων Δεδομένων (Big Data) στις χώρες της Δύσης. Τον κίνδυνο να αντλήσουμε «λάθος διδάγματα» από την πανδημία, υποθέτοντας, για παράδειγμα, πως ο απομονωτισμός και ο αυταρχισμός αποτελούν τελικά τη μοναδική σωτηρία από την «απόλυτη ασθένεια» που πλήττει ανελέητα τον υπερ-συνδεδεμένο κόσμο μας, τον επισήμανε στους Times, ένας άλλος βρετανός πρώην υπουργός Εξωτερικών, o Ντέιβιντ Μίλιμπαντ. «Δεν είναι ότι τα αυταρχικά καθεστώτα αντιμετώπισαν επαρκώς την κατάσταση ενώ οι δημοκρατίες απέτυχαν», υποστήριξε, υπενθυμίζοντας πως τόσο η Ταΐβάν όσο και η Νότια Κορέα, χώρες δημοκρατικές, αντέδρασαν υποδειγματικά ενώπιον του κορονοϊού. Απομονωτισμός κατά πολυμέρειας Δεδομένου ότι δεν γνωρίζει σύνορα ο κορονοϊός, και πλήττει συγχρόνως ολόκληρο τον πλανήτη, ο κόσμος θα έπρεπε να αντιδράσει άμεσα και κυρίως από κοινού για την αντιμετώπισή του. Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνεται πως «μια συλλογική παράλυση έχει πλήξει τη διεθνή κοινότητα. Φαίνεται πως δεν υπάρχουν ενήλικες στο δωμάτιο. Εάν η κάθε χώρα κάνει το δικό της, αδιαφορώντας παντελώς για τους άλλους, θα επέλθει το χάος», προειδοποιεί ο Χαράρι, υπενθυμίζοντας ότι, λόγω της σταδιακής αποστασιοποίησης των ΗΠΑ από τη διεθνή σκηνή και της ολοένα αυξανόμενης καχυποψίας με την οποία αντιμετωπίζεται τα τελευταία χρόνια από πολλούς ηγέτες η πολυμέρεια στις διεθνείς σχέσεις, σημαντικοί παγκόσμιοι οργανισμοί έχουν πλέον περιορισμένη ισχύ. Πολλά κράτη, επικαλούμενα την ασφάλεια της εθνικής κυριαρχίας τους, δεν επιτρέπουν (όπως οφείλουν, σύμφωνα με διεθνή πρωτόκολλα και συμβάσεις) στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας να δράσει ελεύθερα για την ανάσχεση της πανδημίας ενώ, όταν ο γ.γ του ΟΗΕ έκανε λόγο για την «χειρότερη κρίση» στην ιστορία του οργανισμού, ελάχιστοι έδωσαν τη δέουσα σημασία. Παρά τις έκτακτες τηλεδιασκέψεις και της Ομάδας των Επτά και της Ομάδας των Είκοσι, οι ισχυροί του πλανήτη δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε σημαντικές αποφάσεις λόγω της επιμονής των ΗΠΑ να κάνουν λόγο ακόμα για «ιό της Γουχάν». Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ η Ρωσία μπλόκαρε τις προσπάθειες για να καταστεί δυνατή η εξ αποστάσεως ψηφοφορία και, την προηγούμενη Τρίτη, ο Ντόναλντ Τραμπ άσκησε δριμεία κριτική κατά του ΠΟΥ, κατηγορώντας τον οργανισμό ότι υπήρξε πολύ ανεκτικός με την Κίνα. Σύμφωνα με τον Στίβεν Γουόλτ, καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο Χάρβαρντ, ο κόσμος μετά το τέλος της πανδημίας θα είναι «λιγότερο ανοιχτός, λιγότερο εύρωστος οικονομικά και λιγότερο ελεύθερος». Το μέλλον της Ευρώπης Το ότι ο Βίκτορ Ορμπαν κυβερνά πλέον με διατάγματα την Ουγγαρία πέρασε σχεδόν στα ψιλά, δεδομένου ότι οι Βρυξέλλες αυτήν την περίοδο ανησυχούν (ή μάλλον πρέπει να ανησυχούν) πρωτίστως για την επιβίωση της ΕΕ. Οι Ιταλοί και μαζί τους και οι Ισπανοί εξακολουθούν να προειδοποιούν για το ενδεχόμενο κατάρρευσης της ευρωζώνης, ακόμα και διάλυσης της Ενωσης ενώ κατά πόσο η συμφωνία για «πακέτο κορονοϊού» ύψους 540 δισεκ. ευρώ που εγκρίθηκε την Πέμπτη από τους ευρωπαίους υπουργούς Οικονομικών θα αποτελέσει εφαλτήριο για ακόμη πιο φιλόδοξες ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες, όπως ζήτησαν Μαδρίτη Ρώμη, Παρίσι, Αθήνα και άλλες χώρες του Νότου θα φανεί σύντομα. Προς το παρόν πάντως σχεδόν επτά στους δέκα Ιταλούς θεωρούν πως οι Βρυξέλλες αδικούν την πατρίδα τους. Οσον αφορά την πάλαι ποτέ ντε φάκτο ηγέτιδα της Ευρώπης, η Ανγκελα Μέρκελ, παρότι αναγνωρίζει πως η ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη κρίση στην Ιστορία της, εξακολουθεί να αντιστέκεται στα ευρωομόλογα. Ο αναπτυσσόμενος κόσμος Το ότι ο κορονοϊός δεν έχει εξαπλωθεί ακόμα στις χώρες της Αφρικής και του υπόλοιπου αναπτυσσόμενου κόσμου δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι