ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Ο Ιησούς Χριστός:   Η ολοκλήρωση της ιστορίας 

          Η  σημερινή ευαγγελική διήγηση αποτελεί το προανάκρουσμα του Πάθους και της Αναστάσεως του Κυρίου. Στην λειτουργική παράδοση της Ορθοδοξίας η εβδομάδα των Παθών του Χριστού κατέχει κεντρική θέση στο εορτολόγιο, γιατί μας μεταφέρει στις συγκλονιστικές εκείνες στιγμές μ’ ένα ξεχωριστό και ζωντανό τρόπο.

          Ο πιστός αισθάνεται ότι ξαναζεί την ευαγγελική ιστορία, καθώς  τα γεγονότα  των παθών βιώνονται με αμεσότητα μέσα στην λειτουργική ατμόσφαιρα, που συνδυάζεται με την έντονη ποιητική δύναμη και το μουσικό λυρισμό.

          Οι ιεροί συγγραφείς έδωσαν στα ευαγγέλια τους ιδιαίτερη έμφαση στις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής του Χριστού. Και τούτο γιατί κατάλαβαν το σπουδαίο ρόλο που έπαιξε ο Σταυρός και η Ανάσταση του Ιησού στο χριστιανικό μήνυμα.

          Μάλιστα το τέταρτο Ευαγγέλιο του Ιωάννη δεν εξαντλείται στα ιστορικά περιστατικά, αλλά προχωρεί σε μια ερμηνεία των γεγονότων και λόγων του Χριστού εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, που φανερώνουν και τη θεολογία της πρώτης Εκκλησίας.

          Πως συνδέεται όμως η ιστορική πραγματικότητα των Παθών με το προαιώνιο σχέδιο του Θεού, που οδήγησε τον Ιησού από το μαρτύριο του Σταυρού στην Ανάσταση και λύτρωση του κόσμου; 

          Ο Ιησούς την τρίτη χρονιά της δημόσιας δράσης Του αποφασίζει να γιορτάσει το Πάσχα με τους μαθητές Του στα Ιεροσόλυμα, αν και γνώριζε τους κινδύνους που προέρχονταν από την Ισραηλιτική θρησκευτική ηγεσία. Το Εβραϊκό  Πάσχα θυμίζει μια εθνικοθρησκευτική γιορτή, την περίοδο της πικρής  σκληρής  σκλαβιάς  στην Αίγυπτο και  την  ηρωική έξοδο- επιστροφή στη γη των πατέρων τους.

          Μάλιστα την εποχή του Χριστού κάτω από τις νέες περιπέτειες της ρωμαϊκής κυριαρχίας,  η επέτειος αυτής της μεγάλης γιορτής του Πάσχα ξυπνούσε τον Ισραηλιτικό εθνικισμό και κορυφώνονταν η πίστη για τον αναμενόμενο Μεσσία, που θα που ελευθέρωνε από τα δεινά. Μ’ αυτά τα εθνικά συναισθήματα  έβλεπε ο Εβραϊκός λαός τον Ιησού, γι’ αυτό και τον υποδέχθηκαν θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα σαν έναν εθνικό απελευθερωτή.

          Ο Χριστός όμως δεν εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα επάνω σε βασιλικό άρμα ως έφιππος πολεμιστής, αλλά “καθήμενος επί πώλου όνου”, γα να δείξει, ότι είναι ένας ειρηνικός και ταπεινός ηγέτης, και διακρίνει στους ανθρώπους που τώρα τον ζητωκραυγάζουν με το “Ωσαννά”, έναν μανιασμένο όχλο, που μετά από λίγε μέρες  θα ζητά τη θανατική του καταδίκη “άρον, άρον σταύρωσον αυτόν”.

          Αυτή η μεταστροφή του Εβραϊκού  όχλου δεν ήταν μια επιπόλαιη στάση, αλλά οφειλόταν  στην απογοήτευση που ένοιωσαν από την άρνηση του Χριστού να μπει αρχηγός ενός επαναστατικού κινήματος εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών.

          Μάλιστα όταν είδαν τον Ιησού να οδηγείται ανίσχυρος και ανυπεράσπιστος μπροστά στη εξουσία, τότε κατάλαβαν και βεβαιώθηκαν, ότι αυτός δεν ήταν ο πολιτικός ηγέτης των ονείρων τους, ο Μεσσίας που περίμεναν. Και γι’ αυτό απαιτούσαν να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Από το άλλο μέρος η πολιτική θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ ήταν ενοχλημένη από τον έλεγχο που εξαπέλυσε ο Χριστός  εναντίον τους και στο σημείο αυτό συμπορεύονταν με τη Ρωμαϊκή εξουσία.

          Η αποστολή όμως του Χριστού στον κόσμο ήταν άλλης μορφής, όχι κάποιου επίγειου βασιλιά. Γι’ αυτό βλέπουμε, ότι μετά το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων στην έρημο και ενώ ο κόσμος ζητούσε να τον ανακηρύξει βασιλιά, εκείνος εξαφανίζεται από μπροστά τους. Ο Χριστός είναι ο βασιλιάς των καρδιών μας  και εκεί θέλει να στερεώσει τη βασιλεία Του, για να γίνει με τον Σταυρό και την Ανάσταση Του ο άνθρωπος “βασιλιάς” στην ευλογημένη Βασιλεία Του, συγκληρονόμος μαζί Του στον παράδεισο της τρυφής.

          Ό,τι είχε να πει ο Θεός στον άνθρωπο και ό,τι είχε να κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο το είπε και το έκανε “εν προσώπω Ιησού Χριστού”.

          Ο ΧΡΙΣΤΌΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

          Μπαίνοντας θριαμβευτικά ως Θεός στα Ιεροσόλυμα και οδεύοντας  επευφημούμενος προς το πάθος, εκεί  στον Κρανίου Τόπο και μετά στο καινό μνημείο με τον μέγα λίθον, θα σφραγίσει το παρελθόν της πτώσεως και ο Ίδιος με την Ανάστασή Του, θα γίνει ο Νέος Αδάμ όχι πια της ιστορίας, αλλά της Εκκλησίας, της επίγειας και της ουράνιας Βασιλείας  Του.

          Σ’ αυτή την επίγεια  Βασιλεία, που θριαμβευτικά όπως ο Κύριος οδεύει προς την επουράνια-μελλοντική, είμαστε μπολιασμένοι με το μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος όλοι μας.

          Η εν Χριστώ ζωή καταρτίζει τον πιστό προς την αναστάσιμη ζωή. Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται ο άνθρωπος να προσφέρει ολόκληρο τον εαυτό του στον Ιησού Χριστό για να ζήσει το μυστήριο του Σταυρού του. Χρειάζεται ο κόσμος να σταυρωθεί γι’ αυτόν, αλλά και αυτός για τον κόσμο.

          Η συμβατική πίστη προκαλεί πνευματική αδιαφορία. Αντίθετα η θερμή πίστη ενθαρρύνει τον άνθρωπο και τον φιλοτιμεί να ευαρεστεί τον Χριστό νικώντας τον φόβο της φθοράς και του θανάτου.

          Είθε κάθε  φορά που κοινωνούμε, εξομολογούμενοι ασφαλώς, να υποδεχόμαστε με ταπείνωση, αγάπη, πίστη, φόβο και ελπίδα  στην ύπαρξή μας τον θριαμβευτή και αναστάντα Κύριον  Ιησού Χριστό.

          π. γ. στ.