η καταστροφή έχει αποφευχθεί, γιατί σε πολλά από αυτά τα κράτη ακόμα και οι απλές οδηγίες περί συχνού πλυσίματος των χεριών είναι σχεδόν αδύνατο να ακολουθηθούν, όχι λόγω της αδιαφορίας ή της ανευθυνότητας των πολιτών αλλά εξαιτίας της ανυπαρξίας βασικών υποδομών. «Η Αφρική ενδέχεται να υποστεί τα χειρότερα αλλά δεν θα είναι η τελευταία. Εάν ο ιός δεν νικηθεί στην Αφρική, απλά θα επιστρέψει στον υπόλοιπο κόσμο», προειδοποίησε ο Αμπίι Αχμέντ, ο πρωθυπουργός της Αιθιοπίας που πέρυσι τιμήθηκε με το Νομπέλ Ειρήνης για τις προσπάθειές του να ξαναρχίσει τις συνομιλίες με τη γειτονική Ερυθραία, δίνοντας, έτσι, τέλος σε μια εικοσαετή διαμάχη μεταξύ των δύο χωρών. Σύμφωνα με τη βρετανική ΜΚΟ International Crisis Group η πανδημία του κορονοϊού ενδέχεται όχι μόνον να δημιουργήσει νέα κύματα προσφύγων και μεταναστών αλλά και να επιφέρει αναζωπύρωση των συρράξεων σε πολλά εύθραυστα κράτη του κόσμου. Εξίσου πιθανό θεωρείται το ενδεχόμενο κάποια από τα αποκαλούμενα κράτη-παρίες να εκμεταλλευτούν τον καθολικό πανικό προς όφελός τους. Την προηγούμενη εβδομάδα, ωσάν να μην τρέχει τίποτα, η Βόρεια Κορέα προέβη σε νέα δοκιμή βαλλιστικών πυραύλων. Η κλιματική αλλαγή Την περασμένη εβδομάδα οι βρετανικές Αρχές ανακοίνωσαν τη ματαίωση της Διάσκεψης για το Κλίμα του ΟΗΕ (COP26) που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Νοέμβριο στη Γλασκόβη, δεδομένου ότι η πανδημία έχει καταστήσει αδύνατη και τη διεξαγωγή των απαραίτητων προπαρασκευαστικών εργασιών. Και στις ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε πως οι παραβάτες της περιβαλλοντικής νομοθεσίας δεν θα τιμωρούνται, αρκεί να μπορούν να αποδείξουν πως η αιτία ήταν η πανδημία. Με λίγα λόγια τα περιθώρια διεθνούς συνεργασίας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής στην παρούσα φάση είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Κάποιοι, ωστόσο, θεωρούν πως η κατακόρυφη πτώση των τιμών του πετρελαίου και η αστάθεια που επικρατεί στις πετρελαϊκές αγορές θα μπορούσαν να επιφέρουν ακόμα και το τέλος της βιομηχανίας των ορυκτών καυσίμων προς όφελος του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Το τέλος των μετρητών Στο ελάχιστο μειώθηκαν μέσα σε λίγες εβδομάδες σε ολόκληρο τον κόσμο οι συναλλαγές με μετρητά λόγω του φόβου μετάδοσης του φονικού κορονοϊού μέσω της ανταλλαγής χρημάτων. Τώρα εκτιμάται πως έως το τέλος της πανδημίας οι πληρωμές με κάρτα θα έχουν καταστεί ο κανόνας. Σημαντική αύξηση παρουσιάζουν επίσης οι πληρωμές μέσω ειδικών διαδικτυακών εφαρμογών με πολλούς να προβλέπουν το επικείμενο τέλος των μετρητών. Υφίστανται, ωστόσο, κάποια ζητήματα που πρέπει να διευθετηθούν, όπως το γεγονός, για παράδειγμα, πως υπάρχουν ακόμα κάποιοι άνθρωποι (πχ 1,3 εκατ. στη προηγμένη Βρετανία, κυρίως ηλικιωμένοι και φτωχοί) που δεν έχουν τραπεζικό λογαριασμό, κινδυνεύοντας, έτσι, να βρεθούν στο περιθώριο μιας κοινωνίας δίχως μετρητά χρήματα. Εργασία από το σπίτι Καθώς εκατομμύρια άνθρωποι εργάζονται πλέον από τα σπίτια τους, οι εταιρείες ανακαλύπτουν τα οφέλη της μείωσης των γενικών εξόδων τους ενώ οι εργαζόμενοι είναι ευγνώμονες που δεν υποχρεούνται να στοιβάζονται καθημερινά σε κατάμεστα με κόσμο μέσα μαζικής μεταφοράς. Την ίδια ώρα, όμως, κάποιοι δυσκολεύονται ιδιαίτερα να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες εργασίας, ειδικά οι γονείς που καλούνται να προσέχουν και να διαβάζουν και να ψυχαγωγούν τα παιδιά τους εν ώρα εργασίας. Ολοι όσοι έβλεπαν τη δουλειά τους ως διαφυγή από το σπίτι αδημονούν να επιστρέψουν στα γραφεία τους ενώ κάποιοι άλλοι θα δυσκολευτούν ιδιαίτερα να προσαρμοστούν εκ νέου στο παλιό καθεστώς. Πάντως οι υπέρμαχοι των ευέλικτων μορφών εργασίας μιλούν ήδη για το τέλος του «θεσμού» της παρουσίας (presenteeism) και τη δημιουργία ενός νέου εργασιακού μοντέλου. 
Πηγή: Protagon.gr

Παρασκευή 24 Απριλίου 2020

Ο Σταυρός του Χριστού



Όχι μόνον η Μεγάλη Παρασκευή, αλλά και κάθε Παρασκευή, είναι ο Γολγοθάς της Εβδομάδας. Υψώνει μπροστά μας τον Σταυρό του Κυρίου. Και καθώς η μία Παρασκευή διαδέχεται την άλλη μας παραδίδει την ιερά σκυτάλη, το ματωμένο Σταυρό του Κυρίου.

          Ο Σταυρός πρέπει να είναι για μας:

          -Η σκυτάλη του αγώνα μας

          -Το στήριγμά μας

          -Το καταφύγιο μας

          -Ο δείκτης που οδηγεί προς τον ουρανό

          -Η σημαία της λυτρώσεως  μας

          -Το σύμβολο της νίκης μας

          -Το κλειδί της Βασιλείας του Θεού.

          Γ.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2020

Μανώλης Γλέζος: Εγώ αγαπάω, σέβομαι την θρησκεία των πατέρων μου!



Κοιμήθηκε σε ηλικία 97 ετών ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και πολιτικός, Μανώλης Γλέζος, ο πρώτος παρτιζάνος της Ευρώπης εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας.



Έτσι, τον αποκάλεσε ο γάλλος στρατηγός Ντε Γκολ και αργότερα πρόεδρος της Γαλλίας.



Η φήμη, δηλαδή, του Μανώλη Γλέζο ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα όταν αυτός μαζί με τον Απόστολο Σάντα το βράδυ της 30ής προς 31 Μαΐου του 1941, σε μια παράτολμη ενέργεια κατέβασαν από την Ακρόπολη την γερμανική ναζιστική σημαία με την σβάστικα!



Αυτό σηματοδότησε, κατά κάποιον τρόπο, και την έναρξη της ευρείας αντίστασης των Ελλήνων εναντίον των ναζιστικών στρατευμάτων. Οι ναζιστικές γερμανικές δυνάμεις σκόρπισαν παντού τον θάνατο, την πείνα και την καταστροφή, κατέκλεψαν την χώρα και κατέστρεψαν όλες τις δημόσιες υποδομές. Ακόμη και όταν έφευγαν ηττημένοι από τις δυνάμεις των συμμάχων κατέστρεφαν!



Ο Μανώλης Γλέζος παρ’ όλη την στράτευση του στις τάξεις της Αριστεράς σεβόταν και αγαπούσε την Εκκλησία. Ίσως και γιατί κατά τις δύσκολες μέρες της Εθνικής Αντίστασης η Εκκλησία ήταν και η ίδια αντιστασιακά ενεργή με πολλούς τρόπους.

Αυτό, δεν το αποσιώπησε ο Μανώλης Γλέζος, ούτε στα βιβλία που έγραψε με θέμα τις οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης.



Αλλά, ιδιαίτερη εντύπωση προξενεί, ένα άλλο το γεγονός που συνέβη πριν μερικά χρόνια. Αυτό της επίσκεψής του στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, κ. Ιερώνυμο και την εκμυστήρευση της τελευταίας του επιθυμίας. Και, μάλιστα, ζήτησε, όχι μόνο να γίνει σεβαστή αλλά και να προστατευτεί από την Εκκλησία.

Αλλά, ας δώσουμε τον λόγο στον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος αποκάλυψε λίγο αργότερα το τι συζήτησαν με τον εκλιπόντα πολιτικό κατά την επίσκεψή του και καταγράφηκαν στον Τύπο:

«Θα σας πω κάτι -δεν το ξέρουμε όλοι μας αυτό. Εζήτησε να με δει ο κ. Γλέζος. Ε, είπα ‘γιατί όχι’; η Εκκλησία αγκαλιάζει τους πάντες…

Ήρθε και του αφιέρωσα ένα βιβλίο… Και του γράφω ‘σήμερα είσαστε η Αποκάλυψις’. Τώρα, εγώ δεν κάνω προπαγάνδα, ούτε ψηφοθηρία. Ο Γλέζος τελείωσε πια, είναι 93 χρονών, δεν ξέρω αν θα ξανακατέβει πάλι για να υποψήφιος».



Στην συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος ανέφερε πως ο πρώην βουλευτής και ευρωβουλευτής του είπε: «Γράψ’ τα γιατί μπορεί να παρεξηγηθούν μερικά πράγματα. Όταν πεθάνω, θα αναλάβετε εσείς υπεύθυνα και θα κάνετε εκκλησιαστική κηδεία. Δεν θα αφήσετε άλλους ανθρώπους να αναμειχθούν σε αυτό το θέμα. Γιατί εγώ αγαπάω, σέβομαι την θρησκεία των πατέρων μου».

Αιωνία του η μνήμη. Ο Θεός να τον αναπαύσει.

Τετάρτη 22 Απριλίου 2020

ΦΡΙΞΟΝ Ήλιε, στενάξατε Γονείς...! Απαράδεκτο πρόγραμμα σεξουαλικής «διαπαιδαγώγησης» για... νήπια.



«ΦΡΙΞΟΣ»: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ..


Συνιστάται επαγρύπνηση από τους γονείς με παιδιά στο νηπιαγωγείο.

​Μεγάλη δημοσιότητα δόθηκε  τελευταία στο ελληνικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα: «Παίζω με τον Φρίξο και μαθαίνω για το σώμα μου και τις ανθρώπινες σχέσεις» .

Ο σκοπός του προγράμματος είναι να πληροφορήσει τα παιδιά του νηπιαγωγείου για θέματα ανθρώπινης σεξουαλικότητας  κάνοντας αναφορές στο σώμα, το βιολογικό και κοινωνικό φύλο, την αναπαραγωγή, τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η παρουσίαση, κατά τις συγγραφείς, θα γίνει με υπεύθυνο τρόπο, όχι όπως προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά και παρακάμπτοντας κάποιους γονείς...

Όπως οι ίδιες οι συγγραφείς αναφέρουν: «... κάποιοι γονείς, που είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για την καθοδήγηση των παιδιών τους και σε θέματα σεξουαλικότητας και σεξουαλικής υγείας, δεν μπορούν να ανταποκριθούν με τον καλύτερο τρόπο σε αυτά τα καθήκοντα....

Καλούμε, τους γονείς, τους Συλλόγους Γονέων και τους Εκπαιδευτικούς, να μην αποδεχθούν αυτό το πρόγραμμα και να αντιδράσουν, είτε ατομικά είτε συλλογικά, με οποιονδήποτε νόμιμο τρόπο, προκειμένου να περιφρουρήσουν την ψυχική και πνευματική υγεία των αθώων παιδιών τους.

Επιπλέον γνωρίζουμε ότι στο στενό οικογενειακό και φιλικό περίγυρο ενός παιδιού βρίσκονται συνήθως οι υπεύθυνοι για την κακοποίησή του. Είναι λοιπόν στο ρόλο του σχολείου και των εκπαιδευτικών να αναλάβουν, σε συνεργασία πάντα με την οικογένεια, να παρουσιάσουν και συζητήσουν μεθοδικά και επιστημονικά το ζήτημα αυτό».

Για το θέμα αυτό υπήρξαν αντιδράσεις εκ μέρους πολλών γονέων. Αυτές αφορούσαν  τις οικογένειες «ουράνιο τόξο», όπου οι γονείς είναι του ιδίου φύλου. Η απάντηση της υπευθύνου του προγράμματος ήταν ξεκάθαρη, σχετικά με τις προθέσεις τους: «Δουλειά δική μας δεν είναι να κρίνουμε αλλά να παρέχουμε γνώση στα παιδιά. Υπάρχει νόμος πλέον στη χώρα μας για το σύμφωνο συμβίωσης, υπάρχουν παιδιά στα σχολεία μας με γονείς του ιδίου φύλου. Εμείς μαθαίνουμε στα παιδιά ότι οικογένεια δεν είναι μόνο το δίπολο μαμά–μπαμπάς, αλλά το περιβάλλον που προσφέρει ασφάλεια και αγάπη...»!   Και συνεχίζουν, σε συνέντευξή τους: «Η σεξουαλικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Αφορά το σώμα, το βιολογικό και κοινωνικό φύλο, την αναπαραγωγή, τις διαπροσωπικές σχέσεις».


Άρα, αυτά θα διδάσκονται τα 5χρονα νήπια; Ότι με άλλο φύλο γεννήθηκαν (βιολογικό) και, ίσως, να έχουν άλλο φύλο («κοινωνικό»); Όλοι εμείς είμαστε εξαιρετικά προβληματισμένοι.

Εν κατακλείδι πρόκειται για  ένα πρόγραμμα σεξουαλικής εκπαίδευσης, το οποίο αφορά παιδιά Νηπιαγωγείου, έρχεται να καλύψει (!) την δεδομένη (κατά τις συγγραφείς) ανεπάρκεια των γονέων και έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

Προωθήθηκε στα παιδιά χωρίς να ερωτηθούν οι γονείς, παρά το ότι αναγνωρίζεται από τις νηπιαγωγούς, αλλά και από το νόμο, ότι οι γονείς είναι υπεύθυνοι για την αγωγή των παιδιών.

Ο τρόπος διαπαιδαγώγησης των γονέων θεωρήθηκε ανεπαρκής εκ των προτέρων και το πρόγραμμα ήλθε να καλύψει το «κενό» με τρόπο προαποφασισμένο και αδιαπραγμάτευτο.

Η προσέγγιση γίνεται με ομοιόμορφο τρόπο από μη ειδικούς, ενώ πρόκειται για εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα. Η αντιμετώπιση οφείλει να είναι εξατομικευμένη και πάντα με σεβασμό και συμμόρφωση προς τις αρχές της οικογένειας. Το κακοποιημένο παιδί, το παιδί που έχει ήδη ερεθίσματα χρήζουν ιδιαίτερου χειρισμού και όχι μαζικής προσέγγισης.

Παράλληλα, τέτοιου τύπου εκπαιδευτικά προγράμματα, μπορεί να ενθαρρύνουν πρώιμα την περιέργεια των μικρών παιδιών και να τα οδηγήσουν σε «πειραματισμούς», γεγονός που θα οδηγήσει σε αντίθετα, από τα προβλεπόμενα,  αποτελέσματα

Προβάλλει θέματα διαφυλικότητας, διαφορετικότητας, διαπροσωπικών και οικογενειακών σχέσεων στα νήπια, που ακόμη δεν έχουν εμπειρία των θεμάτων, ούτε έχουν ώριμη σκέψη ώστε να μπορούν να τα χειρισθούν ανεξάρτητα. Πολύ περισσότερο πολλά παιδιά αγνοούν το ίδιο το αντικείμενο των σεξουαλικών σχέσεων, ώστε οι σχετικές αναφορές δημιουργούν μπέρδεμα ή και άκαιρη ενασχόληση.

Είναι απαράδεκτη κίνηση αυτές οι πρωτοβουλίες, που ανήκουν στην οικογένεια, να παραχωρηθούν στη νηπιαγωγό ή στο δάσκαλο.

Το «παιδικό» λεξιλόγιο ανατομικών όρων, που χρησιμοποιούν οι γονείς, θεωρείται ξεπερασμένο. Πρέπει να λέγονται τα σεξουαλικά όργανα με το όνομά τους για να τα κατανοούν τα παιδιά. Ποιός το αποφασίζει αυτό; Δηλαδή, αν πάθει ο ασθενής Εγκεφαλικό Επεισόδιο πρέπει να του πει ο γιατρός πως «υπάρχει αθηρωματικό έμβολο στη μέση εγκεφαλική αρτηρία και υφίσταται πυραμιδική συνδρομή δεξιά, για να του δώσει να καταλάβει;». Και εν πάσει περιπτώσει, αν όλα πρέπει να λέγονται όπως είναι, γιατί μπήκε ο σκαντζόχοιρος ως όχημα της γνώσης και μάλιστα με το να του προσδίδουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά; Σε αυτήν την ηλικία η εκμάθηση μέσω της μυθοπλασίας και όχι μέσω της στεγνής πραγματικότητας είναι πολύ βασική. Η αλήθεια λέγεται πάντα με τον κατάλληλο τρόπο και ανάλογα με το επίπεδο ωριμότητας του ακροατή.

Το πρόγραμμα «Φρίξος», παρά το ότι επαγγέλλεται την ενημέρωση και την προφύλαξη των παιδιών μας του νηπιαγωγείου από την κακοποίηση, στην πραγματικότητα, είναι μια παγίδα για τη σεξουαλική τους υγεία και τη μελλοντική οικογενειακή τους ευημερία.

Σας παραθέτουμε παρακάτω, πιο αναλυτικά, την άποψή μας:

Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν είναι ποτέ μιά απλή παροχή γνώσεων, ανατομίας, φυσιολογίας, πληροφοριών και δεξιοτήτων. Δεν είναι μόνο πώς δεν θα μολυνθεί κάποιος από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ή πώς δεν θα μείνει έγκυος μια κοπέλα. Δεν είναι το ποιός ελέγχει το σώμα ποιού, και ποιά είναι τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και οι ευθύνες. Ούτε το πώς θα λάβει περισσότερη ικανοποίηση, πόσο συχνά και υπό ποιές περιστάσεις.


Ιδιαίτερα, μάλιστα, για τη νηπιακή ηλικία (αλλά και για οποιαδήποτε άλλη), ουδέποτε ο κύριος στόχος είναι η γνώση, αλλά πάντα η σωστή διαπαιδαγώγηση.

Είναι βασικό να σημειώσουμε ότι είναι τουλάχιστον αντιπαιδαγωγικό, η σεξουαλική «αγωγή», όπως αυτή προωθείται, να γίνεται σε αυτές τις τόσο ευαίσθητες ηλικίες οριζόντια και ισοπεδωτικά. Το κάθε παιδάκι έχει τη δική του ιδιοσυγκρασία, το δικό του χαρακτήρα και το δικό του βαθμό ωριμότητας, αλλά και τα δικά του ενδιαφέροντα. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, να φορτώνουμε τα αθώα παιδάκια με γνώσεις, που σε αυτήν την ηλικία δεν τις χρειάζονται, και  να έρχονται ακατάλληλοι άνθρωποι (ούτε καν ειδικοί-παιδοψυχολόγοι) να «απαντούν» σε ερωτήματα που στην πλειοψηφία τους, σε αυτήν την ηλικία, δεν έχουν καν σκεφτεί.

Είναι αλήθεια, ότι συχνά οι γονείς αισθάνονται άβολα να μιλήσουν στα παιδιά τους, δεν ξέρουν πώς να εκφρασθούν, άλλοι προχωρούν σε περισσές λεπτομέρειες, ενώ μερικοί εναποθέτουν το θέμα σε τρίτους για να φύγει η ευθύνη από αυτούς.

Πρέπει οι  γονείς να κατανοήσουν, πως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη, και μάλιστα κατά κύριο λόγο στη νηπιακή και την παιδική ηλικία, ευθύνη που κατοχυρώνεται και νομικά. Κανένας δεν μπορεί να προσεγγίσει και να κατανοήσει την ψυχή του παιδιού τους όπως εκείνοι. Με τις όποιες αδυναμίες ή ατέλειες, το παιδί είναι καλύτερο να μάθει από αυτούς.

Η σωστή στιγμή για να αναπτύξουν οι γονείς με τα παιδιά τους μια τέτοια συζήτηση είναι όταν τα παιδιά θέσουν «Ερωτήσεις». Αυτή είναι η άποψη και θέση της πλειοψηφίας των ειδικών. Θέση που έρχεται σε αντίθεση στην επιχειρούμενη, όπως προαναφέραμε, οριζόντια και ισοπεδωτική προσπάθεια επιβολής της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα νήπια, και μάλιστα από τρίτα άτομα.

Επομένως, ο γονέας θα μιλήσει στο παιδί του με βάση τα ερωτήματα που το ίδιο το παιδί του θέτει. Οι απαντήσεις θα είναι απλές, κατανοητές χωρίς πολλά επιστημονικά  επικαλύμματα. Δεν θα πρέπει να υπάρχει επέκταση σε πράγματα που δεν απασχολούν το παιδί.

Αν όμως το παιδί θέσει θέμα, που ο γονέας θεωρεί «προχωρημένο», είναι υποχρεωμένος να του απαντήσει. Το παιδί από τη στιγμή που το έθεσε σημαίνει ότι το απασχολεί.

Οι απαντήσεις πρέπει να είναι ανάλογες με την ψυχοσύνθεση του παιδιού και την ηλικία του. Το παιδί μπορεί να ρωτήσει όποιον από τους δύο γονείς επιθυμεί και έχει άνεση επικοινωνίας. Ο άλλος γονέας μπορεί να επέμβει με διάκριση, εάν η συζήτηση δεν είναι εμπιστευτική.

Ο γονέας ενδέχεται να έχει αμηχανία ή άγχος για ένα θέμα. Το παιδί αντιλαμβάνεται την δύσκολη θέση του γονιού και μπορεί να μην τον ξαναρωτήσει, για να μην τον φέρει στη θέση αυτή. Καλό, λοιπόν, είναι ο γονέας να μη δείξει τέτοια στάση. Δημιουργεί άσχημο προηγούμενο για το μέλλον, ενώ το παιδί είναι πιθανόν να καταφύγει για απάντηση σε ανεύθυνη πηγή.


Η σεξουαλική σχέση του άνδρα με τη γυναίκα είναι το ολοκληρωτικό δόσιμο του ενός στον άλλο. Προϋποθέτει πως υπάρχει καταρχήν σεβασμός, αγάπη και αφοσίωση μεταξύ τους τόσο δυνατή, ώστε ο ένας εμπιστεύεται στον άλλο το σώμα του και αποδέχονται να γίνουν συνδημιουργοί ενός νέου ανθρώπου που θα τους συνδέει για πάντα.

Ακριβώς, λοιπόν, επειδή η σεξουαλική σχέση είναι το επισφράγισμα μιας μοναδικής, ιερής, μόνιμης σχέσης ενός άνδρα και μίας γυναίκας μέσα στο γάμο, για τον λόγο αυτό δεν μπορεί να εμπιστευτεί κάποιος στον τυχαίο εκπαιδευτικό, εθελοντή σύμβουλο κ.ά.  αυτό το θέμα για να προωθήσει στο μυαλό του νηπίου γνώμες, θεωρίες και γνώσεις κατά τη δική του (του παρεμβαίνοντος) εκτίμηση, ιδεολογία και κοσμοθεωρία.

 Δεν μπορεί ποτέ ο γονέας να είναι σίγουρος, πως η περίφημη διαπαιδαγώγηση του σχολείου, δεν θα εξελιχθεί σε πληροφόρηση για τρόπους και πρακτικές που προσφέρουν σεξουαλική ικανοποίηση, πως δεν θα συνοδεύεται από εποπτικό υλικό που θα δημιουργεί περιέργεια ή πως δεν θα αφορά ενημέρωση για αποκλίσεις της σεξουαλικότητας από την κανονικότητα, που θα μπερδέψει τα παιδιά. Όλα αυτά δεν είναι προϊόν «επιστημονικής φαντασίας», ήδη έχουν παρατηρηθεί σε άλλες «προοδευμένες» Χώρες!

Ενημερώνουμε τους γονείς, ότι και κατά το νόμο είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για το είδος της διαπαιδαγώγησης του παιδιού τους και  βεβαίως και της σεξουαλικής, ιδιαίτερα στην ευαίσθητη νηπιακή και παιδική του ηλικία.

Αυτό ορίζει η νομοθεσία, όπως και η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, στην οποία ρητά αναφέρεται: «1. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη σέβονται το δικαίωμα του παιδιού για ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας. 2. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη σέβονται το δικαίωμα και το καθήκον των γονέων ή, κατά περίπτωση, των νομίμων εκπροσώπων του παιδιού, να το καθοδηγούν στην άσκηση του παραπάνω δικαιώματος κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται στην ανάπτυξη των ικανοτήτων του» (άρθρο 14, παρ. 1, 2). Το αυτό αναφέρει και η «Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» σχετικά με την επιλογή του είδους της παιδείας που θα επιλέξουν οι γονείς για τα παιδιά τους (πόσο μάλλον για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγησή τους): «Οι γονείς έχουν, κατά προτεραιότητα, το δικαίωμα να επιλέγουν το είδος της παιδείας που θα δοθεί στα παιδιά τους» (άρθρο 26, παρ. 3).

Το θέμα είναι πολύ ευαίσθητο και λεπτό, γιατί με την τυχόν  συναίνεσή τους οι γονείς σε τέτοιου είδους προγράμματα, επιτρέπουν  ουσιαστικά τη μεταβίβαση  του αποκλειστικού αυτού δικαιώματός τους, αλλά και ευθύνης τους στο Κράτος, με όλα τα συνεπακόλουθα...

Το καλύτερο λοιπόν αλλά και το  τυπικά προβλεπόμενο είναι  ο γονέας να δώσει στο παιδί του αυτό που εκείνος κρίνει πως του ταιριάζει, πως συμφωνεί με τις δικές του αρχές και είναι κατάλληλο για την ηλικία και τα ενδιαφέροντα του παιδιού.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε πως τα παιδιά είναι σε θέση να αισθανθούν εάν αυτό που του δίνει ο γονιός είναι απλές γνώσεις και νουθεσίες ή βιώματα αγάπης μέσα από το δικό του γάμο.

Συνιστούμε, λοιπόν, στους γονείς, εφόσον αγαπούν τα παιδιά τους και θέλουν να τους προσφέρουν το καλύτερο και στο θέμα της σεξουαλικής αγωγής, να στηρίξουν καταρχήν το δικό τους γάμο και τη δική τους σχέση αγάπης και κατόπιν να τους δώσουν αυθεντικό βίωμα προσαρμοσμένο στην ηλικία και στα ενδιαφέροντά τους.

Τα παιδιά, οποιασδήποτε ηλικίας και αν είναι, δεν έχουν καμιά ανάγκη από προγράμματα σαν τον «Φρίξο», τα οποία με τον μανδύα της ενημέρωσης και της προστασίας του παιδιού από την κακοποίηση, προσφέρουν μια πρώιμη και κάποιες φορές παραποιημένη άποψη για τη σεξουαλικότητα και τις ανθρώπινες και οικογενειακές σχέσεις.

Κλείνοντας, καλούμε, πρώτα τους γονείς κι έπειτα τους Συλλόγους Γονέων και τους Εκπαιδευτικούς, εάν κι εφόσον τεθεί στη σχολική μονάδα τους θέμα εφαρμογής αυτού του Προγράμματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των νηπίων ή των παιδιών του δημοτικού, να μην το αποδεχθούν και να αντιδράσουν, είτε ατομικά είτε συλλογικά, με οποιονδήποτε νόμιμο τρόπο, προκειμένου να περιφρουρήσουν την ψυχική και πνευματική υγεία των αθώων παιδιών τους.

 

Πηγές που χρησιμοποίησε το «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»:

https://city.sigmalive.com/article/2019/9/17/peos-kai-aidoio-okhi-poulaki-kai-melissoula/

https://frixos.weebly.com/

https://www.youtube.com/watch?v=wjGc1ghLW1Y&feature=youtu.be

https://www.ohchr.org/EN/UDHR/Pages/Language.aspx?LangID=grk

https://www.unric.org/el/index.php?option=com_content&view=article&id=26232&Itemid=33&limitstart=1

 

Ακολουθήστε την προσπάθεια Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά:

https://mumdadandkids.gr/

https://vimeo.com/mumdadandkids

https://twitter.com/MumDadandKidsGR